Voor de mensen die er bij zijn gekomen: zet je naam onderaan het lijstje als geïnteresseerd bent in de verdere verloop van het verhaal:
Citaat:
Barbie_Blue
TheHorseInn
Wiske23
FemkeRoosje
Jacquelinee_
Eefj33
snackie
sandra1984
breakthelaw
Sylvia_B
LouieDribbie
Rintah
Winniedekoe
Typhoon
Mar_fay
Ronaa94
dustyenmax18
Tijgerr91
monikje
TessaM
shelltje
lisaislisa
Maaike_kealy
Quera
LoveLuckyBoy
Damned
SunxLove
SofieHavan
(Nee, dit is nog niet de aller laatste update!
)
Enjoy!
Voorzichtig pak ik de envelop van haar aan, mijn ogen niet afwendend van het nette handschrift waarin mijn naam geschreven staat.
Anna kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Wat is er?’ vraagt ze achterdochtig.
‘Niks,’ fluister ik zachtjes.
Dan schiet ze in de lach. ‘O!’ roept ze uit met een vrolijke blik in haar ogen.
Ik kijk haar met grote ogen van verbazing en angst aan. Ze weet toch niet wie de brief geschreven heeft? Hoe zou ze dat kunnen weten? ‘Wat bedoel je?’ vraag ik met een zo neutraal mogelijke stem.
‘Russel heeft je deze brief gestuurd om te informeren naar jullie kind,’ zegt ze.
Ik knik en probeer mijn opluchting te verbergen. ‘Mag ik..’ vraag ik voorzichtig, gebarend naar de brief.
‘Natuurlijk! Sorry, het zijn niet mijn zaken natuurlijk,’ zegt ze terwijl ze opstaat, me een kus op mijn voorhoofd geeft en vervolgens met het dienblad de gang op verdwijnt.
Met schuldgevoel in mijn buik kijk ik haar na. Vroeger zou ik haar de brief voorgelezen hebben, maar nu hou ik haar er buiten... Fijne vriendin ben ik.. Ik verplaats mijn aandacht weer naar de witte envelop. Ik moet weten wat er in staat, ik moet weten of ik gelijk heb wat de schrijver ervan betreft. Mijn handen bibberen bij het openmaken van het stevige papier. De brief die ik eruit haal is dubbelgevouwen. Mijn hart klopt in mijn keel wanneer ik hem open.
Het moment van de waarheid, het moment van de duidelijkheid, het moment van bevestiging. De brief staat vol geschreven met hetzelfde handschrift, al lijkt het nu in haast te zijn geschreven is. Ik haal diep adem en begin te lezen.
‘Beste Gwen,
Haal rustig adem, er is niks ernstigs aan de hand. Het spijt mij dat ik niet eerder contact kon opnemen, ik had het erg druk met andere dingen die nodig geregeld moesten worden. Ik hoop dat je gelukkig bent nu je weer thuis bent, bij je familie. Ik hoop ook dat het met je gezondheid beter gesteld is dan het was.
Ik schrijf je niet om de rust in huis te verstoren, maar omdat ik vind dat je dit moet weten. Er waren redenen dat ik niet weg ging Bij Jacob, redenen die zo zwaar wogen dat ik er niet eens aan durfde te denken om met jou te ontsnappen. Redenen dat ik in het begin niet voor mijn liefde voor jou durfde uit te komen. Het verhaal dat ik je vertelde, kan je je dat nog herinneren? Toen ik probeerde uit te leggen wat er in mijn jeugd gebeurde dat ik bij Jacob terecht was gekomen? Ik hoop het wel, en zo niet… Dan moet je me maar vertrouwen. Jacob had mijn leven gered toen ik jong was, ik zwoor mijn leven voor hem te geven als de zijne ooit in gevaar kwam. Hij behandelde me goed, veel beter dan een edelman een kind van een arme arbeidster goed kon behandelen. Hij behandelde mij zelfs beter dan hij iemand van zijn eigen stand zou behandelen. Hij behandelde mij als... zijn zoon. Ik vind het verschrikkelijk tegenover jou dit toe te moeten geven, maar het voelde ook alsof ik zijn zoon was. Ik keek tegen hem op Gwen. Ik keek tegen hem op als een kind naar zijn vader opkijkt. Hij was mijn grote voorbeeld.
Tot dat jij kwam. Vanaf de eerste keer dat ik je zag wist ik dat jij de vrouw was waar mijn vader het over had. Ik zag wat hij in je zag. Maar in plaats van dat ik jou hem gunde, voelde ik jaloezie. Brandende jaloezie, die haat bij me op riep. Want daar ben ik ook mee opgegroeid, voor ik jou kende was Jacob me aan het veranderen in een moordmachine, die niks anders deed dat pakken wat hij wou en moorden waar het moest. Ik wou jou, maar hij stond in de weg. Maar ik zat ook in een tweestrijd. De man die mij opgevangen heeft, een leven gegeven heeft, mij beter behandeld dan wie ook, de man die ik als vader zag, die kon ik toch niet zo maar uit de weg ruimen? Ik had gezworen mijn leven te geven aan de man die de mijne gered had. Dus wat moest ik doen? Je maakte het me niet makkelijk Gwen, helemaal niet. Mijn gevoelens voor jou waren sterker dan de gevoelens voor de man die ik mijn vader noemde.
In een opwelling stopte ik vergif in zijn eten, waardoor hij ernstig ziek werd. Maar toen de opwelling voorbij was, kreeg ik spijt. Schuldgevoel stroomde door mijn aderen, lieten me niks anders meer voelen. Ze temden mijn gevoelens voor jou. Ik besloot dat de beste oplossing was om mijn vader zijn laatste uren van zijn leven met jou door te laten brengen, iets wat ik ook gewild zou hebben als ik hem was geweest. Ondertussen bad ik, zocht ik naar mensen om hem te genezen. Maar niemand kon een tegengif voor het vergif maken. Mijn vader had daarnaast een slechte naam, en het leger van de koning was hem op het spoor in verband met de moord op een stadhouder. Iedereen die hem zou vinden en doden zou een beloning aan uitgeloofd worden door de koning. De mensen in dichtstbijzijnde steden wisten dat Jacob zich in het bos schuil hield, maar zij werden betaald hun mond te houden door hem. Dat hij ziek was, en dus zwak, ging als een lopend vuurtje rond. Vroeg of laat zou er iemand zijn die dapper genoeg was om hem aan te vallen nu hij zich niet kon verdedigen.
En diegene bleek Russel Black te zijn, een rijke graaf die voorheen altijd een goede vriend van Jacob was geweest. Wegens omstandigheden hadden de twee een conflict over iets wat ze allebei wilde en Jacob had. Nu Jacob zwakker was wou Russel Black zijn kans grijpen. Vooraf stuurde hij eerst een brief waarin hij eiste dat het gene dat hij wou, overgedragen zou worden aan hem binnen 24 uur, of anders zou hij zijn mannen op Jacob afsturen. Jacob weigerde en stuurde mij en de rest van zijn mannen op Russel af om hen neer te slaan. Ik wilde eerst niet gaan, maar ik voelde me verplicht omdat ik Jacob in deze positie had gebracht. En op het moment dat we in een gevecht zaten, kwam jij opdagen.
De rest daarvan weet je zelf, tot op het moment aan toe dat ik Russel vermoorde. Ik hoop dat je door dit verhaal beter begrijpt waarom ik zo afstandelijk was in het begin, en waarom ik nu afstand van je heb genomen om bij mijn vader te zijn. Om bij Jacob te zijn. Want ik zie hem nog steeds als mijn vader, en zo lang hij leeft voel ik me verplicht om voor hem te zorgen. Maar wees gerust Gwen, ik hou ook van jou en ik weet dat jij nooit met Jacob samen zou willen zijn. Ik zal er dan ook voor zorgen dat Jacob bij je uit de buurt blijft, dat is wel het minste dat ik kan doen. Als ik er niet was geweest was dit alles nooit gebeurd en zou je niet voor je hele leven beschadigd zijn.
Deze brief heb ik geschreven omdat ik vind dat je het recht hebt op de waarheid. Ik had nooit weg mogen rijden zonder duidelijke uitleg waarom. Maar niet alleen om die redenen heb ik deze brief geschreven. Ik wil je ook waarschuwen. Je vader is er waarschijnlijk al van op de hoogte, maar wil het niets aan jou vertellen over deze kwestie. Daarom zal ik het doen. De zoon van Russel Black is een wraakactie aan het voorbereiden voor de moord op zijn vader. Hij verdenkt hoogstwaarschijnlijk mij omdat ik door hem wordt gezien als de zoon van Jacob, maar omdat jij de verloofde was van Russel en jij niemand hebt verteld over waarom je naar huis gekomen bent gekomen zonder redenen (toch?), zal jij ook op zijn lijstje van verdachten staan. Zoals ik in het begin van de brief al zei hoef je je geen zorgen te maken: je vader is zo’n invloedrijke en machtige man dat Russel's zoon je niets zal durven aan te doen. Toch vind ik dat je dit moest weten.
Ik waak over je,
Valko
PS: Schrijf me niet terug, zoek geen contact met mij. Het is het beste als we afstand van elkaar houden. Het laatste wat ik wil is jou in gevaar brengen. Verbrand deze brief nadat je hem gelezen hebt. Niemand mag van deze brief afweten, zelfs niet mensen die dichtbij je staan. Vertrouw niemand. Zelfs mensen waarvan je het niet zou verwachten zijn in staat tot verraad.