Bokt.nl

Citaat:

Zack loopt de kamer uit terwijl ik nog steeds bij het bed zit. Er is nu acht uur voorbij gegaan sinds ik Blake uit de mijn heb gehaald, maar er is nog geen verbetering. Al die tijd heeft Zack heen en weer lopen ijsberen tot ik hem had voorgesteld om te gaan slapen. Hij heeft donkere kringen onder zijn ogen en ik zag hem vanuit mijn ooghoek af en toe gapen.
Ik kijk hem vanuit de open slaapkamerdeur na terwijl hij naar zijn eigen kamer loopt die er recht tegenover ligt. Hij trekt zijn shirt uit en ploft neer op zijn bed en nog geen vijf minuten later hoor ik een licht gesnurk. Ineens is het akelig stil in huis en het enige dat ik hoor is het getik van de klok. Voor mijn gevoel zijn er al teveel minuten voorbij gegaan en ik leun achterover in de stoel. Ook ik zou wel een dutje kunnen doen denk ik terwijl mijn oogleden steeds zwaarder worden. Na een paar minuten ben ik in slaap gevallen en lig ik onrustig te dromen.
Ik sta weer in de grot, die helemaal donker is. Ineens staat Jerry voor me en ik probeer van hem weg te rennen, maar mijn benen willen niet meewerken. Het volgende moment zie ik Blake op de grond liggen met zijn gezicht helemaal onder het bloed. Ik probeer te schreeuwen, maar er komt totaal geen geluid uit mijn mond. Het word steeds donkerder om me heen en het lijkt me helemaal op te slokken.
Het volgende moment schrik ik wakker en hap ik naar adem. Het zweet staat op mijn voorhoofd en mijn hart gaat tekeer. Ik zucht diep en wrijf even met mijn handen over mijn gezicht. De droom was zo realistisch, alsof ik het allemaal opnieuw beleefde. Ik strek mijn armen en benen en loop naar de badkamer. Ik gooi wat koud water over mijn gezicht en wacht even tot het inwerkt. Wat een nachtmerrie denk ik huiverend en ik hoop dat ik deze droom niet nog een keer hoef mee te maken.
Ik loop weer terug naar de kamer en kijk even om de hoek naar Zack, die nog steeds in diepe rust is.
Daarna draai ik me om en loop weer de kamer in. Ik kijk naar Blake en hap even naar adem. Hij heeft zijn ogen half open en kijkt me aan.
‘Blake,’ is het enige wat ik uit kan brengen. Ik loop snel naar hem toe en ga naast hem op het bed zitten. Ik voel de tranen weer opkomen, dit keer van opluchting. ‘Hoe voel je je?’
Hij kreunt en doet even zijn ogen dicht, maar zegt daarna kreunend: ‘fantastisch.’ Er trekt een grimas over zijn gezicht heen wat waarschijnlijk een grijns moet voorstellen. Ik glimlach door mijn tranen heen en ga even met mijn hand over zijn wang heen. Hij kijkt pijnlijk wanneer hij zijn hand omhoog brengt en ik wil hem al tegenhouden, maar hij legt zijn hand op de mijne en glimlacht naar me. Ik glimlach terug en voel een wee gevoel in mijn buik.
Al die tijd dacht ik dat ik hem los zou kunnen laten, maar ik heb mezelf voor de gek gehouden. Ik ben halsoverkop verliefd op Blake ook al voelt hij niet hetzelfde voor mij. Die gedachte maakt me gek en ik zucht verdrietig. Ik trek mijn hand terug en kijk weg van Blake om zijn blik te ontwijken.
‘Ik ben blij dat je in orde bent, Blake,’ zeg ik droevig. Ik voel het verdriet zwaar op mijn hart rusten en besluit dat ik hier weg moet. Ik loop weg zonder nog iets te zeggen en zodra ik me omdraai stromen de tranen over mijn gezicht. Ik loop in één richting naar buiten toe en trek de deur achter me dicht.
Ik leun tegen de muur aan naast de deur en laat me rustig op de grond zakken. Ik huil tot er geen tranen meer zijn om te huilen en laat vermoeid mijn hoofd op mijn knieën leunen.
Ik hoor de deur naast me open gaan, maar ik kijk niet op. Zack komt naast me zitten en ik voel hem naar me kijken. Uiteindelijk kijk ik hem aan en ik zie zijn gezicht vol medelijden naar me kijken. ‘Oh Sue,’ zegt hij droevig. Hij geeft me een knuffel en ik snik even wanneer ik in zijn arm lig. ‘Ik denk dat je echt met Blake moet gaan praten Sue.’

Ik schud mijn hoofd en maak me weer los uit zijn omhelzing. ‘Ik kan het niet, het is over,’ zeg ik resoluut. Hoe kan ik hem nu nog onder ogen komen, waarschijnlijk wil hij dat niet eens.
‘Zie je dan niet hoeveel hij van je houdt?,’ zegt Zack ongelovig. Ik kijk hem even bedenkelijk aan en kijk weer naar de grond, omdat ik het niet aankan om dit recht tegen iemand anders te zeggen. ‘Hij heeft nooit zoveel gehouden als ik van hem.’
Ik hoor Zack zuchten. ‘Sue, hij is gek op je. Waarom zie je dat niet in?,’ zegt hij ongeduldig. ‘Ga naar hem toe. Straks is het te laat en zul je daar altijd spijt van hebben, ik kan het weten. Blake mag gelukkig zijn met jou.’
Ik zie een glimp van jaloezie in zijn ogen die weer heel snel verdwenen is. Nu weet ik hoe Zack zich moet voelen en ik voel me schuldig dat ik niet zoveel van hem houd. Waarom moet het ook allemaal zo ingewikkeld zijn? Ik begin te twijfelen door Zack zijn woorden, maar ben nog helemaal niet overtuigd.
‘Zack, hoe kan ik hem nu nog onder ogen komen?,’ vraag ik ongerust. ‘Als ik er niet was geweest dan was dit allemaal niet gebeurd. Het lijkt wel alsof ik alleen maar mensen pijn kan doen, kijk naar jou en Blake.’ Het schuldgevoel is zwaar en ik haal even diep adem. Uiteindelijk kijk ik toch naar Zack die me met een vreemde blik aankijkt.
‘Sue, ik ben blij dat jij in mijn leven bent gekomen,’ zegt Zack oprecht. ‘En ik weet zeker dat Blake er niet anders over denkt, dus waarom zit je nog hier?’ Hij staat weer op en houdt zijn hand op. Ik zucht diep en pak uiteindelijk zijn hand vast. Ik voel weer een blok in mijn maag en kijk er nu al tegenop om met Blake te moeten praten. Ik blijf stilstaan en twijfel om naar binnen te gaan en Zack zucht ongeduldig. ‘Sue, moet ik je nu werkelijk gaan dwingen om naar Blake te gaan?,’ zegt hij terwijl hij met zijn ogen rolt. Ik kijk hem even twijfelend aan en loop dan langs hem heen naar binnen. Ik hoor de deur niet achter me dichtslaan en weet dat hij ons wat tijd gunt.
Beneden aan de trap blijf ik nog even staan, niet zeker of ik nu naar boven moet gaan of niet. Onbewust bijt ik op mijn lip en bedenk me dat het ergste wat er kan gebeuren is dat mijn vermoedens kloppen, in dat geval is alleen je hart gebroken. Dat is iets waar mensen overheen komen, toch?
Met de moed in mijn schoenen gezonken loop ik langzaam naar boven. Ik loop de kamer binnen, maar blijf bij de deuropening staan. Ik voel Blake kijken naar me, maar ik blijf naar de grond kijken in de angst dat ik weer hopeloos verloren ben als ik zijn ogen kijk.
‘Sue,’ zegt hij en tot mijn verassing klinkt zijn stem een stuk krachtiger. Zonder erover na te denken kijk ik naar hem op en zie ik hem al rechter op zitten. Zijn blik is helemaal helder en hij ziet er sterker, krachtiger uit. ‘We moeten praten Sue.’
Ik zucht diep en loop naar hem toe. Ik ga in de stoel naast het bed zitten en bestudeer het uiteinde van het bed grondig. ‘Sue,’ zegt Blake dit keer zachter en ik kijk toch maar naar hem op. Zijn ogen staan vol medeleven en hij houdt zijn hand op. Als ik nu zijn hand vastpak is het te laat, dan kan ik niet meer terug. Waarom doet hij me dit aan? Heb ik hem nog niet genoeg gekwetst?
Tegen beter weten in pak ik toch zijn hand vast en ik voel mijn adem even stokken. De aantrekkingskracht tussen ons lijkt nog sterker dan normaal en het beneemt me de adem. Ik kijk hem een beetje verward aan en vraag me af of hij hetzelfde zou voelen. Ik ga naast hem op het bed zitten en denk na over wat ik moet zeggen.
‘Blake,’ zeg ik net op het moment dat hij mijn naam zegt. Hij lacht even kort, maar ik lach niet mee. ‘Dames eerst,’ zegt hij weer serieus. Ik durf hem niet in de ogen aan te kijken en kijk naar onze handen die elkaar nog steeds vasthouden.

‘Het spijt me Blake,’ zeg ik terwijl er weer tranen over mijn wangen rollen. ‘Ik heb dit nooit gewild, het is allemaal mijn schuld. Ik snap het als je niets meer met me wilt, als er al iets was.’ Het blijft een hele tijd stil en ik wacht op zijn antwoord. Uiteindelijk trek ik het niet meer en wil weglopen, voor eens en voor altijd. Ik wil mijn hand loslaten uit zijn greep, maar hij houdt me stevig vast. Ik kijk even op en dan trekt Blake me naar zich toe. Met zijn andere hand brengt hij mijn hoofd naar hem toe en hij zoent me vol hartstocht op mijn mond. Ik zoen hem twijfelend terug, niet wetende wat ik hier mee aan moet.
‘Sue, snap je dat dan niet?,’ zegt hij als hij mijn terughoudendheid voelt. ‘Ik hou van je.’

Citaat:

‘Meen je dat?,’ vraag ik een beetje verlegen. ‘Waarom sluit je me dan elke keer buiten?’ De spanning in de kamer is om te snijden en ik merk dat zelfs de klok is opgehouden met tikken. Ik kijk Blake recht in zijn ogen in de angst dat hij een scherm over zich heen trekt.
‘Het spijt me Sue,’ zegt hij vol harstocht. ‘Ik heb je nooit pijn willen doen. Het is alleen dat… ik heb me nog nooit zo gevoeld zoals ik me bij jou voel. Dat gevoel beangstigt me, ik was zó bang om je kwijt te raken en dat is precies wat er is gebeurd.’ Hij kijkt me verdrietig aan en ik smelt door die blik. Voor het eerst sinds we elkaar ontmoet hebben opent hij zijn hart compleet voor me.
‘Je bent me niet kwijt, Blake,’ zeg ik rustig tegen hem. ‘Anders zou ik niet hier zitten.’ Ik zucht diep en voel mijn ogen zwaar worden. Ik ben uitgeput van alle gebeurtenissen en probeer mijn gaap nog binnen te houden, maar hij ontsnapt al uit mijn mond. Blake schuift op en klopt op het bed als teken dat ik naast hem moet gaan liggen. Ik ben zo moe dat ik zonder protest naast hem ga liggen.
‘Beloof me dat je hier blijft,’ zeg ik vermoeid tegen Blake. Hij trekt me tegen zich aan en fluistert in mijn oor ‘ik beloof het’ en geeft een kus op mijn voorhoofd.
Ik nestel me tegen hem aan en leg mijn hoofd in zijn hals waar die perfect lijkt te passen. Ik voel Blake zijn arm om mijn middel heen leggen en ik vouw mijn hand in de zijne. Ik adem zijn geur diep in die nu vermengd is met aarde en kreun van genot. Ik voel Blake zijn hoofd even bewegen, maar hij zegt niets. Ik vang nog net een paar woorden op en glimlach van binnen terwijl ik langzaam wegdoezel. ‘Voor altijd de jouwe,’ hoor ik nog nagalmen in mijn hoofd.
Voor mijn gevoel heb ik dagen lang geslapen als ik compleet uitgerust wakker word. Ik gaap nog even en rek me even helemaal uit. Ik voel naast me, maar in plaats van Blake is de plek akelig leeg. Ik zit gelijk recht overeind en kijk de kamer rond, maar niets wijst er op dat Blake gisteravond naast me heeft gelegen. Ik zucht teleurgesteld en plof weer terug in het bed terwijl ik met mijn handen over mijn gezicht wrijf.
Ineens hoor ik geklop op de deur en ik kijk vanonder mijn handen die richting op. ‘Zack,’ zeg ik constaterend. Ik wrijf nog even met mijn handen over mijn ogen en ga weer rechtop zitten. Hij komt de kamer binnen gelopen en gaat in de stoel naast het bed zitten terwijl hij me geamuseerd aankijkt. ‘Lekker geslapen, doornroosje?,’ vraagt hij plagend. Ik voel mijn wangen een beetje kleuren en kijk voorzichtig naar de klok, waar de secondewijzer nog steeds stilstaat.
‘Hoe lang heb ik geslapen?,’ vraag ik voorzichtig. Zack kijkt me met een grijns aan, maar die verdwijnt net zo snel van zijn gezicht wanneer hij Blake in de deuropening ziet staan. ‘Blake!,’ zeg ik verbaasd terwijl ik glimlach van oor tot oor. Ik voel mijn wangen nog roder kleuren wanneer ik zijn ontblote botenlijf goedkeurend bekijk.
‘Ik zal jullie weer alleen laten,’ zegt Zack bot en hij loopt zwijgend langs Blake de kamer uit met zijn gezicht naar de grond gericht. Ik kijk hem pijnlijk na en voel me even schuldig, maar word al snel weer afgeleid door Blake die de deur dicht doet en naast me op het bed springt. Ik hoor hem even kreunen en zijn gezicht betrekt, maar daarna grijnst hij alweer. Hij geeft me een kus op mijn mond en ik zoen hem gretig terug terwijl ik half bovenop hem klim. Hij vormt even een glimlach met zijn mond, maar gaat gelijk weer op in mijn zoen. Als ik hem uiteindelijk buiten adem los laat kijkt hij me grijnzend aan.
‘Goedemorgen, lekker geslapen merk ik?’ Hij kijkt me recht in de ogen aan terwijl hij het zegt en ik voel mezelf wegsmelten in zijn ogen. Het voelt alsof ik weer helemaal opnieuw verliefd op hem ben geworden, maar nu op de nieuwe Blake. De Blake die zijn gevoelens durft te tonen en vrolijk is, ondanks zijn verleden.
Blake trekt me tegen zich aan en rolt me dan opzij zodat hij half bovenop me ligt. ‘Blake, hou je in,’ zeg ik streng terwijl ik met moeite mijn lachen kan inhouden. Hij reageert niet en blijft gewoon liggen terwijl hij me op mijn mond kust en steeds iets lager richting mijn nek gaat. Ik giechel van het gekriebel en duw hem dan toch van me af. ‘Wat dan met Zack?,’ zeg ik ongerust en voel weer die steek van schuld. Blake haalt zijn schouders op, maar ik schud mijn hoofd. ‘Nee, niet hier Blake,’ zeg ik streng. Na alles wat er gebeurd is kan ik dat Zack niet aandoen.
‘Oké, het is toch tijd dat ik naar huis toe ga,’ zegt Blake knipogend. ‘Ga je mee?’ Ik kijk hem twijfelend aan en weet niet goed wat ik moet doen. We hebben nog steeds niet alles uitgesproken en als ik nu meega laat ik me weer meeslepen. Ik wil niet weer in dezelfde routine vallen als voorheen.
‘Blake, jij en ik moeten nog praten,’ zeg ik ernstig. ‘Ik heb nog zoveel vragen, zoveel dingen die ik nog niet weet.’ Hij kijkt me serieus aan en knikt dan uiteindelijk.
‘Je hebt gelijk, maar niet hier,’ zegt hij net zo ernstig. ‘Buiten dat hoeft er niet alleen maar gepraat te worden,’ voegt hij er ondeugend aan toe. Ik doe net alsof ik boos ben en kruip het bed uit. Wanneer Blake ook overeind wil komen duw ik hem weer terug in het bed en hij blijft dit keer liggen terwijl hij me glimlachend aankijkt. Ik kijk even ondeugend achterom en loop daarna naar de spiegel om de schade op te nemen. Ik schrik van mijn eigen spiegelbeeld, ik zie eruit als… nou ja, als een holbewoner. Geen wonder dat Zack zo sarcastisch deed!
Ik loop naar de badkamer en fatsoeneer mezelf zo goed en kwaad als het kan. Als ik klaar ben kijk ik nog even in de spiegel. Het resultaat kan er nog net mee door, hoewel ik er nog steeds uit zie alsof ik gisteravond net iets teveel heb gedronken. Ach ja, het moet maar denk ik terwijl ik mijn schouders ophaal.
Wanneer ik weer terugloop langs ‘onze’ kamer zie ik dat Blake er niet meer is. Ik draai me om en zie Zack in zijn kamer bij het raam staan. Ik loop naar hem toe en hij kijkt even op als hij me hoort lopen, maar kijkt daarna weer uit het raam. ‘Zack, ik wil even zeggen dat ik Blake zo naar huis toe breng,’ zeg ik voorzichtig. Ik kijk hem niet aan uit schuld en wil weer weglopen.
‘Weet je?,’ hoor ik hem ineens zeggen. ‘Ik had altijd gehoopt dat ik nog een kans zou maken.’ Hij lacht even, maar ik hoor de koelte in zijn lach en ik voel een lichte steek in mijn hart. ‘Nu weet ik dat het gewoon een illusie was, ik ben nooit iets voor jou geweest,’ zegt hij kil.
Ik voel de steek dieper gaan in mijn hart en merk dat er tranen over mijn wangen lopen. Langzaam loop ik naar hem toe en ik ga naast hem staan. ‘Zack,’ zeg ik met een brok in mijn keel. ‘Ik hou ook van jou, maar als ik moet kiezen…’ Mijn adem stokt in mijn keel als ik besef dat ik hem net zo goed een klap in zijn gezicht had kunnen geven, waarschijnlijk zou die nog minder hard zijn aangekomen. ‘Het spijt me Zack. Ik weet dat het veel gevraagd is en ik heb het recht niet, maar ik wil jou ook in mijn leven. Je bent mijn beste vriend Zack,’ zeg ik verdrietig.
‘Ik weet het niet,’ zegt Zack terwijl hij nog steeds naar buiten staart. Al die tijd heeft hij me niet aangekeken en gewoon stug naar buiten blijven kijken. Eindelijk draait hij zijn hoofd naar me toe en kijkt me aan met zijn ogen die ik nog nooit zo wit heb gezien. ‘Ik weet niet of ik daar de kracht voor heb,’ zegt hij terwijl er een heldere witte traan over zijn wang loopt. Ik reik automatisch naar zijn wang om de traan weg te vegen, maar hij pakt mijn hand stevig vast en duwt hem vervolgens weg.
‘Sue, ga met Blake mee,’ zegt hij kil en ik zie alleen nog maar verdriet in hem. De hoop en vrolijkheid die hij altijd heeft gehad is weg, compleet verwoest door mij. Tegen al mijn verstand in loop ik dichter naar hem toe en reik voorover. Ik zoen hem zachtjes op zijn mond en blijf hem zoenen tot hij eindelijk toegeeft en me terug zoent.


Ik voel de tranen over mijn wangen lopen en heb niet in de gaten dat er iemand in de deuropening staat. Pas als Zack plotseling stopt met zoenen kijk ik verward rond. Mijn ogen vallen op Blake zijn gezicht, die Zack woedend aankijkt. Ik zie de witte gloed in zijn ogen verschijnen en hou mijn adem angstvallig in.

Citaat:

Blake komt langzaam dichterbij gelopen en heeft alleen maar oog voor Zack. Ik zie zijn gespannen houding en ga waarschuwend tussen ze in staan. Zack staat achter me en probeert me zachtjes aan de kant te duwen, maar ik blijf koppig staan.
‘Sue, ga aan de kant,’ zucht Zack. Hij kijkt nog steeds zo serieus, maar in zijn houding is iets veranderd. Hij straalt weer dezelfde hoop uit die hij voorheen had als teken dat hij weer hoop heeft. Waarom heb ik hem die hoop gegeven? Compleet in de war van mijn gevoelens kijk ik van Zack naar Blake.
‘Blake, het spijt me,’ zeg ik kalm. Mijn stem klinkt vreemd en lijkt net alsof het van iemand anders is. Van binnen bouwt de spanning zich op, maar ik blijf kalm aan de buitenkant. ‘Het gebeurde gewoon, ik weet ook niet waarom.’ Ik zie Blake steeds kwader worden en hij komt dichter op ons afgelopen. Hij duwt me zonder me aan te kijken aan de kant en grijpt Zack bij zijn kraag.
‘Vuile verrader,’ gromt Blake woedend. Ik kijk verbaasd toe en ben niet in staat te bewegen als ik langzaam Blake zijn vleugels zie uitspreiden. De schoonheid ervan beneemt me de adem en ik kijk bewonderd toe. Ze stralen zo erg dat het pijn doet in je ogen om naar te kijken, maar ik kan mijn ogen er niet vanaf houden en knijp mijn ogen tot spleetjes.
Zack duwt Blake weg en ook zijn ogen krijgen de helderwitte gloed van woede. Ik zie zijn spieren trillen en even later zijn ook zijn vleugels uitgespreid waardoor de kamer ineens erg krap word. Ik voel de woede in me oplaaien en ben het helemaal zat. Dit is mijn schuld, dan moet ik het ook weer rechtzetten. Waarom moeten mannen nou ook elke keer vechten?
Ik ga er weer tussenin staan en spreid mijn armen om zowel Blake als Zack tegen te houden. Als ze echt willen ben ik totaal geen partij voor ze, maar ik moet alles proberen om te voorkomen dat ze elkaar aanvliegen.
‘Stop hiermee!,’ zeg ik pissig tegen allebei. ‘Blake, ik zoende Zack en niet andersom.’ Blake kijkt me geschrokken aan en ik zie de kwelling op zijn gezicht. Ik heb geen tijd om te reageren want op dat moment zegt Zack: ‘Niet dat ik er niet van genoot.’ Ik kijk op mijn beurt Zack weer woedend aan. ‘Zack, dit had nooit mogen gebeuren. Het was een vergissing, het spijt me,’ zeg ik nu wat rustiger en ik draai me weer om naar Blake.
Hij kijkt me nog steeds gekweld aan en ik zie de lichte gloed langzaam uit zijn ogen verdwijnen tot ze weer de lichtblauwe kleur aannemen. ‘Sue, het was geen vergissing,’ zegt hij zachtjes en ik kijk hem vragend aan. Hij reageert niet meer en wil weglopen, maar ik pak zijn arm beet.
‘Blake, asjeblieft,’ vraag ik dit keer smekend. ‘We moeten nog steeds praten.’ Dit keer twijfel ik er geen seconde over en weet ik dat ik met Blake mee moet. Blake haalt alleen zijn schouders op en zegt niets. Ik kijk even achterom naar Zack die een rare blik in zijn ogen heeft die ik niet kan plaatsen. Zwijgend loop ik achter Blake aan naar beneden en loop vervolgens naar buiten. Tot mijn verassing staat zijn pick-up voor de deur die waarschijnlijk door Zack hierheen is gebracht. Blake doet net zijn sleutel in het portier als ik naast hem ga staan en de sleutel vastpak.
‘Ik rij,’ zeg ik enigszins op mijn hoede voor zijn reactie. Blake doet zijn mond open om te protesteren, maar ik onderbreek hem snel. ‘Je bent net hersteld van een buikwond, engel of geen engel. Buiten dat, ik heb je naar Zack’s huis toe gereden dus dan breng ik je ook naar huis.’ Blake reageert niet meer en haalt zijn schouders weer op en stapt zwijgend aan de passagierskant in. Ik zucht even en stap vervolgens ook in.


De hele rit naar zijn huis brengen ze zwijgend door. Blake kijkt stug uit het raam en elke keer als ik iets wil zeggen kan ik de woorden niet vinden. Alles wat ik wil zeggen zal de situatie alleen maar erger maken, dus ik besluit maar te wachten tot hij iets zegt. Na een rit die uren leek te duren komen we eindelijk bij zijn huis aan.
Er glippen allemaal flashbacks door mijn hoofd aan de keren dat ik hier ben geweest en herinner me de laatste keer toen het huis helemaal leegstond. Ik kijk even naar het raam en zie weer allemaal meubels staan. Ik ben Zack dankbaar dat hij dit heeft gedaan ondanks dat hij en Blake elkaar totaal niet liggen. Ik heb de verhoudingen tussen Blake en Zack nooit echt begrepen, waarom hebben ze zoveel een hekel aan elkaar? Vanaf de eerste dag school mogen die twee elkaar niet en ik heb het gevoel dat er meer achter zit dan een ruzie over mij.
Blake loopt zonder nog om te kijken naar de deur toe die vanzelf weer open gaat. Ik twijfel even wat ik moet en loop dan achter hem aan naar binnen toe. Tenslotte heb ik nog steeds zijn autosleutel in mijn handen. Zodra ik binnen ben sluit de deur zich weer achter mij waardoor ik van schrik omdraai. Zodra ik mijn rug weer naar de deur toe draai staat Blake vlak voor me.
Ik hap even naar adem en probeer helder te blijven nadenken. Elke keer als ik bij hem in de buurt ben kan ik alleen nog maar aan zijn geur en zijn lichaam denken. Ik schraap even mijn keel en probeer iets te zeggen, maar er komt alleen gestamel uit mijn mond. Voor ik het weet geeft Blake me een kus op mijn mond, maar dit keer is het anders. Zijn anders zo zachte en voorzichtige zoen is nu hard en dwingend. Ik zoen hem hartstochtelijk terug, bang dat hij zich ineens zal bedenken.
Het voelt alsof de rest van de wereld niet meer bestaat en het brengt me in extase. Ik wist niet van het bestaan af van deze Blake en het voelt alsof we elkaar helemaal opnieuw ontdekken. Zonder elkaar los te laten stommelen we naar de slaapkamer waarbij onderweg verschillende dingen op de grond vallen, maar we hebben er geen van beide erg in. Blake gooit me hard op het bed neer en ik kreun even van genot. Hij verkent mijn hele lichaam met zijn handen en ik doe genietend mijn ogen dicht. We bedrijven de liefde als nooit tevoren en Blake spreidt genietend zijn vleugels uit als een vogel in de lucht. Al die tijd heeft hij zich ingehouden tot nu toe en mijn hele lichaam glimlacht door deze gedachte.
Twee uur later liggen we nog steeds in elkaars armen en ik kijk hem vredig aan. Hij streelt mijn haren en buigt zich voorover om me een kus te geven. Er is een vreemd soort rust over me heen gekomen en ik doezel soms even weg. Vlak voordat mijn ogen weer dichtvallen kijk ik Blake aan en zeg:
‘ik hou van je.’
Dit keer zeg ik het met heel mijn hart en ik voel het tot in het uiterste puntje van mijn tenen. Mijn hele lichaam word warm van deze gedachte en ik kruip nog dichter tegen hem aan. Gerustgesteld door dit gevoel val ik in een lichte slaap zonder dromen en constant bewust van Blake’s lichaam. Een half uur later word ik wakker en voel ik Blake nog steeds naast me liggen. Opgelucht open ik mijn ogen en kijk naar Blake zijn gezicht. Zijn ogen staan ongerust en hij lijkt mijlen ver weg in gedachten verzonken. Alsof hij mijn blik voelt kijkt hij me aan en er verschijnt gelijk een glimlach op zijn gezicht, maar het is niet dezelfde gelukkige lach die ik vandaag eerder heb gezien.
Ik schud het nare gevoel van me af en ga met mijn vingers langs zijn jukbeenderen en steeds meer omlaag naar zijn hals. Ik steun op mijn ene elleboog en plant een kus in zijn hals en ga met mijn vinger verder over zijn borst. Ik hoor zijn ademhaling sneller gaan en leg mijn hoofd op zijn hart. Ik bewonder stilletjes het geluid en draai vervolgens weer mijn hoofd naar Blake toe wanneer hij door mijn haren streelt.
‘Weet je dat jij de enige bent die in mijn pick-up heeft mogen rijden?,’ zegt Blake ineens serieus. Ik kijk hem verbaasd aan en proest het dan uit. Ik kom niet meer bij van het lachen en Blake wacht geduldig tot ik klaar ben. Met moeite weet ik uiteindelijk mijn gezicht in de plooi te houden.
‘Ik kreeg anders niet de indruk dat je het er volledig mee eens was,’ zeg ik sarcastisch.
Blake kijkt bedenkelijk en knikt dan. ‘In eerste instantie misschien niet,’ zegt hij plagend terwijl hij zachtjes aan mijn haar trekt. ‘Toen besefte ik dat ik je vertrouw. Sue, ik vertrouw je met heel mijn hart.’ Ik kijk hem even aan en zie dan dat hij het meent. Mijn schuldgevoel komt weer omhoog en ik draai mijn gezicht weg. Hoe kan hij me nu nog vertrouwen nadat ik Zack heb gezoend?
Hij legt zijn hand onder mijn kin en ik kijk hem weer aan, recht in zijn blauwe ogen. ‘Sue, je hoeft je niet schuldig te voelen, ik weet dat je gevoelens hebt voor Zack,’ zegt hij zacht. ‘Er is alleen één ding wat me blijft opvreten, ik moet het gewoon weten.’ Ik knik stilletjes en bereid me mentaal voor op zijn vraag, wat die ook mag zijn.
‘Houdt je net zoveel van hem als van mij?,’ vraagt hij twijfelend. Ik kijk hem verbaasd aan en haal dan opgelucht adem. Ergens is het allemaal lachwekkend hoe we er zolang over hebben gedaan om onze gevoelens te uiten en nog steeds weten we niet hoe de ander zich voelt.
‘Blake, het is altijd jou geweest en dat zal ook altijd zo blijven. Zack valt in het niets vergelijken bij jou en mijn liefde voor jou. Het spijt me dat ik hem heb gekust, het was meer uit medelijden dan uit liefde,’ zeg ik plechtig en het is waar. Ik vond het verschrikkelijk om te zien hoe het licht in Zack gedoofd was. Hij zou nooit meer hetzelfde zijn en dat kon ik niet verdragen, hij is mijn beste vriend.
Blake haalt opgelucht adem en ik geef hem lachend een zoen.
‘Dus, wanneer mag ik weer in je auto rijden?’