Bokt.nl

Citaat:

We besluiten een potje pool te gaan spelen in een bar in de buurt, het is maar kort stukje lopen en de warmte van de dag hangt nog steeds tussen de gebouwen.
Ik maak de pooltafel in orde en Chris bestelt wat te drinken aan de bar. We spelen een goede drie uur, hoewel ik keer op keer verlies, weiger ik op te geven. Het bier maakt mijn coördinatie al niet veel beter en ik ben toch lichtelijk aangeschoten als Chris voorstelt om naar de club achterin te gaan. Ik hoef maar een blik op hem te werpen om te weten dat ook hij niet meer helemaal helder is.

De club is donker en de muziek die gedraaid wordt is voornamelijk rap, helemaal niet mijn smaak. Maar hoe dan ook, als ik muziek hoor moet ik bewegen. Chris volgt me al snel op de dansvloer en we dansen totdat de muziek ophoudt, dan worden we vriendelijk verzocht te vertrekken. Toch redelijk beneveld slenteren we de straat af, totdat we voor zijn appartement staan. Zachtjes vraagt hij of ik meega, ik kijk even om me heen, niet goed wetend wat te doen en knik dan voorzichtig.

Ik kan niet lang geslapen hebben, ik wordt wakker van iemand die me ruw heen en weer schudt. Ik open mijn ogen en kijk recht in het boze gezicht van Chris. Verward kijk ik om me heen, ik ben in zijn appartement en hij staat naast het bed, boos op me neer kijkend.

“What are you still doing here?” gromt hij. Verward kijk ik hem aan, ik begrijp het niet. Wat is er aan de hand? Chris raapt mijn kleren bij elkaar en gooit ze op het bed.
“Get dressed and get the hell out of here!”, hij schreeuwt zowat.
Gehaast trek ik mijn kleren aan, maar ondertussen begint mijn bloed te koken. Wat denkt hij wel niet? Als ik aangekleed ben sta ik op en draai me om, Chris staat bij de deur en houdt de deur open. Ik kijk hem dreigend aan. “What is your problem?” vraag ik, mijn stem niet meer dan gefluister door de ingehouden woede.

Chris is niet echt onder de indruk “I need some sleep, and you better get out of here, right now!”
Ik zet een paar passen in zijn richting, twijfelend. Ik wil nog wat zeggen, maar kan de woorden niet vinden, ik ben te verbaasd, ik begrijp er helemaal niets van.
Chris heeft schijnbaar genoeg van mijn getwijfel en grijpt me ruw bij me arm, en duwt me de gang op. Ik struikel en land hard tegen de muur aan de andere kant. Voordat ik kan opkrabbelen, heeft hij de deur dicht gesmeten en daar sta ik dan. Mijn arm doet pijn en als ik voorzichtig aan mijn gezicht voel, voel ik dat mijn rechterwang geschaafd is.

Besluiteloos blijf ik in de gang staan, niet goed wetende wat te doen, uiteindelijk besluit ik dat het beter is dat ik naar huis ga. Ik loop de trappen af, hopende dat ik niemand tegenkom. Het complex is gehuld in totale stilte en ik kan ongezien de straat op glippen. Zelfs de straten zijn verlaten.

Ik bel een taxi, die gelukkig snel arriveert. De taxi-chauffeur kijkt me bezorgd aan, maar zegt verder niets. Hij zet me netjes af waar ik moet zijn en nadat ik betaalt heb, zoek ik bezorgd naar mijn sleutels in mijn tas, een zucht van verlichting slakend als ik ze vindt.
Ik kan gelukkig logeren hier, bij de kennis van mijn baas, een aardig oud vrouwtje. Het bespaart me de lange weg naar huis. Maxime slaapt gelukkig heel vast en hoort me vast niet binnenkomen.

Citaat:

In de badkamer kijk ik in de spiegel, en schrik bijna van mezelf. De rechterkant van mijn gezicht is geschaaft en begint al op de zwellen. Dat gaat er charmant uitzien. Ik kleed me uit, dan zie ik de blauwe plekken op mijn arm. Dat wordt een tijdje geen topjes zonder mouwen dragen, zucht ik. Mijn spiegelbeeld staart terug en zachtjes vraag ik “Hoe kon je weer zo stom zijn?”, maar natuurlijk komt er geen antwoord. Onwillekeurig denk ik terug aan mijn avonturen in Rusland, ik had beter moeten weten.

Na een snelle douche kruip ik in bed. Gedachten schieten door mijn hoofd en slapen is onmogelijk. Had ik maar…. Ja makkelijk gezegd nu. Ik heb een smerige smaak in mijn mond, die wil maar niet verdwijnen. Ik blijf naar de alarmklok staren en zie mijn uurtjes slaap langzaam verdwijnen.

Op de een of andere manier ben ik toch in een droomloze slaap gevallen en schrik ik wakker van mijn telefoon. Voordat ik opneem werp ik een snelle blik op de klok en schrik, 11 uur al. Ik moet maken dat ik thuis kom.

Ik kijk op mijn telefoon, mijn baas, snel neem ik op. ‘Yes?”
De bezorgde stem van mijn baas klinkt aan de andere kant. “Are you okay? Where are you?”
“I’m fine, I’m at still at Maxime’s house. I’m sorry I’m so late.” Antwoord ik een beetje geschrokken, in de veronderstelling dat hij me belt omdat ik zo laat ben.
Het is even stil aan de andere kant, dan “You don’t know, do you?”
“What do you mean, what should I know?” vraag ik.
Een diepe zucht aan de andere kant. “Just drive back, I’ll explain later. Are you sure you are okay?” vraagt hij nog eens.
“Yes I’m fine.” Verzeker ik hem nog eens voordat ik ophang.

Wat is er mis? Ik kan niks bedenken. Snel zoek ik mn kleren bij elkaar en trek ze maar weer aan. Het is stil in huis, ik sluip naar de voordeur en vertrek zo stil als ik kan. De auto staat nog waar ik hem geparkeerd heb. De motor besluit pas na drie pogingen aan te slaan, dat wordt bidden dat hij me niet laat staan halverwege. De auto gedraagt zich gelukkig en het verkeer werkt mee, wat er voor zorgt dat ik weet snel op de ranch sta.

Als ik de auto uitstap komt mijn baas met grote stappen op me afgelopen. “Are you okay?” vraagt hij opnieuw. Ik kijk hem verward aan “What do you mean? I am fine” verzeker ik hem. Dan wijst hij naar de schaafwond op mijn gezicht. “Where did you get that?”
Dat was ik helemaal vergeten. Ik kan zo snel niks bedenken, uiteindelijk stamel ik “I – I just fell, no big deal”, en probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren.
Mijn baas kijkt me een beetje twijfelachtig aan, het was natuurlijk een beetje doorzichtige verklaring, maar daar zal hij het toch mee moeten doen.

“Now, what is wrong?” Vraag ik, ik ben toch wel nieuwsgierig geworden. Tim wrijft met een hand door zijn gezicht, duidelijk niet wetend waar te beginnen. “Just to check, what’s the name of the guy you were going out with?” Ik trek een wenkbrauw op. “Chris Wilkes, why?”
Tim wordt zonodig nog bleker. “Let’s go inside.” Ik begin langzaam boos te worden, waar slaat dit op? Ik wil nu wel eens weten wat het probleem is, maar ik volg hem toch naar zijn huis.

Citaat:

Patricia, Tim’s vrouw is nergens te bekennen en ik laat me op de enorme bank zakken. Tim brengt me een glas water en gaat tegenover me zitten.
“I was just watching the news this morning…” begint hij moeizaam.
Ik knik en kijk hem nieuwsgierig aan, wat is het probleem nu toch?
“I can’t make this any easier.” Zucht hij “But Chris was murdered last night.”
Mijn hart slaat een paar slagen over en ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken.
Ik kan geen woord uitbrengen, het lijkt wel alsof mijn keel wordt samengeknepen. Na een tijdje lijkt er weer lucht in mijn longen te stromen en daarmee schijnt mijn spraak ook terug te keren.
“What happened? That’s not possible!” stotter ik. Tim kijkt me vragend aan.
“I was with him almost all night!” Schreeuw ik bijna. Chris heeft voor mij afgedaan, maar dit heeft hij toch niet verdiend. Dan schiet een andere verontrustende gedachte mij te binnen, als ik de hele nacht daar ben geweest, maakt dat mij dan niet hoofdverdachte numero uno?
Verschrikt kijk ik op naar Tim “Tim, I was there all night, and we had a fight, but I didn’t hurt him.” zeg ik verstikt, dit zou wel eens heel verkeerd kunnen aflopen.
Tim begrijpt me eerst niet, dan begint het ook hem te dagen waar ik het over heb. “Oh sh*t, are you serious? Girl, that doesn’t look good.” Hij slaat zijn handen voor zijn ogen en blijft zo een tijdje zitten, nadenkend.

Ik kan niet meer nadenken, alles tolt door mijn hoofd en ik ben bang, echt ontzettend bang.
Tim kijkt weer op “Ok, my best guess is, not to talk about it, if the police doesn’t contact you, we’re not gonna make them any wiser.”
Ik knik en hoop maar dat dat zal werken, hoewel ik dat zwaar betwijfel. Ik blijf zwijgend zitten en staar naar mijn onaangeraakte glas water. Ik voel me ontzettend verlaten en verward. Tim is opgestaan en staat in de keuken uit het raam te staren.

Ik sta uiteindelijk ook op en kondig aan dat ik naar mijn trailer ga, ik wil alleen zijn, ik moet alles op een rijtje zien te krijgen. Als ik de deur van de trailer optrek slaat een vlaag warme lucht me in het gezicht. Verdorie, de airco heeft het schijnbaar opgegeven. Ik sla er verder geen acht op en laat me op de bank vallen. Het is donker buiten als ik rechtop ga zitten, ik moet in slaap gevallen zijn.

Het is ontzettend warm en vochtig in de trailer, maar ik wil ook de deuren en ramen niet openzetten, dat trekt waarschijnlijk een leger muggen aan.
Ik besluit buiten te gaan zitten, hopende dat de muggen me een beetje met rust zullen laten. De krekels maken ontzettend veel lawaai, en af en toe hoor ik de coyotes ver weg huilen. Ik heb ze al een tijdje niet meer gehoord, waarschijnlijk is meer eten te vinden verderop.

Ik probeer mijn hoofd leeg te maken, luisterend naar de krekels. Ik sluit mijn ogen en probeer even niet aan Chris te denken. Zo rustig zittend buiten lijkt het vreemd, alsof het niet gebeurd is, als in een droom, of eigenlijk meer een nachtmerrie.

De wind steekt zachtjes op en ik begin het toch een beetje fris te vinden en besluit toch maar naar binnen te gaan. Ik ga recht zitten en als ik wil opstaan bekruipt me het gevoel dat ik bekeken wordt. Ik sta op en tuur tussen de bomen, maar het is te donker. Het licht van de trailer verdrijft de duisternis niet erg ver. Ik wil me niet omdraaien, dus loop ik achteruit naar de deur en stap met ijzige kalmte naar binnen.
Binnen durf ik pas weer te ademen, maar de rillingen lopen langs mijn rug. Dan valt mijn oog op een zaklamp, maar wil ik eigenlijk wel weten wat er daar buiten is?

Kom op, wat kan het nu zijn? het is waarschijnlijk niets of misschien een wild dier. Maar om de een of andere reden geloof ik mezelf niet, toch grijp ik de zaklamp, knip hem aan en stap weer naar buiten.

Citaat:

De zaklamp is fel, maar de lichtbundel is maar smal en dus kan ik niet veel zien. Ik laat de lichtbundel tussen de bomen door schijnen en ik zie niets, zelfs geen eekhoorn of wasbeer. Dan valt het me op dat de krekels stil zijn, dat is vreemd. Ik knip de zaklamp weer uit en blijf staan luisteren, absolute stilte, niets beweegt, zelfs geen blaadje.

De hoeveelheid zuurstof in mijn longen lijkt wel af te nemen met iedere ademhaling, de haren in mijn nek staan rechtovereind en ik ben er zeker van dat mijn hart er ieder moment mee kan ophouden. Er is iets hierbuiten en het kan mij zien, maar ik kan het niet zien.
Ik wil wel weer naar binnen lopen, maar mijn benen weigeren dienst, ik sta als aan de grond genageld.

Het blijft stil, er gebeurt niets en ik weet de zaklamp weer aan te knippen. De bossen voor me en rechts van me zijn verlaten en stil. Dan krijg ik het sterke vermoeden, dat er iets of iemand is op het grasveldje links van me. Langzaam draai ik me om, de lichtbundel van de zaklamp glijdt langzaam over de grond. Nog steeds niets.

Ik kan me niet meer bedwingen en laat de lichtbundel links en recht over het veldje schieten. Niets. Het is verlaten. Dan meen ik een beweging te zien helemaal aan eind van het gras, waar de bomen weer beginnen. Ik richt mijn zaklamp in de richting waar ik meen wat gezien te hebben.