[VER] Run Away
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- Janine001
-
- Berichten: 4214
- Geregistreerd: 18-09-10
- Woonplaats: Friesland
Re: [VER] Run Away
Geplaatst: 05-01-14 21:35
- taartjee
- Berichten: 2659
- Geregistreerd: 10-04-12
Re: [VER] Run Away
Geplaatst: 06-01-14 14:54
Ben benieuwd naar je volgende upje
- blondy_m83
-
- Berichten: 93
- Geregistreerd: 30-09-13
- Woonplaats: HENGELO OV
Re: [VER] Run Away
Geplaatst: 06-01-14 18:18
- laetitia98
-
- Berichten: 569
- Geregistreerd: 16-02-11
- Woonplaats: Ergens in een gat
Re: [VER] Run Away
Geplaatst: 06-01-14 19:12
Hhaha weer een goed stuk
We want more 
- hannah41
-
- Berichten: 3467
- Geregistreerd: 08-03-10
Geplaatst door de TopicStarter : 07-01-14 17:28
Het gestalte is heel dichtbij, ik maak mijn teugels wat korter en druk mijn voeten stevig in de stijgbeugels. Ik adem diep in, ben klaar om elk moment weg te kunnen rijden. Mijn hart lijkt bijna uit mijn borstkas te willen springen. Het dier onder me doet gespannen een paar stappen vooruit. Mijn ogen zijn gericht op de omgeving voor mij, de rest vervaagd. Ruben komt de onder de bomen vandaan, hij kijkt zenuwachtig om zich heen. Ik wil net opgelucht ademhalen als ik ineens iets zie bewegen in mijn ooghoek. Vìnur merkt het ook op, maar hij blijft uiterst kalm staan. Ik zie Ruben fronsen, hij ziet me geschrokken kijken en schud dan langzaam zijn hoofd. Al iets van de schrik bekomen draai ik om. Tussen het riet staat een jongen van Ruben leeftijd met een wijd zwart shirt, zijn licht grijze ogen bekijken ons wantrouwig. ‘Hallo.’ Stamel ik, blij dat het is niet is wie ik dacht dat het was. Zijn donkere haar heeft een bijzonder contrast met zijn lichte ogen, hij bekijkt ons nog steeds zwijgend. ‘Hoi.’ Antwoord hij met een nu meer verbaaste blik die me niet echt bevalt. Zijn ogen lijken dwars door me heen te kijken, het voelt ongemakkelijk. ‘Wat is er?’ Vraag ik zacht. Ineens valt het me op dat Ruben op dezelfde manier staat te staren als de jongen voor mijn neus. Mijn ogen glijden van de een naar de ander, steeds sneller. ‘Wat is er?’ Vraag ik nu duidelijker.
De jongen met de grijze ogen kijkt me nu recht aan, hij knippert even en ik zie iets in zijn ogen veranderen. ‘Niks. Er is niks.’ Maar er was wel iets. Ik zie hem langzaam achteruit schuifelen, zijn ogen nog steeds vast gepind in de mijne. Ik maak me los uit zijn hypnotiserende blik en kijk Ruben aan, tot mijn verbazing staat hij nog steeds op de zelfde plek. Hij staat ons aan te staren en ik kijk hem vragend aan. Geen antwoorden. Langzaam met kleine stappen komt hij mijn kant op, alsof elke verkeerde stap voor een serie bommen zou zorgen. Ik klem mijn kaken op elkaar en klem mijn vingers om de lederen teugels. ‘Hoe heet je?’ Vraag ik nu ook wantrouwig. ‘Jay.’Antwoord hij kort. Ik zie een pijnlijke trek in Rubens gezicht. ‘Kennen jullie elkaar?’ Ik zie dat ze elkaar even aankijken. ‘Nee!’ Zegt hij me veel te snel en duidelijk, niet geloofwaardig. Ruben zegt niets, maar zijn op de grond gerichte ogen zeggen genoeg. ‘Hoezo?’ Vraagt Jay met een vijandig ondertoon. ‘Dat idee kreeg ik.’ Antwoord ik net zo kort als hij. Er klopt iets niet, maar ik weet niet wat. ‘Zullen we gaan?’ Vraag ik Ruben, terwijl ik expres zijn naam niet noem. Net zo snel als hij verschenen is, is Jay er al weer van door. Ik zie hem nog net tussen de bomen verdwijnen. Ruben rent naar me toe ‘Kom wegwezen hier.’ Zijn stem klinkt serieuzer als ik van hem gewend ben dus ik stap gelijk af. ‘Rijd jij maar.’ Hij schud kort zijn hoofd maar stapt dan toch op. Hij zegt niks, maar ik weet dat er iets mis is. Zijn houding, manier van kijken is niet zijn eigen. ‘Waar gaan we heen?’ Vraag ik voorzichtig. Maar hij lijkt me niet te horen. Ik tik tegen zijn knie om zijn aandacht te vragen. Geschrokken kijkt hij me aan. ‘Ruben?’ Vraag ik zacht. Hij knikt. ‘Waar moeten we naartoe?’ Ik spreek de woorden langzaam uit. Hij tilt zijn zijn hand twijfelend op en wijst in de verte. ‘Rechtdoor dus.’ Ik knik begrijpend. Met mijn handen sla ik het riet aan de kant om weer op het pad te kunnen komen, op de voet gevolgd door de grijzige pony.
Al snel heb ik het pad weer gevonden. Met Ruben en Vìnur naast me loop ik door het mulle zand. Vìnur loopt ontspannen met zijn hoofd laag, maar Ruben daar in tegen. ‘Wie was dat Ruben?’ Vraag ik twijfelend. Geen antwoord, alleen maar een starende blik in de verte. Zuchtend streel ik Vìnur over zijn hals. Twee kleine gele vlinders vliegen voor me langs, hun vleugeltjes zwiepen vluchtig op en neer. ‘Is het gelukt bij de supermarkt?’ Vraag ik zijn blik ontwijkend. Hij tikt met zijn wijsvinger op een van de zadeltassen en laat de pony halthouden. De tas is gevult met flessen water, een brood, drie appels, een deken, touw, een zaklamp en nog wat batterijen. Maar dat is niet het enige, op de bodem van de leren tas ligt een blinkend vleesmes. Ik snak naar adem terwijl ik het ding bekijk, word misselijk aan het idee waar hij het ding voor mee genomen heeft. ‘Ruben?’ Hoor ik mijn stem trillend zeggen. ‘Ja.’ Is zijn antwoord. ‘Om appel mee te snijden?’ Vraag ik, met kippenvel op mijn armen. Hij antwoord niet, en dat is antwoord genoeg voor mij. ‘Dat kan ik niet Ruben, echt niet!’ Schreeuw ik terwijl de tranen over mijn wangen lopen. ‘Lieke, het is eten of gegeten worden. Je kan er maar beter voor zorgen dat je je in nood kan verdedigen. Ik weet hoe gek ze zijn.’ De woorden gonzen nog na in mijn hoofd. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar dat is niet dat gene waar mijn hoofd mee bezig is op dit moment. Ze zijn, een meervoudsvorm. ‘Ze?’ Vraag ik duidelijk articulerend. ‘Ze is. Bedoel ik.’ Verbeterd hij zich snel. Maar hij weet net zo goed als ik dat het al te laat is, hij weet iets wat ik niet weet. Ik trek een wenkbrauw vragend op. ‘Niet nu, hier.’ Sist hij bijna onhoorbaar. Haast onbewogen knik ik. Zwijgend lopen we verder, maar de steen in mijn maag lijkt met elke stap groter te worden. ‘Weet je waarom je vader weg is gegaan?’ Vraagt hij me uit het niets, zijn vraag komt me totaal onverwachts. ‘Nooit geweten’ Fluister ik zacht. Ik zie hem even twijfelen over zijn antwoord. ‘Om jou.’ Ik kijk hem geschrokken aan. Mijn trillende benen moeten hun best doen om me overeind te houden. ‘Hij kon het niet aanzien hoe ze je behandelde, hij wou je meenemen Lieke.’ Zegt hij zacht. ‘Hij wou terug komen voor jou. Maar ’ Ik onderbreek hem. ‘Hoe..’ Verder kom ik niet. ‘Hoe ik dat weet?’ ‘Ja.’ ‘Omdat ik je vader ook kende.’ Met grote ogen kijk ik hem aan. ‘Dat wist ik niet.’ Terwijl ik het zeg weet ik dat het de domste opmerking ooit is, tuurlijk wist ik dat niet. ‘Nee. Maar je moeder heeft er voor gezorgd dat hij nooit in de buurt kon komen en een paar jaar geleden werd hij ziek, hij is, hij ’ Zijn stem slaat over. ‘Dood.’ Maak ik zijn zin af. Hij wend zijn blik af ‘Ja.’ ‘Fijn dat je het verteld hebt.’ Fluister ik bijna onhoorbaar. Hij knikt, bijna niet zichtbaar.
Ik hoop dat het bevalt, ben er zelf niet helemaal tevreden over dus tips zijn helemaal welkom! Ik heb hem niet gecontroleerd op spelfouten, excuses daar voor.
Laatst bijgewerkt door hannah41 op 07-01-14 17:45, in het totaal 1 keer bewerkt
- hannah41
-
- Berichten: 3467
- Geregistreerd: 08-03-10
Re: [VER] Run Away
Geplaatst door de TopicStarter : 07-01-14 17:46
Ik heb het even verbeterd.
- hannah41
-
- Berichten: 3467
- Geregistreerd: 08-03-10
Re: [VER] Run Away
Geplaatst door de TopicStarter : 07-01-14 17:51
- hannah41
-
- Berichten: 3467
- Geregistreerd: 08-03-10
Geplaatst door de TopicStarter : 07-01-14 18:22
@k_m heel fijn om te horen. Ik doe ook echt mijn best om te verbeteren!
merrylegs schreef:hannah41 schreef:Bedankt! Sneller reactie!
Ik heb het even verbeterd.
ik wil nu niet miepen, maar het is nog steeds een spellingsfout
Dat is niet miepen, dat is een vorm van domheid van mij
Dankje! - Pina22
- Berichten: 472
- Geregistreerd: 20-12-12
Re: [VER] Run Away
Geplaatst: 07-01-14 19:04
- f_pepper
- Berichten: 286
- Geregistreerd: 29-11-09
Re: [VER] Run Away
Geplaatst: 07-01-14 19:40
- taartjee
- Berichten: 2659
- Geregistreerd: 10-04-12
Re: [VER] Run Away
Geplaatst: 07-01-14 20:01
Ga zo door!
- hannah41
-
- Berichten: 3467
- Geregistreerd: 08-03-10
Re: [VER] Run Away
Geplaatst door de TopicStarter : 07-01-14 20:01
- CxB
- Berichten: 906
- Geregistreerd: 24-12-13
Re: [VER] Run Away
Geplaatst: 08-01-14 08:49
Gisterenavond vanaf pagina 1 gelezen.
- CxB
- Berichten: 906
- Geregistreerd: 24-12-13
Re: [VER] Run Away
Geplaatst: 08-01-14 22:41
- hannah41
-
- Berichten: 3467
- Geregistreerd: 08-03-10
Geplaatst door de TopicStarter : 09-01-14 20:53
‘Weet je zeker dat je Helena gezien hebt?’ Begin ik over iets anders. ‘Ja. Ze liep door de supermarkt.’ ‘Wat deed ze daar?’ ‘Ze eh, ze vroeg aan het personeel of ze jou gezien hadden.’ Antwoord hij eerlijk ‘Met foto.’ Ik vloek zacht en schop tegen het zand onder mijn voeten. ‘We moeten hier weg Lieke’ Zegt hij zacht. Ik knik, alsof ik dat nog niet doorhad. ‘Ze heeft me gezien.’ Doe ik er nog een schepje boven op. Hij kijkt me geschrokken aan. ‘Ze liep op de hoek en ik denk dat me met Finn heeft gezien. ’ ‘Nou, in dat geval kunnen wel al helemaal beter zo snel mogelijk hier weg gaan.’ ‘Ja. Dit schiet niet echt op zo, draaf aan. Ik ren wel een stuk.’ Hij schud zijn hoofd. ‘Nee joh, ik ren wel, stap jij maar op. ’ ‘Ik heb het vaker gedaan.’ Is mijn antwoord, en dan sprint ik weg. Ik hoor Ruben achter me zuchtend en al naar een paar passen rijd hij naast me. Ik bewonder zijn makkelijke manier van rijden, alsof het niks is. Hij laat Vìnur langzaam draven zodat ik hem bij kan houden. Ondanks het mulle zand is het best te doen. Mijn armen bewegen mee in mijn bewegingen, terwijl ik steeds harder ga. Het voelt best goed, bij elke pas lijken mijn gedachten verder weg te drijven. Al gauw zitten mijn schoenen vol zand. ‘Even stoppen?’ Vraagt Ruben lachend als hij me tijdens rennen vreemde bewegingen ziet maken om het zand eruit te krijgen. Ik knik en ga zitten op een flinke steen. De veters weigeren mee te werken, maar na een paar minuten krijg ik eindelijk mijn linkerschoen los. ‘Niet zo strak aantrekken volgende keer.’ Constanteert Ruben grijnzend. ‘Eh nee.’ Antwoord ik grinnikend terwijl ik de schoen ondersteboven houd. Het bijna witte zand stroomt er eruit, ik klop mijn sok uit en doe hem weer aan. De volgende gaat gelukkig iets beter. Terwijl ik mijn veter strik, en ze per ongeluk weer net zo strak aantrek als altijd, stapt Ruben af. ‘Jou beurt.’ Knikt hij naar Vìnur. Hij probeert me een voetje te geven, maar precies op dat moment doet Vìnur een stap opzij, ik beland op mijn buik in het zand. Ruben heeft mijn onder been nog steeds vast, en het ziet er vast belachelijk uit. Hij laat het los, terwijl hij zijn gezicht in de plooi probeert te houden. Mijn mond zit vol zand wat ik lachend uitspuug. Vluchtig veeg ik het zand van mijn kleren en doe ik nog een poging. Voorzichtig laat ik me in het zadel zakken. Rustig stappen we verder. Ruben loopt met grote passen door het zand. Zandkorrels kraken tussen mijn tanden als ik ze op elkaar zet. ‘Durf je te draven? Ik wil eigenlijk voor het donker bij het meer zijn, op de helft zijn.’ Ik knik. ‘Houd Finn dat vol?’ ‘Hij is wel wat gewend.’ Mijn kuiten drukken stevig tegen de paardenbuik en het dier draaft bijna direct aan. Ingespannen probeer ik mee te gaan met de bewegingen van de krachtige pony onder me. Ruben ziet me ploegen terwijl hij zelf op laag tempo mee rent. ‘Ontspan, je valt er heus niet zomaar af. Vertrouw hem.’ Ik adem die in en blaas dan rustig uit. Dit is vast niet de idiale manier zoals je die in boekjes leest om te leren paardrijden, maar ik zit in ieder geval nog. Ik doe mijn best om te doen wat Ruben zegt, en probeer te ontspannen. ‘Kijk voor je uit Liek.’ Zegt hij als hij me naar de grond ziet staren. Ik hoor aan zijn stem dat hij het zelf ook zwaar heeft, met rennen dan. ‘Dankje. Jij ook.’ Knik ik lachend als ik hem tijdens het rennen ook naar de grond zie kijken. Hij knikt toegevend en richt zijn blik op het pas voor hem. Zijn ogen vinden de mijne voor enkele seconden en ik voel mijn wangen rood worden. Snel wend ik mijn blik af en kijk ik voor me uit. De wind waait langs mijn gezicht, het laat ook Vìnurs manen bijna rechtop staan. Naast mij rent Ruben, rennen is zo te zien niet echt zijn ding. ‘Maar weer ruilen?’ Vraag ik zacht als het zweet op zijn voorhoofd staat en ik hem zelfs vanaf Vìnur’s rug kan horen hijgen. ‘Het gaat nog wel.’ Ik knik zwaar overtuigd en stap dan af. Hij protesteert verder niet en stapt op vanaf een kei.
De zon gaat al onder als we het meer in de verte kunnen zien. Het valt me mee dat het gelukt is, aangezien we het laatste stuk stapvoets gelopen hebben om Vìnur een beetje te sparen. Mijn koude vingers woelen langzaam door zijn lange manen. Zwijgend lopen we naar de rand van het meer. Voor het eerst vandaag voel ik hoe moe ik eigenlijk ben, nog even en ik val op de rug van de grijze bruine pony in slaap. Ik laat me van zijn rug glijden en loop het laatste stukje. Daarna pak een flesje water uit de tas en neem een paar grote slokken. Het koude water smaakt goed, het liefst dronk ik het hele flesje leeg. Maar ik draai de dop er weer op zodat we later ook nog wat hebben. Af en toe kijk ik achterom om zeker te weten dat er niemand achter ons loopt. Rubens ogen lichten op door het licht wat erin valt, wat ze nog mooier maken. Zij aan zij met alleen Vìnurs hoofd tussen ons lopen we door het droge gras. Mijn hand zoekt langzaam de zijne. Zijn vingers vlechten zich in de mijne, hand in hand lopen we richting het meer. Zijn handen zijn in tegenstelling van die van mij warm. Mijn vingers tintelen, mijn hele hand, arm tintelt. De ondergaande zon laat het water glinsteren en geeft het de kleur van vuur. Het lange gras om me heen is oranje omrand. Dromerig kijk ik naar de prachtig uitziende omgeving. De laatste zonnestralen voelen warm aan op mijn armen. ‘Nou, waar wil je slapen?’ Vraagt Ruben me grappend als we aan de rand van het meer staan. Ik maak mijn hand los van die van hem en loop langzaam langs de rand. Het meertje is omringt met bomen en struiken, en eigenlijk maakt het me niet zoveel uit. Dichtbij zie ik een vrij hoge boom met een stuk vlak gras ervoor. ‘Daar?’ Vraag ik hem en ik wijs het aan. Hij loopt er heen, bekijkt de omgeving vluchtig en knikt dan goedkeurend. Hij opent de andere zadeltas en haalt er een halster en een lang touw uit om Vìnur mee vast te zetten. Snel verwisseld hij het hoofdstel voor het fel rode ding. Voorzichtig probeer ik de singel los te trekken, het gespje blijft even steken maar geeft dan mee. Ruben tilt het zadel er zonder moeite af en hangt het over een afgebroken tak. ‘Zal ik hem hier vastzetten?’ Vraagt hij wijzend naar een dun boompje. ‘Doe maar, ik ga alvast dekens pakken.’ Met een simpele knoop zet hij de pony vast, het dier lijkt even gefrustreerd dat hij niet weg kan lopen en begint dan te grazen. Terwijl ik in de zadeltas naar de deken zoek, de zachte stof voelt fijn en vrij dik aan. Ik trek hem uit de leren tas en besluit dan dat ik beter de hele tas mee kan nemen. Het ding is zwaarder als het eruit ziet, ik zwaai hem zo goed en kwaad als het gaat over mijn schouder en loop naar het veldje. Ruben is inmiddels ook klaar met het vastzetten van Vìnur en ploft naast me neer. Hij slaat de grote donkergroene deken om ons heen. Dicht tegen elkaar aan kijken we naar de ondergaande zon, beide met onze gedachten bij iets anders. De tempratuur daalt langzaam, maar ik heb het niet koud. Af en toe neem ik een hap van de sappige appel die Ruben me toe stopt. Vìnur staat kalm te grazen. Al gauw wordt het donkerder, de prachtig oranje rode lucht verandert in diep blauw en sterren komen te voorschijn.
Hopelijk bevalt het!
- xDaphnexx
-
- Berichten: 1073
- Geregistreerd: 24-12-12
- Woonplaats: Dordrecht
Re: [VER] Run Away
Geplaatst: 09-01-14 20:56