Bokt.nl

Citaat:

‘Wil je cola?,’ vraagt Zack aan me terwijl hij naar de keuken loopt. Ik loop achter hem aan en knik wanneer hij de cola pakt. Tijdens de rit naar zijn huis was ik zoals gewoonlijk ver weg in gedachten, alleen dit keer niet aan de nare dingen die gebeurd zijn maar de leuke dingen. Hoeveel lol ik op school had met het ‘vaste’ clubje, mijn vader die weer thuis is, zijn verloving met Lucille. Ik ben enorm blij voor mijn vader en Lucille, ook voelt het een beetje vreemd. Ze is heel aardig hoor, maar ik zie haar nog steeds niet echt als ‘stiefmoeder’, meer als een vriendin. Ik gun het ze heel erg om gelukkig met elkaar te zijn en ze zijn zo druk met de trouwerij bezig dat ik zoveel mogelijk het huis probeer te ontvluchten. Het doet pijn om ze zo gelukkig samen te zien, het haalt te veel herinneringen aan Blake op.
´Wil je boven zitten of in de woonkamer?,’ vraagt Zack terwijl ik de cola van hem aanpak. Zack woont net zoals mij in een groot huis en ook net zo strak ingericht. De woonkamer is erg ruim maar straalt helemaal niets uit, het leeft niet. Ik ben erg benieuwd naar Zack zijn smaak en besluit dat het nooit slechter kan zijn dan de smaak van zijn ouders.
‘Boven?,’ zeg ik voorzichtig en hij steekt zijn duim goedkeurend omhoog. Ik volg hem de trap op en kijk naar alle foto’s die aan de muur hangen. Ze hangen stuk voor stuk kaarsrecht en ik wed dat ze elke dag schoongemaakt worden. Ze zien er glanzend schoon uit en allerlei gezichten kijken me vrolijk aan. Tot mijn verbazing zijn er helemaal geen babyfoto’s van Zack of van zijn jongere broer Sam.
‘Waarom zijn er geen babyfoto’s van jou of Sam?,’ vraag ik nieuwsgierig terwijl ik blijf staan bij een foto van twee jongetjes die ongeveer tien jaar oud zijn. Zack draait zich om en kijkt me verward aan.
‘Heb ik dat nooit gezegd?,’ vraagt hij en ik schud van nee. ‘Sam en ik zijn geadopteerd. Daarvoor zaten we in een weeshuis.’
Ik zwijg en kijk nog eens naar de foto als ik ineens iets vreemds zie. Buiten het feit om dat beide jongens niet lachen zie ik een witte gloed in hun ogen. Als je niet beter wist zou je denken dat het door de flits komt, maar ik zie dezelfde schittering in de ogen als die keer dat Blake en Zack tegenover elkaar stonden op school.
Zack is ondertussen al naar boven gelopen en staat bij een deur te wachten. ‘Kom je nog?,’ vraagt hij ongeduldig. Ik werp nog een snelle blik op de foto en loop dan naar hem toe. Hij houdt galant de deur voor me open en ik loop zijn kamer binnen.
‘Wow,’roep ik verbaasd uit. ‘Dit had ik niet verwacht.’
De muren zijn hemelsblauw en één wand bestaat helemaal uit ramen die van het plafond tot de vloer reiken. Hij heeft een donker houten bed tegen de linkermuur staan met een witte sprei er overheen. In zijn hele kamer ligt een zacht wit tapijt en aan de rechterkant liggen zwarte zitzakken. Zijn bureau staat achterin de kamer bij het raam, die net als het bed van donker hout is gemaakt.
‘Mijn eigen stukje hemel,’ zegt Zack met een knipoog. Ik glimlach even en kijk dan weer vol bewondering rond. Het is prachtig en geeft je een rustig gevoel. Ik loop naar het raam en bewonder het uitzicht van een klein meer dat recht achter zijn huis ligt. Hoewel de kamer heel mooi is, staan er maar weinig persoonlijke spullen in en alles ziet er net zoals beneden splinternieuw uit. Zack ploft neer op één van de zitzakken en klopt dan op de plek naast zich. Ik loop naar hem toe en ga schuin zitten zodat ik hem aan kan kijken.


‘Zack, hoe is het om een engel te zijn?,’ vraag ik voorzichtig. Ik kijk hem bezorgd aan en hoop maar dat hij niet de vraag zal ontwijken of nog erger… boos om de vraag zal zijn. Het voelt verkeerd om te vragen, bijna net zoals je een ouder iemand vraagt hoe oud die is. Gelukkig reageert Zack niet, hij kijkt niet eens verbaasd. Alsof hij de vraag al zag aankomen en er al de hele tijd op heeft zitten wachten.
‘We zijn niet alleen dat Sue, we verschillen eigenlijk niet eens zo heel veel van mensen. Wij hebben misschien meer kracht, maar wij doen hetzelfde en hebben dezelfde gevoelens. Hoewel sommige mensen er niet in geloven bestaan wij wel en zijn ook geschapen door God,’ zegt hij met een serieus gezicht. Ik kijk hem even verwarrend aan en hij kijkt moeilijk. ‘Ik kan niet verwachten dat je er net zo over denkt, dat snap ik, maar dat is wel hoe wij erover denken,’ zegt hij.
‘Nee, dat is het niet. Zei je nu net Gòd?,’ vraag ik verbaasd. Tot nu toe heb ik er eigenlijk nog nooit over nagedacht hoe engelen er zijn gekomen, alleen al het feit dat ze bestaan was een verassing voor me. Ik ben als kind redelijk gelovig opgevoed en we gingen af en toe naar de kerk, maar ik ben er nooit echt van overtuigd geweest dat God en Jezus hebben bestaan, of nog steeds bestaan.
Zack kijkt me grijnzend aan. ‘We komen niet bepaald door de ooievaar hier op de wereld,’ zegt hij lachend. Ik trek een gezicht naar hem en hij gaat verder met praten.
‘God bestaat dus echt, alleen niet zoals veel mensen het zich voorstellen. Het is niet een persoon, maar niemand kan vertellen wat hij dan wel is. Alleen een klein aantal engelen hebben God ooit gezien en die hebben de plicht om te zwijgen. Er is wel een engel geweest die heeft geprobeerd zijn mond voorbij te praten, zo weten we dat God geen persoon is,’ zegt hij met een ernstig gezicht.
‘Wat is er met die engel gebeurd?,’ vraag ik zacht. Ik heb een engel wel eens boos gezien en dat was absoluut geen pretje, dus ik bereid me voor op het ergste.
‘Nog voordat hij nog meer kon zeggen had hij ineens geen stem meer, dat is wat de zegel van de zwijgplicht met je doet. Als je je mond voorbij praat dan raak je je stem kwijt. Uiteindelijk wou hij alsnog wraak nemen op God door het op te schrijven, maar je raadt al wat er toen gebeurde,’ zegt Zack terwijl hij me aankijkt. Ik huiver en voel de rillingen over mijn rug lopen bij het idee. Ik vind de kinderverhalen over engelen toch veel leuker.
‘In ieder geval heeft God ons geschapen, wij zijn gemaakt en zijn de eerste kinderen zoals het genoemd word. Het ‘universum’ zoals de mensen het noemen is door hem ontworpen zoals alles op de wereld, maar dat is zelfs voor engelen moeilijk te begrijpen,’ zegt hij met een verward gezicht.
‘Normaal gesproken blijven engelen in de hemel, omdat wij zo min mogelijk contact mogen hebben met de mensen op aarde om zo ons geheim te bewaren. Als een engel een misdaad begaat, dan word hij verbannen uit de hemel, iets wat wij een gevallen engel noemen. Die engelen leven de rest van hun leven tussen de mensen en mogen niet meer terug. Dan heb je ook nog Wachters die hier op aarde de gevallen engelen in de gaten houden om te zorgen dat ze zich genoeg aanpassen.’ Zack vertelt het rustig en ik probeer zoveel mogelijk te onthouden maar mijn hoofd stroomt over van alle vragen.
‘Ben jij een gevallen engel, en Sam, en…. Blake?,’ vraag ik terwijl ik mijn hart voel samenkrimpen bij de laatste. Zou Blake daarom steeds zo ontwijkend reageren en elke keer zo gekwetst reageren? De enkele paar keren dat ik Blake echt heb zien lachen en gelukkig heb gezien was als we samen waren en ik tegen hem aan het praten was over van alles. Dat was net zo snel weer voorbij op het moment dat ik vragen ging stellen.
‘Nee, nee en ja. Sam en ik zijn Wachters, Blake is een gevallen engel,’ zegt hij zacht. ‘Het spijt me Sue, je had dit veel eerder moeten horen. Het is alleen dat ik… nou ja, ik had verwacht dat Blake je allemaal zou vertellen.’
Ik knik en voel de teleurstelling door mijn hele lichaam. Dit is de zoveelste keer dat het in mijn gezicht gegooid word hoe weinig Blake me vertrouwde. ‘Blijkbaar vertrouwde hij me niet,’ zeg ik en ik vecht tegen de tranen die opkomen.
‘Sue, er is meer dat je moet weten over Blake. Hij heeft iets gedaan wat hij nooit had mogen doen,’ zegt Zack. Ik knik en zeg: ‘Ik weet het, dat heeft hij me wel verteld,’ zeg ik en ik voel een kleine sprankel hoop. ‘Ik weet dat het niet goed is wat hij heeft gedaan, maar ik snap waarom hij diegene heeft vermoord.’ Zack kijkt me verward aan en schudt dan zijn hoofd.
‘Daar had ik het niet over,’ zegt hij en ik voel het sprankeltje hoop dat ik even had weer wegvagen. ‘Waar had je het dan over, Zack?,’ vraag ik bezorgd en ik voel een zware knoop in mijn maag.
‘Sue, ik weet niet of…,’ begint hij, maar ik onderbreek hem. ‘Zack, ik moet het weten,’ zeg ik bevelend. In die paar maanden tijd dacht ik dat ik me had afgesloten voor alle gevoelens die ik had, maar nu komt het in alle hevigheid terug.
‘Oké, maar beloof me dat je niets stoms zal doen,’ waarschuwt hij en ik schud nee met mijn hoofd. ‘Blake was eerst een Wachter, net zoals mij en Sam. Hij heeft vijftien jaar hier op aarde doorgebracht en heeft toen een fatale fout gemaakt waardoor hij is verbannen,’ zegt hij en ik zie zijn ogen even fonkelen. ‘Hij heeft een mensenleven gered, één van de zwaarste fouten die een Wachter kan maken.’ Ik kijk hem even verbijsterd aan en voel dan de opluchting.
‘Is dat alles? Waarom zou hij geen mensenleven mogen redden?,’ vraag ik terwijl ik verbaasd naar Zack kijk. Ik voel de opluchting en tegelijkertijd het onbegrip voor Blake zijn zware straf.
‘Sue, als Wachters moeten wij beloven dat we ons niet te laten beïnvloeden door mensenlevens. Elk leven hier op aarde heeft een bepaald lot wat door omstandigheden word bepaald en daar mogen wij ons niet in mengen,’ zegt Zack ongeduldig. ‘Alles gebeurt met een reden en als wij ons daarmee gaan bemoeien is het evenwicht verstoord en dat moet weer hersteld worden. Voor elk mensenleven dat verloren gaat komt er één terug. Als wij een mensenleven redden, dan ontstaat er ergens anders op de wereld een natuurramp om de balans weer te herstellen.’
Ik kijk hem geschrokken aan en verontschuldig me. Ineens schiet me een andere vraag te binnen.
‘Wie kan er dan zo belangrijk zijn om een natuurramp voor te veroorzaken?,’ vraag ik aan Zack.
‘Snap je het dan niet?,’ vraagt Zack en ik kijk hem vragend aan. Wat valt er te snappen?
‘Die persoon die hij heeft gered, dat was jij.’

Citaat:

‘Wat?,’ is het enige wat ik kan zeggen. Dit was wel het laatste wat ik had verwacht. Ben ik echt de oorzaak waarom Blake zo ongelukkig is? Geen wonder dat hij me niets vertelde, ik ben de reden voor zijn straf hier op aarde. Binnen in me knaagt het schuldgevoel en ik haat mezelf erom, al weet ik niet precies hoe ik het had kunnen voorkomen.
‘Blake heeft je gered tijdens het ongeluk waarbij je moeder is omgekomen. Hoe en waarom weet ik ook niet, ik weet wel dat jouw verhaal legendarisch is in de hemel. Het verhaal hoe een engel zijn leven opzij heeft gezet voor een mens,’ zegt Zack.
Al die tijd is het een mysterie geweest hoe ik ongeschonden uit het ongeluk ben gekomen terwijl mijn moeder is overleden. Niemand wist precies hoe ik uit de auto geslingerd ben en er was ook niemand die het kon verklaren. Ze gooiden het maar op een bizar ongeluk en daarmee werd het afgedaan, maar nu valt alles op zijn plek.
‘Waarom heeft hij mij gered, waarom niet mijn moeder?,’ vraag ik zachtjes, meer aan mezelf dan aan Zack. Hij kijkt me bezorgd aan en omhelst me stevig. Al het verdriet dat ik de hele tijd heb opgekropt komt er nu uit en ik voel de tranen stromen. Ik leun tegen Zack aan en laat me troosten door hem, blij om alles even te laten gaan. Al die tijd heb ik toch geweten, het heeft nooit aan Blake gelegen maar aan mij. Geen wonder dat hij is weg gegaan, als ik in zijn schoenen stond zou ik precies hetzelfde gedaan hebben. Toch is er één ding dat ik niet snap, waarom is hij niet gelijk weg gegaan? Is hij al die tijd bij mij gebleven om te kijken of hij zijn haat opzij kon zetten?
Uiteindelijk zijn mijn tranen op en mijn ogen voelen gezwollen. Ik snotter even in een zakdoek die Zack me heeft aangegeven en maak me los uit zijn omhelzing. Al die tijd heeft hij niets gezegd en alleen maar gezeten. Nu kijkt hij me aan en zegt: ‘Sue, het spijt me dat ik degene ben die het je moest zeggen.’ Ik schud met mijn hoofd en maak met mijn handen een wegwuivend gebaar. Ik haal even diep adem en denk voor mezelf goed na. Wil ik weten waarom Blake mij heeft gered en niet mijn moeder of niet? Ik besluit dat ik het naast me zou kunnen laten liggen zonder er meer over te weten en er zit maar één ding op.
‘Zack, waar is Blake?,’ vraag ik langzaam. Ik zie hem zuchten en nog voordat hij iets kan zeggen ben ik hem te snel af. ‘Ik moet het weten Zack. Het is belangrijk voor mij, Blake is de enige die me meer kan vertellen.’ Ik weet nu dat Zack een Wachter is wat betekent dat hij Blake in de gaten moet houden, dan weet hij ook waar hij is.
‘Sue, ik heb je gewaarschuwd om geen stomme dingen te doen,’ zegt hij boos en ik kijk hem net zo woedend aan. Uiteindelijk zegt hij: ‘Oké, ik geef me over. Ik hoop alleen dat je weet wat je doet en dat je er zeker van bent. Sue, laat hem niet nog een keer je hart breken.’
‘Dat is niet jouw keuze Zack, dit is iets wat ik voor mezelf moet doen. Ik moet weten wat er gebeurd is, waarom hij mij heeft gered en niet mijn moeder,’ zeg ik rustig. ‘Ik moet weten waar hij is ook al zal het me nog meer pijn doen. Het ongeluk met mijn moeder heeft mijn hele leven veranderd en jaren later komt Blake weer terug in mijn leven, waarom?’
Ik zie Zack bedenkelijk kijken en hij slaakt een diepe zucht. Ik kijk hem smekend aan in de hoop dat hij me verteld waar Blake is. ‘Het is niet zo simpel Sue. Ik weet alleen waar hij voor het laatst is geweest, sindsdien heb ik hem niet meer gevoeld,’ zegt hij met een afwezige blik. Het lijkt alsof hij mijlen ver weg is, ergens diep in gedachten.
‘Zack?,’ roep ik. Hij kijkt op en ik zie de gekwelde blik. ‘Wat bedoel je met ‘gevoeld’, is dat ook weer een engelending?’ Hij knikt naar me en is weer en hele tijd stil, maar lijkt uiteindelijk toch iets te zeggen.
‘Josh Hangway, dat is de laatste persoon waar hij is geweest,’ zegt hij kortaf waarna hij met zijn handen over zijn gezicht wrijft. Ik voel me schuldig dat hij deze dingen tegen me heeft moeten zeggen, maar dan schiet het ineens binnen.
‘Wacht even, bedoel je Gloria’s vriend Josh?,’ vraag ik ongelovig. Zack knikt en kijkt me bezorgd aan. Als Blake bij Josh is langs gegaan, betekent het dat hij dicht in de buurt is geweest. Al die tijd heb ik gedacht dat hij zo ver mogelijk weg is gegaan.
‘Hij was daar een maand geleden, sinds die tijd heb ik niets meer van hem vernomen.’ Zack kijkt niet op, maar zegt tussen zijn handen door: ‘Je moet oppassen voor hem Sue, je kunt hem niet vertrouwen.’
‘Is hij ook een engel?,’ vraag ik ongerust. Als hij ook een gevallen engel is betekent het dat hij ook iets heeft gedaan. Zou Gloria daar op de hoogte van zijn? Anders moet ik haar waarschuwen, ik moet alleen nog uitzoeken hoe ik dat doe zonder te veel te zeggen. Zack schudt zijn hoofd en zegt:
‘Nog erger. Hij is een zielenjager.’
‘Wat? Waarom is Blake daar heen gegaan?,’ schreeuw ik uit. ‘Waarom heb je hem niet tegen gehouden Zack!’ Hij kijkt me aan zonder enige uitdrukking op zijn gezicht en zegt met een koele stem: ‘Dat is zijn eigen besluit om naar een jager toe te gaan.’
‘Wat kan mij dat schelen!,’ schreeuw ik nog harder. Ik voel de woede in me oplaaien, hij wist dat Blake naar een jager ging en heeft hem niet eens geholpen! ‘Je had hem moeten helpen Zack! Wat nou als…,’ maar ik kan de woorden niet uitbrengen. Ik voel de tranen drukken achter mijn ogen en vecht uit alle macht om ze tegen te houden.
‘Dat is dan zijn eigen keus geweest, er is niets wat ik had kunnen doen om hem tegen te houden Sue,’ zegt Zack dit keer iets minder koel. Ik haat hem, ook al weet ik dat hij gelijk heeft. Als Blake hier zelf voor heeft gekozen, dan heeft niemand hem kunnen tegenhouden. Zelfs ik niet denk ik en ik voel een bittere smaak in mijn mond. Waarom is hij naar een jager gegaan? Zou hij echt… Alleen al het idee dat Blake niet meer leeft laat me duizelen en het lijkt alsof er een grote steen in mijn maag zit.
Waarom heeft Zack dit tegen me gezegd? Ik kijk hem woedend aan en ik zie hem gekweld kijken. Hij wist hoe ik zou reageren, waarom heeft hij het dan toch gezegd?
‘Waarom heb je me dit verteld?,’ zeg ik kwaad. ‘Waarom heb je niets gedaan?’
‘Sue…,’ zegt Zack terwijl hij op me af loopt, maar ik ontwijk hem en loop langs hem heen richting de deur. Ik voel de muren op me af komen en loop snel naar de trap. Ik moet hier weg, ik moet naar buiten voor frisse lucht. Ik voel de drang om weer helder te kunnen nadenken en zo te kunnen bedenken dat er niets aan de hand is met Blake. Hij mag niet dood zijn, hij moet nog leven. Anders is het allemaal mijn schuld geweest, dan heeft hij er een einde aan gemaakt door mij.
Ik voel me duizelig in mijn hoofd en leun licht tegen de muur terwijl ik naar beneden de trap af loop. Wanneer ik bijna beneden ben staat Zack ineens voor me. Ik schrik van hem en val naar beneden, waar hij me in zijn armen opvangt. Ik voel zijn armen stevig om mijn middel heen en wil mezelf losmaken, maar voordat ik kan bewegen kust hij me op mijn mond. Ik schrik van zijn kus, maar voel dan even alles wegvagen naar de achtergrond en ga erin mee. Dan trek ik me met moeite terug en besef ineens wat er is gebeurd. Ik kijk Zack geschrokken aan en maak me los uit zijn greep.
Ik vlucht snel naar de voordeur en stap naar buiten waar ik gelijk de deur achter me dichttrek. Ik voel met mijn vingers aan mijn mond, alsof dat me eraan zal herinneren dat hij me niet net heeft gekust. Ik voel de verwarring in mijn hoofd en loop snel de straat door, bang dat Zack achter me aankomt. Als ik de hoek van de straat heb bereikt kijk ik even achter me, maar ik zie niemand lopen. Ik voel de opluchting in mijn lichaam maar tegelijkertijd ook verwarring. Waarom heeft hij dat gedaan? Denk ik boos en ik voel de tranen over mijn wangen stromen.