Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-03-13 21:51

Geplaatst: 05-03-13 21:51

Spannend verhaal zeg!..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-13 22:52

Re: [VER] Onrust

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-13 22:52

Ik denk dat jullie een stukje hebben gemist Bentotoet en sitaenik... Hier is heel hoofdstuk 8:

Hoofdstuk 8

Ik ben eindelijk weer een beetje tot rust gekomen. Het duurde lang voordat ik weer mezelf was. Nu zit ik weer op de fiets, ik ben bijna thuis. Zodra ik thuis ben ga ik een kop kruidenthee maken en doe ik de hele dag niks anders meer dan in bed liggen. Nog een paar honderd meter, dan ben ik er. Ik fiets de lange straat uit en sla rechtsaf. Ik fiets langs de weilanden en Polly, Chester en Mia komen opgewekt naar het hek galopperen. Ze toveren meteen een lach op mijn gezicht, zoals altijd. Ik stop even bij het hek en geef ze alle drie een aai en een klopje. Dan draai ik me om richting ons huis, en tot mijn grote verbazing zie ik daar een grote donkerblauwe auto staan. Papa’s auto. Hij is thuis!
Ik kom de woonkamer binnenstormen en mijn vader heft zijn hoofd met een ruk op. Dit doet me denken aan dat rare soort visioen dat ik had. Ik voel opnieuw een steek in mijn borst, maar probeer mezelf te overtuigen dat het niks is. Ik verbeeld het me maar.

Ik had verwacht dat mijn vader wel blij zou zijn weer thuis te zijn, maar zijn gezicht staat ernstig. Ik stop direct met naar hem toe rennen. Midden in de woonkamer blijf ik stilstaan. Hij zit aan de eettafel met een dampende kop koffie en de krant. Ik had ook niet anders verwacht.
‘Jij hebt een probleem, jongedame. Ik luisterde net het antwoordapparaat af. En raad eens van wie daar vijf berichten op stonden? School. Jouw school. Dat je de afgelopen drie dagen niet bent op komen dagen, en niks gemeld had. Leg dat maar eens aan mij uit, Hanna Fréderique Noëlle de Vries.’
Dit is serieus. Mijn vader noemt me nooit bij mijn volledige naam. Ik heb écht een probleem.
Huilend probeer ik mijn punt duidelijk te maken. ‘Ik wíl niet naar school! Ik ga niet meer naar school, wat je er ook aan doet!’ schreeuw ik. Ik zie aan mijn vader dat hij agressief begint te worden. De laatste keer dat ik hem zo zag, is meer dan een jaar geleden. Een adertje op zijn voorhoofd begint dreigend te kloppen en zijn hoofd loopt rood aan. ‘Als jij niet heel snel naar me luistert, ongehoorzaam kind dat je bent... Dan ben jij nog lang niet jarig! En wat heb je met je haar gedaan?! Je ziet er belachelijk uit!’ zijn stem wordt dreigender en dreigender en hij staat op van zijn stoel. Ik deins achteruit. Vroeger kreeg ik vaak klappen van mijn vader. Mijn moeder zei dan altijd dat hij rustig moest worden en kalmeerde hem. Maar nu is ze er niet meer. Ik sta er alleen voor. Mijn vader komt op me af lopen en blijft voor me stilstaan. ‘Morgen zit jij op school!’
Als ik nu dat ene woordje zeg wéét ik dat hij gaat ontploffen, maar het moet.
‘Nee.’
Ik zie de moordende blik in mijn vaders ogen als hij op me afstapt. Ik zie hem zijn arm opheffen. Zijn gespierde arm met een tattoo van mama’s gezicht. Achter die woede in zijn ogen zie ik de pijn die hij nog steeds bij zich draagt door het verlies van mama.
Ik houd mijn armen voor mijn hoofd als bescherming. Het lijkt alsof alles zich in slow motion afspeelt. De vuist komt op me af en ik voel hem keihard tegen mijn slaap gebeukt worden. Als de slag van een hamer.
‘Jij gaat gewoon naar school morgen, en anders sléép ik je erheen achter mijn auto! Kreng dat je bent! Hoe durf je me zo voor de gek te houden terwijl ik in het buitenland zit. Jij denkt vast dat ik een luizenleventje heb, alleen maar snoepreisjes van mijn werk. Maar je hebt geen idee. Je hebt geen idee!’
Mijn vaders gezicht is nu donkerrood en er vliegt een kloddertje speeksel uit zijn mond bij het woord snoepreisjes. Hij houdt mijn gezicht stevig tussen zijn handen, hij knijpt het fijn. Ik houd het niet meer. Ik trek me los uit zijn greep en ren de kamer uit, de trap op, mijn slaapkamer in en doe de deur op slot. Dan plof ik neer op mijn bed. Een zee van tranen stroomt uit mijn ogen. Alsof ik nog niet genoeg gehuild heb vandaag.

Goed, ik moet me nu dus voorbereiden voor een vreselijke dag op school morgen. Gelukkig is het morgen vrijdag, dus daarna heb ik weekend. Deze week duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid. Er is te veel gebeurd. Mijn vader stelt mijn nieuwe uiterlijk ook al niet op prijs, maar dat had ik ook niet verwacht.
Ik denk dat ik maar weer drastisch terug moet veranderen. Jammer dat ik niet mijn lange bruine haar weer aan mijn hoofd kan plakken. Ik moet een andere oplossing zien te vinden. Ik denk dat het maar gewoon wachten wordt, wachten tot mijn haar weer een stuk is gegroeid…
Als ik ben uitgehuild sta ik op van mijn bed en ga midden in mijn kamer op de grond zitten. Ik denk na over die rare beelden die ik de laatste tijd zie. Wat zou het toch zijn? De toekomst? Het klopte wel dat mijn vader thuis zat en kwaad op me was. Maar toch kan het niet, ik kan niet de toekomst voorspellen. Ik ben niet zo spiritueel ingesteld. Het is onzin. Waarschijnlijk is het gewoon een soort hallucinatie, ik beeld me dingen in. Het zal vanzelf wel weer ophouden.
Ik ga op mijn rug liggen en staar naar het plafond. Dan draai ik mijn hoofd naar rechts. Daar hangt een levensgrote poster van een kudde paarden die staan te drinken bij een riviertje. Rustig en zorgeloos. Het tegenovergestelde van mijn leven. Ik draai mijn hoofd weer naar het plafond en doe mijn ogen dicht. Langzaam voel ik hoe ik steeds dieper wegzak en uiteindelijk uitgeput in slaap val.

**Geplaatst**: 06-03-13 17:19

Geplaatst: 06-03-13 17:19

Wow jij kan echt super schrijven joh!! Onwijs gaaf stuk weer

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-03-13 19:42

Re: [VER] Onrust

Geplaatst door de TopicStarter : 12-03-13 19:42

Pff, de hele week niet kunnen schrijven, ik ben nu weer bezig...

**Geplaatst**: 12-03-13 21:31

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 12-03-13 21:31

yaaayy!

**Geplaatst**: 12-03-13 21:36

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 12-03-13 21:36

Komt er vandaag nig een upje? :p

**Geplaatst**: 12-03-13 22:31

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 12-03-13 22:31

ik kijk ernaar uit

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-03-13 22:42

Re: [VER] Onrust

Geplaatst door de TopicStarter : 12-03-13 22:42

Moet nog 500 woorden voor een update $:\$

**Geplaatst**: 12-03-13 22:56

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 12-03-13 22:56

Succes, we wachten rustig af ...

**Geplaatst**: 12-03-13 23:03

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 12-03-13 23:03

Hoi, ik kom even binnenvallen

Ik heb je eerste deel gelezen en vind je schrijfstijl heel fijn, maar ook heel erg snel! Je vertelt veel dingen meteen, het komt heel snel op gang (in je allereerste alinea het verhaal over de dood van de moeder van het hoofdpersonage!)
Daarna pas las ik dat je het zou willen laten uitgeven.
Dan moet je het allemaal wat trager gaan doen!

Daarvoor kan je bijvoorbeeld gebruik maken van een mindmap of schema, met de verschillende verhaallijnen die je wil gaan uitwerken en bijvoorbeeld een bepaald punt vanaf waar je pas wil beginnen vertellen over de visioenen, nadat je verteld hebt overal allerlei rare gebeurtenissen die ze niet kan plaatsen.
Probeer niet alles meteen zijn betekenis te geven, laat de lezer meedenken en hou het spannend!

Nog héél veel succes met je boek!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-03-13 23:30

Re: [VER] Onrust

Geplaatst door de TopicStarter : 12-03-13 23:30

Dankjewel voor je tips! Daar heb ik heel veel aan

Ik zal ze erin verwerken!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-03-13 20:27

Re: [VER] Onrust

Geplaatst door de TopicStarter : 25-03-13 20:27

Oke ik ben EINDELIJK weer aan het schrijven... Sorry ik heb het erg druk met school.. -O-

**Geplaatst**: 25-03-13 20:31

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 25-03-13 20:31

Geeft niks ... Des meer kijken we er naar uit, en je moet ook inspiratie hebben!

**Geplaatst**: 25-03-13 20:32

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 25-03-13 20:32

geeft niks

ik verlang al naar het stukje :):)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-03-13 20:44

Geplaatst door de TopicStarter : 25-03-13 20:44

Hoofdstuk 10

Gatver, het zit zelfs in mijn mond. Het smaakt ontzettend vies en ik krijg kotsneigingen. Ik hoor hoe de klas me uitlacht en hoe Noor en Feline er tegenin gaan. Het is dus nog niet voorbij. Het gedrag van de klas toen mevrouw Jacobs er nog bij was, was gewoon een vermomming. Ze zijn nog steeds hetzelfde. En dat zal nooit veranderen. Zo lang ik hier op school zit, zal het elke dag hetzelfde liedje zijn.
Ik voel dat de tranen zich ophopen in mijn ooghoek en ik laat ze gaan. Het maakt toch niet meer uit. Ze weten dat ik zwak ben en ik kan dat beeld toch niet zomaar veranderen. Terwijl de chaos om me heen doorgaat, zak ik weg in mijn eigen wereldje. De tranen blijven uit mijn ogen stromen en ik schok van het huilen. Niemand besteed nog aandacht aan me. Noor en Feline zijn aan het discussiëren met Roy. Mevrouw Jacobs is het lokaal uit. Zelfs de klasgenoten waarvan ik dacht dat ze wel braaf waren, lachen me uit. Ik heb niks aan de mensen om me heen.
De gedachten spinnen rond in mijn hoofd, ik word er duizelig van. Het voelt alsof er een vlijmscherp mes in mijn hersenen wordt gestoken. Alsof iemand een touw heel strak rond mijn hoofd bindt. Het sluit mijn gedachten af. Ik kijk op en tot mijn grote schrik zie ik niks. Het enige wat ik zie is zwart.
Overal zwart. Vast weer zo’n rare aanval.
Ik wacht, wacht tot de cijfers, hoofden of letters tevoorschijn komen. Maar ze komen niet. Het blijft zwart en ik blijf maar duizeliger worden. Wanneer komt het nou?
Het voelt alsof ik ga flauwvallen. Mijn maag draait zich om en ik word ineens erg misselijk. Snel sta ik op van mijn kruk en ik strompel naar de wastafel. Terwijl ik dichterbij kom draait het klaslokaal met alle lachende kinderen om me heen. Ondersteboven, van links naar rechts, alsof ik in een achtbaan zit die maar niet stopt met rijden. Ik ben er bijna. Nog een paar meter, en dan plots verschijnt Ivo voor me. Hij grijpt me bij mijn schouders en schudt me door elkaar. Hij zegt iets, maar ik kan niet horen wat er uit zijn mond komt. Ik zie zijn contouren, maar niet de details. Het maakt me ook allemaal niet meer uit. Ik word doodziek van dat getreiter altijd. Mijn ogen vormen spleetjes maar nog steeds zie ik niets meer dan zwarte vlekken en een soort silhouet van Ivo. Ik weet eigenlijk niet eens zeker of het Ivo wel is, maar dat maakt niet uit. Ze zijn allemaal even erg.

‘Hanna? Ben je wakker? Gaat het?! ’ hoor ik mevrouw Jacobs zeggen. Langzaam open ik mijn ogen. Fel licht schijnt in mijn pupillen en ik knijp ze weer dicht. ‘Godzijdank!’ Mevrouw Jacobs haalt opgelucht adem. Ik blijf nog even met mijn ogen dicht liggen. Het enige wat ik hoor is de ademhaling van mevrouw Jacobs.
‘Mevrouw, wat is er gebeurd?’ vraag ik terwijl ik langzaam mijn ogen weer open doe.
‘Oké Hanna, twee dingen. Noem me alsjeblieft Rebecca, anders voel ik me zo oud, ’ zegt ze met een lach. ‘En je bent flauwgevallen. Ik heb de klas tien minuutjes eerder laten gaan en jou meegenomen naar de lerarenkamer. Je bent wel vijf minuten weggeweest, ik schrok me te pletter toen ik binnenkwam.’
Weer die blik van medelijden in haar ogen.
‘Kun je me nu dan alsjeblieft vertellen hoe dit is gebeurd?’ vraagt ze.

‘Goed, ik weet eigenlijk niet zo veel meer. Het laatste dat ik weet is dat Roy een kwast in mijn gezicht drukte, en…’
Ik realiseer me ineens dat ik vast nog vol met gele verf zit. Mijn hand gaat naar mijn gezicht en voelt aan mijn wangen en mijn haren. Dan kijk ik naar mijn hand. Schoon. Hoe kan dat?
‘Ja meis, dat heb ik even schoongemaakt. Maar ga verder.’
‘Ehm.. ik weet alleen nog dat ik erg duizelig was. Verder weet ik niks.’ Met alle macht probeer ik me iets te herinneren maar er komt maar niks. Dan voel ik ineens weer de stekende pijn in mijn hart. Ik haal adem, maar dat gaat steeds moeilijker, alsof iemand mijn luchtpijp dichtknijpt. Ik kijk naar mevrouw Jacobs – ik bedoel Rebecca, en voel plotseling een warm gevoel naar boven komen. Een rilling loopt over mijn rug en ik voel dat ik misselijk word. Volgens mij ga ik zo braken. Ik krabbel overeind en loop naar het keukentje in de hoek van de lerarenkamer, waar ik boven de wasbak ga hangen, klaar om mezelf over te geven aan mijn eigen lichaam. Maar er komt niks. Ik braak, maar er komt niks uit. Alleen een klein beetje gal. Er zit dus gewoon helemaal niks in mijn maag. Dat is eigenlijk niet zo raar, aangezien ik vanochtend niks heb gegeten. Mijn keel maakt allemaal vreemde, enge geluiden en ik word bang van de onmacht die ik over mijn lichaam heb. Dan laat ik me maar weer helemaal gaan, en voor de tweede keer vandaag huil ik. Maar dit keer voelt het alsof het niet erg is. Rebecca was achter me aan gelopen en slaat haar arm om me heen.
‘Meisje toch… Wat is er toch met jou? Het zit je ook allemaal niet mee.’ Ze schudt haar hoofd. Ik draai me om en laat me in haar armen vallen en zo staan we een aantal minuten lang. Ik, huilend en schokkend, en Rebecca, mij troostend. Dit voelt fijn, zij voelt als de moeder die ik verloren ben. Maar toch ga ik het niet allemaal vertellen. Terwijl ik helemaal leegloop, bedenk ik me wat ik haar nu moet gaan zeggen. Misschien is het een goed idee om alleen het pest-gedeelte te vertellen en de rest voor me te houden. De ruzies met mijn vader, het verdriet om mama, mijn extreem lage zelfbeeld en misschien wel het ergste, dat ik gestolen heb. Ik schaam me er nog steeds ontzettend voor.
Oké, ik zal een deel tegen haar zeggen. Maar ik moet mezelf inhouden en zorgen dat ik niet mijn hele hart bij haar uitstort.
Ik haal diep adem en begin met vertellen.

‘Ik haat mezelf, ik doe nooit een keer iets goed en ik verpest altijd alles, mijn vader slaat me, mijn moeder is dood, ik ben nooit goed genoeg en ze vinden me allemaal een rotkind en ik had hier beter niet kunnen zijn. Ze maken me het leven zuur. De enige die ik heb zijn Noor en Feline. ’
Alles komt er in één keer uit. Ik heb meer gezegd dan ik eigenlijk wilde zeggen, maar gek genoeg vind ik het niet erg. Mijn ogen lopen weer vol met tranen terwijl ze juist bijna weg waren.
‘En nog een miljoen andere dingen die ik echt niet kan vertellen.’ Ik zal haar nooit vertellen wat voor slechte gedachten ik heb. Dat ik een meisje in mijn hoofd heb die me constant vertelt dat ik te dik ben. Dat ik soms zelfs nadenk over zelfmoord. Niemand komt dat te weten.
Ik zie dat Rebecca ervan schrikt. Misschien had ze al zoiets verwacht, misschien komt het als een totale verrassing voor haar. Ik weet het niet. Het enige wat ik aan haar zie is dat ze nog meer medelijden met me krijgt. Ze slikt even en ik zie dat ze het er moeilijk mee heeft. Ik moet ook eigenlijk niet te veel van haar verwachten, het is maar een docent. Ze kan er toch niks aan veranderen.
‘Oké, Hanna. Ik vind het ontzettend stoer van je dat je dit vertelt en om eerlijk te zijn had ik eigenlijk wel zoiets verwacht. Zoals ik al zei zag ik aan je dat het niet zo goed met je gaat. Ik denk dat iedereen dat wel zag en we hebben het soms wel over jou tijdens vergaderingen. Niemand wist wat er met je was maar nu is het duidelijk… Ik weet niet precies wat ik eraan kan doen maar ik wil je ontzettend graag helpen want ik vind het vreselijk om je zo te zien.’
Wow. Is dit écht een docent? Ze klinkt echt als een moeder, sterker nog, ze klinkt als míjn moeder. Ik voel me direct een stuk gemakkelijker bij haar nu ik weet dat ze het waardeert dat ik dit heb verteld.
‘Wat zou je zelf graag willen dat ik doe?’ vraagt ze me.
Goede vraag. Ik heb eigenlijk geen idee. Het enige waar echt iets aan gedaan kan worden, is het pesten. Maar de pestkoppen luisteren vast niet naar de docenten, want in de les doen ze dat ook niet. Dus ik denk niet dat dat goed uit zal pakken. Aan de dood van mama kan ook niks gedaan worden. Als dat zou kunnen, dan zou ik haar allang teruggewenst hebben en dan zou ik nooit meer naar school gaan. Ik zou elke dag met haar een lange rit maken met de paarden en van elk moment genieten. Wist ik dat maar vóórdat ze stierf. Dat is misschien wel hetgeen wat het meest aan me knaagt. Ik had meer tijd met mama moeten doorbrengen. Nu is het te laat…

**Geplaatst**: 25-03-13 20:56

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 25-03-13 20:56

Het blijft een retegoed verhaal!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-03-13 20:59

Geplaatst door de TopicStarter : 25-03-13 20:59

Haha dankje

het is ook ontzettend leuk om te schrijven maar soms wel moeilijk... Ik heb bijv. helemaal geen ervaringen met pesten maar wel met andere elementen uit het verhaal waar Hanna last van heeft, dus soms is het moeilijk om me echt in haar te verplaatsen als het dus bijvoorbeeld om het pesten gaat.

**Geplaatst**: 25-03-13 21:01

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 25-03-13 21:01

Goed stuk weer!

**Geplaatst**: 25-03-13 21:05

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 25-03-13 21:05

dat begrijp ik wel dan, dan nog vind ik het heel knap geschreven.
maakt het wel een grotere uitdaging

**Geplaatst**: 25-03-13 21:09

Geplaatst: 25-03-13 21:09

ankehoix schreef:
Het blijft een retegoed verhaal!

hier sluit ik me volledig bij aan

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-03-13 21:14

Re: [VER] Onrust

Geplaatst door de TopicStarter : 25-03-13 21:14

Dankjulliewel

**Geplaatst**: 26-03-13 15:29

Geplaatst: 26-03-13 15:29

$_/-\o_$ $_/-\o_$
meer kan ik niet zeggen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-03-13 17:18

Geplaatst door de TopicStarter : 26-03-13 17:18

Hoofdstuk 11

Ein-de-lijk, de bel gaat, wat betekent dat het laatste uur is afgelopen. Ik heb behoefte om keihard de school uit te rennen en in de sloot te springen maar ik houd me in. Rustig loop ik het lokaal uit, hopend dat ik niet opval. In mijn hoofd smekend dat niemand iets zal uithalen. Als ik bij mijn kluisje ben is het bijna veilig. Dan hoef ik alleen nog maar naar buiten te lopen en mijn fiets te pakken, om vervolgens zo snel mogelijk het schoolplein af te racen. Ik loop, ik loop, ik loop…
Mijn kluisje is al in zicht. Noor en Feline lopen achter me aan maar ik heb geen zin om te praten. Dan zie ik ineens het groepje jongens opdoemen wat ik laatst in de kantine zag staan. Ze zien er onbetrouwbaar en ruig uit en ze staan natuurlijk uitgerekend voor míjn kluisje. Jippie. Daar heb ik dus even helemaal geen zin in…
Ik doe alsof ik iets in mijn tas zoek en laat Noor en Feline voorbij lopen. Nepvrolijk zeg ik ze gedag. Ze maken zich waarschijnlijk zorgen om me, maar ik vertel het hen later wel. Ik heb ze niet meer gesproken sinds het voorval tijdens kunst.
Als ze uit het zicht verdwenen zijn keer ik me om en ren ik de trap op. Het wemelt hier nog steeds van de kinderen dus ik loop naar de toiletten. Eindelijk rust. Mijn buik maakt een angstaanjagend geluid. Vandaag heb ik een kop soep en een koek gegeten toen ik met Rebecca in de lerarenkamer was. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, dat ik zo’n dom rund ben geweest! Meteen weer een kilo erbij.
Mijn spiegelbeeld kijkt me aan met grote ogen. Dit was de langste en de ergste schooldag ooit, maar aan de andere kant was het ook wel heel erg fijn om met Rebecca te praten. Toch weet ik niet helemaal hoe ik me moet voelen. Ik draai me om en sta met mijn hoofd naar de deuren van de toiletten. Ineens komt een enorm sterke drang naar boven. Ik loop naar het buitenste hokje en ga naar binnen. Ik zak door mijn knieën, de toiletpot kijkt me aan alsof het een mens is met een hele grote mond. Hij roept me.
Kom hier Hanna, je weet dat je dit wilt. Doe het maar.
Ik wil mijn haar naar achteren in een staart doen maar bedenk me dat ik geen lang haar meer heb. Alleen al door die gedachte word ik weer boos op mezelf. Ik ga het gewoon doen. Anders komt er nooit verandering in mijn lelijke lichaam. Mijn hand gaat richting mijn gezicht en ik sper mijn mond ver open. Angstig kijk ik in de toiletpot. Ik leg snel nog even een paar velletjes wc-papier erin zodat het niet spettert. Dan word ik ineens erg misselijk en in één snelle beweging steek ik mijn vinger in mijn keelgat en voel ik een zure golf omhoog komen.

Een stukje opgeluchter, maar toch ook met lood in mijn schoenen, loop ik weg van de toiletten. Ik heb het gewoon gedaan! Eerst was ik er bang voor. Bang dat het op zou vallen, dat mensen erachter zouden komen. Maar nu ik het eens heb gedaan weet ik dat ik dit vaker ga doen. Het idee dat ik op deze manier kan eten zonder aan te komen maakt me vrolijk. Neuriënd loop ik de trap af.
Het is leeg in de gangen. Als ik beneden ben kijk ik om het hoekje of er nog mensen bij mijn kluisje staan. Tot mijn grote verbazing is iedereen al weg. Ik heb toch niet zo lang bij de toiletten rondgehangen? Ik draai me weer om en kijk naar de klok die naast de trap hangt. Het is 16:00, dat betekent dus dat ik al een kwartier uit ben. Blijkbaar gaat de tijd sneller dan ik dacht.
Rustig open ik mijn kluisje en pak mijn boeken en jas eruit. Nog steeds ben ik een beetje misselijk, maar ik negeer het.
Dik ingepakt loop ik richting de uitgang. De laatste tijd heb ik het steeds zo koud. Ineens zie ik bij de postvakjes Rebecca staan met meneer Hoeks. Ik blijf even staan kijken. Hoeks verlaat na een minuut de school en Rebecca komt op me af.
‘Hee meis, wat zie je bleek. Gaat het wel?’ vraagt ze bezorgd.
oliebol, zou ze het toch merken?
‘Ja hoor.. Ik ben gewoon moe,’ lieg ik. ‘Ik denk dat ik vanavond maar vroeg naar bed ga.’ Ik probeer het overtuigend te laten klinken maar waarschijnlijk lukt dat weer niet, ik ben zo slecht in liegen. Maar ik wil haar niet vertellen over wat ik net heb gedaan. Ik zet mijn breedste nepglimlach op.
‘Oké dan… Als het niet gaat mag je me altijd een mailtje sturen hè. Dat weet je.’
Ik knik en verlaat de school. Ondertussen is het al 16:10.

Op de fiets onderweg naar huis denk ik na over wat Rebecca allemaal gezegd heeft. Het komt er eigenlijk op neer dat ze op dit moment niet echt iets kan doen en dat als het nog erger wordt, ik haar moet waarschuwen. Eigenlijk is het al heel erg. Ik zou alle alarmbellen van de stad af moeten laten gaan, zo erg is het. Maar dat geef ik niet aan haar toe, ik wil geen aansteller lijken.
Hopelijk is mijn vader niet thuis. Als hij thuis is, sprint ik gewoon meteen naar de stallen en pak ik Chester om een lange buitenrit te gaan maken. Buiten zijn is goed voor me. Dan heb ik het koud, en in de kou verbrandt mijn lichaam meer calorieën. Als ik zo doorga heb ik deze zomer een lichaam waar iedereen jaloers op is. Kijken wat ze dan zeggen.
In gedachten verzonken sla ik de Trompstraat in. Nog steeds een beetje neuriënd zit ik op de fiets. Plotseling komt er iemand naast me fietsen, ik zie hem in mijn ooghoek. Ik besteed er maar geen aandacht aan, het is vast weer zo’n hangjongere met een sigaret in zijn hand.
‘Hey.’
Zei hij dat nou?
‘Hallo? Hoor je me wel?’
Ja, hij zei het. Langzaam draai ik mijn hoofd naar rechts en daar zie ik iets wat ik totaal niet had verwacht. Op de scooter zit een jongen met halflang goudblond, een beetje krullend, haar. Mijn blik wordt meteen naar zijn ogen getrokken: hij heeft grote donkerbruine kijkers waarmee hij met een zachte blik mijn kant op kijkt.
Normaal geloof ik niet in verliefdheid op het eerste gezicht, maar misschien verander ik toch van gedachten.
‘Hoi..’ zeg ik zacht. Waarom praat hij eigenlijk tegen me? Wie wil er überhaupt met me praten? De meesten maken alleen maar rotopmerkingen.
‘Niet zo verlegen. Kom je hier vaker?’ vraagt hij met een glimlach op zijn prachtige gezicht. Alsof hij een engel is die zo uit de hemel is gevallen.
Ik knik. In mijn hoofd heb ik al honderdduizend dingen die ik wil zeggen, maar de woorden blijven steken in mijn keel. Ik haat die verlegenheid van me zó erg. Kom op Hanna, zet je er nou eens overheen.
‘Ja, ik woon op de Lindelaan. En jij?’
Wow, ik heb gewoon een hele zin gezegd. Ik voel wel dat mijn wangen vuurrood worden.
‘Wij zijn vorige week hierheen verhuisd. Ik woon in deze straat. Alles is nog een beetje nieuw voor me maar tot nu toe ziet het er hier wel chill uit.’
Hij is perfect.
‘Op welke school zit je?’
‘Op ‘t van Veen College. Ik zit in de vierde klas. Kom je bij mij op school?’ vraag ik twijfelend.
‘Ja, vanaf volgende week. Gezellig. Volgens mij is het daar wel leuk. Misschien kan je me eens rondleiden. Zo’n meisje als jij heeft vast veel vrienden en je bent zeker ook nog eens superslim.’
Ik wou dat hij gelijk had. Slim ben ik wel, maar over die vrienden… Nee. Ik ga er maar niet op in.
‘Hoe heet je eigenlijk? Dat is misschien wel handig om te weten,’ zegt hij met een lach. ‘Ik ga je vast wel vaker tegenkomen.’
Dit is volgens mij de eerste jongen ooit die interesse in me toont en me niet de grond in boort.
‘Hanna.’
‘Nice! Ik heet Joël. Maarja, ik moet gaan. Sorry. Ik zie je hopelijk snel weer.’
Hij fietst weg. Ik kijk hem na tot hij uit het zicht verdwenen is.

Wat een geweldige jongen. Die blik in zijn ogen zal ik niet snel vergeten. Het zijn de mooiste ogen die ik ooit heb gezien. En zijn haar, oh, zijn haar.
Ik geef mezelf een klap tegen mijn hoofd. Ik word er direct duizelig van. Waar ben ik mee bezig?! Hij vindt me toch niet leuk. Als ik dingen ga hopen dan wordt alles alleen maar erger. Het wordt niets. Niemand wil een relatie met me. Bijna alle meisjes uit mijn klas hebben een vriendje, behalve ik. Noor heeft ook een vriendje, maar ze combineert het goed. Dat bewonder ik echt. Ik denk dat ik als ik een vriendje zou krijgen, het zo zou verpesten voor de mensen om mijn heen dat niemand daar blij van wordt. Ik doe vast alles fout. Het is dus eigenlijk maar beter dat ik geen relatie heb. Dat komt vanzelf wel. Als ik later groot ben. Als ik knap ben en slank. Eerst moet ik daar nog even aan werken.

Laatst bijgewerkt door _Laura_ op 26-03-13 17:54, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 26-03-13 17:33

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 26-03-13 17:33

Weer een leuk stuk!

Even een klein foutje, er staat dat hij weg FIETST. maar daarvoor staat dat ie op de scooter zit

dus dat klopt niet helemaal denk ik haha.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-03-13 17:53

Re: [VER] Onrust

Geplaatst door de TopicStarter : 26-03-13 17:53

Oja haha

ik zal het meteen aanpassen!