Bokt.nl

MonteKarlo schreef:

Het is nog maar een uurtje 'morgen' hihi
Nee ik zal rustig afwachten, snap dat je nog meer te doen hebt.

TheHorseInn schreef:

MonteKarlo schreef:

Het is nog maar een uurtje 'morgen' hihi
Nee ik zal rustig afwachten, snap dat je nog meer te doen hebt.

Maar je kijkt wel uit naar de volgende update??

xx_Horsiex schreef:

Sommige mensen hebben ook nog een leven buiten Bokt, gewoon geduldig afwachten.

thoraklover schreef:

Iets later dan verwacht, maar hier is dan weer de nieuwe update! Lees ze!

Ik open nog een keer mijn ogen. ‘Niet schreeuwen.’ Mijn ogen sperren zich wijd open. Een man komt uit de schaduw te voor schijn. Mijn mond opent zich om te schreeuwen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. ‘Braaf,’ sist hij. In zijn hand glinstert een mes. ‘Als je stil bent, doe ik je geen kwaad.’ In zijn andere hand houdt hij een touw. Mijn hart gaat te keer. Weg. Weg. Wegwezen! Ik. Moet. Weg. Zijn ogen boren zich in die van mij. Ik ken hem. ‘We hebben elkaar al eerder ontmoet.’ Ja sukkel, alsof ik daar nog niet achter was. ‘Je zag er alleen wat minder verzorgt uit,’ grinnikt hij, ‘met die bult op je hoofd.’ Mijn hoofd kleurt rood. ‘Weet je dat niet meer?’ Hij heeft zijn touw op het dekbed gelegd en aait me over mijn wang. Ik voel me aangetrokken tot deze vreemde onbekende man. Wie is hij eigenlijk? Wat doet hij hier? ‘Jammer dat je op de vlucht sloeg, en tegen een boom aan knalde waardoor je bewusteloos raakte, daardoor wat het voor mij onmogelijk om je te verplaatsen.’ Ik weet in een keer wie hij is en schiet achteruit, zo ver als ik kan, tegen de muur aan. De rover. Hij leunt over het bed heen, waarbij hij op een hand steunt en met zijn andere hand drukt hij het mes tegen mijn keel. Zijn gezicht is gevaarlijk dichtbij. Onze neuzen raken elkaar bijna. Ondanks er zo weinig licht is, zijn zijn ogen helder. Diep blauw, met donkere randen. De ogen van een wolf. Zijn neus is recht, perfect, op een sneetje na. Zijn lippen zijn vol, maar mannelijk. Zijn bruine (of is het blonde?) haar is niet kort, maar ook niet lang, en staat wild alle kanten op. Conclusie: te verleidelijk voor woorden. Ik kan er niks aan doen, als een magneet trekt hij me aan. In. Houden. Ik draai mijn gezicht weg. ‘Waarom zo verlegen,’ fluistert hij in mijn oor. Ga weg, ga weg, ga weg! Ga alsjeblief weg. Ik kan het niet over mijn lippen krijgen. Ik hoor voerstappen op de gang, dit is mijn kans. Net wanneer mijn mond zich opent op te schreeuwen drukt hij zijn lippen op de mijne. ‘Leuk je weer is gezien te hebben,’ fluistert hij. En dan is hij weg. Verdwenen in de duisternis.

thoraklover schreef:

[i] Ik voel dat er iets mis is. Een rover springt uit de bosjes en richt zijn zwaard in mijn richtig. Alec steigerd en draait op zijn achterbenen razend snel een bocht van 180 graden. Maar het is al te laat. Achter ons staan ook rovers met hun zwaard op mij gericht. Adraline suist door mijn aderen. Mijn hard begint sneller te kloppen. Ik hoop met heel mijn hart dat ze me niet zullen herkennen. De rover die ik als eerst zag loopt naar de rechter helft van de voorkant van Alec. Zijn zwaard duwt tegen mijn kin aan. Ik bekijk de rover wat beter. Het is een jonge man van een jaar of twintig. Zijn haar is zwart en hij heeft een getinte huid. Zijn heldere blauwe ogen nemen me op. ‘U bent niet verstandig geweest om alleen op pad te gaan,’ zegt hij grijnzend. ‘Wa-at wil je-e,’ stamel ik. ‘Ik wil je goud en,’ hij maakt zijn zin niet af. ‘Ik he-eb goud voor jullie, jullie krijgen alles!’ piep ik. ‘Ook je paard?’ zegt hij. ‘Nee niet Alec! Hij is het enige wat jullie niet krijgen!’ roep ik in paniek.