Bokt.nl

Citaat:

Ik sjokte langzaam achter de man aan. De metalen deur kwam dichter en dichterbij.
Ik kon het niet geloven, liet ik me nu zomaar meevoeren, met een wildvreemde,mijn dood tegemoet? De man had het halster niet goed vastgeknoopt, het hangt veel te los.
Ik schudde eens krachtig met het hoofd, en het halster hing maar over een oor meer.
Net toen de man het weer wilde vastmaken steigerde ik hoog op, het halster gleed van men hoofd af.
Ik liep langzaam achtertui, om me heen kijkend naar een ontsnappingsweg.
Maar alles was omheind! Ik kon geen kant uit.
Na enkele rondjes gegaloppeerd te hebben liet ik me maar weer vangen. Ik kon geen kant uit, het was geen nut om te vluchten!
Toen de metalen deur weer in zicht kwam voelde ik me weer leeg, het sprankje hoop van daarnet was weer volledig weg.
Net toen de witjas de klink van de deur vast nam weerklonk er een luide bekende stem.
“NEE!!! STOP!!!”
Witjas keek verbaasd om.
“wacht meneer, alstublieft wacht even”
Ik keek de jonge vrouw dankbaar aan. Het was de vrouw dat lange tijd geleden eens met mij gereden, nog voor het ongeluk.
“meneer, ik koop dat paard over van u!”
“maar mevrouw, dit kan echt niet, ik heb de vorige eigenaar belooft dat het paard niet meer in het handelscircuit komt, ik heb het zelfs vastgelegd op papier!”
“dat weet ik meneer, ik kom net van de manege af. Lange tijd geleden heb ik eens met dit paard gereden. Er zit echt wel potentieel in, en er zit geen angst in, met veel geduld kan het misschien nog iets worden. Ik ging vanochtend naar de manege, ik had gehoord dat hij een ongeluk had gehad, en ik wilde een bod uitbrengen. Toen hoorde ik dat hij al weggebracht was, en ik hoopte dat ik nog niet te laat was!
De baas heeft een papier opgesteld, waarin hij toestemt dat ik hem mag overkopen van u als Demon nog leefde.”
Ik hoorde Witjas zuchten. “ oké dan, ik breng hem naar de stal, en dan stellen we binnen de papieren op. Ik ben Bertrand trouwens.”
“aangenaam, Felicity.”
Ze nam mijn halstertouw over, en leidde me terug naar de boxen. Toen ze me losliet begroette ik vrolijk Tricky. Hij uitte een schel gehinnik. Ik zag Felicity verstarren.
“ Dat… dat… euh, dat kan toch niet?” mompelde ze. Ze liep langzaam naar Tricky’s box.
Ze deed de deur open.”Tricky? Ben jij dat?”
Tricky begroette haar met een vrolijk gehinnik. “zie je haar? Dat is mijn vroegere baasje dat ik je vertelde, oh, ik ben zo gelukkig, zou ze mij ook kunnen redden?”
Tricky wist van vrolijkheid geen blijf met zijn lijf, en sprong enthousiast door zijn stal.
Uiteindelijk stond hij stil, en legde zijn hoofd over de schouder van Felicity, ik zag dat ze huilde. Ze bleven lange tijd zo staan, tricky met zijn hoofd op haar schouder, Felicity met haar armen om zijn hals en haar gezicht in zijn manen gedrukt.
Na een kwartier kwam de witjas de stal binnen. Felicity veegde haar tranen weg, en vroeg hem naar de kleine pony.
“die pony? Oh leuk ding hoor, ik heb hem vroeger vaak op wedstrijd gezien. Maar toen is hij doorverkocht, en naar een verwend kind gegaan. Die heeft hem verrot gereden, pezen en zenuwen doorgescheurd bij het springen.
Is een prima gezelschapspony hoor! Vroeger had ik ook zoon geval, de dierenarts tapete zijn been in zodat hij niet over de grond sleepte en toch wat steun had, beestje galoppeerde vrolijk de wei door. Maargoed, ik kan ze niet allemaal redden hé. “

“hoeveel vraag je voor de beide paarden?”
“pff, de slachtprijs voor die grote ligt op 400, die kleine op 150, voor 500 mag je ze beide hebben” antwoordde hij.
Ze liepen beide zij aan zij weg. ik liep naar de tralies, en bromde naar Tricky.
“heb je dat gehoord? Ze neemt ons beide mee!”
Tricky stuiterde zijn stal door van plezier…

Een halfuurtje later kwam Felicity en witjas ons halen. Ze laadden ons weer in de grote witte vrachtwegen, en we waren terug op weg naar huis.

Na een tijd rijden kwamen we weer op de manege aan. De vrachtwagen wordt opengeklapt, en we springen samen de laadklep af. Ik trippelde trots rond, en begroette mijn thuisdomein. Ik wees ondertussen alles aan voor Tricky.
Zie je daar, ik wees met men neus naar binnen, daar is mijn oude stal, en een piste, waar we kunnen in rijden. En daar, daar staat Sjakie, hopelijk mogen we weer bij hem!
En mijn dromen werden verhoord,we werden naar de paddock geleid en daar beiden losgelaten. Ik rende direct op Sjakie af, en begroette hem vrolijk. Eerst stelde ik Sjakie en Tricky aan elkaar voor, en vertelde dan het verhaal van de 2 oude merries op de vrachtwagen, Tricky vertelde zijn eigen verhaal, en dan nam ik weer over om duidelijk te maken hoe Felicity ons gered heeft.
Felicity kwam naar de omheining gelopen, en wij liepen met ons drieën gezamenlijk naar haar toe. Ze aaide ons over onze neus, vertelde een hele rij.
Tegen Tricky dat de dierenarts zou komen voor zijn been. Tegen mij dat we het rijden opnieuw zouden oppikken, en tegen Sjakie dat hij veel mee mocht als handpony op buitenrit.

Nadat de dierenarts gekomen was voor Tricky, hij kreeg een mooi blauw steunverband waarna hij vrolijk ronddraafde, kregen we een grote berg hooi, en werden we lekker alleen gelaten.
Sjakie,Tricky en ik praatten er lustig op los, afgewisseld met schijngevechten, en crosspartijtjes.
Daarna gingen we gezamenlijk gaan liggen, en vielen in een diepe slaap.

Ik zag mijn moeder. Ze was mooi, ze had terug haar sierlijkheid terug. In de verte zag ik een diepzwarte hengst lopen. Ze keek naar me: “ik heb het hier goed zoon, en jij hebt het nu ook goed zie ik. Ik verlaat je nu, maar als je me nodig hebt kom ik terug. Ik wil je nog een ding vertellen. Zie je die hengst daar? Dat is je vader, hij heeft me opgewacht. Hij is trots op je zoon, net als ik.”
Ze drukte haar neus nog eenmaal tegen het mijne, draaide zich om en galoppeerde gecontroleerd weg.

Ik keek haar na. Enerzijds voelde ik me verdrietig, maar anderzijds kwam er een diep gevoel van rust en verlossing over me heen. Ik keek toe hoe de witte en de zwarte schim elkaar begroetten, me nog eenmaal aankijken, en daarna samen weggaloppeerden waarna er een hele kudde van paarden in alle soorten kleuren en maten hun volgde…

Er was veel gebeurt sinds onze verlossing. Felicity kwam me iedere dag ophalen. Eerst gingen we wandelen. Onze band groeide zo sterk dat ze me zelfs niet meer vasthield.
Na een tijd kreeg ik weer een zadel op mijn rug, ik vond het niet erg prettig, maar vertrouwde haar volledig.
Daarna kwam het bit. Al die tijd zijn we zelfs geen piste binnen geweest. Na enkele keren vergezelden Sjakie en Tricky ons ook op onze dagelijkse wandeling.
En dan kwam de dag dat ze weer op mijn rug kroop. Geen dwang, geen stress. Het voelde goed aan, ik vertrouwde haar.
Nu durf ik ook weer een piste in te gaan. Zolang zij in me gelooft kan er niks gebeuren. Ze is altijd zacht met haar handen, gebruikt geen touwen, knoopt me niet vast.
Ik ben zelfs eens op een raar iets uitgekomen. Er waren veel paarden, en de tweevoeters hadden wit met zwarte pakjes aan.
We moesten samen loslopen, en dan elk apart in de piste onze oefeningetjes maken.
’s Avonds was ze erg content. Ze riep iets van een “derde prijs” en vloog me om mijn nek.
Ik deelde haar vreugde, ook al wist ik totaal niet over wat het ging, maar ik was blij dat zij blij was. Dat ze niet teleurgesteld was in mij…


Ik ontwaakte zacht, de zon verspreidde een lekkere warmte. Sjakie en Tricky stonden wat verder zij aan zij te eten. De vogeltjes floten, het was lente.
In de verte zag ik Felicity aankomen met zadel en hoofdstel.
Ik galoppeerde op haar toe, en liet haar het zadel opleggen, nam gretig het bit aan, en ging bij de omheining staan zodat ze makkelijk kon opstijgen.
Ze floot Sjakie en Tricky, en we stapten zij aan zij de hei op.
De grasvlakte strekte zich voor ons uit. Ik voelde Felicity zwaarder worden op mijn rug, we vertrouwden elkaar volledig.
Ze drukte haar kuiten in men zij, en ik galoppeerde netjes aan, met Sjakie en Tricky naast me. De hei vloog onder onze voeten, er was niets te horen behalve het geroffel van 12 hoeven, en de vreugdekreten van het tere meisje op mijn rug.
Naast me zag ik vluchtig een witte en een zwarte flits voorbij schieten. Ik verhoogde het , en bevond me in een kudde van half zichtbare paarden. Moeder kwam naast me lopen, keek me eens aan,en verdween uit mijn zicht. Plots waren we weer met ons viertjes, maar ik voelde me intens gelukkig.