Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-02-14 21:54

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 12-02-14 21:54

Het is prettiger lezen als het met alinea's geschreven is. Zo is het zo'n enorme lap tekst dat ik er een beetje tegenop zie om eraan te beginnen haha.

De lettertjes gaan dan altijd zo dansen.

**Geplaatst**: 12-02-14 22:34

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 12-02-14 22:34

Oh wat is het weer spannend :oo

**Geplaatst**: 12-02-14 22:52

Geplaatst: 12-02-14 22:52

YESSSS ! Een nieuw stuk ! $*\o/*$ $*\o/*$ $*\o/*$ $*\o/*$ $*\o/*$ $*\o/*$ $*\o/*$

Nu maar snel gaan lezenn

**Geplaatst**: 12-02-14 22:58

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 12-02-14 22:58

Tjemig he wat was dat spannend

mijn harat zat op aommige stukjes echt in mijn keel :')

**Geplaatst**: 12-02-14 23:31

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 12-02-14 23:31

Oeeeh spannend!!
Goed stuk weer :))

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-02-14 14:38

Geplaatst door de TopicStarter : 13-02-14 14:38

Bedankt allemaal!

Jorinda schreef:
Het is prettiger lezen als het met alinea's geschreven is. Zo is het zo'n enorme lap tekst dat ik er een beetje tegenop zie om eraan te beginnen haha. De lettertjes gaan dan altijd zo dansen.

Daar heb ik niet aan gedacht deze keer, sorry!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-02-14 14:39

Geplaatst door de TopicStarter : 13-02-14 14:39

xDaphnexx schreef:
Wel een leuk stukje alleen is wat anders dan ik had verwacht

Sorry

**Geplaatst**: 13-02-14 14:47

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 13-02-14 14:47

Leuk (en spannend) stuk weer!! Je schrijft erg goed

**Geplaatst**: 13-02-14 21:04

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 13-02-14 21:04

Weer een super stuk!

**Geplaatst**: 14-02-14 14:32

Geplaatst: 14-02-14 14:32

Knap stuk weer hoor. Erg spannend!

**Geplaatst**: 14-02-14 19:12

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 14-02-14 19:12

wauw! super mooi stuk! Spannend!! Nu al nieuwsgierig naar de volgende

**Geplaatst**: 19-02-14 17:11

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 19-02-14 17:11

Je gaat me heel lastig vinden , maar hoever ben je ?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-02-14 17:12

Re: [VER] Run Away

Geplaatst door de TopicStarter : 19-02-14 17:12

Niet ver, ik ben er nog niet weer mee bezig geweest.

**Geplaatst**: 19-02-14 17:21

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 19-02-14 17:21

haha

maakt niet uit !

**Geplaatst**: 01-03-14 18:03

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 01-03-14 18:03

tijd voor een upje !?!

**Geplaatst**: 01-03-14 18:23

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 01-03-14 18:23

Ik vind van wel! $*\o/*$

**Geplaatst**: 02-03-14 08:59

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 02-03-14 08:59

Ik ook. Ben een meelezer vanaf het begin, maar begin mijn interesse te verliezen en dat vind ik zonde want het is echt een goed verhaal.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-14 17:24

Re: [VER] Run Away

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-14 17:24

Ja ik ben het met jullie eens. Ik ben bezig, dus jullie kunnen stilletjes beginnen met hopen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-14 20:11

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-14 20:11

Na lange tijd, eindelijk weer een upje voor julliee!

Trillend word ik wakker. Ik open mijn ogen. De blauwe ogen waarvan ik gehoopt had dat ik ze nooit meer zou zien kijken me vol minachting aan. Ze zit een paar meter van me af bijna geobserdeerd naar me te kijken. Helena. Het liefst sluit ik mijn ogen gelijk weer. Dunne stralen licht vallen binnen door het stoffige raam boven me. De kozijnen zijn verrot en brokkelen langzaam af. Het is duidelijk dat dit hutje hier al een hele poos staat. Ik druk me omhoog zodat ik recht op zit. Mijn ogen vinden die van haar, ze kijkt me ijzig aan. ‘Waarom doe je dit?’ Vraag ik zacht. Ze staart me minachtend aan. ‘Uit frustratie?’ Mijn stem klinkt kalm, zeker. ‘Omdat je het verdient.’ Fluisterd ze, de woede klinkt door in haar stem. Maar haar woorden kunnen me niet raken, ketsen af tegen een onzichtbare muur in mijn hoofd. Laat het gaan zegt een stem in mijn hoofd. Mijn stem, alleen dan zekerder. ‘Fijn om te weten. Hoe lang mag ik hier nog wachten tot je mijn kop eraf hakt?’ Vraag de stem uit mijn hoofd. Ik weet dat ik te ver gegaan ben, dat ze me zal straffen, maar het maakt me niets uit. Ik zal haar de laatste seconden of misschien minuten die ik nog heb niet meer bang aankijken. Ik zal niet aan de kant gaan als ze op me af komt. Dat heb ik al vaak genoeg gedaan. Haar kaken klemmen zich op elkaar, woedend. Haar hand gaat langzaam naar haar zak, haar vingers zoeken iets. Ze gaat me vermoorden. Ze doet het echt. Schreeuwt een stem. Misschien is dat ook maar beter. Krijst een andere stem er overheen. Gevolgd door een fluistering, niet mijn eigen stem. Dat is het niet, echt niet. Fluistert een stem waarvan ik me de eigenaar niet meer kan herinneren. ‘Staan!’ Commandeert Helena. Ik zet me af tegen het koele hout. Het kraakt onder mijn vingers. Eigenlijk ben ik maar een paar centimeter kleiner dan haar. Ze leek altijd zo groot. Ze graait nog steeds in haar zakken, zoekend. Ik weet dat ze in haar nadeel is op dit moment en even spoken er gruwelijke taferelen door mijn hoofd. Mijn ogen zoeken de omgeving af naar vluchtmogelijkheden en wapens, maar het hutje is helemaal leeg. De enige uitgang is de deur aan de voorkant, waar Helena voor staat. Mijn hart slaat op hol in mijn keel. Ik kan niet weg, niet zonder voorbij haar te moeten.

Ik voel mijn benen trillen, doe er alles aan om het te laten stoppen. Maar het lukt niet, mijn lichaam lijkt zijn eigen leven te leiden en daarbij trekt het zich niks van mij aan. Ze haalt haar hand uit haar zak, haar vingers klemmen zicht om het heft van een mes. Mijn bloedeigen moeder staat voor me met een glanzend vleesmes en ik weet dat ze niet bang is om het te gebruiken. Haar lippen vervormen zich tot een scheve grijns die er angstaanjagend uitziet. Zwijgend sta ik voor haar. Nog geen meter van haar verwijderd. Een keer uithalen en het is gebeurd, ze zal eindelijk doen waar ze al mijn hele leven op uit is. Misschien uit wraak. Misschien uit frustratie. Misschien niet, ik heb geen idee. Ik onderzoek de kleine vlekjes die haar ogen sieren, haar hoekige kaaklijn. Dingen waar ik nog nooit eerder op gelet heb. Ze is niet eens lelijk, maar de woede die van haar afstraald verpest haar uiterlijk absoluut. ‘Indrukwekkend.’ Fluister ik vol sarcasme terwijl ik mijn blik over het mes laat glijden. Eigenlijk was het aanschaffen van een wapen zoals Ruben deed helemaal niet zo’n slecht idee. Rillingen lopen over mijn rug als ik het mes bekijk, omdat ik het herken. Dit mes ligt al jaren bij ons in de bestekla, ik heb er tientallen stukken vlees mee gesneden. Het was best een fijn mes, daarom gebruikte ik deze ook meestal. Opzich is het best een geruststellend idee dat ik vermoord zal worden met mijn eigen mes. Probeer ik mezelf wijs te maken. Maar mijn liegvaardigheden laten te wensen over. Al heb ik jaren ervaring. Jaren van smoesjes verzinnen, lange mouwen dragen en vooral geen zwakte tonen. ‘Toe dan.’ Moedig ik haar zacht aan. Als het dan toch moet, dan liever gelijk. Mijn stem klinkt twijfelend, maar nog altijd zekerder dan hij ooit geklonken heeft. Al kan dat al snel natuurlijk. Ze antwoord niet. Haar knokkels zijn wit uitgeslagen zo strak heeft ze ‘mijn’ mes vast. Ook haar gezicht is wit weg getrokken. Of misschien was het altijd al wit, ik weet het niet meer. Ze staart me aan alsof ze me door me maar lang genoeg in mijn lichtblauwe ogen te kijken kan laten verdwijnen. Zenuwen en angst gieren door mijn lichaam. Ik voel me een net een wild dier tegenover een leeuw.

Gespannen kijk ik haar aan. Mijn lichaam lijkt meer en meer te bevriezen bij elke seconde dat haar blik vergrendeld ligt in de mijne. Ik zou bijna denken dat ze het expres doet, me langer in spanning laten om me vervolgens genadeloos af te maken. Beelden van het scherp metaal dat door mijn bleke lichaam glijd vliegen over mijn netvlies. Warm bloed dat over mijn gezicht loopt zoals al vaker gebeurd is, maar deze keer zou het niet stoppen. Ik stel me voor hoe ze zal lachen, blij dat het haar eindelijk gelukt is. En als ze een beetje haar best doet zal ze ervoor zorgen dat ik nooit gevonden word, of het leek op zelfmoord. Niet dat mensen me zouden missen. ‘Prik me lek dan. Doe waar je al die tijd op gewacht heb. Steek mij, je eigen dochter neer.’ Ga ik onverstoorbaar verder. Ik schreeuw bijna. Ze doet een pasje naar me toe, maar haar arm hangt nog steeds langs haar lichaam. Het tocht hier binnen, koude lucht vind zijn weg tussen de vele gaten en gleuven van het gammele hutje. Ik sta met mijn rug tegen de muur. Letterlijk. En er is niks of niemand dat me nog kan redden. Ze doet nog een stap naar voren en schopt tegen mijn schenen. Ik doe geen enkele poging om me te verdedigen. Een felle pijnscheut schiet door mijn been, ik klem mijn kaken stevig op elkaar om maar zo min mogelijk pijn te tonen. Ik weet dat dat is wat ze wil. Ze wil me kapot zien gaan, ze wil erbij staan lachen als ik kreunend in elkaar zak. Ze haalt nog een keer uit, haar voet raakt me vol tegen mijn heup. Pijn. Haar ogen kijken me bijna verwachtingsvol aan, smachtend naar mijn pijn. Ik haal diep adem, waarna ze me met haar vuist in mijn maag stompt. Verlamd klap ik dubbel. Happend naar lucht herstel ik me weer. Haar glimlach verteld me dat die ene seconde haar al voldoening gaf. Ik kan niet van haar winnen, ze zal doorgaan tot ik kapot ga. Maar opgeven staat nog niet op mijn planning. Ze heft haar lege hand op om me een klap te verkopen. Net op tijd steek ik mijn eigen arm op om hem af te weren. Haar handafdruk gloeit rood op om mijn onderarm, maar liever daar als in mijn gezicht. Gefrustreerd staart ze me aan. Voor ik er over na kan denken trap ik haar in haar zij. Woedend grijpt ze naar haar mes. Ik zie het metaal in een flits op me af komen, en spring achteruit. Achter me is geen ruimte en ik klap tegen de houtenwand. Stof dwarreld naar beneden. Ik houd mijn armen beschermend voor mijn lichaam en het mes schampt mijn arm. Een scherpe pijn laat me weten dat ze me geraakt heeft. Warm bloed loopt over mijn onderarm, langs mijn hand naar de grond. Er is geen vloer in het hutje gelegd dus het druppelt rechtstreeks het zwarte zand in. Gelijk hakt ze nog een keer op me in. Nu is mijn andere arm aan de beurt. Ik kijk tussen mijn met bloed bedekte armen door en zie het mes nogmaals op me afkomen. Snel duik ik weg, opzij. Ze stapt zonder moeite ook op zij en drukt het lemmet tegen mij keel. Het koude ijzer snijd licht in mij vel en boort zich bij elke beweging die ik maak verder mijn huid. Zweet loopt over mijn rug, mijn benen trillen. Mijn hart beukt tegen mijn ribben. ‘Wat ben je toch zwak. Niet?’ Fluistert ze minachtend. Ik heb niet eens de mogelijk tot antwoorden, niet dat ik gewild had. Woedend kijkt ze me aan. ‘Zeg het dan! Zeg me na!’ Krijst ze. Ik kan amper ademhalen. ‘Ik ben zwak.’ Speekt ze langzaam met een grijns op haar gezicht. Ze heeft gelijk, ik ben zwak. Maar ik weiger haar na te praten, haar haar zin te geven.

Hopelijk was het het wachten een beetje waard.

Laatst bijgewerkt door hannah41 op 05-03-14 20:19, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-03-14 20:17

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 05-03-14 20:17

wauw! wat een spanning opeens $_/-\o_$ :):)

geweldig stukje!

**Geplaatst**: 05-03-14 20:23

Geplaatst: 05-03-14 20:23

Wauw, wat super spannend ! Hoever ben je ? *schaamt zich diep*

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-14 20:27

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-14 20:27

Bedankt beide!

CxB schreef:
Wauw, wat super spannend ! Hoever ben je ? *schaamt zich diep*

Niet verder als dit hier boven :')

**Geplaatst**: 05-03-14 21:21

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 05-03-14 21:21

wahahaaaaauw spannend....

**Geplaatst**: 05-03-14 21:23

Geplaatst: 05-03-14 21:23

Wauw, wat een spannend en mooi geschreven stuk!! Je moet echt iets met je talent doen, 'later'! (Als jij dat wil natuurlijk

Ik zal je nog niet dwingen

)

1 tipje, ik weet niet of het al genoemd is, maar het stoort mij soms een beetje:

Het is niet (bijvoorbeeld): Zij is groter ALS ik, maar: Zij is groter DAN ik.

Maar het is echt een heel goed en spannend verhaal!! Ga zo door

**Geplaatst**: 05-03-14 21:30

Geplaatst: 05-03-14 21:30

super spannend!