Bokt.nl

Citaat:

Abbigail

De tijd lijkt langzaam voorbij te tikken en na een paar minuten kijk ik bedenkelijk op. “Krijg ik het nog te horen… ooit?” “Ooit… ja” Antwoord hij zacht terug. Ik zie aan zijn ogen dat hij het er moeilijk mee heeft. “Oké, mag ik nog één vraag stellen?” Vragend kijkt hij mij aan. “Natuurlijk.” “Als ik beloof dat ik na deze vraag geen vragen meer zal stellen vanavond, beloof jij dan een eerlijk antwoord te geven?!” Vol verwachting kijk ik hem aan. “Als je maar niet vraagt waarom dit is gebeurd.” Antwoordt hij vlot terug. “Dat hoef ik niet te weten, voorlopig.” “Oké, stel hem dan maar.” Nathaniel en ik gaan er even goed voor zitten.
“Wisten mijn ouders er echt van? En zijn ze serieus niet mijn ouders? Dat filmpje… Ik zie het telkens voor me.” Mijn hart gaat sneller kloppen en mijn ogen blijven strak op het gezicht van Nathaniel gericht. “Dat zijn twee vragen.” Concludeert Nathaniel in de hoop het allemaal niet te hoeven zeggen. “Alsjeblieft.” Smekend kijk ik hem aan. “Ik moet het weten.” Nathaniel knikt.
“Je ouders wisten er heel zeker van. Je weet dat de koffers al klaar stonden. Ook konden ze je het niet vertellen, want… nou anders komen jullie en misschien zelfs je vrienden ook in gevaar. En.. het is waar. Het zijn inderdaad niet je echte ouders, het spijt me.” Dat kan niet, heb ik mijn hele leven in een leugen geleefd? Waarom weet hij al die dingen en ik niet? Wat is er zo gevaarlijk? Leven mijn biologische ouders dan ook nog of niet? Meer vragen spoken door mijn hoofd, maar ik weet wat ik beloofd heb en wil me er ook aan houden. Aan de andere kant voel ik mij wel rustiger onder het idee dat die man met dat filmpje nooit gelogen heeft. Dat er niets met mij zal gebeuren, aangezien ze mij blijkbaar nodig hebben voor iets.

“Oké.” Mompel ik na tien minuten. Nathaniel laat zijn hand op de mijne rusten. Ik kijk naar hem op en zie zijn bezorgde blik “Als ik het maar te weten kom.” Zeg ik. “Dat kom je.” Zegt Nathaniel rustig. “Dat beloof ik je.” Nu is het mijn beurt om te knikken. Opeens voel ik mij moe. Moe van de dag, maar ook van de informatie die ik allemaal heb gekregen. Langzaam zak ik tegen Nathaniel aan.
Dan opeens denk ik aan wat hij eerder op de avond had gezegd. Tieners? Hallo, we zijn wel achttien hoor. Met een vaart kom ik omhoog en draai me om naar Nathaniel die verschrikt opkijkt. “Tieners?!” Zeg ik met een boos gezicht. “Nou, eh. Tja..” Ik zie dat Nathaniel onopgemerkt probeert te draaien met zijn ogen. Hij denkt natuurlijk dat ik weer in mijn eigen draai kom. “En dan ook nog draaien met je ogen!” Nog even een schep erboven op gooien. “Abbigail.” “Ja, nee. Niets Abbigail. Jij grote stinkerd!” Grinnik ik nu. Verbouwereerd kijkt hij me aan. “Zeg hallo. Ik stink niet.” Zegt hij arrogant. Ik kan het niet laten en geef hem een zachte por in zijn zij. Hij schiet overeind. Nu schiet ik helemaal in de lach. “Zo, jij kan daar dus niet tegen?!” Zeg ik, wetend dat ik dat eigenlijk ook niet kan. “Jawel, maar het kwam zo plotseling.” Mompelt hij. “Je moet anders altijd voorbereidt zijn, dat weet je toch?!” Kaats ik terug, mijn lachen proberen in te houden. “Eh…” Weet hij even niets uit te brengen. Nog een keer geef ik hem en por in zijn zij. “Hé, houd eens op!” Mocht hij willen. “Tieners, wat denk je wel niet. Hoe oud ben jij? En dan ook nog zo’n slapjanus.” We staan ondertussen tegenover elkaar. “Dit is toch niet echt een tijd om grapjes te maken? Ik bedoel, na alles net.” Ik schud mijn hoofd. “Tuurlijk wel, iets luchtigers mag nu wel. En lachen is goed voor. En wat moet ik anders? Huilen? Dat heb ik al genoeg gedaan en heeft denk ik niet zoveel zin meer.” Nathaniel kijkt bedenkelijk maar kijkt mij dan serieus aan. “Ten eerste, ja jullie zijn tieners. Ten tweede onvoorbereid ben ik niet, alleen een beetje overdonderd door een tiener, ten derde ik ben ouder dus toon wat meer respect en als laatste slapjanus? Dacht het niet.” Ondeugend kijk ik hem aan. “Oké, ik zei het fout. Een stinkende slapjanus.” Ondertussen doe ik een grote stap achteruit. “Pardon?!” Ik bijt even op mijn lip om niet te gaan lachen. “Kan jij eigenlijk wel tegen kietelen?” Nog een keer doe ik een stap achteruit, terwijl Nathaniel een stap in mijn richting doet. “Ja, natuurlijk.” Zeg ik verschrikt en niet zo zeker van mijzelf. “Uhu… ik geloof je niet.” Snel draai ik mij om en ren om de tafel heen naar de keuken, waar ik de deur dicht doe en erachter ga staan. “Eerste les.” Hoor ik vanaf de kamer. “Altijd doen alsof je zeker van jezelf bent en nooit, maar dan ook nooit een ruimte in rennen waar je niet meer weg kan komen.” Ik hoor Nathaniel dichterbij komen. “Ik heb anders de deur naar buiten hoor.” Roep ik terug. “Die heb ik straks al dicht gedaan. Je weet maar nooit wie er binnen wil komen. En zoals je weet moet je nooit je sleutel in de deur houden.” Flip, daar kan ik dus niet doorheen. Even spiek ik door een kiertje maar zie dat Nathaniel praktisch voor de deur staat. “Volgende les zegt hij aan de andere kant van de deur. Nooit iemand belachelijk maken die groter, sneller en sterker is dan jou.” Hij heeft wel een goed punt, maar gewonnen ga ik mij dus echt niet geven. “En dan de derde les. Nooit achter een deur gaan staan die naar je vijand opent.” Met een vaart opent hij de deur. Oké, dat was niet zo slim. Bedenk ik mij. “Grapje!” Zeg ik snel. “Grappig hè?” Zeg ik en knipper even met mijn ogen. “Jammer.”
Weer wil ik mij omdraaien om achter de keukentafel te gaan staan, maar ben te langzaam. Nathaniel pakt mij stevig vast en begint te kietelen. “Nee!” hik ik. “Genade?” vraagt hij. “Ja, ja. Wat jij zegt! Genade!” Mompel ik ondertussen. “Zeg maar na: Het spijt me Nathaniel voor wat ik gezegd heb…” Ondertussen gaat hij door. “Het sp, sp, spijt me Nathaniel voor … wat ik gezegd heb. Laat me nu los!” Ik probeer me los te krijgen maar het lukt niet. “Nee je bent nog niet klaar. Zeg dit ook maar na: Je bent niet een stinkende slapjanus, ik ben een tiener die respect moet hebben voor jou.” Ja daaaag dat ga ik echt niet zeggen! “Nee! Dat zeg ik niet.” Hik ik weer. “Dan heb jij even pech.” Zegt Nathaniel grinnikend terug. Dan krijg ik een hand los en por hem weer. “Hee, joh!” Even verslapt zijn greep en ik trek mij los om vervolgens door de deur heen te rennen. “Oké, je stinkt niet en je bent geen slapjanus. Maar dat andere ga ik niet zeggen!” “Oké. Dat hoeft dan niet.” Zegt hij terwijl hij ook naar de kamer toe loopt. “Wapenstilstand?” Vragend kijk ik hem op afstand aan. Hij knikt. “Mooi.” Zeg ik wetend dat ik nooit gewonnen zou hebben. Ik plof weer op de bank met Nathaniel naast mij.
“Hoe laat is het eigenlijk?” vragend kijk ik hem aan. “Half 1.” “Oh en we moeten morgen wel gewoon trainen?” vragend kijk ik hem aan. “Ja, maar jullie mogen wel wat later opstaan van mij.” “Mooizo. Hoelaat?” “In plaats van zes uur, moeten jullie om acht uur aan het ontbijt zitten.”
"Dat is toch niet uitslapen! Jullie krijgen er ook last van hoor." "Ik ben het gewend." Zegt hij. "Maar jij moet anders maar gaan slapen." "Ja, maar Casey dan. Die is nog steeds niet binnen." Nathaniel kijkt me onderzoekend aan. "Justin is vast allang bij haar." Eigenlijk heb ik gewoon totaal geen zin om nu te gaan slapen. Moet ik eerst door het donker naar buiten, straks raak ik weer de weg kwijt. "Toch wacht ik wel even." Nathaniel knikt.
Terwijl we zo samen zitten te wachten maak ik nog maar wat thee klaar. De kamer is best gezellig met de haard aan, het heeft echt iets huiselijks!

Casey

Oké, ik moet hem gaan helpen! Maar hoe moet ik dat doen? Ik ben toch niet sterk genoeg. Oh, luisterde ik maar wat vaker. Misschien wist ik dan wat ik kon doen. Ik zou ook wel zo snel en lenig als Justin willen zijn. Hoe kan ik hem nu gaan helpen? Misschien aan zijn haren trekken? Gatsie, die vieze vette haren van die enge kerel. Ik zucht. Het moet maar. Ik loop op hem af en en trek met twee vingers aan zijn haren. Geen reactie. Oké, misschien moet het echt goed hard! Ik doe mijn ogen dicht en klem mijn hand om zijn haren om vervolgens heel hard eraan te trekken. Ik hoor een schreeuw en de man draait zich om naar mij. “Iel.” Mompel ik. In de tussentijd reageert Justin meteen. Nog voordat de man het doorheeft ligt hij plat op de grond. “Casey, naar de auto. Nu!” Schreeuwt Justin. Meestal neem ik geen bevelen, maar nu weet ik dat het menens is. Ik ren naar de auto en ga erin zitten. Met mijn deur op slot. Ik zie Justin nog wat rommelen bij de man en daarna komt hij mijn kant op gerend. Ook hij gaat in de auto zitten en binnen een seconde rijden we weg met gierende banden. Wat zou hij met die man hebben gedaan?
“Zo dat hebben we even goed aangepakt.” Mompel ik toch nog een beetje verbouwereerd. “Ja, jij hebt goed aan zijn haren getrokken. De volgende keer moet je alleen niet zo ongelofelijk dom zijn om in de auto van een vreemde te stappen. Weet je wat er allemaal had kunnen gebeuren?” Ik slik even, eigenlijk wil ik daar niet aan denken. “Waarom bracht jij mij dan niet gewoon?!” Antwoord ik kwaad. “Dan was het nooit gebeurd, dan waren mijn haren geknipt en…” Tranen branden achter mijn ogen. “Je haren geknipt? Waarom begin je daar steeds over? Soms snap ik echt geen snars van je. Zeg maar gerust bijna altijd. Doe alsjeblieft niet zo moeilijk. Waarom?!” Kwaad geeft hij nog een beetje gas bij. Ondertussen voel ik een traan langzaam over mijn wang glijden. “Weet jij hoe het is om zomaar weg te worden gehaald bij je leventje? Alles wat je had… poef weg. Continu onzeker zijn over wat komen gaat?! Wie zegt dat jullie de waarheid spreken. Moeten wij jullie maar op jullie woord geloven? Op dat filmpje. En wat als het echt mijn ouders niet zijn? Ze waren bijna nooit thuis, maar…” Ik kijk starend naar buiten, geschrokken van wat ik allemaal gezegd heb. Dit was niet de bedoeling. Even is het stil. Wat moet ik zeggen?
Dan zet Justin de auto aan de kant, doet de motor uit en kijkt mij aan. “Het spijt me. Net was ik geschrokken en daarom reageerde ik zo fel. Op zich logisch denk ik.” Ik knik en hij gaat verder. “Over wat je zei. Nee, ik weet niet hoe het is om zomaar te worden weggehaald. Het heeft ook niet echt mijn voorkeur, maar ik weet wel dat het alleen op die manier kon, anders hadden we het echt wel anders gedaan. Ik kan je nu niet meer vertellen, maar je moet mij vertrouwen.” Ik knik weer en ondertussen veeg ik mijn tranen weg. “Het spijt mij ook, denk ik. Maar ik moet aan iets vasthouden. Ik kan niet alles kwijtraken, dat wil ik niet. Ik heb niemand en... ik weet dat ik het mezelf moeilijk maak. Maar zo ben ik altijd geweest.” Zeg ik zachtjes. “Waarom? En over dat je ouders nooit thuis waren, hoezo? Lijkt mij moeilijk.” Vragend kijk Justin mij aan. “Ik ben niet zielig.” Antwoord ik fel. “Dat zeg ik ook niet, maar dan kan het nog wel moeilijk zijn.” “Mijn ouders zijn niet veel thuis, omdat ze allebei werken. Ze gaan de hele wereld over. Doordat ze zich schuldig voelen geven ze mij alles wat ik wil. Alleen heb ik hun liever dan de rest… Maar dat was, eh... is mijn leven.” Justin knikt. “Ik snap het. Oké, laten we afspreken. Ik zal proberen jou beter te begrijpen en jij gaat proberen wat beter je best te doen?!” Ik klaar een beetje op en er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht. “Oké, deal!” Hij gaat verder. “En als er wat is zeg je het gewoon in de groep. We moeten voorlopig echt met elkaar opschieten, want we zitten nog wel even aan elkaar vast. Abbigail heeft het net trouwens nog voor je opgenomen en is na jou boos weggelopen het donker in.” Ik grinnik even. We kunnen dan niet altijd goed opschieten, op de een of andere manier begrijpen we elkaar toch. “Mooizo.” Antwoord ik arrogant. Justin schudt glimlachend zijn hoofd en start de motor. “Wat heb je met die man gedaan?” vraag ik opeens. “Stof laten happen.” Doordat hij resoluut wegrijd merk ik dat hij verder niets wil zeggen. “Ik moet wel iets meer gaan luisteren, want ik wil dat ook wel kunnen eigenlijk.” Maar zeg er meteen achteraan “Zolang ik mijn nagels maar niet breek.” Ik hoor Justin naast mij in de lach schieten.
Na een tijdje te hebben gereden komen we opeens in een dorp aan. Opeens begin ik te stralen. “Wat doen we hier?! Ik had dit niet verwacht.” Zeg ik vrolijk. Justin stopt voor een gebouw. “Ik moet mijn haar ook maar eens laten knippen.” Antwoordt hij alleen. Terwijl we uitstappen zegt hij nog: “Het is niet wat je gewend bent, maar het is iets!” Ik schud mijn hoofd. “Zolang mijn haar maar geknipt wordt!” Ik haak mijn arm door die van Justin en samen lopen we het gebouw binnen.

Pas heel laat in de avond komen we thuis aan. Ondertussen zal het al wel half 2 zijn geweest. Terwijl we zachtjes naar binnen lopen horen we Abbigail en Nathaniel praten. Blijkbaar is het goed gekomen. Vrolijk loop ik de kamer in en draai een rondje. “Kijk? Zien jullie het?” “Niet e…” Wil Nathaniel zeggen maar krijgt een stomp van Abbigail. “Het ziet er weer super uit!” Zegt hij dan. Ik grinnik even. “Weet ik.” Ook ik en Justin gaan zitten en met zijn vieren praten we nog even na.

Een uur later zegt Nathaniel opeens. “Gaan jullie maar slapen. Morgenochtend wil ik jullie om 9 uur aan het ontbijt zien.” Bedenkelijk kijk ik hem aan. Die is gek, ik wil tot 11 uur uitslapen. Ik bedenk mij dat ik beloofd heb mijn best te doen en knik.
Na we welterusten hebben gezegd lopen Abbigail en ik door de keuken. “Beter dan de acht uur die hij eerst zei!” fluistert Abbigail. “Mij maakt het allemaal niet meer uit. Mijn haar is geknipt!” Zeg ik vrolijk. Abbigail draait even met haar ogen, maar ik laat haar maar.
Wanneer we de buitendeur open doen kijken we allebei verschrikt. Het is pikdonker en onze huisjes staan een stuk verderop. Die kunnen we vanuit hier niet zien. “Ga jij maar voorop.” Zeg ik tegen Abbigail. “Ja daag.” Zegt zij. “Je weet wat ik heb meegemaakt vanavond hè!” antwoord ik weer. “Ja, maar ik ga echt niet hoor.” Dit meen je niet. Ik krijg opeens een idee en draai me om. “Kom mee.” Antwoord ik. Abbigail loopt achter me aan, terug naar de kamer. Nathaniel en Justin kijken op. “Wij blijven bij jullie slapen.” Zeg ik alsof het vanzelfsprekend is. “Jullie durven niet in jullie eentje door het donker te lopen.” Constateert Justin. “Nee…” Maar voordat ik uitgesproken ben neem Abbigail het woord. “Jullie willen toch niet op jullie geweten hebben dat van die lieve geweldige schattige meiden iets overkomt, toch?!” Ze knippert even met haar ogen. Ik grinnik. Ze leert nog eens wat van mij! Langzaam komen Justin en Nathaniel overeind. “Nee, dat klopt.” Zegt Nathaniel. Ik kijk even van Abbigail naar Nathaniel en haal dan mijn schouders op. Dat kan niet. Abbigail is zo, ja wat eigenlijk? Anders. Het kan gewoon niet.