Ik begin meteen
[Verhaal] Fanfic Dan Radcliffe (ik & Yellowfish)
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- Yasmine
-
- Berichten: 29726
- Geregistreerd: 13-04-03
- Woonplaats: Melbourne, Australië
Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-04 17:49
‘Ik hoop maar dat Max er is’, zei Romana terwijl ze de trappen naar Max’ kantoor opklommen. ‘Anders komen we wel terug, hè? Of we leggen het lapje stof met een briefje op zijn bureau ofzo’, zei Yasmine. Ze waren bovenaan de trap gekomen, liepen tot aan de juiste deur en hielden halt. Romana ademde diep in en klopte op de deur. Geen reactie. Ze klopte nog eens op de deur. Nog altijd geen reactie. Net toen ze aanstakten maakten om wer te vertrekken, klonk er gestommel achter de deur. ‘Ik hoor wat!’, zei Yasmine. De deur ging open, maar het was niet Max die opende. In het deurgat stond een jonge vrouw, ongeveer dertig jaar, schatte Romana haar. Ze droeg een bril met rechthoekig montuur en had halflang, donkerbruin haar, samengebonden in een losse paardenstaart. ‘Eh ...’, stamelde Yasmine.
‘Wat kan ik voor jullie doen?’, vroeg ze vriendelijk.
‘Is agent Richie er niet?’, vroeg Romana uiteindelijk.
‘Nee, die is net vertrokken. Kan ik jullie misschien helpen?’
‘Oh ... eh ..., nou, nee, niet echt. We moeten agent Richie echt spreken!’, drong Yasmine voorzichtig aan.
‘Wel ...’, ze dacht even na, ‘ik kan jullie misschien wel het nummer van zijn mobiele telefoon geven ...’, zei ze langzaam.
‘Oh! Dat zou ook al genoeg zijn!’, zei Romana opgelucht.
De vrouw glimlachte weer, ‘Oké, wachten jullie hier even, dan ga ik het nummer opzoeken.’
Ze liep weer naar binnen, maar liet de deur op een kier staan. Nieuwsgierig keken Yasmine en Romana het bureau in. De vrouw was er niet alleen, in een van de stoelen voor de bureau van Max zat een oudere man (einde 40 jaar, dacht Yasmine), die druk tegen de vrouw fluisterde, alsof ze niet gehoord wilden worden. Verward keken Yasmine en Romana elkaar aan. ‘Wat ...?’, fluisterde Yasmine. Net op dat moment kwam de vrouw buiten met een papiertje in haar hand. ‘Zo, hier heb je het telefoonnummer’, ze gaf Romana het papiertje.
‘Dankje,’ zei Romana. ‘Nou, tot ziens dan’, zei Yasmine. ‘Daag!’, zei de vrouw en ze zette de deur weer op een kiertje. Romana en Yasmine liepen tot aan het einde van de gang. Romana haalde haar mobieltje uit haar zak en begon het nummer in te geven. ‘Iets zint me niet aan die twee daarbinnen’, begon Yasmine. ‘Heb je gezien hoe die twee tegen elkaar fluisterden? En wat deden ze überhaupt in dat bureau?!’
echt leuk weer verheug me al op het volgend stukje 
- Yasmine
-
- Berichten: 29726
- Geregistreerd: 13-04-03
- Woonplaats: Melbourne, Australië
Geplaatst door de TopicStarter : 24-11-04 18:19
Klaaaaaaaaaaaaaar
Het hele hoofdstuk toch nog eens:
Hoofdstuk 3: Terugbetaald
‘Wat een misselijke grap!’, riep Yasmine boos. ‘Dat kan je wel zeggen,’ zei agent Richie, die even verbaasd keken als de meisjes, ‘als het een grap is ...’ ‘U ... u denkt toch niet ...?’, stotterde Romana. ‘Ik weet het niet, maar met zo’n dingen kunnen we niet voorzichtig genoeg zijn’, zei hij heel serieus. Yasmine en Romana keken elkaar aan. ‘Hij haalt misschien flauwe grappen uit, maar iemand ontvoeren zou hij nooit doen! En zeker niet iemand die een jaar ouder is!’, zei Yasmine met gemengde gevoelens. Ze was Lionels flauwe grappen meer dan kotsbeu en boos was ze zeker. Maar een beroemde jongen die een jaar ouder dan hemzelf was, ontvoeren? Nee, dat zou hij nooit doen. Hij had waarschijnlijk misbruik gemaakt van de situatie. ‘Maken jullie zich nergens druk om, we zulklen dat hier wel regelen. Ga maar naar huis en kom morgen nog eens langs.’ Ze dronken hun thee op, namen nog een koekje en gingen weer naar buiten daar haalde Yasmine haar mobieltje uit haar zak, drukte een telefoonnummer in en bracht de telefoon naar haar oor. Romana hoorde dat er aan de andere kant van de lijn iemand opnam, maar ze hoorde niet wie het was of wat die zei. Wat Yasmine zei, was anders meer dan hoorbaar. ‘Jij ... jij ... STINKMODDERRZAK! OELEWAPPER! WAAROM JAAG JE ONS ZO’N SCHRIK AAN?! Dit zal je spijten, Lionel Penning!’ Romana hoorde Lionel aan de andere kant van de lijn lachen. ‘Kalmeren? KALMEREN? Ik ben je grappen beu, Lionel, KOTSBEU!’ Rood van woede hing Yasmine op. Romana staarde haar verbaasd aan . ‘Nou, hij mag toch weten wat ik denk?’, zei Yasmine, haar stem nog trillend van woede. ‘En weet je wat hij zei?’, ze lachte bespottelijk, ‘Dat ik moest kalmeren. Kalmeren! Dat hij eens stopt met zijn grappen!’
Zoals gezegd gingen de meisjes de volgende morgen terug naar het politiekantoor. Ze inofrmeerden of Lionel al gestraft was. ‘Wel, hij is er met een flinke boete vanaf gekomen.’
‘Mooi’, zei Yasmine, maar ze klonk alsof ze had willen horen dat Lionel gedropt zou worden op een eiland enkel bewoond door kannibalen. ‘En, nog schot in de zaak?’, veranderde Romana snel van onderwerp om nog een tirade van haar vriendin te voorkomen. ‘Nee, nog geen enkel spoor van de dader of vermiste.’ Yasmine was gekalmeerd, maar wisselde nu angstige blikken uit met Romana. ‘Nou, dan gaan we maar weer’, Romana stond op. ‘Kom gerust nog eens langs, julie zijn altijd welkom op mijn bureau’, zei de agent glimlachend. ‘Dag agent Richie!’, zei Romana. ‘Dag Romana. Ohja, noem me maar gerust Max,’ voegde hij er met een knipoog aan toe. ‘Dag Max!’, zei Yasmine, die de gang op liep, waar Romana haar blozend opwachtte. ‘Wel een sympathieke man, die Max.’ Yasmine lachte.
Ze besloten om naar het jeugdcafé ‘De Hobbit’ te gaan. Dus stapten ze weer op hun fietsen en reden er naartoe. Daar aangekomen, zetten ze hun fietsen in de fietsenstalling en deden ze op slot. De gevel van het café was erg kleurrijk, hij was beschilderd met abstracte figuren in allerlei felle kleuren: roze, lichtblauw, oranje en lichtgroen. Een grote, glazen deur gaf toegang tot het café zelf, daarboven hing een felblauw bord die de woorden ‘De Hobbit’ droegen.
Romana duwde de deur open en samen liepen ze naar binnen. Het café zelf was erg groot, links stond de bar met errond barkrukken die met hetzelfde felblauw als dat van het uithangbord waren overtrokken, rechts stonden vele tafels met errond uitnodigende en comfortabele stoelen. De meisjes liepen naar de bar en bestelden twee cola’s. Daarna liepen ze naar een de tafeltjes en kozen een tafeltje in de hoek uit. Ze trokken hun jassen uit, hingen hun tas over de rugleuning van hun stoel en begonnen over vanalles en nog wat te praten.
Twee minuten later kwam Timothy, de barkeeper, de drankjes brengen. ‘Zo, hier zijn de cola’s’, zei hij terwijl Romana de glazen aannam en Yasmine in haar tas rommelde. ‘Alles goed met jullie?’
‘Tuurlijk,’ zei Romana, ‘alleen hebben we het een beetje druk.’
Timothy lachte. ‘Druk? Hoe kunnen twee meiden van vijftien het nú druk hebben? Het is vakantie!’
‘Eh … gewoon wat persoonlijke zaakjes, niets speciaals’, antwoordde Romana.
‘Hier is het geld’, Yasmine gaf Timothy een briefje van vijf pond. ‘Dankje,’ hij gaf Yasmine het wisselgeld. ‘Nou, dan laat ik jullie maar!’, zei hij en liep terug nar de bar. ‘Eindelijk rust’, zuchtte Romana. Yasmine nam een slok cola en staarde nadenkend voor zich uit. ‘En nu?’, vroeg Romana. Yasmine keek haar aan. ‘Tja … en nu … Heb jij een idee? We kunnen toch niet gewoon afwachten?’ Romana kreeg een idee, al was ze er niet zo zeker van of het wel een goed idee was. ‘We kunnen de omgeving rond Daniels huis eens gaan bekijken…’, begon ze. Yasmine keek verbaasd. ‘Dat zal onmogelijk zijn. Ik ben er zeker van dat die lui van de politie alles afgesloten hebben. En daarbij, ze zullen zelf al alles onderzocht hebben. Nee, dat lukt ons nooit!’ Romana keek teleurgesteld. ‘Misschien heb je wel gelijk … Het enig wat we kunnen doen is wachten. Max’ - ze bloosde weer - ‘zou ons toch verwittigen als ze iets ontdekt hebben hè?’, zei ze, lichtjes ongerust. ‘Tuurlijk’, antwoordde Yasmine, maar verder zei die niets. Minutenlang was het stil, enkel de muziek die uit de geluidsboxen boven hun hooft vloeide, was hoorbaar. Plotseling stond Yasmine op. ‘We gaan naar zijn huis’, zei ze vastberaden. Ze deed haar jas aan, nam haar tas en hees die over haar schouder. Romana was met stomheid geslagen en keek haar vriendin verbaasd aan. ‘Nou, waar wacht je op?’, vroeg Yasmine, glimlachend. Romana volgde haar voorbeeld en liep naar de deur. Ze namen afscheid van Timothy en gingen terug naar hun fietsen. Romana keek op haar horloge. ‘Als we nog even wachten, is het twaalf uur’, zei ze. ‘Ik durf er voor wedden dat die lui om twaalf uur een lunchpauze nemen. Het is nu twintig voor twaalf en met een beetje geluk zijn we om vijf voor twaalf bij het huis. Dan kunnen we nog een schuilplaats voor de fietsen zoeken.’ Yasmine glimlachte. ‘Super! Laten we gaan.’ Ze stapten op hun fiets en reden weg.
Yasmine en Romana kwamen stipt op tijd aan. Ze kozen een bosje struiken als schuilplaats voor hun fietsen. Beiden hadden de meisjes gelijk: in een straal van tien meter rond het huis was alles afgezet en om twaalf uur namen alle agenten een lunchpauze. Gelukkig was het bosje struiken waarachter hun fietsen stonden dicht bij het huis. Het leek wel alsof ze alle geluk van de wereld hadden: het huis was enkel afgesloten met rood-witte linten waar ze makkelijk onder konden. Nu hoefden ze enkel nog te wachten tot ze zeker wisten dat alle of bijna alle agenten het afgesloten deel hadden verlaten. Romana keek op haar horloge: twee na twaalf. ‘Komaan, ga weg!’, siste ze in de richting van de enige agent die nog in hun gezichtsveld stond. Alsof de agent Romana gehoord had, keek hij nog een laatste keer rond en liep onder het lint door naar één van de combi’s. ‘Nu! Een betere kans krijgen we niet!’, fluisterde Yasmine. Ze glipten weg achter hun struik, holden naar het huis en verstopten zich daar achter een andere struik. ‘Fieuw, zouden ze ons gezien hebben?’, vroeg Yasmine. ‘Ik denk het niet, anders zouden ze nu al hard aan het roepen zijn ofzo’, antwoordde Romana, die rondtuurde. ‘Niemand te zien. Volgens mij blijven die nu wel even weg. Laten we gaan.’ De meisjes verlieten hun schuilplaats en liepen naar het tuinhek. Yasmine duwde de klink ervan naar beneden, toen Romana haar hand op die van Yasmine legde, ‘Ssssst! Doe het niet te luid, anders zitten we in de problemen!’ Yasmine’s hand duwde de klink naar beneden en opende het poortje. Even leek het alsof het poortje hen had verraden met hard gepiep dat afkomstig was van de scharnieren, maar het leek alsof alle agenten potdoof waren, want er kwam geen enkele reactie. Ze haastten zich door het poortje en kwamen in een prachtige tuin. Yasmine keek rond, maar Romana tikte haar op haar schouder en gebaarde Yasmine om haar te volgen. Met een beetje tegenzin volgde Yasmine haar vriendin mee naar de andere kant van het huis. ‘Hier is niet echt iets te zien, hè? Ik bedoel ... van vreemde dingen ofzo, je weet wel, aanwijzingen’, zei Yasmine zachtjes. Romana deed alsof ze haar vriendin niet hoorde en liep behoedzaam verder. Plotseling bleef Yasmine staan. Ook Romana bleef staan. ‘Wat?’, vroeg ze, Yasmine aankijkend. Voorover gebogen over een punt van de tuinomheining, antwoordde Yasmine: ‘Hier hangt iets ...’ Onzeker liep Romana naar haar toe en boog ook voorover, maar kon niets speciaal zien. ‘Wat? Ik zie niets ...’ Yasmine kwam weer recht en opende haar hand. Daarin lag een lapje zwarte stof. Romana bestudeerde het. ‘Denk je dat dit een aanwijzing is?’, vroeg Yasmine. ‘Hmm ... ik weet het niet. Misschien moeten we het toch maar laten liggen, hoor.’ ‘Laten liggen? Waarom?! Wie weet vinden die agenten het dan nooit! En wie weet ís dit wel een spoor! Nee, we moeten het naar Max brengen, meteen!’ Zonder nog een woord te zeggen, liep Yasmine weer naar het tuinhek, opende het en liep weer naar de struik waarachter hun fietsen verborgen waren. Gehaast volgde Romana, zo behoedzaam mogelijk om geen lawaai te maken dat de agenten zouden horen. Achter de struik opende Yasmine het slot van haar fiets weer, stak het lapje stof weer in haar zak en keek Romana aan. ‘Ben je gék? Dan weet Max dat we hier zijn geweest! Dan weet hij dat we iets hebben gedaan wat we niet mogen!’
‘En wat als dit ons naar de dader leidt? Wil jij Daniel dan niet terug?! Stel het je voor, Romana. Stel het je voor dat we door dit stukje stof de dader vinden! Wie geeft er dan nog om het feit dat we hier niet mochten komen?’
Met haar mond vol tanden keek Romana Yasmine aan. ‘Komaan! Maak je fiets los, we moeten naar Max!’, fluisterde Yasmine op een toon die bijna geen fluisteren meer was. Uiteindelijk gaf Romana toch toe en maakte haar fiets los. ‘Oké, jij je zin! Maar als we in de problemen komen ...’, ze zweeg even. Het was tenslotte haar idee geweest om tot hier te komen, Yasmine was degene die er eigenlijk tegen was geweest. ‘Dan zijn we er samen verantwoordelijke voor, oké? Kom nou!’, zei Yasmine. Romana stak even haar hoofd uit de struik om te controleren of de kust veilig was, waarna ze in volle vaart de struiken uitreden, op weg naar het politiebureau.
‘Ik hoop maar dat Max er is’, zei Romana terwijl ze de trappen naar Max’ kantoor opklommen. ‘Anders komen we wel terug, hè? Of we leggen het lapje stof met een briefje op zijn bureau ofzo’, zei Yasmine. Ze waren bovenaan de trap gekomen, liepen tot aan de juiste deur en hielden halt. Romana ademde diep in en klopte op de deur. Geen reactie. Ze klopte nog eens op de deur. Nog altijd geen reactie. Net toen ze aanstakten maakten om wer te vertrekken, klonk er gestommel achter de deur. ‘Ik hoor wat!’, zei Yasmine. De deur ging open, maar het was niet Max die opende. In het deurgat stond een jonge vrouw, ongeveer dertig jaar, schatte Romana haar. Ze droeg een bril met rechthoekig montuur en had halflang, donkerbruin haar, samengebonden in een losse paardenstaart. ‘Eh ...’, stamelde Yasmine.
‘Wat kan ik voor jullie doen?’, vroeg ze vriendelijk.
‘Is agent Richie er niet?’, vroeg Romana uiteindelijk.
‘Nee, die is net vertrokken. Kan ik jullie misschien helpen?’
‘Oh ... eh ..., nou, nee, niet echt. We moeten agent Richie echt spreken!’, drong Yasmine voorzichtig aan.
‘Wel ...’, ze dacht even na, ‘ik kan jullie misschien wel het nummer van zijn mobiele telefoon geven ...’, zei ze langzaam.
‘Oh! Dat zou ook al genoeg zijn!’, zei Romana opgelucht.
De vrouw glimlachte weer, ‘Oké, wachten jullie hier even, dan ga ik het nummer opzoeken.’
Ze liep weer naar binnen, maar liet de deur op een kier staan. Nieuwsgierig keken Yasmine en Romana het bureau in. De vrouw was er niet alleen, in een van de stoelen voor de bureau van Max zat een oudere man (einde 40 jaar, dacht Yasmine), die druk tegen de vrouw fluisterde, alsof ze niet gehoord wilden worden. Verward keken Yasmine en Romana elkaar aan. ‘Wat ...?’, fluisterde Yasmine. Net op dat moment kwam de vrouw buiten met een papiertje in haar hand. ‘Zo, hier heb je het telefoonnummer’, ze gaf Romana het papiertje.
‘Dankje,’ zei Romana. ‘Nou, tot ziens dan’, zei Yasmine. ‘Daag!’, zei de vrouw en ze zette de deur weer op een kiertje. Romana en Yasmine liepen tot aan het einde van de gang. Romana haalde haar mobieltje uit haar zak en begon het nummer in te geven. ‘Iets zint me niet aan die twee daarbinnen’, begon Yasmine. ‘Heb je gezien hoe die twee tegen elkaar fluisterden? En wat deden ze überhaupt in dat bureau?!’
‘Iets aan die vrouw staat me niet aan’, zei Yasmine weer. Ze verwachtte antwoord van Romana, maar dat kwam niet. Yasmine keek om. Romana was druk aan het telefoneren en aan hget gesprek te horen was dat met Max. ‘Ja, een lapje stof … ja, oké … wacht, ik geef ze even door …’, romana gaf de telefoon aan Yasmine. Die nam de telefoon aan en bracht het naar haar oor.
‘Ja?’
‘Aha, privé-detective nummer twee!’, zei hij, half serieus, half spottend, ‘Ik heb gehoord dat jullie op eigen initiatief op onderzoek zijn gegaan?’
‘Eh … zoiets’, zei Yasmine aarzelend. Ze keek naar Romana, alsof ze smeekte om steun.
‘Beloof me dat jullie dat nooit meer doen! En zéker niet zonder mijn toestemming!’
‘Ja, Max, het spijt ons … dat hadden we niet mogen doen’, zei Yasmine, terwijl ze eigenlijk half loog, ‘Maar wat moeten we nu doen met dat stukje stof?’
‘In de briefhouder op mijn bureau zitten omslagen. Haal er daar maar eentje uit en stop dat stukje erin. Schrijf er wel ‘Persoonlijk’ ofzoiets op en leg het dan op mijn bureau. Of stop het terug in die briefhouder.’
‘Komt in orde. We komen vanavond nog wel eens langs.’
‘Oké, tot dan!’
‘Dag Max!’
Yasmine drukte op de toets met het rode telefoontje en gaf Romana haar telefoon terug. ‘Nou, wat zei hij?’, vroeg ze nieuwsgierig.
‘Dat we niet meer zelf op onderzoek mochten gaan’, zuchtte Yasmine.
‘En wat moeten we met het stukje stof doen?’
‘Een envelop nemen, het stukje erin steken, er ‘Persoonlijk’ op schrijven en op zijn bureau -‘
Yasmine stopte abrupt. De vrouw die ze eerder in Max’ kantoor hadden gezien, kwam net voorbijlopen. Het leek alsof ze gehaast was.
‘Waar komt die nou vandaan?’, vroeg Yasmine, die zag dat de vrouw snel weer naar Max’ kantoor liep.
‘Ze stond heel de tijd aan de drankautomaat, praten met collega’s. Niet dat ik daar iets van geloof, ze keek heel de tijd onze richting uit …’
‘Ik vertrouw haar ook voor geen haar. Volgens mij is het toch beter als we aan de balie een envelop gaan halen en het stukje stof daar achterlaten. Wat denk jij?’, vroeg Yasmine.
‘Oké, maar dan gaan we beter nu meteen’, zei Romana, die al terug naar het einde van de gang liep. Yasmine volgde. Toen ze Max’ kantoor passeerden, hoorden ze de stem van de vrouw weer, deze keer veel luider en duidelijk slechtgezind:
‘… twee snotapen hebben iets gevonden … ‘, hoorden ze door de kleune kier. Romana trok haar vriendin mee tot aan het eind van de gang. ‘Mien, die twee zitten er voor iets tussen!’, zei ze ongerust. ‘We moeten kalm blijven …’, zei Yasmine, ‘Oh verdomme! Wat moeten we nu doen?!’, riep ze uit. Voorbijgangers keken haar boos aan. ‘Eerst gaan we dat ding afgeven aan de balie en dan bellen we Max nog eens, oké?’
Nadat Yasmine gekalmeerd was met twee cola lights uit de drankautomaat, gingen de meisjes naar de receptie. Nu waren er veel minder mensen dan de laatste keer, zodat ze meteen konden geholpen worden.
Met een pen en envelop gingen ze even later in twee stoeltjes zitten. Yasmine schreef het nodige op de envelop, Romana stak het stukje stof erin. ‘Zo, we zijn klaar’, zei Romana nadat ze de omslag zorgvuldig had dichtgeplakt. Samen stonden ze op en liepen naar een vrouw die aan de balie stond. ‘Zou u deze aan agent Richie kunnen geven? Zeg dat het van Yasmine en Romana komt’, legde Romana uit. De vrouw keek hen aan, ‘Oké, komt in orde.’
‘Bedankt!’, zei Yasmine opgetogen.
Ze liepen weert naar buiten, waar ze bleven staan. ‘Max bellen, weet je nog wel?’, zei Yasmine. ‘Ohja! Uh ...’, Romana zocht in haar zak naar het briefje met het telefoonnummer op terwijl Yasmine in haar tas naar haar mobieltje zocht. Yasmine had haar telefoon al klaar wanneer Romana het papiertje eindelijk uit een van haar broekzakken viste. ‘Hier heb je het’, zei ze en gaf het briefje aan Yasmine. Die toetste het nummer in en bracht de telefoon naar haar oor. De telefoon tuutte enkele keren en Max nam op. ‘Hoi Max, met Yasmine hier!’
‘Hallo! Wat nieuws?’
‘We hebben het stukje aan de balie afgegeven in een envelop en hebben gezegd dat ze het aan jou moeten geven.’
‘Huh? Waarom aan de balie?’, vroeg hij nogal verbaasd.
‘Er zaten twee mensen in je bureau, daarom! Maar het is te lang om zo uit te leggen, we zullen je vanavond nog wel eens komen opzoeken. Geloof me, die twee zitten er voor iets tussen, dat zweer -’, maar Yasmine kon haar zin niet afmaken. Er werd een doek voor haar mond gehouden en ze werden allebei ruw in een auto geduwd.
* 
