parnassia schreef:Het knappe is .... de wereld / het leven van Nina (en jou wsl ook) is zo anders dan mijn leventje. En toch zit ik weer enorm in het verhaal!
En dát duidt op empatisch vermogen
. Ik pak nu even jou (even wat veren, haha), maar geldt voor heel veel meelezers! Top!
pmarena schreef:Vanuit persoonlijk oogpunt moet je er niet aan denken dat ze naar die oratie gaat. Maar als lezer ben ik toch wel rete benieuwd hoe het er aan toe gaat daar

Don't worry,
You'll get your tea spill
. Hoe, dat blijft nog even een verrassing.
Nissima schreef:Oooohh de buurman!! Ze kunnen toch wel samen ergens ANDERS heen gaan?

Kijk, dit vind ik nu ZO leuk haha aan deze manier van schrijven (steeds een stuk); een ieder heeft zo zijn eigen fantasie/ beeld bij het vervolg. Echt super goed haha! Ik kijk wel eens een film en stop dan halverwege en ga de rest verzinnen
. De meeste mensen vinden mij dan altijd maar raar, maar is onwijs goed voor je creatieve geest!
Al zijn de meeste meelezers duidelijker creatiever dan Nina hahahahaha.
Poekkie schreef:Hoe moeilijk is het nu om bij bericht 1 gewoon iets terug te sturen als ‘ik laat me niet zo behandelen. Trek je plan. Voor mij was het genoeg’? Wat onnodig moeilijk En stresserend om maar gewoon iedereen die je niet wil zien te negeren zonder duidelijk te zijn

Soms denk ik wel eens dat je stiekem Prem bent hahah! Vind ik alleen maar leuk, hoor!
Oh, zie nu wat reacties over dat ik de buurman; die had ik inderdaad nog beter kunnen beschrijven qua uiterlijk. Ga dat nog aanpassen in het laatste deel, top! Op de lijst! Maar vervolg schrijven is leuker dus prioriteiten he hahaha!
3.
11 oktober 2019
“Wat een zwaktebod om de buurman te laten bellen! En waarom heeft Prem jouw nummer aan hem gegeven?” vraagt Nienke boos als ik haar aan de telefoon heb.
Ik zit inmiddels in de auto en stop net een hand kruidnoten in mijn mond: “Prem weet dat de kans bestond dat ik wel eens niet mee zou gaan. Dus dat had hij ook gelijk kunnen zeggen toen hij mijn nummer gaf” antwoord ik verbijsterd. Even dacht ik eraan Buurman te antwoorden dat ik niet ga toen ik zijn bericht kreeg, maar ik vind dat meer aan Prem eigenlijk.
“De emotionele ontwikkeling van die man is erg laag. Sorry. En ik herken manipulatie. Je hebt je Nikes toch wel aan he?”. Ik moet lachen om Nienke’s beeldspraak. ‘Trek je Nikes aan en ren’ zegt ze vaak als ze vindt dat ik de benen moet nemen – iets wat ze dus al vaak gezegd heeft de afgelopen tijd.
“Volgens mij is hij gewoon bang dat hij niet weet wat hij tegen die professoren moet zeggen als ze naar mij vragen” zeg ik. En hoe vaker ik erover nadenk, hoe meer ik dat neig te geloven.
Als we even later het gesprek afronden, nodigt Nienke me nog uit om vanavond bij haar te komen – “je hebt tenslotte nu toch niets te doen”, fijn – maar ik heb net met Wouter afgesproken om naar Noordwijk te gaan.
Het is inmiddels 15h10 en ik kijk vluchtig in de spiegel nadat we hebben opgehangen. Ik moet toegeven; een beetje blonder haar – met grijze toner, vindt Prem vreselijk -, staat me wel beter. Maar het is en blijft zonde van de EUR175 want ik voel me niet alleen nog altijd rot, maar inmiddels ook genaaid. Door de kapper in dit geval.
Ik hoor mijn telefoon weer trillen. Vast Nienke, die iets vergeten is te vertellen.
“Prem vind het heel belangrijk dat je erbij bent. Laat je even weten wat je doet?”
Oh god. Weer de Buurman. Ik wil hem zoveel zeggen, maar ik kan het niet. Daarnaast weet ik zeker dat hij Baukje heeft horen schreeuwen gisteren. En nu weet ik zeker dat Prem hem van de situatie op de hoogte gesteld heeft toen hij mijn nummer gaf om via deze weg te proberen of ik kom.
“Hè-hè” zuch ik als ik thuis ben – met lichter haar en een lichtere portomonee – eerst maar een tosti maken. Ik beschouw de pepernoten in de auto maar als voorgerecht op mijn lunch extravaganza. Een soort walking dinner.
Als ik net de tweede tosti in mijn mond steek (mmm, met rode pesto, rucola, geitenkaas, honing, walnoten en zongedroogde tomaatjes) licht mijn DM-box weer op. Het is 15h30; een half uur voor showtime.
“Je komt toch wel he, straks???”.
Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes. Het is een berichtje van Emma, vanaf een ander account dan waar ze me normaal mee benadert (die heb ik trouwens gisteren rigoureus geblokkeerd, bedenk ik me). Wat een raar bericht, als ze niets weet van de situatie? Ik zou niet weten waarom iemand die ik één keer gezien heb mij anders deze vraag zou stellen. Of weet ze het wel en heeft Manfred haar op de hoogte gesteld? Wordt het hem toch te heet onder de voeten?
Ik heb nog nooit zo vaak op een dag mijn telefoon onverschillig weggegooid als vandaag. Want ook nu leg ik het, letterlijk en figuurlijk, naast me neer. Zelfs de Koning zou me niet kunnen overtuigen te komen. Ik heb genoeg beledigingen doorstaan – de rest is aan de volgende – al twijfel ik erover of ooit iemand zal accepteren wat ik allemaal geaccepteerd heb.
Het is tijd een eind te maken aan mijn eetbui – en sikkeneurige gedrag – want alleen ikzelf ben voor het grootste gedeelte zélf verantwoordelijk voor mijn eigen geluk. Daar kan ik niemand anders de schuld van geven. Ik ben de enige die ervoor kan zorgen dat ik me gelukkig voel – niemand anders. En daar ga ik vanavond aan werken.
to be continued