Bokt.nl

Ik vind het zelf toch te wazig, ik heb getemt om te vragen of dat laatste stuk weggehaald kan worden.
Ik heb iets beters bedacht, hier snapte ik zelf niks meer van

**Geplaatst**: 03-01-06 21:24

Re:

Geplaatst: 03-01-06 21:24

GEWELDIG,
ik kan niet wachten tot het volgende stukje.

**Geplaatst**: 07-01-06 12:09

Re:

Geplaatst: 07-01-06 12:09

Duurt wel lang hoor..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-01-06 12:13

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 07-01-06 12:13

Ik loop helemaal vast met m'n verhaal op het moment

**Geplaatst**: 07-01-06 21:25

Re:

Geplaatst: 07-01-06 21:25

hahaha dacht al waar is dat stuk dan waar Ikkah het overhad

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-06 11:56

Re: [verhaal] Nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-06 11:56

Was ik jullie toch helemaal vergeten

Ze werkte een aantal jaren geleden bij een supermarkt, maar werd daar ontslagen. Ze heeft ook geen nieuw werk meer gezocht, waarschijnlijk had ze daar de moed niet voor. Maar in elk geval; vrijdag had ze weer een sollicitatiegesprek, ze solliciteerde voor bloemist bij een plaatselijke supermarkt. En raad eens; mijn moeder heeft weer werk! De sfeer was meteen een stuk beter in huis, omdat er niet de hele dag eentje zat te niksen.

Ik zat een beetje voor me uit te staren in mijn kamer, toen opeens de deurbel ging. Ik schrok op en rende snel naar beneden, waardoor ik bijna struikelde over de troep op de trap. Toen ik de deur open deed stond ik opeens oog in oog met Kris! Zoals hij daar stond; een schuldbewust gezicht, een mooie bos met bloemen in zijn hand, ik was op slag de reden vergeten die hem hier bracht.
‘’Maaike, het spijt me dat we ruzie hadden en die Leila betekent echt niks voor me en jij blijft de liefste ik houd gewoon veel van je ik wil je nooit meer kwijt en-‘’
‘’Ho, doe rustig! Kom eerst maar even binnen, dan mag je alles uit gaan leggen’’ ik stapte opzij, en maakte in mijn hoofd het voornemen om niet meteen te sentimenteel te gaan doen. Hij moest maar eens voelen wat ik voelde. Ik besloot om koud en kil te zijn, hij moest smeken om genade. Oké, dat was wat overdreven, maar hij moest wel laten zien dat hij me terug wilde. Hij duwde de bloemen in mijn handen, zonder een woord te zeggen en de andere kant op kijkend. Precies hetzelfde nam ik ze aan, ik zei geen ‘bedankt’ of iets anders. Ik deed een poging om nors te kijken, maar eigenlijk was ik hartstikke blij dat hij weer bij me was. Ik legde de bloemen op het aanrecht en plofte neer op de bank. Kris ging tegenover me zitten.
‘’Nou, vertel. Wat stond je nou echt te doen met die ‘Leila’?’’
‘’Wel… je weet dat ik rook, toch?’’
‘’Ja, dat was wel duidelijk toen ik laatst met een asbak stond te zoenen. Ga verder’’
‘’Ik rook ook wel eens een jointje, maar dat wist je toch ook?’’
‘’Nee”
“Echt niet? Nou, dan weet je dat nu. Bij Leila kan ik spul kopen, ze is een stuk goedkoper dan Frank en z’n maatjes. Daarom negeren ze mij, ze vinden dat ik ze in de steek heb gelaten.’’
“Sorry hoor, maar dat kan bijna niet. Ze zeiden dat ze niet wisten wat je met Leila deed, maar dat wisten ze dus wel. En ik heb toch echt gezien dat een van de jongens een gesprek met je probeerde aan te knopen’’ antwoordde ik. Waarom moest hij nou liegen, was de waarheid te erg?
“De jongens probeerden mij terug te krijgen als klant, en ik had tegen ze gezegd dat ik niet wilde dat jij van mijn zaakjes afwist, ter bescherming” zei hij, met een enigszins gekleurd hoofd.
“Waarom zei je net dan dat je dacht dat ik wist dat je blowde?’’
Even leek hij uit het veld geslagen te zijn, maar hij herstelde zich snel.
“Schat, maak het me nou niet zo moeilijk, vertrouw me gewoon! Heb ik je ooit al eens in de steek gelaten?’’
‘’Nou, nee, dat niet direct, maar-‘’
‘’Precies. Vertrouw me, jij krijgt er niets mee te maken en ik pap heus niet met Leila aan. Het is niet zomaar uit gegaan.’’
Met die woorden stond hij op. Hij gaf me een zoen en een aai over mijn hoofd en liep de deur uit. Verbaasd bleef ik zitten. Dit was niet het gesprek dat ik in mijn hoofd had, zo moest het niet lopen! Ik wilde dat hij moeite voor mij deed, maar hij nam gewoon aan dat ik het allemaal goed vond! Zuchtend stond ik op om een glas drinken te pakken. De rozen lagen er nog. Ik pakte de bos, smeet hem met al mijn kracht op de grond en stampte er flink op. Dat luchtte op, helemaal toen ik me begon in te beelden dat de bos bloemen Kris was. Uiteindelijk gooide ik de totaal vermorzelde bloemen in de vuilnisbak. Kris: bekijk het maar, dacht ik.

Met tegenzin liep ik de school binnen. De zoveelste maandag, een zoveelste nieuwe week. Ik had totaal geen zin om Kris tegen het lijf te lopen, hem te zien onderhandelen met Leila, maar ik kon het toch niet tegenhouden. Met een beetje geluk hoefde ik Leila niet te zien, maar alleen tegen Kris zijn kop aan hoeven te kijken. Eigenlijk hoorde ik niet boos te zijn op hem, maar ik was het wel. Hij had zijn excuses aangeboden, maar het leek wel niet gemeend, alsof ik niks voor hem was. Snel deed ik mijn jas in mijn kluisje, ik was redelijk laat door de wind. Haastig liep ik naar Wiskunde. Echt waar; slechter kon je week niet beginnen. De hele klas zat al vol, alleen ik was er nog niet. De scherpe stem van mevrouw Lohout sneerde al door het lokaal. Ik ging snel zitten, in mijn eentje. Petra zat naast Demi, een meisje die mij nog nooit zo was opgevallen, Kris zat bij Frank en de andere jongens. Op een irritant langzame manier pakte ik mijn schrift, dat helemaal was onder gekalkt en van ellende bijna uit elkaar viel.
“Iets sneller mag ook wel, Maaike! Anders kun je alsnog een bonnetje gaan halen!’’ schreeuwde Lohout naar me.
Ik keek haar bijdehand aan, maar toen ik haar chagrijnige en strenge blik zag pakte ik toch maar snel de rest van mijn spullen.
“Goed, allemaal aan het werk, ik loop rond om jullie huiswerk af te tekenen”.
Huiswerk? oliebol! Daar had ik helemaal niet meer aan gedacht! Nadat ze het groepje voor me had gecontroleerd, kwam ze mijn richting op. Ik deed alsof ik hard zat te werken en niet zag dat ze mijn richting opkwam.
‘’Maaike, ik sta hier niet voor Jan met de korte achternaam!’’
“Ik- ik heb het niet bij me” stotterde ik.
“Het ligt thuis, op een los blaadje” vervolgde ik. De veelgebruikte maar o zo effectieve smoes.
‘’Natuurlijk. En toen je het in je tas wilde stoppen vloog het zo in de bek van je hond die het verscheurde.” Zei ze.
‘’Maar het is echt zo!”
“Vanmiddag om half vier zie ik je in dit lokaal, eens kijken of je dan wel gewoon kan werken.” Ik zag dat ze een N achter mijn naam op de klassenlijst schreef. Dat zou wel ‘Niet af’ of iets in die richting betekenen.
“Maar mevrouw…”
“Maaike, het is je eigen schuld dat je het huiswerk niet af hebt, je wist wat de consequenties zouden zijn. En anders heb je dat zojuist ondervonden” kapte ze mijn protest af. Ze hield ervan om met dure woorden de smijten, waarschijnlijk om indruk te maken op die simpele MAVO studentjes die ze les mocht geven en niks begrepen van haar uitleg (die een zwaar getalenteerde gymnasium student met een wiskunde knobbel zo groot als zijn hoofd trouwens ook niet zou begrijpen). Met een diepe zucht liet ik me achterover zakken in mijn stoel. Dat was dus de reden dat ik zo’n hekel had aan wiskunde. Huiswerk niet af? Nablijven…

Sloom strompelde ik om half vier naar het lokaal wiskunde. Gezellig, in mijn eentje nablijven bij de lievelingsdocent van de school. Toen ik het muffe lokaal instapte, zag ik tot mijn verbazing geen mevrouw Lohout, maar Petra zitten! Terwijl ik haar blik ontweek ging ik zover mogelijk bij haar vandaan zitten.
“Je kunt net zo goed naast me gaan zitten hoor, ik moet je toch alles uit gaan leggen” zei ze met een arrogante blik in haar ogen.
“Jij? Jij mij iets uitleggen? Laat me niet lachen, je hebt het niveau van een kind uit groep vier!”.
Ik schrok van mijn eigen woorden. Waarom hadden we nou eigenlijk ruzie? Waarom negeerden we elkaar? Beledigt draaide Petra zich van me weg. Ik vroeg me af waarom zij hier zat en niet mevrouw Lohout. Voorzichtig vroeg ik het aan haar. Geen reactie.
“Petra, ik vroeg je waarom jij hier zit.”
Weer geen reactie.
Zuchtend pakte ik mijn boeken. Als ze me glashard negeerde, moest ik dat ook maar doen. Plotseling begon ze te praten:
“… en je weet niet hoe het is om steeds alleen te zijn. Wanneer je denkt een vriendin te hebben gevonden word je weer door haar in de steek gelaten. Zo gaat het altijd. Ze krijgen een kans om populair te worden, doen dat en laten vervolgens de nerds in de steek. En dan met hangende pootjes terug komen als ze uit het populaire groepje worden geknikkerd! Nee, dat laat ik niet nog een keer gebeuren! Ik vertrouwde je, ik dacht dat je een echte vriendin van me kon worden!”
“Petra, het spijt me, echt waar!”
“Bewijs het dan! Laat die gasten in de steek! Laat zien dat je een vriendin van me wilt zijn door geen contact meer te hebben met die jongens!”
“Wacht even. Bedoel je dat ik het uit moet maken met Kris, niet meer met ze mag praten?” vroeg ik verbaasd aan Petra.
“Precies, dat hoort een vriendin voor je over te hebben.”
Ongelovig gaapte ik haar aan, terwijl ik me besefte dat mijn mond open hing.
“Ik- ik weet het niet, waarom moet ik kiezen?”
Petra haar uitdrukking veranderde compleet. Ze keek me woedend aan, bijna bedreigend.
“Verdomme Maaike, als je het niet uit maakt met die gast, doe ik jullie allebei wat aan!”. En met die woorden pakte ze haar spullen en verliet ze het lokaal.

**Geplaatst**: 05-02-06 12:21

Re:

Geplaatst: 05-02-06 12:21

moooooooooi

**Geplaatst**: 05-02-06 12:35

Re:

Geplaatst: 05-02-06 12:35

ohhhh

Nieuwe fan hier

Ga zo door, wat een mega leuk verhaal

**Geplaatst**: 05-02-06 12:49

Re:

Geplaatst: 05-02-06 12:49

Ga verder

**Geplaatst**: 05-02-06 12:50

Re:

Geplaatst: 05-02-06 12:50

spannend stuk:D ben benieuwd hoe het volgende stuk gaat.

**Geplaatst**: 05-02-06 13:07

Re:

Geplaatst: 05-02-06 13:07

net zo mooi verhaal!

ben benieuwd naar het volgende stuk!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-06 13:23

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-06 13:23

Bedankt!
Zal zo snel mogelijk nieuw stukje plaatsen, maar eerst naar m'n paard

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-06 17:13

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-06 17:13

Hoofdstuk 5

“Maaike?” riep mijn moeder vanaf de trap, maar ik hoorde het maar half.
Ik zat na te denken over Petra, over haar woorden. Moest ik dit serieus nemen? Wat zou ze Kris en mij aan kunnen doen?
“Maaike, de dokter heeft gebeld!”
Ik schoot meteen overeind. Al een paar weken zaten we op de uitslag van de bloedtest te wachten. Ik rende mijn kamer uit en viel bijna van de trap.
“En? Wat is de uitslag? Hebben ze wat kunnen vinden?” vroeg ik zenuwachtig aan mijn moeder, die me met een glimlach aan stond te kijken.
“Nee, ze hebben niks gevonden. Ze hebben uitvoerig onderzoek gedaan, maar er was niks te vinden. Waarschijnlijk was het gewoon een soort kortsluiting in je hersenen, zei de dokter.”
Opgelucht vloog ik mijn moeder om de nek.
“Ik ben gezond mam, ik ben gezond! Ik ga pap niet achterna!”
Dat was een foute opmerking. Mijn moeder duwde me van haar af.
“Ja. Nee, fijn schat.”
Haar gezicht was een stuk minder vrolijk dan daarnet. Wat stom van me, dat ik over mijn vader begon! Ik wist dat ze daar niet tegen kon.
“Sorry mam, ik wilde je niet kwetsen!” probeerde ik, maar ze liep al beteuterd naar de bank. Toen ze net zat, stond ze weer op. Ze had een rare blik in haar ogen.
“Ik ga even een stukje wandelen. Ik hou van je” en ze gaf me een knuffel.
Dat deed ze nooit als ze weg ging, ze voelde zich waarschijnlijk schuldig dat ze zo omsloeg, bedacht ik me. De deur werd met een klap dicht gegooid. Ik besloot om wat huiswerk te maken voor de volgende dag. Genoeg te doen; wiskunde, Duits en geschiedenis.

Zuchtend legde ik mijn pen op mijn bureau. Eindelijk was ik klaar, na twee uurtjes. Mam was nog niet thuis. Ik vroeg me af waar ze naar toe was gegaan om te wandelen, meestal bleef ze een klein uurtje weg. Mijn gedachten dwaalden weer af naar Petra haar woorden. Ik kreeg hoofdpijn van al dat gepieker en besloot om even op bed te gaan liggen. Vrijwel direct werden mijn oogleden zwaar en viel ik in een droomloze slaap. Toen ik weer wakker werd had ik het gevoel dat ik uren had liggen slapen. In werkelijkheid had ik maar een half uurtje plat gelegen. Mijn maag rommelde, het was al zes uur en ik had honger. Nog een beetje suf liep ik de trap af.
“Hoi mam!” riep ik.
Geen antwoord.
“Mam?”
Ik liep naar de huiskamer om te kijken of ze daar zat, ze was er nog niet. Ze was al bijna drie uur weg. Onderzoekend liep ik door de rest van het huis. Ze was er echt nog niet. Een vervelende kriebel in mijn buik gaf me een zenuwachtig gevoel. Er zou toch niks gebeurd zijn met haar? Ik probeerde haar mobiele nummer te bellen, maar ze nam niet op. Zonder rust in mijn kont liep in door het huis te ijsberen. Misschien was ze wel in slaap gevallen op een bankje, door alle stress? Nee, dat was onwaarschijnlijk. Ik besloot om haar te gaan zoeken in het park. Ik trok een zaklamp uit een kast die vol met stof zat en trok mijn schoenen en een jas aan. Rillend van de kou stapte ik het knerpende grindpad op. Het was al bijna donker, ik hoopte haar te vinden voordat het echt donker was. Met grote passen liep ik in de richting van het park. De straat was verlaten. Een enkele lantaarnpaal verlichtte de straat zwakjes. Achter de ramen van huizen zaten gezinnen gezellig pratend aan het avondeten. Na tien minuutjes lopen stond ik aan de ingang van het park. Ik haalde diep adem en stapte het hek binnen. Waar moest ik beginnen? Eerst maar het gewone pad volgen. Een enkel stelletje zat romantisch in het maanlicht. Het was nu echt donker. Ik knipte de oude zaklamp aan. Hij knipperde een paar keer, maar godzijdank deed hij het gewoon. Hoe kon ik mijn moeder hier ooit vinden? Misschien was ze wel helemaal niet in het park gaan wandelen, misschien was ze ondertussen wel thuis. Nee, natuurlijk niet. Ze was al ruim drie uur weg, dan was ze nu niet opeens thuis. Ik richtte de zaklamp op de bosjes. De bladeren ritselden door de wind. Het pad werd modderig. Schoenafdrukken van een aantal verschillende mensen liepen kriskras door elkaar. Ik stopte. Ik stond aan de rand van een groot grasveld, waar verschillende speeltoestellen op stonden. Ik liet mijn zaklamp over het veld schijnen. Niks. Of toch wel? Een hobbel, het leek op een hoop aarde, lag aan de rand van het veldje. Mijn hart klopte in mijn keel. Langzaam liep ik erop af. Ik was nog een paar passen verwijderd van de hobbel. Plotseling zag ik het. Ik stopte even met adem, liep struikelend achteruit. Dit kon niet, dit kon niet waar zijn! Ik moest hier weg, dit kon niet! Ik rende terug over het pad, harder, nog harder. Ik wist niet meer waar ik naar toe rende, maar ik rende zo hard als ik kon…

“Waar was je om vijf uur ’s middags?”
Zuchtend beantwoorde ik de vraag voor de zoveelste keer.
“Dat heb ik al een paar keer gezegd, ik lag te slapen”
“Midden op de dag?”
“Ik was moe!”
Hier zat ik dan. Tegenover rechercheur Rielma. Mijn moeder. Mijn lieve moeder. Ik besefte het nog niet. Ik wist niet meer wat ik deed toen ik haar zag liggen. Het bloed droop uit haar hoofd. Het beeld liet me niet los. Een week geleden al was de begrafenis. Verdomme, waarom? Het was mijn schuld, het was allemaal mijn schuld! Ik was weer over mijn vader begonnen, door mij wilde ze een wandeling maken!
“Maaike, ik vroeg je wat?”
“Sorry, ik was even in gedachten…”
“Was je moeder wel eens depressief?”
“Jezus man, begrijp het dan toch! Ik heb helemaal geen zin om hier over te praten! Laat me gewoon met rust, zoek de dader, zoek uit hoe het komt en val mij niet meer lastig! Denk je nou echt dat ik haar heb vermoord? Zoek een hobby!”
Ik stond op, gooide mijn stoel om en rende huilend naar mijn kamer. Mijn vader en moeder, ik was ze allebei kwijt. Waarom moest dit mij gebeuren? Ze had zelfmoord gepleegd, dat kon niet anders. Natuurlijk was ze depressief, natuurlijk had ik haar niet vermoord! Ik hoorde voetstappen op de trap. Vast Rielma, kwam hij weer met zijn praatjes dat het echt nodig was dat hij mij ook ondervroeg. Er werd drie keer hard op de deur geklopt.
“Liever niet, maar als het nodig is…” zei ik.
De deur werd opengedaan. Zoals verwacht stond Rielma voor me.
“Het is echt nodig, ik wil je best geloven, maar ik moet dit onderzoeken! Jij wilt toch ook weten hoe je moeder is overleden? Hij keek mijn slaapkamer rond, door zijn vierkante bril.
“Het is hier niet erg netjes” zei hij met een glimlach.
Ik kon er niet om mee lachen. Ik kon nergens om lachen.
“Nee! Ik wil niet weten hoe ze is overleden! Ik wil haar terug!” riep ik hem toe. Ik rende langs hem heen de deur uit.
“Laat me gewoon met rust!” schreeuwde ik nog naar hem.
Huilend zat ik op de bank. Plotseling voelde ik een warme hand op mijn schouder. Ik schrok ervan, het was mijn tante. Karin heette ze. Omdat ik minderjarig was moest ik bij haar intrekken. Ik haatte dat mens. Ze deed zich heel lief voor, maar het was een achterbaks kreng.
“Gaat het, Maaike?” vroeg ze met de bekende ‘ik doe alsof ik heel bezorgd ben’ klank in haar stem. Ik reageerde niet.
“Maaike, gaat het?” vroeg ze nog een keer, maar weer reageerde ik niet. Ik had zin om het uit te schreeuwen, te zeggen dat ik een hekel aan haar had, te roepen dat het helemaal niet ging. Natuurlijk niet, anders zat ik hier niet jankend op de bank.
“Je kunt je er beter bij neerleggen dat je bij mij moet wonen. Binnen een maand zijn we hier vertrokken en wonen we aan de andere kant van het land. Of je nou wilt of niet.” En met die woorden stond ze op en liep ze weg.
Bij haar moest ik voortaan wonen. Ze had geen man, ze had geen kinderen, alleen 3 honden. Kwik, Kwek en Kwak heetten ze, het waren poedels. Namen als ‘Fluffie’ waren toepasselijker geweest.

**Geplaatst**: 05-02-06 17:55

Re:

Geplaatst: 05-02-06 17:55

Mooi stukje!!!!

**Geplaatst**: 05-02-06 18:48

Re:

Geplaatst: 05-02-06 18:48

heel mooi

**Geplaatst**: 05-02-06 20:23

Re:

Geplaatst: 05-02-06 20:23

heel mooi stuk:)

**Geplaatst**: 06-02-06 08:49

Re:

Geplaatst: 06-02-06 08:49

k w8 op t volgende

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-02-06 16:03

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 06-02-06 16:03

Dat zal nog wel even duren, ben ik bang voor.
Liever niet van die reacties van: ''wanneer komt het volgende stuk?'' of ''duurt lang zeg...''

Ik heb het redelijk druk met school en genoeg andere dingen te doen

**Geplaatst**: 06-02-06 16:46

Re:

Geplaatst: 06-02-06 16:46

Super stukjes weer

Ben benieuwd hoe het afloopt!

**Geplaatst**: 06-02-06 17:22

Re:

Geplaatst: 06-02-06 17:22

ooeeeeeeeeh SPANNEND !:O
mooi gescheven man zit der nu al helemaal in

**Geplaatst**: 06-02-06 17:38

Re:

Geplaatst: 06-02-06 17:38

Hier nog een fan van je uber-gave-coole-stoere-mooie verhaal..

ik hoop dat er snel een vervolg komt, tis zo spannend!