Geplaatst Ja, ik vind het ook erg leuk om mensen zelf een beeld te laten vormen. Zou het beste leuk vinden om te weten hoe jullie een Prem in jullie hoofd hebben bijvoorbeeld.
Nou, ik heb voor hoofdstuk 6 mijn andere schrijfstijl weer opgepakt en meer in de lijn van Daniel's verhaal. Dus even anders, maar dat kan gewoon
. Ik vond zelf het duistere, donkere, psychologische wel "fijn", maar misschien is dit ook wel een goede combinatie (om sommige hoofdstukken zo te doen). Ik doe in ieder geval echt mijn best, haha! En vind het ook onwijs leuk om mezelf uit te blijven dagen, dat is de andere kant.En op zich past het wel, juist in het contrast (...
...)5.
Vrijdag 23 augustus 2019
Lieve Prem,
Ik heb je al eerder verteld dat een relatie is als een tennis-dubbelspel. Maar ik moet het spel ook leuk blijven vinden. En dat vind ik op dit moment niet. Ik zou het dan ook fijn vinden als je je wat meer in mij zou kunnen verplaatsen.
We hebben de afgelopen tijd veel meegemaakt. Er gebeurden dingen die ervoor zorgden dat je meer werd dan een passant. Je hebt dingen in mij ontwaakt waarvan ik, en mijn omgeving, niet wist dat het in me zat.
Maar soms zie ik je 4X per week en dan opeens 1X in de twee weken even kort tussendoor. Ik heb nu echt al een aantal keer aangegeven dat ik dat niet trek. Er gebeurt echter niets. Ik weet dat je Manfred alle aandacht wilt geven. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten in mijn ogen.
Mijns inziens moet je investeren in een relatie. Denk je dat het voor mij leuk is om als oproepkracht te functioneren? Dat ik mag komen als het je uitkomt?
Je zegt dat het te maken heeft met mijn zwangerschap/ hormonen/ pijn. Maar dit is echt al iets van maanden. Dat weet je zelf ook. Natuurlijk draagt het hier wel allemaal aan bij. Want het blijft moeilijk te accepteren dat je niet je best doet om samen met mij wat op te bouwen. Inclusief een gezin. Maar staat hier los van in mijn ogen.
Ik hoor van alle kanten dat jij me aan het lijntje houdt. En ik ben bang dat die mensen gelijk hebben. Als ik met vrienden afspreek en die vragen me waarom ik weer niet wat met jou ga doen, en ik ze vertel dat je daar de tijd/ prioriteit niet voor hebt, breekt mijn hart.
“Het komt allemaal wel goed” zeg je steeds. En moeten we gaan hopen dat in de tussentijd een van ons niet gillend gek wordt. Ik doe er zelf alles aan om mijn “rotzooitje” op te ruimen. Dat weet je zelf ook.
Ik hou van je, en ik wil dolgraag kijken wat de toekomst brengt. Maar ik heb je daar wel bij nodig. Wil je dat niet, ook goed, maar dan hoop ik dat je daar goed over nagedacht hebt. En dat zeg ik uit liefde.
Ik hoop dat je dit leest om te lezen. En niet leest om direct te reageren.
Op het moment dat Prem Nina’s berichtje krijgt, zit Nina in het vliegtuig onderweg naar Rome. Met Wouter.
6.
Zaterdag 24 augustus 2019
“Hier”, zegt mijn vriend Wouter, terwijl hij naast me komt zitten en me een landkaart onder de neus schuift. “Deze route gaan we straks fietsen”.
“Wie?”, vraag ik verstrooid, want ik had eigenlijk niet verwacht dat ik enige lichamelijke inspanningen zou moeten leveren dit weekend. Wouter, opgewonden: “wij, natuurlijk! We gaan naar…”Hij pakt de landkaart terug en leest met een ItaliNederlands-accent: “El Colosseum”.
Hij wacht mijn reactie verder niet af. “Klaar om te ontbijten?”. Wouter veert op van het bed waarop we zojuist hebben geslapen en waar ik alweer naar terugverlang. Maar ik heb Wouter carte blanche gegeven voor wat betreft de invulling van het programma dit weekend, dus ik vind niet dat ik in de positie ben om te klagen. Hij heeft er in ieder geval veel werk van gemaakt. Onze Wouter is een echte gentleman. Een man met een plan.
Na mijn breuk met de kunstenaar, die zich verheven voelt boven iedereen die zich buiten de A10 bevindt, zag ik Wouter’s lachende gezicht voor het eerst op de dating-App “Happn”. We gingen daten. Met de lange, brede, tot in de puntjes verzorgde man die op mijn pad kwam als mogelijke levenspartner, heb ik er inmiddels een goede vriend bij. Een greep uit zijn leven: 59 jaar oud, twee bloedmooie kinderen van 21 en 24 uit een vorige relatie met een Jamaicaanse, een glansrijke carrière in de accountancy (RA staat voor rijke accountant en AA voor arme accountant zegt hij altijd), een voorkeur voor donkere vrouwen en compleet anti-zwartepiet. Wouter komt altijd al zijn afspraken na en is nog nooit ergens te laat verschenen. De meeste mensen schatten Wouter maximaal 45 jaar oud. Iets wat wellicht te maken heeft met het feit dat hij er alles aan doet om het verouderingsproces te vertragen. Hij heeft een gebit waar Gerard Jolink jaloers op zou zijn.
Zelf wijdt hij het aan het feit dat hij met zoveel jonge mensen omgaat. Ik weet dit, omdat we altijd heel open zijn over onze liefdesrelaties. En in het geval van Wouter vooral escapades. Een vaste relatie heeft hij na zijn breuk met de moeder van zijn kinderen niet meer gehad. Overigens woont ze nog steeds bijna volledig bij hem in. Wouter heeft daar niets op tegen. Ze wast, strijkt en kookt, ook al klaagt Wouter dat ze de rijst zo lang laat koken dat hij het dikwijls met een mes moet snijden.
Al win ik normaal discussies alleen op basis van mijn standvastigheid: als ik met Wouter een discussie heb, heeft hij meestal gelijk. Wouter is een man van de wereld. Wouter heeft een brede interesse en zijn leven is zo strak geregeld dat Piet Mondriaan er jaloers op zou zijn.
De vorige keer dat Wouter en ik naar het buitenland gingen, kwam hij er echter achter dat je niet alles kunt plannen. Het weekend Barcelona liep anders dan we beide hadden gehoopt. Wouter dacht dat als we samen in een hotel een bed zouden delen, er ook intimiteit zou zijn. Hoewel ik op dat moment niet gebonden was, zag ik dat toch anders. Hij wilde me in eerste instantie ook nog meenemen naar Maleisië. Maar na Barcelona hoefde het niet meer van hem. Ik was beledigd en hij voelde zich afgewezen en zo kwam er een tijdelijke pauze in onze vriendschap. En nu delen we weer samen een hotelkamer.
“Ik ben nog steeds onder de indruk van je verhaal”, zegt Wouter, terwijl hij zijn derde zakje suiker in zijn cappuccino kiepert. Wouter heeft in zijn hele leven nog nooit een calorie geteld. Mijn tanden krullen om. Gisteren heb ik hem, aangespoord door het hoge alcoholpercentage in de Italiaanse Amarone-wijn, een deel van het feuilleton verteld waardoor mijn leven recentelijk wordt beheerst. Wouter was duidelijk onder de indruk.
Ik knik. Ik pleit niet voor dronkenschap. Maar ik voelde me minder beperkt en ben achteraf blij dat ik het verhaal verteld heb. Wouter had niets doorgehad. Hij vond het wel gezellig dat ik toen bijna dezelfde hoeveelheid koek en snoep naar binnen werkte als hem in een poging mijn prehistorische honger te stillen. Iets waar ik nu niet meer aan zou moeten denken.
Als ik iets in mijn kop heb, zit het niet in mijn kont en op dit ogenblik is een baby alles waar ik aan kan denken. Wouter bood gisteravond zelfs aan te checken of zijn toentertijd ingevroren eicellen nog intact zouden zijn. Iets wat onder de invloed van de alcoholische versnaperingen ons zelfs een heel goed idee leek. Hij gunt me alles. Het contrast met mijn huidige levensgezel is groot.
Het is iets waar ik je een paar maanden geleden hartelijk om uit zou hebben gelachen. Maar het verlangen is zo groot, dat ik zelfs speel met het idee om mijn paard te verkopen om meer (financiële) ruimte te krijgen. Als dan toch zou blijken dat ik alles alleen zou moeten doen. Een scenario waar ik meer en meer rekening mee moet gaan houden.
Het is maar goed dat we de tijd hebben genomen voor het ontbijt – ik vroeg me bij het eerste rondje om het buffet af wie er in godsnaam taarten eten om 8h ’s ochtends - en ik moet lachen als Wouter na een chocoladecroissant verorbert te hebben, een hap torte di mela in zijn mond steekt. Juist op dat moment gaat mijn telefoon. Ik zie dat het mijn moeder is. Ik had haar gisteren en vanmorgen al berichtjes gestuurd om te vragen hoe het met Pop was. Maar mijn moeder is meer van het gesproken woord. In de tijd dat ze “OK” getypt heeft, kan immers de Sagrada Famiglia afgebouwd worden. Ik begroet haar enthousiast.
-“Je raadt het zeker al, he?” hoor ik mijn moeder zeggen met een ijzige stem.
“Huh, nee, wat dan?”
-“Pop is dood”.
Het laatste restje van mijn wereld wat nog overeind stond, wordt met deze ene zin in een keer weggevaagd. De zaal draait en alles wordt wazig.
to be continued
) 
Gelukkig is Wouter erbij op dit moment 
) en de eicellen van Wouter 
