Geplaatst 
Het heeft even geduurd, wegens te weinig tijd een een geblesseerde vinger, maar goed, eindelijk is de laatste bokt-update af en kan ik nu vol op werken aan het herschrijven en het vervolg (dat vervolg komt pas in de eindversie erin, dus als het een 'boek' wordt dan is dat ook nieuw).
Eerst nog even een dankwoordje:
Bijna twee jaar geleden begon ik met dit verhaal te schrijven, nog onwetend over hoe het verhaal er uit zou komen te zien, wat voor een karakter de hoofdpersoon had en wie zij allemaal zou tegen komen. Ik wist nog niet eens of ik het geduld op zou kunnen brengen om het 'af' te schrijven. Dankzij jullie, mijn trouwe lezers, is het me gelukt om een verhaal te schrijven van 95.834 woorden! En dan is het nog de klad versie, ik verwacht dat de eindversie op zijn minst 100.000 woorden gaat bevatten! Jullie hielpen me zo om op nieuwe ideeën te komen, mijn schrijfkunsten te verbeteren en jullie motiveerden me om door te gaan met schrijven. Ondanks dat sommige updates een hele tijd op zich lieten wachten, bleven jullie toch lezen: super! Ook voor de mensen die er later pas bijgekomen zijn, bedankt voor het meelezen want jullie met zijn allen activeren mijn motivatie om verder te gaan met dit verhaal en het te verbeteren. Het zou een droom zijn die uitkomt als dit verhaal ooit gepubliceerd zou worden, maar dromen zijn er om ze na te streven, niet?
Dus nogmaals: iedereen ontzettend BEDANKT!
Enjoy de laatste (extra lange) bokt-update,
Emma
‘Gwen, ik mis je,’ fluistert Valko in mijn oor.
Ik werp hem een geïrriteerde blik toe.
‘Je wou zelf dat ik je met rust liet,’ snauw ik naar hem.
We liggen samen op een bed, naast elkaar naar het plafond starend. Ik weet niet wie zijn bed het is, het komt me niet bekend voor. Het is in ieder geval niet de mijne. Hoe ik op het bed beland ben, en wat ik hier met hém doe, weet ik niet. Ik krijg het er ook eerlijk gezegd aardig benauwd van. Niet alleen omdat ik nog boos op hem ben (me in de steek laten voor mijn eigen deur en vervolgens een brief sturen om me te vragen om hem niet te storen, vergeef ik hem niet zomaar) maar ook omdat hij een vriend van me is, geen geliefde. Toch?
Ik wend mijn blik af van het plafond en bestudeer stiekem zijn gezicht. Het is nog even knap en ruig als eerst, al ziet hij er wat afgemat en moe uit. Mijn handen jeuken om zijn wang aan te raken en hem te troosten. Hij ziet er eenzaam uit, bijna zielig. Herinneringen van zijn lippen op de mijne en zijn handen op mijn lichaam doen me blozen en weg kijken. Ik ben niet degene die hem uit die eenzaamheid moeten trekken. Hij is mijn vriend. Echt waar. Niets meer. Echt niet. Ik voel niets meer op die manier voor hem. Ik voel me niet tot hem aangetrokken, ik ben niet verliefd op hem, spreek ik mezelf in gedachten toe. Ook al zijn de woorden niet hard op uitgesproken, ze klinken als leugens. Niet aan denken, gewoon niet aan denken!
In mijn ooghoek zie ik dat hij me opneemt.
‘Gwen, ik wou dat ik dat niet gezegd had, echt ik meen het,’ zegt hij op een smekende toon.
Zijn ogen zijn zo groot als een baby kitten, maar ik zweer je, hij ziet er nóg schattiger uit dan zo’n schattig beestje.
Ik haal diep adem en probeer mijn gedachten te ordenen. Hij maakt het me niet makkelijk, het enige waar ik aan kan denken is hoe.. Laat maar, dat kun je zelf wel invullen. Ik kan niet helder redeneren, niet aan mijn eigen voornemens denken. Hij doet me bijna mijn boosheid vergeten, hoe hard ik me er ook aan vast houd. Zijn hand pakt de mijne vast en hij geeft er een klein kneepje in.
‘Echt waar,’ zegt hij er zachtjes achteraan.
Het is alsof er een zee van vuur door me heen raast, het weg gestopte verlangen op laat laaien en mijn zelfbeheersing weg neemt. Ik wil dat hij me vast houd, zegt dat hij me nooit meer verlaat, voor altijd bij me blijft.
Maar in plaats van dat ik hem al die dingen zeg, vraag ik: ‘hoe kan ik je geloven? Vertel me, waarom zou ik je geloven?’
In een razend snelle beweging rolt hij om en klemt hij me vast.
‘Omdat ik van je hou! Ik denk alleen maar aan jou, jou en jou! De hele tijd! Ik wou dat ik je uit mijn hoofd kon bannen, je uit mijn leven kon bannen. Zonder jou ben ik beter af, geloofde ik. Maar ik kan het niet, ik kan het niet!’ schreeuwt hij (Én ja, hij kreeg het voor elkaar om er zelfs dan mooi uit te zien). ‘Je weet hoe dat gaat Gwen, je zegt dingen die je niet wil zeggen, omdat je denkt dat degene van wie je houd beter zonder jou kan door leven. Ik ben een blok aan je been, maar ik kan je niet met rust laten. Ik kan het verdomme niet!’
Hijgend kijkt hij me aan, mijn antwoord afwachtend.
Ik ben overdonderd door zijn uitvaller, niet in staat iets te zeggen.
‘Ik.. Valko... Ik hou van je, maar..’
Bij de woorden ‘Ik hou van je’ beginnen zijn ogen te stralen, vormt zijn mond tot een glimlach van geluk.
‘Ik hou van je als een vriend,’ maak ik mijn zin af. ‘Het spijt me,’ voeg ik er nog snel aan toe.
Hij kijkt me aan alsof als of ik hem zojuist een klap in zijn gezicht heb gegeven en hij het niet kan geloven dat ik dat gedaan heb.
‘Je houd van me, en meer dan als een vriend,’ zegt hij met een stem druipend van hoop.
‘Nee, echt niet, het spijt me.’ Ik wend mijn hoofd af en probeer de opkomende tranen weg te knipperen. Het doet me pijn om hem dit te zeggen, het doet me pijn om hem nog meer te zien weg kwijnen. En het doet me pijn om tegen mezelf te liegen. Nee, wacht, ik lieg niet tegen mezelf. Ik vertel mezelf de waarheid en die is hard. En de waarheid is dat het me pijn doet om hem zo te kwetsen. Toch?
‘Je houd wel van me,’ zegt hij nog een keer.
‘Nee, niet op die manier, Valko..’
Dan grijpt hij mijn hand, die ik blijkbaar automatisch naar zijn borstkas had gebracht. oliebol, ik ben echt mijn zelfcontrole kwijt.
‘Kijk me in mijn ogen wanneer je het zegt,’ zegt hij eisend.
Ik wend mijn blik af, niet in staat te doen wat hij me vraagt.
Ik haal een paar keer diep adem, verzamel al mijn kracht en kijk hem in de ogen.
‘Dat duurde te lang, als je echt niet van me hield zou je het al gezegd hebben,’ zegt hij, mijn pols tot moes knijpend.
‘Ik wil je niet kwetsen,’ piep ik.
Zijn intense blik geeft me een onrust gevoel.
Ik kan het. Ik weet dat ik het kan... Ik haal nog een keer diep adem en ontmoet zijn ogen. ‘Ik hou niet van je op die manier,’ zeg ik met een trillende stem.
Onverwacht drukt hij zijn lippen hard op de mijne. ‘Je liegt,’ prevelt hij tegen mijn lippen. Eerst probeer ik me tegen de kus te verzetten, maar hij heeft het ijs al gesmolten. Ik hou van hem. Op die manier... En dan kus ik hem terug met al mijn passie, met alles wat ik al die tijd verborgen heb gehouden, met heel mijn ziel. En eindelijk weet ik hoe het voelt om thuis te komen, om iemand te vinden met wie je je hele leven verder wil. Want met deze man wil ik verder, met deze man, wil ik trouwen. Ongelofelijk dat ik dat allemaal besef door een kus.
‘Waar denk je aan?’
‘Aan jou,’ antwoord ik.
Hij grinnikt even en dan kust hij me weer, zachtjes, vragend. En dit keer ben ik degene die de leiding neemt.
‘Fijne dromen, mijn schone slaapster?’ vraagt een brutale stem.
Mijn ogen schieten open en het eerste wat ik doe is het op het gillen zetten. Want in plaats van Valko’s ogen zie ik die van Owen. De rover. Anna’s.... verloofde. Ik schiet achteruit, zover als de muur het toe laat.
‘Laat me met rust,’ snauw ik met een angstige stem.
‘Waarom zou ik?’ vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen.
Hij gaat zelfverzekerd tegenover me op een stoel zitten.
‘Je bent net een goudvis wanneer je slaapt, je maakt van die happende bewegingen,’ zegt hij terwijl hij overdreven naar lucht hapt alsof hij een vis op het droge is.
‘Ik zei, laat me met rust!’ Ik trek de dekens op tot aan mijn kin. Ik voel me ongemakkelijk, bijna naakt zoals hij naar me staat te kijken.
‘En je murmelt in je slaap, al lijkt het meer op knorren als een speenvarken,’ gaat hij verder alsof ik niks gezegd heb.
Ik hou mijn mond gesloten en wacht ongeduldig af.
‘Maar ondanks dat zag je er heel aandoenlijk uit.’ Hij schenkt me een flirterige glimlach die ik met een boze blik beantwoord.
‘Weetje, Anna en jij lijken zo erg op elkaar. Jullie zouden wel zusters kunnen zijn. O, wacht, jullie zijn half zusters!’
Ik steek mijn kin in de lucht en zeg zelfverzekerd: ‘we zijn geen half zusters, ook al lijken we op elkaar.’
Hij schud grinnikend zijn hoofd. ‘Je vader was niet altijd zo trouw als je denkt dat hij was.’
‘Dat was hij wél. Anna’s vader is dood.’
‘Hoe weet je dat zo zeker? Misschien was die zogenaamde dode vader haar vader wel helemaal niet.’
‘Omdat mijn vader over zulke dingen niet liegt!’ schreeuw ik bijna. Ik begin mijn geduld te verliezen. Hoe durft hij zulke beschuldigingen over mijn vader uit te spreken!
‘Als je het zo zeker weet, dan zal hij wel de waarheid spreken hè? Mijn excuses als ik hem onterecht ergens van beschuldig. Maar zo veel dingen wezen erop,’ zegt hij op een dramatische toon.
‘Mijn vader is de hare niet! We zijn geen halfzusters,’ sis ik. Hij irriteert me mateloos. Ik wil dat hij op rot. Ondanks mijn woedde twijfel ik over zijn woorden. Mijn vader zou zoiets nooit doen, daar ben ik van overtuigd. Maar stel dat ik ongelijk heb? Stel dat hij de waarheid spreekt? Wat wijst erop dat hij ook Anna’s vader is? Ik weerhoud mijzelf ervan om het hem te vragen. Daarmee krijgt hij zijn zin, en dat is het laatste wat ik wil geven.
Hij houd zijn handen in een poging onschuldig te doen lijken. ‘Rustig, als jij het zegt,’ mompelt hij op een kalmerende toon.
‘Ga weg, laat me met rust.’
Hij leunt naar voren waardoor ik me nog ongemakkelijker ga voelen. ‘Ik dacht dat je misschien wel wou weten wat ik hier kwam doen.’
Ik moet toegeven dat ik inderdaad benieuwt ben naar wat hij hier doet, want ik heb het gevoel dat hij hier voor nog een andere reden is dan zijn verloving met Anna. Maar zijn houding maakt me zenuwachtig. Ik voel geen angst voor hem, eerder een soort aantrekkingskracht die me bang voor mezelf maakt. Mijn hart gaat tekeer als een ophol geslagen paard en mijn ademhaling kan ik met moeite rustig houden. Ondanks mijn poging om mezelf kalm te houden, merkt hij mijn ongemak. Hij leunt nog iets verder naar voren, waardoor zijn gezicht zich nog maar op dertig centimeter van de mijne bevind.
‘Ik huwde Anna niet alleen vanwege haar schoonheid. Ik huwde haar omdat ze de sleutel is..’ begint hij.
‘Wat voor een sleutel?’ vraag ik, niet in staat mijn nieuwsgierigheid te onderdrukken.
Hij glimlacht om zijn overwinning. ‘De sleutel, naar jouw hart.’
Verward kijk ik hem aan. Hij barst uit in een lachbui.
‘Dat was niet serieus. Anna is slechts tijdelijk. Ik had haar nodig om het een en ander over jou te weten te komen. Ze is niet zo’n trouwe vriendin als ze lijkt Gwen. Ik hoefde maar in mijn vingers te knippen en ze deed alles, zei alles om mij te imponeren. Ze wist al die tijd al waar je was, met wie je was en wat je aan het doen was. Ze heeft je bespioneerd, en hoe!’ Owen knikt goedkeurend. ‘Een van de beste spionnen die ik ken. Zo stil als de nacht en zo snel en sluw als een vos. Maar onze relatie ging verder dan zaken. We kregen een vurige romance, waarbij ze zwanger raakte. Natuurlijk ben ik niet zo’n sluwe als mijn vader, dus heb ik haar een aanzoek gedaan. Ze zei ja, maar ze wist niet tegen wie ze ja zijn. Ik ben niet gemaakt om lang bij een vrouw te blijven Gwen. Als ik een vrouw zie die me aanstaat, moet ik haar hebben, en als ik een betere vind, gooi ik de andere weg en verover ik de betere. Toen ik jou zag wist ik dat jij de hoofdprijs zou zijn. Maar met jou afkomst en kapitaal zou ik je nooit kunnen hebben. Daarnaast was je de uitverkorene om met mijn vader in het huwelijks bootje te stappen. Russel Black houd je liever te vriend dan dat hij je vijand is. Maar mijn grootste struikelblok was nog wel Aiden Vival. Zoon van Jacob Vival.’ Bij het uitspreken van die namen veranderd het gezicht van Owen in woedende grimas. ‘Hoe durfde hij een weg naar jouw hart te banen? Hij had het recht niet jouw hand te krijgen! Ik zal hem najagen, vermoorden, elk spoortje van hem van de wereld laten verdwijnen alsof hij nooit bestaan heeft. Hij is een leugenaar, bedrieger.’ Hijgend staart Owen voor zich uit, zijn ogen rood van haat en zijn vuisten gespannen alsof hij op het punt staat iemand in elkaar te slaan.
Ik staar verbijsterd naar hem. Ik heb geen flauw idee waar hij het over heeft, over wíe hij het heeft. Wie is in godsnaam Aiden Vival?
‘Hij was verloofd met mijn zuster, miss Elisabeth Black. Maar in plaats van zich aan zijn verloving te houden, bedroog hij haar met jou. Hij brak haar hart, haar goede naam en toekomst.’ Ik begin bijna te geloven dat hij gek is. ‘Aiden is gevlucht en niemand weet waarheen. Er zijn geen sporen van hem te bekennen. Hij is gewoon verdwenen. Maar ik zal hem krijgen. Ik zal hem in de val lokken, hem martelen zoals hij mijn zusje martelde. Hij verdiend een gruwelijke dood. Mijn lieve Lizzy, mijn lieve, zorgzame zuster. Hij brak haar hele wereld door onze vader te vermoorden, Russel Black.’ Owen’s ogen vullen zich met tranen en zijn masker van zelfverzekerdheid stort in. Zijn schouders beginnen te schokken en hij bijt op zijn onderlip om zich flink te houden. Hij ziet er zo ontzettend kwetsbaar uit dat ik medelijden met hem krijg. Bijna wil ik mijn armen om hem heen slaan, tot de wereld om mij heen instort. Alle puzzelstukjes vallen op hun plaats. Lizzy, het meisje dat ik ontmoette toen ik bij Russel Black woonde, is het halve zusje van Owen. En Aiden is... O, god... Nee, het kan niet waar zijn. Mijn lippen voelen ineens heel droog aan en mijn ogen staan opengesperd van schrik.
Ik was blijkbaar in slaapgevallen, want de jongeman die de leiding over de groep had was naar me komen rijden en hield mijn arm vast zodat ik niet uit het zadel zou vallen.
‘Waarom houdt u arm vast?’ zeg ik geïrriteerd.
‘U was in slaap gevallen.’ zegt hij stug.
Ik koaniet begrijpen dat ik in slaap was gevallen tijdens deze omstandigheden.
‘Wanneer zijn we er?’ vraag ik.
‘We moeten nog een half uur.’
‘Hoelang rijden we al?’ vraag ik geeuwend.
‘Een paar uur.’
Ik ga recht in het zadel zitten en voel met mijn handen of mijn haar nog goed zit.
‘Waarom nemen jullie mij mee?’
‘Moest van mijn meester.’ zegt hij.
‘Jij bent toch de leider?’
‘O, Nee.’
Ik gaap. Ik heb me nog nooit zo uitgeput gevoeld.
‘Je kan zo slapen.’ Hij kijkt bezorgt.
‘Ik weet niet of ik kan slapen,’ zucht ik.
We rijden zwijgend verder. Alec kreunt en briest. Ik heb medelijden met hem, hij heeft uren in hoog tempo moeten lopen. Hij zal morgen wel spierpijn hebben. Ik geef hem een aai over zijn hals.
‘Mooi paard hebt u.’
Ik kijk opzij en zie dat hij naar Alec kijkt.
‘Dank u wel.’
Stilte.
‘Wie bent u?’ vraag ik zo nonchalant mogelijk.
‘Wie ik ben gaat u niks aan’ antwoordt hij ontwijkend.
‘Valko, we zijn er!’ buldert de dikste mannen in de groep.
Valko, hij heet dus Valko. Valko werpt de dikke man een woedende blik toe.
‘Valko is de naam?’ vraag ik hem.
‘Dat doet er niet toe,’ antwoord hij kortaf.
Hij wil weg rijden maar ik hou hem tegen door zijn arm vast te pakken. ‘Dat doet er wel toe, ik wil weten met wie ik te maken heb.’
Hij wend zijn gezicht af zodat ik zijn uitdrukking niet kan zien. ‘Mijn achternaam doet er niet toe.’
Maar ik laat me niks wijs maken.
‘Slechts mannen onder elkaar noemen elkaar bij de voornaam. Ik wil een hele naam.’
‘U bent niet meer in uw kringen, miss. Vanaf nu wordt iedereen bij de voornaam genoemd, of u het nou leuk vind of niet.’
‘Probeert u mij nu wijs te maken dat u geen andere namen heeft?’
‘Ik heb net als velen anderen een tweede naam miss, maar daarmee wens ik niet aangesproken te worden.’
‘Geeft u mij tenminste een aanwijzing!’ roep ik hem na wanneer hij naar voren rijd.
‘Mijn tweede naam zet je in vuur en vlam.’
Aiden betekent vurig. Valko Aiden Vival.... Valko is de man waar Owen het over heeft. Mijn handen grijpen om zich heen, zoekend naar houvast. Valko heeft me al die tijd bespeeld. Hij bedroog zijn aanstaande vrouw. Hij was verloofd toen hij mij al die keren liefkoos... Ik moet hier weg. Ik heb frisse lucht nodig, ruimte om te denken. Een hand grijpt mijn arm vast en trekt me terug op het bed. Owen kijkt me strak aan, zijn mond is vertrokken in een krankzinnige grijns.
‘Blijf waar je bent. Je wilt toch zo graag weten waarom ik hier nog meer ben?’ vraagt hij met een mierzoete stem met een donkere ondertoon. ‘Nou, ik maakte net geen grapje. Anna is wel de sleutel naar jou hart. Maar niet op de manier die jij denkt. Want jou hart zal gebruikt worden als lokaas.’
Hij geeft me een harde klap tegen mijn slaap, waardoor alles zwart wordt.
Nog voor ik mijn hele bewustzijn verlies, merk ik dat hij me optilt en in mijn oor fluistert: ‘Zeg maar vaarwijl tegen je geliefden, Gwen Lawcy, het goede leven is voorbij.’
Op de hoogte blijven hoe het verhaal verder gaat? Als je het nog niet hebt gedaan, voeg je dan toe op onderstaande lijst. Dan hou ik je met pb op de hoogte hoe het met het verhaal er voor staat.
lijstje schreef:Barbie_Blue
TheHorseInn
Wiske23
FemkeRoosje
Jacquelinee_
Eefj33
snackie
sandra1984
breakthelaw
Sylvia_B
LouieDribbie
Rintah
Winniedekoe
Typhoon
Mar_fay
Ronaa94
dustyenmax18
Tijgerr91
monikje
TessaM
shelltje
lisaislisa
Maaike_kealy
Quera
LoveLuckyBoy
Damned
SunxLove
SofieHavan
xmichxrocky
WenMLove
Maxie
MonteKarlo
janine001
xx_Horsiex
drafbalk
Rosannee_
Peanutbutter
Lilydj
RolingRoos
BlizzardBoy
