Geplaatst Het verhaal berust dus grotendeels op waarheid
(voor degene die nu ongerust worden. Paard is niet ziek geweest en heeft nu een extra vergrendeling op haar stal)
Sharonne streken: De uitbraak
Het was rustig en donker in de paardenstal. Geen mens was aanwezig; het was nacht. Zachte dierengeluiden van de tien aanwezige paarden klonken. Zacht geschuifel door het stro, geknabbel aan hooi en stro of hier en daar het kauwen op overgebleven restjes voer in de voerbakken. Het zachte getrippel van een muis op zoek naar voedsel. De stal was in diepe rust.
Een paar wakkere ogen blonken in een box achterin. De grote, roodbruine merrie keek naar haar stalgenoten, die op hun beurt weer op hun gemak aten, rond snuffelde, gewoon maar stonden te staan of sliepen.
Voorzichtig stapte ze naar de schuifdeur, die ervoor zorgde dat ze haar stal niet uitkon. Een vervelende deur die, zo leek het, even daarvoor stevig was gesloten door één van haar eigenaren.
Ze pakte met haar mond een van de tralies beet. Uit ervaring wist ze dat deze bewogen kon worden en ervoor kon zorgen dat de vergrendeling van de deur verbroken zou worden. Ze trok de stang behoedzaam naar beneden en hoorde hoe hij met een klik de vergrendeling van de deur verbrak.
Een witte ruin voorin de stal snoof als teken van afkeer. Waarom kon die merrie niet gewoon zijn zoals hij? Hij probeerde toch ook niet uit zijn stal te breken om de verveling te doden. Hij sliep gewoon netjes, zoals van hem verwacht werd.
De bruine merrie trok zich echter niets aan van zijn gesnuif. Zij was nu eenmaal de leider van deze kudde. Zij had het voor het zeggen.
Met een ruk deed ze haar deur verder open en stapte over de drempel heen. Vrijheid hing in de lucht. Vrijheid om te doen wat zij wilde deze nacht.
Ze stapte door de stal op zoek naar resten eten. Meestal lag er nog wel een pluk hooi, een paar brokken of een lekkere peen ergens op de grond.
De voertonnen van haar stalgenoten blonken magisch in het weinige licht. Ze trok de dichtstbijzijnde naar zich toe en gooide hem omver. Deze was voelbaar leeg en het deksel was vergrendeld. Beledigd schopte ze hem aan de kant en ging door naar de volgende.
Deze rook naar heerlijk kruidig paardenvoer en ze trok met enig gemak de deksel eraf. Gelukkig waren niet alle eigenaren zo slim om het deksel te vergrendelen. Smakelijke muesli lag er voor het oprapen. Toch vond ze dit niet genoeg en verlangde naar meer.
Haar oog viel op een tweede ton. Daar ging ze ook maar eens even in kijken, maar eerst wilde ze deze ton veilig stellen. Ze pakte de rand met haar mond beet en sleepte hem mee naar haar stal. Daar zouden mensen niet zo snel zoeken als ze binnen kwamen. Dan had ze in ieder geval genoeg te eten de komende tijd. Ze schopte nog een keer tegen de ton, om er zeker van te zijn dat deze goed en wel binnen in haar domein was en ging door naar de volgende ton.
Ook deze was niet goed afgesloten. Hoewel deze niet zo goed gevuld was als de vorige, vond ze het toch waard om ook deze naar haar “huis” te brengen voor nader onderzoek. Al voetballend met de ton bracht ze hem naar achteren en legde hem naast de andere ton neer in haar stal.
Ze keek rond of er nog meer te beleven viel en toen zag ze de rode kist voor een stal staan. Wat zou daar inzitten?
Ze schuifelde richting de kist, waarvan met twee makkelijke klemmen het deksel los te nemen was.
Borstels, was dat echt het enige wat er in deze kist zat? Ze rook toch echt de zoete geur van suiker en de lekkere geur van paardensnoep. Waar hadden ze die dan verstopt. Ze pakte de plastieken kist op met haar mond en keerde hem om. Twee zakken vielen samen met een flinke hoeveelheid borstels vielen op de grond. Dus toch.
De snoep en het suiker smaakten naar meer, dus liet ze de kist liggen en ging naar de laatste ton, die geheel voorin in de stal stond.
Ook deze was weer gevuld met een lekkere kruidige paarden muesli en ze rook dat deze ook haver bevatte. Ze gaf de ton een flinke schop en zag hoe een grote hoeveelheid voer op de grond viel.
Een flink deel lag nu buiten de staldeuren en op de betonplaat voor de deur van de grote paarden stal. Ze stapte de frisse avond lucht in en begon te eten. Wat was het toch heerlijk om een vrij paard te zijn.
Na een tijdje rond getrippeld te hebben begon de grote roodbruine merrie toch te verlangen naar haar warme stal. Ze liet de rommel die ze had gemaakt achter en stapte weer terug haar stal in. Ze had immers nog twee tonnen waarmee ze zich de rest van de nacht kon bezighouden.
Ze trok aan het halster wat aan de voorkant voor de deur hing en stapte snel terug. De deur schoof terug dicht en een zachte klik vertelde haar dat hij weer in het slot gevallen was.
Ach, ze kon hem toch weer openen als ze daar zin in had en nu had ze geen last van tocht.
