Geplaatst 
‘’Nou, nou je kent het hele verha..’’ probeerde de koning nog, maar Eadric was al naar de keel van zijn broer gevlogen. ‘’Jij onbeschofte eikel, hoe durf je!?’’ ‘’Ik trek je kop van je romp als je haar nog een keer beledigd!’’ En overal waar ze elkaar raken konden, raakte ze elkaar. ‘’Jij bent verliefd op een misdadigster en een moordenaar, wie is er hier nu dom!?’’ ‘’Jij hebt geen hart en je hebt…….’’ Voordat Eadric zijn zin af kon maken, sloef Hyram zijn mond dicht. Er kwamen bediende aangesneld die de vechtende prinsen uitelkaar probeerde te trekken en ze kregen zelf ook een aantal klappen. Eadric gilde en Hyram trok een mes weg. Er drupte bloed op de grond terwijl Hyram van zijn oudere broer werd afgetrokken. Eadric omklemde zijn schouder en bloed sijpelde tussen zijn vingers door en kwamen op de eiken vloer terecht. “Hoe haalde je het in je hoofd om je broer aan te vliegen!?’’ schreeuwde de koning naar Eadric en met fonkelende ogen draaide hij zich om naar Hyram. ‘’Naar de kerkers met hem, de messentrekker.’’ Een tegenstribbelende Hyram werd tussen 2 bediende afgevoerd. ‘’En breng hem naar de broeders.’’ Vervolgde hij zachter. Ik had mijn hoofd op mijn handen gelegd om maar niets mee te krijgen van het gevecht, maar het gegil ging door in mijn hoofd. Ik hoorde het geschreeuw nog en ik snikte geluidloos. “En wat moeten we met jou, Mirthe?’’ en de koning legde een hand op mijn schouder. Ik reageerde niet. “Wil je mij alles vertellen, van begin tot eind?’’ vroeg hij zacht. Ik tilde mijn hoofd op en knikte. ‘’Het begon eigenlijk een aantal jaar geleden.’’ Begon ik. En ik vertelde over mijn vader en mijn moeder, de honger en de armoede, het jagen en het vermoorden van de ridder. Ook kwam ‘Eduard’ er in voor en de opstandelingen. Ik vertelde over het verschrikkelijke kamp en de ‘duivels’. Ik vertelde hem ook over de relatie tussen zijn zoon en mij. De koning keek mij met verdrietige ogen aan. ‘’Dat had ik al wel door, maar je weet dat het niet kan he?’’ ‘’Nee maar misschien kan er een uitzondering worden gemaakt?’’ smeekte ik, maar ik wist het antwoord al. Ik las het al in de ogen van de koning. En ik brulde het uit. Ik ramde met mijn vuisten op tafel en de kopjes en kandelaars trilden. De oudere man tegenover me pakte mijn handen en ik werd rustig. ‘’Ik ga overleggen met de raad van 5 en die beslissen of het wel of niet kan.’’
De raad van 5 bestond uit 5 wijze mannen die de ‘stem’ hadden gehoord, beweerde ze tenminste. Niemand wist wie de ‘stem’ was en of het waar was wat de mannen beweerden. Maar we moesten wat in het land en we bemoeiden ons er maar niet mee. De mannen liepen rond in lange gewaden en liepen de hele dag in zich zelf te mompelen. Ze deelden met ze 5e een verdieping van het kasteel en hadden hun eigen bedienden. Dat waren jonge, adele jongens die door hun ouders bij de mannen in de leer waren gedaan. Als de koning een ‘probleem’ had, mij bijvoorbeeld, overlegde hij met ze en zij namen de beslissing. De koning moest wel ten einde raad zijn voor deze beslissing.
Ik knikte gedwee en stond op. Een bedankje mompelend verliet ik de kamer achterwaarts. Met mijn hoofd gebogen liep ik door het kasteel, verdwalend helaas, en kwam mensen tegen die me na staarde. Ik liep door en liep voor een lange tijd doelloos rond omdat ik niet wist waar ik was. Maar ondertussen had ik de tijd om na te denken. Wat zou de raad beslissen? Werd ik verbannen of mocht ik zomaar trouwen? Wat gebeurden er met mijn familie als ik verbannen werd? Moesten ze mee of mochten te blijven woonden waar we nu woonden.
Na een poosje herkende ik delen van het kasteel en eindigde net op tijd voor het eten. ‘’De koning en zijn familie nuttigen hun eten apart.’’ En ik kreeg een vragende blik van McCartney toegeworpen. Ik reageerde niet en zonder het eten te proeven, schoof ik het naar binnen. De andere probeerden me op te beuren maar het had geen zin. Alle mogelijke scenario’s spookten door mijn hoofd en ik voelde tranen opkomen die ik met moeite weg slikte.
Als een van de eerste verliet ik de tafel en vervolgens de zaal. Ik stak de binnenplaats over en liep richting het bos. Uren liep ik achtereen zonder te stoppen. Na een paar uur was ik uitgehuild en stopte om, om mij heen te kijken. Ik herkende niets van het bos om mij heen en ik klom in een boom om te kijken of ik het kasteel zag liggen. Waar ik ook heen keek, er was niets meer dan bomen, bomen en nog eens bomen. Ik wist niet meer wat ik moest doen en ging zitten met mijn hoofd op mijn knieën. Huilen kon ik niet meer. Langzaam werd ik weer rustig en ik hoorde de stem van mijn vader mij vertellen wat ik moest doen. ‘’Zoek iets van een boerderijtje op of een hutje.’’ En ik stond op en begon te lopen. Ik liep ongeveer een uurtje toen ik bij een klein hutje aankwam met een ezeltje. Het ezeltje begon te balken en het gammele deurtje ging open. ‘’Hallo daar, wie ben jij en hoe ben jij hier terecht gekomen?’’ vroeg een oude vrouw die zich met een stok staande hield. ‘’H-h-hallo, ik ben Mi-Mirthe An-An-Anne en ik ben verdwaald.’’ ‘’Waar kom je vandaan dan, meid?’’ ‘’Ik kom van het k-k-kasteel af.’’ Vervolgde ik verlegen. Zonder verdere vragen te stellen liep het dametje het huisje in en gebaarde dat ik haar moest volgen. Ik liep twijfelend naar de deur en ik keek onzeker om mij heen. De ezel die stil was geworden gebaarde met zijn hoofd dat ik zijn baasje moest volgen.
Bij binnenkomst viel me de soberheid van het huisje mij meteen op. Er stond een tafeltje met verschillende poten, een schommelstoel, een krukje en er was een strozak in de hoek van de kamer. Voor de tafel en de stoel was een vuurplaats gemaakt waarvan de rook naar een gat in het dak werk geleid met een buis van planken. Er lag een versleten kleed op de grond en toen ik wat beter keek zag ik de oude dame voor de vuurplaats zitten en maakte mij duidelijk dat ik op het krukje moest gaan zitten. Ik kreeg een kopje bouillon. ‘’Dank voor uw gastvrijheid.’’ ‘’Graag gedaan hoor meid, maar noem mij liever bij mijn naam, Lucy.’’ ‘’Oke Lucy, bedankt voor uw gastvrijheid.’’ En we moesten lachen.
Terwijl ik de Bouillon en een stuk brood opat, vertelde ik over Eadric en de rest van de opstandelingen. ‘’Hmm moeilijke situatie, maar het komt allemaal goed, geloof mij maar.’’ En Lucy legde een arm op mijn schouder. ‘’Mirthe, niet dat ik je weg wil hebben, maar ze zullen wel bezorgt om je zijn, het wordt al later.’’ ‘’Ja, maar hoe kom ik terug?’’ piepte ik opeens bang. ‘’Neem Froekie, mijn ezeltje maar mee.’’ ‘’Hoe kan hij mij helpen dan?’’ en ik werd koud van binnen. ‘’Hij weet perfect de weg in het bos en als ik het hem vraag, kan hij je er zo heen brengen.’’ Ik geloofde er niet veel van, maar beter iets dan niets. ‘’Hoe komt Froekie terug bij u?’’ vroeg ik maar als antwoord. ‘’Je laat hem los en komt wel weer thuis.’’ En ik stond op om naar buiten te gaan. Lucy ging mij voor en kwebbelde wat met de ezel. Ze gaf mij een zak met wat te eten voor onderweg en er zat ook een flesje water in. ‘’Danku wel Lucy, als ik ooit wat voor u kan betekenen?’’ ‘’Acht meid, wordt maar gelukkig, dat is voor mij het belangrijkst.’’ En ik gaf haar een hand. Ik pakte Froekie zijn halster touw en ik zwaaide tot ik Lucy met haar stok niet meer kon zien.
‘’Zo Froekie, nu moet ik jou vertrouwen.’’ En we stapten stevig door. Bij een meertje stopten we even en Froekie en ik dronken wat. Ik had geen honger en het eten stopte ik terug. Na een tijdje door gelopen te hebben, begon ik een oud liedje te neuriën dat mijn moeder altijd voor mij zong. Froekie trok me mee paden in en zorgde dat ik goed liep, hoop ik. Na een tijdje, de zon was al gaan zakken, herkende ik het weer. Ik stopte Froekie en gaf hem mijn brood en een dikke knuffel. Het touw knoopte ik om zijn hals en toen hij weg liep, liep ik in de tegengestelde richting weg.
Bij het kasteel aangekomen kwamen een paar bediende op mij afrennen, waarbij ook Eadric zich had gevestigd. ´´Jij domoor, je hebt het eten gemist en iedereen is in rep en roer.´´ stak hij boos van wal. ´´De raad van 5 heeft besloten.´´ voegde hij er rustiger aan toe. ´´Zo snel al?’’ Het duurde altijd eeuwen voordat die bejaarden hadden besloten, ik geloofde het niet zo. ‘’De zaak vonden ze ernstig genoeg.’’ Verklaarde Eadric.
komt er ook een vervolg?? 
