Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-12-20 21:24

Geplaatst: 29-12-20 21:24

Over wouter;

Citaat:
. Ik besluit Robin de ware reden te vertellen waarom Wouter en ik nooit een relatie zullen krijgen. Iets waar ik recentelijk achter kwam. Iets waarvan ik me ooit had voor kunnen stellen dat het ooit een rol zou gaan spelen.
“Wouter kan geen kinderen meer krijgen. En ik wil nog wel een leuk kotertje hoor, te zijner tijd”. Ik doe mijn best het luchtig te houden. En het werkt.

Citaat:
Een greep uit zijn leven: 59 jaar oud, twee bloedmooie kinderen van 21 en 24 uit een vorige relatie met een Jamaicaanse, een glansrijke carrière in de accountancy (RA staat voor rijke accountant en AA voor arme accountant zegt hij altijd), een voorkeur voor donkere vrouwen en compleet anti-zwartepiet. Wouter komt altijd al zijn afspraken na en is nog nooit ergens te laat verschenen. De meeste mensen schatten Wouter maximaal 45 jaar oud. Iets wat wellicht te maken heeft met het feit dat hij er alles aan doet om het verouderingsproces te vertragen. Hij heeft een gebit waar Gerard Jolink jaloers op zou zijn.

Citaat:
En in het geval van Wouter vooral escapades. Een vaste relatie heeft hij na zijn breuk met de moeder van zijn kinderen niet meer gehad. Overigens woont ze nog steeds bijna volledig bij hem in. Wouter heeft daar niets op tegen.

**Geplaatst**: 29-12-20 21:48

Geplaatst: 29-12-20 21:48

astridastrid schreef:
Haha leuk!
Ik ben gewoon denk een beetje anti-perfectionistisch, dit is voor mij ook gewoon hobby. En het is iets waar ik niet echt ervaring in heb.

Daarnaast moet ik ook oppassen, hoor, want ik merk ook dat ik nu wat slordig word (iets met verliefd, richting einde etc., de wens het voor O&N af te hebben (gaat niet lukken). Dus ik vind het allemaal prima wat iedereen zegt.

Volgende stuk is al af, maar gaat wel weer heel veel weerstand oproepen denk ik HAHAHHAHAH.

Kom maar op met het volgende stuk $*\o/*$

**Geplaatst**: 29-12-20 21:52

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 29-12-20 21:52

Einde....? Hoooo wacht eens even dame, dat gaat zo maar niet! :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-12-20 21:54

Geplaatst door de TopicStarter : 29-12-20 21:54

Zertab schreef:
Ze zal wel weer keihard naar Prem terug rennen...

Kijk, daarom durf ik het eigenlijk niet haha!

Maar ik doe het gewoon, al ga ik dan tot morgen niet kijken bang voor de bash hahah... Of misschien is mijn boodschap wel duidelijk........ Maar dit hoort er gewoon nog in. Het is nog niet af. It isn't over until the fat lady sings.......

Misschien zegt het nog wat meer over de liefde tussen Prem en Nina, al geloof ik dat ik hierin toch nog even te rade moet gaan bij Shakespeare. Zal wellicht ook met de relatie te maken hebben :')

.

Het volgende hoofdstuk (hierna) wordt een van mijn favorieten, een hoofdstuk wat vreselijk veel pijn doet en waarnaar ik zelf nog het meeste terugverlang.

Maar eerst dit! Zie het maar als een bonusstuk, zo'n ingezonden stuk in een tijdschrift wat niemand leest.

Taart voor iedereen morgen, als er geen Namenbingo of -disco is, morgen af te halen bij de Hema!

10 februari 2020

Ik denk aan ons voortdurend
Denk aan ons drieën
Ik voel onze warmte iedere dag
De warmte van ons drieen
Ik denk aan ons...

Ik geloofde er altijd heilig in dat, als je midden in de nacht wakker wordt, je actief bent in iemandanders’ droom. Maar nu is het 3h ’s nachts en zijn Prem en ik blijkbaar tegelijk wakker. En bezorgt zijn bericht mij kippenvel over mijn hele lichaam.

Ik heb me de hele tijd zo sterk gehouden, alle drang om contact op te nemen genegeerd, maar de magie van de nacht heeft iets veranderd. En nu denk ik inmiddels ook aan ons drieën. En heb ik - voor een van de laatste keren, zal blijken - een sprankje hoop dat het nog goedkomt.

“Ik vind wat wij hadden ZO bijzonder” app ik terug, zonder na te denken. Had ik er maar over nagedacht. “De klik. Het elk moment van de dag in mijn hoofd zijn. Het lome verliefdheidsgevoel. Alleen jij kon me in extase brengen.
Dat we ‘on a break’ zijn, heeft me ontzettend ongelukkig / onrustig / onzeker gemaakt. Ik mis al die andere gevoelens. Ik mis ‘ons’”. Het is alsof de woorden uit mijn gedachten vloeien, alsof ik er niet over na hoef te denken.

Prem reageert direct: “onze zielen liggen tegen elkaar aan. Toen jij de laatste keer vertrok, stond ik perplex. De keer daarvoor, toen je in je sarong en op knal roze designschoenen midden in de nacht de deur achter je dichttrok, wist ik dat we er later samen enorm om zouden lachen. Maar de laatste keer had ik dat niet. Het was anders. Ik denk vaak aan jou, aan ons kind, aan Bubblegum, jouw vader, Phantom etc. etc.

Het is gewoon ku*t. Ik voel me ook slecht en in de war. Jij bent mijn maatje en ik wilde er voor jou zijn. Maar ik heb domweg geen fysieke kracht meer om te vechten.
Ik heb gehoord dat jij al aan het daten bent met een Surinaamse jongen. Jouw motto “happy go lucky” geldt zo te zien nog steeds. Ik mis jou, ik mis ons, ik mis alles wat wij samen hadden...... xx”

Mijn hart klopt in mijn keel. Thea, Prem’s huishoudster, moet dit doorverteld hebben. Zal dit de reden zijn dat hij opeens weer contact opneemt?
Ik heb – op haar aandringen, overigens - met Thea gepraat, in de tijd dat ik er zeker van wist dat ik en Prem geen “wij” meer waren. Of ooit weer zouden zijn. Maar nu twijfel ik weer, al houdt iets me tegen er weer vol in mee te gaan, me weer vol van die rots te laten storten om uit te vinden of ik dit keer wel zal vliegen, of weer keihard op de grond te kletteren. Net zoals alle vorige keren.

“Prem, ik hoor niks van je, terwijl ik je meer nodig heb dan ooit”. De dag dat ik uitgekend ben, komt rap dichterbij. Dat hij niets laat horen, is voor mij een bevestiging dat het niets voor hem betekende. En dat doet me nog het meeste pijn - niet het feit dat ik niets betekende, maar vooral het feit dat die kleine tuinboon in mijn buik genegeerd wordt, alsof het nooit bestaan heeft. Ondanks dat het mijn eigen schuld is dat het niet is kunnen worden wat het had moeten worden.

“Het enige wat ik vrijdag hoor, is dat je stoer tegen je kinderen verteld hebt dat je me gedumpt hebt. En ga dit alsjeblieft niet ontkennen.
Dat je niet meer wilt vechten voelde ik gelijk. Dus waarom zou ik dat wel doen? Ik heb me een jaar lang uit laten schelden voor ho*er, en wat niet meer. Je doet er niks tegen, en ik slik alles, omdat ik in ons geloofde.

In Juli had ik verwacht dat ik nu gewoon (weer) zwanger zou zijn. Je zei altijd dat het goedkwam. Maar ik geloof steeds vaker dat dat een poging was mij aan het lijntje te houden.

Toen je drie weken geleden zei: ‘misschien moet je maar een ander zoeken om een gezin mee te beginnen’ was ik verbouwereerd”. Toen ik erna in huilen uitbarstte, zei hij snel dat hij het niet meende. Maar zo voelde het niet. En denk ik elke dag, nee, elke minuut aan die woorden die zo hard hadden geklonken. Die alles hebben veranderd.

“Ik had verwacht dat je achter me zou staan” ga ik verder terwijl ik mijn woede voel toenemen. “Je wilde wachten omdat je eerst wilde genieten. En omwille van je kinderen. Je had er nu bijna eentje bij gehad he, dat vergeet je elke keer.

Geloof me; het is voor mij echt niet genieten als ik elke keer aan moet horen hoe geweldig je kinderen zijn. Mensen die mij niet kennen, maar me wel haten en uitschelden. Dat vind ik niet geweldig. Dat doet ontzettend veel pijn”. De tranen stromen over mijn wangen. Het kleine beetje trots wat ik had, is het afgelopen jaar hard afgenomen.

“Dat je nu zegt dat je de kracht niet hebt om te vechten, zegt mij gewoon genoeg. De magie is hiermee gelijk verbroken, en ook mijn hoop op hernieuwde, positieve kracht. Ik vertelde telkens dat ik ALTIJD voor jou zou kiezen. Maar daar twijfel ik nu aan.

Prem reageert direct. We zijn beide inmiddels klaarwakker, beide in ons eigen bed, maar verbonden door een onzichtbaar draadje. “Ik zou ook ALTIJD voor jou kiezen, Nien. Dat weten mijn kinderen ook. Ik heb het met ze niet handig aangepakt. Psychopathische ex-partner heeft ook niet geholpen. Mijn kinderen zijn onbeschoft tegen jou geweest. Angst voor een halfzus of halfbroer speelde ook een rol. Ondanks alles zijn wij nog bij elkaar in ons gevoel. Wij hoeven niet voor elkaar te vechten, maar wel tegen de mensen om ons heen.

Ik moet positief zijn, dat weet ik. Trouwens, dat jij met een andere man date kwets me ook. Maar jij zou je eigen redenen daarvoor hebben. Ik vind jou bijzonder en ik zou altijd voor jou kiezen. Daar moet jij echt geen enkele twijfel over hebben...”.

“Je bent alleen zelf verantwoordelijken voor je eigen geluk, Prem” antwoord ik – de reden waarom ik ook verder kijk dan mijn neus lang is. Er zijn meer kerken dan mannen, zegt mijn moeder altijd. Of althans, iets in die richting. En hij heeft tenslotte zelf gezegd dat ik het moest doen. Trouwens, ik ben hem helemaal geen verantwoording schuldig.

Maar toch trekt er iets aan me. “Aan de ene kant wil ik je echt graag zien. Maar aan de andere kant weet ik ook dat het voor mij weer een teleurstelling gaat worden. En ik me beter kan richten op mensen die wel serieus met me zijn. Maar het is en blijft lastig. Onze zielen houden van elkaar, hè?”. Fu*ck, wat doe ik? Ik wil hem helemaal niet zien. Terugtrekken gaat niet meer, Prem zit er bovenop.

Voor een steen maakt het niet uit of hij omhoog gegooid wordt of naar beneden valt – het is en blijft een steen – maar voor mij blijft het lastig om de weg omhoog weer te vinden.

“Je verwoordt het goed, babe. Niet alleen onze zielen houden van elkaar, maar onze lichamen ook. Dat zou altijd blijven, denk ik. Jij wilt verder en ik snap het ook. Ik hoorde dat jij al aan het daten bent en in Amstelveen nota bene. Ik ben altijd serieus met jou geweest. Nog steeds. Telkens als ik wakker word, merk ik dat ik een kussentje vast heb, terwijl ik denk dat ik jou vasthou. Ik vind het verwarrend allemaal. Erg verwarrend”.

“Ik voel als een kussentje?” antwoord ik verbaasd. “Ik moet echt op dieet”.

“Jij bent mijn maatje. Mijn zielsverwant” antwoordt Prem en ik voel mijn wangen kleuren.

“Mensen begrijpen niet wat wij hebben/ hadden, hè?” stuur ik. “Ik zou gewoon even tegen je aan willen kruipen. Alleen wij samen. Samen in onze wereld”. God, wat verlang ik ernaar om terug te gaan naar de zorgeloze dagen. Of de dagen waarvan ik op dat moment vond dat ze zorgeloos waren. Want echt zorgeloze dagen zijn er nooit geweest, denk ik verdrietig. Het is ons niet gegund geweest, hoewel we beide zo graag wilden.

“I know, babe. Het is bizar. Trouwens, Amrath Amsterdam de 20e is nog niet geannuleerd. Het restaurant ook niet. Ik kon het niet. Ik weet dat het gek is, maar we kunnen nog gaan. Kijk maar. Ik weet dat wij misschien hiervan gaan balen. Maar toch”.

Ik hoef er niet lang over na te denken. “We hebben niks te verliezen” antwoord ik. De 20e zou ik uitgerekend zijn. Prem wilde per se samen deze dag doorbrengen. En eigenlijk zie ik er vreselijk tegenop om alleen te zijn.

Maar een ding neem ik me voor: als hij alleen een nachtelijke apenkooisessie ambieert, mag hij een straatje verder gaan kijken.

“Wij gaan het zo leuk mogelijk maken” appt Prem tenslotte en niet veel later val ik in een droomloze slaap.

wordt vervolgd

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 29-12-20 22:19, in het totaal 6 keer bewerkt

**Geplaatst**: 29-12-20 21:56

Geplaatst: 29-12-20 21:56

Thanks Pimaude! Was dus een ex...

**Geplaatst**: 29-12-20 22:04

Geplaatst: 29-12-20 22:04

Aan gtst komt ook nooit een eind dus dit kan nog laaaaaang doorgaan ... Nina zwanger 9 mnd wachten van wie nog meer ruzie ... verhuizen ... bevallen ... trouwen MAAR MET WIE??! dus een einde is nog laaaaaaang niet in zicht

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-12-20 22:15

Geplaatst door de TopicStarter : 29-12-20 22:15

candalisa schreef:
Aan gtst komt ook nooit een eind dus dit kan nog laaaaaang doorgaan ... Nina zwanger 9 mnd wachten van wie nog meer ruzie ... verhuizen ... bevallen ... trouwen MAAR MET WIE??! dus een einde is nog laaaaaaang niet in zicht

HAAHHAAH you made my day!

Met mijn vriendinnetje (noem haar even Els voor het gemak), had ik dit gesprek ook al in onze Breaking Bad-periode (obvious):

Ik: Of Rob en Baukje die met elkaar gaan, Prem homo? Manuela in het gevang? Dat is stiekem een drugsdealer geworden?
Els: Manuela opgepakt, Baukje huilt uit bij Rob en krijgt verhouding
Ik: Ja Prem boos dan, onterft haar, hele rataplan
Els: En dan blijkt Rob in complot met M te zitten
Ik: Ook drugs?
Els: Nou drugs aan kinderen... ook aan Manfred
Ik: Manfred dealen op school, Baukje ontslagen van haar droomdebuut musicalster, Eindigt dakloos, dan moeten ze weer dealen. Thea is de Godmother
Els: P totaal kapot ziet in dat Nina altijd zijn grote liefde was, Huilt uit bij Thea, krijgen relatie
Ik: ja dat wilde ze toch altijd al
Els: Die berooft hem van zijn geld, P kapot, denkt aan alles wat Nina hem zei.

God, mijn eind gaat tegenvallen :))

.

Geniet er nog maar even van!

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 29-12-20 22:18, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 29-12-20 22:16

Geplaatst: 29-12-20 22:16

Nee Nina, dit gaat je gewoon weer veel pijn doen

**Geplaatst**: 29-12-20 22:46

Geplaatst: 29-12-20 22:46

Manuela laat zich niet van haar stuk brengen en blijft Manuela wel strak in de ogen aankijken. “Niet alleen is Nina een goede vriendin, maar ze verdient het niet, Manuela! Je kent haar niet en je schildert haar af als iemand die de oorzaak is van het feit dat je kinderen ongelukkig zijn. En verder kijk je niet!”.

hier gaat iets mis?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-12-20 22:49

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst door de TopicStarter : 29-12-20 22:49

Ooohhh daar was het! Twee fouten in een stuk. Sorry, 40 keer nagelezen en niet gezien.

**Geplaatst**: 29-12-20 22:49

Geplaatst: 29-12-20 22:49

Ach komt door de namenbingo

Ach we snappen het evengoed wel

**Geplaatst**: 29-12-20 23:10

Geplaatst: 29-12-20 23:10

Benthhh schreef:
Zo grappig dat je altijd sorry zegt voor de lange stukken, terwijl ik die het fijnst vind lezen hahaha

Edit:

Je hebt Els een paar keer Manuela genoemd.

Jup en wat leestekens vergeten wat dit stuk lastiger te lezen maakt.

Ergens denk ik dat Manuela toch gelijk heeft... Aan Prem is ook echt veel meer mis dan wij als lezer te zien krijgen. Denk ik.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-12-20 23:35

Geplaatst door de TopicStarter : 29-12-20 23:35

Klopt, over Prem,
Maar dat laat ik zo. Vind het ook leuk om zelf dingen in te laten vullen. Goed opgemerkt, dus en goed dat je verder denkt.

Ik denk overigens dat de meeste mensen niet weten hoe lang ik doe over de stukken :')

. Het is echt een hels karwei haha, iets wat veel meer tijd kost dan ik ooit kon indenken. En dat na (of soms zelfs voor) een drukke werkdag met alles erop en eraan wat bij een leven komt kijken.

Het geeft ook veel positieve energie natuurlijk, maar dat ik af en toe een fout maak, moeten jullie echt vergeven (en gelukkig sturen mensen me dat dan vaak prive zodat ik het snel aan kan passen).

**Geplaatst**: 29-12-20 23:35

Geplaatst: 29-12-20 23:35

Het is sowieso een mierennest en elke mier heeft zijn eigen waarheid.

Het viel me op dat Prem nu tijdens het appen wel heeft over de vlakken waar Nina mee zit, haar vader, het kindje, haar paard. Maar als ze samen zijn, doet ie alles af als gezeur en niet belangrijk.

Daar zit wat mij betreft nog een rare twist. Is ie echt niet geïnteresseerd? Haalt ie het enkel aan omdat hij weet dat het voor Nina wél belangrijk is en hij daarmee zijn wip wil veiligstellen?

**Geplaatst**: 30-12-20 09:12

Geplaatst: 30-12-20 09:12

Rocamor schreef:
Het is sowieso een mierennest en elke mier heeft zijn eigen waarheid.

Het viel me op dat Prem nu tijdens het appen wel heeft over de vlakken waar Nina mee zit, haar vader, het kindje, haar paard. Maar als ze samen zijn, doet ie alles af als gezeur en niet belangrijk.

Daar zit wat mij betreft nog een rare twist. Is ie echt niet geïnteresseerd? Haalt ie het enkel aan omdat hij weet dat het voor Nina wél belangrijk is en hij daarmee zijn wip wil veiligstellen?

Dat dacht ik ook, nu zegt hij opeens alles wat ze wilt horen

**Geplaatst**: 30-12-20 13:48

Geplaatst: 30-12-20 13:48

Rocamor schreef:
Het is sowieso een mierennest en elke mier heeft zijn eigen waarheid.

Het viel me op dat Prem nu tijdens het appen wel heeft over de vlakken waar Nina mee zit, haar vader, het kindje, haar paard. Maar als ze samen zijn, doet ie alles af als gezeur en niet belangrijk.

Daar zit wat mij betreft nog een rare twist. Is ie echt niet geïnteresseerd? Haalt ie het enkel aan omdat hij weet dat het voor Nina wél belangrijk is en hij daarmee zijn wip wil veiligstellen?

Dat laatste denk ik.

**Geplaatst**: 30-12-20 14:04

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 30-12-20 14:04

Het valt mij op hoe snel Prem sommige dingen weer naar het ‘sexuele’ trekt. Misschien zie ik het verkeerd. Maar zij begint over moment en samen en hij zegt weer ‘onze lichamen missen elkaar’.

Ok vriend.

Ook toen ze een discussie hadden wilt hij de ruzie boven op bed uitpraten? Niet dat je alleen daar seks kan hebben met elkaar natuurlijk maar toch.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-12-20 14:06

Geplaatst door de TopicStarter : 30-12-20 14:06

Met kloppend hard, knikkende knieen en een zwaar hart.

Gebroken.

11 februari 2019

Vele paden hebben we bewandeld
Vele wegen hebben we gefietst
Vele toppen hebben we bereikt
Maar ook door diepe dalen gegaan

Vier lieve kinderen hebben we gekregen
Zij hebben fijne partners
Zes kleinkinderen als cadeau
Waar je erg trots op bent

Altijd deden we alles samen
We vulden elkaar prima aan
Je zorgen voor ons was grenzeloos
Het mocht ons aan niets ontbreken

Toen kreeg je drie en een half jaar geleden de diagnose Parkinson
Alles heb je eraan gedaan om de ziekte te vertragen
Maar je kon het niet tegengaan
Helaas gaat het nu sneller achteruit dan verwacht
We moeten er samen doorheen.

Gebroken zitten mijn moeder, Lara en ik tegen over elkaar aan de houten eettafel in ons ouderlijk huis. Het is de plek die nog altijd als ‘Thuis’ in mijn telefoon staat, maar bovenal het huis van mijn vader en moeder. De bak koffie, die onaangeroerd voor mijn neus staat, wordt langzaam koud. Hoewel de klok zachtjes tikt, staat de tijd even stil.

Ik merk op dat ik niet de enige ben die af en toe vol weemoed kijkt naar de lege plek aan tafel. Naar de plek waar mijn vader hoort te zitten. Naar de plek die vanaf nu leeg zal blijven.

Voorgoed.

We hebben mijn vader net verhuisd naar het verzorgingstehuis, naar zijn definitieve plek. Naar een plek waar hij de (vele) zorg krijgt die hij inmiddels nodig heeft. Weg van de afdeling revalidatie, want van revalidatie is inmiddels geen sprake meer. En zo ook de hoop op beterschap, of dat hij überhaupt ooit nog ‘ thuis’ komt. ‘Nooit meer’ komt zo wel heel dichtbij.

Hij was het pertinent niet eens met zijn verhuizing. En ook mijn middelste zus Alaya had zo haar bedenkingen toen we van de week op de afdeling gingen kijken.
“De mensen lijken allemaal gek, hier” zei ze zachtjes, waarop mijn vaders’ verpleegster haar veelbetekenend aankeek. “Hij hoort hier toch helemaal niet?”.
Maar mijn vader hoort hier wel degelijk, alleen kunnen wij dat nog niet zien, nee, willen wij dat nog niet zien.

Op sommige momenten is hij heel scherp, want toen mijn moeder hem laatst vroeg wat hij wilde voor Kerst, antwoordde hij heel duidelijk: “een boek over kwijlen”. Vreselijk vindt hij het. En we kunnen niets voor hem doen.

Meerdere keren per week ga ik bij hem langs. Toen ik vorige week zijn kamer binnenkwam, stond hij zich uit te kleden. Iets wat op zich niet zo raar is, want het was al avond. Dus heb ik hem maar een beetje geholpen – een handeling waar ik blijkbaar niet erg goed in ben, want mijn vader bleef misprijzend morren terwijl ik aan zijn donkere spijkerbroek zat te sjorren. Iets wat wellicht ook te maken heeft met het feit dat mijn vader inziet dat hij zichzelf niet eens meer uit kan kleden.

Het behoeft geen uitleg dat dit proces enkele minuten in beslag nam. Hulpeloos trok ik aan zijn riem terwijl hij op dat kleine, eenpersoonsbedje zat wat hem niet waardig is. Nog nooit hebben mijn ouders apart geslapen, nooit gingen ze met ruzie naar bed. En dan ben je opeens toegewezen op een bed voor één persoon, ver verwijderd van degene met wie je jaar in, jaar uit dezelfde rituelen herhaalt.

Op een gegeven moment, zonder enige aankondiging, duwde mijn vader zich omhoog en stond hij op. En daar ging hij, met zijn broek op zijn knieën, naar de overbuurvrouw. Een beetje hulpeloos ging ik achter hem aan en even voelde ik me wel zo machteloos dat ik bijna de verpleging in wilde schakelen. ‘Bang’ voor mijn eigen vader. Ik heb me nog nooit zo slap gevoeld.

Emotieloos zie ik mijn vader – nog altijd met zijn broek op zijn enkels – even later naar de vrouw kijken die hem vanuit haar bed even leeg aankijkt.
“Dat is je moeder” mompelt hij, terwijl het kwijl uit zijn mond druipt, een mensonterende bijwerking van zijn medicijnen, “ze is patiënt hier”.
“Welnee, Pap” zeg ik, denkende altijd de optimist uit te moeten hangen, waarbij ik hem zachtjes bij zijn arm pak. Man, wat is hij mager. “Kom, we gaan weer”.
Eindelijk kijkt mijn vader me aan en ik zie de blik in zijn ogen veranderen. “Je hebt je vader met respect te behandelen” zegt hij opeens helder, boos. “Laat me los”.

Ik kan de pijn die ik momenteel voel onmogelijk in woorden uitdrukken. Een pijn waarover je altijd veel hoort, soms zelfs denkt meegemaakt te hebben, maar pas echt weet hoe het voelt als het je zelf overkomt.
Pas toen ik vanmiddag mijn vader op de grond heb zien liggen, schreeuwend van woede, weet ik wat een gebroken hart is - een pijn die ik ook voel bij mijn moeder en zus, alsof het collectief in de lucht hangt.
Al het andere doet er opeens niet meer toe.

Gebroken zijn we, en omdat we niet goed weten wat we moeten zeggen, zwijgen we, bang om ons te verroeren. Bang dat er nog iets verandert, bang dat er nog meer kapot gaat dan er al is. Alleen mensen die tevreden zijn met hun leven, hebben een hekel aan verandering.

Mijn moeder heeft zojuist in tranen haar op het witte papier gekrabbelde woorden opgelezen.
“Dit moet je van de week tegen Papa zeggen” droeg ze mijn oudste zus erna op, er in gebroken woorden achteraan hikkend “nu hij nog leeft”.
Mijn vader is er heilig van overtuigd dat mijn moeder een ander heeft, dat hij daardoor niet meer naar huis kan. Mijn moeder hoopt dat hij door dit voordragen weer herinnert hoe de vork in de steel zit. Hoeveel ze van hem houdt. Hoe wij allemaal van hem houden. Hij moest eens weten, die gekke vader.

En ik ben nog meer voornemens iemand te vinden waarmee ik net zo blij, gelukkig en verliefd kan zijn als mijn vader en moeder. En dat zal nog niet meevallen. Maar met minder ga ik geen genoegen meer nemen.

Op dat moment neem ik me nog een ding voor: vanaf nu ga ik (nog meer) van elke dag genieten. Zo cliche, ik weet het. Maar ik ga niet wachten met dingen, of dingen uitstellen. En niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mensen met wie ik het wil delen. Want het doet vreselijk veel pijn als ik eraan denk dat ik toekomstige belangrijke levensgebeurtenissen niet meer met mijn vader kan delen. Hij was altijd zo trots op ons. Oh, wat had hij trots geweest.

Je kunt alleen maar spijt hebben van de dingen die je niet gedaan hebt. In zijn geval heeft hij altijd alles gedaan wat hij wilde doen en kan hij denk ik terugkijken op een prachtig leven waar veel mensen alleen maar van kunnen dromen, ikzelf incluis. En dus neem ik me voor dat ik zo vaak als mogelijk is, mijn vader te bezoeken. Hem nog alles te zeggen wat ik wil zeggen. “Weet je nog, Pap”, want nieuwe belevenissen waar ik hem aan zou willen herinneren, komen er niet meer bij.

Vandaag heeft me ook een belangrijk inzicht gegeven. Als ik naar mijn ouders kijk, zie ik dat dat het er uiteindelijk niet om draait of je een glansrijke carrière hebt, of dat je goed kunt tennissen, bridgen, paardrijden of zingen. Maar wel om je persoonlijkheid en karaktereigenschappen en de mensen die je op basis daarvan aan hebt getrokken in je leven.

Nu kijk ik toch terug en wil ik de tijd wel even wat jaartjes terugdraaien. Ook al is de achteruitkijkspiegel in een auto niet voor niets vele malen kleiner dan het raam waardoor je vooruit kijkt, en wordt je toch vaak gestimuleerd vooruit te kijken.

Een afscheid is heel definitief.

“Ik zou maar een goede annuleringsverzekering afsluiten voor Amerika” zegt mijn moeder opeens tegen mij, de stilte doorbrekend, “hou er maar rekening mee dat je vader er binnenkort niet meer is”.

wordt vervolgd

**Geplaatst**: 30-12-20 14:25

Geplaatst: 30-12-20 14:25

Dit is denk ik je beste stuk tot nu toe. In dit prachtige, maar zware hoofdstuk krijg ik alle emoties, de omgeving, de kleine details heel sterk en goed mee. Het is letterlijk ‘vreselijk mooi’.

Weet verder niet wat ik moet zeggen..

:knuffel:

**Geplaatst**: 30-12-20 14:26

Geplaatst: 30-12-20 14:26

Dit moet autobiografisch zijn. Die enorme emotie erin die knalt eruit.

Enorm sterk geschreven. Ik denk echt je beste stuk ooit. Zoveel details en gevoelens.

Als het autobiografisch : :(:)