IMJ schreef:Dat vind ik ook in de 1e helft. Daarna werd het minder!
Goede feedback!
Ben momenteel in mijn Heisey-phase dus kan kloppen
.Zal weer mijn best doen op het volgende stuk.
[VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- astridastrid
-
- Berichten: 5817
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 02-06-25 19:39
. 9.
16 januari 2021
Hij kijkt naar me terwijl ik mijn rode 2CV (ja, die ouderwetse rammelbak die klinkt alsof hij elk moment uit elkaar kan vallen) voor het hotel parkeer. Ik voel het meteen, de prikkelende existentiële crisis die zich exclusief openbaart bij de blik van een knappe man.
Plotseling ben ik me hyperbewust van alles. Hoe ik beweeg, hoe ik mijn handen over het stuur laat glijden.
Hoe ik ademhaal, zelfs.
Een seconde lang twijfel ik ALLES — mijn keuzes, mijn uiterlijk, mijn recht om überhaupt hier te zijn. Want straks merkt hij het. Straks ziet hij dat ik helemaal niet zo bijzonder ben in zijn perfect gestileerde wereld.
En dan val ik door de mand.
Genadeloos.
Oh, en uiteraard ben ik ook nog eens tien minuten te laat.
Perfect.
Hij had vorige week al gezegd dat dat écht een afknapper voor hem is. Hele Alpen aan sneeuw hadden zich gevormd op de A4. Loes was zelfs ingesneeuwd. Maar ik wist dat toch? Ik had toch eerder kunnen vertrekken?
Ik had nog even de illusie dat ik mezelf kon perfectioneren met een beetje make-up en een haarborstel, maar dat moment is voorbij. Hij heeft me in zijn vizier, dus dit is hoe ik hem moet tegemoet treden: op hakken in een sneeuwstorm, ploeterend door de sneeuw.
God, wat is hij toch knap. Breder ook dan de vorige keer, lijkt wel. Tom slaat z’n armen om me heen, duwt zijn neus in mijn haar en maakt zo’n goedkeurend geluid. Ik draag de Hermes-parfum die hij vorige week cadeau deed. Kerstcadeau, zei hij nonchalant. Even dacht ik dat hij mijn website had bekeken (want die parfum staat daar namelijk op), maar nee hoor, hij klikt niet op links. Bang voor virussen.
Maar een parfum van 165 euro kopen voor iemand die hij nauwelijks kent?
Geen probleem.
Hij ruikt alsof hij net gedronken heeft, maar dat kan niet, toch? Het is pas vier uur ’s middags.
Vreemd.
En ik moest vorige week ook al de lege wijnflessen mee naar huis nemen omdat hij niet wilde dat de schoonmakers ze in zijn kamer zouden vinden. Hij verdenkt het hotel ervan namen door te geven van crewleden die veel drinken, aan Delta en Schiphol. Zo zijn er al een aantal keer verdachte controles geweest, wanneer er collega’s ’s avonds strompelend het hotel binnen kwamen. Hij vergelijkt het personeel met de Gestapo.
Nou, hij is in ieder geval niet de enige die paranoïde is.
Maar nu lijkt niet hij, maar ik de alcoholist met al die lege wijnflessen.
Even later schenkt hij twee glazen wijn in. Hij heeft zelf glazen meegenomen uit Amerika. ‘Bride to be’ staat er in het kristal gegrafeerd.
Ik trek mijn wenkbrauw op.
‘Trek je er maar niks van aan, hoor,’ zegt hij glimlachend.
Op het bureau ligt een cadeau. Ik zag het toen ik binnenkwam, maar zulke gebaren… ik ben er niet aan gewend. Al heb ik dit keer ook iets voor hem — de grootste moeite die ik ooit voor een date heb gedaan: ik heb een t-shirt laten bedrukken met zijn “Endless Summer” nummerbord. Hij trekt meteen zijn shirt uit (kan ik ‘m geen ongelijk geven, dat lijf verdient publiek).
Dan trekt hij mijn t-shirt aan.
‘Jij bent zo creatief,’ zegt hij prijzend en hij bewondert zichzelf in de spiegel.
‘Zoals ik zei, ik ben een dromer,’ vervolgt hij terwijl hij zijn schouders recht trekt. ‘Met jouw creatieve geest, Nina, kunnen we alles bereiken.’
Er zit iets in die blik dat mijn hart onverklaarbaar sneller doet kloppen.
‘Ik zie het al voor me,’ zegt hij langzaam, ‘Jouw creativiteit, mijn idealisme, samen de perfecte match. En daar, in Florida, een paardenranch. Nina’s Flying Range... Jij en ik, omringd door vrije paarden, een eindeloze horizon, alles waar je ooit van gedroomd hebt.’
Ik staar naar hem.
Ik zie het voor me.
Een ranch.
Mijn naam erop.
Een leven dat aanvoelt als een romantische roman—een waar ik de hoofdrol speel.
Dit is té perfect.
Maar wat als perfect echt bestaat? En hier, tegenover me, zit?
Ik neem een slok wijn uit mijn ‘Bride to be’-glas. En realiseer me dat ik waarschijnlijk minstens twee flessen nodig ga hebben om dit allemaal in perspectief te plaatsen.
Dan schuift hij de doos naar me toe. Zijn glimlach is bijna te zelfverzekerd. ‘Ik zei toch dat ik goed voor je zou zorgen, zolang je geen rare dingen doet,’ zegt hij, met iets in zijn ogen wat ik niet kan plaatsen.
Ik open de doos en haal er een cognac kleurige Hermès crossbody tas uit.
Het prijskaartje zit er nog aan; het lijkt me onmogelijk dat hij het gemist heeft.
Mijn vingers glijden over het leer. Het voelt alsof ik iets kostbaars aanraak, iets dat me tegelijk aantrekt en een beetje bang maakt.
Een golf van onzekerheid overspoelt me.
Mijn cadeau voelt ineens als iets van een grabbelton op een braderie.
‘Ik vind vrouwen met crossbody tassen ongelooflijk sexy,’ zegt hij, stem laag, ogen donker.
Ik ben totaal geen crossbody-tas type. Maar misschien wordt het tijd dat ik dat wel word. Híj ziet me er tenminste als eentje.
Ik weet niet zo goed wat te zeggen en sta te wankelen op mijn benen. Dit is zo anders dan mijn leven, waarin ik altijd moet puzzelen om rond te komen.
Ik geef hem een knuffel. Zijn lichaam is gespannen, warm, precies goed. Zodra mijn borst zijn borst raakt, voel ik het — de onmiddellijke, onmiskenbare reactie op kruishoogte. Hij trekt me dichter tegen zich aan. Mijn adem stokt.
En zo lig ik, voor ik goed en wel ‘wat is eigenlijk je favoriete kleur?’ heb kunnen vragen, al half onder hem, half over hem, volledig verstrengeld.
Alweer.
Pas als hij van me afrolt, zien we het.
Bloed.
Overal bloed.
Alsof iemand in pure paniek een ketchupfles met beide handen heeft opengetrokken.
Absolute mayhem .
‘Ik denk dat je periode zich heeft aangediend,’ zegt hij, en hij probeert er zelfs een grapje over te maken. ‘Je oudtante is op bezoek gekomen.’
Ik schaam me KAPOT.
Het was de tijd nog helemaal niet. Mijn app zei dat ik nog minstens vier dagen had. En oh jeetje, dan ook direct bij hem.
Bij iemand die al enorme smetvrees heeft.
Bij iemand die ik voor de derde (DERDE!) keer ontmoet, en—uiteraard—bij iemand die ik écht leuk vind.
Ik stamel, zeker wetende dat ik hem na vandaag niet meer zal zien door dit massacre. Maar hij maakt een wegwerpgebaar.
‘Maar ik ga wel eerst douchen.’
‘Maak je niet druk, schatje,’ zegt hij liefdevol als hij weer naast me komt liggen. ‘Je bent niet perfect, nou én? Ik zoek juist een normaal iemand. Iemand die niet na het eten zijn vinger in zijn keel steekt om dun te blijven. Je bent een mens.’
Ik slik.
Hij moest eens weten.
‘Ik heb twee dochters. Ik weet hoe het werkt. Ik koop maandverband voor ze.’
Ik knipper met mijn ogen. ‘Dochters?’
‘Ja. Ik vond het al zo raar dat je er niet naar gevraagd had. Heb jij eigenlijk kinderen? Of wil je ze?’
En dan komt alles eruit.
Alles.
Ik kan niet meer doen alsof ik bovenmenselijk ben.
Mijn façade valt om.
‘Ik voel me zo dom,’ stotter ik, terwijl ik hem vertel over mijn kindje, dat het leven niet gegund was, over mijn vorige relatie(s).
En, over mijn anorexia, nu zo’n vijf jaar geleden. Dat anorexia nooit helemaal overgaat, daar ben ik het niet mee eens. Maar dat eten een zwak punt blijft, zal ik niet ontkennen.
En dat is dus allemaal precies wat hij niet wil.
Maar Tom voelt de situatie feilloos aan.
‘Maak je geen zorgen. Ik hou precies zo van je zoals je bent. Ik heb zo lang naar dit gevoel gezocht. En nu heb ik het. En ik laat je niet meer gaan.’
Hij trekt me omhoog: ‘Kom, laten we even naar een stukje lopen. Ik wil toch nog wat krasloten kopen.’
To be continued.
Reacties zijn leuk! Schrijven is echt ZO moeilijk (over sommige hoofdstukken heb ik minimaal vier uur gedaan), maar ben blij dat ik het met jullie mag delen, want het is ook echt ZO leuk om te doen!
Laatst bijgewerkt door astridastrid op 02-06-25 20:13, in het totaal 1 keer bewerkt
- Joltsje
-
- Berichten: 9467
- Geregistreerd: 10-03-06
- Woonplaats: in mijn huis
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 02-06-25 19:49
Ik dacht even dat jullie daar een lijk gingen vinden hahaha.
- Melzazu
- Berichten: 2526
- Geregistreerd: 13-10-19
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 02-06-25 21:29
- IMJ
-
- Berichten: 14692
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 04-06-25 00:03
Echt helemaal goed wat mij betreft!
- astridastrid
-
- Berichten: 5817
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : Gisteren, 22:25
Joltsje schreef:Jaaa goed stuk.
Ik dacht even dat jullie daar een lijk gingen vinden hahaha.
Was ook zo!
Ik was er ter plekke geweest!
Suzanne F. schreef:Leuk! Wat is dat voor Snoop Dog wijn?
Hij is HEERLIJK! Cali Red van 19 Crimes, echt één van mijn favorieten. En ik ben een wijn snob. Maar... Het is een gevaarlijke fles, niet zonder gevolgen, zie het volgende hoofdstuk!
Paardenfann4 schreef:Ik dacht ook even dat er een dode was gevallen haha. Door je schrijfstijl kan ik me helemaal in Nina verplaatsen, zie het voor me.
Dat vind ik echt een HEEL groot compliment!
IMJ schreef:Wat een heerlijk hoofdstuk As!!
Echt helemaal goed wat mij betreft!
Ah, thanks Ing! Herken je Prem nog in de stukjes die ik nu telkens plaats? Echt leuk dat ik jou eigenlijk hierdoor 'ken'! Ben ook super blij dat je meeleest!
Op naar het Boekenbal 2026
! (We houden hem erin.) In mijn (vooral eerste) deel vond ik vaak dat het een beetje plat was, hier blijven de details maar stromen
. Maar ben behoorlijk aan het schrappen en structureren geweest, dus hopelijk is het te volgen. Meer kan ik er op dit moment na 4 uur puzzelen niet van maken (Heerlijk! Trouwens. Spelen met woorden, en een betere geschiedenis creeren
).. 10.
Woensdag 20 januari 2021
Na het Maandelijkse Slachtpartij-incident had ik eigenlijk niet verwacht ooit nog iets van hem te horen.
En ja, toen ik het aan Wouter vertelde (gênant! Gênant!), lag hij dubbel. Vervolgens—alsof ik hierom gevraagd had—kwam hij met zijn eigen bijdrage aan het Grote Rode Drama: er was ooit iemand op zijn gezicht gaan zitten tijdens—ik citeer—haar ‘maandelijkse bloedbad.’ Na afloop had Wouter eruit gezien alsof hij in een horrorfilm de hoofd(haha)rol speelde. Fantastisch.
Hij leek er nog trots op ook.
Ik wilde daar geen visuele voorstelling bij, maar bedankt.
Tom gooide er ook nog een schepje bovenop met: ‘Een échte ridder gaat door de rode zee.’
Wat.
Waarom.
Dat is nou precies het soort opmerking waar niemand op zit te wachten als je ongesteld bent.
In elk geval: levensles geleerd.
Ik ga nóóit op iemands gezicht zitten. Niet totdat mijn menstruatie-app 100% waterdicht is.
Genoeg bloed, tijd voor ander leed.
Tom belt.
Snel doe ik de AirPods in—die hij de vorige keer voor me meegebracht heeft.
‘Cadeautje,’ zei ‘ie.
Ik vond het voor mijzelf altijd totáál onnodig. Overdreven, luxe. Maar eerlijk is eerlijk: geen gesnoergedoe is best fijn.
En het geluid? Subliem.
Jarenlang keek ik met milde jaloezie naar die hippe types met hun twee witte plugjes.
En nu ben ik er zelf zo één.
Cool.
‘Dan heb je geen excuus meer om niet op te nemen als je zogenaamd op de fiets zit.’
Slimme gift, strategische zet.
‘Stoor ik?’ vraagt hij, alsof hij ooit heeft gebeld zonder me compleet te overvallen. In dit geval was ik net bezig om werk te verruilen voor iets vrijwilligs: het is tien voor vijf en ik zit met mijn hoofd al halverwege huis.
Dus nee, je stoort niet, Tom, maar kom ter zake. (Wat hij natuurlijk niet doet. Tom behandelt ‘telefoongesprek’ alsof het een filosofisch concept is.)
Hij zit in de auto. Een nieuwe dit keer—een Corvette Stingray.
Volgens Tom kost dat ding honderdduizend dollar. Ik had er nog nooit van gehoord; ik kom uit een doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg-familie, waar een Kia Picanto nog als prestigeproject geldt.
Hij had het trouwens al laten vallen tijdens ons allereerste WhatsApp-gesprek. Nog vóór hij wist of ik honden of kinderen had.
Prioriteiten.
Tom bezit twee Harley’s, drie auto’s (waaronder een Porsche), en heeft—fingers crossed—hopelijk aan één vrouw genoeg.
‘Laat anders woensdag maar zien hoe je die black bean burgers klaarmaakt,’ zegt Tom door de telefoon.
Hij had ze meegenomen uit de Verenigde Staten.
In een koeltas. Met koel-elementen. Samen met hele bijzondere*, Amerikaanse kaas.
Toen hij het glunderend uit de minibar van zijn hotelkamer toverde, smolt ik bijna.
Zo veel moeite, speciaal voor mij.
‘Tenminste iets gezonds, zo heb ik nog een beetje invloed op wat je naar binnen stopt,’ zei hij.
Of voor zijn ego, dan.
Maar wacht? Is dat een uitnodiging?
‘Woensdag?’ herhaal ik, half verschrikt, half in de war.
‘Ja babe, ik ben woensdag in Nederland. En ik wil graag zien waar je woont’.
Mayday cancelled.
Status update: Blue Monday diverted.
Nieuwe bestemming: maximale glimlach.
Want eerlijk: ik dacht écht dat ik hem kwijt was. En niet alleen door... TMI.
(Ik ben officieel door al mijn ranzige menstruatie-eufemismen heen.)
Nadat hij in januari op z’n eigen verzoek alleen nog maar Amsterdam-vluchten deed—romantisch, dacht ik nog, speciaal voor mij—kwam hij laatst opeens met het nieuws dat hij ook weer andere bestemmingen zou gaan vliegen. ‘Omdat die beter betalen.’
Ik dacht dat zijn minimum van 350k per jaar wel genoeg was om zijn lattes te financieren.
Maar blijkbaar is liefde niet genoeg om op te tanken.
Dus ja, ik voelde me afgewezen. Alsof hij zei: ‘Ik wil bij je zijn,’ maar dan met een kleine letter, gevolgd door een sterretje* en een voetnoot met: *’mits het geen geld kost. Geen extra bagage toegestaan.’
‘Trouwens,’ zegt hij ineens met een toon die ik liever niet hoor als mijn naam eraan hangt, ‘ik wil nog iets kwijt over die vriend van je uit Californië. Als je me belazert, komt het uit. Altijd. En dan is dat jouw verlies.’
Sh!t.
Waarom moest hij precies dát oppikken?
Verleid door de wijn—en dus mijn tijdelijke onvermogen om mijn mond te houden—flapte ik eruit dat ik ooit met Dev naar een wijnproeverij in Californië was geweest.
‘Een vriend,’ zo had ik hem gecategoriseerd, ergens tussen Tom’s voordracht over Snoop Dogg Cali Red, en zijn veel te gedetailleerde mening over tannines.
Een correct en ethisch verantwoorde benaming, overigens.
Maar Tom registreerde blijkbaar: verdachte activiteit.
Ik wil net mijn verdediging inzetten, maar Tom onderbreekt me.
‘Ik kom naar Amsterdam om jou te zien,’ gaat hij verder, ‘terwijl ik ook andere bestemmingen had kunnen kiezen. Ik hoef geen garanties. Maar ik wil geen spelletjes. Dus pas wel een beetje op.’
Godsamme.
Ik voel het. Dit is geen normale verliefdheid meer.
Wat is er mis met me? Dit is gênant, bijna een noodgeval. Dit moet echt aangepakt worden.
Net als een paar andere brandhaarden.
Want, liefde is leuk, chaos is duur. Tijd voor damage control.
Stap één: Dev afzeggen. Hij had me gevraagd of ik hem donderdag naar Schiphol wilde brengen—uit ‘pure vriendelijkheid’ natuurlijk, oftewel: hij had geen zin om zestig euro aan een taxi te spenderen.
Ik had het in eerste instantie toegezegd, want Tom was tot gisteren nog een hypothetisch concept. En echt, je verwijdert toch ook niet je Tinder-account voordat er op z’n minst één kandidaat ‘ik hou van je’ heeft geappt? (Spoiler: beide nog niet.)
Maar goed, kismet is een kreng.
En ik zie het al voor me: Tom op Schiphol, oog in oog met Dev.
De opties:
- Misschien herkent Tom m’n auto in de kiss-and-ride, een nogal opvallend exemplaar.
- Misschien herkent hij Dev.
- Of—nog dramatischer: Tom blijkt gewoon de piloot te zijn die Dev terugbrengt naar zijn persoonlijke ravage.
Want, briljant als ik ben, had ik niet alleen een T-shirt voor Tom laten maken met dat iconische Endless Summer-nummerbord. Nee hoor. Ook voor Dev.
En Dev draagt hem elke dag.
Eén ding weet ik zeker, Tom zou opstijgen als hij het zou zien. Geen vliegtuig voor nodig.
Hij is niet gek.
En ik ook niet. Ik ken het lot. Het heeft een theatrale voorkeur voor chaos.
En stap twee: mijn eigen desorganisatie opruimen. Liefde is leuk en alles, maar als iemand met een sixpack en een visie in je huis komt, wil je niet dat hij meteen je ongeorganiseerde realiteit ontdekt.
Hij had het inmiddels minstens tien keer laten vallen: germ-ofoob, OCD, smetvrees—hij presenteerde het bijna als zijn visitekaartje.
Misschien moet ik ook zoiets doen. Een disclaimer voor mezelf. ‘Hi, ik ben Nina. Ik ben een enorme rommelkont. En ik haat schoonmaken.’
Een kleine heads-up vooraf lijkt me wel zo fair. Dan weet iedereen dat mijn opruimbeleid voornamelijk berust op hoop en uitgestelde schoonmaakacties.
‘Je hebt toch van die schoonmakers, die plaatsen delict schoonmaken,’ grapt Suzanne ’s avonds als we op stal onze paarden staan te poetsen. ‘Kun je die niet inhuren om je huis schoon te maken?’ Mijn initiële enthousiasme over Tom’s komst heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een subtiel gevoel van naderend onheil.
‘Mijn vriend verhuurt trouwens ook kamerschermen’ gaat Suzanne gekscherend verder. ‘Kun je daar alles achter leggen’.
Ik zie het direct voor me.
Een doolhof van kamerschermen, waardoor van mijn appartement niets meer overblijft. Alleen de wc en de bank blijven over.
Ik schiet in de lach.
Ik moet écht gaan opruimen.
‘Zorg in ieder geval dat je keuken eruit ziet alsof er wel eens in wordt gekookt. Als ik wel eens foto’s van je huis zie, zie ik vaak genoeg spullen liggen die niet in een keuken thuishoren,’ lacht ze.
Suzanne is een heerlijke vriendin, maar soms wel een beetje te eerlijk.
‘Ik zal de beschermfolie van mijn kookplaat afpeuteren,’ grap ik.
To be continued.
*Hele bijzondere, Amerikaanse kaas. Helemaal uit Florida.
Endless Summer
Mijn Valentijn-portret
Van/ voor hem (lijkt best aardig toch, Inge ?)
- astridastrid
-
- Berichten: 5817
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst door de TopicStarter : Gisteren, 23:51