Geplaatst Sharitje schreef:ik volg ook! op 1 middag alles doorgelezen en verslaafd! doe zo verder!
Leuk dat je mee leest!
TheHorseInn schreef:Jaaaa!! Nu update??
Hier is ie dan!
Enjoy!
Uit het veld geslagen lees ik de brief nog een keer over. En nog een keer. En nog een keer. Ik probeer de betekenis van de woorden tot me door te laten dringen. Maar het enige dat blijft hangen is het woord ‘vader.’ Het woord ‘vader,’ dat in verband staat met Jacob Vival. En niet zomaar vader, nee, ‘zíjn’ vader. Die verdomde, gruwelijke man die mij alleen maar kwaad aan wou doen. Zijn uitleg boeit me niks. De conclusie doet er toe: die verschrikkelijke man verkiest Valko boven mij. Daar kan geen uitleg tegenop. Geen excuus kan van zo’n misdadiger een heilig boontje maken. Hoe durft hij.
En hoe durft hij mij op te dragen niet op zijn brief in te gaan. Alsof ik zijn woorden maar klakkeloos moet accepteren. En dan nog mij bang maken door zo’n rot smoes over een zoon van Black op te hangen zodat ik niet zal reageren. Alsof mijn veiligheid daardoor in gevaar komt. Black had helemaal geen zoon, dus zijn zogenaamde ‘waarschuwing’ is duidelijk uit zijn duim gezogen. Woedend verscheur ik de brief tot er niets meer dan snippers van over blijft. Vernietigen zal ik deze brief. Ik zal het verbranden en toekijken hoe de vlammen het papier verslinden. Valko, vuile leugenaar. Zo makkelijk kom je niet van me af.
Best, je krijgt je zin. Ik zal niet reageren via een brief. Ik zal je een persoonlijk bezoek brengen. Niemand poeiert een Lawcy af. Niemand poeiert mij af.
Ik sta op en loop in een driftige pas naar de kast toe om reiskleding te pakken. Maar wanneer ik halverwege ben overvalt een golf van misselijkheid me en zak ik door mijn wiebelende, zwakke knieën.
Krampen trekken door mijn buik en herinneren me weer aan dat... ding dat er in zit. oliebol. Hoe moet ik nu in godsnaam reizen? Een golf braaksel vloeit uit mijn mond. Het antwoord op de vraag hoe ik moet reizen hoef ik niet lang over na te denken. Het is simpelweg onmogelijk. Ik zal niet kunnen reizen voor de komende tijd.
Ik ram van machteloosheid op de grond. Recht in het braaksel, dat opspat in mijn gezicht. Gatver. Ik zal blij zijn als dit allemaal voorbij zal zijn. Wat voorlopig nog niet het geval is.
Ik had gedacht dat de pijn en de misselijkheid weg zou trekken. Maar drie dagen later lig ik nog steeds met verschrikkelijke buikkrampen en misselijkheid in bed. Daarnaast is er ook nog koorts bij gekomen, die me op het ene moment mijn lichaam als bevroren doet aanvoelen en het volgende moment als een hittegolf door me heen trekt.
Anna zit naast mijn bed en houd een natte doek tegen mijn voorhoofd aangedrukt. Ik haar zachtjes snikken terwijl ik naar het plafond staar. Iets wat ik al dagen doe zonder mijn blik ook maar één moment af te wenden.
Mijn lichaam druipt van het zweet en mijn ademhaling klinkt zwaar en gejaagd. Mijn handen liggen op mijn gespannen buik, afwachtend op een teken van leven. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Hoe het zal aanvoelen als het kind met me contact probeert te maken. Als het ooit nog met me contact zal willen maken. Misschien is het wel dood aan het gaan, of is het al dood. Alleen er aan denken maakt me intens verdrietig. Op een of andere manier voelt het alsof ik samen met dit kind vecht om te overleven. Dat zijn of haar vader iemand ik aan wie ik slechte herinneringen heb kan me niks meer schelen.
Aan de andere kant is er een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat dit kind me ziek maakt. Dat het deel van dit kind dat van Russel is, kwaadaardig is, zoals zijn vader. Dat het me dood wil hebben als wraak.
Een nieuwe vlaag hitte trekt door mijn lichaam. Dit keer voelt de hitte zo intens dat het is alsof ik van binnen verbrandt. Ik bijt op mijn lippen om een kreet te onderdrukken. Anna dept gehaast mijn gezicht, lichte paniek is in haar ogen te lezen wanneer ze boven me hangt. ‘O, god, alsjeblieft. Heb genade,’ fluistert ze. Tranen lopen uit haar rode ogen. ‘Dit is niet goed, helemaal niet goed,’ mompelt ze paniekerig terwijl ze een hand voor haar mond slaat.
De hitte trekt langzaam weer weg. In plaats daarvan lijkt er nu ijswater door mijn aderen te stromen. Bibberend van de kou klem ik de dekens tegen me aan. ‘K-koud,’ zeg ik zwakjes, smachtend naar meer warmte.
Hopeloos klemt ze haar vuisten in haar haar vast. ‘Waar blijft de dokter?’ vraagt ze zich hard op af, haar stem druipend van onmacht.
‘Het komt wel goed,’ mompel ik om haar (en ook mezelf) gerust te stellen. Maar het heeft juist de tegenovergestelde werking. ‘Gwen, besef je het dan niet? Deze symptomen zijn niet normaal voor een doorsnee zwangerschap. Helemaal niet. Ik weet er niet veel vanaf, maar ik weet in ieder geval dat jou situatie niet gewoonlijk is. Ik ben bang dat je je kind gaat verliezen, als je het nog niet verloren bent!’ roept ze uit.
Wanneer ik mijn mond open doe om haar te antwoorden, wordt de deur van de kamer open gegooid en komt een man met een koffertje in zijn hand en een stethoscoop om zijn schouders naar me toe gesneld. Mijn vader volgt en doet de deur dicht. De dokter is gearriveerd. Hij draagt een klein brilletje met ronde glazen en zijn haar is warrig en grijs. Hij zo’n type waarvan je het aan de buitenkant kan zien dat het een dokter is, zonder dat hij zijn werkkleren hoeft te dragen.
Anna stapt opzij en laat hem er langs. De man zakt op mijn knieën naast mijn bed en voelt met de achterkant van zijn hand mijn voorhoofd. Hij maakt een afkeurend geluid. Hij werpt een blik achterom naar mijn vader die op een paar meter afstand is blijven staan en met een wanhopige blik toekijkt. ‘Het ziet er niet goed uit mijnheer,’ zegt de dokter op een zakelijke en ernstige toon. ‘Doe waarvoor je gekomen bent, genees haar,’ antwoord mijn vader met een zwakke, maar toch bevelende stem.
De dokter pakt zijn stethoscoop en luistert naar mijn hartslag. Hij slaakt een opgeluchte zucht. ‘De hartslag is niet versneld, hij is nog steeds regelmatig. Dat is in ieder geval een goed teken,’ zegt hij al luisterend.
De spanning trekt voor een deel uit mijn vaders gezicht weg en hij lijkt weer een beetje kleur te krijgen. Ook ik voel me iets beter bij de wetenschap dat mijn hart het nog goed doet.
Tot dat Anna haar mond open trekt. ‘En de baby?’ vraagt ze met een hoopvolle blik.
De dokter verstijft. ‘Is ze zwanger?’ vraagt hij.
Anna knikt instemmend.
‘Ik had gezegd dat de regelmatige hartslag een goed teken is, maar dat betekende nog niet dat het niet ernstig is. Deze ziekte kan de baby fataal zijn geworden, en dan moet het zo snel mogelijk uit het lichaam gehaald worden.’
Zijn woorden zijn als een slag in mijn gezicht. Ook Anna kijkt uit het veld geslagen. ‘U bedoeld dat...’ stamelt ze.
‘Dan zou ik Miss moeten opereren,’ bevestigd de man haar en mijn gedachten.
Bij het woord opereren voel ik het lemmet van het mes al in mijn buik snijden. ‘Nee,’ fluister ik. Die pijn kan ik niet verdragen. Mijn maag draait zich om. Anna is net op tijd bij me om me in de emmer te laten spugen.
De dokter neemt me met een observerende blik op, maar ik merk het nauwelijks. Mijn gedachten zijn overal. Ik probeer alles te bevatten, wat niet makkelijk gaat met mijn lichaam dat brand staat van de pijn. De baby. Dood. Een operatie. Messen die in me gaan snijden, dwars door mijn huid heen, dwars door mijn buikwand.
Vaag op de achtergrond hoor ik de dokter met mijn vader praten.
‘U moet haar beter maken,’ zegt mijn vader op een smekende toon.
‘Ik zal haar eerst uitgebreider moeten onderzoeken voor ik goede conclusies kan trekken en haar kan behandelen,’ antwoord de dokter.
‘Doe dat dan!’ roept mijn vader uit. Zijn stem is in een keer krachtig en bevelend.
Van schrik ben ik weer terug in de werkelijkheid.
‘Natuurlijk mijnheer, natuurlijk,’ stamelt de dokter. De man pakt zijn koffertje en haalt daar een schrijfblok en een veer met inkt uit.
Hij knielt weer naast me neer en kijkt me doordingend aan. ‘Ik ga je een paar vragen stellen, ben je in staat ze te beantwoorden?’ ‘Dat hangt er van af wat voor vragen het zijn,’ mompel ik met een kleine glimlach op mijn gezicht, ‘sommige geheimen neem ik liever mee mijn graf in.’
Anna slaakt een verschrikt gilletje. ‘Gwen, je gaat niet dood!’ roept ze uit.
Ik draai geïrriteerd met mijn ogen. Ik heb genoeg van dit geneuzel. Ik ben die betweterige man met dat kleine rot brilletje zat. Als hij echt een goede dokter zou zijn dat zou hij nu al weten wat me mankeerde.
‘Ik wil je wat vragen stellen over je gezondheid,’ komt de dokter tussen beide.
‘U bedoeld zeker ziekheid,’ corrigeer ik hem brutaal, ‘gezondheid lijkt me niet op zijn plaats in mijn situatie.’
‘Juist,’ zegt hij ongemakkelijk.
In de hoek van de kamer hoor ik mijn vader zachtjes grinniken. ‘Eens een Lawcy, altijd een Lawcy,’ fluistert hij zo zachtjes dat alleen ik het kan horen.
‘Heeft u koorts?’ vraagt de dokter nerveus.
‘Hoezo? Vind u het hier dan niet warm?’
‘Nee, Miss, het is hier niet warm.’
‘Waarom zweet u dan zo?’
Anna hapt naar lucht als een vis op het droge van mijn onbeschoftheid.
De dokter negeert mijn antwoord en schrijft op het papier ‘koorts.’
‘Hebt u last van hoofdpijn?’
‘Ik krijg hoofdpijn van uw vragen,’ antwoord ik geïrriteerd.
‘Doet het u dan pijn om na te denken?’ reageert hij bloed serieus.
‘Heel veel, u stelt echt hoofdbrekende vragen.’
In zijn slaap gaat een adertje kloppen van irritatie. Met een zure blik schrijft hij onder koorts ‘hoofdpijn.’
‘Heeft u last van misselijkheid?’
Ik werp een blik op de kotsemmer. ‘Ik denk dat u het antwoord al weet,’ zeg ik met opgetrokken wenkbrauwen.
Hij voegt misselijkheid toe aan het lijstje.
‘Hebt u last van buikkrampen?’
‘Ja,’ zegt mijn vader voor ik brutaal kan reageren, ‘ze heeft last van buikkrampen.’
De dokter werpt hem een dankbare blik toe, die mijn vader met minachting in ontvangst neemt.
Haastig schrijft de man ‘buikkrampen’ op zijn lijstje erbij.
‘Dan zal ik u nu even moeten onderzoeken,’ zegt hij tegen mij.
‘Best.’
De dokter draait zich om naar mijn vader. ‘Zou Miss wat privacy willen geven mijnheer?’
Mijn vader knikt instemmend en loopt de kamer uit.
Dan richt hij zijn aandacht op Anna. ‘Ik vraag u ook vriendelijk Miss wat privacy te geven.’
Ze veegt de tranen van haar gezicht en kijkt hem woedend aan. ‘Ik laat haar niet alleen.’
‘Anna,’ zeg ik zachtjes op een het-is-goed toon.
Als een klein kind kijkt ze me nors en standvastige blik aan. ‘Nee, ik laat je niet alleen Gwen.’
Vermoeidheid overvalt me. Ik heb de puf niet om met haar in discussie te gaan. ‘Best,’ mompel ik bijna onverstaanbaar.
Het onderzoek gaat van start. Wat hij allemaal doet blijft me niet bij. Het gaat allemaal in een waas aan me voorbij.
Wanneer Anna mijn voorhoofd aait en me verteld dat het allemaal voorbij is, merk ik dat de dokter is verdwenen.
Mijn gezicht moet er uit zien als een groot vraagteken, want Anna antwoord al zonder dat ik de vraag hard op uitspreek. ‘De dokter is met je vader aan het praten,’ zegt ze op een fluisterende en moederlijke toon.
‘Is het ernstig?’ vraag ik haar met een schorre stem.
Ze haalt haar schouders op en kijkt uit het raam om mijn blik te ontwijken. Onder haar ogen zitten kringen van vermoeidheid, die haar er tien jaar ouder doen uitzien. Ze weet dat het slecht is. Ze wil het me alleen niet vertellen. Anders had ze wel gezegd dat er niks aan de hand was, toch?
Ik lik mijn droge lippen en wacht geduldig af tot de deur weer open gaat en de dokter en mijn vader binnen komen.
De dokter kijkt zenuwachtig en ongemakkelijk, mijn vader is wit weggetrokken en zijn ogen staren me waterig aan. Geen van beide weten wat ze moeten zeggen. Hoe ze het me moeten zeggen.
‘Wat is het?’ vraag ik, mezelf voorbereidend op het ergste. Anna pakt mijn hand en knijpt er bemoedigend in.
De dokter schraapt zijn keel. ‘Ik heb.. Ik bedoel, wij hebben...’ begint hij.
‘Slecht en goed nieuws,’ maakt mijn vader zijn zin af.
‘Juist,’ bevestigd de man, ‘goed en slecht nieuws.’
‘Vertel het me,’ vraag ik, de brok in mijn keel doorslikkend.
‘Het goede nieuws is... is dat je niet zwanger was toen je ziek werd. Dus we hoeven je niet te operen omdat er een kind in je buik is doodgegaan,’ zegt de dokter, zijn blik heen en weer schietend tussen mijn vader en mij.
Uit het veld geslagen kijk ik hem aan. ‘Ik ben niet zwanger,’ vraag ik ongelovig. ‘Inderdaad,’ zegt hij.
Ik ben niet zwanger. Er is geen kind in mijn buik. Geen kind van Russel. Geen duivels kind dat me kapot wil maken van binnenuit. Geen dood kind. Ik hoef geen operatie. Van binnen begin ik te juichen. Ik kan wel schreeuwen van geluk. Maar... Wacht is even.. Waarom is mijn buik dan zo bol?
Alsof de dokter mijn vraag heeft gehoord, zegt hij: ‘Maar het slechte nieuws is, is dat je een zware buikgriep hebt opgelopen. De kans is vrij groot dat het je fataal kan worden.’ ‘Wat dus betekend dat je ieder moment dood kan gaan,’ vervolgt mijn vader fluisterend.
Ik probeer in elk geval nog dit weekend een update klaar te krijgen 
ze mag niet dood!
