Bokt.nl

Citaat:

Abbigail

“Wauw!” Fluister ik zachtjes. “Ongelofelijk! Dit… Het is… IK ben gewoon sprakeloos. Het is zo mooi hier. Nog veel mooier, reusachtiger, imposanter, indrukwekkender,… “ “Ja, je bent echt sprakeloos.” Onderbreekt Casey mij in de opsomming. Even kijken we elkaar aan en schieten dan in de lach.
“Maar…” gaat ze verder als onze lachbui voorbij is en we weer over het immense spektakel kijken. “Je hebt wel gelijk.” Even kijk ik opzij naar Casey en glimlach. “Twijfel nooit aan mijn oordeel.” Zeg ik met een opgeheven vinger en kijk Casey hooghartig aan. “Jaja, dat zal ik onthouden.” Zegt Casey lachend en uitdagend. Daarna zijn we weer stil en kunnen onze blik niet meer los krijgen van het landschap. We zijn in de Amerikaanse staat Arizona en de Grand Canyon strekt zich voor onze ogen uit. Ik had nooit verwacht dat ik zo onder de indruk zou kunnen zijn van wat steen. Maar dit is gewoon onbeschrijfelijk! De rood, bruine rotspartijen strekken zich voor ons uit tot aan de horizon, alsof er niks anders bestaat op de wereld. Alsof je alleen op de wereld bent. De zon staat nog niet zo heel hoog aan de hemel, waardoor zich ook grote schaduwen op de rotsen bevinden. De bergen zijn honderden meters hoog. Onder ons bevindt zich de diepe kloof, waarin het water van de Colorado zich al honderden jaren een weg baant tussen de bergen door.
Het is een paar weken geleden dat we het grote nieuw hoorden. Sinds die tijd is er weinig veranderd. Afgezien van de relatie tussen Casey en mij. We kenden elkaar als vriendinnen, een vriendschap die zich in korte tijd ontwikkelt had. Mede dankzij de omstandigheden, maar echt elkaar kennen deden we nog niet. Casey had geen idee van wat ik de afgelopen achttien jaar had meegemaakt, maar dat had ik net zo min van Casey. Het belang om elkaar beter te leren kennen, leek ineens veel belangrijker. Dus besloten we dat we er een tijdje tussenuit moesten. De drukte die we beiden hebben meegemaakt, was even genoeg en zeker de onverwachte informatie. Natuurlijk is alles wat we de afgelopen tijd hebben meegemaakt erg leuk, maar nergens hebben we tijd voor onszelf gehad. We besloten om samen op vakantie te gaan, om bij te komen en zo elkaar beter leren kennen. Al snel waren we tot de overeenstemming gekomen om naar de Grand Canyon te gaan. Daar zouden we wat rust kunnen krijgen. Elkaar beter kunnen leren kennen en gewoon even heerlijk te kunnen genieten. George vond het een goed idee en zorgde ervoor dat we drie dagen na onze beslissing al in het vliegtuig zaten. George… De man waarmee het allemaal begon. Al die jaren was hij bang geweest dat hij de grootste fout van zijn leven had gemaakt. Ach, hij kon er uiteindelijk ook niets aan doen. Het was de enige oplossing. De man die onze levens zo ingrijpend heeft veranderd is ons ook erg dierbaar geworden. Hij is de enige die onze ouders goed gekend heeft en daarnaast is hij gewoon geweldig!

Pas laat in de avond stappen we ons hotel weer binnen. “Dat was echt ongelofelijk!” zeg ik opgewekt tegen Casey, die er even opgewekt bijloopt als mij. Snel halen we even onze kamersleutel en nemen de lift naar boven. Genoeg gewandeld voor vandaag, die trap kan er echt niet meer bij! We slenteren naar onze kamer toe en laten ons beiden op bed vallen. “Mijn benen doen het niet meer.” Zegt Casey en maakt een diepe zucht. “Vertel mij wat.” Zeg ik en besef nu pas dat mijn benen inderdaad helemaal kapot zijn. We zijn ook de hele dag aan het wandelen geweest. “Nog bedankt voor de tip om mijn hakken niet aan te trekken.” Hoor ik Casey zeggen. Ik probeer er nog wat aan te doen, maar kan het niet inhouden. Ik begin keihard te lachen, tot de tranen over mijn wangen stromen. Casey kijk mij verontwaardigd aan. “Niet iedereen is zo briljant als jij.” Zegt ze nog een beetje snibbig en ik besluit er maar niet op in te gaan. Ik veeg de tranen van me gezicht en word weer serieus. “Ik ga even in een warm bad.” deel ik mee, maar Casey luistert volgens mij al niet meer. Ze ligt met haar ogen dicht op bed en ik vraag mij af of ze misschien al in slaap gevallen is.
Even later stap ik in het heerlijke warme water. Terwijl ik zo relaxed in het bad zit laat ik alles van vandaag eens even rustig voorbij komen. Het was echt een heerlijke dag. Zo samen met mijn zus in de natuur, het uitzicht van de rots… Ja het was echt geweldig!

Casey

De volgende morgen word ik al vroeg wakker, van het felle zonlicht dat naar binnen komt. Ik draai mij om en kijk naar Abbigail die nog slaapt. Even kijk ik om mij heen, maar besluit dan mijn bed uit te komen. Als ik vast ga douchen, dan kan Abbigail mooi na mij en hoeven we niet op elkaar te wachten. Ik gaap en strek mij even uit. Wat heerlijk om even niets te moeten. Gewoon te mogen uitslapen en dan weer een rustig dagje voor de boeg. Vervelen doe ik mij niet snel en al helemaal niet op vakantie. Nog in mijn ogen wrijvend loop ik naar het raam toe. Het water van het zwembad glinstert onder mij in de zon. Dat is wel een goed idee. Gewoon even lekker bij het zwembad zitten. Genieten van een drankje…

Lachend stappen we samen naar het zwembad. Zodra we buiten komen, moet ik knipperen met mijn ogen tegen het felle licht. Ik kan er niets aan doen, maar mijn glimlach word nog beter. Dit wordt echt een heerlijke dag! Dat kan niet anders. Samen zoeken we een plekje dicht bij het zwembad in de zon. Handig laat ik mijn zomerjurkje van mij afvallen en stap eruit. Intussen valt mijn blik op een van de werknemers van het hotel, die het zwembad in de gaten houdt. Zijn ogen glijden over mij heen en ik kan er niets aan doen om even verlegen te glimlachen. Hij glimlacht terug, maar wendt daarna zijn blik af. Ik schenk er geen aandacht meer aan en ga op het ligbed zitten. Even kijk ik opzij en zie dat Abbigail al languit ligt en ik volg haar voorbeeld. Een tijdje lig ik stil, te genieten van de warmte en de rust om mij heen. Toch word ik wat onrustig na enige tijd, want niets doen is niet echt mijn ding. Op mijn ellebogen kom ik wat overeind en kijk even om mij heen. Opnieuw betrap ik de jongen erop dat hij naar Abbigail en mij zit te kijken. “We hebben bekijks.” Zeg ik terloops tegen Abbigail. “Hmm… Wat?” “Die jongen…” Abbigail kijkt op. “Oe… die ziet er goed uit!” zegt ze zachtjes. Ik knik. Dat zeker! “Kom we gaan zwemmen.” Zeg ik tegen haar. Zij knikt en samen lopen we naar het water. Ik stop mijn teen in het water, maar trek gauw mijn voet terug. Het water voelt ijskoud aan. Even heb ik een herinnering van vroeger. Elke ochtend zwemmen in de zee. Ook al was het nog zo koud! Nog steeds is zwemmen een van mijn favoriete dingen. Zodra het kan duik ik ergens het water in. Ik kijk Even naar Abbigail, zij vertelde dat ze ook altijd s’ ochtends ging zwemmen. Gek, dat we zo ver weg van elkaar woonden, maar zoveel gelijkenissen hebben. Zelfs in ons doen en laten!
Opeens komt de jongen die de hele tijd al keek naar ons toe. Abbigail stoot mij aan, al was het niet te missen. “Hallo. Deze brief is voor jullie.” Is het enige wat de jongen zegt. Ik blijf hem aankijken, terwijl Abbigail snel reageert en de brief aanpakt. Ze maakt hem open en leest de inhoud. De jongen blijft naast mij staan en ik begin te blozen.
“We gaan.” Zegt Abbigail opeens. Vragend kijk ik haar aan maar zonder op een reactie van mij te wachten trekt ze mij mee. “Doei.” Roep ik nog snel. Waarna ik me meteen nogal stom voel. Het klonk als een verliefd schoolmeisje. “Wat is er nou aan de hand?!” Vraag ik geïrriteerd aan Abbigail. “Lees de brief.” Zegt ze alleen en geeft de brief aan mij. Ondertussen is ze bezig met onze zwemkleding in de tas te doen.
Ik open de brief.

Vroegtijdige terugkomst. Sta klaar bij de rivier Gila waar hij uitmondt in de Colorado vandaag 16.00 uur.

Ik draai met mijn ogen. Ja hoor, begint het nu alweer?! Ik kijk even naar Abbigail die al bijna helemaal klaar is. De vakantie was juist zo leuk. En die jongen… had nog wel gehoopt hem even te kunnen aanspreken. Hoe wist hij trouwens aan wie hij de brief moest geven? Misschien hield hij ons al wel de hele tijd in de gaten. De hele vakantie? Of… Ach, wat maakt het ook uit. Ik zie hem toch nu nooit meer. Met een diepe zucht pak ook ik mijn spullen in en doe mijn jurkje aan. Gaan we nu alweer een nieuw avontuur tegemoet?

Citaat:

Abbigail

Vrolijk loop ik naar Nathaniel toe en spontaan omhels ik hem. “Leuke vakantie gehad?” “Zeker wel en het is hier zo mooi!” zeg ik uitgelaten en kijk intussen even naar Casey en Justin. Ik zie meteen Casey haar afstandelijkheid en de teleurstelling bij Justin. Even moet ik aan de jongen denken die we hebben achtergelaten. Zou ze daar nog mee bezig zijn? Ik schud het van mij af en kijk ik vrolijk naar Nathaniel. “Maar ik vertel je alles nog wel. Gaan we meteen?” “We moeten nog op iemand wachten.” Antwoordt Nathaniel en speurt de weg af, uit de richting waar wij vandaan komen. “Hoe bedoel je iemand? Wie is die iemand?” “Sorry, mag niets zeggen.” Als hij mijn verontwaardigde blik ziet, vervolgt hij vlug, “Opdracht van George.” Ik knik dan toch begrijpend, maar blijf hem onderzoekend aankijken. Zou de man iets met ons temaken hebben? Of is het gewoon toevallig iemand die hier ook zit. Ik weet dat ik aan Nathaniel niets meer hoef te vragen, hij zal toch niets meer loslaten, dus besluit ik ook maar even bij Justin langs te gaan. Nathaniel loopt achter mij aan en vrolijk begroet ik ook Justin. We praten een tijdje met zijn allen en ik merk dat zowel Nathaniel als Justin regelmatig de weg afspeurt. “Hebben jullie enig idee hoelang we hier nog moeten wachten?” “Hij had hier al moeten zijn.” Ik knik begrijpend en besluit het verhaal van de pech onderweg te vertellen. Vrolijk vertel ik het verhaal en kan er niets aandoen als ik de verbaasde uitdrukking van de jongen beschrijf. Casey knikt instemmend, maar ik vind haar niet echt overtuigend overkomen. Ze blijft een beetje op de achtergrond. Misschien is ze wat moe ofzo, bedenk ik mij. Als ik mijn verhaal besluit met dat we de jongen hebben achtergelaten en wij zijn auto hebben gejat kijken de jongens mij met grote ogen aan. “Hoe kun je nou wat jatten!” zegt Justin verontwaardigt. “Wij moesten hier op tijd zijn en hij wilde ons alleen een lift geven. Hij keurde de auto geen blik waardig. Zulke mensen vertrouw ik niet!” zeg ik verontwaardigd. “Die jongen is waarschijnlijk wel degene waarop wij wachten!” zegt Nathaniel en nu kijken we hem alle drie verbaasd aan. “Dan is het wel een ontzettend sukkel! Hij heeft zich zo laten overmeesteren door Casey. Maar nu snap ik wel waarom hij niet schrok van het mes dat Casey trok en op zijn keel zette.” “Een mes!” roept Justin nu uit en kijkt Casey geschrokken en boos aan. Casey stelt zich meteen dreigend op en steekt haar kin uitdagend naar voren. “Ja, wat wil je eraan doen?” Justin wil weer wat zeggen, maar Nathaniel onderbreekt hem. “Hoe ver was dat hier vandaan?” “Volgens hem zo’n 10km, maar het kan wel eens iets verder zijn.” Antwoord ik, Justin verder negerend. “Dan denk ik dat we hem beter kunnen gaan ophalen.” Zegt Nathaniel. “Ik ga wel. Goede oefening voor mijn rijkunst.” Zegt Casey en loopt al naar de auto toe. Even kijken de jongens elkaar aan en kijken de weg over. De kans dat er iets misgaat is vrij klein, er rijden hier bijna geen auto’s en ze hoeft alleen maar de weg te volgen. Wat kan er nou misgaan. “Zal ik anders meegaan?” stelt Justin voor, terwijl Casey al bij de auto is. “Het is een tweepersoonsauto. Wil je in de kofferbak?” zegt ze sarcastisch en stapt in. De motor gaat aan, met een brullende motor en piepende banden rijdt ze weg. “Dat kind spoort ook echt niet. Jullie weten dat zij zelfs hier ongelukken kan veroorzaken, he?” zeg ik en de jongens kijken mij meteen geschrokken aan. Ik schiet in de lach en meteen kijken ze mij verontwaardigd aan. Ze hadden van tevoren blijkbaar niet zo heel veel vertrouwen in haar rijkunst. Nog steeds lachend draai ik mij om en ga naar de helikopter, om daar een beetje in de schaduw te gaan zitten.
We zitten al een tijdje als ik in de verte een stipje zie opdoemen. “Ik denk dat Casey het heeft overleeft.” Zeg ik en de jongens kijk mij verbaasd aan. “Je weet het met haar nooit hoor. Hebben jullie haar haarkleur nooit goed bekeken.” Hoofdschuddend kom ik overeind en als ik weer de weg opkijk, zie ik dat de auto al dichterbij komt. De jongens hebben de auto intussen ook gezien en komen naast mij staan. Terwijl de auto nadert vraag ik mij af wie die jongen nou is.


Casey

Vrolijk scheur ik weg in de auto. Deels ook verbaasd dat de jongens mij zo gemakkelijk lieten gaan, dat ben ik niet van ze gewend. Ik alvast naar de auto gelopen, zodat ik alsnog weg kon scheuren. Ook zonder toestemming ga ik echt wel, als ik het van plan ben. Misschien hebben ze dat geleerd of beseft in de tijd dat Abbigail en ik weg waren. Nu heb ik gewoon even wat tijd voor mijzelf nodig en in de auto is dat de perfecte plaats. Bovendien kan ik er nu misschien vast achterkomen wie die jongen precies is. Ik heb eigenlijk niet zoveel zin in veranderingen. Die jongen is dan wel knap, maar dat betekend niet een, twee, drie dat ik hem aardig vind. Daar is wel wat meer voor nodig!

Zo rij ik de rest van de weg door en ik heb mijn gedachten nog niet geordend als ik de jongen in de verte zie lopen. Ik besluit mijn gedachten voor nu uit te bannen, maar er straks nog eens over na te denken. Het duurt niet lang of ik kom bij de jongen aan, maar hij doet duidelijk alsof hij de auto niet herkent. Ik rij hem voorbij en keer vlak achter hem de auto. Dan kom ik naast hem rijden en draai mijn raampje open. “Wil je een lift?” vraag ik poeslief en kijk hem aan. “Ik neem geen liften aan van vreemden.” “Ik ben geen vreemden, we hebben elkaar al eens ontmoet.” Zeg ik vrolijk. “Aan die ontmoeting heb ik niet bepaald veel goede herinneringen.” Dan pas denk ik eraan dat ik een mes op zijn keel heb gezet. Ik denk even na, voordat ik mijn verhaal vervolg. “Misschien… maar toen wist ik nog niet dat ik onderweg was naar dezelfde ontmoeting als jou.” Zeg ik en wacht zijn reactie af. Even kijkt hij mij schattend aan. “Dat is waar, maar hoe kan ik er zeker van zijn dat ik nu niet weer een mes op mijn keel krijg en misschien nog wel erger.” “Je kunt in de kofferbak.” Opper ik en blijf er heel serieus bij kijken. Hij fronst zijn wenkbrauwen, inschattend hoe serieus ik nou eigenlijk ben. “Het zou volgens mij redelijker zijn als jij in de kofferbak moet. Ik ben niet degene die met messen dreigt.” Zegt hij scherp. “Ik hoef je niet mee te nemen hoor. Als jij zo graag een stuk wil lopen. Dan loop je toch lekker. Ik vraag mij alleen af of iedereen er zo blij mee is dat je zo laat aan komt zetten. Ik bedoel, weet jij niet wat een deadline betekend.” “Ik zou het geen deadline noemen geloof ik, maar goed ik neem je lift aan, maar dan wil ik wel graag je mes.” Zegt hij, waarbij hij eigenlijk al zo goed als zijn hand ophoudt. Even kijk ernaar, dan schud ik mijn hoofd. “Nee, of je rijdt mee of niet. Mijn mes is van mij en die krijg je niet. Het geeft mij veiligheid en zekerheid en die geef ik niet zomaar weg.” Dan pas gaat hij stilstaan en ik stop ook met de auto. Een tijd lang kijkt hij mij recht aan, maar ik vertik het om mijn hoofd af te wenden of toe te geven aan zijn vraag. “Oke, je mag mij een lift geven. Maar… als je ook maar iets probeert uit te halen. Je zult er spijt van krijgen.” Ik haal mijn schouders op, waarna hij om de auto heen loopt en instapt. Als hij naast mij zit steek ik mijn hand naar hem uit. “Casey en jij bent…” “Voorlopig nog een onbekende.” Zegt hij en ik rol even met mijn ogen. “The mystery guy.” Zeg ik sarcastisch, maar hij besteedt er geen aandacht aan. Pas dan laat ik de koppel opkomen en druk het gaspedaal in. “Wat zou je mij trouwens aandoen, als ik mijn mes weer gebruik?” vraag ik nieuwsgierig en kijk naar hem opzij. “Geloof mij maar, dat wil je niet eens weten.” Zijn blik gaat even naar mijn zij en ik ben ervan overtuigd dat hij even checkt waar ik mijn mes precies heb opgeborgen. “Ik zal je sparen.” Zeg ik en glimlach even hooghartig. Even wil hij er tegenin gaan, dan verschijnt er een glimlachje op zijn gezicht. “Je weet dat we nu de berm inrijden he.” Zegt hij droog en geschrokken kijk ik weer voor mij uit. Meteen daarna rijden we de zanderige, hobbelige berm in. Er was een flauwe bocht in de weg gekomen en omdat ik niet zat op te letten had ik hem niet zien aankomen. Ik kijk de jongen even kwaad aan, als ik de auto weer op de weg heb gestuurd.