Lucia88 schreef:Ben ik de enige die me afvraagt hoe dat dan met de seks ging, moest Nina dan eerst onder een steriele douche?Of ging hij meteen erna douchen en alle beddengoed in de was van 90 graden?
Absoluut afgevraagd
[VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Maar ik vraag me zoveel af in dit verhaal, nog meer als bij het Prem verhaal 
- astridastrid
-
- Berichten: 6028
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-25 11:55
Ik wil de lezer echt aan het denken zetten, er zitten best veel verborgen dingen in die niet allemaal zijn opgepikt. Net als Nina het toen zag...
Bij Prem moest ik van Bokkers alles uitleggen, elke keer uitleggen wat er toch zo leuk is aan hem was en "of er geen leuke momenten waren" (die ik dan maar verzon).
En dat moest ik er later allemaal uitslopen want het klopte niet met het verhaal en de werkelijkheid en werd het een hele verdediging waarom ik bleef.
(Ik heb in de vijf jaar alsnog geen leuke dingen gevonden, zelfs toen het verdriet (?) voorbij was AHHAAAHA.)
Soms is het wat het is.
Bare with me, we zijn er nog niet, maar iets meer achtergrond waarom jullie het dus precies zo zien als Nina het zag.
Het is met een bepaalde reden
. - astridastrid
-
- Berichten: 6028
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-25 13:23
And... Action!
58.
6 februari 2022
Of: MIA. Missing in Action. Miami International Airport. Same difference.
Tom had me om precies 07:00 afgezet – niet 06:58, niet 07:02 – met de mededeling dat hij naar huis ging om te ‘rusten’. In Tom-taal betekent dit dat hij de komende drie uur zou besteden aan het verzamelen van mijn uitgevallen haren met een pincet terwijl hij luisterde naar een podcast over vliegtuigcrashes.
Of beurscrashes.
Afhankelijk van zijn humeur.
Zijn handen zaten nog in verband. Technisch gezien mocht hij niet rijden, maar Tom beschouwde verkeersregels meer als suggesties. Net zoals hij onze relatie beschouwde, nu ik erover nadenk.
Ik check in voor mijn vlucht naar Amsterdam. Bij de security gooit een TSA-agent mijn pot ‘On the Border Medium Chunky Salsa’ in de afvalbak. $5.99 aan tomaatstukjes vormt blijkbaar een groter veiligheidsrisico dan de gewonde piloot die me net had afgezet.
Standby vliegen is geen privilege. Zeker niet op wat Tom noemt: cruiseship day. Als de Queen of the Seas weer is aangemeerd en de senioren met hun Mickey Mouse-oren en zonnebrand in de vorm van hun zonnebril weer naar huis moeten worden vervoerd.
Eerste vlucht: vol.
Tweede vlucht: vol.
Derde vlucht: vol.
Ondertussen app ik met Wouter. Hij stuurt foto's van zijn nieuwe Tesla. Ik stuur foto's van gate D31. Het is geen eerlijke ruil, maar het is wat we hebben.
Dan – plot twist – zie ik hem als ik me omdraai.
Tom.
Pal achter me.
Twee uur nadat hij ‘naar huis ging om te rusten.’
Hij ziet er boos uit. Echt boos. Het soort boos waarbij zijn linker mondhoek omhoog trekt – een tic die ik inmiddels ken.
‘Wat ben je aan het doen?’ snauwt hij.
Ik zit op een van die zwarte airport stoelen, met een Starbucks Pike Place Roast ($5.68 met taks) die smaakt naar verbrand water. De chocolate chip muffin die ik net had gekocht ligt onaangeroerd op mijn schoot.
‘Ik... wacht op de volgende vlucht?’ probeer ik. Het komt eruit als een vraag, want blijkbaar ben ik niet eens meer zeker van basale feiten.
‘Je appt met Wouter.’ Geen vraag. Een vaststelling. Een feit zo hard als de plastic stoel onder mijn kont.
Oh. Ooooh.
Hij heeft me de hele tijd in de gaten gehouden.
‘Ik app met veel mensen,’ zeg ik. Wat waar is. Ik app met mijn moeder (die vraagt of ik al gegeten heb), met Loes (die vraagt wanneer ik stop met deze oliebol), en met mijn baas of standby-slachtoffer een erkende ziekteverlofcategorie is.
‘Ik doe alles voor jou,’ zegt hij. Zijn stem is ijskoud. Hij staat daar in zijn perfecte outfit (True Religion t-shirt, shorts) en zijn perfecte esthetica – elke vezel gespannen.
Mijn telefoon zoemt. Ik kijk niet, maar ik zie het scherm oplichten. Een WhatsApp.
Dan draait hij zich om en loopt weg. Geen dramatische exit, geen laatste woorden. Gewoon weg, tussen de massa passagiers met hun rolkoffers en hun overpriced Stanley cups die daadwerkelijk een vlucht hebben.
Ik blijf zitten. Wat moet ik anders? Hem achterna rennen door het vliegveld? Dit is geen romantische komedie. Dit is een psychologische thriller waar niemand om gevraagd heeft en waarbij de hoofdrolspelers geen idee hebben wat hun motivatie is.
19:00 uur. Hij komt terug alsof de laatste uren nooit hebben plaatsgevonden. Nu in zijn pilotenpak – drie gouden strepen op zijn schouders, crisp wit overhemd, zwarte stropdas in een perfecte Windsor-knoop. Het staat hem verdomd goed, wat het hele punt natuurlijk weer verpest.
Tom gaat naast me zitten. Dat wil zeggen, er zit een stoeltje tussen ons. Zijn zwarte Travelpro crewtas landt met een doffe klap naast zijn voeten.
‘Ik ga naar JFK,’ zegt hij plotseling, terwijl hij zijn Delta-pet afzet en over zijn kale hoofd strijkt. Het gebaar dat hij maakt wanneer hij gestrest is maar probeert te doen alsof dat niet zo is.
‘Wat?’
‘Ik vlieg morgen toch. New York naar Rome, mijn scheduler heeft het net bevestigd.’
Hij houdt zijn iPhone op — de nieuwste, natuurlijk. ‘Ik kan net zo goed nu naar New York. Met jou.’
Met zijn handen.
In het verband.
Die handen waarmee hij officieel niet mag vliegen volgens elke FAA-richtlijn die ooit is geschreven.
‘Tom, je mag toch niet—’
‘Duty calls,’ onderbreekt hij. ‘Crew shortage.’
Delta Airlines zou instorten zonder zijn aanwezigheid.
‘En ik?’ vraag ik.
Hij haalt zijn schouders op. ‘We zien wel.’
We zien wel. Ons onofficiële motto. Als we ooit trouwen, laten we dit op de uitnodiging zetten.
Dan glimlacht hij charmant. ‘Als we beide mee kunnen, pakken we romantisch een hotelletje. When life gives you lemons…’
Kuiltjes in zijn wangen, spleetjes tussen zijn tanden, het hele smeltpakket dat me deed vallen voor deze man in de eerste plaats.
Er is geen plek voor mij op de vlucht naar JFK. (Verrassend totaal niemand.)
We zitten daar, hij in zijn uniform, ik inmiddels volledig negatief door een dag vol afwijzing. Hij kijkt op zijn horloge – een Rolex Submariner, blijkbaar – en zucht theatraal.
‘This is why I said no drama,’ mompelt hij, hard genoeg voor mij om het te horen.
Thuis giet hij Dreaming Tree Crush in kristallen glazen die hij met de hand wast. Hij reikt me het glas aan en onze vingers raken elkaar.
Geen terugdeinzen.
Alleen maar: verlangen.
Blijkbaar gelden de hygiëneregels niet wanneer hij iets van me wil. Interessante observatie voor mijn dossier (mentaal, want echt opschrijven zou psychotisch zijn).
‘Vanavond ben je nog hier,’ zegt hij, terwijl hij naast me op de witte leren bank komt zitten. Hij schuift dichterbij. ‘Met mij.’
Zijn hand, inmiddels zonder verband door zijn werk-obsessie, rust op mijn knie. Hij neemt mijn wijnglas uit mijn handen — voorzichtig — en zet het op zijn glazen salontafel.
‘Relax,’ zegt hij, terwijl hij me in mijn ogen kijkt Hij merkt het direct als ik overanalyseer, waarschijnlijk doordat mijn mondhoek dan altijd naar beneden krult. ‘Alles is onder controle.’
Het is alsof iemand een schakelaar heeft omgezet.
Smetvrees: uit.
Control freak: uit.
Charmante piloot die weet wat hij wil: aan.
De volgende dag gaan we samen weg, maar niet met hetzelfde vliegtuig. Hij heeft een gegarandeerd ticket voor me geregeld. Ik zei nog dat het niet nodig was. ‘Anders zit je alleen in mijn huis als er weer geen plek is,’ zei hij, dus waarschijnlijk was het ook een beetje eigenbelang.
Bij de gate omhelst hij me, en voor ik er erg in heb, trekt hij me in een knuffel die veel te lang duurt en duidelijk niet bedoeld is voor de privacy van normale menselijke interactie. Iedereen kijkt—de businessman met zijn Wall Street Journal, de moeder met haar peuter die nu waarschijnlijk trauma heeft, de gate agent die duidelijk denkt: weer zo'n stel dat hun drama uitvecht op mijn werkplek. Ik voel hun gedachten: ah, daar heb je het meisje dat met de piloot neukt en er een puinhoop van maakt. Fantastisch.
Mijn sociale status in een oogopslag.
‘We moeten praten,’ zegt hij zacht. ‘Echt praten. Over onze toekomst samen. Als ik terugkom. Zaterdag.’
Het probleem: zaterdag zit ik in Dubai. Een detail dat ik hem pas vertel als ik veilig thuis ben, 4000 mijl tussen ons, waar hij zijn teleurstelling alleen digitaal kan uiten.
‘Sometimes things work out the way they work out,’ reageert hij. ‘Do what you gotta do.’
En toen: radiostilte. Complete, absolute, doordringende stilte.
Twee weken nu. Veertien dagen. 336 uur. Maar wie telt er?
Hij is waarschijnlijk aan het vliegen, telefoon uit, leven aan. Of hij heeft zijn/mijn telefoon niet eens mee – zijn burgertelefoon versus zijn Nina-telefoon, want blijkbaar verdien ik een apart communicatiekanaal.
Elke dag denk ik: vandaag hoor ik wel wat.
Elke dag: nope.
Vorige week heb ik één berichtje gestuurd. Gelezen. Geen reactie. Mijn vriendin heeft vaak vriendjes die op vakantie gaan en nooit meer terugkomen. ‘Het mysterie van de verdwenen vakantievriend,’ noemen we het. We lachen erom, maken er grappen over.
Nu heb ik er ook eentje.
Een man die van de aardbodem verdween. Poef. Weg.
Hij zei altijd: ‘Als ik er echt klaar mee ben, blokkeer ik je. Dan weet je het zeker.’
Check: nog niet geblokkeerd.
Is dat vooruitgang? Een teken van hoop? Of gewoon uitstel van executie?
Elke dag check ik. Meerdere keren. Als een verslaafde die naar een laatste hit zoekt. Het gaat alle kanten op.
De ene dag denk ik: fiets hem.
De andere: fiets, ik mis hem.
‘Het gaat hem om controle,’ zegt Wouter tijdens onze terugkerende ‘wat is er mis met Tom’-sessie. We hebben er inmiddels een vaste tijd voor. En nu ik niet meer op audiëntie hoef te komen, kan het zelfs weer live. ‘Het klinkt nogal borderline.’
Grappig dat hij dat zegt. Tom zegt vaak — ongevraagd — ‘Ik ben normaal. Ik ben getest.’
Wie zegt dat nou? Dat is zoals jezelf introduceren met ‘Hallo, ik ben Kevin en ik heb nog nooit iemand vermoord.’
Wouters recentie is verniegend. Volgens hem vindt hij me gewoon niet leuk genoeg.
Het is niet de eerste keer dat ik het hoor.
Maar, hoe logisch misschien ook, ik twijfel. Want als hij me niet wil, waarom dan zo gefixeerd op wie ik zie, waar ik ben, wat ik doe? Waarom mag ik met niemand omgaan? Vooral: waarom komt hij altijd terug?
‘Omdat het makkelijk is,’ zegt Wouter, terwijl hij zijn derde blikje bier opent.
Echt makkelijk? Nee.
‘Ach Nien.’ Hij pauzeert om een slok te nemen. ‘Je zag toch allang dat dat alleen voor de seks was!’
Ik prik in mijn Foe yong hai die we hebben besteld omdat geen van ons kan koken.
‘Daar heeft nooit iets serieus bij gezeten van zijn kant.’ Hij veegt zijn mond af met zijn mouw. Gatver. ‘Weet je wat jij moet doen? Lekker even een poosje niks. Is helemaal niet erg hoor, om even droog te staan.
Ik kijk op. ‘Hoe is het met jouw liefdesleven dan?’
Hij stopt met kauwen. ‘Probeer je nu van onderwerp te veranderen?’
‘Nee, ik—’
‘Wat heeft dat ermee te maken?’ Hij slikt door. ‘Ik sta al 7 jaar droog. Maar dat is een heel ander verhaal.’
Zeven jaar droog.
2.555 dagen. 61.320 uur.
Plotseling voelt mijn twee weken radiostilte als een druppel in een oceaan.
Wouters oceaan van onvrijwillige onthouding.
To be continued...
Morgen wordt weer leuk
.Dubai. Of... niet?
En over de waren er leuke momenten enzo? Check hier ter leering ende vermaack: https://astridalida.com/6740-2/ (kan ik tenminste verwijderen.)
(dit stuk laat ik er helemaal uit maar same difference.
(Link is tijdelijk.)
- Divers
-
- Berichten: 1076
- Geregistreerd: 27-06-18
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 22-09-25 14:38
- astridastrid
-
- Berichten: 6028
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-25 14:44
Divers schreef:Proest, die enorm egocentrische foto als antwoord op jouw super serieuze bericht...
Ja, hele gezonde communicatie. Van beide kanten
. Ik bijna slaafs, en hij dan “je weet wat je mist, fine by me”. Wie weet ben ik ook wel zo zelfverzekerd als ik 60 ben
. - Bielsje
-
- Berichten: 2277
- Geregistreerd: 17-09-09
Geplaatst: 22-09-25 15:28
Ik moet wel zeggen dat ik nu Seal in mijn hoofd had met het lijf van Arnold S (doe het maar zo want heb geen zin om te Googlen hoe je die achternaam schrijft...), maar dat klopt dus gewoon helemaal niet
Ergens herken ik het wel als je een soort van relatie hebt met iemand die té knap is, dan kun je al snel denken dat ie te hoog gegrepen is en veel te veel pikken... Kun je misschien maar beter in selfsabotage modus gaan
- astridastrid
-
- Berichten: 6028
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-25 15:30
Bielsje schreef:Van die mensen die zeggen dat ze geen drama willen, maar echt overal drama van maken... Hulk voor zn hoofd waarschijnlijk
Ik moet wel zeggen dat ik nu Seal in mijn hoofd had met het lijf van Arnold S (doe het maar zo want heb geen zin om te Googlen hoe je die achternaam schrijft...), maar dat klopt dus gewoon helemaal niet
Ergens herken ik het wel als je een soort van relatie hebt met iemand die té knap is, dan kun je al snel denken dat ie te hoog gegrepen is en veel te veel pikken... Kun je misschien maar beter in selfsabotage modus gaan
Blijkbaar
Het is interessante psychologie.
Seal is denk iets te “lief”?
Nou goed, Tom gaat even in de ijskast… Als het goed is
. - Bielsje
-
- Berichten: 2277
- Geregistreerd: 17-09-09
Geplaatst: 22-09-25 15:45
astridastrid schreef:Bielsje schreef:Van die mensen die zeggen dat ze geen drama willen, maar echt overal drama van maken... Hulk voor zn hoofd waarschijnlijk
Ik moet wel zeggen dat ik nu Seal in mijn hoofd had met het lijf van Arnold S (doe het maar zo want heb geen zin om te Googlen hoe je die achternaam schrijft...), maar dat klopt dus gewoon helemaal niet
Ergens herken ik het wel als je een soort van relatie hebt met iemand die té knap is, dan kun je al snel denken dat ie te hoog gegrepen is en veel te veel pikken... Kun je misschien maar beter in selfsabotage modus gaan
Blijkbaar
Het is interessante psychologie.
Seal is denk iets te “lief”?
Nou goed, Tom gaat even in de ijskast… Als het goed is
Qua uiterlijk
Maak je die ijskast wel heel goed schoon met ontsmettingsmiddel etc voor je hem erin stopt?
- VogeltjeM
-
- Berichten: 3996
- Geregistreerd: 31-12-07
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 22-09-25 18:20
Ik vind het leuk, maar ook niet helemaal invoelbaar waar de aantrekkingskracht zit, buitenom dat hij knap is en een bepaalde status heeft. Ik gok dat dit iets met de psychologie van Nina te maken heeft. Wat zit eronder, is dat een gevoel van minderwaardig zijn, waardoor het contact met Tom zo verslavend is (opgehemeld voelen)? En waardoor voelt ze zich dan zo? Is het een idee om dat wat verder uit te werken..?
- astridastrid
-
- Berichten: 6028
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-25 18:58
VogeltjeM schreef:Ik heb weer helemaal meegelezen
Ik vind het leuk, maar ook niet helemaal invoelbaar waar de aantrekkingskracht zit, buitenom dat hij knap is en een bepaalde status heeft. Ik gok dat dit iets met de psychologie van Nina te maken heeft. Wat zit eronder, is dat een gevoel van minderwaardig zijn, waardoor het contact met Tom zo verslavend is (opgehemeld voelen)? En waardoor voelt ze zich dan zo? Is het een idee om dat wat verder uit te werken..?
Goede conclusies
.Ik kijk helemaal uit naar mijn morgen-stuk
. - astridastrid
-
- Berichten: 6028
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-25 20:29
Over mijn geweldige vermogen om altijd vage mensen uit te kiezen.
Toevallig heb ik deze ook eens genoemd in mijn verhalen op Bokt (en zeker op mijn Blog):
Een ex-flirtation.
Wat was ik verliefd op die gast.
Serieus,
Nu ben ik gewoon te oud en te zwaar
Zijn er nog normale mannen? Zeg het maar…
Hij ging in ieder geval snel naar links deze keer! En dacht altijd dat ik nooit over hem heen zou komen…
Laatst bijgewerkt door astridastrid op 22-09-25 21:10, in het totaal 1 keer bewerkt
- astridastrid
-
- Berichten: 6028
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
- Suzanne F.
-
- Berichten: 55651
- Geregistreerd: 03-03-01
- prompter
-
- Berichten: 15436
- Geregistreerd: 28-09-02
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 22-09-25 21:01
- astridastrid
-
- Berichten: 6028
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-25 21:02
). Had toen direct weg moeten rennen.
Dus: conclusie: ik val niet alleen op de verkeerde mannen; er zijn ook gewoon weinig goede!
Laatst bijgewerkt door astridastrid op 22-09-25 21:03, in het totaal 1 keer bewerkt
- astridastrid
-
- Berichten: 6028
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-25 22:05
Bielsje schreef:Misschien doet er wel iemand naar rechts swipen die 52 kilo is, en 1 meter 10
Nou ja, je weet wel iig direct waarom het gaat en dat is niet je innerlijk
Karma hahahaha
Het idee dat hij nu misschien aan mij terugdenkt als “die oude dikke” vind ik echt hilarisch
Misschien ga ik van hem nog wel eens een keer een hoofdpersoon maken in iets maar dan wel het noodlot keihard toe laten slaan.
Okay lekker off-topic maar toch ook niet,
Morgen wordt echt leuk!
Denk toch ook wel weer een beetje meer duidelijkheid maar ook weer veel meer chaos.
- astridastrid
-
- Berichten: 6028
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 23-09-25 12:05
59.
19 februari 2022
Of: Drie dansende puntjes die mijn hart op een A380 zetten.
Mijn Primark-sneakers maken dat vernederende piep-geluid op het spiegelende marmer van Dubai Mall – het soort geluid dat ontstaat wanneer je €12,99-schoenen draagt in een plek waar mensen hun Black AmEx Card gebruiken om een pakje kauwgum af te rekenen.
Elke stap echoot tussen de gouden zuilen. Ik probeer zachter te lopen, maar het helpt niet.
Ik check mijn telefoon terwijl ik loop. Tom was 73 minuten geleden voor het laatst online.
Wouter onderbreekt mijn WhatsApp-surveillance. ‘Toevallig dat we allebei zwart dragen,’ zegt hij, terwijl hij zijn spiegelbeeld inspecteert in de Chanel-etalage.
Ja, Wouter. Ik draag altijd zwart. Het is mijn personificatie op dit punt – zwart, cynisch, en wachtend op blauwe vinkjes die nooit komen. Hij draagt normaal gesproken blazers met ruiten waar heel Schotland jaloers op zou zijn, maar vandaag heeft hij een zwart True Religion t-shirt aangetrokken – exact hetzelfde merk dat Tom altijd draagt – omdat hij besloten heeft dat we een koppel moeten lijken.
Wat we niet zijn.
Wat ik hem de komende 48 uur waarschijnlijk moet gaan uitleggen zonder de gratis Dubai-vakantie te verpesten.
74 minuten nu. Dat is lang genoeg om een korte film te kijken, een wasbeurt te draaien, of blijkbaar om te beslissen dat ik niet het waard ben om een berichtje terug te sturen.
Deze hele reis is één grote studie in contrasten, beginnend met de slaapsituatie. Ik had letterlijk ZEVEN KEER in de reservering getypt: TWIN BEDS. SEPARATE. APART. DEUX LITS. DOS CAMAS. TWEE GESCHEIDEN SLAAPPLEKKEN ALSTUBLIEFT IK SMEEK U.
Want toen Wouter deze reis boekte – drie maanden geleden, €1.847 per persoon, stond er in de bevestigingsmail die hij enthousiast doorstuurde met ‘dit wordt zo leuk!’ – was het officieel uit met Tom.
(En de status nu? Niemand weet het.)
Maar ik wilde sowieso geen kingsize bed delen met mijn beste vriend van wie ik tijdens onze laatste ‘wat-is-er-mis-met-Tom’ sessie ontdekte dat hij een foto van onder mijn rok op zijn telefoon heeft staan. Een foto die hij blijkbaar heeft gemaakt toen ik languit op mijn bank lag te klagen over Tom, mijn benen slecht gepositioneerd, mijn H&M-jurkje blijkbaar nog slechter.
‘Oh,’ had hij gezegd toen hij me zag kijken, zijn wangen plotseling rood. ‘Dat was per ongeluk.’
Per ongeluk. Je maakt per ongeluk een foto, zet hem per ongeluk als screensaver, en kijkt per ongeluk maandenlang naar mijn ondergoed elke keer dat je je telefoon checkt.
Creepy? Absoluut. Ga ik er iets van zeggen? Natuurlijk niet. Want dan wordt het awkward tussen ons, en Wouter zou zich vreselijk voelen, en ik ben blijkbaar het soort persoon dat liever ongemakkelijke situaties negeert dan confrontaties aangaat die mensen pijn kunnen doen.
Het Hilton Garden Inn had blijkbaar andere plannen: er stond een (1) kingsize bed in de kamer. Het soort bed waar HP sales managers over dromen en ik nachtmerries van krijg.
Half twee 's nachts sleepte ik mezelf naar de receptie, Wouter achter me aan met zijn donkere haar nog in de vorm van zijn Emirates-nekkussen.
‘Ik slaap ECHT NIET in hetzelfde bed als hem,’ zei ik, met een dramatiek die zelfs Shakespeare cognitief zou interesseren. Alles om de receptionist te overtuigen.
Wouter haalde zijn schouders op. ‘Wat is daar zo erg aan?’
Morning glory tegen mijn onderrug om 7:47 's ochtends, daarom niet, Wouter.
‘No twin rooms available, madam, ’ zei de receptionist met het geduld van iemand die dit gesprek al veertig keer deze week heeft gevoerd.
Hij kon een stretcher brengen. Ik vond alles prima – een handdoek op de badkamervloer desnoods. Alles beter dan 's ochtends wakker worden met Wouters spontane erectie tegen mijn rug terwijl Tom misschien belt (grapje – Tom belt niet).
Nu, een dag later, lopen we door Dubai Mall, op zoek naar de betekenis van het leven tussen Hermès en Bulgari.
‘Kijk,’ zegt hij, wijzend naar een pop-up Tiffany & Co. stand midden in de mall. ‘Zullen we even?’
Nee, Wouter. Nee nee nee.
Tiffany is Tom-territorium.
Tom koopt Tiffany-oorbellen voor €650 en geeft me het bonnetje ‘voor de garantie’ terwijl hij mijn Primark-parels ‘lelijke nepdingen’ noemt. Tiffany is oude-verjaardagscadeau-trauma en de geur van zijn Tom Ford Vanilla Tobacco-aftershave in het NH Hotel.
Tiffany is niet iets wat je doet met je beste vriend die stiekem hoopt dat Dubai hem kan transformeren van Friend-Zoned Wouter naar Romantic Leading Man Wouter.
‘Ik ga even naar de WC,’ lieg ik.
In de wc – die er uitziet als een Apple Store maar dan met WC-eend – check ik mijn telefoon. Tom verschijnt online. Ik voel mijn wangen warm worden.
Hij typt.
Die drie puntjes verschijnen op mijn scherm. Dansen. Verdwijnen.
Hij typt weer.
De puntjes verschijnen opnieuw. Blijven hangen. Mijn adem stokt ergens tussen mijn longen en keel.
Verdwijnen.
Offline.
‘Wat de fiets,’ zeg ik hardop tegen de goudkleurige kraan voor me.
Een vrouw in een abaya werpt me een blik toe die zegt: Amerikaanse toeristen. Altijd drama bij de wasbakken.
Ze heeft gelijk, hoewel ik technisch gezien Nederlands ben en mijn drama internationaal erkend zou moeten zijn.
Als ik terugkom, staat Wouter bij de Tiffany-stand te praten met een verkoopster. Ze draagt een Hermès-sjaal die perfect geknoopt zit, Chanel No. 5 parfum (ik ruik het vanaf hier), en een glimlach die duizenden euros aan tandenbleekmiddel heeft gekost. Ze houdt een ringendoosje vast tussen haar perfectly gemanicuurde nagels.
Ik voel me licht worden in mijn hoofd.
‘Nina!’ roept Wouter te enthousiast. ‘Kom eens kijken!’
De verkoopster straalt. ‘Uw vriend heeft uitstekende smaak,’ zegt ze met een accent dat ik niet kan plaatsen maar dat duur klinkt. De Kaaimaneilanden, misschien. Maar dat zal ik nooit weten. ‘Princess cut, twee karaat. Zeer geschikt voor proposals.’
Proposals.
Het woord hangt in de gerecyclede lucht tussen ons in.
Wouter kijkt naar mij. Ik kijk naar de ring. De ring kijkt beschuldigend terug – een stralende getuige van mijn complete onvermogen om normale vriendschappen te hebben zonder ze te vernietigen met mixed signals en valse verwachtingen.
‘Het is prachtig,’ zeg ik, omdat dat de enige acceptabele reactie is op diamanten, ongeacht de context waarin ze worden gepresenteerd.
‘€47.000,’ zegt de verkoopster, met de toon waarmee je de prijs van een cappuccino noemt.
Wouters ogen glinsteren.
Niet van de diamanten.
Van iets anders.
Iets wat ik herken maar niet wil benoemen.
‘We denken er nog over na,’ zegt hij snel, en hij geeft het doosje terug. De verkoopster glimlacht diplomatiek – de glimlach van iemand die dit scenario drie keer per dag meemaakt en perfect weet wanneer een ‘proposal’ uitstapje een fiasco wordt.
Ik kan het gewoon niet meer aan en wijs naar de Starbucks terwijl ik die kant op loop.
Even later lopen we zwijgend verder door de mall, langs de Gucci en de Louis Vuitton en de winkels waar mensen komen om hun geld om te zetten in tijdelijke validatie. Of om gewoon foto’s te maken met koffers die ze nooit zullen kopen, zoals ik.
Terug bij de indoor waterval – een muur van vallend water waar sculpturen van duikers in bevroren sprong hangen – gaan we zitten op een koud, marmeren bankje.
‘Nina,’ begint Wouter.
Oh nee.
Oh nee.
Hier gaat het komen. Het gesprek dat ik de hele vakantie heb proberen te ontwijken door voortdurend over Tom te praten (wat, achteraf, misschien niet de beste strategie was).
‘Ik wil je iets vragen.’
Hij gaat op zijn knieën zitten. Zijn spijkerbroek trekt strak rond zijn kruis in deze positie. Zijn gewrichten kraken.
Mijn telefoon zoemt. Het is mijn moeder die vraagt of ik al gegeten heb. De ironie dat mijn moeder meer om mijn welzijn geeft dan de man die me drie weken geleden vertelde dat hij van me hield en daarna besloot dat radiostilte een communicatiestrategie was.
‘Nina, luister je wel?’
Dit gebeurt niet.
Dit gebeurt echt niet.
‘Ik heb de ring gekocht,’ zegt hij. Zijn stem gespannen maar vol verwachting. ‘Bij de Tiffany's.’
De wereld stopt. Bevriest.
‘Een ring?’ herhaal ik, hoewel ik het antwoord al weet.
‘Een verlovingsring.’ De woorden komen eruit tussen het soort snikken door dat je krijgt wanneer je lichaam niet meer weet of het moet ademen of verdrinken in zijn eigen emoties. ‘Princess cut. Twee karaat. Yellow gold, want je hebt een hekel aan witgoud.’
Wat waar is, maar het feit dat hij dit detail heeft onthouden maakt alles duizend keer erger.
‘Wouter,’ fluister ik. ‘Sta op.’
Mensen kijken naar ons en maken stiekem foto's met hun telefoons.
‘Is dat een ja?’ Hij kijkt hoopvol omhoog, zijn knieën nu waarschijnlijk permanent blauw van het marmer.
‘Sta alsjeblieft op voordat iemand dit op TikTok zet.’
Hij staat langzaam op, de ring nog steeds in zijn uitgestrekte hand.
‘Wouter,’ begin ik weer, en mijn stem breekt. ‘Ik kan niet—’
Dan zie ik zijn gezicht veranderen. De hoop verdwijnt, vervangen door iets wat lijkt op fysieke pijn. Op boosheid, zelfs.
‘Waarom niet?’ Zijn stem schiet omhoog, een octaaf hoger dan normaal, het soort geluid dat honden kunnen horen. ‘Waarom verdomme niet, Nina? Ik geef je alles. Ik betaal voor Dubai. Ik luister naar al je verhalen over Tom zonder te klagen. Ik ben er altijd voor je. Wanneer heeft Tom voor het laatst iets voor je gedaan behalve je negeren?’
De toeschouwers beginnen ongemakkelijk te schuivelen. Dit is niet het soort proposal-content dat viral gaat.
‘Omdat—’ Ik stop.
Hoe leg je uit dat liefde niet logisch is? Hoe leg je uit dat Tom me dingen laat voelen die Wouter nooit zal kunnen, ook al behandelt Tom me als oliebol?
‘Omdat je van Tom houdt.’ Hij zegt het vlak, als een diagnose. ‘Een man die je kan oppakken en neergooien wanneer het hem uitkomt.’
Misschien hou ik van Tom omdat hij me het gevoel geeft dat ik moet vechten voor zijn aandacht. En ergens, in het donkerste deel van mijn brein dat gevormd is door een leven lang van verkeerde mannen, denk ik dat liefde die je moet verdienen meer waard is dan liefde die je gewoon krijgt.
De verkoopster kucht discreet. ‘Misschien willen jullie dit gesprek ergens anders—’
‘NEE!’ Wouter draait zich naar haar om, de ring nog steeds in zijn hand, die inmiddels licht trilt. ‘We zijn hier nu. We doen dit hier.’ Hij kijkt me weer aan. ‘Vertel me waarom, Nina. Vertel me waarom hij beter is dan ik.’
En daar is het. De vraag waar ik geen antwoord op heb omdat het antwoord niet rationeel is.
‘Hij is—’
‘Niet belangrijk,’ onderbreekt hij me.
Opeens voel ik me vreemd helder. ‘Je wilt me ten huwelijk vragen. In Dubai. Terwijl ik op een kampeerbed slaap. En vorige maand nog met Tom—’ Ik stop mezelf. Sommige dingen hoef je niet hardop te zeggen om ze waar te maken.
‘Het plan was romantischer,’ snottert hij nu.
En plots snap ik het. De hele absurditeit van mijn leven. Hier sta ik met iemand die alles voor me zou doen, en ik kan alleen maar denken aan iemand die me bitch noemt tijdens ruzies.
‘Het spijt me,’ zeg ik tegen Wouter omdat er geen andere woorden zijn die waar zijn zonder leugens te bevatten. ‘Het spijt me zo verschrikkelijk dat ik niet de persoon ben die je verdient.’
Hij laat de ring vallen. Letterlijk. De diamant klettert op het marmer van Dubai Mall terwijl toeristen toekijken en de verkoopster een zenuwinzinking krijgt.
‘Het spijt je,’ herhaalt hij. ‘Vijf jaar vriendschap en €47.000 later, en het spijt je? Dat is alles?’
Ik bukt me om de ring op te rapen – een automatisme, want we kunnen niet zomaar diamanten laten rondslingeren tussen de Louboutin-hakken en Bugaboo kinderwagens.
‘Wouter—’
‘Hou hem maar,’ zegt hij. Hij veegt zijn gezicht af met de mouw van zijn True Religion-shirt die hij speciaal voor mij heeft gekocht. ‘Verkoop hem. Doe er iets nuttigs mee. Koop een ticket naar Miami zodat Tom je daar ook kan negeren tussen zijn workouts en zijn andere vrouwen.’
Hij draait zich om en loopt weg. Zijn Nike sneakers – dezelfde groene die ik ook heb – maken geen piepend geluid op het marmer. Maar het zijn definitieve stappen die wegechoën tussen de Prada en de Gucci.
Ik sta daar, midden in Dubai Mall, met een verlovingsring in mijn hand en een WhatsApp van mijn moeder die vraagt hoe Dubai is.
Ik typ: ‘Ingewikkeld.’
Dan wis ik het.
Typ: ‘Heet.’
Want wat moet ik anders zeggen? Dat ik net een huwelijksaanzoek heb afgewezen in een van de duurste winkels ter wereld? Dat ik een €47.000 ring in mijn hand heb en me nog nooit zo alleen heb gevoeld?
Dan krijg ik nog een berichtje. Het is Dev.
‘Wanneer zal ik je weer eens met een bezoek verblijden?’
Het universum heeft echt een ziek gevoel voor timing. Drie mannen, drie verschillende continenten en nul oplossingen die niet eindigen in complete vernieling.
To be continued...
- Joltsje
-
- Berichten: 9611
- Geregistreerd: 10-03-06
- Woonplaats: in mijn huis
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 23-09-25 12:44
en geen (volledige) fictie dus. heel bijzonder dit
- prompter
-
- Berichten: 15436
- Geregistreerd: 28-09-02
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 23-09-25 12:51
- Sky_As
- Berichten: 5598
- Geregistreerd: 12-05-10
- Woonplaats: naast de buren
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 23-09-25 13:13
Er zullen maar weinig mensen zijn die echt belangeloos doen, wat Wouter voor Nina deed. En dat blijkt ook maar weer. Hij verwacht er iets voor terug.
Ik zou overigens ook nooit met iemand waar je niks mee wilt zulke reizen maken en hem dan ook alles laten betalen.
Ook alle eerdere cadeautjes had ik overigens niet geaccepteerd....
Ik ken overigens ook een "Wouter".... Die zou hetzelfde doen maar vervolgens ook boos worden als de veel te jonge knappe dame achter af echt niks meer wilt dan enkel wat vriendschap.