Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-07-16 23:02

Re: [CENTRAAL] 30 days writing challenge! Wie doet er mee

Geplaatst: 19-07-16 23:02

Ik doe nog mee hoor! Moet even uit een tijdstress dipje

**Geplaatst**: 20-07-16 14:44

Geplaatst: 20-07-16 14:44

Ik wil echt wel meedoen, maar zit in een ander schrijf projectje van 1 groot verhaal en die vind ik persoonlijk wat leuker om te doen

**Geplaatst**: 20-07-16 18:16

Re: [CENTRAAL] 30 days writing challenge! Wie doet er mee

Geplaatst: 20-07-16 18:16

Ben net terug van kamp.

**Geplaatst**: 20-07-16 21:25

Geplaatst: 20-07-16 21:25

dag 17. Find the first meme on you social media account.

Het was druk op de spoedeisende hulp. De ene na de andere patiënt werd binnengereden en opnieuw klonk er een alarm. De volgende ambulance was in aantocht. Andrew en Kelsey renden naar de ingang en wachtten daar de spoedpatiënt op. Ze hadden door de telefoon al te horen gekregen dat het om een ongeval met een motor ging. De bestuurder had blijkbaar de macht over het stuur verloren en was over de kop in de middenberm beland. Hij was er zeer slecht aan toe.
Ze hoorden de sirene van de ambulance al in de verte en keken elkaar aan. Traumakamer 1 was al voor hun gereserveerd, ze waren er klaar voor. De ambulance scheurde het terrein op en gooide de deuren open. De ambulancebroeders schoven de brancard uit de auto en snelden naar binnen. “Motor ongeluk, volledig geïmmobiliseerd, bloeddrukdalingen in de ambu.” Tijdens de briefing renden ze naar de juiste kamer, waar ze de patiënt aansloten op de apparatuur. Op dit moment waren zijn waardes stabiel en ze besloten eerst foto’s te maken van zijn hoofd, nek en rug. Andrew, Kelsey en twee andere verpleegkundige van de spoedeisende hulp trokken loodjassen aan en schoven de röntgenboog over de patiënt. De eerste foto’s werden gemaakt. “Ziet er goed uit.” Knikte de arts terwijl hij de foto’s bekeek. “Top.” antwoordde Kelsey. “Dan kunnen we hem zo uitp….” De rest van haar zin was niet hoorbaar door de alarmen die ineens door de kamer klonken. “Reanimeren jongens! Zijn hart stopt ermee!” Kelsey maakte ruimte terwijl Andrew op de patiënt sprong en op zijn borst begon te duwen. “Adrenaline geven! Ik ga intuberen.” Klonk de stem van de arts die aan het hoofd van de patiënt zijn spullen op de tafel smeed en een zuurstofkapje over de neus en mond duwde.
Een paar minuten later ruilden Kelsey en Andrew van plek en gingen druk verder met het redden van hun patiënt.
Drie kwartier later keken de harde werkers van Traumakamer 1 elkaar zuchtend aan. De arts aan het hoofd was de eerste die iets zei. “Ik denk dat we moeten stoppen.” Langzaam begon de rest van de groep te knikken, maar het druiste tegen hun gevoel om te stoppen. De arts legde iedereen voor wat ze allemaal al gedaan hadden en iedereen die nog een idee had mocht het voorleggen. Niemand zei een woord. “Is er iemand die het hier niet mee eens is?” Vroeg de arts nog een laatste keer. Niemand zei iets en langzaam hield iedereen op met waar hij of zij mee bezig was. Kelsey keek neer op de man die ze de afgelopen drie kwartier hadden proberen te redden. Zo zat je op je motor en zo lag je hier. Teleurgesteld bladerde ze door zijn status toen haar oog viel op een pas toegevoegde update. “Hij is orgaandonor.” Riep Kelsey door de zaal. Het eerste moment was iedereen stil. Toen sprong iedereen weer op de patiënt en diegene die niet bezig waren begonnen te bellen. “Er is over een kwartier een operatiekamer beschikbaar.” Riep Andrew. “Ik heb ook de donorbank gemobiliseerd. We horen zo snel mogelijk welke organen ze kunnen gebruiken en waar de organen naartoe gaan.” De arts aan het hoofd knikte. “We gaan.”
Al reanimerend en beademend rende de groep het stuk van de Spoedeisende hulp naar de operatiekamers. Daar werden ze overgenomen door hun collega’s van de OK. Kelsey en Andrew bleven achter terwijl de patiënt om de hoek verdween. Samen liepen ze terug om traumakamer 1 op te ruimen. Het eerstvolgende half uur zeiden ze niets. Ze waren diep in gedachten verzonken en gingen nog een keer al hun handelingen na. Terwijl de standaard vragen door hun hoofd spookten. Hadden ze goed gehandeld? Geen stappen overgeslagen? Maar toen ze uiteindelijk samen hun stappen nog eens doornamen waren ze het erover eens dat ze niet méér voor de patiënt hadden kunnen doen. “Wat denk je?” vroeg Kelsey. Andrew keek haar aan. “Wat denk ik van wat?” Kelsey zuchtte. “Denk je dat ze veel organen kunnen gebruiken?” Andrew haalde zijn schouders op. “Ik hoop het.” Ze keken elkaar nog eens aan en gingen toen weer verder met aanvullen. Later hoorden ze dat er 4 mensen waren gered door de donaties van hun overleden patiënt.

Afbeelding

op naar dag 18!

**Geplaatst**: 20-07-16 21:34

Re: [CENTRAAL] 30 days writing challenge! Wie doet er mee

Geplaatst: 20-07-16 21:34

Whaha, ik moest hardop lachen om de meme die je hebt uitgekozen. _O-

Ik ga even wat bedenken voor dag 12. Iets engs, dat is meer iets voor mij dat iets als dag 13... :')

Ga ook nog op ponykamp zaterdag, maar ik neem gewoon een schrijfblok mee en als ik dan tijd heb en iets kan verzinnen ga ik op kamp wel schrijven.

**Geplaatst**: 20-07-16 23:22

Re: [CENTRAAL] 30 days writing challenge! Wie doet er mee

Geplaatst: 20-07-16 23:22

Haha, ik was op kamp met de rolschaatsvereniging!
Ga vrijdag echt op vakantie en daarna eindelijk rust!

**Geplaatst**: 23-07-16 11:29

Geplaatst: 23-07-16 11:29

Fijne Vakantie AlwaysH

dag 18. Het Twitter verhaal.

Het was een ochtend als alle andere ochtenden voor Mieke Steur. Ze was opgestaan, had zich aangekleed, ontbeten en was de stad in gelopen om aan het werk te gaan. Op de hoek bij Starbucks haalde ze een lekkere bak koffie. Genietend van de warme vloeistof die ze onder het wandelen naar binnen goot stapte ze verder. Ze hoefde maar een paar blokken, maar toch had ze het goed warm toen ze een paar minuten later het luxe gebouw binnenstapte waar ze sinds enkelen maanden werkte. Ze moest nog steeds wennen aan de temperaturen hier. In Dubai werd het al vroeg warm deze tijd van het jaar. Gelukkig draaide de airco goed binnen.
Mieke zwaaide naar Marshall die vanachter zijn bureau alle bezoekers en bewoners in de gaten hield. Hij zwaaide terug en Mieke stapte de lift in. Één verdieping lager hadden ze hun kleed- en lunchkamer. Een paar van haar collega’s waren al aanwezig. Ze was precies op tijd voor de briefing van de dag. Hun manager Sylvio had een indeling gemaakt. Vandaag zou Mieke verdiepingen 30 t/m 35 voor haar rekening nemen. Het eerste half uur zou ze haar kar gereed maken. Daarna op haar eerste verdiepingen de was doen, dingen zoals toiletpapier aanvullen en de ergste rommel opruimen. Vanmiddag zou ze dan tijd hebben om de appartementen van verdieping 34 en 35 te soppen.
Precies met de lunch was ze klaar met de eerste verdiepingen. Haar maatje Trish kwam bij haar zitten. Ze kletsten over de zooi die ze nu weer tegen waren gekomen in de appartementen. Trish schoot in de lach toen Mieke haar vertelde over de magazines van de bewoner van kamer 3104. “Het was zo grappig. Hij weet toch rond welke tijd wij komen schoonmaken? Hij werd helemaal rood. Hij probeerde zijn blaadjes nog te verstoppen, maar hij was echt te laat.” Mieke lag dubbel terwijl ze zich alles weer voor de geest haalde. Trish haalde diep adem om haar lach weer onder controle te krijgen. “Waarom maak ik nooit dat soort dingen mee!” Hikte ze. “Mijn kamers zijn alleen maar ontzettend smerig met klagende vrouwen.” Ze ging rechter op zitten en zette een hoog stemmetje op. “Schoonmaakster!! Waarmee zijn de handdoeken gewassen? Ze stinken. Deze zijn niet meer zacht genoeg. Ik wil zo snel mogelijk nieuwe. Schoonmaakster! Er zitten vlekken op het tapijt. Haal het weg!” Trish haalde haar neus op. “En dan zijn het rode wijn vlekken van gisteravond en krijg je ze nooit meer weg.” Ze keek Mieke moedeloos aan en
Mieke schoot weer in de lach. “Misschien heb je morgen meer geluk.” Ze grijnsden naar elkaar en ruimden hun lunchpakketten op.

Het was nog geen uur later. Mieke was druk aan het schoonmaken in één van de zes appartementen van de 34ste verdieping toen ze een rare lucht rook. Eerst dacht ze dat ze het zich verbeeldde, maar de lucht werd steeds sterker en steeds onaangenamer. Het leek wel een brandlucht. Ze keek de kamer rond of de eigenaar van het appartement misschien aan het roken was, maar de eigenaar was aan het werk en, behalve Mieke, was er niemand anders in de woning. Ze volgde haar neus naar het balkon en keek rond. De lucht was hier ook aanwezig en sterk ook, maar niemand was aan het roken op het balkon naast haar of onder haar.
Een scheut pijn ging door de huid van haar schouder. Ze veegde er met haar andere hand overheen. Er bleef een zwarte veeg achter op haar hand. Ze keek omhoog, om diegene, die zijn sigaretten as op haar had laten vallen, eens een aardig woordje toe te spreken. Pas toen zag ze de vlammen die uit het balkon boven haar sloegen. Meer as viel naar beneden en stukken van het balkon kwamen mee. Mieke vluchtte naar binnen, bedacht zich geen moment en drukte het brandalarm in. Ze greep de telefoon van werk en belde Marshall. “Er is brand op de 35ste verdieping!” Gilde ze door de hoorn. “Het balkon van 3505 staat in de hens.” Marshall maande haar tot kalmte. “Ik ga de brandweer bellen. Weet je of er iemand in het appartement is?” Mieke schudde haar hoofd en bedacht te laat dat Marshall dat niet kon zien. “Mieke! Is er iemand in de woning?” “Weet ik niet.” Huilde Mieke door de telefoon. “Kom naar beneden.” Gebood Marshall. “Neem de trap.” Mieke hing op en rende naar de trap. Het geluid op de gang was oorverdovend. Een ieder die nog thuis was geweest zou nu op de gang lopen, maar er was niemand. In het trappenhuis kwam ze de eerste paar verdiepingen ook niemand tegen. ‘was er echt niemand in het gebouw?’ Pas op verdieping 20 kwam ze de eerste bewoners tegen die ook onderweg naar beneden waren. Iedereen fluisterde tegen elkaar en niemand wist wat er aan de hand was. Mieke had het veel te druk met zichzelf in veiligheid brengen om ze op de hoogte te brengen van wat er gaande was op de 35ste verdieping.
Op de begane grond stond Trish haar al op te wachten. “Gelukkig, je bent er!” Ze vloog haar om de hals en trok haar mee naar buiten. Ondertussen renden de mensen van de brandweer al naar binnen en hielden de mannen van de politie kijkers op afstand. Mieke en Trish werden meegenomen naar een veilige plek van waaruit ze net de balkons van het gebouw konden zien. De balkons van de 35ste tot de 37ste verdieping waren al helemaal weggevaagd.

**Geplaatst**: 23-07-16 12:34

Geplaatst: 23-07-16 12:34

dag 19. Write a story that begins at your favorite restaurant.

“Pffff. Ik kan niet meer. Ik zit vol hoor jongens.” Stacy wreef over haar bolle buik terwijl ze de sushi kaart van zich af duwde. Haar vriendinnen lachten. “Kom op Stees. We moeten nog een toetje en die spekkoek ziet er super lekker uit!” Stacy keek het groepje meiden rond. Ze waren nog allemaal lekker aan het smullen. Waarom kon zij nou niet meer eten? Ze vervloekte de operatie die ze een paar maanden geleden had gehad. Ja, ze was 20 kilo kwijt geraakt. En ja, ze had nu maat 52 in plaats van 58, maar als ze haar groepje zo zag eten, baalde ze dat haar maag zo klein was. Ze wilde ook gewoon lekker lang genieten van de sushi.
Ineens was haar stemming omgeslagen van vrolijk naar chagrijnig. Haar moeder had haar al gewaarschuwd. ‘Ga niet naar een ‘all you can eat’ sushi tent. Het is niet leuk om de enige te zijn die niet veel kan eten.’ Maar Stacy was eigenwijs geweest en ze waren toch naar haar favoriete restaurant gegaan. Nu zat ze hier. Met meiden die allemaal zo slank waren als een den en die gewoon konden eten zonder dat er een kilootje aankwam. Terwijl zij, als ze naar eten keek, er al een paar bij kon tellen. Ook na haar maagverkleining.
Ze excuseerde zich en liep snel naar de toiletten waar ze lang in de spiegel keek. Ze staarde naar haar gezicht. Ze was ontzettend veranderd ten opzichte van vorig jaar. Haar gezicht was smaller geworden, ze had haar haar in een ander model laten knippen. Ze zag er een stuk vlotter uit. Als ze naar beneden keek zag ze niet meer alleen vet. Maar ze had soort van een figuur gekregen. Haar dokters waren tevreden en haar ouders trots, maar zelf zat ze op sommige momenten nog niet lekker in haar vel. Zoals nu. Ze knipperde haar tranen weg, slikte een keer en liep terug naar hun tafeltje. De meiden om haar heen hadden ondertussen een toetje besteld. “We hebben ook een spekkoek voor jou besteld hoor Stees!” Lachte de meiden. Het was vast goed bedoeld, maar nu braken de tranen echt door bij Stacy. Haar vriendinnen snapte echt niet hoe moeilijk dit voor haar was. Ze rommelde in haar tas, vond haar portemonnee en gooide geld op tafel. Snikkend trok ze haar jas aan en snelde het restaurant uit. Haar vriendinnen bleven verbijsterd achter.
“Ik wilde dat ik nooit uit eten was gegaan.” Snikte Tracy in zichzelf. Ze liep langs het kanaal richting haar huis. Ze waren met de auto van één van haar vriendinnen naar het restaurant gegaan, dus nu moest ze lopen. Ze had een hekel aan lopen. Haar benen schuurden tegen elkaar en haar vetjes wiebelde op alle plekken mee. Ze liet haar hoofd hangen. Ze zou nooit een mooie, slanke meid worden en ze zou ook nooit een leuke vriend krijgen. Ze keek naar het donkere water in het kanaal. Ze had zich al vaker afgevraagd of dat de oplossing was. Ze keek om zich heen. Niemand in de buurt. Ze kon toch springen? Het enige wat ze hoefde te doen was proberen adem te halen onder water. En niemand was er om haar te redden. Ze bleef stil staan, keek naar het water en probeerde te bedenken waarom ze het niet zou moeten doen. Haar vriendinnen snapte haar toch niet. Haar moeder zou een beetje verdrietig zijn, maar daar zou ze wel overheen komen. Haar slanke broertje en zusje zouden zo haar plek innemen. Haar zicht werd troebel toen er weer tranen opwelde in haar ogen. Ze was dik en ze bleef dik. Ze deed nog een stapje dichter naar het water. Het leven was niet leuk als ze niet kon eten en ervan kon genieten. Weer een stapje. Zíj was niet leuk als ze niet kon eten en genieten. Ze hoefde nog maar één stap te zetten. Ze dacht aan haar ouders, haar broertje en zusje. Ze haalde haar schouders op en wilde afzetten.
Ze werd afgeleid door snelle voetstappen achter zich en een paar handen die haar armen vastpakten en haar van de kant wegtrokken en landde op haar achterste. Verdwaasd keek ze om zich heen en zag de bezorgde gezichten van haar vriendinnen boven zich. “Stacy, wat ben je aan het doen?” Boos keek Stacy haar vriendinnen aan. “Waar bemoeien jullie je mee? Ik wilde alleen maar zorgen dat jullie van me verlost zijn en dat jullie lekker kunnen eten zonder dat ik jullie tegenhoud.” Weer begon ze te snikken. De meiden om haar heen keken elkaar aan. “Ons verlossen?” Sprak er één. “Waarom denk je dat je ons moet verlossen van jou? Wij vinden het superleuk om met je uit eten te gaan. Het gaat er toch niet om hoeveel je eet, maar hoe gezellig het is?” Iedereen om haar heen knikte instemmend. “Blijkbaar gaat het er wel om hoeveel ik eet, want jullie accepteerden het niet dat ik vol zat en bestelden nog maar een spekkoek voor me.” Stacy keek naar de grond. Haar vriendinnen zeiden even niets. “Stacy,” Begon de vriendin die naast haar op de grond zat. “Dat bedoelden we toch niet zo.” Ze probeerde Stacy’s blik te vangen. “We zeiden het misschien op een verkeerde manier, maar we bedoelden er niets mee.” Nu keek Stacy haar in de ogen. “Nee, je bedoelde er vast niets mee, maar dat soort opmerkingen maken dat ik me heel naar, ongezellig en dik voel.” Huilend wilde ze opstaan en weglopen, maar weer werd ze tegen gehouden door haar vriendinnen. Ze rukte zich los. “Jullie kunnen allemaal alles eten en jullie blijven toch wel slank. Alles wat ik eet blijft aan mijn lijf hangen. Ik kan al niet veel eten door mijn maagverkleining en daar baal ik al van bij dit soort etentjes, maar als jullie me dan ook nog proberen te vol te stoppen met spullen die me nog dikker maken, dan voel ik me nog verschrikkelijker.” Ze snikte tussen haar woorden door. “Ik heb de hele avond geprobeerd de meest gezonde dingen van de kaart te eten. Zoveel mogelijk de saus van gerechten afgehaald. De sla en groente gegeten en als toetje bestellen jullie dan de meest vette, calorierijke keus? Wat voor vriendinnen zijn jullie?” Stacy staarde ze één voor één aan. Beschaamd keken de meiden naar de grond. “Het spijt ons Stacy. We wisten niet dat het zo moeilijk was. We zijn zo trots op je, dat je al zoveel kilo bent kwijt geraakt, maar het was ons niet opgevallen dat je vanavond zo je best deed om gezonder te eten.” Ze keken elkaar aan. “We zullen de volgende keer beter opletten wat je eet en we zullen je ook beter helpen. Wij kunnen ook gezondere dingen bestellen zodat het makkelijker voor je wordt.” Ze knikten elkaar toe. “We beloven dat we je in de toekomst meer gaan helpen met goed eten.” Stacy keek de groep rond. “En als er iets is dat we verkeerd doen, moet je ons dat zeggen.” Stacy liet een waterig glimlachje zien en knikte. Misschien waren vriendinnen toch niet zo verkeerd. Grijzend keek iedereen elkaar aan. “Group hug!!”

**Geplaatst**: 23-07-16 20:14

Geplaatst: 23-07-16 20:14

Mijn dag 16. Ik heb geen heelal gekozen .. ik heb een andere manier van ruimte gekozen.

Citaat:
16 juli 2016 Write a story set in outer space

Het is donker. Het is stil. Ik zwijg. Ik luister naar het ritme van mijn hartslag en de zachte ademhaling. Een vaag gevoel gaat door mijn lichaam heen. Ik kan het gevoel niet plaatsen. Ik knipper met mijn ogen en probeer om me heen te kijken. Langzaam begin ik contouren te zien. Mijn hartslag versnelt iets en ik blaas wolkjes warme adem uit. Ik vang een soort piepgeluid op. Ik kijk om mij heen om te zien waar het geluid vandaan komt. Het zicht blijft vaag maar langzaam kan ik beetje bij beetje zien waar ik mij op dit moment bevind. Ik staar naar een bed. Een ijzeren bed met een dun matrasje. Een simpel deken ligt gedrapeerd over een lichaam heen. Het hoofd, van de persoon die voor mij nog onbekend is, ligt op een plat kussen. Het donkerbruine haar ligt gevlochten naast het hoofd. Aan het bed staan meerdere mensen. Ik hoor hun stemmen vaag. Ik hoor snikgeluiden, gejammer. Het gepiep blijft gestaag op dezelfde toon door piepen. De stemmen, van de mensen rond het bed, worden steeds duidelijker. Een andere persoon komt de kamer in gelopen. Ik focus mijn blik op deze persoon en begin langzaam te zien dat het een vrouwelijke dokter is. ’Ik heb minder goed nieuws’, begint de vrouw. Geïnteresseerd blijf ik luisteren, mij niet afvragend of ik gezien kan worden. ’Jullie dochter heeft een dusdanige hersenbeschadiging dat..’, de vrouwelijke dokter stopt even. Met open mond blijf ik de persoon aankijken. De personen die rond het bed staan dringen op de vrouw aan en ik zie een andere vrouw haar hand voor haar mond slaan. Langzaam begint het te dagen dat dit wellicht de familie is van de dochter. De vrouwelijke dokter zucht een keer en vervolgd dan het gesprek, ‘Het is in onze ogen onverstandig om haar uit de coma te halen’, net als de familie schrik ik van dit bericht. Wat erg voor de dochter van deze mensen. Wat is er gebeurd met haar dat ze dit heeft moeten overkomen? Voorzichtig schuifel ik dichterbij het bed. Het gaat moeizaam en vooral erg traag. De dokter probeert de familie gerust te stellen maar, na zulk nieuws, is dat niet mogelijk. ’Er is echt niets wat wij nog kunnen doen’, legt de dokter uit, ’Het spijt ons’. En met deze woorden is het duidelijk dat de familie afscheid zal moeten nemen van de dochter. Het is voor mij nu duidelijk dat de persoon die op het bed ligt een meisje is. De, vermoedelijke, moeder van het meisje wrijft met haar hand langs het gezicht van haar dochter. Een brede man, die naast het bed staat, buigt zich voorover en duwt zijn lippen op de voorhoofd van het meisje en wrijft dan met zijn hand door haar haren heen. Eén voor één nemen de familieleden op hun eigen manier afscheid van dit meisje. Op het moment dat ik mijn handen op het bed plaats staar ik recht in de ogen van de man. Een schok gaat door mijn lichaam heen. Papa. Een huivering gaat door mijn lichaam heen en ik kijk snel naar de vrouw, die nu naast de man staat. Opnieuw schrik ik en deins een stukje achteruit. Mama?. Angst. Paniek. Het overmand me. Ik draai mijn hoofd met een ruk om en kijk naar het meisje dat op het bed ligt. Ik hap naar adem en probeer het uit te schreeuwen. Ik kijk naar mezelf! Ik lig daar op het bed! Terwijl doet mijn familie een stap naar achter als de dokters komen aan lopen. De vrouwelijke dokter wordt gevolgd door nog twee andere dokters en langzaam beginnen ze alle draadjes en plakkertjes van het lichaam te halen. Mijn lichaam! Een pijnlijke schok gaat door mijn lichaam heen. Het zicht wat net zo duidelijk leek begint langzaam te vervagen. Ik staar naar het lichaam dat op het ijzeren bed ligt. Opnieuw gaat er een pijnlijke schok door mijn lichaam heen wat er voor doet zorgen dat ik door mijn benen heen klap. Ik hap naar adem en kom er achter dat er niets meer is om naar te happen. Ik zie hoe de personen, die nu enkel nog troebel zijn, zich huilend over het lichaam buigen.

Ik zie hoe de vrachtwagen op mij af rijd.

**Geplaatst**: 24-07-16 20:45

Geplaatst: 24-07-16 20:45

Dag 20: IMDB.

Een gil ging over de straat voor de bioscoop van Amsterdam. Daarna volgden er nog meer. Er werd gewezen, gesprongen en gekeken. Mensen staken mobieltjes omhoog om foto’s en video’s te maken. Het was een waar gekkenhuis. Tussen het gedrang, net aan de andere kant van het hek stond Kyle. Kyle was chagrijnig. Hij was beveiliger van het Tuschinski en vandaag had hij de buitendienst gekregen. Hij zat liever binnen naar de schermen van de beveiligingsvideo’s te kijken, dan dat hij hier tussen de idiote mensen stond die allemaal een glimp van de acteurs wilde opvangen en daarvoor gingen duwen en trekken. Het was openingsavond voor de nieuwe Marvels film, Wonder Woman en heel Nederland leek wel uitgelopen. Er was geen streepje straat meer te ontdekken, het zag zwart van de mensen.
Hij zuchtte weer eens diep terwijl hij een jongeman terugduwde achter de hekken. “Wil je alsjeblieft aan die kant van het hek blijven?” vroeg hij voor de zoveelste keer. De jongen keek hem even boos aan, maar richtte daarna zijn aandacht naar de limousine die voor de deur was gestopt. Het geluid werd oorverdovend en weer baalde Kyle dat hij zijn oordoppen vergeten was. Hij liep nog gehoorbeschadiging op door die lui.
Zijn collega’s aan de andere kant van de auto kreeg het druk toen de deur van de wagen werd geopend en alle meiden die zich aan die kant hadden verzameld tegelijk over de hekken wilden springen. Chris Pine was uitgestapt. Chris Pine dames en heren. De man die een baantje als acteur heeft. Niets bijzonders, ook gewoon een ‘dude’ die naar de wc moet en zijn tanden moet poetsen. Kyle schudde zijn hoofd terwijl hij rond keek naar al die gekken die Chris’ zijn naam riepen. Of hij alsjeblieft hun kant op wilde kijken, want dan konden ze een foto maken. “Als-je-blieft.” Gromde Kyle.
Hij werd op zijn rug geklopt door een stevige jongedame. “Ja?” vroeg hij kortaf. “Kan je ff opzij.” Vroeg ze met een hoge ‘over de top ‘ik ben belangrijk’’ stem. “Je staat ervoor.” Ze wees in de richting van de limo. Kyle sloeg zijn ogen ten hemel. Hij probeerde zijn kalmte te bewaren en toverde met moeite een glimlach op zijn gezicht. Zijn baas zou trots op hem zijn. “Maar natuurlijk mevrouw.” Zonder bedankje duwde ze hem opzij en gilde ‘Chris’ in zijn oor. Hij had echt een hekel aan buiten staan, als het nou goed weer was a la. Maar het was koud en volgens buienradar zou het snel gaan regenen. Hij kroop weer wat dieper in zijn jas.
De limousine van Chris Pine was ondertussen verder gereden, zonder Chris Pine wel te verstaan. Die was verder gelopen over de rode loper en stond waarschijnlijk lekker warm binnen, interviews te geven en van zijn glas prosecco te genieten. Kyle keek op zijn horloge. Over een uur zou de film beginnen. Het wachten was op de laatste actrice en dan zouden ze naar binnen gaan en de deuren sluiten voor alle ongenodigde gasten. Nog maar één uur. Kyle herhaalde deze mantra nog een paar keer en keek toen toe terwijl er een nieuwe limo aan kwam rijden. Deze was best mooi. Een donkerrode hummer limo. Die uitvoering had hij nog niet eerder gezien. Hij staarde gefascineerd toe, terwijl de auto tot stilstand kwam en de motor zachtjes verder ronkte. Leuk ding!
Weer begon het hele liedje opnieuw. Er werd weer geschreeuwd, gegild en geroepen. En net op het moment dat je dacht dat het niet harder kon. Juist, zodra de actrice uit de auto stapte werd het geluid nog vele male harder. Kyle kreeg hoofdpijn. Hij herhaalde zijn mantra opnieuw. Één uur, één uur. Hij ademde de koude lucht in en keek naar zijn collega aan de overkant. Die keek, samen met de fans, afwachtend naar de deur van de auto. Kyle wist de naam van de actrice die uit zou stappen. Samantha Jo heette ze, maar moest iedereen daar zo hard voor gillen? Hij masseerde zijn voorhoofd en liet zijn blik nog een keer over de mensenmassa glijden. Het zag ernaar uit dat niemand moeilijk zou gaan doen of zich erger dan dit zou misdragen. Op dat moment viel zijn blik op de vrouw die net uit de auto was gestapt. Ze was een stukje over de rode loper gelopen en zwaaide naar de mensen om haar heen. Op het moment dat Kyle naar haar keek had ze zich net omgedraaid en keek ze recht in zijn ogen. In zijn ziel had Kyle het idee. Zijn hart was gestopt met kloppen. Hij kon geen adem meer halen en het zweet brak hem uit. Wat was dat een mooie vrouw! Hij kon niet meer nadenken. Het enige wat hij zag was de knipoog die ze hem gaf en haar wondermooie glimlach. Daarna wendde ze haar blik weer af en ging verder met handjes schudden en selfies nemen met haar fans. Het duurde even voordat Kyle zichzelf weer bij elkaar had gepakt. Toen nog kon hij alleen nog maar aan hún moment denken. Ze is mooi, ze is zo mooi! De rest van het uur vloog voorbij. Kyle zat op een roze wolk. Hij zag haar in die gouden jurk, op die torenhoge zwarte schoenen. Ineens was zijn werk niet zo erg meer. Hij zou zo meteen ruim 90 minuten naar die mooie, mooie vrouw kunnen kijken.

**Geplaatst**: 27-07-16 18:08

Geplaatst: 27-07-16 18:08

Weer een paar dagen verder.. ik krijg het echt niet voor elkaar om elke dag een verhaal te schrijven.
Maar hier komt dag 21...

God is mijn rechter.

Daniëlle opende haar ogen, alleen om ze daarna snel weer dicht te doen. Wat ze zag, kon niet. Ze haalde diep adem en probeerde het nog een keer. Ze opende eerst één oog en vervolgens de andere. Maar weer geloofde ze het niet. Ze ging rechtop zitten en keek om zich heen. Ze zag wolken, zo ver als ze kon zien. Ze zat op wolken, als ze opstond liep ze op wolken, als ze haar hand uitstak voelde ze wolken. Ze waren zacht en fluffie. Dit kon toch niet waar zijn? Nog maar een paar minuten geleden had ze in de auto van haar vader de provinciale weg over gestoken en nu stond ze hier.
Ze keek omlaag naar haar lichaam. Ze was nog heel en wat nog gekker was, ze had een leuk wit jurkje aan. Ze keek naar haar handen en armen. De littekens van het ongelukje op haar vijfde verjaardag waren verdwenen. Dit werd hoe langer hoe vreemder.
Verderop zag ze een kapelletje. Misschien konden ze haar daar vertellen wat er aan de hand was.
Voorzichtig stapte ze naar binnen. Het was groter aan de binnenkant dan het er aan de buitenkant uitzag. “Hallo?” Er was niemand te bekennen. Ze liep verder. Het was een hele mooie kapel. Een beetje katholieke stijl, zoals in haar moeders kerk. Veel beelden en Maria en Jezus waren op zo’n beetje elk glas in lood raam afgebeeld.
Mama zou wel ongerust zijn, dacht Daniëlle.
Nog een keer probeerde ze iemands aandacht te trekken. Nu kwam er een oud uitziend mannetje dichterbij. “Aaah, daar ben je. Sorry dat ik zo laat ben. Ik had je aan de poort op willen wachten, maar je was zo vroeg.” Daniëlle kwam even niet uit haar woorden en staarde de man met open mond aan. “U verwachtte me?” De man knikte. “Ja, maar wat ik al zei, je bent zo vroeg. Een paar dagen als ik me niet vergis. Maar daar zal Hij wel een goede reden voor hebben.” Hij brabbelde een beetje verder en Daniëlle begon er steeds minder van te begrijpen. “Maar meneer…” Het mannetje draaide zich om. Ze keek hem met vragende ogen aan. “Aaah, Petrus heet ik.” Hij lachte vriendelijk. “Kom maar meisje, ik zal je inschrijven aan de poort.” De poort? Petrus? Daniëlle barste in tranen uit. “Ben ik dood?” Het mannetje, Petrus, kwam terug gelopen en legde een arm om haar schouders. “O meisje toch. Je had het nog niet door. Het spijt me. Kom ga even zitten.” Hij duwde haar op een stoel en gaf haar een glas wolk aan. Het glas voelde heerlijk koel aan haar handen. “Drink maar.” Ze zette het glas aan haar mond en ze proefde fris water. “Nu, laat het me je uitleggen.” Petrus had ondertussen een stoel gepakt en ging tegenover haar zitten. “Wat is het laatste wat je je kan herinneren?” Daniëlle vertelde hem over haar vriendin die een feestje gaf en zij was de enige die al aan het leren was voor haar rijbewijs. Dus ze had de auto van haar vader gestolen en was begonnen haar vriendinnen op te halen. Ze was net de provinciale weg opgereden en nu was ze hier.
Petrus knikte. “Je bent heel eerlijk. Dat werkt misschien in je voordeel.” Bang keek Daniëlle hem aan. “Kan je me wegsturen dan?” Weer knikte Petrus. “Jazeker, je staat pas aan de poort. Je bent nog niet officieel binnen.” Hij keek om zich heen. “Rustig maar, we gaan zo je zaak bekijken. Eerst ga ik je alles uitleggen.” Hij greep weer in een wolk en haalde er een klembord uit. “Even zien. O, hier staat het. Daniëlle van den Iepen. Dat is doorgekrast, nee, dat is het ook niet. Ja hier, auto ongeluk. Je draaide net de weg op toen een vrachtwagen je schepte. Op slag dood.” Daniëlle staarde hem aan. “Ik heb helemaal geen vrachtwagen gezien.” “Nee, dat is duidelijk.” Petrus liet zijn vinger verder over het klembord glijden. “Er zijn wat dingetjes die we goed tegen elkaar af moeten laten wegen. Maar dat laat ik aan Hem over. Je hebt, gelukkig voor jou, je naam mee.” Weer keek Daniëlle vragend. Petrus maakte het er niet duidelijker op. “Daniëlle, God is jouw rechter. In jouw geval beslist hij of je hier blijft of niet. En niet ik.” Daniëlle kreeg weer een beetje hoop. “Wanneer zie ik Hem?” Petrus keek op zijn wolken horloge. “We gaan je inschrijven, lopen je leven even door en dan gaan we naar Hem.” Daniëlle knikte. “Oké!”
Een uur later stond ze voor een grote poort. Daniëlle was zo zenuwachtig. Wat als ze werd afgekeurd voor de hemel. Dan zou ze haar familie nooit meer zien. Petrus en zij hadden haar goeds en slechts tegenover elkaar gezet. Daniëlle wist niet dat ze zoveel slechte dingen had gedaan in haar korte leven. Ze hoopte dat haar paar goede dingen op zouden wegen tegen haar slechte dingen. Trillend wachtte ze voor de deur, die een paar minuten later krakend open ging. Ze nam een diepe zucht en stapte toen door de deuropening, haar veroordeling tegemoet.

**Geplaatst**: 27-07-16 18:38

Re: [CENTRAAL] 30 days writing challenge! Wie doet er mee

Geplaatst: 27-07-16 18:38

Het lukt mij ook niet meer

Ik baal er zo van! En voel me ook wel een beetje schuldig..

**Geplaatst**: 28-07-16 21:21

Geplaatst: 28-07-16 21:21

Ik heb dag 22 even overgeslagen. Daar moet ik echt even 45 minuten voor gaan zitten. Nu schrijf ik telkens even tussendoor.
dus bij deze..
Dag 23. mijn lievelingssprookje

en tsjah.. die kan je niet kort houden

Er was eens lang geleden, in een land hier ver vandaan, een gezin van drie. Een vader, een moeder en hun mooie dochter. Ze hadden een geweldig leven, maar op een dag sloeg het noodlot toe. De moeder kreeg een ernstige ziekte en na een aantal dagen stierf ze. De dochter Ella en haar vader waren ontroostbaar. Na een tijdje vond haar vader dat Ella een nieuwe moeder nodig had en hertrouwde een weduwe met twee dochters. Na een lange tijd thuis was het tijd voor haar vader om weer aan het werk te gaan en hij ging op reis om spullen te verhandelen.

Tranen gleden over mijn gezicht terwijl ik hem vanuit de deuropening uitzwaaide. Mijn stiefzussen stonden achter me te grijnzen. “Eindelijk is hij weg.” Fluisterde ze tegen elkaar. “Nu kunnen we eindelijk weer een feestje geven.” Hun enthousiaste gilletjes vulden het huis terwijl ik met een snik de deur achter me sloot. Ik leunde nog even met mijn hoofd tegen de deur en dacht aan hoe ik hem zou missen, nu was niet alleen mijn moeder weg, maar ook mijn vader. Ik voelde me zo alleen.
De schrille stem van mijn stiefmoeder vulde het huis. “Ella, breng ons eens wat koekjes!” Ik zuchtte diep en liep snel naar de keuken. Ik kon mijn stiefmoeder maar beter niet laten wachten. Nu ze het moeilijk zou hebben met haar man die zo lang van huis was, zou ze strenger en prikkelbaarder zijn.
Mijn liefste huishoudster, Kokkie, had de koekjes al klaar gezet op tafel. Met een glimlach pakte ik het blad op. Ik zou niet helemaal alleen zijn, niet zolang de hulpen er nog waren.
Twee weken later bereikte het meest tragische bericht ons huis. De bediende, die met mijn vader mee had gereisd, stond voor onze deur. Zijn hoed had hij verfrommeld in zijn handen. Hij bracht voorzichtig het nieuws. Mijn vader was tijdens zijn reis ziek geworden. “Hij heeft het helaas niet overleefd.” Ik geloofde mijn oren niet en ik probeerde mijn tranen binnen te houden. Terwijl ik de man bedankte dat hij de moeite had gedaan om naar mijn huis te komen om het nieuws te brengen, hoorde ik mijn stiefmoeder een gil slaken. Mijn hart brak voor haar, maar zodra ik de deur had gesloten en me omdraaide om haar te troosten hoorde ik: “Nu heb ik niets meer behalve het huis. Hoe moet ik nu mijn kleren kopen. Er is niemand die voor inkomen zorgt.” Ik wist niet waar ik het zoeken moest. De vrouw die voor mij zou moeten zorgen dacht alleen maar aan zichzelf. Ik rende naar de keuken om steun te zoeken, maar hoe ik ook zocht. Ik vond niemand. Later hoorde ik dat mijn stiefmoeder ze ontslagen had. Ze waren te duur en het huishouden werd aan mij overgelaten. Mijn leven was nu pas echt veranderd van hemel naar hel.

Een paar weken later landden er drie enveloppen op de mat. Mijn stiefmoeder en mijn stiefzussen werden uitgenodigd op het paleis. Er werd een bal georganiseerd ter ere van de achttiende verjaardag van de prins. Hij zou van de gelegenheid gebruik maken om zijn bruid te vinden. Mijn zussen waren door het dolle. Ze zouden met de prins trouwen, daar zou hun moeder wel voor zorgen.
Ik keek toe, terwijl mijn zussen het huis doorrenden op zoek naar mooie sieraden voor bij hun nieuwe jurken. Ik was behoorlijk teleurgesteld en liep de trap op naar mijn kamer. Ik had de geruchten de week ervoor al op de markt gehoord en hoewel ik niet had verwacht erbij te mogen zijn had ik toch graag naar het bal van de prins gegaan. Met een mooie grote jurk aan, zwieren over de dansvloer. Misschien wel in de armen van een begeerlijke jongeman. Ik glimlachte terwijl ik mijn dromen de vrije loop liet.

Een paar dagen later was het zover. Mijn stiefzussen dansten door het huis met hun nieuwe jurken aan. Ik voelde een steek van jaloezie, maar desondanks hielp ik ze met aankleden en klaarmaken voor hun feest van vanavond. Ik zwaaide ze uit toen ze met hun koets naar het kasteel vertrokken en liep toen verslagen naar binnen. Mijn jaloezie gevoel was heftiger geworden nadat ik mijn zussen zo enthousiast had gezien en ik wilde meer dan ooit dat ik ook een uitnodiging had gekregen. Een snik ontsnapte uit mijn keel, terwijl ik verder liep naar de tuin.
“Moet jij niet ook in de koets zitten?” Mijn hoofd schoot omhoog. Tegenover me stond een oude vrouw. Ze knipoogde naar me en keek vragend. “O, hallo.” Zei ik en beantwoordde daarna haar vraag. “Ik ben niet uitgenodigd.” Ik wreef snel wat tranen weg en liet een waterige glimlach zien. Ze keek verbaasd en haalde toen een envelop tevoorschijn. “En wat is dit dan?” Ik pakte de brief aan en las snel wat erin stond. “… ben jij Ella McKenzie uitgenodigd voor het bal van de prins.” Eerst ging er een geluksgevoel door me heen, daarna boosheid dat ze mijn brief hadden verstopt en daarna haalde ik mijn schouders op. “Het maakt niet uit. Ik heb toch niks om aan te trekken.” “Daar zou ik niet zo zeker van zijn.” Glimlachte de oude vrouw terwijl ze een stok onder haar mantel vandaan haalde. Ze tikte ermee op mijn schouder en ik voelde duizend vlinders door mijn lichaam heen vliegen. Toen het gevoel wegging keek ik naar beneden en stond ik in de mooiste jurk die ik ooit had gezien. Hij was blauw en fonkelde aan alle kanten. “Wauw.” Was het enige dat ik kon uitbrengen. De vrouw glimlachte. “Ik ben je beschermengel en lieve schat, jij gaat naar het bal!” Ik geloofde mijn oren niet. “Dank u wel.” Kon ik alleen maar uitbrengen, terwijl ze van de pompoen in de tuin een koets maakte, van vier muizen een stel prachtige paarden en van twee wilde hagedissen lakeien. Het was betoverend. Net toen ik in de koets wilde stappen hield ze me tegen. “Ik heb nog een verrassing voor je.” Ze haalde twee glazen muiltjes achter haar rug vandaan. “Ze zijn prachtig.” Ik deed ze aan. “En ze zijn heerlijk comfortabel.” Stamelde ik verbaasd. De vrouw knikte en spoorde me aan om te gaan. Terwijl mijn koets wegsnelde riep ze me achterna. “Nog één ding. Zorg dat je op tijd terug bent. Als de klok twaalf slaat wordt de betovering verbroken!” Ik riep dat ik haar had gehoord en bedankte haar nog een keer, maar ze was al uit het zicht verdwenen.
De rit naar het kasteel kon me aan de ene kant niet lang genoeg duren, maar aan de andere kant was ik benieuwd naar het kasteel. Toen we er aankwamen was het feest al in volle gang. Er werd gedanst en ik keek mijn ogen uit. Het was één en al pracht en praal. Zo veel verschillende kleuren jurken had ik nog nooit bij elkaar gezien. Ik keek de zaal rond en keek in de mooiste ogen die ik ooit had gezien. Ik glimlachte en liep de eigenaar van de ogen tegemoet. “Hoi,” groette hij warm. “Hallo.” Antwoordde ik. Hij vroeg me ten dans en we dansten de rest van de avond. Het was fantastisch. We praten en lachten. Ik had me nog nooit zo gevoeld. Aan het einde van de avond leidde hij me de dansvloer af. Net op het moment dat het leek alsof hij me iets belangrijks moest vertellen, hoorde ik de klok slaan. Als door een wesp gestoken reageerde ik. “O nee.” Stamelde ik en wilde weglopen. Hij pakte mijn arm om me tegen te houden. “Wat is er?” vroeg hij. Ik trok me los en liep van hem vandaan. “Ik moet gaan.” Ik keek hem nog één keer aan, draaide me toen om en rende weg. Halverwege raakte ik mijn glazen muiltje kwijt, maar ik was op tijd bij mijn koets. “Rennen!” riep ik naar mijn paarden en zo snel ze konden brachten ze me thuis.
Op het nippertje redden we de rand van het erf. Daarna waren er alleen nog stukjes pompoen en wilde dieren over. Het laatste stukje legde ik lopend af. Ik had het gered! Ik had een geweldige avond gehad. Ik had gedanst met een knappe man. Mijn zussen en stiefmoeder hadden me niet herkend. Ik zou voor altijd deze herinnering bewaren. Lachend stapte ik mijn bed in en sliep tot laat de volgende ochtend.
Ik werd wakker gebeld door mijn stiefzussen. Ze wilden ontbijt op bed, want ze hadden het zwaar. “En hij bleef maar met dezelfde meid dansen. Het was zo vervelend.” Ze konden het alleen maar hebben over de avond ervoor, maar ze hadden een ander soort avond beleefd als ik. Ik had de prins niet gezien en om eerlijk te zijn wist ik niet eens hoe hij eruit zag. Ik knikte maar een beetje en probeerde mijn goede humeur te verbergen. “Ik heb de hele avond geprobeerd zijn aandacht te trekken, maar opeens was die meid weg en was het feest afgelopen.” Het was jammer dat ik dat had gemist. Ik ruimde hun ontbijtresten op en liep naar beneden. Mijn leven zou er niet makkelijker op worden nu de dames geen prinses zouden worden, maar ik had in ieder geval de herinneringen nog.

Een paar dagen later werd ik uit het niets naar mijn kamer gestuurd. Dat was iets nieuws van mijn stiefmoeder. Elke keer als er mensen het terrein op kwamen moest ik me verbergen. Ik keek uit het raam van mijn slaapkamer en zag een hele delegatie aan ruiters het pad op rijden. Ik hoorde geklop en mijn stiefmoeder deed open. Ik hoorde de zenuwachtige geluidjes van mijn stiefzussen die waarschijnlijk achter haar in de deuropening stonden. Er klonk een hele tijd gerommel uit de kamer, maar uiteindelijk werd er nog één vraag gesteld. “Is er geen andere jongedame in dit huis?” Ik weet niet waarom, maar dit klonk heel belangrijk voor me. Ik hoorde mijn stiefmoeder ontkennend antwoordde. Ik rende mijn kamer uit naar de overloop, maar toen ik die deur wilde openen was hij op slot. “Weet u het zeker?” Hoorde ik de man nog vragen. Ik rammelde aan de deur en riep: “Wacht! Ik ben er nog.” Het leek niet alsof ze me gehoord hadden. Ik klopte nog eens hard en riep weer. Ik hoorde mijn stiefmoeder weer ontkennen en sloeg nog harder. Er klonk gestommel de trap op en een paar seconden later werd de deur geopend. Opeens schaamde ik me. Ik had vuile kleren aan en mijn huid was al een tijd niet gewassen, maar de man accepteerde me zoals ik was en liet me plaatsnemen op een stoel. Hij haalde mijn glazen muiltje tevoorschijn. Diegene die ik had verloren toen ik wegrende van het paleis. Ik glimlachte en stapte erin. Ik hoorde meer gestommel op de trap en nog een man stapte door de deuropening. “Jij bent het.” Hij keek opgelucht en ik herkende zijn mooie ogen meteen. Dit was de man die de hele avond met me had gedanst. De man die ik in mijn dromen altijd tegenkwam. Hij pakte mijn hand en vertelde me hoe hij sinds het bal naar me had gezocht en dat zijn enige aanknopingspunt het muiltje was geweest. “Wil je mijn prinses worden?” Pas toen realiseerde ik me dat mijn prins voor me stond. En niet alleen mijn prins, maar de prins van het koninkrijk. Mijn ogen vulde zich met tranen. Deze keer niet van verdriet maar van geluk. Ik had mijn nieuwe leven gevonden en dat zag ik weerspiegelen in zijn ogen. Ik kon niet uit mijn woorden komen en in plaats daarvan trok ik mijn stoute schoenen aan en kuste ik hem.
Het duurde niet lang voordat ik echt zijn prinses werd. Niet alleen van hem, maar van het hele koninkrijk. Compleet met mooiste dag van de wereld in die mooie witte jurk. Ik keek hem aan en kon alleen maar lachen. En ja! We leefden nog lang en gelukkig.

**Geplaatst**: 29-07-16 13:07

Geplaatst: 29-07-16 13:07

Dag 22. Vertel in 45 minuten over iets dat vandaag is gebeurd.
Een klein beetje gesmokkeld. Het is niet echt vandaag gebeurd, maar wel afgelopen zondag.

De hitte brandde op mijn arm terwijl ik mijn blaaspijp in de pot duwde en rond begon te draaien. Het was fascinerend hoe de stroperige vloeistof van 1180 graden Celsius een gloeiend oranje bolletje vormde aan het einde van de stok toen ik deze eruit haalde en al draaiende terug naar mijn werkbank liep. Ik ging zitten en keek naar het blobje glas aan het einde van de pijp. Het was perfect rond en ik besloot er niet aan te zitten. Nadat het bolletje een stuk was afgekoeld tilde ik het andere eind van de pijp op en blies er een pufje lucht in die ik tegenhield met mijn duim. Doordat de lucht warm zou worden zou het uitzetten en naar buiten willen. Aan deze kant kon het niet, want daar hield mijn duim de lucht tegen. Maar aan de andere kant zou het een belletje maken in mijn glas. Ik lette op dat het niet te ver zou uitblazen en haalde mijn duim weer weg zodra ik het belletje groot genoeg vond. Ik ging weer zitten en wachtte weer tot het glas ‘koud’ genoeg was om een nieuw laagje eromheen te halen. Dit zou zijn tussen de 600 en 700 graden.
Toen het zover was liep ik weer naar de oven waar het glas inzat en begon het voorgaande proces opnieuw. Ik draaide mijn pijp met het bolletje aan het einde rond in het vloeibare glas en liep er daarna weer mee naar mijn werkbank. Deze keer ging ik niet zitten, maar liet de vloeibare massa een beetje afkoelen en zijn eigen ronde vorm aannemen. Ik keek naar de stalen plaat waar mijn roze kleurenkorreltjes lagen. Die zou ik over een paar seconden op mijn stuk gaan plakken. Ik keek weer naar het rood/oranje bolletje en besloot dat het zover was. Ik rolde mijn hete glas in de korreltjes en liet deze daarna smelten in de inwarmoven. Ik vond dat er nog niet genoeg kleur inzat, dus deed ik hetzelfde nog een keer. Nu was het perfect en ik liep met het hete oranje bolletje naar mijn werkbank. Hier draaide ik het een paar keer in papier, om de vorm te krijgen die ik wilde. Het object dat ik wilde maken, moest hol zijn van binnen dus ik blies een hap lucht door de blaaspijp om mijn stuk glas aan de andere kant te laten opblazen als een ballon. Ik wilde een groter object, dus ik ging weer naar de oven met glas om er nog een keer een laagje glas omheen te halen. Nu was het de goede grote en ik vormde het stuk naar hoe ik het wilde.
We werken altijd met zijn tweeën en nu was het tijd voor mijn collega om in actie te komen. Ik knikte hem toe en hij liep weg om een stukje glas voor me te halen. Ik prikte het stukje horizontaal aan de andere kant van mijn stuk vast en brak het glas aan mijn kant van de blaaspijp.
Er zat nu een omgekeerde ballon aan mijn pijp en nu kon ik de andere kant gaan bewerken. Ik warmde de voorkant van mijn glazen ballon op en maakte die een beetje ronder. Zo, nu was ik klaar voor het echte werk. Weer knikte ik mijn collega toe en hij bracht me nog een stuk glas. Deze keer had hij het in roze glaspoeder rondgedraaid, zodat het die kleur kreeg. Ik zocht een mooi plekje uit op de zijkant van mijn stuk en knipte het stukje glas op mijn ballonvormige object. Ik bewerkte het een beetje, maakte het plat aan de bovenkant en warmde mijn stuk weer een beetje op in de inwarmoven. Dit proces herhaalde we nog drie keer. Nu had mijn object vier dikke pootjes gekregen. Hierna kwam mijn collega aan met een nieuwe druppel glas die hij dit keer in de witte poeder had rondgedraaid. Nadat ik deze op mijn stuk had geknipt kwam hij als snel met een nieuwe druppel. Dit keer was het zwart. Nu had mijn roze ballonobject niet alleen pootjes, maar ook een stel ogen. “Zal ik zijn oren plat maken?” Hoorde ik mijn collega achter me vragen. Ik grijsde. “Goed idee!” En vervolgens bracht hij me een heel plat stuk glas. “Perfect.” Lachte ik, terwijl ik moeite moest doen om het platte stuk op de juiste manier op mijn object te plakken om het vervolgens schuin af te knippen, zodat het ook daadwerkelijk op een oor zou lijken. De tweede was een nog grotere puzzel. Want deze moest niet alleen op de goede plek komen, maar ook nog in spiegelbeeld geknipt worden ten opzichte van de andere. En ook nog binnen de tijd, want koud glas kan je niet knippen.
Tussendoor warmde ik mijn glas in de oven en lette goed op dat de oren van mijn object niet alle kanten op zouden zwieren. Hoe dunner het glas, hoe sneller het warm is en hoe moeilijker het onder controle te houden is. Toen ik zag dat de oren gingen bewegen, trok ik het voorzichtig maar snel uit de oven, om er op mijn werkbank weer mee aan de slag te gaan. Ze moesten nog een beetje bijgekruld worden.
“Klaar voor zijn neus?” Mijn collega was alvast begonnen aan de volgende stap en ik knikte. “Maak je hem alvast een beetje plat aan de voorkant?” Hij knikte. “Natuurlijk.” En hij kwam er aan gerend met een stuk glas dat een beetje iets weg had van een grote champignon, waarvan het steeltje op de pijp zat. Ik duwde het hoedje van de champignon tegen de voorkant van mijn glasobject aan. “Das een flinke neus.” Grijnde ik, terwijl ik het steeltje doorknipte en plat maakte met een taartschep die naast me lag. Daarna was het tijd om neusgaten te prikken. Ik had een hol staafje klaarliggen en daarmee maakte ik twee neusgaten naast elkaar in de platte neus van mijn object. “Prachtig.” Ik was blij. Er was nog maar één ding dat we moesten doen. En dat was de krulstaart van mijn glasbeest. Ik warmde nog een paar keer kort, terwijl mijn collega heen en weer snelde van de oven naar de roze kleurpoeder en weer terug. “Klaar?” riep ik naar hem. “Klaar!” riep hij terug. Ik tikte voorzichtig mijn object van mijn pijp, zodat deze op vier pootjes op een tafeltje in het midden van de werkvloer kwam te staan. Mijn collega duwde zijn vloeibare druppel glas op het achtereind van mijn object en maakte het meest perfecte krulstaartje ooit. We grijnsde naar elkaar en ik keek nog eens naar mijn object. Mijn glazen varken was geboren! Nu kwam het gevaarlijkste stuk nog. Hij moest nog in zijn geheel in de afkoeloven! Met zorg droeg mijn collega het varkentje met een gaffel de oven in, we sloten de deuren en gaven elkaar een high five. Het was weer gelukt. Weer een mooi stuk in de oven!

**Geplaatst**: 29-07-16 18:30

Re: [CENTRAAL] 30 days writing challenge! Wie doet er mee

Geplaatst: 29-07-16 18:30

Phoe, ik ben thuis, nu ga ik morgen allen weer een weekje weg

**Geplaatst**: 30-07-16 11:30

Geplaatst: 30-07-16 11:30

Druk druk druk AlwaysH

haha!

Ik ben net klaar met dag 24.
Het wordt steeds moeilijker om origineel te zijn vind ik

“Misschien later,” zei George. “Ik moet een paar dingen regelen.” Hij liep het huis uit en al snel was hij uit het zicht verdwenen. “Waar denk jij dat hij naartoe gaat?” Vroeg Megan aan Floor. Die haalde haar schouders op. “Ik weet het niet, maar het heeft vast niets te maken met verf halen voor onze slaapkamer.” Ze zuchtte. “Er moet nog zoveel gedaan worden, maar elke keer heeft hij andere dingen te doen.” Ze telde op haar vingers, terwijl ze opnoemde wat nog gedaan moest worden. “De muren van de slaapkamer moet nog geverfd, de trap geschuurd en gebeitst, zodra de keuken is geplaatst moet die gepoetst worden, het bad moet gekit en de vloer in de woonkamer gelegd, de WC is nog een bende, de kraan lekt. Over twee weken moeten we het andere huis uit en moet alles klaar zijn. Als we in dit tempo doorgaan zijn we over drie maanden nog aan het klussen. Ik had me alles anders voorgesteld toen we besloten naar een ander huis te gaan kijken.” De tranen stonden in haar ogen en Megan sloeg een arm om haar schouders. “Het komt vast wel goed.” Probeerde ze. Floor schudde haar hoofd. “We zijn al drie weken aan het klussen en we hebben één muur gesaust. Verder niets. Hij zou alles zelf doen, maar hij doet niets.” Nu rolde de wanhoopstranen over haar wangen. “We konden een duurder huis kopen als we alles zelf zouden doen. Ik ben niet handig, behalve verven kan ik niks, maar George zei dat het allemaal wel los zou lopen. Ik geloofde hem.” Ze draaide zich om en keek uit het raam naar de tuin, die compleet overwoekerd was met brandnetels en ander onkruid. “Nu niet meer.” Ze zakte neer op de betonnen vloer.
Op dat moment ging de bel. Floor keek Megan aan. “Is George al terug?” Megan haalde haar schouders op. “Die heeft toch een sleutel?” Vlug stond Floor weer op en snelde naar de deur.

Floor schrok zich wezenloos toen ze de groep mensen zag die voor de deur stond. Zo’n tien personen stonden voor haar. De ene met een camera in hand, een ander met een geluidsstok en weer een ander met een clipboard. Ze schrok nog harder toen ze de man vooraan herkende. “John Williams?” Stamelde ze. Megan stapte naar voren en stak haar hand uit. “Welkom Meneer Williams,” grijnsde ze. “Ik heb u de brief geschreven.” “Zeg maar John.” Antwoordde de man aan de deur. Floor kon nog steeds geen woord uitbrengen. “Jij bent vast Floor van Dijk,” zei hij, terwijl hij zich op Floor richtte. “Wij zijn van het programma ‘help mijn man is klusser’ en we hebben een brief gekregen van je vriendin Megan. Ze vertelde ons dat jullie over twee weken uit jullie vorige huis moeten, maar dat dit huis nog amper leefbaar is.” Floor keek beschaamd naar de grond en knikte. “Mogen we even binnen kijken?” Weer knikte Floor en ze deed een stap opzij. John stapte naar binnen en Megan ging hen voor naar de woonkamer. Terwijl ze verder door het huis liepen vertelde Floor wat er allemaal nog moest gebeuren en wat er al gedaan was. Ze voelde zich wanhopig. “Mijn man zegt dat alles wel goed komt en dat het allemaal op tijd klaar zal zijn, maar hij doet het niet en kabouters heb ik nog niet gespot.” De groep lachte om haar zure grapje. John keek zijn team eens aan en knikte toen. “Floor, wij gaan je huis opknappen.” Floor geloofde haar oren niet. “Echt waar?” Vroeg ze. Megan vloog haar om de hals. “Je huis wordt eindelijk je thuis!” Gilde ze in haar oor en ze begon te springen. Er werd een envelop in haar handen geduwd. “Maak open.. maak open!” Megan was nog steeds niet gestopt met gillen. “We gaan een week naar center parcs.” Zei Floor ademloos. John knikte. “Even een weekje uitrusten en daarna kunnen jullie weer fris verder.” Floor begon nu los te komen. Ze was helemaal door het dolle en vloog John om de hals. “Dank je wel!” Fluisterde ze.

De week was omgevlogen. Na een fikse ruzie tussen George en Megan, George vond het overdreven dat ze een hulpteam had ingeroepen, was de rust weergekeerd en hadden Floor en George heerlijk gerelaxt op center parcs. De eerste dagen was het onderwerp klussen vaak gevallen en hadden ze elkaar voortdurend in de haren gevlogen, maar uiteindelijk hadden ze dat uitgepraat en waren ze weer terug in de stevige relatie waar ze, voor de koop van hun nieuwe huis, in hadden gezeten.
“Ik ben zo benieuwd.” Floor was zenuwachtig. Was het allemaal gelukt en was het naar hun zin? Een week was maar kort en er moest zoveel gebeuren. Ze keek George aan. Hij was stil. Ze kwamen steeds dichterbij hun huis. George gromde wat als reactie, maar zei verder niets. Ze zag aan zijn gezicht dat ook hij best nerveus was. “Het huis staat er in ieder geval nog.” Grapte hij toen hij hun straat in reed en ze het huis in het oog kregen. Floor grinnikte. “Dat is al één ding.”
Er stond een kleine groep mensen verzameld in de voortuin. Floor zag Megan en haar vriend en verder buren en kennissen. Ze stapte uit en vloog Megan om de hals. “Hebben jullie het leuk gehad?” Vroeg Megan. Floor knikte. “ Het was heerlijk!” Nieuwsgierig keek ze over Megans schouder naar het huis. John kwam dichterbij. “Je kan niet wachtten hè?” Floor schudde haar hoofd. “Ik wil het zien. Ik ben zo benieuwd!” Hij gaf haar en George een theedoek en vroeg hen ze voor hun ogen te binden. Megan grijnsde. Ze had Floor weleens verteld dat dit haar favoriete onderdeel van haar favoriete tv-programma was. Toen George en Floor geblinddoekt waren werden ze naar binnen geleid. “Er zit in ieder geval een vloer in.” Grapte Floor nerveus. Om haar heen werd gelachen. Er werd een licht aangeknipt en ze stonden stil. “Zijn jullie er klaar voor?” “Jaah!!” Gilde George en Floor om het hardst. De blinddoeken werden voor hun ogen weggehaald en allebei keken ze hun ogen uit.

**Geplaatst**: 30-07-16 16:17

Re: [CENTRAAL] 30 days writing challenge! Wie doet er mee

Geplaatst: 30-07-16 16:17

Goed bezig jitskejeldau !
Ik ben net terug van kamp, maar kan nog niet op mn laptop dus ik hoop dat ik die sbel krijg en weer kan schrijven

**Geplaatst**: 30-07-16 19:07

Geplaatst: 30-07-16 19:07

Leuk kamp gehad Athelas?

Dag 25. De wikipedia opdracht. SS Washingtonian (1913)

“Ik kom te laat! Ik kom te laat!” Benjamin bleef deze zin maar herhalen. Keer op keer op keer, terwijl hij door de haven naar het schip in de verte rende. Hij hoorde haar hoorn al. Ze zou vertrekken. Zonder hem!! Hij ging nog een tandje harder lopen. Nog maar een paar honderd meter. Hij zag al collega’s bij de loopplank staan. “Wacht!” Schreeuwde hij, maar ze lieten niet blijken dat ze hem gehoord hadden. Een paar meter verder schreeuwde hij weer. Deze keer keek er iemand op en zag hem aan komen rennen. Ze wachtten met het ophalen van de loopplank en sprong aan boord van het schip. “Bedankt!” Zei hij en keek het schip rond. Dit was het dan. Zijn eerste baantje. Deksman op de SS Washingtonian. Hij zou eindelijk de rest van de wereld gaan zien en niet alleen de eilanden van Hawaii.
Het was 20 december 1914. Het schip vertrok vanuit de haven van Honolulu door het Panama kanaal naar Philadelphia, Pennsylvania. Het schip vervoerde voornamelijk suiker en ananas, maar Benjamins taak was de opvarenden van het schip helpen door klusjes voor hen te doen.

Het schip liet nogmaals zijn hoorn horen en hij voelde hoe het schip begon te bewegen. Zijn scheepsmaten grapten over zeebenen en andere scheepsziekten en samen liepen ze naar Benjamins meerdere.
“Je bent te laat!” Gromde volmatroos VanDuren. Benjamin knikte. “Het spijt me.” De volmatroos keek hem boos aan. “De volgende acht dagen mag jij het dek schrobben. Ik wil er geen vuiltje op zien.” Weer knikte Benjamin. “Begrepen meneer.” “Je begint nu!” Weer knikte Ben. “Ik begin meteen meneer,” en hij ging op zoek naar emmers en een schrobber.
Na een paar uur was hij er zeker van dat hij het beste baantje op de wereld had. Hij had aan alle kanten uitzicht op zee en terwijl achter hen langzaam Hawaii uit het zicht verdween. Hij stond de hele dag in een waterig zonnetje, die net genoeg warmte gaf om het aangenaam te maken met het zweetwerk wat hij moest doen. Er stond weinig koude wind en het gezelschap van kwetterende zeemeeuwen was aangenaam. Het dek schrobben was zwaar werk, maar zijn jonge lichaam hield wel van actie. Het was ook heerlijk rustig op het dek. De rest van de matrozen was druk in de keuken en in de machinekamer, maar hij kon hier heerlijk onafgeleid dromen over wat er aan de andere kant van het grote Noord Amerika te beleven zou zijn.
Aan het eind van de middag kwam volmatroos VanDuren zijn werk controleren. Hij knikte terwijl hij het hele dek bekeek. “Aanvaardbaar voor de eerste dag.” Hij wees op de randen onder de ronde raampjes en tussen de houten planken van de vloer. “Morgen nogmaals de vloer en dan neem je muren en ramen ook mee!” Ben knikte. “Ja meneer!” VanDuren keek hem aan. “Je mag gaan. Morgen om 0800 op het dek. Geen minuut later begrepen!” Ben knikte weer. “Ja meneer.” Hij pakte zijn tas en ging op zoek naar zijn barak. Hij vond een leeg bed aan het einde van een enorm lange gang. Hij dumpte zijn spullen daar, waste snel zijn gezicht en handen onder een koude kraan en dwaalde door het schip totdat hij de eetzaal had gevonden. De scheepsmaten die hadden gewacht om hem aan boord te laten zaten al aan een tafel. Er was nog één stoel vrij en Benjamin nam snel plaats. De oudere jongens keken hem aan. “Heb je lekker geschrobd?” Grijnsde er één. Ben knikte enthousiast. “Het was heerlijk,” antwoordde hij. “Zon, zee, wat wil een mens nog meer.” Hij nam een hap van zijn eten en kauwde tevreden. Hij was uitgehongerd.

De rest van de week ging rustig voorbij. Zeg maar gerust de rest van de maand ging rustig voorbij. Volmatroos VanDuren was heel tevreden over Benjamin en hij mocht steeds meer klusjes en steeds belangrijkere taken doen. Nadat hij had aangegeven dat hij toch graag veel op het dek was, bleef één van zijn klusjes, dek schrobben en hij was dan ook één van de eerste die op 15 januari land in zicht zag komen. Hoe hij de zee ook waardeerde. Het was toch ook fantastisch om weer land te zien. 17 januari zetten ze voet aan wal in Balboa, Panama. Ze hadden een paar uur voordat ze weer verder zouden varen door het Panama Kanaal. Ben voelde zich duizelig toen hij na zoveel dagen op zee de loopplank afstapte op vaste grond. Het gevoel verdween snel en hij en zijn collega’s dwaalden een paar uur door de straten van de stad.
Twee dagen later hadden ze weer een stop van een paar uur en nu verkenden ze de straten van Cristóbal. ‘Het leven was goed’ stelde Ben vast, terwijl hij wat souvenirs meenam voor onderweg.
Snel vertrokken ze weer voor het laatste deel van hun reis. Ze voeren door richting het noorden, langs Jamaica en Haïti richting ‘the Delaware breakwater’.

Het was ruim na mid-dag op 26 januari. Sinds ze Cuba aan bakboord gepasseerd waren hadden ze af en aan land gezien en nu voeren ze ter hoogte van Virginia. Hun reis zou nog een paar dagen duren en dan zouden ze afmeren in de haven van Philadelphia. Het was Benjamins taak om samen met de rest van de scheepsjongens de goederen uit te laden en daarna hadden ze een aantal dagen vrij. Daarna zouden ze de nieuwe vracht weer inladen en weer op weg gaan naar Hawaii.
Benjamin stond op de boeg raampjes te zemen en keek uit over de zee. Ze kregen gezelschap. Hij zag een zeilschip naderen aan stuurboord en een mooie ook! Hij keek er een tijdje naar en ging toen weer verder met zijn werk. Zijn raampjes glommen hem tegemoet. Hij zag er zelfs het zeilschip in weerspiegelen. Die was razendsnel dichterbij gekomen. Zo dichtbij dat ontwijken niet meer mogelijk was. Hij greep net op tijd de railing. Er ging een klap door het schip. Het zeilschip had een flink gat in de Washingtonian gemaakt en de schade aan hun eigen schip was ook niet gering. Allerlei soorten alarmen gingen af, terwijl het schip water maakte en scheef kwam te hangen. “Verlaat het schip, verlaat het schip!!!” Brulde de kapitein door de luidsprekers. Ben rende naar het hem toegewezen vaartuig en wachtte tot deze vol was, om hem daarna in het water te laten zakken. Nog geen tien minuten na de aanvaring zagen ze het laatste stukje van de SS Washingtonian in zee zakken.

**Geplaatst**: 01-08-16 22:01

Geplaatst: 01-08-16 22:01

De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze wel.. Nou.. dat is echt zo -O-

Dag 26. Dictionary dot com

Sascha vluchtte de ruimte uit. Haar oren suisde nog na van de generale repetitie die ze net had bijgewoond. Haar zus die achter haar aan kwam kon haar bijna niet bijhouden. “Sascha, doe eens rustig aan.” Maar Sascha bleef doorrennen. Ze had bijna tranen in haar ogen. Nog nooit was een repetitie zo slecht gegaan. Hoe konden haar veertig zangers nog met goede moed naar het optreden gaan zaterdag. Zij had er in ieder geval geen zin meer in. Als dirigente van het kerkkoor van de grote kerk in HernStadt had ze een optreden aangenomen voor een goed doel. Het was de bedoeling dat het optreden een visite kaartje zou zijn, niet alleen voor het koor maar ook voor haar dirigentie skills. Als het net zo ging als vandaag werd dat een vreselijk slecht visite kaartje.
In de tussentijd had haar zus haar ingehaald. “Waarom ren je zo hard weg?” Sascha wilde er niet over praten. “Kom op Sasch. Het ging niet geweldig, maar ook niet heel slecht.” Onverwacht stond Sascha stil en keek haar boos aan. “Heb je überhaupt wel geluisterd? Jullie zongen veertig stemmig in plaats van vierstemmig, niemand keek terwijl ik de maat aangaf en dan heb ik het nog niet eens over hoe vals het klonk.” Ze stampte weer verder en kwam ondertussen bij haar fiets aan. Snel pakte Silvia ook de hare en ze fietste snel achter Sascha aan. “Sascha! Stel je niet zo aan. Het klonk prima. Je hebt ons weer veel tips gegeven en zaterdag gaan we er vol tegenaan.” Het leek wel of Sascha niet luisterde, maar ze begon wel harder te fietsen. Silvia volgde haar naar haar huis. Nog steeds kreeg ze geen woord uit haar oudste zus.
Het duurde nog een paar uur en liters thee voordat Silvia haar zus zover had om haar haar zorgen te laten vertellen. Sascha had nog wat achtergehouden voor haar zus en de rest van haar zangers. Het was niet alleen een optreden voor het goede doel. Het was ook een auditie voor een nieuw zangprogramma. Het was een verrassing voor haar koor, want ze zouden ook gelijk te horen krijgen of ze wel of niet op tv zouden komen. Dit was natuurlijk het grootste visite kaartje dat ze ooit als dirigent kon krijgen en nu zouden haar zangers het voor haar en zichzelf verpesten. Ze werd weer kwaad als ze eraan dacht.
“Rustig Sasch,” suste haar zus. “Ik ben van mening dat je ons dit van te voren had moeten vertellen.” Haar zus begon weer boos te kijken. “Maar, je hebt wel een fantastische verrassing voor ons geregeld. Zou het niet geweldig zijn als we op tv zouden komen?” Silvia grijnsde. Sascha lachte haar uit. “Jij denkt dat, op de manier dat we nu zongen, we een kans hebben om door de eerste ronde te komen?” Ze schudde haar hoofd en het lachen verging haar. “Je bent gek.” “Zus! Je ziet dit veel te somber in. Ik denk dat als we ons best doen en we zijn geconcentreerd, dan kunnen we een leuke show neerzetten.” Silvia was helemaal enthousiast. “Ik zal Trudy een bericht sturen dat we wat kleurige kleding aandoen en dat we er vol voor gaan.” Sascha reageerde scherper dan Silvia had verwacht. “Nee! Dat doe je niet! Als we het koor nu vertellen dat het een auditie is zijn ze allemaal verschrikkelijk zenuwachtig en gaat het helemáál mis.” Ze keek haar zus streng aan. “Ik wil een goede indruk maken op de jury leden en dat gaan we niet doen als we eruit zien als een bij elkaar geraapt zooitje. Ik wil iedereen in het zwart met een witte blouse. Het enige dat we zouden kunnen doen qua kleur is een rood sjaaltje ofzo, maar verder geen gedoe.” Het leek of Silvia er iets tegenin wilde brengen, maar door het strenge gezicht van Sascha hield ze haar mond dicht. Silvia wilde graag doen wat haar zus voorstelde, maar aan de andere kant wilde ze haar ook helpen. Natuurlijk had ze gehoord dat de generale repetitie nergens naar klonk, maar het optreden was eerst voor de lol. Nu pas snapte ze waarom Sascha er zo zwaar aan tilde. De vraag was: hoe ging ze dit oplossen?

Met buikpijn van de spanning kwam Sascha de zaterdag erop uit haar bed. Ze had amper geslapen en als ze al sliep had ze nachtmerries over een slecht optreden en valse zang. Ze had absoluut geen zin meer, maar ze moest doorzetten. Ze zou blij zijn als deze dag eindelijk voorbij was.
Haar zus kwam haar met een stralende lach ophalen. Één van hen had er in ieder geval zin in. Ze reden naar de grote kerk waar het optreden zou plaatsvinden. Het was een mooie katholieke kerk met veel beelden, goede akoestiek en vooral veel plek voor publiek. Ze hadden nog een uur voordat ze zouden beginnen. Ze zouden stem opwarm oefeningen doen en misschien het laatste nummer van het optreden. Die ging altijd het beste, dus dan zou ze misschien iets meer goede moed hebben. Henry, hun organist, kwam direct bij binnenkomst al naar haar toe en sleurde haar weg om nog wat te bespreken. Silvia voegde zich bij haar zangmaatjes. Al duimen opstekend ging ze op haar plek staan. “Ben jij ook zo zenuwachtig?” Vroeg haar buurvrouw. Silvia knikte en rijkte naar haar tas. “Ik heb er ook veel zin in hoor. Ik vind ons sopranen solostuk echt geweldig om te zingen.” Haar buurvrouw aan de andere kant was het daar roerend mee eens. Ondertussen was Silvia’s zus voor iedereen gaan staan en liet hen hun stem opwarmen. Ze hadden niet veel tijd en zelfs onder het oefenen van het laatste stuk kwamen er al mensen binnen. Opgejut hielden ze op met repeteren en het koor ging zitten. Zachtjes bespraken ze de laatste dingen en Silvia deelde de gekleurde sjaaltjes uit haar tas. Haar zus kon misschien koppig zijn, maar zij ook. Toen alle mensen zaten en geïnteresseerd naar de groep keken stonden ze op. Sascha knikte het hele koor toe en wenste hen succes. Daarna haalde het koor diep adem en zetten allemaal vol enthousiasme in. Hopend dat de extra repetitie van de week hun een programma plek zou opleveren.

**Geplaatst**: 01-08-16 22:08

Re: [CENTRAAL] 30 days writing challenge! Wie doet er mee

Geplaatst: 01-08-16 22:08

Ik vind het knap dat je uberhoupt al daar bent!!
Ik ga nu eens nadenken over dag 12...

**Geplaatst**: 01-08-16 22:19

Re: [CENTRAAL] 30 days writing challenge! Wie doet er mee

Geplaatst: 01-08-16 22:19

Ik heb gefaald

**Geplaatst**: 01-08-16 22:34

Re: [CENTRAAL] 30 days writing challenge! Wie doet er mee

Geplaatst: 01-08-16 22:34

Mij is het ook niet gelukt...niet in de maand jullie iedergeval. Ik ben wel van plan om bij elk onderwerp iets te schrijven. Ik vind het wel een goede oefening, maar of ik ze hier nog ga plaatsen weet ik niet.

**Geplaatst**: 02-08-16 07:10

Re: [CENTRAAL] 30 days writing challenge! Wie doet er mee

Geplaatst: 02-08-16 07:10

Ik ben van plan om iig de maand af te maken.. alleen niet binnen een maand.. wel zsm :p

**Geplaatst**: 02-08-16 09:01

Geplaatst: 02-08-16 09:01

JitskeJeldau schreef:
Ik ben van plan om iig de maand af te maken.. alleen niet binnen een maand.. wel zsm :p

Ja, ik ook. Alleen dan duurt dat werschijnlijk nog heeel lang angezien ik bij dag 12 ben. :Y)

**Geplaatst**: 02-08-16 20:51

Geplaatst: 02-08-16 20:51

Ik ben wel heel benieuwd naar de rest van jullie verhalen

Dag 27. A favorite toy

“Jongens! Snel! Ga plat! Ze komt eraan.” Flappie rende naar de plek waar ze voor het laatst was neergelegd, ging liggen en hield zich stil. Het werd doodstil in de kamer. Langzaam ging de deur open en een klein meisje op haar moeders arm kwam binnen. “Ik ga slapen, ik ben moe…” Zong mama en legde het kleine meisje in haar grote meisjes bed. Flappie werd opgepakt en bij het hoofd van het meisje gelegd. Twee kleine armpjes haakte haar vast en drukte zich tegen haar borst. “Welterusten schatje!” Fluisterde mama nog, voordat ze de deur achter zich dichttrok. De kamer werd weer donker. Het duurde een paar minuten voordat het meisje in slaap viel, maar toen kon Flappie zich weer bewegen. Met moeite trok ze zich los uit de greep van het meisje. “Jongens, ze slaapt.” De hele club aan knuffels kwam weer in beweging. Droef, de liggende hond met lange poten, wandelde slap naar het midden van het bed en Oxio kwam al radslagen makend aangerend. Ze was een flexibele barbiepop die nogal klein van stuk was, dus het duurde even voordat ze er was. Het werd druk op het midden van het bed, toen alle speeltjes zich verzameld hadden. “Waar hadden we het ook alweer over?” Vroeg Fluff. De beer met maar één oog draaide zijn hele hoofd heen en weer om rond te kunnen kijken. Flappie liep naar voren. “We moeten beslissen of we Mix wel of niet moeten laten gaan.”
Mix was de oudste knuffel van het jonge meisje. Ze had hem bij haar geboorte gekregen en ze had er zoveel op gesabbeld en hij was zo vies geworden dat zelfs de wasmachine hem niet meer schoon kreeg en vandaag was hen ter oren gekomen dat hij vervangen zou worden. “Een nieuwe knuffel om Mix te vervangen?” Had Stenly ongelovig gevraagd. Mix had verdrietig geknikt en was stil in een hoekje gaan zitten. Hij was sindsdien niet uit het hoekje gekomen en daarom had Flappie de ‘HouMix’ club opgericht. Ze hadden vandaag hun eerste vergadering.
“Hoezo óf we hem moeten laten gaan. Natuurlijk laten we hem niet gaan.” Riep Oxio. Haar schreeuw resulteerde in een boze blik van Flappie en een ssssht van Droef. Allemaal keken ze naar hun baasje, die gelukkig rustig doorsliep.
“Ik wil hem ook niet kwijt,” zei Flappie snel. “Maar kijk eens naar hem. Hij is vies en ongelukkig. Is het niet beter voor hem als hij nieuw wordt?” De hele club keek naar het hoekje, waar ze het vieze jasje van Mix nog net konden ontwaren en daarna verbaasd naar Flappie. “Denk je dat er een nieuwe schone Mix komt? Niet gewoon een andere knuffel?” Vroeg Droef. Het bewustzijn van een knuffel die weggegooid werd, werd automatisch getransporteerd naar de nieuwe knuffel. Mits dit precies hetzelfde soort knuffel was als de oude. Anders was zijn bewustzijn voor altijd verloren.
Flappie haalde haar schouders op. “Ik weet het niet, maar je ziet hoe dol Emma is op Mix. Misschien dat haar moeder wel gewoon een nieuwe Mix voor haar koopt.” Ze keek zelfverzekerd de groep rond, maar voelde zich helemaal niet zelfverzekerd. “Maar Emma heeft al weken niet met Mix gespeeld.” Klonk de stem van Bumper vanuit het donker. Flappie zakte neer op haar muizenbillen. Dat was waar en het werd stil.
Ze hoorde geschuifel achter zich. Mix kwam achter haar staan. Hij hoestte een keer en zei toen: “ik moet zorgen dat Emma me weer helemaal leuk gaat vinden.” Iedereen keek hem aan. “Hoe?” vroeg Droef. Mix haalde zijn schouders op. “Jullie moeten me helpen schoon worden en lekker ruiken. Ik wil weer in de gratie komen bij onze favoriete kleine baas.” Weer werd het stil in de groep. Hoe gingen ze dat voor elkaar krijgen?
Ze werden onderbroken door gestommel op de gang. “Snel! Ga plat!” Iedereen zakte snel onderuit en bleef stil liggen terwijl de deur van de kamer openging. De moeder van Emma kwam even naar binnen, keek naar haar dochter die lekker lag te slapen en deed de deur weer dicht. Er werd nog meer gestommeld op de gang, maar uiteindelijk ging het licht uit en werd het rustig. De groep bleef nog even liggen. Toen schoot Flappie overeind. “We gaan naar de badkamer en laten je in alle soorten sop weken! Dan ga je lekker ruiken.” Ze sprong van het bed af en rende naar de deur. Ze probeerde de deur open te trekken, maar ze was niet sterk genoeg. “Jongens! Help me!” Langzaam lieten de rest van de knuffels zich op de grond zakken nog onzeker over het idee. De enige die ook enthousiast was, was Mix. Hij pakte elk idee met beide pootjes aan. Hij trok zo hard als hij kon aan de deur van Emma’s slaapkamer, maar zonder de andere redden ze het niet. Na veel moeite was de deur open en slopen ze over de gang naar de badkamer. Gelukkig stond die deur op een kier en niet veel later stonden ze voor de wastafel die hoog boven hun uittorende. “Hoe krijgen we Mix daar?” Vroeg Bumper hardop de vraag die iedereen zichzelf stelde. Flappie keek iedereen aan. “Stapelen.” Zei ze. “Bumper jij onder. Droef jij bovenop Bumper, Stenly jij op Droef, ik op Stenly, dan zijn we al bij de wasbak denk ik. Dan klimmen Mix en Oxio naar boven en kunnen wij lekker ruikende zeep aangeven.” Zo gezegd zo gedaan. Ze redden het net niet tot het randje van de wastafel, maar ineens kreeg Bumper het gevoel alsof hij ging vliegen. Fluff had op het laatste moment besloten om mee te doen en tilde hen op. Nu lukte het Mix om over het randje te klimmen en niet veel later zat hij in warm water te badderen. Oxio zeepte hem in tot achter zijn grote oren met schuim dat ze vanaf de badrand aangegeven kreeg. Het begon steeds lekkerder te ruiken in de badkamer en na een uur vond Mix het genoeg. “Nu ben ik schoon genoeg.” Kondigde hij aan en liet de wastafel leeglopen. Iedereen knikte, terwijl de speelgoed draak zijn grote oren uitkneep. Hij sprong naar beneden en kwam met een plof op de grond terecht, waar hij een restje water achterliet. Iedereen hielp hem met uitwringen en opdrogen. Opgelucht liepen ze weer terug naar de kamer van Emma. Mix ging, glimmend van al het schuim, tussen haar armpjes liggen en hield zich stil. Hij kon niet wachten tot ze hem zou zien en ruiken de volgende ochtend.