Bokt.nl

Citaat:

Nadat ik op het volgende station de metro terug had gepakt, stond ik nu eindelijk op het goede perron, nog steeds geschokt van wat er net gebeurt was. Na de hele week aan Michael gedacht te hebben was ik hem gewoon weer tegengekomen, in de metro nota bene. En ik maar denken dat ik de enige was die zich zo voelde, nou die mening had ik wel veranderd. Hij had de spanning zeker wel gevoeld, anders had hij me nooit zo gekust. Ja, die kus.. verzuchte ik even. Dat was wel even wat anders geweest dan een kus van Jason. Zijn hele lichaam bezat nog niet zoveel gevoel als de lippen van Michael.
Hoewel mijn hoofd nog steeds draaide en ik nu absoluut niet in de stemming was om naar Luciano te gaan wist ik dat ik weinig keus had. Ik had mijn mobiel en mijn creditcard nu echt nodig, en het had geen zin om onze ontmoeting nog langer uit te stellen. Al was ik nu nogal van slag. Die Michael.. Hij had gezegd dat we elkaar toch wel weer zouden treffen, maar zou dat echt gebeuren? Aan het opgewonden gevoel in mijn onderbuik wist ik af te lezen dat ik niets liever wilde.
Met een enigszins gespannen uitdrukking op mijn gezicht stapte ik het St. Regis binnen. Met Michael nog in mijn hoofd en de gladde Italiaan in het vooruitzicht had ik betere avonden gekend. Ik volgde mijn weg door het prachtige hotel dat uit een oude film leek gegrepen. De bar was klassiek en stijlvol, en vrij simplistisch. Het grote schilderij met een prachtige goudkleurige feniksachtige vogel boven de bar zorgde voor een bijzondere allure. En de barman met zijn strikje natuurlijk. Al snel zag ik Luciano Trovatelle achter zijn whisky zitten. Ik wist dat ik nogal te laat was, maar daar schaamde ik me bij hem niet voor. Ik ging naast hem staan en trok de aandacht van de barman. ‘Een Martini. Extra dry.’ Bij het horen van mijn stem draaide Luciano als het ware zijn oren en richtte zich mijn kant op. Ik nam plaats op de kruk naast hem. ‘Maar hallo, mevrouw Stiller. Ik dacht dat je niet meer zou komen opdagen.’ Zijn spierwitte tanden lachten een zelfverzekerd lachje, en hij haalde een hand door zijn halflange haar wat duidelijk met een hoop gel in model was gebracht. Ik lachte liefjes terug. ‘Dag Luciano. Ja, wat kan ik zeggen, ik heb meer dingen te doen.’ Ik nam een grote slok van mijn martini en liet het olijfje van het stokje mijn mond in glijden. Ik kauwde langzaam. Hij volgde al mijn bewegingen met grote interesse, en zijn bijna zwarte ogen keken me enigszins flirterig aan. O nee, hier had ik absoluut geen zin in. Geloof me, Luciano Trovatelle was een aantrekkelijke man, maar zijn arrogante karakter kon me in nuchtere staat nergens toe verleiden. Daarnaast was hij gewoonweg een gladjakker. Van binnen en van buiten.
‘Zo,’ begon ik, ‘heb je mijn spullen bij je?’ Luciano liet nog een slok whisky door zijn keel glijden tot hij me antwoordde. ‘Natuurlijk, Anna. Wat denk je wel niet van me?’ Hij keek bijna oprecht beledigt, met nog steeds die gladde grijns op zijn gezicht geplakt. Hij haalde mijn tasje vanachter zijn rug vandaan, maar gaf het nog niet meteen aan me. ‘Je had duidelijk wel heel erg veel haast om weg te komen, dat je zomaar je tas vergat. Beetje geschrokken van ons.. hoe zal ik het zeggen, avontuurtje?’ Ik kneep mijn ogen bij elkaar en gaf hem een boze blik. ‘Zeur niet, Luciano. Versier je altijd dronken vrouwen in de kroeg? Anders kun je ze niet krijgen, natuurlijk.’ Een triomfantelijk lachje verscheen op mijn gezicht, al keek hij niet bepaald overstuur. Hij trommelde met zijn vingers op de bar en ontblootte nogmaals zijn tanden. ‘Je was anders nog in staat tot heel veel dingen hoor.. Zo dronken kun je dus niet geweest zijn. En daarbij is het geen straf om van mijn lichaam te mogen genieten.’ Mijn mond viel open. Wat een arrogantie had deze man. ‘Dronken genoeg om me in eerste instantie niets van de nacht te herinneren, en nog steeds zijn het puzzelstukjes.’ Hij schudde lachend zijn hoofd en haalde met zijn hand een pluk haar uit mijn gezicht. In een reflex mepte ik hem weg. ‘Sorry,’ zei hij met zijn handen omhoog, ‘ik wist niet dat je kwaad werd. Maar je was nog heel kundig, geloof me.’ Bij deze woorden moest ik toegeven dat mijn wangen toch rood kleurden. We zaten in de bar van het St. Regis verdorie, hoeveel lef had deze man? Bij Luciano was er echter geen spoortje van schaamte te bekennen. Hij vermaakte zich wel. ‘Herinner je je soms mijn kunsten, dat je van die rode wangetjes krijgt?’ Hij knipoogde, en ik keek vervolgens naar hem of hij een zak stront was. ‘Hou toch je mond, Luciano. Geef me nou maar mijn spullen, dan zijn we beiden van het gezeik af.’ Ik nam nog een laatste slok martini en stak mijn hand uit. Hij haalde zijn schouders op en gaf het hengsel van de tas aan. Bij het aanraken van mijn hand streelde hij even met zijn vingers over de mijne. Ik snoof. ‘Wat jij wilt,’ zei hij op een lage toon, plotseling met een zwaar Italiaans accent. Ik pakte de tas snel aan en deed hem om mijn schouder. Ik controleerde niet eens of alles er in zat, ik wilde hier zo snel mogelijk weg. Hij keek me nog een keer diep aan, maar ik trok mijn ogen snel weg van de zijne. Weg hier. ‘Dag Anna,’ riep hij me na toen ik hem al de rug toegekeerd had. ‘Tot snel.’

‘Niet zeuren, maar poetsen!’ zei ik tegen een vermoeiende Logan, die het afgelopen uur alleen maar had lopen zaniken hoe saai dit wel niet was. Jammer voor hem kon dat me helemaal niets schelen, en behandelde ik hem dan ook als een aansteller.
We waren aan het luisteren naar verschillende artiesten en muzikanten, om in ieder geval een globaal idee te kijken van welke kant hij op wilde. Ik wist dat hij thuis hoorde in het poprock, singer-songwriter genre, maar dat zegt natuurlijk nog vrij weinig. Zoveel liedjes had hij tenslotte nog niet geschreven. En zoals ik al eerder heb gezegd, wij hebben zo onze methodes bij het label.
Dus luisterden we naar tientallen artiesten, om erachter te komen wat voor geluid Logan nou eigenlijk terug wilde zien op zijn eigen album. Wat voor instrumenten, noem maar op, alleen dan wel in zijn eigen jasje. Natuurlijk hadden we er ook een paar experts bij zitten, zoals onder andere mijn baas George, maar ook bijvoorbeeld Declan, een producer die werkzaam was in Engeland en daarnaast een goede vriend.
‘Pizza!’ riep Declan terwijl hij kwam aansjouwen met een stapel pizzadozen. We zaten hier inmiddels al de hele dag en hadden ondertussen flinke honger gekregen. ‘Je bent de perfecte man,’ lachte ik tegen Declan terwijl ik gretig een van de dozen aanpakte. ‘Ik zou eerst maar kijken wat er in zit voordat je hem de liefde verklaard,’ merkte George op nadat hij zijn pizzadoos had opengemaakt. ‘Zalm? Getver.’ Ik opende mijn doos, en haalde daarna opgelucht adem. Champignons en ham. ‘Declan, wat dacht je toen je deze pizza’s uitkoos? Een pizza zonder kaas maar met extra veel sardientjes? Serieus?’ Macy haalde haar neus afkeurend op en keek Declan, toevallig ook haar vriend, aan alsof hij hetzelfde rook als haar pizza. ‘ Mensen, mensen! Ik ben zo goed geweest,’ begon hij met zijn hand op zijn hart en zijn gezicht op onschuldig, ‘om jullie hongerige wezens te voeden, en dan krijg ik verdorie nog commentaar ook? Schande!’ Macy, een begaafde basgitarist, keek Declan aan met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Denk maar niet dat er gezoend gaat worden vanavond, met die pesto pizza van je,’ grijnsde ze en ik gaf haar een welverdiende high five. Ik was dol op Macy en Declan, die normaal gesproken in Londen woonden. Dan was ik kind aan huis bij ze, Declan was namelijk een fantastische kok en ik een heel stuk minder.
Logan nam het allemaal nog een beetje onwennig in zich op en dat begreep ik ook wel; het was een raar stelletje wat volledig op elkaar ingespeeld was, en hij viel daar een beetje buiten. Daarom besloot ik maar even naast Mr. Playboy neer te ploffen. We waren bij George thuis en zijn vrouw, niet Tina, had een heerlijke loungekamer met heel veel grote, zachte kussens ingericht. Het was de meest gebruikte kamer van het huis. ‘Zo Logan,’ zei ik met een grote glimlach, ‘voel je je al thuis bij ons?’ Hij hield zijn hoofd iets schuin en hief een wenkbrauw. Om het te bekrachtigen nam hij een flinke hap. ‘ Zie je liefje, hij vind zijn pizza wel lekker!’ zei Declan tegen Macy. Ze keek hem verveeld aan, waarop hij een klein kusje op haar voorhoofd plantte. Ik bood Macy met een gebaar een punt van de mijne aan, en ze pakte er dankbaar een uit de doos.‘Ben je Elvis Costello al zat?’ grapte George richting Logan, die een pijnlijke, theatrale zucht slaakte. ‘Wat dacht je dan van Jimi Hendrix?’ zei ik lachend terwijl ik hem aanstootte. ‘Ik vind al die muziek te gek, maar 5 uur achter elkaar is wel wat te veel van het goede,’ verklaarde Logan. We knikten allemaal. Daar konden we hem geen ongelijk ingeven, maar tijd was geld, ook bij ons.

Citaat:

‘Zeg Logan,’ begon Declan, ‘heb je al een beetje zin om samen met Anna naar Londen te komen?’ Ik lachte hoofdschuddend naar hem, en mijn lippen vormde geluidloos ‘je bent onverbeterlijk’. Hij was me al sinds bekend werd dat ik Logan op sleeptouw zou nemen naar Londen aan het pesten geweest. Hij zag Logan als het ideale medicijn om voorgoed over Jason te komen: een zogenaamde “toyboy” moest ervoor zorgen dat ik even alles zou vergeten en gewoon zou gaan genieten. Natuurlijk had ik hem voor gek verklaard, en het was ook niet echt serieus bedoeld, maar hij vond het heerlijk om me te plagen.
Logan knikte heftig. ‘Ja, dat lijkt me hartstikke gaaf. Ik ben nog nooit eerder in Londen geweest.’ De vergelijking die Declan toen met zijn lippen maakte was te erg om ook maar hardop te denken. Ik schoot in de lach, waarop Logan verstoord omkeek. ‘Wat?’ vroeg hij, ietwat geërgerd. Hij dacht dat ik hem belachelijk maakte, dus zette ik mijn onschuldige gezicht op. ‘Niets hoor, ik lachte niet om jou. Ik lachte om die clown voor je.’ Ik wees beschuldigend richting Declan. Logan haalde zijn schouders op en ging verder met zijn praatje over Londen, terwijl onze producer braaf knikte.
Plotseling verscheen er een glas witte wijn in mijn gezichtsveld. Ik pakte het dankbaar aan, en keek achter me voor de gulle gever. Het was Macy. ‘Super, net wat ik nodig had,’ zei ik tegen haar terwijl ik een flinke slok nam. Ze had zelf ook een glas in haar handen en kroop naast me, zo diep mogelijk in de kussens. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg mijn vriendin, oprecht geïnteresseerd in wat ik dan ook te vertellen had. Ik haalde mijn schouders op, niet bepaald in de stemming voor een dramatisch gesprek. ‘Zo zijn gangetje, ik vermaak me in ieder geval nog. En met jou? Alles goed met Declan?’ Ze knikte alleen maar, omdat ze nog wijn in haar mond had. ‘Heel goed, hij is geweldig. Ik had nooit gedacht dat ik iemand zou tegen komen waarbij ik me zo op mijn gemak voel. Het is een openbaring.’ Ik legde mijn hand op haar arm en liet een glimlach over mijn gezicht glijden. ‘Heerlijk voor je.’ Ze keek me dankbaar aan. ‘En jij dan, onlangs nog leuke mannen ontmoet?’ Even twijfelde ik erover om haar te vertellen over Michael, maar ik besloot het niet te doen. Te vaag allemaal. ‘Neu,’ loog ik, ‘niet echt.’ Ik kon aan haar gezicht zien dat ze gehoopt had op een ander antwoord, maar ze liet het rusten. ‘Nog plannen voor de kerst?’ ‘Ja,’ antwoordde ik, ‘naar mijn ouders toe, zoals altijd. Khalid en Rachel zijn er ook, dus dat moet wel gezellig worden. En al vlug daarna is Rachel jarig, en traditioneel vieren we dat op Long Island in mijn ouders oude huis.’ Ik zuchtte even. ‘Zware weken, ik hoor het wel weer. En daarna naar Londen?’ Macy straalde bij de gedachten aan Londen, haar ogen hielden nooit iets geheim. Ze had weinig met New York, vond alles te nieuw, te snel en te weinig karakteristiek. Ze kon niet wachten om hun heerlijke huis in Feltham weer te betrekken. ‘Jep,’ knikte ik. Ik, daarentegen, had nog geen idee waar ik terecht zou komen. Ik moest in Londen namelijk nog op huizenjacht. Ik had de afgelopen keer in een appartement van de zaak gewoond, maar wilde nu het permanent was toch echt mijn eigen plekje. Al zou ik Sam, de portier, wel gaan missen. ‘Je gaat wel met me mee huizen kijken hè?’ vroeg ik een beetje onzeker. Ik had geen idee hoe ik dat moest aanpakken. Macy strekte haar armen en gaf me een knuffel. ‘Natuurlijk doe ik dat!’
‘Is het eindelijk knuffeltijd?’ vroeg een plagerige Declan, die zich bovenop ons stortte en ons beide een kus op de wang gaf. ‘Mijn favoriete meiden,’ zei hij met een gelukzalige glimlach, waarop Macy hem natuurlijk een por gaf. ‘Au! Ik bedoel mijn eerste favoriet,’ en hij kuste Macy’s lippen, ‘en mijn tweede favoriet,’ zei hij al woelend door mijn haar. ‘Nog steeds een beetje een vreemde woordkeus,’ lachte ik tegen hem. ‘Misschien,’ mompelde hij, ‘maar dat maakt het niet minder waar.’
Toen ik vond dat het genoeg geweest was, nam ik afscheid van iedereen en liep samen met George naar de deur. ‘Ik ga je echt missen, weet je dat?’ Ik knikte en wist dat hij het meende. Hij was dan mijn baas, maar we konden goed met elkaar opschieten. Niet zelden maakte hij mijn dag een beetje gelukkiger door een complimentje of een grappige opmerking. ‘Ik jou ook,’ zei ik zacht. Ik stompte hem tegen de borst om de sfeer wat te verlichten. ‘Behalve als je dat Schwarzenegger gezicht nog een keer opzet. Dan kom ik nooit meer terug.’ George keek even verbaasd, maar barstte toen in lachen uit. ‘Ik zal het niet meer doen. Maar ik zie je nog, toch?’ ‘Ja natuurlijk. Ik zou toch nooit zomaar weggaan? De kans om je te zien huilen missen?’ grapte ik. Hij schudde zijn hoofd alsof ik onverbeterlijk was. ‘En het werkt wel een beetje tussen jou en die jongen? Ik hoorde dat je een beetje afstandelijk tegen hem was. En ik zag je vanavond ook niet veel tegen hem praten.’ Die George. Hij kende me te goed. ‘Ja, dat gaat prima. Hij is een van die types die ik een beetje duidelijk moet maken waar zijn plaats is. Verder niets.’ George hield zijn handen omhoog. ‘Oké, wat jij zegt. En doe mij een plezier, neem een taxi.’ Die George. ‘Zal ik doen.’ Ik gaf hem een zoen op zijn rechterwang en liet de deur achter me dichtvallen. Al vond ik Londen heerlijk, ik wist dat ik hier heel wat opgaf.

Ik vervolgde mijn weg door in een donker New York dat nooit helemaal donker was door zijn miljoenen lichtjes, en dacht na. Ik dacht na over mijn vrienden, mijn familie, de groenteboer en George. En hoe ik ze zou gaan missen. Het was niet zomaar wat om een heel leven, een mooi leven, op te geven voor een ander bestaan. Niet dat ik ze nooit meer zou zien, maar het zou nooit meer hetzelfde zijn zoals het nu was. Ik haalde even diep adem, en nam de frisse winterlucht in me op. Mijn New York zou gaan veranderen in mijn Londen. En dat was raar. Maar ik was altijd al gek geweest van Londen en wist zeker dat ik me er thuis zou gaan voelen. Al hoopte ik dat ik die enge vrouw nooit, maar dan ook nooit meer zou tegen komen. Want daar zou ik ook weer mee geconfronteerd worden als ik weer op Engelse bodem stapte. Daarnaast zou ik Michael waarschijnlijk nooit meer zien. En die gedachte maakte me verdrietig, al kende ik de man niet eens.
Terwijl dit allemaal door mijn hoofd raasde stapte ik de avondwinkel binnen. Het was pas elf uur op een vrijdagavond en ik wist dat mijn koffie op was. En ik kwam tenslotte geen ochtend door zonder mijn vertrouwde bakkie, dus ik liep de schappen af en groette de mensen die op mijn weg kwamen. Ik was dol op de avondwinkel. Het voelde altijd een beetje als vals spelen, je boodschappen doen terwijl de winkels eigenlijk al dicht hoorden te zijn. Daarnaast kwam je ook vaak mensen in hun pyjama of badjas tegen, wat altijd vermakelijk was. Behalve dan dat incident van vorig jaar, waarbij een zekere meneer de avondwinkel had geteisterd met zijn nachtelijke bezoekjes waarbij hij elke vrouw liet meegenieten van zijn eenzaamheid. Dat soort onthullingen verwacht je niet als je probeert te beslissen welke cupcakejes de minste calorieën bevatten, terwijl je weet dat het geen donder uitmaakt. Gelukkig kende Londen het fenomeen van avondwinkels als geen ander.
Ik had het pak fair trade koffie uit Chili al in mijn handen, ja deze avondwinkel had stijl, toen ik een bekende langs de vleeswaren zag struinen. Hij haalde zijn handen onschuldig door zijn haar toen hij mij zag, en kwam met zijn handen in zijn zakken op me aflopen. ‘Logan,’ merkte ik op, ‘jij ook hier? Ik dacht dat je nog bij George was.’ De jonge zanger krabde achter zijn oor. Zei ik iets verkeerd? ‘Ik was eigenlijk eerder weg dan jij, maar dat maakt niet uit,’ vertelde hij me op vlakke toon. Ik voelde de schaamte over mijn gezicht glijden, omdat we maar met zo weinig mensen waren geweest. Dat had ik moeten weten. ‘Sorry Logan. Hoe kan ik het goed maken?’ opperde ik. Hij haalde zijn hand over zijn gladgeschoren gezicht in een imitatie van de denker en kreeg een speelse glimlach op zijn gezicht. ‘Ik wil die koffie wel eens proeven,’ zei hij als de onschuld zelve. Mijn wenkbrauwen vlogen omhoog. ‘Moet dat nu?’ Hij knikte alleen maar. Ik haalde mijn schouders op en zuchtte eens diep. ‘Voorruit dan maar,’ grinnikte ik en legde mijn koffie voor de caissière neer. ‘Één kopje dan.’

Citaat:

Twee kopjes koffie en een fles wijn later lag Pancakes bij hem op schoot en luisterde ik ietwat verbaasd naar de interessante verhalen die hij te vertellen had. Logan was kennelijk een echte globetrotter, en had reizen gemaakt van Europa tot Azië. Hij had dan wel geen een studie afgemaakt, hij sprak vloeiend Frans en Spaans, plus wat zinnen Chinees. Ik begon bewondering te krijgen voor Mr. Playboy, zeker nu zelfs mijn chagrijnige kater hem leek te mogen.
‘En toen zei ik tegen haar, als ik later ooit een prijs krijg, dan noem ik jou in mijn speech.’ Hij had het over een oudere vrouw die hij had leren kennen in India, die twee maanden lang heerlijk voor hem gekookt had en hem alles geleerd had over de kunsten en tradities van India. Hij kende hierdoor veel wijsheden van het boeddhisme en posities van yoga, al wist hij me te vertellen dat de meditatie het belangrijkste was. ‘Wijzen vormen zichzelf, vertelde ze me. Hierdoor leerde ik dat ik me pas echt ontwikkelde door mezelf te vinden, en niet door naar de universiteit gaan. Dat is de belangrijkste les van mijn leven geweest.’ Hij haalde even diep adem. ‘Ze heeft ervoor gezorgd dat ik gelukkig ben en kan zijn. Ik was behoorlijk verloren toen ik mijn rugzak pakte en besloot om op reis te gaan. Ik zat zo vast dat ik wel moest gaan.’ Ik knikte ademloos. ‘Wauw, wat bijzonder,’ zei ik zacht. ‘Zulk soort dingen heb ik nooit meegemaakt.’ Hij schudde bedachtzaam zijn hoofd en glimlachte. ‘Vast wel. Iedereen maakt dat soort dingen mee, je moet ze alleen leren zien.’ Logan pakte mijn gitaar en begon spontaan te spelen en te zingen. Het was een heel klein, zacht liedje over verliefd zijn op het leven. Het was zo mooi dat ik een brok in mijn keel voelde en een kriebel in mijn buik. Zijn donkere haren schudde zacht op en neer, terwijl zijn vingers over de snaren streken en de woorden over zijn lippen gleden. Ik keek stilletjes toe, mijn hoofd schuin in een poging het beter te beleven. Ik had het mis gehad. Dit was een bijzondere jongen.
Het liedje was afgelopen en de noten stierven langzaam weg. Hij keek me lang aan, met een blik in zijn ogen die zo zacht was dat ik het gevoel had dat we daar even heel dichtbij elkaar kwamen. ‘Mooi,’ zuchtte ik. Logan plukte aan mijn haar en prevelde dat er wel meer dingen mooi waren. ‘Jij bent anders dan ik dacht,’ vertelde ik hem eerlijk. Hij keek even verbaasd. ‘Wie dacht je dan dat ik was?’ Ik plukte wat zenuwachtig aan mijn trui. ‘Kweenie,’ mompelde ik, ‘een verwende rokkenjager?’ Mijn handen plaatste ik voor mijn ogen, in een poging mezelf te beschermen voor zijn reactie. Maar hij lachte. ‘Oh, maar dat ben ik ook wel. Maar ik heb meerdere kanten,’ grinnikte hij. Nogmaals schoten mijn wenkbrauwen omhoog. ‘Oké. Maar kun je voortaan deze Logan zijn bij mij? Dit is namelijk een type waar ik graag mee omga. Iemand die volgens mij een geweldige artiest gaat worden.’ Hij keek me weifelend aan. Hij wist dat ik dit oprecht meende. ‘Ik kan niets beloven, want ik kan niet altijd zo zijn. Zo ben ik alleen als ik me ergens echt op mijn gemak voel. Voor alles is een tijd en plaats.’ Toen merkte ik pas dat hij nog steeds mijn haar vast had. Ik sloeg zijn hand snel weg. ‘Niet te veel op je gemak, meneertje,’ lachte ik. ‘Hoe dan ook,’ voegde ik daar aan toe, ‘je bent oké. Ik wil dat je weet dat ik goed over je denk.’ Hij knikte serieus. ‘Daar ben ik echt blij om. We moeten natuurlijk veel tijd samen doorbrengen. Nu je het zegt, ik vind jou ook anders.’ Ik zette mijn verbaasde gezicht op. ‘O?’ ‘Niets o. Ja natuurlijk! Je bent niet meer zo afstandelijk. Dat vind ik fijn. Je bent een bijzondere vrouw en ik wil je graag leren kennen.’ Ik knikte begrijpend op mijn beurt, mijn wangen warm door zijn compliment. ‘Dat vind ik ook fijn. Wij tweetjes gaan het wel redden in Londen, denk ik zo.’ Hij hief zijn glas naar me op en klonk het tegen de mijne in overeenstemming. Pancakes mauwde er even brutaal tussendoor en keek bijna verliefd naar Logan. Ik keek omstebeurt van Logan naar Pancakes. ‘Ik wist niet dat mijn kat gay was?’
En toen besefte ik dat dit zo’n moment geweest was als Logan beleeft had met de oude dame. Zijn woorden over het genieten van het leven hadden me aan het denken gezet. Hield ik wel van het leven? Genoot ik wel genoeg? Of dacht ik alleen maar aan de obstakels? Eigenlijk wist ik het antwoord wel op die vragen; ik leefde teveel in het verleden. Die avond besloot ik dat ik vanaf dat moment meer zou gaan genieten van de mooie momenten. En leren van de slechte. Al was dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, het begin was er. Ontkenningsfase, streep. Nu nog de rest van de therapie.

De volgende ochtend was ik al vroeg te vinden in de winkel van mijn vriendin Georgina, die vintage kleren verkocht. En niet zomaar kleren. Sjalen van Hermes en jurkjes van Chanel en Dior versierden de winkel in grote aantallen. Genietend van de prachtige, maar betaalbare couture struinde ik langs de rekken. De stoffen voelden vederlicht tussen mijn vingers en deden de neiging opwekken om het kledingrek te knuffelen. Ik was vaak in You Name It te vinden, de naam van de winkel die naar mijn mening erg goed gekozen was. Georgina was altijd in staat om precies te vinden waar de klant naar zocht, en soms nog beter voor dezelfde prijs. Daarbij hingen aan de meeste kledingstukken interessante verhalen vast die Georgina nog beter wist te vertellen.
Helemaal opgenomen in het paradijsje waarin ik me bevond, klonk er plotseling een zacht kuchje achter me. Verrast keek ik om en ontmoette daar Antoine, de vriend van Georgina. Het was altijd weer een hele verschijning, de getatoeëerde Porto Ricaanse spierbundel met een klein hartje. In het begin waren we behoorlijk geschokt geweest toen Georgina met hem kwam aanzetten, maar al snel ondervonden we zijn leuke persoonlijkheid met veel humor en liefde voor onze vriendin. Het was niet dat hij niet knap was hoor, maar hij was nogal.. anders dan wij gewend waren.
‘O la muchacha!’ riep hij grijnzend mijn kant op. ‘O la señor!’ riep ik op mijn beurt met een buiginkje alsof ik mijn hoed afnam. ‘Dat hoort de man te doen hè,’ zei hij me met een knipoog. ‘We wonen in New York, hier kan alles,’ grapte ik. ‘Waar is Georgina?’ Hij wees met zijn duim naar achteren. ‘Ze ligt nog in bed, het is nogal laat geworden gisteravond. De familie was er.’ Ik slaakte een diepe zucht. Die familie van Georgina ook. Altijd als ze langskwamen was het hetzelfde liedje: alles op eten wat er in huis is, alles vies maken wat er in huis is en dan weggaan zonder ook maar hulp aan te bieden. Ik wist dat ze dol was op haar familie, maar soms kon dat soort liefde ook een beetje te ver gaan. Ik dacht aan mijn eigen familie, waarvan ik blij was dat ze in een andere staat woonden.
‘Kan ik helpen met opruimen?’ vroeg ik Antoine met een behoorlijke dosis medelijden in mijn stem. Het is nogal wat om zo’n schoonfamilie te hebben. Maar hij schudde grinnikend zijn hoofd. ‘Heel lief van je, maar we hebben gisteren flink doorgewerkt.’ Hij veegde met een gebaar het zogenaamde zweet van zijn voorhoofd. ‘Arme jij,’ lachte ik terwijl ik op de vleugel op zijn schouder klopte. Getatoeëerde vleugel, uiteraard. Hij had twee gigantische vleugels op zijn rug, die tot op zijn schouders reikten. Dat wist ik van Georgina, die met de tijd de tatoeages sexy in plaats van afstotelijk was gaan vinden. Ik vond Antoine zo’n geschikte vent dat ik haar geen ongelijk kon geven. Al had hij meer tatoeages dan Travis McCoy.
‘Een beetje jammer dat Gee nog niet wakker is, ik heb een jurkje nodig voor kerstmis. Ik ben in elke winkel prima in staat wat voor mezelf uit te kiezen, behalve in deze. Ik ben te verwend geraakt, en er hangt gewoon teveel!’ Hopeloos sloeg ik mijn armen in de lucht, en op dat moment keerden we beiden ons hoofd naar de trap. Georgina verscheen om de hoek, slaperig, maar wel aangekleed. Haar ogen lichtten op toen ze mij zag. ‘Anna, lieverd, wat doe jij hier zo vroeg!’ Ze rende op haar blote voeten verder de winkel in en in mijn armen. Verbaasd ontving ik haar knuffel en bestudeerde vervolgens haar gezicht. ‘Blij om me te zien?’ vroeg ik wantrouwend. Ze knikte heftig. ‘Je gaat al bijna weg, verdomme!’ Ze knuffelde me nog eens en toverde een glimlach op haar gezicht. ‘Wat kan ik voor je doen? En wat ben je trouwens belachelijk vroeg, ik dacht dat jij nooit vrijwillig vroeg op stond?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Vlaag van verstandsverbijstering, niets ernstigs. Ik zoek een jurkje voor de kerst. Iets in gedachten?’ Haar mooie gezicht werd serieus en ik zag haar hersens bijna kraken. Ik wist dat nu de hele voorraad in haar hoofd voorbijvloog, dus hield mijn mond. Antoine kwam echter dicht achter haar staan. ‘Dit is allemaal heel leuk en aardig,’ fluisterde hij in haar oor, nog steeds een nadenkende uitdrukking op haar gezicht, ‘maar je hebt mij nog niet eens goedemorgen gewenst. Dat kan toch niet?’ Zijn gezicht zakte in elkaar tot buldog vorm en zijn ogen keken net zo zielig. Georgina draaide zich verstoord om. ‘Zeur niet.’ En ze kuste hem zacht op zijn lippen. ‘Zo goed?’ vroeg ze als een moeder die net een snoepje op de wond van haar kind had gelegd. ‘Zo goed,’ bevestigde Antoine terwijl hij nog een kus op haar voorhoofd plantte.
Terwijl ik al deze liefde aanschouwde, dacht ik aan de mannen in mijn leven. Een irritante ex, een nog irritantere Italiaan en een Mr. Playboy, die ook zijn goede kanten had. En dan natuurlijk nog Michael. De mysterieuze man van de lift en de metro. Hij koos wel zijn vervoer, daar kon je niets van zeggen. Waar zou hij nu zijn, mijmerde ik. Zou hij ook aan mij denken, of vond hij het allemaal maar een grote grap? Dat was het meest waarschijnlijk, want welke idioot hield zich nou bezig met twee vage ontmoetingen en slechts één geweldige kus? Het was waanzin, iets wat alleen in films tot iets kon leiden. Dat was wat ik mezelf moest voorhouden. Het was waanzin.
Ik keek op uit mijn gedachten en belandde in twee nieuwsgierige gezichten. ‘Waar dacht jij aan, muchacha?’ grinnikte Antoine. ‘Oh niks,’ mompelde ik, ‘werk.’ Terwijl ik dat zei, zag ik hoe Georgina me bedenkelijk aankeek. Ze wist dat er meer aan de hand was, maar was niet het type om me te gaan ondervragen. Dat was meer iets voor Deborah en Ginger. ‘Nou,’ zei ik om de stilte te verbreken, ‘ heb je nog wat voor me?’ Haar gezicht veranderde in een opgetogen uitdrukking en ze knikte gretig. ‘Ja zeker. Een prachtig rood jurkje van Cavalli. Volgens de oude vrouw van wie ik het kocht komt het uit de jaren ’70, wat betekent dat het uit de beginjaren van de ontwerper zijn werk komt. Leuk hè?’ Ik knikte enthousiast en hobbelde achter haar aan richting een prachtig strapless jurkje. Het had een strak lijfje met een lint om de middel. Daaronder was het jurkje wat wijder en golfde het om de heupen van de paspop. Het lint eindigde aan de linkerkant in een kleine strik die het idee van de jurk helemaal afmaakte. Simpel, maar zeer stijlvol met een randje. ‘En?’ vroeg Georgina met een grote glimlach op haar gezicht. ‘Fantastisch! Kan ik het passen?’

Citaat:

Een paar dagen later zat ik in een huurauto op weg naar Conneticut, de woonplaats van mijn ouders. De kerstdagen zaten er namelijk aan te komen en traditioneel vierden we dit feest met het hele gezin. Dat was maar goed ook, want hoeveel ik ook van mijn ouders hield, de gedachte dat ik alleen met hen 3 dagen moest doorbrengen maakte me behoorlijk benauwd. Het waren lieve mensen maar nogal conservatief, en dat terwijl mijn ideeën behoorlijk progressief en links waren voor de gemiddelde Amerikaan. Kortom, ik was blij dat Rachel en Khalid ook van de partij waren. Zeker nu ik de perfecte schoonzoon had gedumpt. Mijn moeder was hoogstwaarschijnlijk nog niet over Jason heen, ze vond hem werkelijk geweldig. Hij kon bij haar niets verkeerd doen, ook al niet toen hij nog enkel een vriend van Rachel was. Ze vond dat mijn hoop op een goed leven, lees: mijn hoop op huisje, boompje, beestje nu voorgoed bekeken was. En daar ergerde ik me kapot aan.
Omdat autorijden in New York niet echt bepaald winstgevend was, had ik geen auto en vond ik het nu heerlijk om over de weg te scheuren. Ik was namelijk echt dol op autorijden en kon me nu al op het feit verheugen dat ik in Londen wel een auto zou bezitten. Ik reed nu in een Range Rover die George voor me had geregeld en met deze prachtige bak voelde ik me al helemaal in mijn nopjes. Het was rustig op de weg en het enige wat ik hoorde waren de banden op de weg en de wind langs de ramen.
Ik hield van de oneindig lange Amerikaanse wegen waar de witte streepjes nooit leken te eindigen en die je het gevoel gaven dat je overal heen kon waar je maar wilde. Ik droomde al jaren van een echte roadtrip, maar was er tijdens het opbouwen van mijn carrière niet aan toegekomen. Ik had de hoop om nu misschien zo’n rondrit door Europa te maken. Het leek me werkelijk fantastisch om door de binnenlanden van Frankrijk en Italië te toeren, genietend van de schoonheid, de mensen en het heerlijke eten. Wie weet kwam ik daar ooit nog eens aan toe. Ik zuchtte diep bij de gedachte aan de zomer, al was een zonnebril in de middag noodzakelijk. Het was een fijn excuus om te genieten van mijn leuke bril in de winter. Ik bezat een groot zwart model met een retro tintje, inclusief hele fijne glazen die me recht de zon in konden laten kijken. Ik draaide het knopje van de radio wat harder en luisterde naar de stem van Jason Mraz die zijn best deed om ons weer wat verder de zomer in te trekken. Het lukte hem aardig, en ik zong luidkeels mee met een van mijn favoriete nummers.
Ik stopte nog een uurtje voor Waterbury bij een typisch Amerikaans wegrestaurant dat vol zat met truckers en andere hopeloze zielen. Maar ik had honger, dus weinig keus. Ik bestelde een cheeseburger met friet en nam het restaurantje in me op. Ik zat aan de bar, en aan de tafels met banken zaten wat mogelijke vertegenwoordigers van postorderbedrijven, locals en andere mensen die duidelijk niet uit de stad kwamen. Niet dat ik iets tegen de provincie had, in tegendeel. Ik vond het af en toe heerlijk om de soms beklemmende stadslucht te verruilen voor de ruimte en schoonheid van de natuur. Ook waren de mensen er een stuk meer ontspannen en soms leek het, een stuk gelukkiger.
De vrouw met bijna verbazingwekkend glanzend krulhaar die net mijn bestelling had opgenomen, legde al kauwgomkauwend mijn bord voor me neer met een souplesse die je niet vaak zag in diners. Meestal werd je burger namelijk bijna op je schoot gesmeten. Ze droeg een roze geruit schort met een witte, ietwat smerige blouse eronder en haar lippen waren gestift in een ongemakkelijke kleur bruin. Haar glimlach was echter zo hartelijk dat het me allemaal niet kon storen. ‘Alsjeblieft liefje,’ zei ze nadat ze ook mijn koffie had bijgevuld. Ze bleef even staan om te laten merken dat het niet druk was en dat ze tijd had voor een praatje. ‘Dankjewel,’ reageerde ik op haar opmerking. Ze knikte omdat ze dat duidelijk van vanzelfsprekend vond en vroeg waar ik vandaan kwam. ‘Maar dat hoef ik eigenlijk niet vragen,’ grinnikte ze. ‘Duidelijk New York.’ Ik keek verrast op. Ik kwam dan oorspronkelijk van Long Island en dat was zo goed als New York, maar ik wist niet dat ik er zo New Yorks uit zag. Ik besloot het te vragen. Ze lachte. ‘Nou en of liefje, nou en of. New Yorkers hebben altijd een soort gloed over zich heen hangen alsof ze alles aan kunnen en ze de hele wereld beheersen. Daarnaast heb je een prachtige trenchcoat van Chanel aan die de lucht van de stad aan zich heeft kleven. Heel mooi.’ Ze gaf me een knipoog. ‘Bedankt,’ zei ik een beetje verbijsterd, maar blij verrast. ‘Cadeautje van een ex-vriendje. Zo goed verdien ik niet.’ De serveerster haalde haar schouders op. ‘Wie wel liefje, wie wel. En zo hou je nog eens iets aan een relatie over, toch?’ Ik knikte en dacht even aan Jason. Ze had gelijk. Hij had dan mijn hart gebroken, ik had er een paar mooie kledingstukken, sieraden en tassen aan over gehouden. ‘Als een vrouw geen man heeft, dan zijn er altijd de grote merken om haar te troosten, niet waar?’ zei ik tegen haar en ik hield mijn koffie in een proost omhoog. ‘Of je gelijk hebt liefje, of je gelijk hebt!’ Ze veegde haar handen aan haar schort af en stak er eentje naar me uit. ‘Diana,’ vertelde ze me. Ik pakte de hand met genoegen aan en liet haar ook mijn naam weten. ‘Leuk je te ontmoeten, Anna.’ Diana pakte zelf ook een mok en goot er een flinke hoeveelheid zwarte koffie in. ‘Ik heb ook ooit in New York gewoond, weet je?’ Ze nam een flinke slok terwijl ik haar geïnteresseerd aankeek. ‘O?’ Ze knikte bevestigend. ‘Jep. Tot mijn dertigste, want toen ging ik trouwen. Ik ontmoette een man tijdens een weekendje op het platteland en hij wilde niet naar de stad komen, dus moest ik mijn geliefde New York verlaten.’ Ik had net een hap van mijn cheeseburger genomen, dus kon nog even niet reageren met woorden. ‘Hmmm,’ mompelde ik. ‘Niet dat ik het mis hoor,’ ging Diana verder. Ze maakte een groot gebaar met haar handen. ‘Ik ontdekte de rust van de normale wereld.’ Ik begon te lachen. ‘De normale wereld? Is New York zo disfunctionerend?’ Ze schudde op haar beurt lachend haar hoofd. ‘Nee, New York functioneert prima. Maar het sloopt mensen. De mensen die er niet voor gemaakt zijn althans.’ Daar dacht ik even over na. Ze kon namelijk weleens een punt hebben. Het was niet totaal onwerkelijk dat New York sommige mensen tot gekte kon drijven. De eeuwige drukte en snelheid was nu eenmaal heftig. Maar ik wist dat ik thuishoorde in de stad, in ieder geval op dit moment. Al was ik ook dol op het platteland. ‘Daar zeg je me wat Diana,’ grinnikte ik, ‘Daar zeg je me wat.’
Ik at mijn cheeseburger op en een aantal van mijn frietjes. De koffie daarentegen was wel vier keer gevuld en zeker een halfuur later zat ik nog steeds gezellig met Diana te kletsen. Het was een ontzettend interessante vrouw die in New York kapster was geweest. En niet zomaar een kapster, een kapster in Manhattan. Vandaar het haar. Ze woonde nu met haar man Tim op een boerderij en ze werkte slechts voor haar plezier in de diner. Ik had bewondering voor haar inzet. In het midden van ons gesprek over de restaurants in de stad ging plotseling mijn telefoon. ‘Sorry,’ verontschuldigde ik mezelf, ‘maar deze moet ik even nemen.’ Ik had namelijk gezien dat het Khalid was. Zat hij nu al in de problemen?
Ik liep even naar buiten en nam plaats op de stoep. ‘Schoonbroertje! Wat kan ik voor je doen?’ Ik wachtte op zijn antwoord terwijl ik de passerende auto’s in me op nam. Ik kan je vertellen, het waren er niet veel, maar degene die langskwamen waren zeker interessant te noemen. Geen zwart en grijs hier, maar geel, rood, roze en groen. Wie zei ooit dat het platteland niet kleurrijk was? ‘Hee meis,’ klonk de vrolijke stem van Khalid door de telefoon. ‘Ik vroeg me alleen maar af waar je bleef. Ik dacht dat je gisteren zei dat je rond het middaguur zou vertrekken?’ Het viel me op dat er een benauwd piepje te horen was in zijn stem. Waarschijnlijk was mijn vader weer eens lastig. ‘Ja sorry,’ zei ik terwijl ik mijn ogen totaal zinloos dichtkneep, ‘ik had me verslapen. En nu zit ik ook nog eens te treuzelen in een diner. Weet je wat, ik kom er nu meteen aan. Ik ben nog maar een uurtje van jullie vandaan.’ Khalid zuchtte opgelucht aan de andere kant van de lijn. Hij was al bij mijn ouders sinds gisteren. ‘Ik kom je redden,’ voegde ik nog even toe. ‘Thank God,’ zei hij op fluistertoon. ‘Tot zo, Anna!’ Met een glimlach op mijn gezicht drukte ik hem weg en stond ik op om afscheid te nemen van Diana en te betalen.