Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-09-20 08:42

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 11-09-20 08:42

Wauw echt top geschreven, je gaat echt helemaal mee in het verhaal.
Ga vooral verder!

**Geplaatst**: 11-09-20 09:43

Geplaatst: 11-09-20 09:43

Dit is echt een heel leuk verhaal, ik kon ook niet stoppen met lezen en heb even mijn werk ervoor verwaarloosd

Ik zie ook graag het vervolg komen!
Prachtig werk, TS!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-09-20 09:50

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 11-09-20 09:50

Dank je iedereen, echt leuk te lezen dat mensen het leuk vinden!

Mochten er lezers tips hebben die ze liever anders zien of lezen of andere opmerkingen, shoot gerust!

**Geplaatst**: 11-09-20 16:56

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 11-09-20 16:56

Heerlijk,

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-09-20 19:58

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 11-09-20 19:58

klein vervolgje:

En dan plots, die ene morgen.
Ik werd wakker door geroezemoes en vluchtig over en weer geloop.
Toen ik voorzichtig buiten ging kijken, leek het alsof de hele krater op scherp stond.
Overal liepen mensen haastig over en weer terwijl ze luid en opgejaagd aan het praten waren. Ik snapte er niets van en ging op zoek naar Hanz. Alleen was het huis leeg en zag ik nergens iemand, dus besloot ik maar naar oma te gaan. Deze was gelukkig wel thuis en was ook druk in de weer. Ik had de deur nog niet dicht gedaan en Oma stak al van wal.
De kleine draak moest vandaag verhuizen, want bij de buren was de oude draak deze nacht overleden. Ze waren nu overal aan het overleggen wie van de mannen allemaal mee ging gaan, want de kleine kon max een 12 uur zonder krater overbruggen, maar de buur-krater lag te ver, dus moesten ze een hele omweg maken van 8 kleinere kraters die op minder dan 12 uur stappen van elkaar lagen, om uiteindelijk op zijn eindbestemming aan te komen. Een hele onderneming, want na het stappen moesten ze telkens een 3-4 dagen in de nieuwe krater blijven zodat de kleine kon recupereren en weer compleet voldaan was qua zwavelzuur om veilig verder te reizen.
Ook moesten er altijd voldoende mannen mee om hem te kunnen dragen als het nodig was, want ze waren nog zo lomp en onhandig dat ze reeds meermaals verhalen hoorden over baby’s die vastzaten, vielen en niet meer recht raakten en nog meer van die typische draken-baby-stoten. Ze gokten deze op een 250 kg, en men rekent altijd op 10 kg per man om hem echt goed met mankracht te kunnen verplaatsen, dus gingen er zeker 25 mannen mee. Hanz was al zeker een van hen.
Oma had onmiddellijk mijn geschrokken gedachten gelezen en zei dat hij sowieso nog vlug even zou langskomen voor ze vertrokken, maar ze nu een boel praktische zaken aan het regelen en samenbrengen waren.
Ik knikte en even voelde ik me verloren, maar al vlug herpakte ik me en vroeg of ik haar kon helpen.
Ze was koeken en brood aan het maken voor onderweg en niet veel later stonden we samen verder te werken.
Net nadat alles klaar en ingepakt was, kwam ook Hanz binnen. Hij zag er gejaagd uit en keek me breed glimlachend aan. ‘Kom’ zei hij en we liepen samen naar buiten.
‘Ik heb niet zo veel tijd meer, als de zon helemaal boven staat, vertrekken we’
‘Ik ga je missen’ antwoordde ik hem. Hij keek me warm aan en raakte heel even mijn wang aan.
‘Ik jou ook, maar dit kon ik niet laten liggen. Waarschijnlijk is dit de enige keer in mijn leven dat ik mee kan helpen om deze baby op zijn plek te krijgen. Hiermee staat of valt het voortbestaan van onze buren, dus ik moest dit gewoon doen’
‘Begrijp ik wel hoor’ knikte ik ‘maar toch’
Hij trok me tegen zich aan en gaf me een kus in mijn haar. ‘Komt goed hoor, voor je het weet ben ik terug!’
‘Hoe lang denk je concreet weg te zijn’ vroeg ik daarna.
‘Ze denken hier maximum een 45-tal dagen. Als alles echt heel vlot zou gaan zou ik na 40 dagen al terug kunnen zijn, maar is dus moeilijk te zeggen, het is een lange tocht met veel tussenstops, dus er kan ook op veel plaatsen wel ergens iets mislopen. We hebben 15 dagen over, dus ook als er dingen fout gaan, zou hij normaal mooi op tijd aan moeten komen’
Ik knikte instemmend maar kon het niet verbergen dat 40 of slechter nog, 45 dagen zonder Hanz, een eeuwigheid leek.
We liepen nog even naar het drakenveld. Daar was er nu volop beweging. We gingen zitten op onze vaste plek en ik legde mijn hoofd op zijn schoot. In gedachten verzonken genoot ik nog even van zijn nabijheid. Straks moest ik die lang missen.
Maar veel tijd om nog even te genieten was er niet, plots kwam iemand Hanz roepen en zei dat ze gingen verzamelen om te vertrekken. We stonden op en Hanz zei dat ik hier gerust kon blijven, straks kwamen ze dan allen samen de baby hier halen om daarna te vertrekken.
Dus bleef ik alleen achter en amper iets laten kwamen alle mannen die mee gingen naar de drakengrot. De kleine vleide zich nog even tegen zijn mams en paps aan en liep mee naar de uitgang van de krater. Alle Zolu hadden zich verzameld op en rond het drakenveld, sommigen om afscheid te nemen van hun man of zoon die meeging, anderen gewoon om de groep uit te zwaaien. Hanz kwam nog vlug naar mij genomen, nam me even in zijn armen, en kuste me zacht op mijn voorhoofd. ‘Ik denk aan jou’ fluisterde hij in mijn oor, liet me los en liep terug naar de groep. Net voor hij, als een van de laatste in het donker gat verdween, draaide hij zijn hoofd nog even om, zijn ogen kruisten de mijne en weg waren ze.
Ik bleef wat beteuterd en overdonderd door deze plotse wending naar het gat staren en had niet door dat alle mensen stilaan verdwenen waren. Plots voelde ik een hand op mijn schouder, schrok en draaide me om. Het was oma. ‘Kom maar mee meisje, jij kan wat afleiding gebruiken’, en samen liepen we richting haar huisje.
Daar aangekomen kreeg ik een koek en thee voor mijn neus en zwijgend slurpten we deze samen op. ‘Heb jij zin om, terwijl Hanz weg is, meer te leren over onze kruiden en medicijnen?’
Het leek me wel wat om vooral iets concreets te gaan doen die de tijd wat vlugger liet gaan, dus spraken we af om vanaf morgen elke dag bij haar door te brengen.
Na nog wat na te zinderen bij oma besloot ik toch om even mijn tijd te nemen, bedankte haar en liep naar mijn huisje.
Maar al gauw liep ik bijna de muren op en besloot wat in het meertje te dobberen.
Nadat ik rustig in het water lag konden mijn gedachten eindelijk hun eigen weg zoeken. Het gemis omhulde elke gedachte. Ik miste het zo hard om ongegeneerd elke letter van mijn gedachten te kunnen delen met iemand die niet leek te oordelen, maar er gewoon was.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-09-20 20:00

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 11-09-20 20:00

Iemand die luisterde en niets zei als dat niet nodig was, maar ook gewoon altijd het juiste antwoord leek te hebben op het moment dat ik wel concreet een vraag stelde of met een droge opmerking me net weer uit een cirkelgedachte haalde… jeetje, hoe ga ik die dagen overbruggen? Hij is nog niet eens een dag weg en ik voel me al hopeloos verloren.
Maar al gauw vond ik het doelloos rondspetteren in het water al even uitzichtloos en kwam op het genieuze idee om maar eens vroeg te gaan slapen.
Eens in mijn bed lukte het me wonderbaar om toch behoorlijk vlug in slaap te vallen. Gelukkig.

De volgende morgen was ik al vroeg wakker en besloot voorzichtig te gaan kijken of oma al wakker was. Daar aangekomen bleek ze overduidelijk al een hele eind wakker te zijn en nog voor ik aangeklopt had hoorde ik ze al roepen dat ik binnen mocht komen.
‘Goed geslapen?’ vroeg ze toen ik de deur na me dicht gedaan had.
‘Eigenlijk best wel, jij ook?’ vroeg ik daarna. ‘Ja hoor’ knikte ze.
‘Eerst eten’ en ze wees me een stoel aan en ging naast me zitten. In stilte zaten we rustig te kauwen.
‘Horen we soms iets over ze? Om is het wachten tot alles voorbij is voor we iets van nieuws horen?’ vroeg ik haar.
‘Waarschijnlijk horen we wel wat hoor, vaak als ze een Zolu langskomt van een van de buren, heeft die of via-via of direct al wel iemand gesproken die weet of gehoord heeft hoe alles verloopt’.
‘Laat je het me weten als jij iets hoort?’ vroeg ik daarna.
‘Tuurlijk meisje, was ik sowieso van plan hoor!, maar reken er maak op dat het nu wel een weekje stil zal blijven’
Ze stond recht en legde een hand op mijn schouder. ‘Komt heus wel goed hoor’ zei ze.
‘Kom maar mee, we gaan eerst buiten heel wat ingredienten zoeken.’
En uiteindelijk slenterden we de hele dag door de krater. Oma leerde me wat we konden gebruiken en wat niet. Van blaadjes van allerlei planten tot wortels, iets wat op uitwerpselen van kevers leken tot sap die de stekels van de wierd afscheidde. Toen we ’s avonds terugkeerden naar haar huisje hadden we zakken vol met de meest vreemde ingredienten.
Deze dag was uiteindelijk best vlug voorbij gegaan en voldaan en moe kroop in wat later in mijn eigen bedje.
Nog even lag ik te denken aan waar Hanz nu zou zijn, waar hij zou slapen, hoe alles zou verlopen, maar de fysieke moeheid door de hele dag rond te lopen nam al vlug de overhand en niet veel later viel ik in slaap.
De volgende morgen stond ik alweer vroeg bij oma op de stoep. En deze dag stond in het teken van de bereiding van alles. Zo begonnen we te pletten, te malen, te raspen, te kneden, te koken en nog zoveel meer. Alles kreeg een potje, doekje of schoteltje en zijn eigen plekje.
En toen begon de echte les. Ze leerde me de naam van elk ingredient en waar het voor gebruikt werd.
Zo was de ‘keverpoep’ ook echt keverpoep, maar werd dit geraspt en had een ontstekingswerende werking en was dat een van de ingredienten die in het blauwe spul zat die op mijn wonden gesmeerd was. Verschillende plantenblaadjes hielpen ook iemand psychisch. Zo was er dat gekarteld blad wat gekookt werd. Dat hielp je om te kalmeren. De zware, grote bladeren werden geplet en in de thee gedaan, die hielpen dan weer om te ontspannen en volgens oma werd er soms misbruik gemaakt van deze plant. Bij grote concentraties kon het iemand helemaal lam leggen en was je, eens je wakker werd, echt alles vergeten van wat er zich had voorgedaan terwijl je in de roes van de plant zat.
Het sap uit de stekels van de wierd werkte dan weer ontstekingsremmend en pijnstillend en werd ook gedronken.
Ik vond het allemaal super interessant, maar door de grote hoeveelheid aan informatie vreesde ik dat er de dag nadien nog weinig van zou blijven hangen.
Maar het tegendeel bleek waar en de volgende dag kon ik nog zo goed als alles bij naam noemen en toch een groot deel toewijzen aan de juiste werking. Oma was overduidelijk trots op haar flinke leerling en de dagen die volgden stuurde ze me geregeld de krater in op zoek naar eender wat ze nog te kort had. Steeds bracht ik het nodige ingredient, na enige tijd zoeken, correct terug mee.
En dan liep oma me plots tegemoed. Er was een Zolu aangekomen uit de buur-krater en die had de groep gezien bij hun eerste stop. Ze vlug als we konden renden we naar de plek waar de buur zat en hoorden hoe hij tegen een hele groep mensen stond te vertellen dat de eerste krater mooi binnen de tijd en vlot bereikt was. Ze hadden 3 dagen recup genomen en waren daarna vertrokken naar de volgende krater. Meer wist hij niet.
Hoe weinig zeggend het ook was, toch was het beter dan niets en was ik best blij met het weinige nieuws die er te meldden was. We stopten nog even langs Hanz’s ouders om te vertellen wat de man wist en liepen daarna samen terug naar haar huisje.
Plots kwam oma met een wel heel vreemd idee. Ze vond dat het echt hoog tijd was dat ik leerde om mijn gedachten af te schermen en ook om andere gedachten op te vangen. Volgens haar stond mijn volwassenheid me in de weg. Ik dacht veel te vaak, wou veel te graag en die dingen zorgden er juist voor dat alles blokkeerde en niets leek te lukken. Op zich kon ik haar gedachtengang wel volgen, maar toen stelde ze voor om thee voor mij te maken die ervoor zou zorgen dat ik wat meer zou ontspannen en minder zou willen.
Het idee sprak me niet onmiddellijk aan, want vandaag nog had ze me verwittigd dat die plant net gevaarlijk kon zijn.
Ze zei dat ik er maar eens over moest slapen en het morgen maar aan haar liet weten. Wat ik ook koos, het was de juiste keuze.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-09-20 20:00

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 11-09-20 20:00

Die avond viel ik in slaap zonder expleciet gekozen te hebben. Het onbekende van wat de plant met mijn geest zou doen, maakte me enigszins bang, maar aan de andere kant zou het ook een opluchting zijn te weten dat ik eindelijk weer gedachten zou hebben die alleen van mij waren…
Toen ik ’s morgens wakker werd overwon het willen kunnen het van de angst en ging ik mijn keuze meedelen aan oma.
Niet veel later stond ze ‘mijn’ thee samen te stellen en enkele minuten later stond een hete kom thee voor mijn neus te dampen. Aarzelend nam ik een eerste slokje en nipje na nipje dronk ik uiteindelijk de hele tas leeg.
En dan zat ik daar, met een hart kloppend in mijn keel, te wachten op wat er zou gebeuren in mijn hoofd. Het duurde behoorlijk lang en even dacht ik nog dat het helemaal niets zou doen, en toen begon het. Eerst werd ik overspoeld door emoties. Gemis, gekwets, verdriet. Tranen rolden over mijn wangen en ik voelde me echt vreselijk zielig. Oma zat voor me en hield mijn twee handen stevig vast. Het extreme negatieve gevoel bleef maar even en maakte stilletjes aan plaats voor rust. Mijn hoofd leek leeg. Een open vlakte. Rust. Het leek ook alsof het huisje van oma leeg was. Het enige wat ik nog duidelijk voelde was de warmte die de handen van oma overgaven aan mijn handen.
En toen kwam het. Ik hoorde oma’s gedachten luid en duidelijk. Ze keek me aan en glimlachte tevreden en ik lachte en lachte en bleef maar lachen. Het was een bijna euforisch gevoel en nog nooit eerder had ik zo’n sterk gevoel beleefd. ‘Ok’ Hoorde ik in mijn hoofd, ‘sluit nu eens je deur, waardoor ik niet meer binnen kan’. En werkelijk waar, het leek alsof ik echt kon rondwandelen in mijn hoofd, op zoek naar een deur. Even overviel mij de paniek, want nergens leek ik een deur te vinden, maar toen zag ik water en plots dacht ik terug aan mijn idee bij Hanz om mijn gedachten af te schermen. Ik liep naar het water in mijn hoofd en zag een groot gat in het water. Met mijn handen veegde ik het water over het gat en plots keek oma op en glimlachte breed. ‘Fantastisch’ hoorde ik in haar hoofd ‘En probeer me nu weer eens binnen te laten’ volgde daarna vanuit haar kant.
Even wist ik niet wat gedaan, maar wat me het meest logische leek, bleek ook te werken. Ik kon het water gewoon terug aan de kant vegen en daarna gaapte een groot donker gat in het water me aan. ‘Prima, tijd voor de andere thee’ kwam opnieuw vanuit oma’s richting. Ze liet mijn handen los en ging een nieuwe kop thee maken. Kort nadat ik deze uitgedronken had, voelde ik me stukje bij beetje weer mezelf worden, maar dan dood en dood moe.
Nadat ik nog enkele happen gegeten had, strompelde ik wat later, doodmoe, naar huis.
Met kleren nog aan kroop ik in bed en viel onmiddellijk in een diepe slaap.
Toen ik wakker werd schrok ik me rot. De zon stond bijna op haar hoogst, dus ik had echt enorm lang geslapen. Daarnaast had ik ook hoofdpijn.
Toen ik de deur opentrok om naar buiten te lopen, stond een kom half-lauwe thee op de grond. ‘die oma toch’, schoot er door mijn hoofd en nam hem glimlachend op en dronk de kom langzaam leeg terwijl ik onderweg was naar haar huis.
Als ik haar huisje binnenstapte vroeg ze onmiddellijk of mijn hoofdpijn al wat beter was. Toen ik haar vragend aankeek wees ze naar de thee. ‘Tuurlijk’ dacht ik, glimlachte en zei dat ik de thee nog maar net op had.
‘Kan je me zeggen hoe je gisteren je gedachten kon afsluiten?’ vroeg ze.
Even moest ik heel hard nadenken, want ik kon me amper gisteren herinneren en het leek alsof ik een dagje overgeslagen had, maar plots kwam het terug. Het verdriet en daarna de groene vlakte en uiteindelijk het water!
‘Probeer nu op zoek te gaan naar die vlakte met het water, ze was er gisteren, dan is ze er vandaag ook nog ergens’
Ik probeerde op zoek te gaan in mijn hoofd, maar dit bleek alles behalve eenvoudig en eerlijk waar, ik had er geen idee van wat ik moest doen om ‘op zoek te gaan naar water in mijn hoofd’. Het leek surrealistisch en onbestaand. Mijn geloof om dit ooit onder de knie te krijgen zakte weer met de seconde weg. Oma kwam voor me zitten en nam opnieuw mijn handen vast, net als gisteren. ‘Sluit je ogen nu’ zei ze. Eenmaal deze gesloten waren vroeg ze me te luisteren naar haar ademhaling en deze te volgen. Toen we samen rustig ademhaalden, kwam er rust in mijn lijf en wat later ook in mijn hoofd.
En als een wonder kon ik plots heel gericht rondkijken in mijn hoofd. Het was anders dan gisteren, helemaal vol, chaotisch en moeilijk doorkruisbaar, maar in de verte zag ik het groen van gisteren en met wat moeite wist ik me een weg naar het groen te baden en niet veel later stond ik naar het grote gat in het water wat ik dicht veegde. Oma liet mijn handen los en we openden onze ogen. ‘perfect’ hoorde ik in haar hoofd en een grote glimlach was mijn antwoord op haar binnenhoofdse opmerking.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-09-20 20:01

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 11-09-20 20:01

tot zover ben ik gekomen.
begin nu weer te typen,maar wil eerst weer een heel stuk van de volgende wending afhebben,dus een vervolg kan nu mss wel nog iets op zich laten wachten

**Geplaatst**: 11-09-20 20:36

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 11-09-20 20:36

Jammer, ik zit helemaal in het verhaal

Ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat.

**Geplaatst**: 11-09-20 20:58

Geplaatst: 11-09-20 20:58

Je beschrijft het proces in haar hoofd heel pakkend!! Complimenten hoor!!
Ik ben heel erg benieuwd naar hoe het verder gaat, hopelijk ben je voorlopig nog lang niet uitgeschreven

**Geplaatst**: 11-09-20 21:31

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 11-09-20 21:31

Wauw super stuk weer. Leest echt super lekker weg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-09-20 22:15

Geplaatst door de TopicStarter : 11-09-20 22:15

Voor wie het volgt, wat voor doelgroep zouden jullie bij dit verhaal kleven, jeugd of adults?

**Geplaatst**: 11-09-20 23:03

Geplaatst: 11-09-20 23:03

Wow Tengeltje, wat een ongelooflijk goed verhaal! Ik zit er ZO in, ben altijd even van de wereld als het uit is.
Kudos, doe zo verder!

**Geplaatst**: 11-09-20 23:14

Geplaatst: 11-09-20 23:14

Ook ik geniet erg van je verhaal en kijk uit naar een volgend stuk!
Ik zag alleen in een stuk op de vorige pagina de volgende "fout"

Citaat:
Het zijn vegetariers, net als alle levende wezens in de krater en ze kunnen tot 300 jaar worden.

Citaat:
hoe oud worden draken gemiddeld?’
‘ze kunnen echt heel erg oud worden’ antwoordde Oma. ‘Schubbie hier bv is er 197 en Juksie is wat jonger,die is er 154, maar beiden zijn nog in de fleur van hun leven’ ‘de oudste draak waar wij weet van hebben zit in een krater in de volgende kolonie. Die is 487 jaar en gaat blijkbaar wel erg vlug achteruit.

Gewoon even een tipje

Verder zou ik zeggen dat het meer een jeugd verhaal is (maar geniet ik er met mijn 31jaar ook nog erg van hoor

)

**Geplaatst**: 12-09-20 00:16

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 12-09-20 00:16

Ik vind het ook nog steeds een goed verhaal! Geen idee welke doelgroep erop te plakken maar ik ben halverwege de 20.

**Geplaatst**: 12-09-20 07:44

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 12-09-20 07:44

Doelgroepen qua leeftijden vind ik altijd lastig om die erop te plakken, zeker bij jouw verhaal.
Ik ben 43 vind je verhaal erg fijn lezen. Maar ik houd wel van dit soort verhalen.

**Geplaatst**: 12-09-20 07:49

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 12-09-20 07:49

Fantasy is idd heel lastig...
Toen ik "jeugd" was ( :p ) las ik in de ban van de ring al, wat volgens mij toch geen jeugdboek is?
Maar bijvoorbeeld Eragon (erfgoed reeks) zijn wel jeugdboeken en lees ik nu nog steeds graag!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-09-20 09:29

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 12-09-20 09:29

Ja, dat is eigenlijk de doelgroep die ik er in mijn hoofd op Kleef,’jeugd’

@ImkeJarek, dank! Moet ik aanpassen.

Nu, er zitten zeker nog meer zo’n fouten in. Zo dacht ik dat ik minstens 1 keer( maar heel waarschijnlijk al meermaals) dingen die tijdgerelateerd zijn gebruikte à la ‘enkele minuten’ of ‘een uur’, en dat hoort natuurlijk niet thuis in die wereld zonder klok.

Maar nu eerst het verhaal af, dan begint de grote verbeterronde

.

Voor wie het meeleest, vinden jullie dit verhaal boek-waardig? Of toch niet helemaal?

En toen (of voor wie nog ‘jeugd’ is en meeleest), hoeveel pagina’s verkies of verkoos je te lezen. Liever kleine verhalen? Of eerder de 200+ pagina’s?

Zelf was ik bv een enorme lezer toen ik jong was en las de halve bibliotheek leeg, maar dat is niet direct een doorsnee lezer, dus mezelf vind ik geen goeie referentie om als gemiddeld te nemen...

**Geplaatst**: 12-09-20 11:34

Geplaatst: 12-09-20 11:34

Zeker boekwaardig als ik kijk naar hoe je "de wereld" hebt bedacht en alle wezens die er in voorkomen. Daar kun je denk ik echt genoeg mee om op uit te bouwen tot een verhaal dat boeklengte is (daar hoop ik op althans, dat je er zover mee doorgaat).
Ik ben hetzelfde type lezer als jij, en nu nog; hoe dikker een boek, hoe beter. Ik hou van opbouw, lange verhaallijnen, meerdere lijnen naast elkaar die bij elkaar komen op den duur...
Mijn puberzoon van nu 14 houdt ook van lezen, die is momenteel bezig in Erfgoed/Eragon, daar vliegt hij doorheen. Ik denk dat jouw verhaal hem ook absoluut aan zal spreken! Terwijl hij eerder in de hoek sciencefiction zit dan in fantasy, maar ja... hij heeft een zwak voor draken... desgevraagd: hij haakt af als het langdradig wordt. Dan kiest hij liever voor een korter verhaal met actie. Maar als het verhaal goed is, dan mag 200 pagina's en veel meer ook!

**Geplaatst**: 12-09-20 12:45

Geplaatst: 12-09-20 12:45

Leuk! Ik ben benieuwd of Wictor ontvoerd is door de Meester. Of dat ze samen met Hanz nog gaat ‘strijden’ tegen de Meester. Het zou tussendoor wel leuk zijn om stukken te lezen over hoe het Wictor nu vergaat. Of hoe het met haar ouders en broers en zussen vergaat, missen die haar niet of zijn ze op zoek? Of misschien een blik op hoe de Meester met die drakenhonden andere dorpen aan het terroriseren is.

**Geplaatst**: 14-09-20 01:17

Geplaatst: 14-09-20 01:17

Suzanne F. schreef:
Leuk! Ik ben benieuwd of Wictor ontvoerd is door de Meester. Of dat ze samen met Hanz nog gaat ‘strijden’ tegen de Meester. Het zou tussendoor wel leuk zijn om stukken te lezen over hoe het Wictor nu vergaat. Of hoe het met haar ouders en broers en zussen vergaat, missen die haar niet of zijn ze op zoek? Of misschien een blik op hoe de Meester met die drakenhonden andere dorpen aan het terroriseren is.

Meester?!!! Heb ik toch iets gemist.
En wauw alle updates in een keer uit gelezen. Echt ik zit er helemaal in!!! Ik ben 26 , dus geen idee of je daar iets aan heb.
Maar absoluut boek waardig!

**Geplaatst**: 14-09-20 10:29

Geplaatst: 14-09-20 10:29

miesnaom schreef:
Suzanne F. schreef:
Leuk! Ik ben benieuwd of Wictor ontvoerd is door de Meester. Of dat ze samen met Hanz nog gaat ‘strijden’ tegen de Meester. Het zou tussendoor wel leuk zijn om stukken te lezen over hoe het Wictor nu vergaat. Of hoe het met haar ouders en broers en zussen vergaat, missen die haar niet of zijn ze op zoek? Of misschien een blik op hoe de Meester met die drakenhonden andere dorpen aan het terroriseren is.

Meester?!!! Heb ik toch iets gemist.
En wauw alle updates in een keer uit gelezen. Echt ik zit er helemaal in!!! Ik ben 26 , dus geen idee of je daar iets aan heb.
Maar absoluut boek waardig!

De Meester wordt maar kort genoemd in het begin. Hij komt de belasting innen in de dorpen met de drakenhonden. Iedereen is bang voor hem.

**Geplaatst**: 14-09-20 11:08

Geplaatst: 14-09-20 11:08

Suzanne F. schreef:
miesnaom schreef:
Leuk! Ik ben benieuwd of Wictor ontvoerd is door de Meester. Of dat ze samen met Hanz nog gaat ‘strijden’ tegen de Meester. Het zou tussendoor wel leuk zijn om stukken te lezen over hoe het Wictor nu vergaat. Of hoe het met haar ouders en broers en zussen vergaat, missen die haar niet of zijn ze op zoek? Of misschien een blik op hoe de Meester met die drakenhonden andere dorpen aan het terroriseren is.

Meester?!!! Heb ik toch iets gemist.
En wauw alle updates in een keer uit gelezen. Echt ik zit er helemaal in!!! Ik ben 26 , dus geen idee of je daar iets aan heb.
Maar absoluut boek waardig!

De Meester wordt maar kort genoemd in het begin. Hij komt de belasting innen in de dorpen met de drakenhonden. Iedereen is bang voor hem.[/quote]

Owjaa! Dankje

**Geplaatst**: 14-09-20 17:00

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 14-09-20 17:00

Ik vind dit verhaal écht prachtig. Ik zit er helemaal in en wil alleen maar méér méér méér!!! Ik vind het zeker boek-waardig, alleen moet ik je dan nu waarschuwen. Als je je verhaal wilt laten publiceren mag het niet online staan. Als je de publicatie zelf doet maakt dat natuurlijk niet ui

. Ik vind het vooral heel gaaf dat je alles zo gedetailleerd kunt vertellen!!!

Ik ben trouwens (bijna) 29 en groot fantasy-fan.

Nog een tipje voor de verbeterronde, ik vond de overgang van 'Hanz is wel aardig en misschien meer' naar 'kus op je voorhoofd ik moet er niet aan denken om 6 weken zonder je te zijn' vrij snel gaan. Het lijkt al alsof ze bijna verkering hebben?

**Geplaatst**: 27-10-20 17:14

Geplaatst: 27-10-20 17:14

TS wanneer krijgen we weer een vervolg?