Geplaatst 
54.
6 januari 2022 (vervolg)
Of: Hoe ik $17.000 per maand aan advies kreeg waar ik niet om had gevraagd.
Thuis, uren later belt hij. Bubblegum tilt zijn kop op, maar besluit dat wat Tom me ook gaat vertellen, het zijn slaap niet waard is.
‘Ik heb maar vijftien minuten,’ begint hij, en ik hoor een deur dichtvallen aan zijn kant. Hij is waarschijnlijk naar buiten gelopen, weg van wie er ook maar bij hem is. ‘Dus luister goed, en onderbreek me niet. Ik wil niet dat dit slecht eindigt voor ons.’
Dat klinkt veelbelovend. Niets zegt 'gezonde afsluiting' zoals een getimede monoloog om drie uur 's nachts.
Ik trek mijn knieën op tegen mijn borst, voel de kwijl in mijn mondhoek – sexy, Nina, heel sexy. De rode lingerie van eerder ligt ergens op de grond, een stille getuige van mijn misplaatste optimisme.
Ik kan het op Vinted zetten?
'Sexy rode lingerie, één keer gedragen met Oud & Nieuw, heeft helaas niet gewerkt, geen terugkerende vluchten geboekt naar Miami, geen mysterieuze vlekken, wel wat mascara op het bandje van het huilen, verder in perfecte staat!’
Victoria’s Secret? Meer Victoria's Teleurstelling.
‘We zijn fundamenteel incompatibel,’ verklaart hij feitelijk. ‘We konden niet meer van elkaar verschillen. Als de één noord is, is de ander zuid. Als de één oost is, is de ander west.’
Een man die voor zijn werk letterlijk tegengestelde punten op de aardbol met elkaar verbindt, vindt dit blijkbaar onoverkomelijk.
‘Maar,’ probeer ik, ‘we hadden toch ook—’
‘Nee! Gewoon nee! Onze persoonlijkheden matchen niet! We waren constant in strijd.’ Hij snijdt me af. ‘Je doet het weer!’ bijt hij. ‘Dat is je belangrijkste probleem – je luistert niet!
Constant in strijd. Hij zegt dit terwijl hij me letterlijk niet laat praten. Maar goed, hij heeft een punt. En misschien bedoelt hij luisteren als: schrijf mee, straks heb je materiaal voor je boek.
‘Je bent zo koppig,’ gaat hij door, en nu hoor ik het – die ondertoon van frustratie die hij krijgt wanneer dingen niet gaan zoals hij wil. ‘Zo in ontkenning. Je manipuleert mensen om van je te houden.’
Manipuleren. Van de man die boos werd als ik niet binnen drie minuten op zijn berichten reageerde. Die belde tijdens mijn werkvergaderingen om te checken waar ik was. Die systematisch mijn hele bestaan heeft afgebrand.
Maar ík manipuleer.
En toch. Ik wil me verontschuldigen.
‘Sorry dat ik niet goed gen—’
‘Niet dat slachtoffergedoe. Niet weer.
De lijn valt stil. Ik hoor zijn ademhaling, het geruis van wind aan zijn kant.
‘We moeten gewoon realistisch zijn,’ gaat hij verder. ‘Ik hou van ambitieuze vrouwen. Eigenlijk zijn al mijn exen succesvol.’
Succesvol. Wat hij bedoelt: rijk.
Ik ben óók ambitieus! wil ik zeggen. Ik ben junior ontwerper, ik droom van een collectie die ertoe doet.
Maar dat telt niet, want het staat niet op mijn bankrekening.
‘Een captain die ik ken,’ vervolgt hij, ‘die wist dat hij wilde trouwen toen een vrouw hem tweehonderdduizend dollar gaf. Dat is liefde. Dat is partnership.’
Ik druk mijn nagels in mijn handpalm. Hard genoeg om halve maantjes achter te laten. Tweehonderdduizend dollar. Ik heb drieduizend euro op mijn spaarrekening en ben daar al trots op.
‘Je gedraagt je als een wees,’ zegt hij nu. Momentum opbouwend. ‘Of een kind dat nooit genoeg liefde kreeg. En ik snap het niet – ik heb je familie gezien. Maar blijkbaar heb je nooit geleerd wat liefde is.’
Mijn familie?
MIJN FAMILIE?
Mijn moeder die me elke dag een appje stuurt. 'Heb je al gegeten, schatje?' en ‘Ik heb net naar een documentaire gekeken over burnout bij jonge vrouwen - herkenbaar?'
Mijn vader die veertig jaar lang om zes uur 's ochtends opstond, zijn boterham smeerde, en naar een chemieconcern fietste waar hij zich van onderaf opwerkte tot businessmanager wereldwijd. Zonder ooit te klagen. Zonder ooit te zeggen dat wij hem iets schuldig waren.
Mijn ouders die hun hele leven hebben gespaard, maar toen wij een pony wilden, zeiden: 'Hier is een lege spaarpot en een Sofinummer. Succes.'
Mijn familie die bij elke familieverjaardag vraagt hoe het met me gaat, en daarna twintig minuten luistert naar mijn verhalen over mijn paard, mijn werk, mijn date van vorige week. Zonder te oordelen, zonder ongeduldig op hun telefoon te kijken.
Mijn familie die me leerden dat liefde vooral bestaat uit kleine, onzichtbare dingen.
Dat is mijn familie.
Hij kan zeggen dat ik koppig ben. Emotioneel onvolwassen. Manipulatief zelfs. Wat hij maar wil. Ik heb het allemaal al gehoord van hem, maandenlang, in verschillende tijdzones.
Maar mijn familie? Die misschien niet perfect is maar wel van me houdt zonder voorwaarden, zonder tijdlimieten, zonder vliegschema's?
Dat pik ik niet.
‘En daarom denk ik dat je echt professio—’
Ik hang op.
Midden in zijn zin. Midden in zijn diagnose. Midden in zijn $17.000-per-maand-analyse van mijn jeugdtrauma's die niet bestaan.
Klik.
De stilte is oorverdovend.
Dan explodeert mijn telefoon:
Dat was ONGELOOFLIJK respectloos
Je kunt niet zomaar ophangen
Dit bewijst precies wat ik zei
Je bent emotioneel niet volwassen genoeg voor een relatie
Ik probeerde je te HELPEN
Vijf berichten in dertig seconden. Hij typt sneller als hij beledigd is.
Ik zet mijn telefoon op vliegtuigmodus.
Hoe toepasselijk.
Morgen schrijft hij een essay. Drie pagina's minimum. Met links naar artikelen over borderline die hij half heeft gelezen. Over waarom ophangen emotioneel geweld is.
Over hoe hij alleen maar het beste voor me wil.
Maar vanavond?
Vanavond laat ik de rode lingerie op de grond liggen. Morgen gooi ik het weg. Of niet.
Vanavond draai ik me om en val ik in slaap.
Vanavond adem ik.
Morgen belt mijn moeder en vraagt hoe het gaat en zeg ik 'goed' en meen ik het voor het eerst in maanden.
To be continued...
Mijn familie
!
Toen we in de USA woonden (paar jaar geleden
) 
.
.
!
. Ik denk dat mijn bullshit radar nu (ook voor anderen) heel scherp staat.