Bokt.nl

Eqfan schreef:

patries_kjp schreef:

leeeeeeeeeeeeeuk meer, meer, meer

haha.. hier komt het

Citaat:

''Hoe was het met David?'' vraagt ze plotseling. ''gewoon, er is niet veel veranderd.''vertel ik. '' Ik hoorde het verhaal net. Ik vind het heel zielig voor je!'' zegt Richard. '' Maar hoe oud ben jij eigenlijk?'' vraag ik snel om over een ander onderwerp te beginnen. '' 19 ''zegt hij. Gelukkig, eindelijk ziet Jil wat in een jongen van onze leeftijd. ''Blijven jullie vanavond weer bij mij slapen?'' vraag ik dan. ''Ik vind het goed''zegt Marjet, vervolgens knikt Jil. ''Mag Richard nog even mee naar jou huis?'' vraagt ze een beetje onzeker. ''Ja hoor maar niet te klef he!'' antwoord ik met een lach op m'n gezicht. Jil en Richard schieten in de lach. '' Zullen we dan maar gaan?'' vraagt Marjet. We stemmen in en fietsen terug. Als we bij de plek komen waar ik ben gevallen herinner ik me dat ik het nog helemaal niet verteld had. '' Hier heb ik de heen weg een klein ongelukje gehad'' zeg ik een beetje blozend. ''WAT'' roepen ze alledrie tegelijk uit. '' Een kleintje!!'' roep ik tegenstrijdig. ''maar waarom heb je dan niks gezegd?'' zegt Richard. Waar bemoeit hij zich mee? Ik ben toch nog heel? Hij kent me geneens!

Ik weet het.. saai stukje!

Citaat:

''Ik...waar bemoei jij je mee zeg! Je kent me geneens! jij weet niet eens wat belangrijk is voor mij! als ik dit niet wil vertellen, vertel ik het niet!'' zeg ik boos. ''Sorry, ik bedoelde het niet zo maar ik was alleen geschrokken''. Het is een tijdje stil. ''Sorry'' zeg ik dan zachtjes. ''Het is al goed'' vertelt Jil. Tot de weg naar huis is het stil. Eenmaal thuis plof ik op de bank. Eindelijk even rust. Jil en Richard gaan samen op de andere bank zitten. Wat zijn hun klef zeg! Ze kennen elkaar net een uur en meteen zo klef! Een beetje geirriteerd begin ik te denken. Vorig jaar zat ik ook nog op de bank, met David. We hadden zo'n lol samen. We konden sirieus zijn en met elkaar lachen. we waren gewoon voor elkaar geschapen! Tranen komen naar boven. Als ik nog 1x het beeld van Jil en Richard zie ren ik naar boven en barst ik uit. Waarom nou David? wat heb ik fout gedaan? wat heeft hij fout gedaan? Als ik uitgehuild ben denk ik aan onze ontmoeting bij het meer. Daar zag ik hem voor het eerst, meteen klikte het. Misschien was dat van Jil en Richard wel niet zo raar maar was het gewoon echte liefde. Weer barst ik uit. Dan gaat de deur open met een medelevend gezicht kijkt Marjet naar binnen. ''Mag ik even binnenkomen?'' Als ik knik gaat ze naast me zitten. ''Ik snap het wel, ik snap het allemaal!'' zegt ze. Ze is zo aardig voor me, zo begrijpend.

Citaat:

''Hoe was het nou eigenlijk gebeurd?'' vraagt Marjet dan rustig.''Ík kon er gewoon niet meer tegen dat Jil en Richard zo klef met elkaar deden!'' vertel ik. ''Ik bedoelde eigenlijk hoe was het ongeluk gebeurd?'' Het werd stil. ''Ik fietste gewoon en toen kwam er een auto aan die mij aanreed. Niks bijzonders, ik heb er geen pijn van en praat er liever niet over!'' vertel ik. ''Oke'' zegt Marjet een beetje teleurgesteld. ''Maar ik schrok wel toen ik dat hoorde! Ik was bang dat je het ons niet durfde te vertellen omdat je dacht dat wij jou niet begrepen.'' vertelt ze. ''natuurlijk durf ik het jullie te vertellen maar ik was gewoon met de gedachte bij David en had geen zin om over dat stomme ongeluk te denken!'' Begrijpend knikt Marjet. ''Ga je zo mee naar beneden of wil je nog even hier blijven? vraagt ze. ''Ik ga wel mee naar beneden''. We gaan de trap af en lopen de kamer binnen. Een beetje schuldig kijken Richard en Jil ons aan. ''Het spijt ons we hadden moeten weten dat jij het er moeilijk mee kon hebben''. ''Het is al goed.'' Toen werd het stil, niemand zei wat. Het leek wel of ze allemaal wachten tot ik wat vertelde. Moet ik wat zeggen? Ze keken me allemaal aan. Wat moet ik nou?