Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-09-05 18:14

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 11-09-05 18:14

ik heb tranen in mijn ogen !
meissie heel veel sterkte toegewenst.
ik weet hoe je je voelt,
mij vader is vorige maand ook overleden,
ik vind het verhaal prachtig geschreven

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-09-05 14:28

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst door de TopicStarter : 12-09-05 14:28

Boven op zijn kamer word Luc razend. Op alles en iedereen. Hij ramt zijn pennebakje van de tafel. Gooid alle kleding die op z'n stoel lag op de grond en ploft erin neer.
Hij wil schreeuwen, maar het lukt niet. De tranen zijn ondertussen ook opgedroogt en nu voelt hij zich verdwaast.
Hij weet niet wat hij moet doen en wil opeens dolgraag dat dat meisje naast hem zit en een arm om hem heen slaat.

**Geplaatst**: 12-09-05 15:02

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 12-09-05 15:02

Wat erg zeg voor je meid....knap hoe je door bent gegaan en knap hoe je dit hebt verteld...zit hier met een brok in me keel en bijna tranen in me ogen...erg voor je! Veel sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-09-05 20:40

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst door de TopicStarter : 13-09-05 20:40

de dagen tot aan de condoleance avond lijken snel voorbij te zijn gegaan en te gelijker tijd eindeloos te hebben geduurt. Familie en vrienden waren binengekomen.
Sommige zeiden wat, andere durfden niets te zeggen.
Luc besloot dit keer school niet te mijden. Hij ging naar de lessen en werd vreemd aangekeken. Ook had hij op een gesprek moeten komen bij de rector, deze condoleerde Luc, naast: 'we zullen er de komende tijd rekening mee houden' leek ook de rector niets te kunnen, durven zeggen.
En nu staat Luc in een rij met z'n moeder en de broers en zussen van zijn vader om handen te schudden van mensen die medeleven willen tonen.
De rij lijkt eindeloos en van meer dan de helft van de mensen kent Luc niet eens de naam. Eindeloos schud hij de handen en zegt hij: 'dankje, dank u of dankjewel.'
Behalve dat er doorhem hen schiet: 'komen al deze mensen voor mijn vader. Wat zijn het er veel' denkt hij ook nog: 'ik weet nu al dat ik geen condoleance of als ik dood ben, al die mensen.'
Een paar minuten later bedenkt hij zich opeens. 'misschien willen die mensen dit graag zeggen, maar weten ze niet hoe en misschien willen mijn kleinkinderen en kinderen dat wel, want als ik begraven word ben ik er niet meer...'
De gedachte bant hij snel. Die wil hij helemaal niet hebben en dat hoort ook nog is niet. Snel schud hij de volgende hand. 'Gefelici...' het hoofd van de man word knalrood. 'Sorry... ' stamelt de man.
'geeft niet.' mompelt Luc. 'bedankt dat u gekomen bent.' mompelt hij en hij voelt dat hij het ergens wel oprecht meent.

**Geplaatst**: 13-09-05 20:44

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 13-09-05 20:44

Leuk stukje !

**Geplaatst**: 13-09-05 20:51

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 13-09-05 20:51

Ga door, ga door.

**Geplaatst**: 13-09-05 21:08

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 13-09-05 21:08

brr kippevel als ik je verhaal lees van je vader...
ik heb nu in korte tijd me 2 opa's verloren ook aan kanker.
nog veel sterkte meis

**Geplaatst**: 14-09-05 09:17

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 14-09-05 09:17

ik heb pas 1 blz gelezen (moet zo echt richting uni) maar heb echt respect voor je dat je het zo kunt omschrijven. Super knap van je.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-09-05 10:40

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst door de TopicStarter : 17-09-05 10:40

De volgende dag is de begravenis. Samen met z'n moeder loopt Luc naar de kerk waar de dienst gehouden zal worden.
Het weer is druilerig, een miezerig regentje en af en toe een harde windvlaag zorgen voor een verdrietige sweer.
Het is koud en zijn moeder slaat een arm om Luc heen.
Eenmaal in de kerk gaan ze samen met wat familie in de voorste bank zitten. De rest van de kerk vult snel.
De dienst begint met mooie muziek en de kist word binnen gedragen door vrienden en broers van Luc's vader.
Mensen komen naar voren om te spreken. Er worden kaarsen aangestoken en er word muziek gedraaid. Het gaat een beetje langs Luc heen. Hij kijkt naar de kaarslichtjes en leunt een beetje tegen zijn moeder aan.
Als laatst moet zijn moeder spreken. Ze loopt naar voren en begint met haar verhaal.
Als Luc haar ziet staan en praten, haar helemaal Alleen ziet staan. Moet hij huilen. Wat ze zegt ziet hij niet, maar hoe ze daar staat ziet hij wel.

De kist word door dezelfde mannen die hem binnen brachten naar het graf gebracht. Het lijkt of het weer weet dat het een begravenis is. De wind is opgehouden en de regen ook. Alleen is het nu staalgrijs daarboven. Luc's moeder heeft het koud in haar sjieke zwarte jasje en steekt haar handen in Luc's jaszakken. Zo lopen ze naar de plek waar zijn vader begraven word.
De kist word er ingezakt. Een laatste woord wordt gesproken. Alle mensen mogen een handje bloemblaadjes op het graf gooien. Eerst zijn moeder dan Luc en dan de rest.
Als Luc een handje bloemblaadjes op de kist gooid mompelt hij zachtjes: 'dag pappa,'
Dan loopt hij achter zijn moeder aan het kerkhof af, richting het huisje waar mensen nog een keer mogen condoleren.
Weer staat hij uren. Dit keer zonder belangrijke gedachtes. Hij wil alleen maar weg en alleen zijn.

Als het condoleren eindelijk klaar is voelt Luc zich gevoelloos. Langzaam loopt hij naar huis. Daar gaat hij naar boven en valt hij op z'n bed. Zo moe is hij nog nooit geweest.
Als zijn moeder hem roept komt hij naar beneden. 'We gaan eten Luc. Iedereen is er.'
Hij schuift aan tafel en eet mee. Probeert een beetje gezellig te doen. Als het gesprek op de begravenis komt kijkt Luc alleen strak naar zijn bord. Het toetje slaat hij over.
Hij moet weg. Als hij naar buiten holt hoort hij zijn moeder roepen. Dit keer geeft hij geen gehoor.
Hij rent de poort uit. De tuin uit. De straat uit. Het park in.
Op 'zijn' bankje zakt hij ineen. Langzaam begint hij te huilen.
Hij schrikt op als hij opeens een arm om zich heen voelt. Hij wil hem afschudden, maar als hij opkijkt en ziet dat het het meisje is hoeft dat opeens niet meer.
'Het komt wel goed,' fluisterd het meisje. 'of misschien komt het niet goed, maar dan heb je altijd het bankje nog.'
Ja denkt Luc, 'en dan heb ik jou.'

**Geplaatst**: 18-09-05 10:12

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 18-09-05 10:12

Mooooiii stuk

**Geplaatst**: 06-11-05 01:35

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 06-11-05 01:35

Het is al een tijdje verder, maar ik lees dit allemaal nu pas en heb zitten janken achter de computer en beleef het gevecht van mijn vader tegen kanker en de begrafenis weer opnieuw. je hebt het heel mooi geschreven. Echt klasse. Ik wens je heel veel sterkte

**Geplaatst**: 06-11-05 12:22

Re: [verhaal] {waargebeurd} Mijn vader

Geplaatst: 06-11-05 12:22

Meis ik vind het heel erg van je vader

Ik loop hier al bijna te huilen

Echt knap dat je het zo kon vertellen

**Geplaatst**: 06-11-05 13:26

Re:

Geplaatst: 06-11-05 13:26

mooi stuk weer hoor