Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-10-25 09:44

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 19-10-25 09:44

Echt weer goed geschreven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-25 15:17

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-25 15:17

@Rocamor, wat naar dat je in zo'n situatie hebt gezeten... En ben het helemaal met je eens dat de verantwoordelijkheid bij de volwassene hoort te liggen in situaties zoals die van jou! Zij zouden het inzicht moeten hebben om pubers tegen zichzelf te beschermen.

@Suzanne F, je hebt helemaal gelijk wat betreft pubers, ze vinden zichzelf al compleet volwassen zonder te beseffen dat ze nog maar net komen kijken.

Dank weer voor de complimenten!

Ondanks dat het misschien nu nog iets minder vloeiend gaat en het dus regelmatig kortere stukjes zijn, vind ik jullie input en reacties ontzettend fijn en motiverend.

Voor vandaag na een week ziek zijn weer een stukje!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

‘Wil je dat ik kom?’ – Slik… Op deze vraag had ik niet gerekend. Ik knikte, want een “ja” uitspreken voelde onmogelijk.
‘Dan kom ik.’ – Je stond op en ging tegenover me tegen je bureau aanhangen met een glimlach rond je lippen. Ik durfde je niet aan te kijken en liet mijn blik afglijden naar de stapel met papieren op jouw bureau.
‘Ik… Ik zal je niet langer storen, het ziet eruit of je nog veel werk moet doen.’
‘Dat lijkt me misschien wel verstandiger, Suusje…’ - Je wreef met je rechterhand langs jouw nek voordat je weer van je bureau naar je stoel bewoog. Je reikte me mijn cijferlijst aan, maar hield die nog even vast, waardoor ik je toch aankeek.
‘Je mag echt trots zijn op jezelf Suzanne. Trakteer jezelf op iets moois voor het gala.’ – Je liet mijn cijferlijst los en lachte nogmaals naar me. Ik lachte terug, maar voelde mezelf rood worden, dus maakte me snel uit de benen.

De dagen tot aan het gala leken eindeloos te duren. Niet omdat ik er niet naar uitkeek, maar omdat ik er misschien te veel naar uitkeek. Je had me immers beloofd dat je zou komen. Ik was speciaal een jurk gaan kopen, eentje die ik écht mooi vond. Een jurk waar ik me in durfde te vertonen, eentje die niet schreeuwde, maar intens fluisterde. Een teal blauwe jurk, met zwarte accenten en tot net boven de knie. Blote schouders en een hint aan decolleté. Ik had voor de spiegel gestaan in de winkel en de verkoopster had me gecomplimenteerd. Dat deed ze waarschijnlijk bij veel van haar klanten, maar het trok me wel over de streep om juist deze jurk te kopen voor het gala. Geen schreeuwerige, over de top jurk. Elegant, ingetogen, maar wel aanwezig genoeg om op te vallen naast al het zwart.
In mij groeide er een soort kinderlijke opwinding die ik niet onder controle had. Ik begon mezelf ook scenario’s voor te houden; dat hij casual-chic gekleed binnen zou komen om samen met mij een glas champagne te drinken, dat we toch stiekem nog een dansje zouden wagen, misschien zelfs wel dat hij me naderhand thuis zou brengen.

Morgen zou het zover zijn… Jurk hing klaar, mijn haar vandaag gewassen en van mijn moeder nog een paar mooie hakken voor onder mijn jurk gekregen. Fysiek was ik er helemaal klaar voor, mentaal was dat een compleet ander verhaal.

**Geplaatst**: 27-10-25 15:19

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 27-10-25 15:19

slik, je voelt de spanning...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-25 16:25

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-25 16:25

Nieuw hoofdstuk vandaag!

Veel leesplezier!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3. Wat je niet loslaat.

Er zijn dagen dat ik denk dat het allemaal minder wordt. Dat ik eindelijk verder ga, dat mijn herinneringen vervagen tot iets dat gewoonweg onderdeel is van mijn verleden.
Maar dan hoor ik zijn stem weer in mijn hoofd, zie ik zijn ogen weer op die ene bepaalde manier kijken en lijk ik meteen weer terug geslingerd te worden naar toen.

Thuis is alles voorspelbaar. Mark is vriendelijk, betrouwbaar, waarvan vriendinnen zeggen dat het een goede man is. En ik hou van hem, op een manier dat je van iemand houdt die veilig voelt. Toch lig ik ’s nachts wel eens naar zijn ademhaling te luisteren en komen andere beelden opzetten. Beelden van toen, beelden van jou. Hoe jouw handen iets vastpakten, hoe jouw leren armbanden nonchalant onder de manchetten van jouw blouse vandaan kwamen. Ik haat mezelf dan een beetje, omdat ik vijftien jaar later nog steeds de rimpeling voel van iets dat niet had mogen gebeuren.

Overdag functioneer ik perfect. Ik ben vriendelijk, doe mijn werk netjes, voldoe aan mijn verplichtingen en glimlach op de juiste momenten, maar vanbinnen is er altijd een gesprek gaande. Een gesprek dat nooit is afgerond.

Het was een vrijdagavond toen het voor het eerst openlijk uitgesproken is. Zo’n avond waarop wijn de waarheid vloeibaarder maakt dan goed voor je is. Ik zat gezellig te pimpelen met mijn vriendinnetje Mathilde, we hingen op haar bank en waren beiden al wat aangeschoten.

‘Waar zit je over te mijmeren?’ – Ik stop meteen met het draaien van mijn glas tussen mijn vingers.
‘Niks. Gewoon een beetje moe denk ik.’ – Ik wend bewust mijn blik af.
‘Nee, het zag er echt uit of je ergens diep in gedachten was verzonken.’ – Ik denk even na. De film die we al drie keer hebben proberen te kijken, staat op pauze, de stilte die valt is eigenlijk te zwaar om nog te zwijgen.
‘Weet je nog die leraar waar ik het wel eens over heb gehad?’ – Ze knikt traag.
‘Die geschiedenisleraar?’
‘Ja.’

En ineens, of ze een fles bubbels hard had geschud en de kurk eraf sprong, begon ik met praten. Over zijn blik, zijn opmerkingen, de knipoog op het schoolfeest, het scheve lachje dat af en toe tevoorschijn kwam en vooral de manier waarop ik alles opvatte als betekenisvol.
Op een bepaald punt hoor ik mijn stem, hoe verschrikkelijk jong ik klonk, hoe ontzettend veel hoop ik gelegd had in de wens dat het iets puurs was. Hoe ik me jarenlang heb afgevraagd of er iets mis was met mij omdat hij het blijkbaar wél kon vergeten.
Toen aan mijn woordenstroom een einde kwam, keek ze me aan. Niet met medelijden, maar iets dat nog veel meer zeer deed; afgrijzen. Afkeuring gemengd met ongeloof.

‘Suus… Dat was niet oké…’ – Haar gezicht blijft in de plooi, ze doet niet alsof. Ze vindt dit écht niet oké.
‘Wat bedoel je?’ – Ik weet het eigenlijk wel…
‘Hij was volwassen… Jij een minderjarige leerling… Hij wist wat hij deed.’ – Ik voelde mijn maag samentrekken.
‘Nee, zo was het niet. Het was niet…’
‘Niet wat?! – Ik zweeg. Ik wilde echter heel hard roepen dat het wel echt was, dat het niet is zoals je altijd maar hoort.

‘Hij is een viezerik, Suus. Niets minder dan dat.’ – Het klonk hard. Veel te hard.
‘Nee… Hij is geen viezerik.’
‘Waarom niet? Hij was verdomme veertig! Veertig! En jij achttien… En dan heb ik het niet eens over de jaren daarvoor… Daarvoor was je zelfs minderjarig! Hij had echt beter moeten weten.’
‘Tweeëntwintig jaar verschil. Dat verschilt niet zoveel met hoeveel jaar ik met Mark scheel…’ – Ik zei het of deze cijfers iets zouden verklaren. Mathilde kijkt me lang aan, misschien nog net een vleugje meer ongeloof in haar blik dan net.
‘Je hoeft hem niet te verdedigen.’ – Maar dat deed ik wel, in mijn hoofd en in mijn hart. Niet omdat ik niet wist dat ze gelijk had, maar ik kon niet verdragen dat hetgeen ik voelde, hetgeen dat zo lang in mij geleefd had, werd gereduceerd tot “iets vies”. Ik haalde diep adem.
‘Weet je wat het is… Ik voelde me gezien. Ik heb me nooit een slachtoffer gevoeld.’ – Nog steeds diezelfde blik die me aanstaart.
‘Dat maakt het misschien nog wel erger…’ – Ik draai mijn hoofd weg. Ik voel mijn ogen prikken, waarom heb ik het dan ook verteld… Niemand zou het toch ooit snappen…
‘Hij was de eerste die écht naar me keek. Die niet alleen maar de leerling of het kind zag. Hij zag iets in me dat ik zelf niet eens kende.’ – Ze pakte zachtjes mijn hand vast en zette haar halfvolle glas wijn op de salontafel.
‘Hij heeft je gemanipuleerd, Suus…’ – Ik lachte schamper. Misschien schaamde ik me ineens voor alles wat ik net gezegd heb.
‘Hij wilde me geen kwaad doen.’
‘Dat heeft hij wél gedaan. Hoe zou je het vinden als je erachter komt dat een van jouw collega’s een meisje van zestien, zeventien of achttien zo benaderd?’
‘Dat is anders…’ – Terwijl ik het uitspreek, weet ik dat het niet waar is.
‘Nee Suusje… Dat is precies hetzelfde.’

Die nacht lag ik weer wakker, ik luisterde naar het tikken van de regen op de al natte straatstenen. Ik staar naar het plafond en voel dat oude, onuitgesproken verdriet weer opkomen.
Ik zie hem voor me, kan de geur van zijn aftershave gemengd met koffie bijna ruiken, ik hoor hoe hij me liefkozend “Suusje” noemde.
En ergens in de stilte, tussen twee zware ademhalingen door, besefte ik; het is nooit weggegaan. Het is altijd blijven bestaan als deel van mijn identiteit alsof een deel van mij al die tijd in het kantoor is blijven staan, wachtend op iemand die nooit meer komt.

**Geplaatst**: 31-10-25 20:42

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 31-10-25 20:42

Ai... Slik.... Meerrrrrr....

**Geplaatst**: 01-11-25 08:07

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 01-11-25 08:07

Wat ontzettend goed geschreven weer $_/-\o_$ en wat goed dat je een stuk als dit in het verhaal verwerkt.

**Geplaatst**: 01-11-25 08:54

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 01-11-25 08:54

Net alles gelezen tot hier. Fijne schrijfstijl heb je! Ik volg mee!

Perfecte woordkeuze die "Suusje" van de vriendin :))

**Geplaatst**: 01-11-25 12:10

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 01-11-25 12:10

Eigenlijk bizar, nu zoveel later nog steeds zijn ban.
Super goed geschreven weer, je zou haar zo willen wakker schudden

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-25 15:38

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-25 15:38

Dankjulliewel!
Leuk DideH! Dankjewel!
@Kiki1976; Ja hè...

Ik probeer weer een beetje in het ritme te komen van maandag en vrijdag een stuk plaatsen, dus vandaag weer een nieuw stuk.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De volgende ochtend begint stil. Wanneer ik mijn ogen opendoe, zie ik dat de plek in bed naast me, leeg is. Mark is waarschijnlijk al beneden. Ik hijs mezelf overeind en blijf even op de rand van het bed zitten. Mijn hoofd voelt zwaar. Niet alleen van de overdaad aan wijn die ik gisteren heb gedronken, maar ook van de bekentenis aan Mathilde. Ik zie haar gezicht weer voor me als ze het uitspreekt; Viezerik.
Ze heeft met zoveel afgrijzen gekeken toen ik mijn verhaal heb verteld, terwijl dat totaal niet de intentie is geweest. Ik wil gewoon graag iemand die me niet voor gek verklaard, die me snapt en niet kijkt of ik gek geworden ben.

Ik sta uiteindelijk op uit bed en loop naar beneden. Mark is in de keuken en heeft ons koffiezetapparaat al aangezet. Zelfs mijn mokje staat al klaar om gevuld te worden.

‘Goedemorgen slaapkop, lekker geslapen?’ – Hij zegt het met zijn vriendelijke glimlach, die ik altijd waardeer, maar nooit echt voel.
‘Goedemorgen.’ – Mijn stem nog schor van het slapen. Ik krijg een kopje koffie aangereikt en we settelen ons op de bank.
‘Ik dacht, we doen het lekker rustig aan vandaag. Even een stukje door het bos wandelen, kun je daarna op je gemak naar je paard.’
‘Als het maar niet regent. Ze hebben niet zulk lekker weer voorspeld voor vandaag.’ – Eigenlijk zou ik zijn pogingen om iets leuks te doen iets meer moeten waarderen, maar het lukt gewoon niet zo…

We dronken onze koffie verder in stilte, Mark weet dat ik altijd even de tijd nodig heb om op te starten en goed wakker te worden. De koffie is sterk, maar ik voel me niet veel wakkerder. In plaats van naar het bos te gaan, besluiten we om naar de markt te gaan.

De lucht ruikt naar gebakken vis en sterke schimmelkaas. Mensen lopen kriskras door elkaar heen en de gezichtsuitdrukkingen gaan van het ene uiterste naar het andere. In de drukte voel ik hoe Mark af en toe zijn hand, met de mijne daarin verstrengeld, naar voren trekt of naar achteren duwt om ons zo door de mensen heen te bewegen. Ooit vond ik dat gebaar aandoenlijk, tegenwoordig irriteert het me. Hij wijst met zijn andere hand naar de viskraam;

‘Zullen we een bakje kibbeling nemen?’ – In zijn ogen kun je haast een kinderlijke twinkeling zien.
‘Is goed.’

We staan even te wachten voordat de kibbeling met ravigotte-saus, alleen voor mij want Mark vindt dat vies, ons aangereikt wordt. Eigenlijk heb ik helemaal geen honger, maar om geen spelbreker te zijn, eet ik toch een paar stukjes vis. Bij de groentekraam halen we nog wat paprika en pompoen voor het avondeten en ik voelde me burgerlijker dan ooit. Ik kijk even om me heen en iedereen lijkt een bepaald doel te hebben; kinderen, een volle boodschappentas of leuke plannen voor later op de dag. Ik voel me daar toch een beetje vreemd tussen, alsof ik er niet helemaal bij pas.

‘Wat ben je stil vandaag Suus?’ – De bezorgdheid in zijn stem vind ik vandaag ook al irritant.
‘Gewoon moe. Beetje brak van gisteren.’ – Ik vertel er maar niet bij dat mijn hoofd overuren maakt de laatste tijd. Hij knikte.
‘Dan maken we het niet laat vanavond.’ – Ik ben dankbaar dat hij niet verder vraagt.

Thuis plof ik op de bank, maar niet voor lang, want ik moet nog naar mijn paard vandaag. Nu zou het geen kwaad kunnen als ik eens een dagje oversla, maar dan ben ik weer de overbezorgde eigenaresse die het niet los kan laten dat ze zelf niet gecheckt heeft of alles wel in orde is. Dus ga ik toch iedere dag braaf naar stal, al is het alleen maar om mijn paard een poetsbeurt te geven.

In de auto terug naar huis raast er maar één vraag continue door mijn hoofd; “Wat ben je in hemelsnaam aan het doen, Suus?”
Je bent volwassen, je hebt een leven en een man. Een lieve man die van je houdt.
Maar daar is meteen het probleem, ik weet niet meer wat “houden van” is… Is het dit, de stabiliteit, voorspelbaarheid, de warmte van een gedeeld dekbed? Of was het dat sensationele, onrustige gevoel van destijds? Dat alles verslindende, waarvan ik dacht dat het liefde was?

Thuis staat de soep al te pruttelen en heeft Mark al een glas water voor me klaargezet. Hij geeft me een kus als ik de keuken binnenstap en ik voel de brok in mijn keel groeien.

‘Gaat het echt wel, lieverd?’
‘Ik weet het niet…’ – Ik voel een steek aan schuld.
‘Wil je erover praten?’
‘Niet echt.’ – Mompelde ik. Hij is een goed mens, hij heeft niets verkeerd gedaan.
‘Oké, dan laat ik je even.’ – Hij laat het los, zoals hij dat altijd doet. Dat is zijn kracht, of juist zijn zwakte.

De steek van schuld groeit met de minuut, vooral de realisatie dat hij er niets aan kan doen. Dat hij echt een lieverd is, maar toch zit ik opgesloten in een herinnering aan iemand die allang verdwenen is.

’s Avonds kijken we een film. Halverwege valt Mark in slaap op de bank, zijn hoofd rust tegen de muur achter de bank. Zijn ademhaling rustig. Ik kijk naar de rimpels op zijn voorhoofd, zijn neus die eigenlijk net iets te groot is voor het mooie, de zachtheid van zijn mond. Hij houdt van mij, écht. En ik houd van hem, maar niet met die enorme overgave die ik ooit heb gevoeld.

Ik pakte mijn telefoon en zonder na te denken zocht ik zijn naam op;
Nate Fischer.

Zijn profiel is niet eens afgeschermd, ik klik op een van de foto’s op zijn profiel. Grijze, grof gebreide sjaal, dun zwart montuur en… Dat oh zo bekende scheve lachje…
Hij is niets veranderd, is wat ouder geworden, maar het is nog steeds de Nate Fischer die ik me herinner.
Eigenlijk wil ik iets sturen. Een leuke opmerking, simpel “hey, hoe is het?” of misschien zelfs “Ken je mij nog?”.
Ik doe het niet, in plaats daarvan maak ik een screenshot. Alsof ik toch iets wilde bewaren dat ik nooit meer aan mocht raken.

**Geplaatst**: 03-11-25 16:52

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 03-11-25 16:52

ooh my god. goed stuk weer. de vorige vond ik echt fenomenaal... nu kan ik vooral niet wachten om te lezen wat er nu echt gebeurd is tussen haar en Nate. maar misschien juist goed..

oftewel.. doorr!!!

**Geplaatst**: 03-11-25 18:06

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 03-11-25 18:06

Wauw ik voel wel echt medelijden met Mark, maar liefde kun je niet dwingen het overkomt je.

**Geplaatst**: 03-11-25 18:09

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 03-11-25 18:09

Super goed stuk weer.

**Geplaatst**: 03-11-25 19:39

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 03-11-25 19:39

Ohhhh, wat neem je ons weer heftig mee.

Heel goed!

**Geplaatst**: 03-11-25 23:07

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 03-11-25 23:07

Goed geschreven weer

**Geplaatst**: 04-11-25 07:20

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 04-11-25 07:20

Goed stuk weer .
Alleen dat ritme ….

Maandag woensdag vrijdag is denk ik beter

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-11-25 16:05

Geplaatst door de TopicStarter : 28-11-25 16:05

Nou... Na een lange pauze om verschillende redenen (ziek, even weg etc.) zijn we er toch weer!
Hopelijk hebben jullie nog steeds zin om mee te lezen!

Komt ie:
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voordat ik Mark wakker maak, sluit ik alles op mijn telefoon en zet het scherm uit.

‘Hey lieverd, zullen we naar bed gaan?’

Mark knikt en mompelt wat voordat hij opstaat om samen met mij naar bed te gaan. Als we in bed liggen, geven we elkaar nog een kus en haast voordat Mark zich om kan draaien, is hij al vertrokken.
Ik kijk naar hem, voel de warmte van zijn lijf onder de dekens. Het regent weer en ik hoor de dikke regendruppels naar beneden kletteren.
Na even op mijn rug te hebben gelegen, besluit ik toch om nog even uit bed te gaan. Mark is diep in slaap, dus ga ik op mijn tenen de trap af. Ik loop naar de achterdeur die leidt naar onze bescheiden tuin en doe deze open. Het ritmische getik van de regen hoort rustgevend te klinken, maar hoe langer ik ernaar luister, des te meer groeit de behoefte om naar buiten te stappen en midden in de regenbui te gaan staan.
Ik doe mijn slof uit en steek een been door de deuropening naar buiten. Het duurt nog geen minuut voor de broekspijp van mijn pyjama en mijn been compleet doorweekt zijn. Ik kijk naar de druppels die zich aan de onderkant van mijn broekspijp verzamelen en dan naar beneden druppen, naar de druppels die zich een weg over mijn voet banen, voordat er meerdere andere druppels zich samenvoegen en ook naar de grond bewegen.
Ik steek mijn hand ook naar buiten en maak een klein kuipje van mijn hand om iedere keer een klein plasje regenwater te verzamelen en deze over de rand van mijn hand weg te laten lopen. Het is haast therapeutisch.

‘Suus? Wat doe je?’ – Ik schrik zo erg dat ik bijna door mijn benen zak. Ik zie Mark met een verbaasd gezicht naar me kijken. Zijn blik verschuift van mijn hand, naar de natte broekspijp, naar mijn gezicht.
‘Ik kon niet slapen.’ – Ik voel me betrapt. Al doe ik niks verkeerd, kan ik me wel indenken dat het er vast vreemd uitziet.
‘Dus ga je maar in de regen staan?’ – Ik zie dat hij er een verklaring voor probeert te vinden, maar hem dat niet lukt.
‘Ik eh… Ik weet ook niet goed waarom. Ik had wat frisse lucht nodig, denk ik.’ – Hij neemt er voor nu genoegen mee, al zou ik hem ook geen echte verklaring kunnen geven voor mijn “regendans”.
‘Maar ik dacht dat jij diep in slaap was?’
‘Ik hoorde je naar beneden gaan, maar toen je wel lang wegbleef, ben ik eens gaan kijken. Ik dacht dat je misschien ziek was, je deed ook zo vreemd vandaag.’
‘Sorry lieverd. Ik wilde je niet laten schrikken. Ik zit gewoon even niet zo lekker in mijn vel.’
‘Ligt dat aan mij?’ – Zijn hoofd schuin, zijn toon oprecht.
‘Nee, jij doet niks verkeerd… Ik weet ook niet precies waar het vandaan komt.’ – Hij geeft me een knuffel en een klein kusje op mijn hoofd. Ik hoor zijn hartslag door zijn shirt heen en voel me even een heel klein meisje als hij me zo stevig vasthoudt.
‘Wil je nog even op de bank zitten?’ – Hij laat me los en kijkt me aan met zijn blauwe ogen.
‘Nee, we gaan wel naar bed. Ik wil eigenlijk wel graag slapen.’

We lopen voor de tweede keer samen de trap op en gaan in bed liggen. Deze keer komt hij tegen me aanliggen en legt zijn arm om mijn middel. Het duurt wederom niet lang voordat hij in slaap valt. Zijn ademhaling is zwaar en rustig. Ik lig weer te malen. Waarom kom jij nou ineens weer zo heftig terug in mijn leven? Er zijn ook jaren geweest dat je totaal afwezig bent geweest. Wat maakt dat de afgelopen vier jaar anders zijn? En zelfs in die jaren, zijn het de afgelopen twee jaar geweest dat je ineens weer heel actief bent in mijn hoofd.
In datzelfde cirkeltje blijf ik ronddwalen totdat ik uiteindelijk ook in slaap val.

Ik ben al vroeg wakker. Het lijkt of we vannacht niet bewogen hebben, want Mark ligt nog steeds met zijn arm om mijn middel. Zijn gezicht half begraven in zijn kussen, terwijl hij zacht snurkt. Ik heb altijd moordneigingen gekregen van gesnurk. Ik kan me ook niet voorstellen dat mensen het een “schattig” geluid vinden. Het maakt me ook niet uit wie er snurkt, bij het minste snurk-geluid gaan mijn nekharen al overeind staan. Toch lig ik even naar zijn gesnurk te luisteren. Misschien niet eens bewust, want voor de rest van mijn lijf beseft dat ik wakker ben, draait mijn hoofd alweer overuren.
Ik hoor dat Mark ook een beetje wakker aan het worden is, hij draait zich op zijn rug en ademt minder diep. Hij strekt zijn arm en vraagt:
‘Kom je nog even bij me liggen?’

Ik kruip tegen hem aan en hoor hem weer wegzakken in die half dromerige toestand, waar hij zo goed in is. Die man kan úren snoozen als het aan hem ligt. Na een paar minuten schuif ik voorzichtig onder zijn arm vandaan.
‘Ik ga vast koffie zetten.’ – Fluister ik. Mark bromde iets wat leek op instemming gecombineerd met slaap en rolde op zijn zij.

De keuken voelt kouder dan de slaapkamer. Misschien komt dat omdat ik er alleen sta, misschien ook door mijn nachtelijke uitstapje met een open deur. Ik leun tegen het aanrecht en druk op de knop van het apparaat. Het lampje begint te knipperen en ik wacht geduldig tot het lampje niet meer knippert voordat ik er een cup in doe.
Terwijl het apparaat met een monotoon geluid mijn kopje vult, pak ik mijn telefoon. Ik open mijn mail, maar geen nieuwe e-mails. Het voelt teleurstellend, ik weet waarom, maar wil het eigenlijk voor mezelf nog niet toegeven.
Hij heeft al meer dan zeven jaar niks meer gestuurd, waarom zou hij dat nu wel doen?

**Geplaatst**: 30-11-25 08:16

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 30-11-25 08:16

Slik.... je schrijft echt heel goed.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-12-25 15:26

Geplaatst door de TopicStarter : 01-12-25 15:26

Dankjewel Mer1980!

Vandaag weer een stuk

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4. Belofte maakt schuld.

Je hebt aan mij beloofd dat je komt. Ik weet niet wat er op dat moment de zien was op mijn gezicht, maar jij glimlachte alsof je een geheimpje met me deelde. Alsof je precies wist wat die belofte met me deed. Misschien wist je het ook. Misschien was dat ook precies waarom je het zei.
In de uren voordat het gala zou beginnen, heb ik me klaargemaakt in een roes van zenuwen. Zenuwen om een gala dat niet eens om mij draait. Ik wist precies hoe ik mijn haar zou dragen, welke make-up ik op zou doen en toen ik klaas was, zag ik mijn moeder vol trots naar me kijken.

‘Je ziet er prachtig uit, Suus!’

Ik glimlachte, maar het enige wat door mijn hoofd ging was wat jij zou zeggen. Hoe zou je kijken? Zou ik iets in jouw blik kunnen zien? Iets dat alleen voor mij bedoeld is?
Deze gedachten bleven door mijn hoofd spoken toen ik onderweg was naar het gala. We reden de oprit van de elegante, met lichtjes versierde villa op waar het gala plaatsvond en er ontplofte een bom aan vlinders in mijn buik. Ik voelde me net een klein kind tijdens kerst. Ik werd betoverd door de lampjes, bevangen door mijn eigen verwachtingen en de hoop die al sinds jouw belofte in mijn borst huisde.

De entree foto werd gemaakt voordat we naar binnen gingen. Bij binnenkomst kreeg iedereen een glas champagne en wederom de bekende stempelkaart zodat er niet te veel alcohol werd genuttigd.
Ik danste met mijn vriendinnen, kletste met wat oud docenten en poseerde af en toe voor een foto. Maar telkens als de deur openging, keek ik even op. Telkens als er iemand binnenkwam, keek ik even op. Wanneer ik dacht jouw stem te horen, keek ik even op. Telkens als jij het niet was, voelde ik een lichte teleurstelling die steeds dieper werd.
Mijn vriendinnen merkten niets, ik was altijd al heel goed geweest in het binnenhouden van de dingen die me het meest pijn deden.
“Hij komt vast nog wel even, hij heeft het tenslotte beloofd.”
Aan deze gedachte bleef ik mezelf vastklampen toen ik even buiten in de tuin stond bij wat oud klasgenoten die roken.
Ik bleef deze gedachte ook voor mezelf herhalen in de uren dat er nog gedanst, gedronken en gelachen werd.
Tot de dansvloer steeds leger werd en uiteindelijk de DJ het laatste nummer aankondigde. Ik liet mijn blik nogmaals door de gehele villa gaan voordat het besef als een hamer op mijn ziel sloeg.

Je was er niet. Je was er verdomme niet!

Ik liet me zakken op een kruk naast de bar en bestelde mijn laatste prosecco met de stempel die ik bewaard had om samen nog te kunnen proosten. Ik zette mijn lippen aan het glas en tegelijkertijd trok mijn keel compleet dicht. Iets in mij brak. Iets dat al jaren had standgehouden.
Ik zette mijn glas terug op de bar en zonder mijn vriendinnen gedag te zeggen, liep ik in een streep de deur door, de trap af, de koele avondlucht in.

Hij had het me beloofd. Hij had het me in mijn gezicht beloofd, met die blik en die zachte toon die altijd suggereerde dat hij meer bedoelde dan hij uitsprak.
En toch…
Niets.

Plotseling borrelde er een onzichtbare woede op, woede die onder je huid ging zitten, zich nestelde in je kaken en je ademhaling liet versnellen. Ik schaamde me. Ik schaamde me zo diep dat ik stond te trillen en het liefst wilde schreeuwen. Hoe had ik zo dom kunnen zijn dat ik dacht dat ik belangrijk genoeg voor je was dat je jouw belofte na zou komen. Dat ik dacht dat ik belangrijk genoeg was om je vrije avond op te offeren. Ik haatte mezelf op dat moment meer dan dat ik jou haatte.
Toen ik thuiskwam, deed ik iets wat ik mezelf tot die tijd nooit had toegestaan…
Ik schreef je.

Ik zat op mijn bed, met mijn jurk nog aan, mijn haar in een knot gedraaid en mijn make up half van mijn gezicht gehaald. De cursor stond knipperend in de nog lege mail.

Onderwerp: Gala

“Nate,” – Ik haalde het weer weg, te persoonlijk. Dat wilde ik juist niet, ik wilde niet dat je wist dat ik zo gekwetst was.

Meneer Fischer,

Ik vind het jammer dat ik u vanavond niet heb gezien, zeker na uw belofte dat u zou komen. Ik begrijp dat dingen kunnen veranderen, maar ik had er wel op gerekend.

Suzanne.

Ik zat minutenlang naar de tekst te staren. Het was zo afstandelijk geformuleerd, zo zakelijk, zó niet wat ik eigenlijk wilde sturen… Maar ik stuurde het toch.
Wat ik je eigenlijk had willen sturen, kwam niet eens in de buurt van dit mailtje:

“Je was er niet! Je had me beloofd dat je er zou zijn en je was er verdomme niet! Waarom had je me beloofd dat je zou komen als je toch van plan was om me te laten staan? Waarom laat je me voelen alsof ik speciaal voor je ben, terwijl ik duidelijk niks voor je beteken?!”

Maar niets van dit kwam in het mailtje dat ik je stuurde, want ondanks alles… Hoopte ik nog steeds dat ik het bij het verkeerde eind had.
Ik lag uren wakker na het versturen van het mailtje. Ik had mijn jurk op de grond gegooid, mijn schoenen ergens in een hoek gesmeten en niet eens de moeite genomen om mijn make-up helemaal van mijn gezicht te halen. Mijn laptop had ik aan laten staan, eigenlijk verwachtte ik geen bericht terug, maar wilde toch de mogelijkheid openhouden.
Om 2.14 hoorde ik een geluidje uit mijn laptop komen, of had ik het me ingebeeld? Ik klapte mijn laptop helemaal open en zag “RE: Gala” bovenaan mijn maillijst. Mijn hart ging acuut sneller kloppen, mijn handen begonnen te trillen en bleven voor een kort moment boven de track pad hangen.

Onderwerp: RE: Gala

Hoi Suzanne,
Sorry dat ik er niet was. Ik ben bij thuiskomst even op de bank gaan liggen en klaarblijkelijk in slaap gevallen. Ik werd helaas te laat wakker om nog naar het gala te komen.

Ik hoop dat je een leuke avond hebt gehad.
Dat verdien je.

Nate
p.s. Ik ben er sowieso bij de diploma-uitreiking. Beloofd.

Ik las het drie keer. De eerste keer met opluchting, de tweede keer met diezelfde woede als buiten bij het gala en de derde keer met die bekende mix van schuldgevoel en schaamte dat ik er weer meer van maakte dan het was.

Op de bank in slaap gevallen.

Alsof ik het daar maar mee moest doen. Alsof dat een gegronde reden was om je belofte te breken. Alsof het zo logisch was dat ik het maar moest begrijpen.
En toch ontspande mijn hart zich een beetje. Hij had wel gereageerd, hij had sorry gezegd én beloofd om naar de diploma-uitreiking te komen.
Dat was alles wat ik op dat moment nodig had om mezelf wijs te maken dat jij niet slecht was. Dat je gewoon menselijk was. Moe, verstrooid, maar niet onverschillig. Want dat zou ik niet kunnen verdragen.

Ik antwoordde niet die nacht. Ik sloot mijn laptop af, deed het licht uit en ging in het donker liggen staren naar het plafond.

Drie avonden na het gala werd ik gek van alle gedachten die door mijn hoofd spookten. Ik besloot mijn dagboek er weer eens bij te pakken om alles van me af te schrijven. Hier hoefde ik in ieder geval niet de schijn op te houden en kon ik volledig eerlijk zijn.

Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet, ik draai alleen maar in een cirkel die blijft uitkomen bij jou. Ik wil boos zijn, echt waar, ik wil zó graag boos zijn. Ik wil mezelf beschermen tegen wat jij met me doet, hoe je me laat voelen dat ik bijzonder ben, terwijl dat vast niet zo is. Je hebt een leven, een vrouw, een compleet gezin en verplichtingen die helemaal niets met mij te maken hebben. En toch… Denk ik iedere dag aan je.

Ik denk aan dat scheve lachje in de gang, aan hoe je tegen de deurpost van je lokaal leunde alsof je alle tijd van de wereld had als je me aansprak, met een toon die alleen voor mij leek, met een blik die ik nergens anders zag.

Is het raar? Is het raar dat ik geloof dat er nog steeds iets onuitgesprokens tussen ons inhangt? Wanneer ik terugdenk aan de woorden dat je me zou missen als ik klaar zou zijn… Voelde ik dat tot in het diepst van mij.
Ergens schaam ik me ervoor, omdat ik weet dat het niet hoort. Dat jij een leraar was en ik een leerling, ik ben niet compleet achterlijk. Daarbovenop heb jij je vrouw en kinderen, ik kan me haast niet voorstellen dat je hen minder belangrijk vindt dan mij.
Maar toch… Toch voelt het niet als de “normale” leraar-leerling verhouding. Ik heb deze klik totaal niet met andere van jouw collega’s… Het boeit me niet wat zij van mij vinden, hoe ze tegen me praten en of ze ergens wel of niet zijn.
Ik heb het idee dat jij ook in een tweestrijd zit. Dat ook jij weet dat dit eigenlijk niet hoort, maar dat je er stiekem toch van geniet.
En nu komt de diploma-uitreiking. Het állerlaatste moment op school… Ik ben bang dat je er niet zal zijn, bang dat je bevestigd wat mijn onderbewuste me probeert te vertellen. Dat ik écht enkel een leerling voor je ben geweest. Ik wil er niet aan denken, ik blijf hopen dat je er toch zal zijn.

De ochtend van de diploma-uitreiking werd ik wakker met een hartslag alsof ik net een sprintje had getrokken. Ik controleerde mijn mail, misschien had je me wel iets gestuurd om te laten weten dat je er écht zou zijn. Helaas niets…
Misschien zou je er wel gewoon zijn, daar in de zaal, naast al jouw collega’s alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Met mijn make-up íets te netjes en kleren net te leuk voor de gelegenheid, gingen we op weg. Op de weg naar school keek ik continue uit het raam, alsof ik je misschien al ergens zou zien lopen. Iedere docent die ik spotte, gaf me een klein hartverzakkinkje.
Maar eenmaal binnen, zag ik je niet. Niet bij de ingang, niet in de aula en niet op de vide waar verschillende van jouw collega’s wél stonden.

De ceremonie is half aan me voorbijgegaan, maar toen mijn naam genoemd werd, nam ik glimlachend mijn diploma aan en bedankte de rector zoals het hoort. De lange rij aan docenten die zich hadden opgesteld voor het handen schudden, was voor menig schoolgenoot genoeg om breeduit te glimlachen. Het enige dat er bij mij door mijn hoofd spookte was;

Hij is er niet. Hij is er wéér niet.

**Geplaatst**: 01-12-25 16:24

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 01-12-25 16:24

Wauw je wordt echt vol hierin mee gezogen. Bizar wat er in het hoofd omgaat, hoeveel er eer gemaakt wordt dan dat er eigenlijk is (nou ja nog wel, wie weet waar dit naartoe gaat natuurlijk, maar de leraar is (nog) onschuldig en heeft (wellicht) geen idee wat er in het hoofd van zijn leerling omgaat. Wat ingewikkeld dit...

**Geplaatst**: 01-12-25 16:41

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 01-12-25 16:41

omg wat goed geschreven weer... ik wil weten hoe dit verder gaat.

en eens met Mer1980.. als je het zo leest is de leraar nog gewoon netjes en maakt de meid in het verhaal er haar eigen verhaal van. ik ben benieuwd welke van de 2 het wordt.

**Geplaatst**: 01-12-25 16:50

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 01-12-25 16:50

Goed geschreven! Ben zo benieuwd hoe het verder gaat. De leraar is nog nergens over de schreef gegaan.

**Geplaatst**: 01-12-25 18:09

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 01-12-25 18:09

Ik ben ook heel benieuwd waar dit heen gaat, je schrijft (wederom) supergoed!

Of de leraar nog niet over de schreef is gegaan, vind ik een beetje ingewikkeld. Er is wel degelijk "geflirt".

**Geplaatst**: 01-12-25 18:21

Geplaatst: 01-12-25 18:21

VogeltjeM schreef:
Ik ben ook heel benieuwd waar dit heen gaat, je schrijft (wederom) supergoed!

Of de leraar nog niet over de schreef is gegaan, vind ik een beetje ingewikkeld. Er is wel degelijk "geflirt".

Dat heeft zij opgevat als geflirt. Het hoeft echt niks betekent te hebben.

**Geplaatst**: 01-12-25 18:47

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 01-12-25 18:47

Wederom enorm goed geschreven, respect ts.

Want wat is waar? Het verhaal in haar hoofd, wat ze hoopte,heeft opgevat, wat er werkelijk is gebeurt?
Zoveel vragen....

**Geplaatst**: 01-12-25 22:35

Re: [VER] Dat heb jij gedaan.

Geplaatst: 01-12-25 22:35

Leest heerlijk weg, kan niet wachten op het volgende stuk! En super goed geschreven, als puber heb je toch een hele andere visie op veel zaken en je belicht die kant enorm goed. Maar ook dat gefrustreerde van haar als volwassene en de complexiteit die ermee gepaard gaat. Blijf alsjeblieft de vrijdag en maandag aanhouden