Libera schreef:Ik kon het wel volgen hoor... en hij heeft helemaal niets gezegd over zijn zoon dus dat weet zij dan toch niet, dat het daarom is? Zij denkt dat het gewoon een zak is...
PRECIES! Haha. Het is best een rotopmerking, zeker in de "wittebroodsweken". En het feit dat hij daarna niets meer van zich laat horen en dus ook de halve "afspraak" om wat te gaan drinken compleet voorbij gaat.
chantalboes schreef:Ik volg ook! Ik zou vooral wat meer informatie over de personages zien. Hoe oud is de vrouw (hoe heet ze eigenlijk?), waar woont ze, hoe ziet ze eruit. Als je dit slim weet te verwerken in het verhaal, kan de lezer het zich beter inbeelden. Ik vind dat je situaties echt veel gedetailleerder mag beschrijven. Ze hoort over een boek, bestelt hem en heeft hem gelijk uitgelezen > Daar zit minstens een dag tussen. Hou rekening met tijd en ga daarin dieper in op de gedachtegang van de personages, soms blijft het wat vlak, wat verwarring veroozaakt. Je kan je dan niet vinden in de keuzes van je personage, omdat we niet weten wat er vooraf in zijn/haar hoofd is omgegaan.
Verder wil ik je een heel groot compliment geven dat je dit verhaal zo op durft te schrijven, en alle kritiek ten harte neemt. Schrijven is verdomd moeilijk, zeker als iedereen gelijk het resultaat meeleest. Maar het is ook bijschaven, en met de tips die je hier krijgt en de sprongen die je nu al maakt gaat dat vast lukken! Ik lees iig graag mee

.
Ja, suuupertips! Heb het in mijn nieuwe stukje meer gedaan, hopelijk valt het op. Of ik de naam ga noemen, weet ik nog niet. Kan wel. Snap het op zich wel nu ik erover nadenk! Ik hou wel van mysterie haha. Ik neem het even in overweging. Leeft dan wel meer inderdaad. Goede!
Ik ben ook echt ONWIJS blij met de meelezers! Waardeer ik ZO! Ik heb zelf altijd onwijs veel gelezen en dacht eerst van, "dit doe ik even", maar het is ZO moeilijk inderdaad, haha! Liet eerst mijn beste vriend proeflezen voor het plaatsen, maar hij zei altijd "hou het kort(er) en bondig(er)". Maar misschien komt het omdat hij delen al (her)kent (hij weet ik grote lijnen wat ik wil vertellen). Heb hem ik dus ontslagen als proeflezer hahahah :-P en doe het met jullie tips.
Een normale dag
Maandag 17 februari 2019
Another morning - another day
Yesterdays gone and to days on its way
Wonder what went wrong and may be what I said
I wish you a sweat good morning and see you laughing end of this day
Het is maandagochtend en ik plof na een fietstocht naar kantoor zuchtend neer op mijn bureaustoel. Na je 35e gaat het blijkbaar allemaal niet meer vanzelf. Ik ben inmiddels niet meer boos over de opmerking van Prem, maar wel over het feit dat hij sindsdien geen berichtje gestuurd heeft. Tot net.
“Sorry” had genoeg geweest hoor”, antwoord ik. “En ik maar denken dat het een leuk idee was omdat ze bij het Amstelhotel de beste Espresso Martini’s hebben, het fantastisch ingericht is door Marcel Wanders en het lijkt alsof je in een sprookje beland bent” vul ik aan.
De computer ratelt bij het opstarten. Ik heb bevroren vingers en typ twee keer mijn wachtwoord verkeerd – gelukkig geen drie keer, dan had ik mezelf geblokkeerd. En had ik alweer de hulp van mijn manager in moeten schakelen. “Wat doe je toch altijd met de computer” – oh, ik hoor het hem al zeggen.
De waarheid is dat Prem’s opmerking over ex-vriendjes dicht bij de realiteit ligt. Toen de kunstenaar mij voor onze tweede date meenam naar de bewuste bar in het Amstelhotel, was ik betoverd. Of het kwam door de setting, de hoeveelheid drank of door Raymond zelf weet ik even niet. Hij komt daar vaak; zijn galerij is om de hoek “Nog 16 lantarenpalen” zei hij altijd als ik op de terugweg klaagde over te zere voeten in te kleine schoenen.
Oh, Raymond. Wat was ik gek op hem. Als we een nachtje in een hotel sliepen, vond ik mijn kleding de volgende dag vreemd gedrapeerd terug in diverse lampen. “Kunst” knikte hij dan. Maar toen hij in Antwerpen doodleuk vertelde dat ik hem alleen leuk vond omdat “ik hem niet kon krijgen” viel mijn hart in 1,000 stukjes uiteen. Drie maanden duurde onze “flirtation” maar voor mij betekende het zoveel meer. Ik had onze complete toekomst al uitgestippeld. Hoe kon ik dit compleet gemist hebben? Ik hoop hem nog altijd tegen te komen. En wie weet ziet hij me dan wel staan. Dus dat ik met Prem naar juist die bar wilde, was geen toeval.
“Je bent een enigma” antwoordt Prem. Enigma? Ik moet opzoeken wat dat is. “Ik heb gisteren het Amstelhotel opgezocht. Wat een prachtige, dromerige, romantische en mysterieuze plek. Ik wil daar de nacht doorbrengen. Hopelijk met jou. Jij maakt het plaatje compleet. Jij maakt het dromeriger. Zoals je dat altijd doet”. De nacht doorbrengen! Mijn mond valt open. De hotelkamers zijn onbetaalbaar; het zou een droom zijn die uitkomt. Mijn boosheid is als sneeuw voor de zon verdwenen. “Okay, so now all is done and said, can we just kiss and move on?” antwoord ik, om verdere confrontaties te vermijden. Prem is dan wel 20 jaar ouder dan ik, maar dat is misschien juist wel goed. “No drama please”, antwoordt Prem, “ik heb 22 jaar alleen maar drama gehad. Nu wil ik gewoon genieten, zonder drama”.
Ik stuur hem een quote terug die ik toevallig de dag ervoor in het boek van Nienke gelezen heb.
Bij tennis-dubbelspel heb je een partner. Jullie vormen samen een team en zullen nooit tégen de ander spelen. Ook al spelen jullie het spel op verschillende wijze, jullie hebben hetzelfde doel: samen plezier hebben, samen spelen, teamgenoten zijn. Als je tennispartner voortdurend zegt: ‘Speel niet zus, maar zo. Je doet het verkeerd’, zul je geen plezier hebben en op den duur zul je zelfs niet meer willen spelen met die partner. In plaats van samen een team te zijn, wil je partner greep hebben op jouw manier van spelen. Zonder het teamconcept zul je altijd conflict hebben. Als je je liefdesrelate, je huwelijk als een team ziet, zal alles beter gaan. Het gaat dan niet meer om winnen of verliezen, maar gewoon om het spel omdat je plezier wilt hebben.
“Haha” stuurt hij terug. “We gaan vanavond naar die bar van je. Kom om 20h maar naar mijn huis” en hij stuurt zijn adres. Ik antwoord direct. “Superleuk”. En terwijl ik op verzenden druk, hoor ik mezelf hardop "fiets" roepen. Ik bedenk me op hetzelfde moment namelijk dat ik vanavond naar mijn paard moet. Als ik opkijk, zie ik mijn manager me met opgetrokken wenkbrauwen aankijken. Ik lach verlegen terug waarna ik mijn ogen neersla. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel.
to be continued