prompter schreef:Veel te kort

Joltsje schreef:ik zou net zeggen, dit is het toch niet voor vandaag?
dat kun je ons niet aan doen
kiki1976 schreef:Mijn eerste gedachte was idd ook Tom.
Puur om uit te zoeken of ze nog steeds als een marionet pop op hem zit te wachten.
Als ze reageert op Morris dan is ze hem ontrouw ondanks haar negeert.
Ik wil hier zo graag iets op zeggen, maar ik wil niet spoileren! Maar ik heb hier wat op te zeggen
.
Unwritten schreef:Misschien is het Prem wel die zich er nog even mee komt bemoeien

Hahahahha dit vind ik echt een hele leuke!
Ik maar denken dat niemand het zou raden
.
Nee, ik zeg echt niks. Maar echt super creatief!
different1 schreef:Ik was al verontwaardigd door zo'n ultra kort stukje...
Maar gelukkig ga je ons nog vermaken met nog een stuk
Ben ook wel benieuwd of er nog een vriendschap is tussen Nina en Wouter?
De soap is nog niet voorbij!
Paardenfann4 schreef:Ik dacht ook gelijk aan Tom dat die zich voordoet als een ander, ik ben zeer benieuwd hoe zich dit verder ontwikkeld. Ik zit helemaal klaar voor het volgende stuk
Komt-ie! Ik loop gigantisch achter op schema, dus heb hem niet meer na-geedit en na-geedit en na-geedit, maar hier is het!
63.
18 mei 2022
Of: Het Universum is mijn manager en ik ben z’n favoriete chaosproject.
Zeg maar nee tegen één baan, en het universum stuurt er gewoon zeven nieuwe opties achteraan.
Het begon met Boeing. Eén job offer dat eruitzag als een promotie naar beneden — ha, ik mag geen grappen meer maken over de Max-8, maar blijkbaar mocht ik wel komen werken bij het bedrijf dat ze maakt. Ze boden me minder geld dan mijn huidige salaris. Wat fysiek onmogelijk leek, maar toch blijkbaar tot de verbeelding van Boeing sprak.
Maar wacht – er kwamen er meer.
TUI belde. Booking.com mailde. Just Good People (ironische naam voor een recruitmentbureau) appte. Serieus, ik kon het bijna niet bijhouden. Ik kon amper mijn eigen naam uitspreken zonder te struikelen tijdens Zoom-gesprekken, maar blijkbaar viel mijn incompetentie in de smaak.
Drie dagen nadat ik bij Just Good People had getekend (niet de Amerikaanse droom die ik had gevisualiseerd, maar hey — ik doe mee met de Green Card lottery, dus er is nog hoop), werd ik op Dublin Airport gebeld voor een tweede gesprek bij Dell.
En bij PPG.
PPG.
Het bedrijf waar mijn vader ooit zijn dagen sleet tussen verfpotten en chemische formules. Het bedrijf dat ons hele gezin twee jaar naar Pontiac, MI stuurde voor twee jaar.
Nostalgie, tranen, voetsporen, heimwee, hoop – alles tegelijk.
En toen PPG me ook een aanbod deed (nummer zeven!), boden ze me exact het salaris aan dat ik drie weken geleden op een Post-it naast mijn spiegel had geschreven. Tot op de euro. Precies genoeg voor dat schattige huisje in Disteldorp. Zonder enige benodigde hulp van mijn not-forever best friend Wouter.
Bizar.
Inmiddels heb ik mijn ontslag ingediend en staat mijn oude vacature online. Loes, mijn paardrijinstructrice slash ongezouten levenscommentator, zag de advertentie en appte onmiddellijk: ‘Gezocht: schaap met vijf poten. Betaling: hongerloontje. Succes aan je opvolger.’
Ze had een punt. Maar ook: not my problem anymore.
Alles begon met die filmpjes die ik eindeloos bleef kijken. Die mindshift-dingen, ‘Manifest Your Own Destiny’-logica. Ik had Robert Zinks ‘21-Day Abundance Challenge’ drie keer gedaan. In 15 dagen.
Je kunt zeggen wat je wilt over pseudo-spirituele YouTube-goeroe's met twijfelachtige certificaten, maar ik heb daadwerkelijk veel meer losgelaten. En wat blijkt: het gaat fantastisch.
Althans, werkgelegenheidstechnisch.
Want tegen sommige dingen kan zelfs Robert Zink met zijn magische manifestatie-methodes niet op.
To be continued...