Wat een jerk
( Prem ook trouwens) [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- kiki1976
-
- Berichten: 17865
- Geregistreerd: 17-04-10
- Woonplaats: Kop van Noord Holland
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 11-10-25 21:31
Waar ik Prem een asbak noemde, Tom eerst ezel switch ik nu naar narcistisch klootzak. Schelden is een gebrek aan woorden heb ik altijd geleerd, maar voor zijn gedrag? Daar zijn geen woorden voor.....
- prompter
-
- Berichten: 15428
- Geregistreerd: 28-09-02
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 11-10-25 22:11
- Lucia88
-
- Berichten: 755
- Geregistreerd: 06-06-15
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 11-10-25 23:24
Oeh ik krijg echt plaatsvervangende frustraties van zo'n kerel.
- beert
- Berichten: 2832
- Geregistreerd: 26-01-08
- Woonplaats: Zuid Nederland
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 12-10-25 10:34
Ik hoop allen niet dat ze nu zonder telefoon en zonder koffer op het vliegveld staat.
- Suzanne F.
-
- Berichten: 55640
- Geregistreerd: 03-03-01
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 12-10-25 10:38
- Sunshinedaan
-
- Berichten: 848
- Geregistreerd: 05-11-16
- Woonplaats: Ergens in het buitenland
Geplaatst: 12-10-25 11:45
Suzanne F. schreef:Weet je, je laat vaak heel langzaam over je grenzen gaan. Je merkt het zelf bijna niet maar je laat steeds kleine stukjes toe waardoor je op een gegeven moment niet meer door hebt hoe weinig er nog jezelf over is.
Precies dit. Zo herkenbaar.
En áls je dan eindelijk grenzen aangeeft (ook al is het maar een beetje), dan flippen ze, want dat zijn ze niet gewend.
Pijnlijke levenslessen.
Mijn adem stokte even bij de '2 jaar' wat ze al bij Tom is. 2 jaar dit gedrag, wow
- Mer1980
-
- Berichten: 20720
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 12-10-25 13:15
- beert
- Berichten: 2832
- Geregistreerd: 26-01-08
- Woonplaats: Zuid Nederland
Geplaatst: 12-10-25 22:04
Ik denk dat als het echt een relatie zou worden, dat ze er heel klaar mee zou zijn. Soms gaat het meer om de jacht dan om de vangst, zoiets.
- astridastrid
-
- Berichten: 6027
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-25 03:43
Sunshinedaan schreef:Je zoekt ze wel uit hé
Erger: ik denk bijna dat dit normaal gedrag is. Dat is dan ook gelijk de root cause.
kiki1976 schreef:Wtf!!!
Waar ik Prem een asbak noemde, Tom eerst ezel switch ik nu naar narcistisch klootzak. Schelden is een gebrek aan woorden heb ik altijd geleerd, maar voor zijn gedrag? Daar zijn geen woorden voor.....
Mijn zegen heb je!
Thanks!
IMJ schreef:Sky_As schreef:Dit is fictie, zeg me dat dit volledig verzonnen is
....
Dit...
Jij weet teveel
.zorro schreef:Wat een eikel. Ik hoop alleen maar dat Nina er nu ook eindelijk een keer klaar mee is..
Waar zet je je geld op in
?prompter schreef:Nina lijkt mannen aan te trekken die haar meer als een soort accessoire beschouwen, iets om mee te pronken, ipv een echt mens. Ik hoop dat de juiste man toch snel een keer langs komt
Heel goed opgemerkt!
Nina moet zelf ook zien dat ze meer is. En niet meer voor dit soort onzin vallen.
Maar echt goed opgemerkt van je!
Lucia88 schreef:Ik had m een dikke handvol zand in de nieuwe auto gegooid als ik gelegenheid had. Ondertussen een keer flink in t gezicht gehoest. Zo, doe jij maar ff lekker normaal mafkees!
Oeh ik krijg echt plaatsvervangende frustraties van zo'n kerel.
Ik had laatst een workshop, en toen werd ons verteld: heb geen genade met het karakter. Nu was het niet erg nodig om Tom erger te maken
(Nina denk al genoeg onheil), maar had een leuk alternatief einde geweest!!!!!!!!!1111111 Gemiste kans van mijn kant
.beert schreef:Ik vind het wel knap dat ze de confrontatie is aangegaan. Ondanks dat hij op schaal 8.5 zat en zich bizar gedroeg, heeft ze er wel wat van gezegd ipv te zwijgen en wachten tot het over is. Dat is ook iets waard, want dan moet je wel over iets heen stappen.
Ik hoop allen niet dat ze nu zonder telefoon en zonder koffer op het vliegveld staat.
Zelfs Nina heeft grenzen
.Suzanne F. schreef:Weet je, je laat vaak heel langzaam over je grenzen gaan. Je merkt het zelf bijna niet maar je laat steeds kleine stukjes toe waardoor je op een gegeven moment niet meer door hebt hoe weinig er nog jezelf over is.
Precies dit. Eerlijk: ik had het zelfs niet eens ZO door totdat ik het op ging schrijven, en mede dankzij jullie ook
! Meer inzicht.Sunshinedaan schreef:Suzanne F. schreef:Weet je, je laat vaak heel langzaam over je grenzen gaan. Je merkt het zelf bijna niet maar je laat steeds kleine stukjes toe waardoor je op een gegeven moment niet meer door hebt hoe weinig er nog jezelf over is.
Precies dit. Zo herkenbaar.
En áls je dan eindelijk grenzen aangeeft (ook al is het maar een beetje), dan flippen ze, want dat zijn ze niet gewend.
Pijnlijke levenslessen.
Mijn adem stokte even bij de '2 jaar' wat ze al bij Tom is. 2 jaar dit gedrag, wow
Het is een lange, vergooide, nergens-goed-voor tijd waarin Nina zichzelf wegcijfert en ook psychisch geen meter vooruit komt.
Mer1980 schreef:Wauw wauw wauw ik zit hier gewoon boos te zijn. Ik gun Tom dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Wauw. Nare man is nog vriendelijk verwoord. Oef.....
Mooie emotie! Als iemand mij dit zou vertellen, zou ik precies hetzelfde reageren.
IMJ schreef:Sky_As schreef:Dit is fictie, zeg me dat dit volledig verzonnen is
....
Dit...
Echt he! HOE hou je dit zo lang vol
[/quote]Vraag ik me nu ook echt af!
Paardenfann4 schreef:Nina moet wel heel erg gek op hem geweest zijn dat ze dit gedrag zolang gepikt heeft. Hij had van mij allang een knal gekregen
Ik héb hem gekrabt, dat telt alvast
.beert schreef:Ik denk eerlijk gezegd niet dat dat het is. Soms is het ook een bepaald verlangen om iets te “winnen” ofzo. Of het gevoel dat je het niet twee jaar bij het verkeerde eind had, maar dat hij echt anders is. Dat het geen verloren tijd was.
Ik denk dat als het echt een relatie zou worden, dat ze er heel klaar mee zou zijn. Soms gaat het meer om de jacht dan om de vangst, zoiets.
En ik denk dat je hier de essentie hebt.
En het werkt ook BEIDE kanten op, want Nina heeft toch ook telkens een voet buiten de deur (niet als: een andere deur), dus voor Tom blijft het een spel, voor Nina blijft het een spel.
Ik heb expres (ook in mijn vorige verhaal) twee intelligente mensen genomen, geen geestelijk zwakke (ook al werd dat gedacht
), JUIST om te laten zien dat dit echt IEDEREEN kan overkomen. En je geeft precies aan waarom/ hoe.Dus wie weet kan het ook andere mensen "waarschuwen". Of gewoon laten zien dat ze niet gek zijn, al zegt de hele wereld van wel
.Unwritten schreef:Laat ons nou niet hangen!
Wat een jerk
Komt-ie!
Nog niet helemaal klaar (dit laatste deel maakt me onzeker) maar hopelijk morgen zeker genoeg voor het einde (nog steeds 4 opties!
).73.
20 mei 2023 (vervolg III)
Of: De dag dat Newton had moeten voorspellen dat elke actie een disproportionele Tom-reactie heeft.
Vijftien minuten.
Vijftien minuten staan we daar, zwijgend, voor de vertrekhal van Miami International Airport.
Toeristen met rolkoffers lopen voorbij. Een stel met Mickey Mouse-oren. Een stewardess in een perfect Delta-uniform – haar knotje zo strak dat het waarschijnlijk door Boeing is goedgekeurd voor aerodynamische efficiëntie – klikt voorbij op hakken.
Ze weten allemaal waar ze heen moeten.
Ik niet.
Want ik reis op zijn Buddy Pass – zijn cadeau, zijn privilege. Het privilege dat vooral onmacht is. Een controle-mechanisme verpakt in generositeit. Want alleen Tom kan de vluchten regelen. Alleen Tom heeft toegang tot de employee app. En alleen Tom bepaalt wanneer ik mag komen, en in dit geval: vertrekken.
Mijn enige optie: een last minute ticket kopen. Ik open de KLM-app met trillende vingers. Mijn pols is blauw van zijn greep. Zijn arm heeft een kras van mijn nagels. Maar toch gaf hij mijn telefoon terug toen hij zag ‘dat ik het gesprek niet opnam.’
Kosten voor een enkeltje: €2.847. Prachtig. Ik moet bijna drieduizend euro betalen voor het privilege om op de stoep gedumpt te worden.
Tom staart recht vooruit, handen strak om het stuur. Zijn kaak gespannen. Die specifieke spanning die hij krijgt wanneer hij controle voelt wegglippen.
Dan rijden we opeens zwijgend weg. Zijn Porsche Mecan glijdt bijna geruisloos de luchthaven uit. Dezelfde route als 20 minuten geleden.
Mijn eerste gedachte – en ik schaam me hier niet voor want adrenaline maakt rare dingen met je hersenen – is dat ik naar de Delta-balie had moeten rennen. Alles uitleggen, stennis maken. Een scène creëren die TikTok-waardig is. #BuddyPassGoneWrong. #ToxicPilot. #MiamiAirportDrama.
Want ze zijn niet gediend van buddy pass-drama's, Tom had het me vaak genoeg verteld tijdens zijn monologen over Delta-protocol. Iemand die op een buddy pass reist moet: zich correct kleden (geen joggingbroek, zeker geen Crocs), mag geen vragen stellen (glimlach and knik, altijd glimlachen, altijd knikken), moet dankbaar knikken als de vlucht vol is (ook al heb je drie dagen gewacht), en vooral: geen drama.
GEEN DRAMA.
De werknemer (Tom) is verantwoordelijk voor het gedrag van de Buddy (ik, al is Buddy wat overdreven).
Als ik stennis had gemaakt? Tom zou een reprimande krijgen. Een officiële reprimande in zijn personeelsdossier. Voor altijd verbonden aan zijn employee number 847293 in een database ergens in Atlanta.
En die gedachte – dat kleine stukje macht dat ik had kunnen uitoefenen – voelt nu als gemiste kansen.
Maar dit is wel het moment.
Niet het moment dat ik stennis ga maken. Niet dat ik vertrek met een grandioze exit waarbij iedereen klapt.
Maar het moment dat ik besef: ik ga dit pas verlaten wanneer ik écht geen andere keus meer heb. Wanneer de pijn van blijven groter is dan de angst van gaan.
Ik huil een beetje. Niet hard. Geen volledige breakdown. Meer dat stille huilen dat je doet wanneer je in shock bent en je lichaam niet helemaal weet hoe het moet reageren. Tranen zonder drama. Verdriet op standby.
‘We moeten naar BJ's,’ zegt hij uiteindelijk. Zijn stem functioneel. Alsof hij me niet net bijna op de snelweg heeft afgelaten tussen palmbomen en de Burger King. Alsof hij niet net mijn telefoon bijna uit het raampje gooide op de I-95.
Alsof dit een normale dag is en we gewoon boodschappen gaan doen, zoals normale mensen in normale relaties.
‘Je moet mee,’ zegt hij terwijl hij parkeert. Geen vraag. Een bevel. Een statement, eigenlijk. ‘Ik ben hier om voor jou eten te halen. Dus jij betaalt.’
Hij stapt uit. Zijn autodeur slaat zachtjes dicht – hij heeft me zo vaak verweten dat 'Nederlanders zo met autodeuren smijten'.
Blijkbaar is dat onze nationale karaktertrek, samen met directheid en kaas.
Hij stormt vervolgens vooruit naar de enorme BJ's Wholesale Club. (De Amerikaanse Makro, maar dan met nog grotere verpakkingen.)
Ik volg, zoals altijd, we lopen met een boog om elkaar heen. In het gangpad met gekoelde producten pakt hij een familieverpakking guacamole, Griekse yoghurt – 0% vet, eieren (100 stuks, misschien meer, ik tel niet meer mee). En natuurlijk een zak blauwe nacho's (die zijn gezonder omdat ze gemaakt zijn van blue corn, had hij me uitgelegd).
Bij de kassa: $127.89.
Ik pak mijn creditcard. Klaar om te betalen voor mijn eigen emotionele gijzeling. Maar hij is me voor. Zuchtend – die zucht die zegt: ik ben zo nobel, kijk hoe nobel ik ben – houdt hij zijn American Express Platinum voor de terminal.
Terug bij de auto transformeert hij plotseling. Hij omhelst me met zijn armen vol boodschappentassen. Die plotselinge zachtheid die altijd komt na de storm. Zegt dat het hem spijt. Die smekende blik: ‘Wil je alsjeblieft uit je boosheid komen?’
To be continued...
- Gnome
- Berichten: 8951
- Geregistreerd: 01-10-05
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 13-10-25 07:47
- Suzanne F.
-
- Berichten: 55640
- Geregistreerd: 03-03-01
Geplaatst: 13-10-25 08:02
Ben na al deze verhalen wel benieuwd naar een reflectie van jouw kant. Dat zal vast ook een combinatie zijn van persoonlijke groei en wat trauma.
- Unwritten
-
- Berichten: 931
- Geregistreerd: 14-03-22
- Woonplaats: Niet in de bergen :(
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 13-10-25 08:18
- Mer1980
-
- Berichten: 20720
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 13-10-25 09:17
- astridastrid
-
- Berichten: 6027
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-25 20:58
Gnome schreef:MEP M MET DIE BLUE CORN DORRITOOOO
Hahahhah ik ga met jou een keer een alternatieve versie verzinnen
.Suzanne F. schreef:Die omslag in gedrag is ook zo herkenbaar! Maar dan voornamelijk andersom. Eenmaal in slechte mood was hij daar niet zomaar weer uit. Maar 1 verkeerde blik of opmerking kon ook zo’n bizarre omslag geven.
Ben na al deze verhalen wel benieuwd naar een reflectie van jouw kant. Dat zal vast ook een combinatie zijn van persoonlijke groei en wat trauma.
Yup! Echt één verkeerde opmerking en: daar gaan we weer!
Het verschilde; soms ook echt maanden boos. Maar ik kwam bijna nooit zelf terug, dat moet hem ook echt hebben gefrustreerd.
Mijn reflectie? Leuk dat je vraagt. Ik denk een beetje wat we eerder besproken: val nu echt niet meer voor enige bullshit en vind dat aan de ene kant ook wel jammer. Maar mijn hart, daar ben ik nu wat zuiniger op.
Unwritten schreef:Ik kan ff niet hoor.. wat een bizarre man op een hele foute manier
Nog heel even!
Bijna ben je er vanaf
.Mer1980 schreef:Nina, deze man is gevaarlijk, deze man kan je vermoorden om niks... echt dit kan niet.... zorg dat je als hij weg is een vlucht boekt naar huis blokkeer hem voor de rest van je leven, ontsnap als hij slaapt please ga...
Dat zeiden mijn vriendinnen ook, ook al hield ik die later veel minder op de hoogte. Het ging letterlijk van kwaad tot erger. Alles werd steeds korter, steeds hefitger. Wat is het einde?
IMJ schreef:Ik heb misschien meer inside info.. maar deze details ken ik toch allemaal niet.
Ik zeg anabolen naast narcisme..
De man zijn humeur fluctueert meer de beurs mee.. niet te doen!
Heel goed gezien!
Probeer de lezer echt zelf ook de conclusies te laten trekken als een slechte mysterie, ik wist op dat moment ook niet alles.
En oh Ing, wat moeten mijn berichten de afterlopen twee weken je gefrustreerd hebben.
EN DAAR IS-IE!
HET SLOT!
De eerste twee zinnen herhaal ik, want anders was het niet mooi.
73.
20 mei 2023 (vervolg)
Of: De dag dat Newton had moeten voorspellen dat elke actie een disproportionele Tom-reactie heeft.
Terug bij de auto transformeert hij plotseling. Hij omhelst me met zijn armen vol boodschappentassen. Die plotselinge zachtheid die altijd komt na de storm. Zegt dat het hem spijt. Die smekende blik: ‘Wil je alsjeblieft uit je boosheid komen?’
Ik wil het wel, echt, maar het lukt niet. Nog niet. Misschien nooit meer.
Want dit patroon ken ik inmiddels. De storm (zijn handen die wit worden om het stuur, dat dreigende vlakke stemgeluid), de stilte (dat beangstigende moment waarin je niet weet of je over de vluchtstrook wordt gedumpt), de reconciliatie (de boodschappentassen als vredesaanbod), en dan, onvermijdelijk: de volgende storm.
Een cyclus zo voorspelbaar als zijn vliegschema's, als hij die tenminste zou delen.
In de auto scheurt hij een zak blauwe nacho’s open. ‘Hier, eet wat. Daar knap je van op.’
Ik krijg geen hap door mijn keel.
Hij kijkt me afkeurend aan. Niet omdat ik mijn schoenen dit keer aanhoud. ‘Je had toch zo'n honger?’ Zijn toon. Beschuldigend. Dat ik niet alleen een teleurstelling ben, maar ook een bewuste saboteur van zijn welgemeende pogingen tot verzoening. ‘De reden dat je me niet antwoordde.’
Ah. Daar zijn we weer. Het Originele Vergrijp. Dat ik niet binnen 0.3 seconden reageerde op zijn WhatsApp-bericht terwijl ik 32.000 voet boven de Atlantische Oceaan zat.
‘Je zou ook sorry kunnen zeggen,’ zegt hij plotseling.
Sorry.
Voor wat? Voor het bestaan? Voor het hebben van een telefoon? Voor het niet onmiddellijk antwoorden toen hij vanuit 35.000 voet besloot dat dit het perfecte moment was voor een ruzie? Voor het durven suggereren dat hij – híj, een man die een PCR-test eist voordat hij mijn knuffel beantwoordt – ook een COVID-test zou moeten doen?
Ik zeg niks. Want wat moet ik zeggen?
‘Je zegt nooit sorry,’ voegt hij toe.
En het rare is: hij heeft gelijk. Ik verontschuldig me bijna nooit. Niet omdat ik arrogant ben (hoewel Tom daar anders over denkt), maar omdat ik ergens in de loop van deze relatie heb geleerd dat elke sorry gewoon wordt gebruikt als bewijs in zijn mentale rechtszaak: ‘The People vs. Nina's Totale Incompetentie.’
Sorry wordt: ‘Zie je? Je geeft het toe.’
Geen sorry wordt: ‘Je bent te trots om je fouten toe te geven.’
De enige winnende zet is niet spelen. Maar ik speel al twee jaar.
En ik weet het niet meer.
Terug in zijn huis – zijn paleis van Sherwin Williams White Dove-muren (geen PPG, god forbid, want dat was blijkbaar te goedkoop voor iemand die 100 eieren tegelijk koopt bij BJ's), Italiaans marmer en genoeg elektronische gadgets om een kleine stad van stroom te voorzien – moet ik nog steeds een COVID-test doen.
Hij ook, beweert hij, maar dan boven, in privacy. Ik zie niets, ik weet niets. Voor hetzelfde geld zit hij boven een video te kijken over hoe je een Boeing 737 MAX uit een nosedive haalt.
Ik prik het staafje in mijn neus. Te diep waarschijnlijk – het voelt alsof ik mijn eigen hersenen probeer te prikken, wat op dit punt misschien geen slecht idee is. Misschien kan ik ze hiermee activeren. Opnieuw opstarten. Een factory reset van mijn decision-making skills.
Ik wacht de voorgeschreven drie minuten terwijl ik naar zijn witte woonkamer staar. Witte leren bank, witte muren, witte vloer. Het is alsof ik in een Apple Store ben, maar dan in de hel. White hell. iHell.
Negatief.
‘Laat zien,’ zegt Tom terwijl hij op blote voeten de marmeren trap afkomt. Klop klop klop.
Ik hou de test omhoog. Duidelijk één streep. Duidelijk negatief. Duidelijk bewijs dat ik geen bedreiging ben, maar dat verandert natuurlijk niks aan zijn narratief.
Hij kijkt sceptisch. Schudt zijn hoofd – die minimale beweging die zegt: ik geloof je niet, ik zal je nooit geloven, waarom zou ik, je bent immers bewezen onbetrouwbaar sinds je niet binnen 18 seconden reageerde op mijn bericht. ‘Heb je hem wel genoeg in je neus gestoken?’
Serieus?
‘Ja, Tom. Ik heb het staafje in mijn frontale cortex geprikt. Het voelde fantastisch. Aanrader.’
Hij negeert mijn sarcasme. Natuurlijk. ‘De mijne was ook negatief,’ zegt hij. ‘Ik heb hem al weggegooid.’
Want natuurlijk. Bewijs is voor anderen. Voor Tom is zijn woord genoeg.
Ik app mijn moeder. Mijn vingers bewegen sneller dan mijn brein. ‘Hij is gestoord.’
Haar antwoord is geen verrassing: ‘Hij verandert niet!!!! Ga naar huis.’
Vier uitroeptekens.
Mijn moeder gebruikt uitroeptekens spaarzaam, dit is serieus.
Dan krijg ik een app van Marcus. Omdat het universum blijkbaar besloten heeft dat vandaag de dag is waarop alles samenvalt in één grote, absurde finale. Marcus, de piloot die ik eerder ontmoette via Nancy, die me meenam naar The Dutchess, die me had laten kijken naar €550 aan eten dat tot kamertemperatuur afkoelde terwijl ik een crisis kreeg over hongerige kinderen in Afrika. Marcus die blijkbaar ook in Miami is en op Instagram zag dat ik er ook was.
Want natuurlijk. Natuurlijk is Marcus hier. Natuurlijk post ik nog steeds op Instagram alsof alles fine is. Alsof ik niet net bijna gedumpt ben op een snelweg.
Ik staar naar het bericht. De ironie is niet subtiel. Hier zit ik, in het huis van een piloot die me behandelt als een bacterie, terwijl een andere piloot me vraagt of ik wil afspreken. Het is alsof het universum een sociaal experiment uitvoert: hoeveel piloten kan één vrouw tolereren voordat ze voor bakker kiest?
En nu wordt het interessant. Want als ik ‘ja’ zeg tegen Marcus, als ik nu meteen de deur uitloop en naar zijn hotel ga – hij zit vast in een Marriott of een Hilton – dan ben ik technisch gezien niet beter dan Tom denkt dat ik ben. Dan klopt zijn narratief.
Dan heeft hij ‘gelijk’.
Maar als ik ‘nee’ zeg, als ik hier blijf in dit witte mausoleum met een man die me net heeft gedreigd op een highway achter te laten, dan ben ik kennelijk masochistisch genoeg om een manuscriptschrijver voor een Anatomie van een Moderne Relatie te worden.
Lose-lose. Mijn specialty.
Dan komt Tom achter me staan. Geen geluid. Geen voetstappen.
‘You got too many things going on,’ zegt hij, als hij mij ‘betrapt’ met mijn telefoon.
Hij moest eens weten hoe saai het eigenlijk echt is. Hoe eenzaam. Dat ‘too many things’ eigenlijk is: mijn moeder die me smeekt te vluchten, een piloot die me wil ontmoeten (waarschijnlijk om me te vertellen over zijn intermittent fasting protocol), en een best friend die me al maanden niet meer heeft gesproken omdat Tom haar heeft bestempeld als ‘negatieve invloed’.
Too many things betekent in Tom-taal: je leven bestaat buiten mij, en dat is onaanvaardbaar.
Maar ik kies voor transparantie. Want dat is mijn pathologie – altijd denken dat eerlijkheid werkt, altijd geloven dat als ik maar genoeg uitleg, genoeg laat zien, genoeg bewijs lever, hij het zal snappen. Ik geef hem mijn telefoon, mijn wachtwoord. Alles. Ik heb niks te verbergen. Laat hem maar bladeren, laat hem maar vertalen via Google Translate, laat hem maar alles lezen vanaf 2019 als hij wil.
Maar hij weigert.
Hij duwt mijn telefoon terug. Hij wil geen bewijs, hij wil macht. En controle. En de luxe van eeuwige twijfel die hij over mij kan uitstrooien wanneer het hem uitkomt.
Dan zegt hij: ‘Ik denk dat je vannacht beter in de logeerkamer kunt slapen.’
En daar is het. Het moment waarop de volgende storm officieel wordt aangekondigd. Het moment waarop de cyclus zich voltooit en opnieuw begint.
En van alles wat ik ooit heb geslikt, genegeerd, geaccepteerd – zijn smetvrees (drie bloedtesten voordat hij me aanraakte), zijn eisen (mijn schoenen uit in zijn auto, mijn telefoon altijd beschikbaar), zijn constant shifting goalsposts (eerst moet ik afvallen, dan moet ik meer eten, dan eet ik te luid), zijn vliegschema's die hij niet deelt (want ‘je ziet het wel’), zijn vrienden die hij wel vertrouwt maar mij niet, zijn gevoel dat alles in mijn leven ‘too much’ is behalve zijn eigen obsessieve routines die blijkbaar heilig zijn – van dit alles is dit de druppel.
The straw that breaks the camel’s back, zoals hij het zelf altijd met dat onvermijdelijke Amerikaanse pathos formuleerde.
Want als ik dit accepteer, wat blijft er dan over?
Mijn ouders hebben nooit een dag apart geslapen. Nooit. Dat was hun ding: nooit boos naar bed gaan. Een soort romantisch protocol dat ik altijd als ideaal had gezien.
Mijn vader zou dit nooit hebben gedaan. Hij zou mijn moeder nooit hebben verbannen naar een logeerkamer omdat ze (het gruwelijke feit!) een telefoon had.
En papa zou hebben gezegd – als hij nog kon praten, als hij niet in een Ecco-schoenendoos in mama's bibliotheek zat – ‘Nina, wat doe je? Waarom zit je nog steeds hier? In dit huis? In deze relatie?’
En ik zou hebben gezegd: ‘Omdat ik bang ben, papa. Bang dat dit het beste is wat ik kan krijgen. Bang dat als ik wegga, ik alleen blijf. Bang dat ik te veel ben – te luid, te emotioneel, too many things.’
En papa zou hebben gezegd: ‘Nina, je bent niet te veel. Je bent precies goed. Maar deze man is te weinig.’
En hij zou gelijk hebben gehad.
Het is goed. Niet ‘goed’ in de zin van oké. ‘Goed’ in de zin van: ik ben klaar.
Niet ‘klaar’ zoals ik alle andere keren ‘klaar’ was — een klaar dat betekende ‘totdat hij belt’, ‘totdat hij sorry zegt’, ‘totdat hij me weer overtuigt dat ik het probleem ben’.
Nee. Dit keer écht klaar.
Want ik zie het nu. Eindelijk. Na twee jaar, na misschien wel langer – want was Prem niet hetzelfde? Dev? Alle mannen die ik heb gekozen omdat ze me lieten voelen dat ik moest vechten voor hun aandacht, voor hun tijd, voor hun liefde?
Ik zie het, en ik kan het niet meer on-zien.
Tom verandert niet. Hij verschuift alleen.
Hij beweegt van vlucht naar vlucht (Amsterdam, Miami, Atlanta, terug naar Amsterdam), van stad naar stad, van crisis naar crisis, maar het patroon blijft hetzelfde. Het is geen relatie, het is een protocol. Standard Operating Procedure voor emotionele gijzeling.
Check-in: COVID-test, schoenen uit, telefoon beschikbaar.
Boarding: loop op eieren, spreek niet te luid, eet niet te luid, adem misschien ook niet te luid.
Taxiing: wacht tot hij klaar is met zijn pre-flight checklist (vliegschema's die hij niet deelt, vrienden die hij wel vertrouwt maar jou niet).
Takeoff: het moment van hoop – misschien wordt het beter, misschien verandert hij, misschien is dit de vlucht waarin we niet crashen.
Cruise: de illusie van stabiliteit. Blue corn nacho's als therapie. Gekookte eieren als liefdesverklaring.
Descent: de eerste tekenen van turbulentie. De beschuldigingen. De twijfel. ‘You got too many things going on.’
Landing: de crash. De highway. De logeerkamer. De volgende storm.
En ik? Ik heb mezelf twee jaar lang aangepast, verkleind, hertekend, herschreven om in zijn perfect gecontroleerde wereld te passen. Een wereld waar zijn supplementen op alfabetische volgorde staan maar mijn gevoelens chaos zijn. Een wereld waar zijn vliegschema's heilig zijn maar mijn grenzen optioneel.
Ik ben Nina geworden volgens Tom: kleiner, stiller, sorry-er.
De versie die haar Versace jumpsuit niet draagt omdat hij het lelijk vindt (te flashy, te veel aandacht, too much).
De versie die niet naar Bonaire gaat met Daan (want Tom, altijd Tom).
De versie die haar paard heeft verkocht (Phantom, arme, dure Phantom).
De versie die zich verontschuldigt voor het hebben van honger (de nacho-situatie), vrienden (Marcus, Wouter, iedereen), een telefoon (het Ultimate Crime), een leven (too many things).
Maar die Nina? Die Nina die wacht tot hij verandert, tot hij me ziet, tot hij beslist dat ik goed genoeg ben?
Die Nina bestaat niet meer.
Want ik heb het gezien nu. In de spiegel van zijn Porsche. In de reflectie van de witte muren. In de ogen van mijn moeder via WhatsApp (vier uitroeptekens, CODE ROOD).
Ik heb mezelf gezien. En ik herken haar niet meer.
Waar is de Nina die naar The Duchess ging en stennis maakte over hongerige kinderen in Afrika? (Gek, maar wel gepassioneerd.)
Waar is de Nina die haar vader hardop toesprak op een bankje in het bos? (Verdrietig, maar wel eerlijk.)
Waar is de Nina die vliegles nam niet om Tom te imponeren, maar om te bewijzen dat wat hij deed niet zo bijzonder was? (Petty, maar wel autonoom.)
Die Nina is er nog. Onder de lagen van sorry en aanpassing en schoenen-uit-in-de-auto. Ze is er, en ze is boos. En ze heeft een ABN Credit Card (van haarzelf, niet van haar ouders), en ze kan haar eigen vlucht boeken. En ze hoeft niet meer op stand-by te leven – niet voor vluchten, en zeker niet voor liefde.
Dus ik zeg, kalm: ‘Ik ga naar huis.’
Mijn stem verrassend vast. Niet trillerig. Niet hysterisch. Gewoon: een statement of fact.
Hij haalt zijn schouders op. ‘Ok.’ Dat ene woord. Twee letters. Geen ‘blijf alsjeblieft’. Geen ‘laten we praten’. Geen ‘ik hou van je’.
Gewoon: ok.
En dat is het moment waarop ik weet dat ik gelijk heb. Dat dit geen relatie is. Dat dit nooit een relatie is geweest. Dit was een experiment. Een case study. The Anatomy of a Modern Narcissist and the Woman Who Kept Coming Back.
En dan, eindelijk – na alle keren dat híj het zei, na alle keren dat hij mij wegduwde en terugtrok en wegduwde en terugtrok in dat eindeloze patroon – spreek ik de zin die hij al honderd keer heeft gebruikt maar ik nooit omdat ik het nooit zeker wist, omdat ik altijd dacht dat misschien, next time, als ik me beter gedroeg, kleiner maakte, harder probeerde, hij misschien zou veranderen:
‘En ik kom niet meer terug.’
EINDE
- astridastrid
-
- Berichten: 6027
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-25 21:08
Ik wil iedereen bedanken voor het meeleven met dit verhaal. Actieve meelezers, stille meelezers, meelezers met harde meningen.
Het was een eer om voor jullie allemaal te schrijven! Enorm bijzonder.
We zijn de generatie die zonder internet werd geboren, met The Sims opgroeide, en nu op Tinder probeert liefde te vinden. Dat is een culture shock op zich.
Dat we vaak goede voorbeelden hebben aan onze ouders – papa en mama die nooit boos naar bed gingen, die wandelden in het bos, die samen zaten op dat bankje – maar dat het niet eenvoudig is om iets soortgelijks na te streven in een tijd waarin dates plaatsvinden via apps en relaties eindigen via WhatsApp. (Of in mijn geval: bijna eindigen op een highway in Florida tussen palmbomen en een Jesus billboard.)
Zeker niet als je boven de veertig bent. En single.
Als je mee wilt blijven lezen – over mijn schrijverij, datingdisasters of pogingen om een functionerend mens te zijn – dan zou ik het ontzettend leuk vinden om met je te connecten: https://www.instagram.com/astridalidacom/
Laat vooral een reactie achter als je teruggevolgd wilt worden (hier, daar, maakt niet uit). Ik kan altijd leuke, positieve mensen gebruiken die een ander levensperspectief kunnen geven. Want dat maakt het leven mooi – niet de perfectie, niet de happy endings (hoewel die ook welkom zijn), maar de mensen die begrijpen dat het leven chaotisch en absurd en soms verschrikkelijk is, maar ook mooi.
En wie weet wat er nog voortkomt, uit dit verhaal.
Misschien wordt het een boek.
Misschien wordt het een waarschuwingsverhaal voor anderen.
Misschien wordt het gewoon een herinnering aan wie ik was, en hoe ik sterker werd.
Ik geef niet op. Niet op liefde. Niet op schrijven. Niet op de mogelijkheid dat er ergens een man bestaat die:
• Zijn vliegschema deelt (of überhaupt geen piloot is)
• Me niet vraagt mijn schoenen uit te doen in zijn auto
• Vindt dat blue corn nacho's gewoon nacho's zijn en niet superieur
• Nooit, maar dan ook nooit, het woord 'logeerkamer' gebruikt als straf
Ik heb geen idee wat de toekomst in petto heeft (mijn publicatiedroom is groter dan ooit en hey, dan zit ik ook nog eens in het land van de onbegrensde mogelijkheden) en dit heeft die wens alleen maar doen vergroten.
Tot die tijd blijf ik schrijven. Blijf ik leren. Blijf ik groeien.
Want ik wil laten zien dat dit iedereen kan overkomen, dat we vaak maar een klein deel weten, dat het onmogelijk is om het fenomeen liefde te begrijpen.
En blijf ik – hopelijk – jullie vermaken met mijn pogingen om het leven te navigeren zonder er een complete chaos van te maken.
Dank jullie.
Voor het lezen. Voor het meeleven. Voor het begrijpen.
Voor het niet oordelen toen ik voor de zoveelste keer terugkwam bij Tom.
Dit is niet het einde.
Dit is gewoon het einde van hoofdstuk 73.
En ik ben benieuwd wat hoofdstuk 74 brengt.
- IMJ
-
- Berichten: 14728
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Geplaatst: 13-10-25 21:16
Bye bye asshole!
Edit
Na je nawoord.. dank dat je dit wilde delen. Stop nooit met schrijven!
Blijf lekker gek maar vergeet niet dat jij echt teveel waard bent voor dit soort idioten!!!
En een bakker kan ook leuk zijn
- beert
- Berichten: 2832
- Geregistreerd: 26-01-08
- Woonplaats: Zuid Nederland
- Mer1980
-
- Berichten: 20720
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 13-10-25 21:42
Ik heb het in 1 ruk uitgelezen. WAUW...