Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-03-22 18:17

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 11-03-22 18:17

Je wordt inderdaad echt erin gezogen en je voelt de frustratie gewoon en je zou beiden gewoon eens even flink door elkaar willen schudden.....

**Geplaatst**: 11-03-22 18:32

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 11-03-22 18:32

Welke beiden? Oke de verteller als eerste, maar wie als tweede? Prem? Dev? Die paardenman?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-03-22 18:51

Geplaatst door de TopicStarter : 11-03-22 18:51

Rocamor schreef:
Ik zie het ook voor me.

Wat ik wel heel lastig vind in het verhaal is mijn gevoel dat het een dagboek is en dan mijn empathie naar de dagboekschrijfster die dit allemaal meemaakt / mee moet maken / laat gebeuren.

En mijn beeld van de schrijfster (niet onverdienstelijk in de wedstrijdring) en de "luie Phantom die niet vooruit te krijgen is", geeft wat kortsluiting tussen mijn oren.

Oke, daar ga ik even over nadenken.

Ik vind het (ook bij de vorige verhalen) lastig om iemand heel perfect neer te zetten. Of althans; dat is niet zo moeilijk. Maar ik wil ook gewoon een echt, imperfect iemand neerzetten. Maar dan moet ik het natuurlijk niet zo doen dat mensen een hekel krijgen aan iedereen in het verhaal haha.

Ik wilde dit verhaal luchtig houden, dus beetje dagboekstyle a la Bridget Jones en wat relatiedingetjes erin verwerkt maar ook heel normale dingen. Een ontspannen ontsnapping uit de werkelijkheid.

Maargoed, ik ga er even over nadenken.

De hoofdrolspeler rijdt L1 geloof ik? In mijn vorige verhaal en lui klinkt inderdaad wat negatief (al noem ik mijn bolle beer wel ook echt heel vaak lui :')

is hij ook haha net als ik zelf soms).

Thanks for je feedback en als je tips hebt, hoor ik het nog liever.

**Geplaatst**: 11-03-22 19:03

Geplaatst: 11-03-22 19:03

Ik denk dat je mijn opmerkingen verkeerd oppakt TS: ik heb zelf weinig met de hoofdrolspeelster, omdat ze in weinig op mij lijkt (laat ik het zo zeggen: we hebben de paarden gemeen

.) Maar ik projecteer jouw hoofdrolspeelster op jou persoonlijk (of jou op de hoofdrolspeelster) en het idee dat je dit allemaal meemaakt / mee moet maken door de keuzes die je = hoofdrolspeelster (?) maakt, vind ik ergens verdrietig. Ik heb moeite jou en je hoofdrolspeelster los te zien.

Ik kan het niet goed onder woorden brengen. BJ is voor mij te hilarisch voor autobiografisch. Ken je de film The Holiday? Het doet met dan denken aan die engelse dame, die niet los kan komen van die collega = die engerd.

Ik moet gewoon jouw leven en de hoofdrolspeelster zien los te koppelen geloof ik

Maar je schrijft voor mij levendig, ik zie het voor me (inclusief roze broeken, roze koffers en en lange blonde haren)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-03-22 09:37

Re: [VER]Genieten

Geplaatst door de TopicStarter : 12-03-22 09:37

Aaaahhh ik snap nu wat je zegt! Helemaal! Dankjewel!

En je hebt een onwijs punt want misschien probeer ik soms wel teveel “niet mezelf” erin te verwerken, maar creëer ik juist daardoor de door jou zo mooi aangeduide “kortsluiting” omdat veel nog “Astrid” is, maar ik er ook veel “Nina” in verwerk.

Ik creeer dus ik feite iemand met een soort dubbele persoonlijkheid in dit verhaal haha. Arme Nina, die heeft het al niet makkelijk.

Maar wauw, dit is dus wel echt verhelderend. Zo had ik het dus niet gezien!

Ik ga dit meenemen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-03-22 14:34

Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-22 14:34

OMG, I'm struggling...
Niet alleen met mijn volgende stuk, maar vooral met mijn persoonlijke (liefdes-)leven. Het een zal het anders niet uitsluiten. Maar ik kijk nu al een paar dagen naar dit stuk en ga het toch maar gewoon plaatsen. Wie weet is het te saai, moet ik er wat jeu aan toevoegen, maar de inspiratie komt uit mijn tenen momenteel en het is al zo weinig. De inspiratie dan, want het stuk is wellicht (te) lang.

Men zal terecht stellen dat er wat belangrijkers is dan liefdesverdriet, maar ik en mijn "ex" zijn nu een maand on a break. Hij wilde nadenken. Nadenken! Ik had misschien gelijk moeten zeggen dat hij het heen en weer kon krijgen, maar na een maand moet ik denk toch teleurstellend concluderen dat hij wellicht wel denkt, maar niet aan mij.

Ik zeg het wel luchtig; maar ik heb er vreselijk veel moeite mee en doe al 10 dagen meditaties voor het slapen gaan als "how to attract a specific person" (in het Engels ja, hij is Amerikaans) en "how to get immediate contact with your specific person". Overigens was ik daar afgelopen zaterdag blijkbaar succesvol mee, want opeens verscheen daar het door mij gemanifesteerde berichtje van hem op mijn telefoon.

Hij mist me ook.

Okay, het was voor hem 1h30 in de nacht dus waarschijnlijk had hij iets te diep in het vereenzamende wijnglas gekeken, maar het schudt mijn hele leven weer op zijn kop en hier zit ik weer, terwijl hij nadien mijn twee berichten weer doodleuk genegeerd heeft. Gek word ik ervan, van mezelf, voel ik me eenzaam terwijl ik daar het recht niet toe heb. Maar toch.

5 maart 2020

“Maar Nina, hoe zie je jezelf dan, over vijf jaar?”. Ik weet nog goed dat mijn collega mij deze vraag een X-aantal jaar stelde. Nee, Nina had nooit vaste vriendjes. Nina had heel veel vriendjes. Nieuwe en oude; van die erfenissen uit het verleden, het soort vriendjes welke na een tijdje opeens weer opdoken. Ik noemde ze Frisbees. Het was een zooitje. Ik vond het allemaal prima. Nu is het nog steeds een zooitje, maar op een andere manier.

Een relatie komt wel een keer, dacht ik toen nog. Totdat ik Prem ontmoette. En nu is de nood aan de man, want eenzaamheid ligt op de loer. Een leven zonder kind is misschien tot hier aan toe, maar een leven zonder man en kind staat me op dit moment allerminst aan. En het blijkt een stuk moeilijker dan gedacht om iemand te vinden waar ik vrijwillig elke avond naast op de bank wil zitten. En zelfs als je die perfecte partner vindt, die best friend, die lover, die hulplijn, die kok, die grapjas, die schoonmaker, die sexgod, die acceptatie, die vergeving en wat niet meer vinden we er toch altijd wel wat van. Blijkbaar kan niemand structureel je verwachtingen waarmaken.

Blijkbaar geldt dat ook vice versa, want ik heb nog steeds het gevoel dat de vlag hier uitgaat als ik wegga.

Waar is de onbevangenheid gebleven? Ik lijk wel een hopeloze oude vrijster en zo vindt ik natuurlijk nooit een man. Als je zoekt, zul je het ook niet vinden. Allemaal leuk en aardig; maar als ik niet zoek, lijk ik ook niets te vinden. Het zijn overigens altijd de mensen die zelf al gelukkig in een relatie zijn, die dat zeggen.

Met grote twijfel kijk ik in de spiegel. Tuurlijk; ikzelf vind mijn outfit blijgestemd; ik heb dit Barbie-jurkje niet voor niets eergisteren gekocht. Maar het is roze, lak en strak en in de winkel had ik niet door dat deze zo kort was. Prem had me linea directa wegggestuurd als ik zo voor hem had gestaan. “Jij hebt totaal geen gevoel voor decorum!”. Hij heeft het zo vaak tegen me gezegd, maar ik weet eigenlijk nog steeds niet precies wat het betekent. Maar uit zijn toon en afkeurende blik maakte ik op dat het iets te doen had met etiquette. Of eigenlijk het ontbreken ervan. Ik durfde het nooit te vragen uit angst om voor achterlijk uitgemaakt te worden. Dom én geen decorum hebben - dat wil je liever niet toebedeeld krijgen.

Blijkbaar heb ik dat overigens al 36 jaar niet, dat decorum, maar nooit eerder heeft iemand mij op dat gebrek gewezen.
Maar weet je; Prem was zelf ook niet altijd even fatsoenlijk en met name verleden tijd dus hij kan de pot de chambre op met zijn moeilijk woorden.

“Kan dit?”.

Het is lastig Dev’s aandacht te trekken als hij Netflix kijkt. Een documentaire over worstelen blijkbaar; ik had geen idee dat hij daarin geïnteresseerd was. Maar ik heb gemerkt dat dat feit blijkbaar van ondergeschikt belang is.

Nu kijkt hij echter wel direct op en ik krimp in elkaar. Oh god, geen kritiek, alsjeblieft.

“Tuurlijk”.
“Echt?”
“Je vindt het zelf leuk, toch?”
“Hm-m” antwoord ik twijfelend-bevestigend.
“Nou, dan. Je moet doen wat je leuk vindt”
“Is het niet te kort?” Hij moet tenslotte naast me lopen.
“Als jij er blij mee bent, ben ik het ook”. Dev is inmiddels opgestaan van de bank en geeft me een klap op mijn achterste. ‘Pats’ klinkt het op het vinyl. “Kom Barbie” knipoogt Dev, “de zeeleeuwen in La Jolla wachten op ons”.

Blijkbaar zijn de niet de enigen die het plan hebben gevat deze zondag naar La Jolla te gaan. Na een kort autoritje sluiten we aan in de rij auto’s die een plaatsje zoeken. “La Hooi-a” is de uitspraak van de badplaats binnen San Diego die me voornamelijk door de rotsen meer aan Italië doet denken dan aan een dorpje in de Verenigde Staten.

“Kijk, daar liggen ze al” wijst Dev. De grote, logge beesten die hier in overvloed aanwezig zijn is iets waar La Jolla bekend om staat. En om de vele flinterdunne meisjes die voor de foto een pose innemen met zo’n beest op de achtergrond. Nou ja, vergeleken met zo’n immens monster lijk je vanzelf direct slank.

Ikzelf maak me meer zorgen over het al dan niet vinden van een autostalling. Het is een drama.
“Kijk, daar” roepen we om de beurt als we denken een open plekje te zien , maar telkens blijken de parkeerplekjes te klein voor Dev’s lichtblauwe Dodge Challenger, staat er toch al een andere auto of behoedt een verkeersverbod ons om van een parkeergelegenheid te voorzien. Na dertig keer neemt ons beider enthousiasme af en de frustratie toe. De mijne dan, want Dev blijft verrassend kalm. Ik wil net zeggen dat de Zeeleeuwen wat mij betreft het heen en weer kunnen krijgen, als er net voor ons iemand uitparkeert.

“Patience, little grasshopper” knipoogt Dev triomfantelijk. Ik moet de neiging onderdrukken om hem te slaan. Geduld is nooit mijn sterkste punt geweest en helemaal niet als ik honger heb. Het is inmiddels half drie en mijn pizza van de avond ervoor is ruimschoots verteerd. Dev heeft zijn sapcentrifuge overigens niet meer aangeraakt sinds ik mijn intrede heb gedaan. Het was zelfs zijn voorstel om bij de Pizza Hut te bestellen.

“Ik kan maar niet mijn nummerbord onthouden”, mompelt Dev als we bij de parkeerautomaat staan. Nee, Dev heeft het wiel niet uitgevonden. Dat waren overigens zijn eigen woorden. Zijn broer, die was pas slim. Die haalde altijd hoge cijfers, was de belofte van de toekomst, dat was het lievelingetje en de hoop van zijn ouders. Dev is dyslectisch, moest keihard knokken maar hier is hij. Kan misschien wel zijn nummerbord niet onthouden, maar heeft wel een goede baan en is zelf opgeklommen vanaf het laagste niveau. Da’s toch ook een soort van “American Dream”, maar meer mijn dream. Ik hou wel van dat soort bescheidenheid. Het maakt hem op een bepaalde manier heel charmant.

Als de ware aard van het zijn naar boven komt als je honger hebt, is dat voor ons beide overigens geen goed nieuws denk ik, als we even later door de zonnige straten van het toeristische dorpje lopen.
“Wat wil je, dan?”
“Maakt mij niet uit. Zeg jij het maar, Dev”.
“Mij maakt het ook niet uit”.
“Wil je hier? Of daar, waar wil je, zeg het maar. Jij bent degene met honger”. Hij geeft het niet toe, dat hij ook honger heeft, maar ik weet dat hij zelf ook scheurt - al is het alleen maar door zijn gedrag.
“Hier?”
“Nee, ik heb geen trek in Italiaans. Dat hebben we gisteren al gegeten”. Ik moet me inhouden dat Italianen het hier niet mee eens zullen zijn.

Zwijgend stappen we en we worden met de pas geïrriteerder.
Oeh, een kledingwinkel! “Chasing Rainbows” staat er op het bord buiten. Het is duidelijk een surf winkel en in de etalage zie ik retro trainingspakken, veel velours en nog meer regenbogen.
Ik vergeet mijn naderende hongersterfte en kijk Dev vragend aan. Hij klinkt en kijkt nog altijd nors. Hij zei zelf dat hij geen honger had dus hij moet ook niet zeuren, nu.
Als hij eenmaal binnen in de hoek een comfortabele bank ziet staan en installeert zich alhier, verschijnt er toch een glimlach op zijn gezicht terwijl hij wordt bediend met koffie.
“Pas het aan dan”, zegt Dev even later, duidelijk meer op zijn gemak, als ik voor hem sta met een stapeltje kleding. Ik draai me snel om en ga op een drafje naar de kleedkamer voor hij zich bedenkt.

“Dit is wel heel leuk” is even later zijn reactie als ik stralend voor hem sta in een velours paars trainingspak met regenboogstrepen op de mouwen. “Wil je het hebben?
Ik moet toegeven dat mijn geluksgevoel gelijkmatig verdween toen ik op het prijskaartje keek dus schud ontkennend mijn hoofd.
“Koop het maar. Krijg je van mij”.
“Echt?” Misschien moet ik hem vertellen dat het bij elkaar USD350 kost, maar Dev staat al bij de kassa met de verkoopmedewerker die ons op de voet gevolgd heeft en de waren al aangeslagen heeft op de kassa.
“Tuurlijk. Cadeautje van mij. Kun je mooi vanavond aan".
Vanavond? Ik kijk hem vragend aan.
"Ik heb net gereserveerd bij de Cheesecake factory. Kun je net zoveel cheesecake eten als je wilt. Kun je wel hebben”. Dev is op de hoogte van mijn verslaving voor de zoete, zachte taarten met roomkaas. En van mijn wens om eens in het restaurant te eten wat ik ken van mijn favoriete TV-programma; the Big bang theory. Misschien is hij toch wel leuk.

Dev slaat een arm om mijn schouder als we even later naar buiten stappen. “Maar nu gaan we eerst een patatje halen bij de Cove. Kunnen we gelijk de zeeleeuwen bekijken”. Dit is precies wat ik nodig heb. Een man die knopen door kan hakken als het op levensbepalende vraagstukken gaat. Zoals waar we gaan eten. Meer vraag ik niet.
“Het stinkt er wel heel erg, hoor”, benadrukt Dev, doelend op de Zeeleeuwen, "dus niet zeuren". Ik bedenk dat ik wel de laatste zal zijn die zich daarover bekommert. Mijn neus is gewend aan paardenlucht. Hij heeft zelf mijn auto geroken.

In een parkje waar we eindelijk onze magen vullen, maakt een artiest hele grote bellen van bellenblaas. Het is inmiddels 16h en het wordt fris, dus ik trek mijn knalroze trainingsjack aan. Ons beider humeur heeft door het eten ook wat voeding gehad.

“Kijk, daar liggen ze allemaal”, zegt Dev al wijzend op de rotsen die verderop in de zee liggen. We trekken de conclusie dat zeeleeuwen erg op stenen lijken. Dus ik weet niet zeker of het daadwerkelijk allemaal zeeleeuwen zijn.

We dalen via de trap af naar het strand. Dev stapt van de ene steen op de andere en ik volg hem, hoewel ik geen durfal ben en zeker niet op de gladde, zwarte sneakers die ik op dat moment draag. Dev wankelt zelf trouwens ook, en ik wankel doordat ik naar zijn gewankeld kijk.
We komen steeds dichter bij de zeeleeuwen en ik weet zeker dat ze genieten van al die klunzige toeristen die hun leven wagen voor een perfecte Selfie. Oh wacht! Ik moet ook nog een foto maken. Vragend kijk ik Dev aan.
“He, bah, geen Selfie toch?” zegt hij afkeurend, maar hij komt toch naast me staan en grijpt me bij mijn middel waardoor ik bijna in het water kukel. Wat hebben mannen toch tegen Selfies? Snel maak ik de foto voor hij zich bedenkt. Ik sta er belachelijk op, maar ik ben allang blij dat hij wilde poseren.

“Voor het nageslacht” zeg ik iets te enthousiast en Dev trekt een karakteristiek gezicht wat ik niet direct kan plaatsen.

wordt vervolgd

**Geplaatst**: 14-03-22 15:01

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 14-03-22 15:01

Nee hoor ik vind het een heerlijk stuk!

En voor jouw een dikke knuffel!

**Geplaatst**: 14-03-22 15:19

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 14-03-22 15:19

Hè bah, wat naar dat je in zo'n moeilijke periode zit nu, ik had gehoopt dat je nu een hele fijne relatie zou hebben. Veel sterkte de komende tijd - en nu ga ik je verhaal verder lezen

**Geplaatst**: 14-03-22 21:35

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 14-03-22 21:35

Hè wat naar dat het niet zo goed gaat.

Ik vind het stuk lekker geschreven hoor!

**Geplaatst**: 14-03-22 22:12

Geplaatst: 14-03-22 22:12

Och jeetje wat sneu van je eigen relatie en dat toch zo'n leuk stuk schrijven. Dikke knuffel.... :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-03-22 14:45

Geplaatst door de TopicStarter : 16-03-22 14:45

Ah onwijs bedankt voor jullie reacties!
Sowieso dat jullie meelezen!

Ze zeggen altijd dat als je uit een moeilijke relatie komt, de volgende alleen maar mee zal vallen. Sommigen zeggen zelfs dat je "Twin Flame" verschijnt na een relatie uit hell.

Maar jeetje, wat was dit allemaal heftig, deze afgelopen 14+ maanden.
...of moet ik inmiddels zeggen "is", want (ja, die meditaties om telefoongesprekken aan te trekken van een bepaald persoon werken blijkbaar echt) we hebben inmiddels weer contact. Kleinigheidje; na een maand geghost te zijn.
Eigenlijk moet ik nu zeggen dat hij van mijn part naar de maan kan of een planeet nog verder weg, dat ik dit niet nog een keer mee kan maken.
Maar jullie weten ook hoe ik ben.

Wat kan liefde, of eigenlijk het ontbreken ervan/ het hunkeren naar, een impact hebben op je hele zijn.

Maargoed, gelukkig wat afleiding kunnen vinden in mijn verhaal, waarvan de mede-hoofdrolspeler zich momenteel ook ongebruikelijk gedraagd momenteel...
Blijft moeilijk/ vreemd om intiem te schrijven haha (ook omdat mensen mij kennen en ik ook niet over het randje wil gaan over het algemeen) maar ga alweer een stapje verder dan in de vorige verhalen LOL.

De avond
(sorry, de dagen kwijt)

Giechelend als twee verliefde schoolkinderen stapten we de zwarte Uber in - de chauffeur zal wel gedacht hebben. Dev noemt hem het adres van zijn appartement. Grappig is dat; als hij Nederlands praat, met mij, heeft zijn accent een beetje een bekakt vleugje, als een hint van parfum. Het is iets wat je, nou ja, niet direct bij niet-zo bekakte, Indiase uiterlijk zou verwachten.
Maar nu klinkt hij als een echte Yank. Met een gedestilleerd randje, dat wel.

“Waarom gaan we niet naar Las Vegas?” Twee wijntjes en ik zeg alles wat ik denk. Top, Nina. We zitten dichter naast elkaar dan noodzakelijk op de cognac kleurige, lederen achterbank.
“Wil je dan?” Onderzoekend neemt Dev me op en ik doe hetzelfde bij hem. God, hij is echt bloed aantrekkelijk.
“Ja, natuurlijk” antwoord ik, aangespoord door de promilages welke momenteel aanwezig zijn in mijn bloed. En het feit dat hij mijn op dat moment lumineuze idee niet direct naar het rijk der fabelen verwijst. “Ik wil mijn hele leven al trouwen in Las Vegas”. Wie wil er niet in het echt verbonden worden door de reïncarnatie van Elvis in een geleende jurk met een plastic bos bloemen? Alles, als het maar niet standaard is en saai.
“Waarom heb je dat niet eerder gezegd?” Dev klinkt oprecht verbaasd. Misschien is het de drank, dacht ik toen nog. Maar hij vervolgt: “Ik had zo gegaan!”.
“Echt?”
“Echter-de-echt”.

Ik zie de nieuwsgierige taxichauffeur inmiddels in zijn achteruitkijkspiegel van Dev naar mij kijken. Hij lijkt op te merken dat we het over bekende gokstad in Nevada hebben.
“Ik rij wel, hoor” mengt hij zich in ons gesprek, waarschijnlijk aangestoken door onze toenemende vibratie. Ik heb heb zelden iemand zo breeduit zien grijnzen. “Het is toch rustig op de weg. We kunnen er over 5 uur zijn. Viva Las Vegas”.
“Ja, laten we het doen, Dev”. Ik voel me dronken, terwijl ik dat meestal niet heb als ik in die staat verkeer. Over het algemeen komt dat besef pas achteraf - als het leed al geleden is. Zo van “had ik maar niet een wijnvat opgedronken, had ik maar niet zus-en-zo gezegd" – het een sluit het ander nooit uit. Maar ik meen wat ik op dit moment zeg.
“Andere keer. Morgen moet ik werken”. Tijd om tegen te sputteren krijg ik niet. Dev buigt zich naar me toe en zoent me. Het is zo intens, zo passievol dat ik vergeet dat ik me in een hoogst gênante positie bevind, verwijzend op het vervoersmiddel met een ander mens op een halve meter afstand. Ik heb hier in stilte zo intens naar verlangd, gehunkerd en nu het gebeurt, voelt het zo goed. Het lijkt wel op mijn hele hart, mijn hele lichaam zich vult met een soort warme lava, of althans, dat stel ik me zo voor. Maar dan wel de aangename variant. Mijn hart lijkt opeens wel twee keer zo groot.

“Andere keer, Barbiemeisje. Hold your horses”.

Het was kouder dan op de Noordpool toen we de Cheesecake factory binnenstapten. De airco tiert ook hier welig. Die mensen van het koelsysteem zouden eens een week in Nederland door moeten brengen. Dan zouden ze er absoluut anders mee omgaan, met die hitte.
Dev hield de deur voor me open. Ik voel me dan altijd een beetje onhandig, als iemand dat doet en je dan ergens als eerste binnen komt, niet wetend waar je heen moet. Zoekend kijk ik om me heen. “Volg mij maar, poppetje”. Dev neemt direct de leiding. Hij heeft niet het figuur van Brad Pitt, of van diens jongere versie Morgan, denk ik als ik hem volg. Maar zijn hele houding is zo attractief. He moves like a cat.

Ik knijp mijn ogen tot spleetjes terwijl ik hem bestudeer. We delen inmiddels meer dan een week het bed in letterlijke zin. Want dat is alles wat we doen. Slapen en (blijkbaar) snurken. Er was waarschijnlijk al meer gebeurd als we iemand anders waren. Samen halfnaakt in een bed slapen leidt meestal snel naar meer. Maar op de een of andere manier lijken we het beide af te houden. Of althans; ik ga niet aandringen. Hij ziet me aankomen, zeg. Ik had het wel gewild. Iets in hem trekt me heel erg aan. Net als het idee om met iemand die ik niet snel weer zal zien het bed te delen na dat afgelopen anderhalf jaar alleen met Prem gedaan te hebben. De perfecte rebound. Op papier.

Alsof Dev voelt dat ik hem zonder kleding overweeg in een andere positie, draait hij zich om. Hij glimlacht mysterieus. Jezus, hij zou eens moeten weten dat ik dit aan het doen ben. Dat ik hier van alles over hem sta te denken. ‘
“Goedenavond” begroet een beknopte, blonde dame ons hartelijk, “Ik ben jullie gastvrouw voor vanavond”. Haar zelfverzekerde houding maakt haar heel aantrekkelijk. Misschien juist wel omdat die mij grotendeels ontbreekt. Haar blik blijft op me hangen terwijl ze mijn menukaart overhandigd.
“Wat zie je er leuk uit! Fantastisch outfit”. Ze klint oprecht - mijn avond kan niet meer stuk en ik maak direct een goed voornemen om anderen ook vaker te complimenteren met het een of ander. Als ik haar echter niet veel later precies dezelfde opmerking hoor maken tegen iemand anders, inclusief de identieke (klem)toon, neemt de kracht van deze uitspraak overigens wel wat af.

“Zijn we nu op een echte date?” vraag ik. Ik nip van mijn glas rode wijn. Ze doen hier niet aan van die halve glaasjes. Ik hoop dat mijn lever inmiddels geplastificeerd is vanbinnen.
“Wat jij wilt” antwoordt hij plagend.
“Ja, ik wil dat”.
“Oké poppetje”. Zijn glimlach is onvergelijkbaar mooi. “We zijn op een echte date”. Dev’s ogen fonkelen ondeugend en ik voel gewoon dat mijn eigen dat ook doen.
Alle seinen staan op groen en vanaf dat moment is het hek van de dam, is de beer los en is er geen houden meer aan. En dat allemaal tegelijk. Er gaat iets gebeuren, het zit in de lucht, welke overigens nog steeds vrieskoud aanvoelt. Daar hoef je geen Uri Geller voor te zijn.

Toen we even later door zijn blauwe voordeur kwamen, hield hij mijn hand nog altijd vast. Zachtjes leidde hij me naar de slaapkamer. Ik was nerveus, maar Dev leek het niet op te merken. Teder schoof hij mijn haar uit mijn nek waarna hij het zachtjes begon te kussen. Een sensatie vulde mijn hele lichaam.
“Ik wil je al zo lang” fluisterde hij in mijn oor. Dev’s handen raken inmiddels mijn blote huid onder het jurkje – een handeling waardoor ik me altijd heel bewust word van mijn eigen lichaam. Eentje die me ook direct kwetsbaar maakt.
“Ik weet niet of ik het kan, Dev”. Ik weet dat dit het verkeerde moment is om onzeker te zijn. Zal ik de enige zijn die dit heeft? En zeker een eerste keer. Ik bedoel, ik geef mezelf nou niet bepaald een dikke acht. Ik zou het liefst mijn kleding aanhouden. Kan ik dat voorstellen? Of is dat stom? Als Dev me niet zo innig vast zou hebben gehad, had ik snel het licht uit kunnen knippen.
“Je bent prachtig” lispelde hij, alsof hij mijn gedachten kan lezen, “prachtig zoals je bent”.
Het was net de aanmoediging die ik op dat moment nodig had. Ach, ik heb niets te verliezen. En ik hoef maar een heel klein beetje druk uit te oefenen om hem op het bed te duwen. En over een paar dagen ben ik weer weg.

Althans, dat dacht ik toen, voor de lange nacht die inmiddels achter me ligt. De zon komt alweer door de houten, witte lamellen. Ik ben bekaf. Want ondanks dat Dev nog steeds naast me ligt te gonzen, voel ik me heel alleen. En onrustig. En hoop ik stiekem dat het nog lang duurt voordat ik de confrontatie aan moet gaan.

wordt vervolgd

**Geplaatst**: 16-03-22 16:24

Geplaatst: 16-03-22 16:24

Spannend!

**Geplaatst**: 16-03-22 19:38

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 16-03-22 19:38

oehhhhh spannend hoor, maar ehh confrontatie.... Ik ben heel nieuwsgierig.... en langer blijven? goeie cliffhanger....

En 'fijn' dat je weer contact hebt met die hufter die je ge-gohst heeft

Ik hoop dat je hem nu zelf een schop onder zijn reet kan geven....

**Geplaatst**: 16-03-22 22:29

Geplaatst: 16-03-22 22:29

Nee een clifhanger.... zat helemaal weer in het verhaal...

**Geplaatst**: 17-03-22 00:45

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 17-03-22 00:45

Spannend!!

**Geplaatst**: 17-03-22 23:54

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 17-03-22 23:54

Oeh meer meer meer

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-03-22 14:20

Geplaatst door de TopicStarter : 18-03-22 14:20

Ik ben bezig hoor, met het nieuwe stuk! Maar toch twijfels haha, toch tikketje genant misschien :')

.

Intussen nog een persoonlijke update.
Inmiddels weet ik waarom (ik noem hem even) G me een maand geghost heeft. Hij moest namelijk nadenken. Nadenken of we wel compatible genoeg zijn. Of hij wel samen kan zijn met iemand die van "loonstrook naar loonstrook" moet leven. "Ik wil ook gewoon met iemand zijn met ambitie" zei hij, verwijsend naar zijn vriend in de Kaaimaneilanden, die met een succesvolle haarstyliste gaat, "en niet hoeft na te denken of mijn partner wel genoeg geld heeft om spontaan uit eten te kunnen". Iemand die toch wat gelijkwaardiger is in salaris, om "samen de lasten te kunnen dragen". Nu heeft hij drie gloednieuwe sportauto's, twee Harleys, meedere huizen in verschillende landen en wat niet meer, dus laat ik vooropstellen dat hij er niet gekoeld bijzit.
Zijn keuze natuurlijk (ook al wist hij vanaf het begin dat ik geen super salaris heb) maar ik snap niet zo goed waarom hij mij daarvoor eerst een maand moest negeren.

Lang en kort: ik ben hierdoor opeens ZO gedreven. Want weet je, ik ben hartstikke gelukkig (verder) en echt zo kansloos niet als hij denkt. Dus ik gebruik dit als motivatie! En heb mijn oude verhalen weer opgepakt en ga toch kijken of ik hier iets mee kan, in boekvorm oid. Ik weet dat dat veel herschrijven wordt, maar het kan me niet schelen. Ik maak er wel gewoon "the Dutch dream" van haha, wacht maar!

Overigens als er mensen zijn die me daarbij willen helpen of het leuk vinden het te volgen (en in welke vorm), laat maar weten (evt. via PB)! Heb de manuscripten nu wel al (met knikkende knieeen) naar iemand gestuurd.

Overigens, "life has funny ways", want net toen er opeens iemand anders op mijn pad kwam vorige week, is G weer terug. Staat mijn telefoon roodgloeiend. Dat we misschien toch maar over een toekomst samen na moeten denken...................

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 18-03-22 14:54, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 18-03-22 14:32

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 18-03-22 14:32

Die vent zou ik lekker links laten liggen. Als het voor hem zo belangrijk is wat jouw financiele situatie is, dan geeft ie duidelijk niet genoeg om JOU als persoon. En een oppervlakkige partner voor de rest van je leven, dat wil je toch ook niet?

**Geplaatst**: 18-03-22 14:37

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 18-03-22 14:37

Omdat ik Nina en jou nog steeds door elkaar mik: ga eens voor de spiegel staan en vraag jezelf af of deze ommekeer in je eigen echt vanuit jouw eigen keuze komt of omdat je die G "maar niet kwijt wilt". Net zoals Nina zich aan alle grillen en grollen van Prem aanpaste

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-03-22 14:58

Geplaatst door de TopicStarter : 18-03-22 14:58

Rocamor schreef:
Omdat ik Nina en jou nog steeds door elkaar mik: ga eens voor de spiegel staan en vraag jezelf af of deze ommekeer in je eigen echt vanuit jouw eigen keuze komt of omdat je die G "maar niet kwijt wilt". Net zoals Nina zich aan alle grillen en grollen van Prem aanpaste

Ik weet juist niet of ik hem wel "terug wil". Ik vond dit echt bijster onaardig en wil gewoon geaccepteerd worden zoals ik ben. Niet altijd het gevoel hebben dat ik niet goed genoeg ben. Want het is niet alleen mijn werk/ salaris/ motivatie, maar ook mijn lichaam ("je moet echt eens naar de sportschool")/ kleding en weet ik wat niet meer. En dat komt toch weer allemaal naar boven nu. Ik lijk toch telkens mannen aan te trekken die me op alle vlakken willen veranderen.

Maar ik wil hem WEL laten zien dat ik zo kansloos niet ben, wat hij denkt. Meer van "ik zal hem eens laten zien..."! Natuurlijk meer vanuit mezelf (en wil dit al lang), maar snap wel wat je zegt en zal daar ook even over goed over nadenken

.

Het is op zich ook een mooie manier om aan mijn moeder te "vertellen" wat er nu precies met me speelt. Mijn familie weet nog atlijd van niks (van de A/baby) en ik zou het wel willen uitschreeuwen, om mijn verhaal te doen. Maar als ik ze het boek kan laten lezen, zou dat wel heel "mooi" zijn.

**Geplaatst**: 18-03-22 15:06

Geplaatst: 18-03-22 15:06

Ik ben een stille meelezer die altijd erg blij wordt van je verhalen. Maar wat een Asshole is die vent zeg! Iemand die je zo behandelt heeft niet het beste met je voor... Vind het heel rot voor je. :knuffel:

Je lijkt me een hele leuke lieve spontane meid, en dan een man die je zo behandelt...

**Geplaatst**: 18-03-22 15:17

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 18-03-22 15:17

Weer je wat mijn moeder zou zeggen? Laat hem het heen en weer krijgen.

Dat lijkt mij ook een goede. Jaren geleden vertelde iemand mij, toen mijn relatie met voorbij was, dat je overal op 3 manieren in kan staan: ja-nee, nee-ja en ja-ja. En voor minder als ja-ja moet je het gewoon niet doen.

Jij kan niet tegen zijn salaris op, en verdorie hé, als hij je leuk vind en zoveel verdient, zal dat echt geen probleem moeten zijn. Dan zal hij het etentje met plezier voor jou betalen. Wat een lamzak.

Stiekem hé... Gun ik je vooral een leuke nuchtere wortel telende boer. Zal je type wel niet zijn, maar toch

**Geplaatst**: 18-03-22 15:51

Geplaatst: 18-03-22 15:51

Ik weet niet welke kledingstijl je nu hebt, maar moet eerlijk zeggen dat die in je profiel mij niet zo kan bekoren. Maar ik zou wel het figuur willen hebben om dit soort kleding te kunnen dragen, zoals jij hebt op die foto's (zou bij mij als een vlag op een modderschuit zijn

). Dus hoezo sportschool? Dan mag ik wel gelijk een triple liposuctie laten doen...

Maar als jij je daar lekker in voelt, laat mij en hem dan lekker het heen-en-weer krijgen! Jij bent er niet voor hem, maar voor jezelf. Je wordt toch doodongelukkig van dat constant moeten aanpassen aan een ander?

De beste manier van wraak? Jezelf zijn en laten zien dat je tevreden bent met je eigen leven. Met of zonder hem. Hij is maar de kers op de slagroom op de taart. Zonder die kers smaakt die taart met slagroom nog steeds lekker...

**Geplaatst**: 18-03-22 16:36

Geplaatst: 18-03-22 16:36

Sorry hoor, wat een lam en super oppervlakkig excuus van die kerel. Laat hem lekker in zijn sop gaar koken! Toen ik samenwoonde met mijn vriend wilde ik ook zoveel mogelijk gelijke monniken, gelijke kappen qua uitgaven. Ik verdiende ook aanzienlijk meer dan hij. Maar als iets er niet aan zou zitten voor hem en ik wil het graag, ben ik niet de beroerdste om het te betalen. Nooit zo gegaan hoor, we kwamen er altijd wel uit samen. Maar wat ik wil zeggen; zolang het een bewuste keuze is voor de ander om jou op dingen te trakteren zie ik het probleem niet zo. Zolang je er maar niet ‘van uit gaat’ dat hij dingen gaat betalen is dat toch oké?!
Heel wazig excuus.

En wie is die G? Wat heeft ertoe geleid dat jullie uit de elkaar zijn en welk gevoel gaf die relatie je vanbinnen? Vragen die geen antwoord hier in het topic behoeven natuurlijk! Alleen om een beeld voor jezelf te schetsen wat je nog ‘uit die relatie zou halen’. Ik ben net pas 2 maanden vrijgezel en blijft gewoon moeilijk om iets achter je te laten en je niet teveel blind te staren op de dingen die wel fijn waren.

Anyhow; ik geniet weer van je verhalen! Ik probeer ze altijd te bewaren voor wanneer ik in bed lig en ga slapen. Krijg er een fijn gevoel bij terwijl het niet altijd de mooiste verhalen zijn. Meestal lukt het niet trouwens om te bewaren tot bedtijd. Dan heb ik het voor die tijd al ‘op’

.

**Geplaatst**: 18-03-22 20:37

Geplaatst: 18-03-22 20:37

astridastrid schreef:
Rocamor schreef:
Omdat ik Nina en jou nog steeds door elkaar mik: ga eens voor de spiegel staan en vraag jezelf af of deze ommekeer in je eigen echt vanuit jouw eigen keuze komt of omdat je die G "maar niet kwijt wilt". Net zoals Nina zich aan alle grillen en grollen van Prem aanpaste

Ik weet juist niet of ik hem wel "terug wil". Ik vond dit echt bijster onaardig en wil gewoon geaccepteerd worden zoals ik ben. Niet altijd het gevoel hebben dat ik niet goed genoeg ben. Want het is niet alleen mijn werk/ salaris/ motivatie, maar ook mijn lichaam ("je moet echt eens naar de sportschool")/ kleding en weet ik wat niet meer. En dat komt toch weer allemaal naar boven nu. Ik lijk toch telkens mannen aan te trekken die me op alle vlakken willen veranderen.

Maar ik wil hem WEL laten zien dat ik zo kansloos niet ben, wat hij denkt. Meer van "ik zal hem eens laten zien..."! Natuurlijk meer vanuit mezelf (en wil dit al lang), maar snap wel wat je zegt en zal daar ook even over goed over nadenken .

Het is op zich ook een mooie manier om aan mijn moeder te "vertellen" wat er nu precies met me speelt. Mijn familie weet nog atlijd van niks (van de A/baby) en ik zou het wel willen uitschreeuwen, om mijn verhaal te doen. Maar als ik ze het boek kan laten lezen, zou dat wel heel "mooi" zijn.

Rok hoog en rennen... deze persoon gaat jou nooit een fijne emotioneel wederkerige toekomst bieden.