Bokt.nl

astridastrid schreef:

prompter schreef:

Sommige wel Prem volgers hebben zelfs beeld

Hahaha precies!
Was zelfs een tijd dat hij mijn Insta domineerde en echt iedereen overtuigd was dat we een stelletje waren (hij zelf voornamelijk. My bad.)

Maar toen kwam Tom en heb ik bijna alles gestript .
(Zou me ook niet verbazen als Wouter hier nog meeleest, ook.)
(Met al die mafklappers lijkt Tom bijna een goede optie, toch .)

astridastrid schreef:

Gnome schreef:

Oude mannen fetish vlag

Hahahahh maar in de meeste gevallen moet gesteld worden dat ik het in eerste instantie niet wist !
Want ze doen zich allemaal jonger voor .

Don't blame the fooled .

OK misschien een beetje veel Pilotentaal maar hey, ook wat bureaucratische paardenzwendel .

70.
8 januari 2023 - vervolg

Twee dagen later komt Tom erop terug.
‘Over die scanflow,’ zegt hij, alsof we midden in een gesprek zitten. We zijn niet midden in een gesprek. We hebben het er twee dagen niet over gehad.
‘Wat?’
‘Die techniek die je instructeur je leert. Scanflow. Punt in de verte, instruments, traffic, opnieuw punt in de verte. PIDV noemen we dat. Point In Distance Visual.’
‘Ja, dat weet ik,’ zeg ik. ‘Sebo heeft het uitgelegd.’
‘Sebo,’ zegt hij afkeurend. ‘Weet hij ook dat je dit thuis kunt oefenen? Chair flying?’
‘Ja, dat—’
‘Wacht. Ik laat het je zien.’
En voor ik kan zeggen ‘misschien eerst een broek aantrekken’ – of überhaupt iets kan zeggen – schakelt hij over naar FaceTime.
En daar zit hij.
Naakt.
Op een keukenstoel.
In zijn keuken in Pinecrest, Miami, waar het blijkbaar 28 graden is en kleding optioneel.

‘Zie je?’ Hij beweegt zijn hoofd overdreven van links naar rechts. ‘PIDV, instrumenten, PIDV, traffic check, PIDV. Snap je?’
Ik staar naar het scherm. Naar hem. Naar zijn... alles. Zijn bruine torso, zijn gedefinieerde abs die meebewegen met elke ademhaling. Zijn... nou ja, de rest.
‘Tom.’
‘En nu slowflight,’ gaat hij verder, volkomen serieus. ‘Let op gierbeweging bij grote vermogenswisselingen. Pedalen zijn key. Kijk.’
Hij beweegt zijn benen alsof hij op een hometrainer zit. Zijn handen grijpen een denkbeeldige stuurknuppel. Zijn ogen zijn gefocust op een punt ergens boven zijn televisie.
‘Zie je hoe ik compenseer met rudder? Dat is essentieel. Anders ga je spinnen.’
‘Tom.’
‘Rechter pedaal, beetje power, links corrigeren—’
‘TOM.’
Hij kijkt naar de camera. Alsof hij zich nu pas realiseert dat hij naakt chair flying aan het demonstreren is. ‘Wat?’
‘Je bent naakt.’
‘Ergo?’
Ergo. Hij zegt ergo. Naakt. Op een keukenstoel. Terwijl hij vliegtechnieken demonstreert.
‘Niks. Ga vooral door.’

Want wat moet ik anders? Deze man – deze gekke, briljante, volstrekt gestoorde man – belt me naakt op om me te leren hoe je een vliegtuig bestuurt. En ergens, diep vanbinnen, in het deel van mijn brein dat beslissingen neemt waar ik later spijt van krijg, vind ik dit charmant.
‘Goed. Dus zoals ik zei: bij slowflight moet je anticiperen op—’
Ik heb er niks van meegekregen. Want ik was te druk met proberen níét te lachen. Of te staren. Of beide.

Later, als hij ophangt (na twintig minuten naakte vlieginstructie die ik nooit meer uit mijn geheugen krijg), denk ik: dit is precies waarom ik hier nog ben. Niet omdat hij perfect is – hij is verre van perfect. Maar wie anders belt je naakt op om je te leren hoe je een vliegtuig moet besturen?
Niemand.
Letterlijk niemand.

Wat ik inmiddels wel weet van mijn veldonderzoek: superioriteit is blijkbaar standaard-installatie bij piloten. Tom heeft het. En Sebo heeft het ook. Want toen ik mijn instructeur (‘zeg maar meester’) een berichtje stuurde of de les van morgen doorging, kreeg ik dit:
‘Als je bedoelt de class D van TMA 3,4,5 van Lelystad... die zijn tussen 2200 en 1800 class E en in class E gelden overigens wel dezelfde zichtwaardes. Los daarvan lijkt de bewolking inderdaad te laag.’
Ik staarde naar mijn scherm.
Las het opnieuw.
En nog een keer.
Hij had gewoon ‘nee’ kunnen zeggen. Of ‘te bewolkt’. Drie letters. Maar nee. Ik kreeg een mini-college in luchtruimclassificatie, TMA-structuur, en meteorologische minima.
Ik app terug: ‘Dus... nee?’
Hij: ‘Correct.’
Pfffffffff.
Ik begrijp nu waarom piloten praten volgens een protocol, want zet Tom en Sebo in een cockpit en je hebt gelijk een possible threat. Ze zouden uren kunnen kibbelen over QNH-instellingen terwijl het vliegtuig uit de lucht valt.

Maar goed. Belangrijker nieuws: mijn paard is inmiddels verkocht. Voor een fractie van wat hij waard was, natuurlijk, want de stal had me belazerd met een contract vol kleine lettertjes en ‘trainingskosten’ die nergens op sloegen. (ALS IK KLAAR BEN MET TYPEN SLUIT IK EEN RECHTSBIJSTANDVERZEKERING AF).

De stal wilde hem namelijk wel verkopen. Maar. Omdat hij ‘nog niet verkoopklaar was’ – spoiler: dat beest was op 6-jarige leeftijd Z1 met 3 winstpunten – wilden ze hem eerst een maand trainen.
Wat ik moest betalen. EUR 1.200.
Plus stal. EUR 700.
Plus hun commissie: 25% van de verkoopopbrengst.
Ik las de mail. Twee keer. Drie keer.
Ze vroegen me dus om EUR 1.900 te betalen opdat zij mijn paard konden trainen zodat ze hem konden verkopen en dan ook nog eens een kwart van de opbrengst konden houden. Het is een bizarro-versie van kapitalisme waarbij de verkoper betaalt voor het privilege om uitgemolken te worden.
Ik had nee kunnen zeggen. Maar ik zei ja, mede gevoed door het beeld van in de lucht vliegende proefrijders waar ik anders verantwoordelijk voor zou zijn.

Drie dagen na het tekenen van de overeenkomst kwam de plottwist eens in mijn paardenleven i.p.v. met de mannen: mijn verzorgster wilde Phantom overnemen. Barbara. Lieve Barbara die hem al zes jaar verzorgde en van hem hield op een manier die ik niet meer kon opbrengen. Je zou denken: makkelijk geregeld. Fantastisch. Perfect. Iedereen blij.
Je zou fout denken.

Want ondanks dat mijn verzorgster zelfs daar WERKT, zag de stal (MET MIJN EIGEN STAL WAAR IK AL JAREN STALLING BETAAL) het voornamelijk als goede reden om me (nogmaals) een poot uit te draaien.

Want ontbinden (hoewel ze er nog niet eens op hadden gezeten sinds mijn handtekening), daar zaten voorwaarden aan.
‘Nina, we hebben een probleem,’ zei de ‘stalmanager’ toen ik haar van het heugelijke feit op de hoogte stelde dat Barbara hem over wilde nemen.
Natuurlijk hebben we een probleem. We hebben altijd een probleem.
‘Het contract,’ gaat de eigenaresse verder, die er inmiddels ook bijgekomen is. ‘Er zitten voorwaarden aan.’
‘Welke voorwaarden?’
‘Ontbindingskosten. EUR 700.’
Ik wacht. Er komt meer. Er komt altijd meer.
‘Plus de trainingskosten. We hebben twee weken op hem gereden in November. EUR 1.500.’
‘Twee weken?’ Ik probeer mijn stem neutraal te houden. Het lukt niet. ‘Jullie zeiden dat jullie hem gratis zouden trainen en—’
‘Het staat in het contract.’
Ze toont me een versie die afwijkt van het originele contract. Een versie die ik nooit heb gezien. Een versie die blijkbaar uit het niets is gematerialiseerd, compleet met clausules die er eerder niet waren.

Ik doe de wiskunde. Kelly wilde me EUR 2.300 betalen. Min EUR 700 ontbinding. Min EUR 1.500 trainingskosten die nergens op slaan.
Netto: EUR 100.
Honderd euro.
Voor zes jaar paardrijden. Voor duizenden euro's aan stalkosten, instructie, veterinaire kosten. Voor elke zaterdag dat ik erheen ging ook al wilde ik liever uitslapen. Voor elke keer dat ik mezelf overtuigde dat ik het leuk vond ook al begon ik het steeds minder leuk te vinden.
Voor passie die langzaam was veranderd in plicht.

Stal biedt me ‘uit coulance’ een mogelijkheid. Ze willen hem direct overnemen voor EUR4,000.
Ik sta met mijn rug tegen de muur. Maar ga akkoord. Want wat moet ik anders? Naar een advocaat? Voor een paard?

Een week later staat Phantom op Marktplaats. Prijs: EUR 8.500. Verkocht binnen drie dagen voor EUR 8.000.
Die 'maand om hem verkoopklaar te maken'? Blijkbaar niet nodig. Blijkbaar was hij al verkoopklaar. Shocking. Wie had dat kunnen zien aankomen. Behalve iedereen.

Ik heb EUR 4.000 van mijn eigen paard gekregen terwijl de stal EUR 4.000 winst maakte. Moderne slavernij, maar dan met paarden.
Barbara stuurt me een berichtje: ‘Het spijt me zo.’
Ik stuur terug: ‘Niet jouw schuld. De wereld is gewoon klote.’
Ze stuurt een hartje.
En zo eindigde mijn paardrij-carrière anders dan ik voor ogen had.

Dus nu heb ik vliegen maar als hobby voor paardrijden, al is het een stuk duurder en word ik er niet bepaald slanker op. Ik heb zelfs al een keer samen met Tom gesport in het hotel, deed net of het geen reet voorstelde beetje die gewichten, maar kon de volgende dag echt niet lopen.

Toen ik het trots mijn bodybuildende buurman vertelde (kijk, leuk he, ik fitness ook), zei hij alleen: ‘je hebt anders wel een dikke kop gekregen.’
Dikke kop.
Niet: ‘goed bezig.’ Niet: ‘trots op je.’ Dikke kop.
Mijn buurman, die ik ken sinds ik hier ben komen wonen. Die altijd vriendelijk groet. Die mijn plantjes water geeft als ik weg ben.
Die man zegt: dikke kop.
Ik stond daar. In de gang. Met mijn boodschappentassen. En ik dacht: dit is mijn leven. Mannen vertellen me dat ik te dik ben. Of dat mijn kop dik is. Of allebei. En ik blijf met ze praten alsof dit normaal is.

Tom vertelt me dat ik te zwaar ben voor crosswind-limieten.
Wouter koopt lingerie ‘om me weer goed te laten voelen’.
Roberto zegt dat ik dik ben geworden. Nienke die zegt dat ik ‘te lelijk’ ben voor Tom.
En ik? Ik lach. Zeg ‘ha ha, ja, inderdaad.’ Ga naar binnen. Eet een boterham.
En ik voel me ellendig.
Maar niemand die het ziet.

To be continued...
(Morgen begin aan laatste scenes! Ik heb nog drie stukken staan, let's see).

zorro schreef:

Wat een idioot, die vent. Geen wonder dat hij achter Nina aan blijft gaan. Er is verder niemand die die gek wil.

VogeltjeM schreef:

Ik vind de laatste stukken echt zo goed er zit veel meer emotie in, ineens kan ik begrijpen wat de aantrekkingskracht van Tom is en jouw eigen emoties en pijn zijn veel duidelijker, alles is veel "invoelbaarder" waardoor je als lezer meer echt meevoelt.