Geplaatst xPabloBokt schreef:Wel een perfect voorbeeld van het idee dat ik bij sommige artsen heb waar ik mee in aanraking ben geweest: exact 0% empathie.
Vooral een als kind zijnde toen ik mijn pols had gebroken met schaatsen. Had een ontzettend chagrijnige dokter die niet normaal tegen me kon doen omdat ik mijn pijnstiller niet durfde te slikken voordat ze een spuit gingen zetten (had echt een pilfobie toen). Toen mijn moeder hem vertelde dat ik autisme had en daarom anders kon reageren was zijn enige reactie "had je dat niet eerder kunnen zeggen?!"
Moest er spontaan aan denken.
Hahaha! Dat is ook echt super lomp!
Okay, dit stuk lijkt misschien niet zo interessant, maar gaat nog een rol spelen. Overigens gaan de festiviteiten elkaar nu rap opvolgen en kijk ik enorm uit naar de volgende hoofdstukken gna gna gna.
Zaterdag 27 december 2019
Met gemengde gevoelens staat Els met Emma voor Prem’s voordeur om de lucht te klaren. Els is vreselijk boos op Manuela, dat ze Emma hierin betrekt – en erger – de woorden van haar dochter verdraait.
Ondanks dat ze al heeft aangebeld, lijkt er geen beweging in te komen binnen en Els twijfelt nu of de bel het wel doet. Irritant.
Zenuwachtig wipt ze van haar een been op het andere. Niet alleen de vriendschap tussen Emma en Manfred staat door dit hele gedoe onder druk, ook die van Nina en haarzelf. En hierdoor ook de – toch al kwetsbare – relatie van Nina en Prem. Wat een gedoe. Wat een ku*t, die Manuela.
Net op het moment dat ze nogmaals op de bel wil drukken, opent Prem – joviaal lachend als altijd – de deur. Hij draagt een witte blouse met kleine figuurtjes erop en een zwarte pantalon die los om zijn benen hangt. Els merkt op dat hij nog dunner is dan de vorige keer dat ze hem zag en dat zijn riem op het strakste gaatje zit.
“Fijn dat jullie konden komen” zegt hij vriendelijk, terwijl hij met zijn arm een uitnodigend gebaar maakt, waarna Els binnenstapt, op de voet gevolgd door Emma, die uit schuldgevoel haar blik strak op de houten vloer gericht houdt en zenuwachtig aan haar blauwe paardrijbroek plukt.
“Koffie?”.
Els kijkt om zich heen als Prem naar de keuken verdwenen is. Naar de blauwe bank, de blauwe muren. Maar haar ogen worden pas echt getrokken door de lampenpeertjes, die alleen aan een elektriciteitsdraadje aan het plafond hangen. Prem heeft al eens verteld dat Manuela werkelijk alles uit huis meegenomen heeft toen ze in proefscheiding waren en Prem tijdelijk elders woonde. Ongelofelijk.
Emma vouwt haar handen schuldbewust voor zich in elkaar, haar ogen nog altijd strak op de vloer gericht.
“Ga zitten” zegt Prem vriendelijk als hij even later met de koffie weer de woonkamer in is gekomen, maar Emma blijft staan als ze begint: “Het was echt niet mijn bedoeling om jullie boos op elkaar te maken.
Maar ik hoorde per ongeluk iets van mama en toen maakte ik mij gewoon een beetje zorgen.
Het spijt me heel erg en het was echt niet mijn bedoeling alleen toen ik dit hoorde maakte ik mij gewoon zorgen.
Sorry dat het zo is gegaan”.
Ze had het in haar hoofd al diverse malen gerepeteerd en is blij dat het eruit is. Eindelijk durft ze Prem weer aan te kijken en ze is opgelucht dat hij niet boos kijkt. Integendeel.
“Het is al goed” antwoordt hij. “Man is boven. Ga je naar hem toe?”. Dankbaar knikt Emma haar hoofd, waarna ze de kamer uit spiedt en de trap oprent.
Als Emma uit het zicht is verdwenen, gaat Prem tegenover Els zitten.
“Jeetje, wat een gedoe” begint ze, gevolgd door een zucht. “Je moet weten hoe het zit. Toen het zo slecht ging tussen jou en Nina, heb ik met haar gesproken. Tijd geleden al.
Nina was erg verdrietig dat ook Manfred ook opeens zo beïnvloedt was door Manuela.
Later ging het weer een stuk beter met jullie maar weer later stonden de kinderen weer tussen jullie in. Ze heeft nog een keer haar hart gelucht bij mij.
Wat er is gebeurt, is dat ik tegen Roberto heb gezegd dat ik het schandalig vond dat Manuela de kinderen manipuleert; ‘je zal als kind toch depressief worden van zo een moeder’. Juist omdat ze een opleiding tot kindercoach heeft gedaan.
Niets meer niets minder. Probleem is dat Emma dat gehoord heeft en dacht dat Man echt depressief was.... En zij maakte zich zorgen om hem. En ze dacht een goede vriendin te zijn om er met hem over te praten”.
“Depressiviteit is een ernstige diagnose” antwoordt Prem zakelijk, alsof hij zelf die woorden nooit in zijn mond genomen heeft.
“Ja, maar het was een matter of speak van mijn kant. Zo van ‘goh daar wordt je bijna depressief van’.
Blame it on me! Het is mijn Amsterdamse manier van praten. Nooit in de gaten gehad dat Emma dat zo zou opnemen. Überhaupt dat ze dat gehoord had”. Els zucht, terwijl Prem haar nog altijd aankijkt en met zijn hand over zijn kin wrijft.
“Geloof me Prem, we staan altijd aan jouw kant en niet aan de kant van Manuela”. Els moet denken aan afgelopen zomer: na de vakantie in Portugal had ze Manuela een bericht gestuurd dat het zo goed was gegaan met Manfred.
Het enige wat Manuela terugstuurde was: “Manfred zei me dat Prem hem had verteld dat jullie Rob haten. Ik hoop niet dat dat zo is”.
“Ik hoop dat dit de zaak voor jou opgehelderd heeft” zegt Els maar, omdat Prem nog altijd niks zegt.
“Er gebeuren gewoon rare dingen hier” antwoordt Prem eindelijk terwijl hij rechtop gaat zitten en zijn telefoon pakt: “dit bericht is een tijdje geleden naar mijn buren gestuurd door M, blijkt”.
Vol verbazing leest Els het bericht. “Ze schrijft: ‘ik reken op jullie discretie’. Discreet????? Ze stuurt het in een groepsapp! Dit is niet discreet maar achter jou rug om een mes in je rug steken !”.
“Tja” verzucht Prem.
“En hoe is het nu met jou en Nina?” vraagt Els, om haar vriendin een dienst te bewijzen. Gelukkig is dit tenminste weer geklaard. Ze hebben al genoeg gezeur samen. En als iemand dat niet verdient, is Nina het wel.
“Ik weet niet of we het gaan overleven, Els. De kinderen zijn erop gebrand onze relatie kapot te maken” verzucht Prem, waarna hij snel een slok van zijn koffie neemt.
“Laat je niet uit je tent lokken met Baukje” antwoordt Els resoluut. “Ze wordt gemanipuleerd door Rob!".
“Misschien moet ik Baukje los gaan laten. Alle aardige dingen trekt ze gelijk naar het kwade. Ik merk nu pas hoe eng die Rob is.”.
Els’ ogen worden groot door deze onverwachte uitspraak. “Doe het! Ze komt echt terug!” spoort ze aan.
Prem schudt zijn hoofd, alsof hij er zo zeker niet van is.
“Ik hoop zo dat jij en Nina bij elkaar blijven” verzucht Els. Het zou geweldig zijn als we met zijn vieren op stap kunnen. Nina is een belangrijke vriendin geworden intussen.
“We hebben ook echt wat bijzonders” knikt Prem, “anders waren we allang uit elkaar gegaan”. Precies op dat moment komt Emma de kamer weer in, een stuk vrolijker nu. Ze steekt haar handen in de buidel van haar oranje Daily Paper-hoodie als ze zegt, voldaan: “Het is uitgesproken met Manfred. Hij snapte het.
Kunnen we nu naar stal?”.
wordt vervolgd
!
.
)
! 
