Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-09-13 22:14

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 07-09-13 22:14

Mensen, niet zo klagen. Ze heeft ook nog een leven los van bokt... het vorige upje was drie weken geleden dacht ik. Moet ze dan elke week wat plaatsen?

**Geplaatst**: 08-09-13 10:51

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 08-09-13 10:51

Als je niet zo lang kan wachten,kan je ook alle delen gewoon kopiëren en opslaan.
Als het verhaal dan helemaal af is,ga je het verhaal lezen?

**Geplaatst**: 08-09-13 11:34

Geplaatst: 08-09-13 11:34

ja je moet mensen ook de tijd gunnen. Ik hoop dat jullie ook nog iets anders te doen hebben?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-09-13 18:11

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst door de TopicStarter : 20-09-13 18:11

ben bezig met een update! voor de (trouwe) wachters!

**Geplaatst**: 20-09-13 18:13

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 20-09-13 18:13

yesssss eindelijk

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-09-13 18:14

Geplaatst door de TopicStarter : 20-09-13 18:14

animalwoman schreef:
yesssss eindelijk

sorry voor het lange wachten, maar heb het zo druk!

**Geplaatst**: 20-09-13 18:17

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 20-09-13 18:17

als het maar een super goed stuk is vergeven we je wel haha

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-09-13 18:18

Geplaatst door de TopicStarter : 20-09-13 18:18

animalwoman schreef:
als het maar een super goed stuk is vergeven we je wel haha

dan kan ik alleen maar keihard mijn best doen op dit stukje O:)

**Geplaatst**: 20-09-13 18:19

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 20-09-13 18:19

haha jup

**Geplaatst**: 25-09-13 22:59

Geplaatst: 25-09-13 22:59

Hoe gaat het met je? Wij wachten geduldig op je nieuwe stukje en ga je vooral niet haasten om het af te schrijven! :p Wij kunnen wel wachten, tenminste de meeste van ons hoop ik O:)

**Geplaatst**: 26-09-13 11:19

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 26-09-13 11:19

We wachtten gewoon rustig af. Je kunt onbeleefd doen. Maar de schrijver gaat daar niet sneller door schrijven hoor.

**Geplaatst**: 26-09-13 12:07

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 26-09-13 12:07

ik vond het bericht van nienke niet onbeleefd

**Geplaatst**: 26-09-13 12:34

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 26-09-13 12:34

Dat zeg ik ook niet

**Geplaatst**: 26-09-13 12:34

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 26-09-13 12:34

Ik bedoelde bij wijze van spreken

**Geplaatst**: 30-09-13 12:35

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 30-09-13 12:35

Phoe.... ik ben niet zo heel goed in wachten geloof ik.... verveel me! Haha

**Geplaatst**: 30-09-13 12:37

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 30-09-13 12:37

lukt het met het stukje zijn nu 10 dagen verder van je laatste post ben zo benieuwd haha

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-10-13 19:25

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst door de TopicStarter : 05-10-13 19:25

Was helaas ziek geworden, maar nieuwe update is bijna af!

**Geplaatst**: 05-10-13 19:25

Geplaatst: 05-10-13 19:25

Awsome kijk ernaar uit
Ben je wel weer beter nu

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-10-13 19:33

Geplaatst door de TopicStarter : 05-10-13 19:33

animalwoman schreef:
Awsome kijk ernaar uit
Ben je wel weer beter nu

Ja, top fit!

**Geplaatst**: 05-10-13 22:01

Geplaatst: 05-10-13 22:01

Kom maar op dan met je nieuwe,super lange stuk!

**Geplaatst**: 14-10-13 15:33

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 14-10-13 15:33

Is het volgende deel al bijna klaar?? Ben benieuwd

**Geplaatst**: 14-10-13 20:04

Geplaatst: 14-10-13 20:04

Dandy200 schreef:
Is het volgende deel al bijna klaar?? Ben benieuwd

+1!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-13 12:23

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-13 12:23

Deel 19: kamer 18

Lieve Charly,
Daar sta je dan, knabbelend op je hooi, terwijl ik naar je kijk.
Je vacht glanst zo erg dat mijn ogen er pijn van gaan doen!
Dankzij de slang, de emmer en de spons zie je er nu niet meer zo smerig uit.
Helaas zijn de sporen van mensen die je slecht hebben behandelt nog goed te zien en dan bedoel ik niet je angst voor alles. Nee je ribben, je uitstekende botten en je doffe ogen zorgen ervoor dat ik je niet buiten durf te zetten. Niet omdat ik bang voor je ben, nee dat zeker niet! Maar omdat ik niet wil dat de wereld ziet wat er met je is gebeurd. En omdat wij, Opa en ik, je eigenlijk een soort van hebben gestolen, wil ik niet dat je buiten staat. Dat gun ik je wel, maar je moet eerst aansterken!
En morgen als jij nog staat te wachten op je ontbijt, dan ga ik opzoek naar je verleden, ik ga graven in verzwegen dossiers en ontrafelen wie deze afschuwelijke, laffe daad op hun geweten hebben. Maak je maar geen zorgen paardje, gerechtigheid zal je krijgen.

Het was al donker buiten, toen dat meisje in de stallen kwam.
Ze droeg iets bij zich, maar ik kon niet zien wat het was.
Toen ze dichterbij kwam zag ik dat ze een appel in haar handen vast hield. Haar smalle vingers klemden zich om het heerlijks heen. Ik waagde mijn hoofd over de rand van de staldeur.
Zo’n zelfde soort appel die ze mij ook gaf toen die akelige kerel zijn grote handen niet van mij af kon houden. Elke beweging volgde ik, ze liep langs alle stallen en gluurde even over de deuren heen.
Af en toe bewogen haar lippen en fluisterde ze iets. Stap voor stap kwam ze dichterbij.
Eindeloos leek het te duren, ongeduldig wachtte ik af tot ze nou bij mij zou komen.
Toen ze voor mij stond keek ik in een paar lieve twinkelende ogen, een warme hand reikte naar mijn neus. Zachtjes aaide ze over mijn neus, terwijl haar andere hand de appel tegen mijn lippen aan duwde. Ik brieste. Voor het eerst wilde een mens niks van mij, alleen maar dat ik een sappige appel op eet. Dat ik stil blijf staan, wil niet zeggen dat ik haar vertrouw, maar ik mag haar. De laatste restjes van de vrucht lik ik van mij kiezen af, en dan trek ik mijn hoofd weer naar binnen om mijn hooi verder op te eten.

Als alle lichten gedoofd zijn, kijk ik naar buiten. Naar de modderige paddock.
Wat zou ik daar graag in willen rennen, lekker mijn rug schuren tegen het hek, rollen door de modder en mijn benen strekken. Ik zucht. Het duurt veels te lang. Waarom kan ik niet gewoon paard zijn?
Droevig staar ik naar de groene weides verder op, jaloers op de paarden die daar overdag mogen rond razen en kunnen doen en laten wat ze willen. Maar ik sta in plaats daarvan de hele dag op stal.
De hele dag! Ik zie hoe de paarden iedere ochtend naar buiten worden gebracht: hoe zij wel onbezorgd kunnen spelen en grazen! Ik loop naar mijn waterbak om te drinken, als ik mijzelf ineens zie weerspiegelen in het water. Een zwart droevig hoofd kijkt mij aan, hoewel dat hoofd wel glanst.
Met dank aan het meisje, ja dat was de enige keer dat ik uit deze ellendige stal mocht komen!
‘He, zit niet zo te mokken, ik wil slapen’ begint een buurman naast mij.
Verbaast kijk ik om. Bedoelt hij mij?
‘Ja jij daar, zwarte, houd is op met dat gezucht!’ zegt de nogal geïrriteerde buur.
-‘ maar ik..’ stamel ik.
Nijdig staar ik naar de tralies rechts van mij, want een gezellige stal dit!
Met een plof laat ik mij in het stro vallen, en net als ik in slaap val hoor ik een zacht gehinnik zeggen:
‘Trek je maar niks van Dustin aan, hij is altijd zo, ik ben Stella trouwens’
- ‘ o, ik ben Charly en ….’ Verder kom ik niet, als ons gesprek ruw onderbroken word door een trap tegen mijn wand, van mijn rechter buurman: Dustin.

Het ligt van de overloop schijnt door een kier mijn kamer in.
Maar gefocust kijk ik naar mijn beeldscherm, ‘kom op! kom op!’ mompel ik.
En dan…Pling! Snel klik ik op het envelopje en open de mail:

Beste Marianne,

Bedankt voor je mailtje, helaas kan ik niks voor je betekenen.
Je zult toch echt naar de rechtmatige eigenaar moeten, als je dit soort informatie wil hebben.
Ik ken alleen een jongen, Peter, die het paard destijds heeft verzorgd.
Het adres staat in de link.

Succes met je zoektocht!

Met vriendelijke groet,
H. Smitt

Zuchtend zet ik de computer uit, nadat ik het adres heb overgeschreven.
Hier schiet ik dus ook niks mee op. Chagrijnig loop ik naar het raam toe, en kijk naar buiten.
Met mijn armen over elkaar sta ik zo een poos te tobben: wat ga ik nu doen?
Morgen ga ik denk ik het adres eens opzoeken om te kijken wie ik daar aantref.
Deze zoektocht is toch nog vermoeiender als dat ik dacht. Met een plof val ik neer op mijn bed.
Onder mijn kussen ligt iets hards, met een ruk trek ik het er onder vandaan.
Een foto van mijn ouders: Mijn moeder met haar paard Splash en mijn vader die er trots naast staat.
Een poos kijk ik naar de foto, maar dan besef ik pas hoe moe ik ben en zet de foto op mijn nachtkastje neer.
Snel trek ik de dekens over mij heen, en maak mijzelf tot een klein rillend hoopje mens om warm te worden.

Het is net licht buiten als ik de deur achter mij dicht trek. Een gedachte komt omhoog of ik dit echt wel moet doen. Ja. Zuchtend loop ik naar de stallen, en klem het papieren dossier nog dichter tegen mijzelf aan. Als ik het lichtknopje eindelijk heb gevonden, moeten mijn ogen even wennen aan het duister, Bah wat is het hier stoffig! Hoestend en proestend vind ik eindelijk mijn oude vertrouwde stalen ros.
Of wat er van over is.
Haastig trap ik tegen de best wel koude wind in. Gelukkig is er nog haast niemand op de weg, zodat ik alle tijd heb om mijn plan nog is goed te overdenken: Ik moet een jongen vinden genaamd Peter in het verpleeghuis, op kamer 18.
Maar wat moet ik zeggen? Dat ik familie ben? Zijn vriendin? Ik ril van de gedachte, want ik weet niet eens hoe hij eruit ziet! Ik verzin wel een smoesje als ik bij de balie kom.
Eindelijk kom ik in het dorpje aan. Snel gooi ik mijn fiets tegen een van de dichtstbijzijnde barretjes aan. En nu vaart maken! Mijn ogen speuren de gebouwtjes af naar de naam: ‘Verpleeghuis t’ oude melkkannetje’ ik grinnik, wat een idiote namen geven de mensen hier hun gebouwen. Maar algauw zie ik het ietwat vervallen gebouw. Op een drafje ren ik er naar toe. Als ik de deur van het gebouw openduw, zie ik als eerste de balie. Ik haal diep adem en stap naar voren.
‘Goedemorgen, waar kan ik je mee helpen?’ zegt de al wat oudere vrouw.
-‘Ik zoek Peter op kamer 18’ zeg ik zo zeker mogelijk van mijzelf.
‘En jij bent?’ vraagt ze zonder op te kijken van haar lijst.
Mijn hart bonkt in mijn keel, wat moet ik nu doen?: ‘Ik ben zijn…- en op dat moment gaat haar telefoon, die ze moet opnemen zo te zien. Ik zucht van opluchting. Aan haar gebaren te zien mag ik doorlopen. Gelukkig!
Als ik de hal door loop komt die nare ‘verpleeghuis – lucht’ mij tegemoet. Diezelfde lucht hing er ook in het ziekenhuis waar ik met mijn grootouders heen ging toen mama was overleden.
Snel schud ik het denken van mij af. Niet piekeren, maar zoeken naar kamer 18.
Algauw vind ik de kamer, maar wat ik daarvoor aantref, zorgt haast voor dat ik meteen wil omkeren!:
Een groepje – niet al te slecht uitziende- boeren knechten, oftewel: idioten die niks anders kunnen, dan lompe opmerkingen maken en over hun mooie cowboy hoedjes praten. Ik rol met mijn ogen de gedachte alleen al. Maar ik laat mij niet in de weg zitten door dit soort tuig. Snel loop ik door…. Helaas is het te laat: ik ben al opgemerkt. Een van de jongens stapt op mij af en gaat in de stoel naast mij zitten, om mij vervolgens met een grote grijns aan te kijken.
‘Zo en wat moet een mooie meid als jij hier? Op bezoek bij oma?’ grijnst hij gemeen.
Ik negeer hem. Geen blik zijn die lui waardig.
‘O ik snap het al! Jij komt natuurlijk voor ons!’ gaat hij verder. Ik draai mijn hoofd in zijn richting en glimlach poeslief: ‘Ja dat zou jij wel willen he?’ Snel blader ik verder in het tijdschrift.
Eventjes lijkt hij op zijn teentjes getrapt, maar ik heb te vroeg gejuicht.
‘Zo dus jij bent er zo eentje he?’ zegt hij terwijl hij een arm op mijn been legt en rook in mijn gezicht blaast.
Ik moet hoesten, maar houd mijzelf in, die lol gun ik hem niet.
-‘ Ja, helaas is zoiets voor jou alleen maar een droom’ zeg ik en met dat tuf ik hem recht in zijn gezicht. Zo die zat! Ik sta op en duw zijn arm aan de kant en loop met enkele passen naar de deur van kamer 18, waar net een verpleegster uit komt.
‘Hey jij! Kom terug’ schreeuwt de jongen die net flink word uitgelachen door zijn kameraden.
Net als ik de deur wil open doen duwt hij hem dicht, en de hele bende staat nu om mij heen.
‘Zo dus jij komt voor Petertje?’ spot hij. ‘Nou dat valt me van je tegen, ik had verwacht dat je voor ons zou gaan’ vervolgt hij terwijl hij een arm om mijn nek legt. Nu is het genoeg.
‘Ik geef je drie seconden om je tengels van mij af te halen’ zeg ik kwaad.
-‘ O, en anders?’ grinnikt hij met zijn vingers steeds harder om mijn schouders geklemd.
‘ Anders dit….- pijlsnel hef ik mijn knie naar voren en geef een pijnlijke stoot. Zo daar zal die nog lang last van hebben. Woest kijk ik zijn vrienden aan, die verbaasd naar mij kijken. Zoveel hadden ze waarschijnlijk niet verwacht van mij. Zonder verder nog enig aandacht te geven aan het tuig, loop ik naar kamer 18. Ik druk de deurklink omlaag, en duw de deur met een bonzend hart open….gerechtigheid spookt er door mijn hoofd.

hoop dat jullie het leuk vinden!!!! $*\o/*$ (als er fouten zijn, laat het even weten

)

**Geplaatst**: 20-10-13 12:45

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 20-10-13 12:45

Ah echt spannend weer! Goed stuk!

**Geplaatst**: 20-10-13 12:50

Geplaatst: 20-10-13 12:50

Leuk! Ik vind het alleen af en toe lastig te volgen over wie en wat het nou gaat, misschien is het een idee om even boven je stukjes te zetten "Charlie" en dergelijke?