Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-12-20 13:47

Geplaatst: 29-12-20 13:47

soeboenoe schreef:
kiki1976 schreef:
Geen druk hoor, maar heb je al een vervolg
Je schrijft zo heerlijk, kijk regelmatig of je al weer een nieuw stuk geplaatst hebt

Ik ben er hard aan bezig
Misschien dat het zelfs wel lukt om aan het einde van de middag wat te plaatsen, maar ik kan niks beloven

$*\o/*$ $*\o/*$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-12-20 15:46

Geplaatst door de TopicStarter : 30-12-20 15:46

1 dagje later

Verontschuldiging aan alle F5-toetsen

Edit: Gefeliciteerd Kiki1976!
-----

– Ze legt haar handen voor haar gezicht en wrijft er wat overheen.
‘Zullen we de moeilijke gedachten even voor een ander moment bewaren?’ – Ik leg een arm om haar middel en mijn neus begraaf ik weer in haar haren, ik wil nog even genieten van dit moment voordat het weer ondergesneeuwd raakt door alle complicaties die deze avond met zich meebrengt.

Even liggen we zonder te praten elkaar aan te kijken, ik aai wat langs haar gezicht, veeg een verdwaalde krul achter haar oor. Mijn hele lijf lijkt te gloeien van geluk, dat ik zo vredig naast haar mag liggen. Ik hoor haar diep zuchten en haar ogen sluiten. Ze kruipt iets dichter tegen me aan en slaat haar armen om me heen. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en laat mijn kin tegen haar voorhoofd rusten.

‘Syl?’
‘Ja?’
‘Wil je vannacht hier blijven?’
‘Natuurlijk wil ik blijven, niets liever.’ – Ze glimlacht tevreden en gaat overeind zitten, worstelt even met het dekbed waarop ik een stuk opschuif om het dekbed onder me vandaan te kunnen trekken.
Ze draait haar rug naar me toe en kruipt onder het dekbed, ik schuif mezelf ook onder het dekbed om vervolgens tegen haar aan te gaan liggen met een arm om haar heen. Ik voel hoe ze zich nog wat extra tegen me aanduwt als ik wat over haar arm kriebel. We zeggen niets, liggen enkel tegen elkaar aan en geleidelijk aan wordt het soezerig warm onder de deken. Na een poosje hoor ik dat haar ademhaling langzamer en dieper wordt, ik kijk op de wekker op het nachtkastje en zie 2.48 staan, ondanks dat ik het liefst heel de nacht nog zou willen genieten van dit moment, hakt de vermoeidheid er ontzettend hard in. Met mijn neus tussen haar krullen, mijn arm om haar heen en met een rozig, intens gelukkig gevoel voel ik mezelf ook wegzakken in slaap.

Ondanks dat ik fijn in slaap ben gevallen, slaap ik onrustig. Ik word een paar keer wakker met een bedrukt gevoel dat er iets verschrikkelijks staat te gebeuren. Wanneer ik naast me kijk en Daniëlle nog steeds naast me ligt te slapen, verdwijnt dat bedrukte gevoel weer, maakt plaats voor dat rozige gelukzalige gevoel. Om 6.01 word ik voor de laatste maal uit mezelf wakker, Daniëlle ligt met haar gezicht naar me toe gedraaid, waarop het voor mij ietwat ongemakkelijk voelt om tegen haar aan te kunnen kruipen. Ik lig nog even op mijn zij naar haar te kijken, ik kan nu voor het eerst ongegeneerd haar hele gezicht in me opnemen. Ze slaapt met haar mond een beetje open, af en toe trekken haar wenkbrauwen zich in een lichte frons om vervolgens weer te ontspannen. Waar zou ze over dromen?
Ik zucht diep en erger me aan het idee dat we straks de laatste schooldag voor de kerstvakantie hebben. Ik weet namelijk dat wat een gezellige afsluiting moet zijn op zoveel fronten ongemakkelijk en vervelend gaat worden.
De situatie met Biebs is nog steeds niet opgelost, verre van en ik denk dat Daniëlle het onder ogen komen van Niels ook niet als een fijne ervaring zal bestempelen.

‘Staren is onbeleefd, weet je.’ – ze opent een van haar ogen en kijkt me met een nog slaperige glimlach aan.
‘Je maakt het wel heel lastig om niet te staren, eigen schuld.’
‘Slijmbal.’ - Ze geeft me een kus en draait op haar rug om te kijken hoe laat het is. De deken schuift wat naar onderen en onbewust ontbloot ze een stukje van haar bovenlijf. Ondanks dat ik haar gisteren compleet naakt heb mogen zien, maakt deze aanblik dat ik mijn jukbenen wat voel kleuren. Het voelt voor mij nog steeds niet als iets dat echt gebeurd is, meer alsof ik een ontzettend fijne droom heb die gelukkig nog niet op zijn eind loopt.

‘Kom eens hier.’ – Ze ligt op haar rug met een arm uitnodigend naar mij uitgestoken. Ik vlij me weer tegen haar aan, sla mijn arm over haar weer met deken bedekte borst en laat mijn hand rusten op haar schouder. Ik voel haar uitgestrekte arm over mijn schouderblad strelen, het lijkt of ze iets wil zeggen, maar nog aan het bedenken is hoe.

‘Daniël?’
‘Hmm?’
‘Kunnen we niet gewoon hier blijven heel de dag?’
‘Nee, als we ons gezicht niet laten zien is dat voor Bibi en Niels des te meer reden om wat te vermoeden na gisteren.’
‘Zou je dat erg vinden?’ – Ik hoor haar diep zuchten en ze is gestopt met het strelen van mijn schouderblad.
‘Ik zou willen van niet, maar dat vind ik wel. Ik hou nog van hem, je gooit zoveel jaar niet zomaar overboord.’ – Ze kijkt me schuin aan, ik zie dat die woorden haar pijn doen. Ik zou nu zo graag willen zeggen dat ik er voor haar wil zijn, dat ze hem écht niet zo nodig heeft als ze denkt. Maar het voelt niet als de tijd en plaats voor zo’n uitspraak.
‘Sorry, je zult mijn gezeur over Niels ondertussen wel beu zijn.’ – Ze geeft me een kus op mijn hoofd.
‘Kom, we gaan eruit. Drink je koffie?’
‘Ja, lekker!’ – Ze kruipt onder de deken uit, wanneer ze naast het bed staat zie ik haar hele lijf in het schemerlicht. Ik krijg weer een kriebel door mijn hele lijf en voel me enorm bevoorrecht dat ik hier nu ben. Zelfs het simpele idee van samen koffie drinken in de ochtend, maakt me blij.

‘Kom je nog?’ Met haar negligé half dichtgebonden staat ze in de deuropening naar me te kijken.
‘Heb je iets dat ik om kan slaan?’ – Tegelijkertijd stap ik uit bed en trek het dekbed strak over het matras. Ze loopt een andere kamer in en komt met een lang vest in haar handen teruggelopen.

‘Sorry, maar ik ga je niet iets van Niels aan laten doen.’ – Ze kijkt wat verontschuldigend als ze me het vest aanreikt.
Ik trek haar vest aan en probeer het dicht te slaan. We lopen samen de trap af naar beneden en heel even besluipt me het gevoel dat ik een indringer ben in het leven van iemand anders doordat het beeld door mijn hoofd schiet dat Daniëlle en Niels hier jarenlang samen naar beneden zijn gelopen om de ochtend te beginnen. Ineens vallen me allerhande details uit hun leven op als ik de woonkamer binnen kom stappen. Onder andere de twee triptrap stoelen op de kop van de eettafel, de twee duidelijke zitafdrukken naast elkaar van veelvoudig gebruik maken van de bank, de post op de hoek van het kookeiland met zijn naam erop.

Wanneer Daniëlle koffie zet in de keuken probeer ik om deze details van me af te schudden en weer terug te gaan naar het gelukkige gevoel dat ik de dag met haar mag starten. Wanneer ze met twee kopjes koffie aan komt lopen valt het haar op dat ik weer enigszins aan het verdwalen ben in mijn eigen hoofd.

‘Hé Syl, ik heb ook altijd even nodig om wakker te worden, maar dit stil zijn voelt erg ongemakkelijk. Waar denk je aan?’
‘Aan jou. Aan mezelf.’ – Ik wil het niet met haar hebben over mijn indringer gevoel, ik wil mijn hoofd even uitzetten en gewoon in het moment zijn met haar. Dit zijn van die momenten dat ik echt een hekel heb aan mijn overactieve gedachtewereld. Ik merk dat ze niet goed weet wat ze met dit antwoord moet, ze neemt een slok koffie en aait even over mijn hand die op het tafelblad ligt.
‘Heb je spijt?’ – Dat deze vraag vanuit haar aan mij gesteld wordt, schud mijn beleving even door elkaar. Dit is namelijk de vraag die ik al sinds ze begon over Niels op het puntje van mijn tong heb liggen.
‘Spijt? Lieve Daniël, nee echt niet. Alles behalve spijt.’ – Ik leg mijn hoofd even kort op haar schouder.
‘Zullen we dan ophouden met alles analyseren en gewoon deze ochtend nog even samen doorbrengen? We hebben nog tijd zat om over alles na te denken. Als het je wat meer gerust stelt; ik vind het echt fijn met je. Áls je niet iedere keer verdwaald in dat koppie van je.’ – Ze geeft een speelse duw tegen mijn schouder en laat een stralende lach ontsnappen.
‘Je hebt gelijk, sorry.’ – Ik sta op en geef haar van achter haar stoel een knuffel. Ik pak haar koffiekopje en vraag of ze nog koffie wil. Als we ons tweede kopje op hebben, gaat ze naar boven om wat kleding te zoeken. Aangezien ik niet in mijn gala-outfit op de laatste schooldag kan verschijnen. Ik begin de kleding van gisterenavond van de grond te rapen en vouw deze netjes op voordat ik deze op de eettafel leg.

‘Sorry, het is niet het meest modieuze wat ik nog heb liggen, maar ik wil ook niet dat Niels ziet dat je iets van mij aan hebt.’ – Ze reikt me een grijze trui en een donkerblauwe spijkerbroek aan. Zelf ziet ze er weer super uit in een donkerblauwe blouse en een lichte spijkerbroek.
Ik kleed me aan terwijl Daniëlle haar krullen half opsteekt en haar tanden poetst. Ik sta tegen de muur aangeleund te kijken hoe ze haar ochtendritueel afdraait en zich klaarmaakt om te vertrekken naar school. Als ze zich omdraait en ziet dat ik haar bekijk, slaat ze even haar ogen neer en ziet er wat verlegen uit. Ik loop naar haar toe, sla mijn armen om haar onderrug en geef haar nog kort een kus.

‘Zo, Mevrouw Santing, klaar voor vandaag?’ – Ze kijkt me schuin met een sarcastische blik in haar ogen en opgetrokken wenkbrauw aan. Ze maakt zicht los van onze omhelzing en loopt naar de hal om daar onze jassen te halen die we daar gisteren neergegooid hebben.
‘We moeten nu wel echt gaan, weet je zeker dat je alles hebt?’ – Die vraag klinkt wat bezwaard, maar ik snap haar ongerustheid daarin wel.
‘Ja, ik denk het wel. Zo veel had ik niet bij me gisteren.’ – zeg ik met een grijs op mijn gezicht.
‘Syl, even serieus… Heb je alles bij je?’
‘Ja Daniël, natuurlijk heb ik alles bij me. Niet zo ongerust, ik snap dat je niet nog iets terug wil vinden.’
‘Sorry… Kom we gaan.’ – Haar stem klinkt gehaast en wat nerveus.

We stappen de voordeur uit, de hemel ziet grijs en het miezert wat. Het past perfect wat voor mij voelt als een soort van afscheid nemen, want dat is toch wel het gevoel dat nu overheerst gezien we onderweg zijn naar het “normale” leven waarin zij en ik niet meer zijn dan collega’s, zij de echtgenote van Niels en iedereen mooi weer speelt.

**Geplaatst**: 30-12-20 16:03

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 30-12-20 16:03

Mooi vervolg TS

. Heel natuurlijk ook, je kunt je helemaal in het verhaal verplaatsen en dat is natuurlijk ook de bedoeling.

**Geplaatst**: 30-12-20 18:29

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 30-12-20 18:29

Heel leuk stuk weer! Ik vraag me sinds de vorige hoofdstukken wel af of ik iets gemist heb? Het laatste wat ik me kan herinneren was dat Daniëlle boos was op Syl en nu ineens zijn ze samen, ben zelf wel benieuwd hoe dit is ontstaan? Ik neem aan op het gala maar zou wel meer details willen lezen!

**Geplaatst**: 30-12-20 18:48

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 30-12-20 18:48

Ik mis ook een stukje inderdaad. Of wordt daar later nog op in gegaan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-12-20 19:01

Geplaatst door de TopicStarter : 30-12-20 19:01

ApplePapple schreef:
Ik mis ook een stukje inderdaad. Of wordt daar later nog op in gegaan?

Komt later nog terug!

**Geplaatst**: 30-12-20 19:31

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 30-12-20 19:31

Ik zit er ook echt helemaal in, je schrijft zó onwijs goed!

**Geplaatst**: 02-01-21 19:48

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 02-01-21 19:48

Het is weer spannend!

**Geplaatst**: 02-01-21 21:28

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 02-01-21 21:28

Dank je wel soeboenoe.

Super stuk weer

**Geplaatst**: 03-01-21 13:01

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 03-01-21 13:01

ohh wat leuk!!
Heb alleen de verhalen gelezen en nog geen andere reacties. Wil je dit ook echt gaan uitgeven? En weet je dan ook waar? Of heb ik daar overheen gelezen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-21 13:32

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-21 13:32

Juttertje88 schreef:
ohh wat leuk!!
Heb alleen de verhalen gelezen en nog geen andere reacties. Wil je dit ook echt gaan uitgeven? En weet je dan ook waar? Of heb ik daar overheen gelezen?

Ik wil wellicht een poging gaan wagen om het uit te geven, maar ben nog wel enigszins gereserveerd gezien het wel echt een hard wereldje is

Heb ook nog niet echt een uitgever o.i.d. op het oog. Maar wellicht hebben mensen hier suggesties/ideeën?

**Geplaatst**: 03-01-21 14:39

Geplaatst: 03-01-21 14:39

soeboenoe schreef:
Juttertje88 schreef:
ohh wat leuk!!
Heb alleen de verhalen gelezen en nog geen andere reacties. Wil je dit ook echt gaan uitgeven? En weet je dan ook waar? Of heb ik daar overheen gelezen?

Ik wil wellicht een poging gaan wagen om het uit te geven, maar ben nog wel enigszins gereserveerd gezien het wel echt een hard wereldje is

Heb ook nog niet echt een uitgever o.i.d. op het oog. Maar wellicht hebben mensen hier suggesties/ideeën?

Je zou het bij Brave new Books kunnen doen, via bol.com is dat.
Boeken worden pas gedrukt als ze besteld worden, dus er wordt niet onnodig veel gedrukt. Je kunt het zelf uitgeven en er komt dus niet iemand aan te pas die zegt dat het niet goed genoeg is. Je kunt het wel laten controleren maar dat hoeft niet.
Gewoon even googlen: brave new books bol.com

Ook via brave new books kunnen de boeken in de boekhandel komen te liggen!

Je zit nergens aan vast en hoeft ook niet x aantal boeken in x tijd te schrijven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-21 18:13

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-21 18:13

Bedankt! Ik zal er eens induiken Juttertje88. Klinkt op zich best wel als een goede optie. Maar eerst maar eens zorgen dat het verhaal af is.

Dit is een beetje een gecompliceerd stukje, gebeurd veel, volgt elkaar snel op en ik hoop dat jullie een beetje tussen de regels door kunnen lezen wat betreft wat zich op het gala heeft afgespeeld.
Mochten er verder nog vragen zijn; hoor ik ze graag!

-----
Na een middag “gezellig” gekeuveld te hebben over de vakantie en welke plannen er gemaakt zijn door de verschillende collega’s heb ik het wel een beetje gehad. Ik heb verschillende keren gepoogd om oogcontact te maken met Daniëlle, maar die is een stuk beter in de schijn ophouden tegenover haar collega’s, Niels en Bibi dan dat ik dat ben. Ook heb ik Biebs regelmatig met een venijnige blik mijn richting op zien kijken en wanneer onze blikken elkaar kruisten deed ze of ze druk in gesprek was met Niels. Die de hele middag niet van haar zijde is geweken en naar mijn weten geen woord met Daniëlle gewisseld heeft.

Ik heb alleen geen idee wanneer het gepast is om te vertrekken en of er een algemeen afsluiten is gepland. Het enige dat ik van Eric heb doorgekregen is dat ik op een bepaalde tijd aanwezig moest zijn om de kerstvakantie in te luiden met alle collega’s.

Ik sta op om naar het toilet te gaan dat zich buiten de docentenkamer bevindt, in mijn ooghoek zie ik Daniëlle ook opstaan en ik twijfel even om weer te gaan zitten. Aangezien ik weet dat ik mezelf er niet van kan weerhouden iets te zeggen mocht zij dezelfde richting in gaan als ik en gezien Biebs me met een arendsoog in de gaten houdt, lijkt me dat niet geheel optimaal.
Gelukkig zie ik Daniëlle een andere kant oplopen, waarop ik doorloop naar het toilet.

Wanneer ik weer uit het hokje kom stappen en in de spiegel wil kijken, zie ik Biebs rechts in de toiletruimte haar handen wassen. Ze werpt een giftige blik mijn richting in en blijft me aanstaren als ik ook mijn handen was.

‘Hij is kapot, weet je dat.’ – Ik kijk haar richting in en probeer mijn gezicht zo neutraal mogelijk te houden.
‘Ze heeft hem het huis uit getrapt en ik “vraag me af waarom.”’ – de cynische ondertoon in haar stem is niet te ontkennen.
‘Heeft ze daar niet alle recht toe?’ – Ik kan het niet meer aanhoren hoe Daniëlle als een of andere feeks bestempeld wordt die een onschuldige puppy een rotschop zou hebben verkocht.
‘Als jij je mond had gehouden, had ze het nooit geweten. Als jij je niet bemoeid zou hebben met zaken waar je niks mee te maken hebt, zouden ze hier nu samen zijn.’
‘Biebs, hou alsjeblieft op. Ik heb een grote fout gemaakt, daar heb je helemaal gelijk in. Maar die fout ligt bij het schaden van jouw vertrouwen en niet bij het ontmantelen van een leugen.’ – Ik droog ondertussen voor de zoveelste keer mijn handen aan het papieren doekje, wat inmiddels een prop is geworden.
‘Je zou jezelf eens moeten horen Biebs, je doet net of Niels een zielig kind is dat gered moet worden van de boze grotemensenwereld… Hij is een volwassen man, heeft een fout begaan die zijn relatie schaadt en vervolgens gaat hij bij jou uithuilen, of ben je gisteren alweer vergeten?’
‘Hoezo gisteren vergeten?’
‘Alsjeblieft zeg! Als jullie niet op school waren geweest...’ – betekenisvol kijk ik haar aan.
‘Dus ik mag het niet gezellig hebben met een collega van me die het op dit moment ontzettend zwaar heeft?’ – De verontwaardiging druipt ervan af.
‘Niet als je beweert dat ze je aan het hart gaan en je zogenaamd niets liever wilt dan dat hun relatie weer gelijmd wordt. Daniëlle is ook een deel van die relatie, hoe denk je dat die erin staat? Dat zij gewoon vrolijk haar alledaagse dingen doet, geen verdriet heeft omdat háár man zijn heil wilde zoeken bij een jongere vrouw die óók nog haar collega is? Of was je even vergeten dat er twee in een relatie zijn?’
‘Écht Syl, ik had veel van je verwacht, maar dat je zo laag zou gaan met je opmerkingen… Je kent hen net goed en wel een paar maanden. Ik heb nog enigszins de hoop gehad dat we het uit konden spreken vandaag, maar als je alleen maar met het beschuldigende vingertje naar me blijft wijzen weet ik niet of ik daar nog wel behoefte aan heb.’
‘Vice versa. Ik ben het ook meer dan beu dat je me alleen maar blijft beschuldigen van het stoken in een huwelijk terwijl je er zelf net zo goed aan meedoet.’

Even staan we zwijgend tegenover elkaar, waarbij er van ons beiden gezichten af te lezen is dat we ons ergeren aan de ander. Biebs trekt haar schouders naar achter en snuift, met haar staalgrijze ogen kijkt ze dwars door me heen.

‘Waar waren jij en Daniëlle gisteren ineens naartoe?’
‘Hoezo?’
‘Zelfs Eric viel het op dat jullie verdacht kort zijn blijven hangen na het gala. En van Daniël kan ik het snappen, maar jij bent meestal wel degene die het licht mee uitdoet.’
‘Oh, want het was “zó gezellig". Je hebt heel de dag en avond geen woord tegen me gezegd en tijdens het borrelen kreeg ik dezelfde blikken van je als ik net kreeg tijdens de lunch. Vind je het gek dat ik dan het licht niet mee uitdoe?’
‘Het gaat erom dat jij en Daniëlle tijdens het borrelen beide binnen afzienbare tijd van elkaar weg waren zonder de rest iets te laten weten.’
‘En met wie ben jij naar huis gegaan dan Biebs?’
‘Ah! Dus je bent met haar mee naar huis gegaan!’
‘Ja, en dan? Ook zij zit erdoorheen. Ze is ook niet blind, heeft ook gezien hoe jij je volledig op Niels werpt en Niels daar geen “Nee" tegen zegt, zelfs al is jullie “band" de reden dat hij, dan al niet tijdelijk, niet thuis woont.’

Heel even zie ik Biebs wat in elkaar zakken, ze krijgt weer diezelfde breekbare uitstraling als na onze avond stappen.

‘Maar Biebs, waar staan we nu in hemelsnaam ruzie over te maken? Het zijn twee volwassen mensen, kunnen prima hun eigen problemen het hoofd bieden zonder dat wij er, buiten hen om notabene, ruzie over staan te maken. Vroeger zouden we gelachen hebben om dit soort onzin die bij een getrouwd stel hoort, nu voelt het bijna of wij een getrouwd stel in scheiding zijn…’
‘Je hebt me gewoon echt gekwetst Syl, daar kan ik niet zo overheen stappen.’
‘Zeg dat dan tegen me… Speel het niet via Daniëlle en Niels… Ik begrijp meer dan goed dat ik je gekwetst heb en dat spijt me ook echt heel erg. En als het voor jou fijner voelt om toch je gelijk ergens te hebben; Ja, ik voel ontzettend met haar mee en heb minder met Niels, maar ik ben gewoon echt oerstom geweest door aan haar te vertellen over jou en Niels. Dat was niet mijn plaats om dat te doen en het spijt me oprecht dat ik jou daarmee gekwetst heb.’

Ik sta verslagen tegenover Biebs, ik weet niet wat ik nog meer kan doen om haar te laten zien dat het me echt spijt en dat ik niets liever wil dan mijn vriendin terug krijgen. Sprakeloos staat ze tegenover me, het huilen duidelijk nader dan het lachen.

‘Ik weet het niet Syl, ik kan ook niet zeggen dat je compleet ongelijk hebt. Maar ik wil dat helemaal niet, ik heb ook alles afgehouden… Maar het voelt nu alsof we tegenover elkaar staan. Alsof jij de kant van Daniëlle kiest en daarmee mij ook aan de kant zet.’
‘Ik heb jou nooit aan de kant willen zetten, zoals ik al zei; het zijn twee volwassen mensen die hun eigen problemen op moeten lossen.’ – Ik twijfel even of ik het volgende wel moet zeggen, maar wanneer ik het niet doe blijven we hangen in de “welles nietes discussie”.
‘Is het oké om te zeggen dat wij in ieder geval ophouden met op elkaar te vitten omwille van Daniëlle en Niels? Ik beloof je, voor hoever dat oprecht overkomt in een wc-ruimte, dat ik mijn mond niet meer voorbij praat en je vertrouwen niet meer beschaam… Als jij me ook kunt beloven dat je geen aannames meer doet wat betreft Daniëlle en mij, ik wil er gewoon graag voor haar zijn, zoals jij er voor Niels wilt zijn.’

Biebs haalt haar hand door haar haren en krabbelt even op haar achterhoofd.

‘Goed. Geen geruzie meer om die twee, maar je moet me wel beloven eerlijk te zijn. Geen pogingen om Niels in een kwaad daglicht te zetten en alles wat er tussen ons gezegd wordt, blijft bij ons.’

Ik loop naar Biebs en sla mijn armen om haar hals en schouders. Biebs is niet zo van het knuffelen, maar wanneer ze me wat op mijn schouderblad klopt, is dit voor haar een knuffel te noemen.

‘Nou, hop, we moeten nog klinken op de kerstvakantie. En heel eerlijk, ik kan wel een borrel gebruiken na de afgelopen dagen.’ – ze loopt voor me uit terug naar de docentenkamer als ze plots stil blijft staan. Ik knal bijna tegen haar aan, maar als ik dezelfde richting in kijk als Biebs zien we daar Daniëlle en Niels bijna schreeuwend tegenover elkaar staan. Beide zien er oververhit uit en wanneer Daniëlle ons ziet draait ze zich om en wil weglopen. Niels pakt haar bij haar bovenarm en zegt op luide toon;

‘Nee, hier gaat het toch om?! Zeg het dan! Zeg haar wat je mij net ook hebt gezegd.’

Met een wanhopige uitstraling kijkt ze eerst naar mij om vervolgens haar blik naar Biebs te verplaatsen. Ze schraapt haar keel, gaat wat meer rechtop staan en zegt tegen Biebs;

‘Ik zei net tegen Niels dat hij zich vooral niet vast moet houden aan wat hij mij 7 jaar geleden beloofd heeft als hij denkt dat hij beter kan krijgen.’
‘En verder Daniël?’ – Niels heeft nog steeds haar bovenarm vast. Ik moet mezelf inhouden om niet te ontploffen, ik kan het niet aanzien dat hij haar zo aan de schandpaal nagelt.

‘Dat dit wel hét cliché van de eeuw is, dat hij er met een jongere vrouw vandoor gaat waar hij mee samenwerkt.’ – Met een ruk trekt ze haar bovenarm los en wendt zich weer tot Niels;
‘Ja, tevreden? Even ten overstaande van je scharrel laten zien dat je toch wel een alfa bent?!’ – Ze kijkt Biebs nog een maal vernietigend aan voordat ze langs Niels af de docentenkamer inloopt en haar spullen pakt. Vluchtig krijg ik nog een blik toegeworpen wanneer ze de trap afloopt.

Als we daar met z’n drieën stilzwijgend achterblijven voel ik me het 3e wiel aan de wagen. Biebs kijkt achterom en ik kan de verontschuldiging bijna van haar gezicht aflezen. Ik schud mijn hoofd om haar te laten weten dat ze zich niet hoeft te verontschuldigen naar mij en loop naar de docentenkamer. Ik wil namelijk niet meteen achter Daniëlle aanlopen, gezien dat ontzettend veel vragen bij Niels op gaat roepen en ik wil de precaire wapenstilstand tussen Biebs en mij niet meteen weer de kop indrukken.

Wanneer ik een kwartier lang iedere seconde van de klok heb afgekeken, komt Biebs binnenlopen om haar spullen te pakken. Ik zie dat ze twee tassen en jassen meeneemt en ga ervan uit dat zij en Niels samen vertrekken. Als ze wegloopt, loop ik naar mijn jas om daar mijn telefoon uit mijn jaszak te halen en zie drie gemiste oproepen van Daniëlle. Ook ik pak mijn spullen en terwijl ik haar terugbel loop ik naar de voordeur. “Dit is de voicemail van 06…”
Ik bel nogmaals en krijg weer de voicemail, ik kijk of ik misschien een bericht heb ontvangen, maar daar staat niks behalve de berichtenwisseling van gisteren.

Ik loop de voordeur uit, kijk om me heen of ik misschien haar auto zie staan, maar de parkeerplaats is op twee onbekende auto’s na leeg. Ik weet even niet wat ik moet doen, ik sta wat besluiteloos op de parkeerplaats van school. Ik hoop alleen dat Daniëlle geen rare acties gaat ondernemen richting Biebs, de blik die ze Biebs toe heeft geworpen was allesbehalve vriendelijk te noemen. Ik begin in de richting van mijn huis te lopen, probeer nogmaals om Daniëlle te bellen, maar weer die verdomde voicemail.
Zou ze boos op me zijn? Zou ze zich gekwetst voelen dat ik niet meteen achter haar aan ben gekomen? Of dat ze misschien denkt dat ik de kant van Biebs kies omdat ik bij haar bleef staan en vervolgens mijn telefoon niet op heb genomen?

Het voelt weer even of ik aan het begin van het gala sta, waarbij ik geen contact krijg met haar en alleen maar gedachten heb waarin ik de schuldige ben in het hele verhaal. Waarbij ik in die gedachten bevestigd word door de beschuldigende blikken die ze me terloops toe heeft geworpen. Het enige dat ze tegen me gezegd heeft in die twee uur waarin we bij de ingang rond hebben gehangen is dat ze wat ging drinken en zo terug was. Om niet veel later terug te komen en eruit zag alsof ze een nekslag heeft gehad. Diezelfde uitstraling heb ik deels gezien toen ze vandaag de trap af liep.

*Ping* – Vlak onder het laatste berichtje van gisteren waarin ze heeft geschreven dat het haar spijt wat ze me gezegd heeft omdat ze nu ook inziet dat hij haar heeft voorgelogen, verschijnt nu een nieuw berichtje;
“Alsjeblieft, neem op.” – Seconden later gaat mijn telefoon en neem ik op.

‘Waarom doet hij dit? Waarom? En hij probeert het niet eens meer te verbergen, gewoon zo recht voor mijn ogen.’ – In haar stem klinkt door dat ze radeloos is. Dat ze echt nog van hem houdt, maar dat ze geen idee heeft hoe ze hieruit gaan komen. Bij mij komt het indringer-gevoel weer bovendrijven en ik voel me bijna bezwaard dat ik met haar praat.
‘Syl, sorry dat ik het vraag, maar mag ik naar jou komen? Ik kan ons huis nu even niet verdragen…’

Wanneer ik mijn voordeur in het zicht heb, zie ik Daniëlle al zenuwachtig heen en weer ijsberen. Ik zoek vast de juiste sleutel aan mijn sleutelbos. Als ik bij de voordeur aan kom zie ik aan haar hele gelaat dat ze niet ver van instorten af zit, de wanhoop is uit haar ogen af te lezen. We lopen naar boven en ik verontschuldig me voor de zooi die zich in mijn studio bevind. Voornamelijk nog afwas en wat verdwaalde kleding op bed, maar écht opgeruimd is het niet te noemen. Ze gaat op de bank zitten en laat haar blik even door het huis gaan. Terwijl ik naast haar ga zitten, begint ze haar relaas;

‘Ik voelde me vandaag zo’n verrader… Ik heb hem niet eens recht aan kunnen kijken. Ik raakte in paniek toen hij naar me toe kwam gelopen. Hij heeft me alleen omhelst Syl… En ik heb er weer een ruzie van gemaakt. Ik kon het niet, ik kon niet in zijn omhelzing blijven staan. Ik wilde het wel, maar het voelde zo oneerlijk. Hij heeft mij ook voorgelogen en toen ik ze gisteren zo samen zag, maakte dat me alleen maar boos. Op dat moment was het voor mij klaar tussen ons, hij had zijn keuze blijkbaar al gemaakt. Maar het idee dat ik hem net zo goed verraden heb, terwijl ik hem daarvoor het huis uit heb gezet… Dat hij me vandaag zei tot voor kort niets liever te hebben gewild dan bij mij thuis te komen, maar…’ – Ze haalt een paar keer adem en staart wat voor zich uit terwijl ze met haar linkerhand haar ogen probeert te drogen.

‘Hij heeft gezegd dat hij wil scheiden.’ – Ze duikt in elkaar en begint te schokken zonder een geluid te maken. Ik wrijf over haar rug, ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik kan haar niet beloven dat alles goed komt, ik kan niets zeggen dat gisteren ongedaan maakt, ik kan niet eens zeggen dat ze ongelijk heeft.
Ze laat zich tegen me aanvallen en snikt onophoudelijk.

‘9 Jaar… 9 jaar hebben we lief en leed gedeeld en daar wil hij nu een punt achter zetten. Voorgoed.’
‘Daniël… Sorry… Het spijt me echt voor je…’
‘Ik kan het niet Syl… Hij is mijn geliefde, ik kan geen afscheid van hem nemen… Dit kan niet zo aflopen, dat mag gewoon niet.’
‘Zeg hem dan wat je nu tegen mij zegt. Hij is ook gekwetst, het is voor hem denk ik ook niet makkelijk om dat besluit te nemen. Maar als je jouw woede niet laat winnen van het houden van hem… Misschien komen jullie er wel uit.’ – Ik bijt hard op de binnenkant van mijn wang, ik weet dat ik haar nu bij me wegduw. Dat doet pijn, maar ik mag niet egoïstisch zijn. Ik mag haar niet opeisen, ze wil niet bij mij zijn. Haar hart ligt blijkbaar nog bij Niels. Bij die gedachte sterft er een stukje in mij, mijn onderbuik gevoel is aan het opboksen tegen mijn verstand, maar mijn verstand is aan de winnende hand.
Ze kijkt op, rood doorlopen ogen, haar gezicht compleet nat van alle tranen. Ik veeg met mijn duim over haar wang en slik. Ik slik nogmaals, nog een keer, duw mijn tong tussen mijn tanden en probeer het onopvallend weg te zuchten. Toch ontsnapt er een, ééntje maar. Ik draai mijn hoofd van haar af en wil hem wegvegen.
“Niet doen. Kom op, doorbijten. Even flink zijn, jij bent nu niet het belangrijkste!” – probeer ik mezelf toe te spreken.
‘Je bent lief Syl. Ik wil je niet aan het huilen maken, sorry dat ik je hiermee belast.’
‘Nee, geen sorry zeggen.’ – ik probeer er een glimlach uit te persen, maar het zal er niet charmant uit hebben gezien.
‘Wat zijn we ook een stel jankers!’ – Ze duwt tegen mijn schouder en ik proest er een lach uit.
‘Het is goed Daniël, écht. Als je verdomme dan maar happy wordt met zo’n slap excuus voor een man.’ – Ze brengt haar gezicht naar het mijne toe, sluit haar ogen en ik geniet nog even, vermoedelijk de laatste keer, van haar lippen die de mijne raken…

**Geplaatst**: 03-01-21 19:19

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 03-01-21 19:19

Super stuk weer

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-21 22:12

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-21 22:12

kiki1976 schreef:
Super stuk weer

Dankjewel!

**Geplaatst**: 03-01-21 22:15

Geplaatst: 03-01-21 22:15

O alweer zo goed

. Blijf elk stuk zo weglezen.

**Geplaatst**: 03-01-21 23:07

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 03-01-21 23:07

O wil meer meer.. leest zo lekker weg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-21 23:58

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-21 23:58

Dankjulliewel! Fijn om te horen!

**Geplaatst**: 04-01-21 08:38

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 04-01-21 08:38

nog steeds een trouwe lezer!!en dan ben ik niet snel

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-21 18:46

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-21 18:46

plutolover schreef:
nog steeds een trouwe lezer!!en dan ben ik niet snel

Wat een fijn compliment plutolover! Dankje!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-01-21 01:35

Geplaatst door de TopicStarter : 08-01-21 01:35

Hoofdstuk 8; Vallen is niet erg, niet meer opstaan wel


Er is een soort vreemde berusting over me heen gekomen. Het is inmiddels 3 dagen geleden dat Daniëlle huilend op mijn bank heeft gezeten en ik mezelf naar de achtergrond heb geduwd. Het is een vreemde gewaarwording om niet te handelen naar mijn gevoel en dit compleet buiten spel te zetten. Ik heb nog vaak momenten waarin ik twijfel of ik het juiste heb gedaan, waarbij ik twijfel aan hoe oprecht ik ben geweest en of ik me wel kan houden aan de zelf opgelegde afstand om zowel haar als mezelf niet in de weg te staan.
Voor zover ik van Biebs heb begrepen is hij weer naar huis gekomen en proberen ze een oplossing te vinden voor hun problemen, maar meer wilde ze er ook niet over kwijt.
Ik heb het vermoeden dat Biebs het er zelf op een bepaalde manier ook moeilijk mee heeft. Vooral om zich te distantiëren van Niels en niet meer als “uithuilschouder” naar voren te kunnen stappen. Ik heb haar verder niet gesproken, ook niet verteld over een hysterisch huilende Daniëlle en de uitspraak van Niels. Ik denk dat ik dat ook zo houd.

Mijn verstand blijft keer op keer herhalen dat dit de juiste beslissing is geweest, maar het voelt als een loze kreet in een lege ruimte. Ik kan er niet bij hoe ik me nog nooit eerder zo met iemand verbonden heb gevoeld, maar dat diegene niet voor mij bestemd is. Ik ben uiteraard ooit verliefd geweest, als een blok gevallen voor iemand, maar nog nooit zo de verbinding gevoeld waarbij het lijkt of alle vezels in mijn lijf het met elkaar eens zijn. Waarbij een simpele geur me al in extase kan brengen, ik de wijzers van de klok tegen wil houden als ik in haar buurt ben. Zelfs wanneer ze in blinde paniek een smeekbede oppert om samen te zijn met iemand anders, kan mijn hart niet anders dan sneller kloppen. Is dit dan zoveel van iemand houden, dat je diegene liever gelukkig ziet met een ander, dan wanhopig zonder? Is dit dan loslaten omdat je de ander niet ongelukkig wilt maken? Is dit dan houden van?
Een lange, diepe zucht ontsnapt voordat ik er erg in heb. Al 3 dagen zit ik op precies dezelfde plek, op precies dezelfde manier, met exact dezelfde blik. Al 3 dagen probeer ik er zin aan te geven, een verklaarbare reden te vinden waarom alles zo ontzettend leeg voelt. Waarom ik niet lig te janken van verdriet, de muur niet kapotsla van woede of smeek om een bericht van haar uit jaloezie. Ik. Ben. Leeg.
Ik heb muziek geluisterd, in stilte gezeten, geneuried en alleen geluisterd naar het tikken van de verwarmingsbuizen, het doet me niets. Het voelt alleen maar of ik verdoofd ben, het bloed door mijn aderen veranderd is in stroop en iedere kleine beweging ervaar ik als een enorme krachtinspanning.

Hoewel mijn gedachten kraakhelder lijken, voelen ze als een onmetelijk diepe oceaan waarvan ieder spoor van de bodem ontbreekt. Ik ben deze keer degene geweest die de afstand creëerde, die haar bij me weg heeft gehouden. Ik ben degene geweest waaraan ze zich op heeft mogen trekken, toen ze op de grond lag. Ik wil niet degene zijn die haar ook weer naar beneden haalt, die haar wereld van onder haar voeten wegtrekt alleen omdat mijn eigen wereld even gestopt is met bestaan.

Ik pak mijn telefoon en lees voor de zoveelste keer haar laatste bericht aan mij;
“Het spijt me. Het spijt me dat ik je pijn doe, dat ik je niet kan geven waarnaar je zoekt. Het spijt me dat ik je heb belast met mijn problemen, dat ik dat nu pas zie en je dat enkel kan zeggen in een bericht.
Je bent lief. Liever. Liefst. X Daan.”

Ik hoor hoe ze de laatste woorden uit dat bericht bijna zonder geluid zou fluisteren. Ik voel de toon van het bericht, ik zie bijna voor me hoe ze het tegen me zou zeggen. Ik geniet even kort van het levendige beeld dat ik voor me kan halen. Al snel verdwijnt het weer, maakt het plaats voor het beeld van hen samen op de bank. Zijn arm om haar schouders. Zij die in de holte van zijn arm tegen zijn torso aanleunt. Ze lijken zo gelukkig. In mijn hoofd lijkt hij me uit te lachen: “dacht je nu écht dat ze voor jou zou gaan…”
Ik probeer het beeld van me af te zetten, hoewel ik mezelf ook uit zou lachen. Welke naïeveling gelooft er nog in sprookjes? Vooral in sprookjes waarbij de “en ze leefden nog lang en gelukkig” 7 jaar geleden al uitgesproken is.

Ik weet nu hoe Marit zich gevoeld moet hebben… Heel je hart en ziel aan iemand willen geven, ze bijna op een zilveren presenteerblaadje aanbieden, maar dat diegene stug de andere kant op kijkt en het niet eens opmerkt.

‘Sorry Marit… Sorry dat ik jouw Daniëlle ben geweest. Sorry dat ik je niet zag, niet hoorde, niet erkende.’
Het lijkt of de woorden in de kamer blijven hangen, ze hebben geen ontvanger, dwalen wat doelloos rond. Ik schuifel naar het raam bij mijn keukenblok, hijs mezelf op het aanrecht en open het raam. Ik steek een sigaret op en ga half naar buiten hangen. Ik leun met mijn kin op mijn onderarm, staar wat naar de treinrails die recht tegenover mijn studio dagelijks honderden mensen van en naar hun bestemmingen vervoeren.

‘Als je dan verdomme maar happy wordt met zo’n slap excuus voor een man.’ – Ik blaas een grote rookwolk uit en blijf kijken hoe deze langzaam oplost in de buitenlucht. Alles voelt zo betekenisvol en betekenisloos tegelijkertijd. Ik neem nog een trek van mijn sigaret, tik de as af in een klein schaaltje dat nu de functie van asbak heeft gekregen en trek mijn benen tegen mijn bovenlijf aan.

‘Ga je nu de hele kerstvakantie zwelgen in zelfmedelijden? Of als een veredelde filosoof alleen maar nadenken over wat had kunnen zijn?
Dan ben je een nog grotere nul dan ik van mezelf verwacht had. Ga aan school werken, ga erop uit, bel Biebs en ga samen janken om een ontzettend slechte film, ga de natuur in en schreeuw het eruit, ga ergens eenzaam op een bankje zitten en jank de ogen uit je kop voor hoe lang het duurt. Of ga naar de sportschool en mep eens goed hard tegen een boksbal, wordt dronken, rook iets geestverruimends en herontdek de textuur van je bank… Maar laat Daniëlle je naast je hart niet ook je leven in het hier en nu stelen.

Álles beter dan als een soort leeg omhulsel semi filosofisch, al rokend naar treinrails zitten staren vanuit een raam op de tweede verdieping. Een mooi stuk filmmuziek eronder en je hebt het begin
van een klassieke romcom, waarbij iedereen al weet hoe die gaat eindigen.’

Soms kunnen monologen tegen jezelf best een goede spreekwoordelijke “schop onder je kont” zijn, of in ieder geval iets van orde in een chaos scheppen, maar ik vrees dat ik in ieder geval vandaag nog blijf hangen in de eerste twee regels van mijn eigen monoloog. Misschien dat ik morgen wel probeer om iets te doen, ik druk mijn sigaret uit, laat mezelf van het aanrecht glijden en sluit het raam weer. Ik sluit de wereld weer buiten, verdwijn weer in mijn hoofd en ga weer op exact dezelfde plek, op precies dezelfde manier en al starend naar één plek terug zitten op de bank.

Dag 4;

Status – Hongerig; lege koelkast, beschimmeld brood.
Voornemen – Boodschappen doen; sigaretten, wijn, brood.
Gehaald? Half – sigaretten en wijn wel, is voldoende.

Dag 5; kerstavond
Status – katerig; teveel wijn, te weinig eten. (mijn gezicht lijkt vastgeroest…)
Voornemen – Vanavond eten bij Pap en Anke, “gezellig doen”
Gehaald? – 2 stukjes kip, 7 glazen wijn, half pakje sigaretten, “gezellig” gedaan. De terugweg was 1.5 km langer dan de heenweg… Plus een onverklaarbare blauwe plek op mijn scheenbeen.

Dag 6; 1e kerstdag
Status – Nergens uitgenodigd. (Of gaat mijn gezicht nu steeds meer hangen?)
Voornemen – Douchen, GÉÉN wijn.
Gehaald? – Nee. Welterusten.
p.s. Blauwe plek wordt zwart??

Dag 7; 2e kerstdag
Status – Kerst bij Mam
Voornemen – Lachen, minimaal 1x. Mams knuffelen. Daniëlle weghouden uit mijn hoofd.
Status -

Ik lig uitgeteld op de bank bij mijn moeder, ik heb vandaag voor het eerst weer fatsoenlijk gegeten en ondanks dat het nu voelt als teveel gegeten, voel ik me aanzienlijk beter dan de dagen hiervoor. Mams zit naast me op de bank, we kijken naar een of andere kerstspecial van een programma waar iedereen zo zoetsappig lief is voor elkaar dat het glazuur bijna van je tanden springt.

‘Hoe is het met Biebs?’
‘Goed, denk ik. Ik heb haar niet meer gesproken sinds zaterdag, ze zal ook wel druk zijn met kerst.’
‘Zijn jullie er nog een beetje uitgekomen?’ – ze gaat wat zijwaarts zitten en hangt tegen de leuning.
‘We zijn er nog niet helemaal, maar we hebben er wel over gesproken. De ergste boosheid zijn we denk ik wel overheen gestapt.’
‘Fijn schat, op school ook alles weer wat meer op de rit?’
‘Ik moet nog wat essays afmaken, maar de rest moet prima te doen zijn. Het is niet zo moeilijk qua stof.’
‘En je stage? Gaat daar ook alles goed?’

Uit automatisme wil ik eigenlijk “ja hoor" zeggen, maar ik krijg het mijn mond niet uit. Daniëlle popt ineens weer in mijn gedachten en het idee dat ze nu vrolijk kerst viert met Niels en haar kinderen, maakt dat mijn maag zich omdraait en ik weer intens verlang naar een glas wijn.

‘Het gaat zijn gangetje. Ik weet niet of het onderwijs iets voor mij is, maar het is een goede ervaring.’
‘Syl, het is niet dat ik me wil bemoeien met jouw keuzes, maar ik hoor weinig enthousiasme over zowel je studie als je stage… Ik zou het zonde vinden als je straks weer een jaar weggooit omdat het toch niet bij je verwachtingen past.’
‘Komt goed mam, ik heb juist voor maatschappijleer gekozen omdat het zo breed is. Is het onderwijs het niet voor mij, kan ik nog alle kanten in.’ – ik wil niet tegen mijn moeder liegen, maar ik kan het niet opbrengen om nu ook nog na te moeten denken over mijn studie. Ze heeft gelijk, erg enthousiast kan ik er niet over praten, want zó interessant vind ik het niet, maar voor nu voldoet het prima.

‘Als je er maar gelukkig van wordt.’ – ze aait over mijn hoofd en ik voel me weer even 4 jaar oud.
‘Hoe staat het er op liefdesgebied trouwens voor? Ik heb na Marit eigenlijk niks meer gehoord, kan me haast niet voorstellen dat je niemand op het oog hebt!’
‘Eigenlijk niet mam… Ik ben vooral veel bezig geweest met stage en school. Helemaal geen zin gehad in al die perikelen.’ – leugen nummer 2.
‘En loopt er op die school niet iemand voor je rond? Het zullen beslist niet allemaal verstokte oude docenten zijn!’ – Hoe komt ze erop… Voor een minuscuul moment twijfel ik of ik mijn moeder in vertrouwen moet nemen over Daniëlle, maar ik weet nu al dat ik een preek ga krijgen over normen en waarden, niet stoken in een huwelijk en “heb ik je niet beter opgevoed?!”.

‘Allemaal getrouwd, hetero of man.’ – ik probeer het antwoord zo kort mogelijk te houden, ik wil weg van het onderwerp Daniëlle… Zo lukt het niet om haar buiten mijn gedachten te houden.
‘Jammer… Maar hé, je bent nog piepjong. Er komt echt wel iemand op je pad.’
‘Thanks mam.’

*ping* ik verwacht eigenlijk van niemand een berichtje. Misschien dat Biebs eindelijk wat van zich laat horen? Ik pak mijn telefoon uit de achterzak van mijn spijkerbroek. Wanneer ik het scherm aandoe zie ik tot mijn schrik “Daniëlle" naast het logootje van WhatsApp verschijnen. Mijn handen beginnen acuut te trillen en er spookt van alles door mijn hoofd. Ik sta op om naar de wc te lopen, maar kan me niet inhouden, ik open het bericht;

“Heb je een beetje een fijne kerst?”

Ik zie dat ze online is en begin meteen met typen;

“Familiebezoek, eigenlijk zoals ieder jaar. Jij een fijne kerst?” – ik zie twee blauwe vinkjes en kort daarna verandert “online" in “is aan het typen…”

“Kids op bed, net terug van mijn ouders, Niels slaapt. Moest aan je denken, was benieuwd hoe het met je ging gezien ik niks meer gehoord had.”

Mijn hart bonkt bijna uit mijn borstkas, dat 4 woorden je zo omhoog kunnen tillen! “moest aan je denken”… En dat met de drukke kerstdagen!

“Wist niet goed wat ik moest antwoorden. Nu eigenlijk ook niet… Wil je kerst niet verpesten.”

Drie keer zie ik “is aan het typen…” weer veranderen naar “online”, ik begin al aan mijn berichtje waarin ik me wil verontschuldigen en dat ze zich niet druk om me hoeft te maken als haar berichtje binnenkomt;

“Niels is morgenmiddag even weg met de kinderen, je kunt even langskomen als je wilt?” – ik moet mezelf even vasthouden aan de wasbak om niet om te vallen. Dit is wel het laatste wat ik verwachtte. Er bekruipt me een zenuwachtig gevoel, maar ik kan me er ook niet van weerhouden een sprankje blijdschap te voelen.

“Is goed, hoe laat zal ik er zijn?”
“14.00. Sorry, N wordt wakker.”

“Online" verdwijnt onder haar naam vandaan en het lijkt of ik de afgelopen 7 dagen niet heb doorgemaakt. De zenuwen gieren door mijn lijf en ik kan haast niet wachten tot morgen. Ik weet dat ik mijn verwachtingen niet te hoog in moet stellen, maar het feit dat ik haar “gewoon" kan zien, maakt me vele kleine beetjes blij.

**Geplaatst**: 08-01-21 01:59

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 08-01-21 01:59

Je schrijft nog altijd geweldig goed! Heel erg bedankt voor het delen van je verhaal aan de bokkers

ik vind het nog steeds wel moeilijk om de galabal-wending zelf bij te fantaseren. Maarja, een beetje mysterie kan nooit kwaad

**Geplaatst**: 08-01-21 07:53

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 08-01-21 07:53

Goed stuk weer, top geschreven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-01-21 10:35

Geplaatst door de TopicStarter : 08-01-21 10:35

Poekkie schreef:
Je schrijft nog altijd geweldig goed! Heel erg bedankt voor het delen van je verhaal aan de bokkers
ik vind het nog steeds wel moeilijk om de galabal-wending zelf bij te fantaseren. Maarja, een beetje mysterie kan nooit kwaad

Bedankt voor je mooie compliment! Ik ben juist iedere keer dankbaar dat er mensen zijn die het willen lezen en de moeite nemen om een reactie te plaatsen!

Het mysterie blijft er wel een beetje in. Maar het gala ontvouwt zich gedurende het verhaal voortduurt nog wel een klein beetje. Het zal geen 100% uiteenzetting zijn, maar er zal wel iets duidelijker naar voren komen hoe ze met z'n tweeën geëindigd zijn die nacht. :Y)

**Geplaatst**: 08-01-21 10:40

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 08-01-21 10:40

Ik blijf mezelf herhalen, weer een goed stuk! ik zie haar daar gewoon zitten