Bokt.nl

Citaat:

Abbigail

Het is tegen het einde van de middag aan. Eigenlijk ging de kennismaking met de ouders van Nathaniel vrij vlot. Het zijn aardige mensen die zich helemaal niet te goed voelen voor anderen. Helemaal niet zoals ik had verwacht toen ik eenmaal het huis zag. Ik zag al allemaal rampscenario’s voor me, maar niets van dit alles is gebeurd. Ik kijk even in mijn ‘nieuwe’ kamer. Casey scheen mijn koffer te hebben gepakt voor mij en in de auto gedaan te hebben. We blijven hier twee nachten slapen. De kamer waar ik in slaap is ouderwets ingedeeld. Het is een tweepersoonsbed, daarnaast staat er niet zo heel veel in de kamer. Een witte kaptafel, een grote kast en twee stoelen in een hoek met een tafeltje erbij. Het is gezellig en knus, zoals de rest van het huis. Vanuit mijn kamer is er een waanzinnig uitzicht. Een groot weiland met daarachter een vijver. Aan de zijkant van het huis zijn de stallen. Ze staan niet dicht bij het huis, maar juist een stukje er vandaan.

Er wordt op mijn deur geklopt en snel wordt ik uit mijn gedachten gehaald. “Kom binnen.” Terwijl ik het zeg, komt Nathaniel al binnen. Hij doet de deur achter zich dicht en loopt daarna direct naar een stoel waar hij zich in laat zakken. Vragend kijk ik hem aan. “Straks bij het eten zul je mijn broertje en zusjes ontmoeten. Daarna willen ze graag met zijn allen een wandeling maken. Mijn oudste broer is er ook met zijn vrouw en kind. Eindelijk weer een keer met zijn allen. Vind je het leuk om te wandelen?” Ik knik heftig. “Lijkt me heerlijk! Het is hier sowieso heerlijk. Je ouders zijn zo anders dan ik had verwacht. Stiekem dacht ik toch wel dat ze arrogant ofzo zouden zijn, maar dat is helemaal niet zo!” Het laatste zeg ik toch wel een beetje schuldig. Ik vul alles ook zo snel al in, terwijl het helemaal niet waar hoeft te zijn! Nathaniel trekt even een scheve glimlach. “Nee, niet iedereen die rijk is, is arrogant.” Ik voel een blos opkomen maar hij grinnikt alleen maar. “Ja, eh. Ik ben al dat gedoe toch niet gewend.” De glimlach verdwijnt van Nathaniel zijn gezicht. “Jij moet daar ook nog eens wat meer over vertellen.” Ik kijk hem even schattend aan. “Dat komt nog wel, maar niet nu. Nu hebben we het diner volgens mij!” Ik spring van het bed en trekt Nathaniel overeind. Losjes doet hij zijn armen om mij heen en samen lopen we naar beneden.
Wanneer wij in de keuken aankomen is de tafel al helemaal gedekt. Zijn zusjes en broertje komen binnen en gaan aan tafel zitten. Een man, vrouw en een kind komen ook binnen gelopen en lopen op mij af. “Gezellig visite! Ik ben John en dit is mijn vrouw Deborah. En natuurlijk het kleinste telg van een 2 jaar, Elisa. “ Ik schud alle handen en wordt daarna ook voorgesteld aan de zusjes en het kleinere broertje, door de ouders van Nathaniel. Het is een vrolijke boel en ik geniet van alle mensen om mij heen. Ik word aan tafel gezet naast Nathaniel die ondertussen met Elisa op schoot ziet. Duidelijk is hij helemaal gek met zijn kleine nichtje die grondig aan zijn neus loopt te trekken.
Onder het eten worden allerlei verhalen verteld door voornamelijk het jongere broertje van Nathaniel. Het zijn van die verhalen die bijna elk gezin wel heeft en eens in de zoveel tijd met geuren en kleuren worden verteld. Na een tijdje word het te gek volgens Nathaniel zijn vader en word het broertje zijn mond gesnoerd. Want onder het eten moet er natuurlijk ook nog gegeten worden als het even kan!

Tegen de tijd dat we eindelijk wandelen is het al schemerig geworden. Al het nieuwe is er al een beetje vanaf en iedereen gaat lekker zijn gang. De ouders lopen met de hond voorop. Het broertje had uiteindelijk toch geen zin om te gaan en wilde liever op de Nintendo. De zusjes kregen bezoek van vriendinnen en voor de kleinste telg van de familie werd het uiteindelijk ook te laat en het jonge gezinnetje was toch maar naar huis gegaan. Samen met Nathaniel loop ik nu een eind achter zijn ouders richting de vijver die ik vanuit mijn kamer had gezien. Het scheen toch verder te zijn dan ik had gedacht! “En bevalt het je allemaal nog steeds?” Ik kijk even naar Nathaniel op en merk toch dat hij gespannen afwacht. “Zeker. Ik vind het hier heerlijk!” zeg ik met een diepe zucht. “Niemand doet moeilijk en het is een gezellige boel,” ga ik verder. “Niet altijd hoor. Soms is het een ramp, maar dat zal wel in elke familie zo zijn,” antwoord Nathaniel en ik knik. Ondertussen komen we bij de vijver aan en lopen eromheen. “In de avond maken we wel vaker zo’n wandeling. Om deze vijver heen en weer terug. Gewoon om even in de frisse lucht te zijn. Ik vind het heerlijk!” Ik zie dat de vijver afgezet is met stenen en ik klim er op eentje. “Het is ook een mooi rondje, niet te lang en niet te kort,” zeg ik en spring ondertussen naar de volgende. “Precies. Trouwens, als ik jou was zou ik uitkijken. Het kan glad zijn!” Terwijl Nathaniel dat zegt glijd ik uit en kukel ik van de steen. Gelukkig nog aan de goede kant en kom ik in het gras terecht. “Auw.” Mompel ik. Binnen twee stappen is Nathaniel bij mij en buigt over mij heen. “Gaat het?” vraagt hij bezorgd. “Jaahaa..” antwoord ik braaf. Met een zwiep sta ik weer op mijn voeten voor Nathaniel en kijk hem aan. “En daar sta je weer.” Hij kijkt mij een tijdje stil aan. Ik volg de richting van zijn kaak, dan kijk ik naar zijn ogen die glinsteren door het licht van de lantaarn die een stukje verderop staat. Ik houd mijn adem in. Langzaam komt hij dichterbij…. En dan voel ik zachtjes zijn lippen op de mijne….

Casey

Pas een paar uur later meld ik eindelijk dat we naar huis kunnen. Het is intussen al aan het einde van de dag en samen doen we nog even boodschappen en nemen een filmpje mee voor vanavond. “Wat een heerlijke dag niet!” zeg ik opgewekt in de auto. “Ja, echt een feest,” zegt Justin zonder zijn sarcasme te onderdrukken. “Oh sorry hoor. Jij was degene die zei: Vandaag is een vrije dag en jij mag kiezen wat we gaan doen!” zeg ik scherp. Justin kijkt even opzij maar reageert verder niet meer. Ik houd ook mijn mond. Zit hij zo te zeuren. Eigenlijk zou hij mij dankbaar moeten zijn dat hij mij mee had met het kopen van nieuwe kleren. Hij zal er nog nooit beter bij gelopen hebben!

’s Avonds ben ik allang vergeten wat Justin in de auto had gezegd. Mijn vrolijkheid is weer terug. Helemaal als hij de kamer in komt lopen in een van zijn nieuwe outfits. “Jij ziet er super uit,” zeg ik goedkeurend. Met mijn blik over kleren loop ik een keer om hem heen. Vlak voor hem draai ik mij om. “Ik geloof dat ik een goede kledingsmaak heb.” Met een ondeugende blik kijk ik hem aan en hij moet gelijk lachen. We kijken elkaar een kort moment aan. Dan sla ik mijn ogen af en praat verder. “Genoeg complimentjes. Ga jij koken of moet ik het doen? Laat ik het anders stellen. Kun jij koken?” “Ik kook als de beste. Ooit in een vorig leven was ik kok.” Intussen loopt hij al naar de keuken toe. “Mooi, want dan kan ik mij nu even gaan verkleden. Als jij er zo bij loopt kan ik niet achterblijven.

Ongeveer een uur later loop ik rustig de trap af. De geur die door het huis hangt laat mijn maag knorren. Misschien had hij gelijk en kan hij echt koken. Het ruikt in ieder geval niet aangebrand! Rustig loop ik door naar de keuken en blijf in de deuropening staan. Justin loopt net met een pannetje eten naar de tafel. “Hoi Case,” zegt hij loopt intussen door. Net nadat hij zich van mij af heeft gedraaid, keert hij weer om. “Wauw! Dat staat je echt zo goed!” Goedkeurend kijkt hij mij aan en ik ben blij dat ik ook een van mijn nieuwe kleren aan heb. Natuurlijk ook nog de kleding die hij het mooist vond. Een zwart jurkje, vrij lage hals, korte mouwtjes en dan tot vlak boven mijn knieën. Ik draai een keer een rondje, waardoor mijn jurkje om mijn lichaam heen zwiert. Lachend kijk ik hem aan en loop naar hem toe. “En meneer de chef-kok, wanneer kunnen we eten?” “Als je nog even in de huiskamer wacht, zet ik de laatste puntjes op de i.” Ik knik en draai mij weer om. Zijn ogen voel ik in mijn rug terwijl ik de keuken verlaat.

“Kom je eten?” verschrikt kijk ik om. Ik was in mijn gedachten verzonken en had hem niet horen binnenkomen. Meteen tover ik weer een glimlach op mijn gezicht. “Heel graag.” Nog voordat ik op kan staan is Justin al om de bank heen gelopen. Hij steekt zijn hand uit, die ik nog steeds glimlachend aanpak. Soepel kom ik overeind en kijk afwachtend naar Justin. “Kan ik deze jongedame misschien naar haar stoel begeleiden?” zegt hij en houd mij zijn arm voor. “Heel graag,” antwoord ik tevreden en steek mijn arm door de zijne. Samen lopen we de keuken in en zodra ik de keuken inkom valt mijn mond open van verbazing. “Wauw,” zeg ik zachtjes en kijk met glinsterende ogen naar Justin. “Heb jij dit gedaan.” Hij knikt zelfvoldaan, duidelijk tevreden met mijn reactie. Nog eens kijk ik naar de keuken die sfeervol is verlicht door een zacht licht van de lamp. Verder staat op de eettafel het eten in mooie schalen en met het kaarslicht aan. Verder heeft hij er een wit tafellaken overheen gedaan en de hele keuken is al netjes opgeruimd. “Ik dacht dat je een grapje maakte toe je zei dat je in een vorig leven chef-kok was geweest.” “Ga eerst het eten maar eens proeven, dan praten we verder.”

“Dat was overheerlijk,” zeg ik als we een tijd later op de bank neerploffen. Justin start de dvd op en komt naast mij zitten. Ik laat mij lekker tegen hem aanzakken. Voor een moment aarzelt hij, maar dan slaat hij een arm om mij heen. Ik nestel mij dicht tegen hem aan. Wat voelt dit vertrouwt, realiseer ik mij. Mijn blik gaat omhoog naar Justin die al naar het scherm zit te kijken. Na een kort ogenblik lijkt het of hij mijn blik voelt en kijkt hij ook mij aan. Onze blikken blijven steken en ik merk dat ik automatisch handel. Zachtjes druk ik mij op mijn armen wat omhoog.

Citaat:

Casey

Nieuwsgierig kijk ik het kleine huisje rond. Het is in een vrij oude houten stijl. Het geheel maakt het knus en gezellig. Alles is netjes opgeruimd. Wat mij zeer verbaasd voor een vrijgezelle man. Ik kijk even naar Matt die in de keuken wat drinken aan het pakken is. “Je houdt de boel netjes hier,” zeg ik en laat duidelijk merken dat ik het waardeer. “Het is niet zo groot, en op deze manier zorg ik ervoor dat het wat ruim over blijft komen,”antwoordt hij terwijl hij met twee glazen terugkomt lopen. Hij komt naast mij zitten op de bank en geeft mij een glas aan. “Dankje,” zeg ik en schenk hem een glimlach. “Wat is er eigenlijk gebeurd tussen jou en Justin? Ik dacht dat jullie zo close waren,” vraagt hij de onvermijdelijke vraagt. Even ben ik stil en denk terug aan gisteravond. Wat kan ik Matt vertellen. Ik wil hem niet het achterste van mijn tong laten zien. “Nee, we zijn niet zo close,” antwoord ik. Het blijft stil en ik weet dat hij verwacht dat er nog meer achteraan komt, maar ik houd mijn mond. Misschien was het niet echt een antwoord op zijn vraag, maar ik realiseer mij wel wat. Ik dacht ook dat we close waren, maar blijkbaar heb ik mij vergist. Mijn blik glijdt opzij naar Matt waar ik zijn blik ontmoet. Hij blijft mij scherp opnemen en voor een lange tijd staren we elkaar aan. Uiteindelijk breek ik het contact, door naar Bo te kijken die aan mijn voeten ligt. Nadenkend aai ik Bo over zijn kop heen. Wat moet ik nu eigenlijk gaan doen? “Ik ga even naar buiten. Frisse lucht halen,” zeg ik tegen Matt. Zonder op antwoordt te wachten verdwijn ik de deur uit.

Er was ineens iets tot mij doorgedrongen. Wat moet ik nu eigenlijk gaan doen? Wat ben ik eigenlijk aan het doen? Ik maak mij druk om simpele dingen als Justin. Dat terwijl mijn ouders weet ik veel waar zitten. Zonder Justin zal ik niet de mogelijkheid hebben om dit probleem op te lossen. Misschien moet ik naar Justin toegaan. Kijken wat hij te zeggen heeft. Ik blijf met die gedachten spelen, terwijl ik doorloop. Heb ik eigenlijk wel recht om boos op hem te zijn? Wat heeft hij nou eigenlijk precies verkeerd gedaan?

De rest van de dag zwerf ik door het bos heen. Pas helemaal aan het einde van de middag kom ik aan bij het huis. Een paar uur eerder was ik er nog van overtuigt dat ik zou gaan doen. Nu weet ik het niet meer zo zeker. Vertwijfelt blijf ik even staan, waarna ik plomp verloren op de grond ga zitten in de kleermakerszit. Een tijd lang blijf ik naar het huis staren. Mijn gedachten van de ene naar de andere keus verspringend. In het huis lijkt het stil en ik kan niks van beweging ontdekken. Toch weet ik zeker dat Justin in huis is. Misschien is het alleen een voorgevoel of de zo gezegde vrouwelijke intuïtie. Ik wilde dat Abbigail er was. Zij had waarschijnlijk goede raad kunnen geven. Of een grap kunnen maken, waardoor alles vergeten is.

Het begint al te schemeren als eindelijk de deur van het huis opengaat. Justin komt naar buiten lopen, recht mijn kant op. Automatisch begint mijn hart sneller te kloppen en voel ik de spanning omhoog komen. Ik ben helemaal stijf geworden van de lange tijd stil zitten en mijn rug doet zeer, toch blijf ik stil zitten. Afwachtend wat Justin gaat doen. “Moet je niet naar de vriendje toe,” opent Justin het gesprek enigszins sarcastisch. “Ik denk dat ik die wel verdient had,” antwoord ik. “Waarom ga je niet naar hem toe. Ik dacht dat ik je die overnachting al geregeld had.” “Klopt, maar ik wilde jou nog even spreken,” probeer ik mijn rust te bewaren. “Ik zie niet in waarom.” “Zonder jou zal ik mijn ouders niet kunnen vinden. De missie moet doorgaan, dat kan alleen als ik met jou samenwerk.” Hij glimlacht een keer minachtend. “Was dat wat je kwam vertellen? Dat je ook nog om meer mensen geeft dat om jezelf? Niet zo’n ego bent als dat je laat voorkomen?” “Ik ben geen ego!” roep ik verontwaardigd. “Oh ja?! Had je aan je ouders gedacht voordat je wegging? Nee, want op zo’n moment denk je niet na. Je bent onverantwoordelijk en ondoordacht!” zegt Justin scherp. “Mijn ouders zijn voor mij het belangrijkste in de wereld.” “Dan zou je dat eens moeten laten merken! Bovendien zijn het je pleegouders, mocht ik je eraan moeten herinneren.” Kwaad kijk ik hem aan. “Wat ben jij een… een…” “Een wat? Iemand die eerlijk verteld wat hij vindt? Of denkt? Opnieuw kijk even naar jezelf wil je.” Intussen zijn de tranen in mijn ogen gekomen. Ik wil nog meer zeggen, maar mijn stem is in staking. Zonder nog wat uit mijn keel te krijgen, draai ik mij om en loop weg.



Abbigail
Ik kijk naar het mes in de hand van Nathaniel. Wie was het op die motor? En wat wilde diegene met die mes doen? Met grote ogen kijk in van het mes naar Nathaniel. “Het was sowieso een man.” Mompelt hij en kijkt nog even in de verte. Net of hij wilde kijken of hij zag wie het was. Dat kon natuurlijk niet, want diegene was allang weg. “En nu?” vraag ik voorzichtig. Nathaniel kijkt mij even aan. “Nou diegene zal vast niet meer terugkomen. Ik bel George, die kan dan dit laten ophalen en de omgeving onderzoeken. Jij gaat slapen en morgen gaan wij terug naar huis.” Ondertussen pakt hij al zijn mobiel. “Ik ga waar jij gaat hoor,” zeg ik scherp. “Ik wil niet buitengesloten worden.” Nathaniel knikt kort. Vlak daarna gaat blijkbaar de telefoon over en hoor ik hem praten. Hij vertelt kort wat er gebeurd is en wat hij gevonden heeft en blijkbaar spreken ze dan nog wat af over het onderzoek.
Omdat ik zo goed mogelijk probeer te luisteren naar wat Nathaniel zegt, hoor ik de voetstappen achter mij niet. Wanneer ik een hand op mijn schouder voel draai ik mij met een ruk om. Ik kijk recht in de ogen van de moeder van Nathaniel. “Problemen.” Constateert ze kort. Ik knik en kijk even naar Nathaniel die zijn moeder nog niet in de gaten heeft. “Er wilde iemand inbreken,” zeg ik kort. Niet van plan veel meer te zeggen. Straks maak ik deze mensen voor niets ongerust! “We zijn wel wat gewend. Kom jij maar naar binnen, ik zet wat water op.” Langzaam trekt ze mij naar binnen. Ze weet duidelijk hoe ze moet reageren, want al snel voel ik me wat rustiger. “Nathaniel lost het wel op en straks horen wij vast meer.” Stelt ze mij nog even gerust.

Het is ondertussen al over drie wanneer de laatste mensen vertrekken. Niemand in het huis, behalve de moeder van Nathaniel heeft iets gemerkt. Ze slapen allemaal nog en de mensen die langs zijn gekomen voor het onderzoek waren verschrikkelijk stil. Ze hebben de hele omgeving afgezocht, maar hebben verder geen harde bewijzen gevonden. Geen vingerafdrukken, geen materiaal. Niets belangrijks. Alleen een bandenspoor van een motor en wat voetafdrukken van diegene zijn schoenen. Maat 46. Hebben zoveel mensen. Het mes was verder ook niet bijzonder, dus ver zijn ze niet gekomen. Ze zouden alles nog een keer op het kantoor nagaan, maar hier waren ze klaar. En wij moesten maar gaan slapen. Eigenlijk ben ik ondertussen al verschrikkelijk moe.
Nathaniel komt binnen en gaat op de bank zitten. “Niets, helemaal niets.” Ik knik begrijpend. “Morgen gaan we terug naar huis en vertellen het aan de anderen,” gaat hij verder. “Maar eerst gaan we maar slapen.” Hij sluit alles goed af en loopt met mij mee naar boven. Hij doet de deur open en geeft me nog een zoen. “Slaap lekker en maak je maar niet ongerust. Het zal vast maar een gewone inbraak zijn geweest.” Dan schuift hij me naar binnen en doet de deur achter mij dicht. Ik ga op het bed zitten en kijk uit het raam. Er bekruipt mij een angstig gevoel. Iets waar ik mijn vinger niet op kan leggen. Er is gewoon iets raars aan de hand, maar wat?
Ik wou dat Casey hier was. Die zou mij helpen. We zouden samen nog even kunnen napraten. Misschien dat we wat te weten zouden komen? Of ze zou iets grappigs zeggen waardoor de sfeer meteen beter zou zijn. En daarna zouden we gaan slapen. Rustig. Ik zucht diep. Wat het ook is, het zal tot morgen moeten wachten.

De volgende dag ben ik rond 8 uur wakker. Ik spring snel onder de douche en daarna pak ik mijn koffer in. Eigenlijk wil ik zo snel mogelijk terug. En binnen een recordtijd sta ik dan ook beneden. Zoals verwacht is Nathaniel ook al helemaal klaar. Wanneer ik op de trap sta met mijn koffer komt hij me tegemoet. “Goedemorgen!” zeggen we tegelijk en ik grinnik. “Zal ik je even helpen? Op deze manier ben je morgen pas beneden.” Zegt hij met een lach en neemt de koffer van mij over en gaat mij voor de trap af. “Gaan we meteen terug?” vraag ik hoopvol. “Ja.” Hij zet mijn koffer in de gang en vangt mij op wanneer ik net de laatste tree af wil stappen. Ik sla mijn armen om hem heen en we draaien een rondje. “Gek.” Zeg ik lachend. “En bedankt schat,” antwoord hij. Dan zet hij me weer neer op de grond, maar laat me nog niet los. “Mijn ouders weten overigens overal vanaf, maar mijn broers en zusjes niet. Dus zeg er maar niets over.” Fluistert hij nog even. Dan lopen we samen naar binnen voor het ontbijt. Al is het ontbijt heerlijk, toch kan ik niet wachten om weg te gaan. Wanneer het dan ook eindelijk de tijd is om te gaan bedank ik de ouders nog even voor alles en stap dan in de auto. Nathaniel volgt mijn voorbeeld. “We gaan nog eerst langs George, vanavond komen we pas thuis aan. Hij wilde nog even met ons praten. Daar naartoe is het ook weer zo'n drie uur rijden.”
Hij knijpt even in mijn hand en start dan de auto.

De hele dag is eigenlijk prut. Eerst drie uur in de auto naar George. Daar hebben we gepraat over onze bedenkingen, over wat mogelijk de bedoeling was met de inbraak en het gaat nog even over de ouders van Casey. Want we gaan toch eerder op missie. Vooral na alles wat er is gebeurd. We lunchen laat met George en daarna stappen we weer de auto in. Nu dan daadwerkelijk op huis aan. Daar moeten we Casey en Justin gaan inlichten over het hele gebeuren…

Op het moment dat we het terrein oprijden zie ik Casey zich omdraaien en weglopen. Justin kijkt onwijs zuur. Casey verdrietig. Wat is hier nou weer gebeurd? Meteen stap ik uit. Nathaniel heeft het blijkbaar ook al door en over de auto kijken we elkaar even aan. We snappen elkaar meteen. Ik Casey en Nathaniel Justin. Ik ren vlug achter Casey aan. “Casey, wacht! Wat is er aan de hand?” Met grote passen loopt Casey door, maar ik laat mij niet afschrikken en volg haar op de voet. Dan word ik het zak en pak hij mij de arm en draai haar om. “Hij…. Hij is verschrikkelijk!” De tranen biggelen over haar wangen. Zonder wat te zeggen sla ik mijn armen om haar heen. “Ik … ik… ga niet daar slapen..” Mompelt ze. “Dan nemen wij onze oude kamers, je weet wel een stuk van het huis vandaag. Die hadden we toen ook. Alleen nu blijven we samen in een zo’n hutje!” antwoord ik meteen. Casey mompelt nog wat, maar wordt dan stil. Opeens kijkt ze me aan. “Nee! Ik ga bij Matt slapen. Heb ik al beloofd!” Er gaat een schok door mij heen, maar ik probeer het niet te laten merken. “Ik ga mee.” Zeg ik vastbesloten. Casey veegt haar tranen weg en er komt een waterig glimlachje op haar gezicht. “We zijn weer samen hoor.” Ze haakt me door haar arm en samen lopen we langzaam richting het huis van Matt. Ik voel mijn maag even ineenkrimpen. Ja, er is iets...