Bokt.nl

Citaat:

Deel 12
Zodra de les is afgelopen loop ik als eerste de klas uit. Gloria kijkt me onderzoekend aan, maar ik negeer haar en doe net alsof ik het niet gezien heb. Tijdens de les heb ik over de aanvaring met Blake nagedacht en besloten dat ik hier niet bij kan laten, zeker niet nu ik eindelijk mijn twijfels aan de kant heb gegooid. Ik loop richting de administratie, hopelijk doen ze niet al te moeilijk en geven ze me het adres van Blake aan me. Wanneer ik het kantoor binnenloop is mevrouw Lowing druk aan de telefoon met iemand aan het discussiëren. Ze zegt tegen de persoon aan de andere kant van de telefoon om een momentje te wachten en richt haar aandacht tot mij. ‘Sorry, ik kan je op het moment even niet helpen. Dit is een dringend telefoontje voor de directeur die ik even naar zijn kantoor moet brengen. Wacht hier maar even tot ik terug ben,’ zegt ze gehaast. Ik knik en ze loopt het kantoor uit. Gebruikmakend van deze situatie glip ik achter de balie langs en haast me naar de kast met alle leerlingendossiers. Toen ik naar deze school kwam om me in te schrijven was ze net bezig met een andere student en had ze zijn dossier erbij gepakt.
Blij dat ik het me herinner trek ik de lade open van A-D wat de letters aangeeft van de achternamen. Ik zoek naar de D en spit dan de dossiers door. Er zitten allemaal namen bij, maar niet Dalome, B.
Zuchtend doe ik de la weer dicht en denk diep na. Waar zouden die dossiers dan liggen? Ik schrik op wanneer ik ineens gekuch achter me hoor. Ik draai me om en zie tot mijn opluchting Zack over de balie heen leunen. ‘Op de criminele toer, Waltsbury?,’ zegt hij plagend. ‘Oh gelukkig ben jij het,’ zucht ik opgelucht. ‘Je gaat me toch niet verraden hè?,’ vraag ik er direct ongerust achter aan. ‘Nee, maar ik kan je ongetwijfeld wel helpen. Waar zoek je naar?’
Gelijk weet ik dat het niet slim is om Zack hier bij te betrekken, maar zonder hem kan ik het dossier van Blake nooit vinden. ‘Ik zoek het dossier van Blake,’ zeg ik voorzichtig. Zack zijn gezicht veranderd en ik zie dat hij zich moet inhouden om niet kwaad te worden. ‘Dan moet je op alfabet zoeken op zijn achternaam.,’zegt hij met zijn kaken op elkaar. ‘Dat heb ik al gedaan, alleen daar zit het dossier niet bij. Waar kan die dan nog meer liggen?,’ zeg ik terwijl ik hem vragend aankijk. Hij lijkt gelijk zijn interesse hervonden te hebben en opent de lade. Hij spit er doorheen terwijl hij aan mij vraagt ‘Dalome is het, toch?’ Ik negeer zijn ondertoon en knik bevestigend. Zack zoekt door de dossiers en komt tot dezelfde conclusie als ik. Dan loopt hij naar een kleinere kast achterin de hoek en probeert de la open te doen. De la zit op slot en hij loopt naar het bureau en haalt een klein sleuteltje uit de bovenste la. Hij loopt weer terug naar de kleine kast en opent de lade. ‘Tada. Hier liggen alle dossiers met persoonsbescherming. Waarschijnlijk zit Blake hierbij.’ Hij zoekt de la door en houdt dan een dossier omhoog in zijn hand. Dankbaar pak ik het dossier aan en lees het snel door. Ik sla zijn adres in mijn geheugen op en bedenk waar die ligt in de stad. Zijn huis blijkt aan de andere kant van de stad te liggen. Net op dit moment heb ik geen fiets bij me en de bussen rijden daar niet in de buurt. Ik lees het dossier nog vluchtig door en stuit dan ineens op iets anders. In zijn dossier staat dat Blake zijn ouders onbekend zijn en hij als wees is opgegroeid. Zou dit iets te maken hebben dat hij nooit over zijn verleden vertelt? Dan herinner ik me het stuk uit het artikel:
T. Michelli beweert zich niets van de moord te herinneren en de tijd daarvoor. Meneer Michelli werd daarom ontoerekeningsvatbaar gerekend en heef daardoor aanzienlijke strafvermindering gekregen.
Zou Blake zich helemaal niets meer herinneren van zijn tijd als kind? Ik ben voorlopig niet van plan om het hem te vragen. Als hij ooit nog wel met me wil praten en die gedachte doet me huiveren. Ik heb Blake in vertrouwen genomen terwijl ik dat nog nooit bij iemand anders heb kunnen doen. Ineens besef ik me hoe het voelt om gekwetst te zijn en ik leef mee met de jongens die ik heb gekwetst. Zou dat net zo gevoeld hebben? Ik hoop voor hen van niet. Het voelt alsof iemand je hart in elkaar heeft gelijmd en vervolgens weer stuk heeft gescheurd. Want dat is wat Blake met mij heeft gedaan, hij heeft mijn hart geheeld. Hoe het ook zal aflopen tussen ons, daar zal ik hem altijd dankbaar voor zijn.
Zack trekt me uit mijn gedachten en zegt dat ik moet opschieten. Terwijl ik zo geconcentreerd aan het lezen was is hij op de uitkijk gaan staan. Ineens besef ik me dat mevrouw Lowing al een tijdje weg is en ieder moment terug kan komen. Snel stop ik het dossier terug in de la en draai hem op slot. De sleutel stop ik terug in de bureaulade en ik kom snel achter de balie vandaan. Samen met Zack loop ik de gang weer op als mevrouw Lowing me tegenhoud. ‘Ga je alweer? Ik dacht dat je een vraag had daarnet. Als ik je ergens mee kan helpen moet je het zeggen hoor.,’ ze kijkt me vriendelijk aan en opgelucht besef ik dat ze niets in de gaten heeft. ‘Bedankt mevrouw Lowing, maar het was niet zo belangrijk. Het ging om het rooster en toen kwam Zack toevallig langs, die heeft me al geholpen.,’ ik kijk Zack aan en hij knikt bevestigend. ‘Oké helemaal prima. Fijn dat je zo behulpzaam bent Zack,’ complimenteert ze hem. Zack bedankt haar en schenkt mij een glimlach. Wanneer mevrouw Lowing naar haar kantoor loopt zeg ik tegen hem: ‘Bedankt. Je had me niet hoeven helpen, ik weet dat je Blake niet mag.,’ zeg ik terwijl ik hem een por in zijn zij geef.
‘Ik deed het ook niet voor hem, maar voor jou. Waarom wilde je zijn dossier eigenlijk zien, Sherlock Holmes?,’ zegt hij plagend. Ik ben blij dat hij het niet al te zwaar opvat. Zack heeft een goed karakter, en ik bedenk me dat hij uitstekend bij Gloria zou passen. Wanneer ik dit allemaal achter de rug heb besluit ik dat ik ze aan elkaar ga koppelen, ongeacht wat er met Blake gebeurt. Zack verdient veel beter dan mij en Gloria past bij hem. Ik probeer er overheen te praten door te vragen: ‘Zack, want vind jij eigenlijk van Gloria?’ Zack trapt er gelijk in en kijkt me verbaasd aan. ‘Ze lijkt me wel aardig, hoezo dat ineens?,’ vraagt hij met argwaan. ‘Oh niets, zomaar,’ antwoord ik luchtig. ‘Ik ga weer, ik moet Wyn vragen of ik haar fiets mag lenen.’ Als ik niet via bus naar Blake toe kan dan moet het maar met de fiets. Zack stelt voor om me een lift te geven, maar ik vind dat geen goed idee. ‘Nee dat kan niet Zack,’ zeg ik. ‘Ik heb mijn vader beloofd dat ik nog langs de dierenarts zou gaan om de medicijnen voor Tippy op te halen, die is hij vergeten.’ Ik sta verbaasd om mijn eigen leugen, misschien had ik toch actrice moeten worden. Op dat moment komt Gloria net voorbij lopen en ze kijkt van mij naar Zack. ‘Hé Glor, kom eens. Ik kan niet met Zack meerijden omdat ik nog langs de dierenarts moet. Zack, misschien kun je haar een lift naar huis geven? Ze is ook met de bus en tenslotte wonen jullie vlak bij elkaar.’ Zo heb ik twee vliegen in één klap geslagen, Zack is hierdoor afgeleid en Gloria is helemaal blij me me. Ik laat ze het verder samen uitzoeken en ik loop door de gang op zoek naar Wyn. Ik vind haar bij haar kluisje en ik loop naar haar toe. ‘Hé Wyn. Ik wil je om een gunst vragen, je zou me er echt een plezier mee doen.’ Wyn doet ondertussen haar kluisje dicht en draait haar gezicht naar mij toe in afwachting wat ik wil. ‘Zou ik je fiets mogen lenen? Ik moet dringend ergens naar toe.,’ ik zwijg en hoop dat ze niet verder vraagt.
Wyn kijkt me aan en zegt dan: ‘Ja is goed. Op één voorwaarde, laat me weten hoe het is gegaan. Ik vraag wel of ik mee kan rijden met iemand.’ Verbouwereerd staar ik haar aan. Hoe weet zij nou waar ik heen ga? Ik baal ervan dat Wyn zo goed is in het doorgronden van mensen. Als er één goed op haar plek zit op een Rechtenstudie dan is Wyn het wel. ‘Bedankt Wyn. Je kunt maar beter niet met Zack meerijden, ik denk niet dat Gloria dat zal waarderen,’ zeg ik en ik geef haar een knipoog. Ze lacht en schudt haar hoofd. Dan geeft ze me de sleutel van haar fiets en ik beloof haar dat ze de fiets morgenochtend in de fietsenstalling terugvindt.
Ik loop naar buiten richting de fietsenstalling, boven mijn hoofd zie ik donkere wolken langzaam voorbij komen en ik hoop dat ze niet op mijn hoofd losbarsten. Wanneer ik de fietsenstalling inloop zie ik gelijk Wyn’s fiets staan. Hoe rustig en stil Wyn is, zo luidruchtig is haar fiets. Ze heeft een felrode opoefiets met een krat voorop. Het krat heeft ze hemelsblauw geverfd met allemaal bloemetjes erop in verschillende kleuren. Om haar stuur heen heeft ze een nepsliert van klimop gebonden die tot haar handvaten komen. Ik haal de fiets van het slot en fiets vervolgens het schoolterrein af.
De buurt waar Blake woont is vlakbij Taco’s Palace wat ongeveer een kwartier rijden is van school. Terwijl ik zo snel mogelijk fiets voel ik dikke regendruppels op mijn jas vallen. Nog geen minuut later plenst het keihard en ik ben gelijk doorweekt. Door de regen zie ik bijna niets waardoor ik wel langzamer moet fietsen. Een auto scheurt voorbij terwijl ik op het stoplicht sta te wachten en hij rijdt dwars door een sloot water heen. Als ik nog niet overal nat was ben ik dat nu wel en ik vervloek de automobilist.
Na wat een eeuwigheid lijkt de duren rij ik langs Taco’s Palace. Gelijk denk ik terug aan die keer dat Blake me gered heeft van Frank, en mijn hart vult zich met warmte. Ondanks de koude regen krijg ik kippenvel op mijn armen en voel ik tintelingen in mijn buik. Ik begin weer harder te fietsen tot ik bij zijn straat aankom. Woodward avenue nummer twee, dreun ik in mijn hoofd op. Ik kijk naar het nummer op de hoek en zie dat ik aan het einde straat ben bij nummer tachtig. De straat bestaat uit alleen maar rijtjeshuizen, die van buitenaf gezien een nodige opknapbeurt moeten hebben. Dit is het oude deel van de stad en staat er bij de rijkelui om bekend als het armoedige deel. Ik vind het juist het mooiste deel van de stad, met al die huizen die ieder een andere historie heeft. De huizen tonen karakter in plaats van al die nieuwbouwhuizen.
Ik fiets door tot ik bij nummer twee ben aangekomen. Voor het huis zie ik een glanzende zwarte pick up staan. Ik weet dat ik bij het goede adres ben en ik haal diep adem. Mijn hart klopt zo hard dat hij ieder moment uit mijn lichaam kan barsten. Kom op Sue, als je nu terug krabbelt krijg je er spijt van. Ik stap van de fiets af en loop naar de voordeur. Ik haal nog even een keer diep adem voordat ik aanbel. Ik hoor gelijk voetstappen die naar deur toe komen en ik hou mijn adem in.

Citaat:

Deel 13
De regen stroomt ondertussen langs mijn gezicht en even krijg ik de neiging om weg te rennen, maar ik onderdruk die neiging. Dan doet Blake de deur open. Mijn adem stokt in mijn keel en ik wacht op zijn reactie. Hij kijkt me met een vreemde blik aan die ik nog nooit eerder heb gezien. Hij wil de deur weer dichtdoen maar ik doe een stap naar voren en pak zijn arm vast. ‘Wacht Blake, het spijt me. Ik weet dat je kwaad op me bent, maar ik kan het uitleggen als je me de kans er voor geeft,’ smeek ik hem. Hij kijkt pijnlijk naar zijn arm en ik laat gelijk los. Blake zucht en hij doet een stap opzij als teken dat ik naar binnen mag komen. Ik stap snel naar binnen en besluit mijn jas aan te houden voor het geval dit gesprek de verkeerde kant uit gaat. Blake loopt naar de woonkamer toe en ik volg hem. Hij blijft bij de open haard staan en kijkt me nog steeds niet aan. Mijn benen zijn moe van het fietsen en ik ga op een stoel zitten. Ik bedenk hoe ik zal beginnen, maar ik kan de goede woorden niet vinden. Voordat ik iets zeg, doorbreekt Blake de stilte.
‘Hoe weet je waar ik woon?,’ vraagt hij kortaf. Dat was niet de vraag wat ik had verwacht en even ben ik van mijn stuk gebracht. Ik orden mijn gedachten en antwoord: ‘Dat doet er nu niet toe. Blake, ik wil uitleggen waarom ik je die vraag stelde.’ Ik zucht en besef dat het volgende wat ik ga zeggen het alleen maar erger kan maken. ‘Toen ik je leerde kennen deed je zo mysterieus en ik wil dolgraag meer over je weten. Toen waarschuwde Gloria mij dat je in de gevangenis hebt gezeten. Ik kon dat niet geloven dus ben ik naar Zack toe gegaan. Hij heeft het voor me uitgezocht en zo ben ik erachter gekomen. Ik weet dat je iemand vermoord heb, Blake.’ Ik zucht en wacht zijn reactie angstvallig af.
Ineens kijkt Blake op en ik schrik van hem. Hij ziet er zo vermoeid uit en het lijkt alsof alle levenslust van hem weggevloeid is. ‘Blake, wat is er gebeurd die avond?’
‘Sue ik heb je al gewaarschuwd. Ga nu weg voordat het te laat is.’ Ineens besef ik dat zijn woorden vanochtend geen dreigement waren, maar een waarschuwing. Hij is helemaal niet woedend op mij, maar op zichzelf. Hij probeerde me te beschermen tegen zichzelf. Opgelucht haal ik adem en ik loop op Blake af. Ik ga tegenover hem staan en dwing hem om me aan te kijken.
‘Blake, ik ben niet bang voor je,’ zeg ik nog eens. ‘Ik wíl het weten wat er is gebeurd, waarom is dat nou zo moeilijk te begrijpen? Ik voel al te veel voor je om nu mijn rug naar je toe te keren, daar is het te laat voor. Ik heb me nog nooit zo gevoeld zoals nu en alleen al de gedachte dat wij geen vrienden meer kunnen zijn doet me pijn.’ De gevoelens zijn overweldigend en ik voel me duizelig. Ik doe even mijn ogen dicht en hou de stoel vast om de duizeligheid weg te laten gaan en wanneer ik mijn ogen open doe kijkt Blake me onderzoekend aan. Hij komt op me af lopen en pakt mijn handen vast. Hij gaat op zijn knieën zitten en kijkt me recht in mijn ogen aan. ‘Sue, ik kan je niet laten beloven om je nog zo te laten denken als je alles hebt gehoord. Dit zal je niet bevallen, ik…,’ en hij schudt zijn hoofd. ‘Sue, ik ben een monster.’
‘Daar geloof ik niets van. Jij bent geen monster, dat ben je nooit geweest en zal je ook nooit worden,’ zeg ik overtuigd en ik meen het. Hoewel ik nog niet alles heb gehoord weet ik diep van binnen dat Blake goed is. Blake loopt naar de bank toe en ik ga tegenover hem zitten. Hij kijkt me nog een keer aan en ik knik als gebaar dat ik er klaar voor ben. Hij zucht en verteld dan:
‘Bennie Voltare was bekend als drugsbaron, maar hij was nog meer dan dat. Hij had huurmoordenaars voor hem werken om de vuile klusjes op te knappen. Als iemand geld verschuldigd was aan Voltare, dan moest het dezelfde dag nog op tafel liggen. Zo niet, dan verkrachtte hij de vrouw en kinderen zelf en gaf daarna opdracht om ze te vermoorden. Alleen was hij het monster niet, dat was ik. Die avond was ik in één van zijn casino’s en zag ik hoe hij een echtpaar mee naar buiten nam. Ik vertrouwde het niet en ben achter ze aan gelopen om het in de gaten te houden. Net op dat moment had iemand de jackpot gewonnen van de fruitmachine en kwamen er allemaal mensen kijken. Ik moest om de meute heen lopen waardoor Voltare tijd had om ongezien er tussenuit te knijpen. Ik zal de blikken van die mensen nooit vergeten, ze waren doodsbang. Achteraf hoorde ik dat die mensen veel geld hadden gewonnen in het casino wat volgens Voltare oneerlijk verdiend was. Hij besloot ze een lesje te leren en had de man al in elkaar geslagen toen ik buiten kwam. De man was in zijn buik getrapt en lag kreunend op de grond, terwijl Voltare bovenop zijn vrouw zat. Hij wilde die vrouw verkrachten, Sue.’ Blake werd even stil en stopt zijn hoofd tussen zijn handen. Ik kijk hem bezorgd aan maar wil hem niet verstoren in zijn verhaal. Hij zucht en gaat weer verder met zijn verhaal. ‘Het volgende moment heb ik hem blijkbaar vermoord, dat kan ik me niet herinneren. Ik heb foto’s gezien, en geloof me Sue, het is het werk van een moordenaar.’ Zijn ogen zijn glazig en hij verdrinkt zowat in zijn schuldgevoel.
‘Blake, jij hebt die mensen gered. Als jij er niet was geweest dan hadden ze het niet overleeft. Je bent geen monster, je bent een engel.’ Blake kijkt op en zijn ogen staan ineens weer helder. Hij kijkt me aan alsof ik net iets heel raars heb gezegd. Ik reageer er niet op en pak zijn hand vast en streel met mijn vingers over de binnenkant van zijn hand. ‘Dit zijn niet de handen van een moordenaar Blake. Waarom zie je dat zelf niet in?,’ vraag ik hem vol ongeloof. Blake kijkt me dankbaar aan en zegt dan:
‘Ik hou van je Sue.’
Ik schrik van zijn reactie en voordat ik iets terug kan zeggen zoent hij me op mijn mond. Het tintelende en warme gevoel dat zich naar de achtergrond had gedrukt komt nog heftiger terug. Ik beantwoord zijn kus en ik sla mijn armen om zijn nek heen. Ik voel zijn handen om mijn middel en voordat ik het weet tilt hij me op richting de slaapkamer. Het gevoel word steeds intenser en alle vlinders die in mijn buik zaten exploderen.
De volgende ochtend word ik wakker in Blake zijn armen. Nog nagenietend van de vorige avond knijp ik even in mijn arm om zeker te weten dat het echt is. Ik voel de pijn van de kneep en ben opgelucht dat ik niet droom. Blake ligt nog in diepe slaap en ik blijf nog even tegen hem aan liggen, totdat mijn maag te veel protesteert. Ik stap het bed uit en pak het T-shirt van Blake en trek die aan. Ik loop de slaapkamer uit en ga via de woonkamer naar de keuken. Ik hou van de stijl die Blake heeft. De muren zijn crèmekleurig en de deurposten zijn afgewerkt met een donkere kleur hout. Op het plafond lopen balken die dezelfde donkere kleur hebben. Door het hele huis ligt een donker laminaat wat goed past bij de lichte meubels. Mensen zoals mijn vader – rijke mensen – zouden hun neus er voor ophalen, maar mij bevalt het. Dit huis leeft in tegenstelling tot al die nieuwbouwhuizen waar ook het meubilair nieuw moet zijn.
In de keuken zoek ik de kastjes door naar een pan om een gebakken eitje te maken voor ons. Wanneer ik alle ingrediënten heb ga ik aan de slag. Tien minuten later loop ik de slaapkamer weer in met een vol dienblad. Voor Blake heb ik een hete beker koffie gemaakt en voor mezelf een beker warme chocomel. Blake ligt nog te slapen en ik wek hem zachtjes door een kus op zijn mond te geven. Hij doet slaperig zijn ogen open en kijkt me gelukkig aan. ‘Goedemorgen schoonheid, ontbijt op bed,’ zeg ik lachend. Blake komt overeind waardoor zijn bovenlichaam onbedekt is. Ik kijk naar zijn gespierde lichaam en voel mijn wangen warm worden. Ik ga naast hem op bed zitten en samen eten we ons ontbijt op. Dan valt mijn oog op de wekker, en besef ik dat we over een uur al op school moeten zijn. ‘We mogen wel opschieten,’ zeg ik tegen Blake terwijl ik het dienblad op het nachtkastje neer zet. Blake trekt me naar zich toe en geeft me een kus. Met tegenzin trek ik mezelf terug uit zijn armen. ‘Ik ga even douchen,’ zeg ik en dan besef ik me ineens dat ik geen T-shirt meer heb. Het ging er gisteravond nogal wild aan toe en toen heeft Blake mijn shirt kapot gescheurd. Ik voel mijn wangen nog warmer worden bij die gedachte. ‘Heb jij toevallig nog een shirt voor me?’
Blake ziet mijn rode gezicht en grijnst. ‘Ik zal even voor je kijken, ga jij ondertussen maar douchen dan breng ik je zo je kleren,’ zegt Blake met een glimlach. Ik loop de douche in en zet de kraan alvast aan. Ondertussen kijk ik in de spiegel en ik schaam me kapot. Mijn haar zit helemaal in de war en mijn mascara is gisteravond uitgelopen. Ik stap snel onder de douche om de mascara weg te spoelen. Ondertussen hoor ik de deur open en dichtgaan en nog geen minuut later staat Blake bij me onder de douche.
Na het douchen kleed ik me weer aan terwijl Blake een handdoek heeft gepakt en weer de slaapkamer in is gegaan. Ik trek mijn spijkerbroek weer aan die weer helemaal droog is nadat die gister per toeval op de stoel terecht is gekomen. Dan pak ik het T-shirt dat Blake voor me heeft neergelegd. Het is een geruite blouse, zo één die ik altijd vergelijk met een houthakkers shirt. Ik pak het shirt en snuif de bekende geur van Blake op. Ik trek het shirt aan en stop die in mijn broek, anders valt het shirt te groot. Omdat ik geen tandenborstel bij me heb, poets ik mijn tanden met mijn vinger, dat moet maar even voldoen. Ik sla de handdoek om mijn haren heen om ze te drogen en loop de slaapkamer weer in.
Blake heeft zijn broek al aan, alleen zijn bovenlijf is ontbloot. Ik moet me in houden om niet aan vorige nacht te denken en me concentreren op school. ‘Zal ik alvast lunch maken in de keuken?,’ vraag ik en ik wacht geen reactie af. Ik loop gelijk door naar de keuken en pak alles wat ik nodig heb. Ik ben zo geconcentreerd bezig met het brood smeren dat ik Blake niet binnen heb horen komen. Ik schrik even wanneer hij zijn armen om me heen slaat en me omhelst. Een rilling van opwinding gaat door me heen en ik leg het mes neer. Blake zoent me in mijn nek en ineens weet ik waar hij mee bezig is. ‘Kappen Blake. Het laatste wat ik wil is een zuigzoen in mijn nek,’ zeg ik verontwaardigd. Blake begint te lachen en zegt: ‘Iedereen weet het toch al wanneer we samen op school aankomen.’ Ik draai me om en hij geeft me knipoog. Ik smelt weer van binnen en zoen hem. We blijven even dicht tegen elkaar aan staan waarna ik me weer omdraai om verder te gaan. Blake laat me echter nog steeds niet los waarop ik zeg ‘sorry, maar zo kan ik me echt niet concentreren.’ Blake zucht en laat me dan toch los. Ik maak snel de lunch af en stop het in een broodzak die Blake net uit de la heeft gepakt.
Ik pak de rest van mijn spullen bij elkaar en besef dan dat ik een aantal boeken niet bij me heb. ‘Oh nee hè? Zo kom ik geheid in de problemen,’ zeg ik hardop. Blake vraagt ‘wat is er?’ en ik leg het hem uit. ‘Je kunt wel een paar boeken van mij lenen, die staan in de kast,’ en hij wijst naar de grote kast in de hoek van de woonkamer. Ik loop erheen en zoek naar de boeken. Wanneer ik ze heb gevonden richt ik mijn aandacht op de andere boeken die hij heeft. ‘Wauw je hebt nogal een bibliotheek hier,’ zeg ik vol bewondering. Ik pak een boek uit de kast en bestudeer het. ‘Gaaf, je hebt ook The Fellowship Of The Ring,’ zeg ik. ‘Ik vind het een goede schrijver, J.R.R. Tolkien.’
Blake komt naar me toelopen en pakt het boek uit mijn handen. Hij slaat het boek open op de eerste pagina en mijn mond valt open van verbazing. ‘Je hebt het eerste boek, ondertekend door Tolkien!,’ roep ik verbaasd uit. Blake geeft het boek weer terug en zegt: ‘Hier, je mag het boek hebben.’
Ik besef hoe waardevol het boek is en ik wil het niet aannemen. ‘Nee, je weet niet wat je weg geeft. Dat boek is van onschatbare waarde.’
‘Dat weet ik,’ zegt Blake ‘en daarom geef ik het aan jou.’ Ik omhels Blake en geef hem een dikke kus. Nog nooit heb ik zo een mooi cadeau gehad en ik voel mijn hart zwellen van liefde voor hem. Blake lacht om mijn reactie en zegt dan: ‘Kom op, anders zijn we te laat op school. En je wil toch zeker al die blikken niet missen?’ Hij kijkt me plagerig aan en ik steek mijn tong uit. Ik pak zijn hand vast en we lopen samen naar buiten.