Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-07-13 15:55

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 29-07-13 15:55

Haha, ja, maar niet bewust omdat ze verdrietig zijn, pijn hebben oid.

. Maar ik geloof dat je dat al wel snapte

.

Ik snap wel wat je bedoelt annick12. Er gebeurt te veel in één keer waardoor het niet meer helemaal geloofwaardig, realistisch is en fijn om te lezen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-07-13 20:31

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst door de TopicStarter : 30-07-13 20:31

aah okee, nouja iedereen zijn eigen mening

**Geplaatst**: 04-08-13 00:32

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 04-08-13 00:32

Lukt het met schrijven?

**Geplaatst**: 07-08-13 17:16

Geplaatst: 07-08-13 17:16

Stipje! goed verhaal, ik vond alleen dat je het laatste hoofdstuk te gehaast heb geschreven, ik zou je zinnen en de gebeurtenissen iets beter uitschrijven, want nu is het dit-dit-dit-dit terwijl elke gebeurtenis heftig is en dat zou je dus wat uitgebreider mogen doen. Nu heb je dat alleen maar bij de laatste.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-08-13 17:22

Geplaatst door de TopicStarter : 07-08-13 17:22

Lovelincoln schreef:
Stipje! goed verhaal, ik vond alleen dat je het laatste hoofdstuk te gehaast heb geschreven, ik zou je zinnen en de gebeurtenissen iets beter uitschrijven, want nu is het dit-dit-dit-dit terwijl elke gebeurtenis heftig is en dat zou je dus wat uitgebreider mogen doen. Nu heb je dat alleen maar bij de laatste.

ja, je hebt gelijk is indd haastiger geschreven - nu neem ik uitgebreid te tijd

**Geplaatst**: 07-08-13 18:06

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 07-08-13 18:06

dat merk ik ja haha

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-08-13 19:05

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst door de TopicStarter : 07-08-13 19:05

hihi sorry maar ik wil wel dat het verhaal goed blijft, dus wil ik het niet weer te gehaast schrijven

trouwe fans heb ik toch haha

**Geplaatst**: 07-08-13 19:06

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 07-08-13 19:06

Moet je blijven doen! Neem je tijd voor details, die zullen er ook meer spanning in brengen (:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-08-13 19:22

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst door de TopicStarter : 07-08-13 19:22

Ben nu weer verder gegaan! hopelijk krijg ik hem van de week af zit weer boordevol nieuwe inspiratie!!!! :):)

**Geplaatst**: 07-08-13 20:16

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 07-08-13 20:16

Jeeeeej

**Geplaatst**: 07-08-13 20:37

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 07-08-13 20:37

Het duurt mij te lang, ik ben gestopt met volgen. Ik vind je stukken ook minder goed worden.
Veel succes nog en natuurlijk plezier met verder schrijven!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-08-13 21:20

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst door de TopicStarter : 07-08-13 21:20

ik zit al op 776 woorden dus we gaan vooruit!!! :):)

**Geplaatst**: 07-08-13 21:22

Geplaatst: 07-08-13 21:22

Vereentjex schreef:
ik zit al op 776 woorden dus we gaan vooruit!!!

gelukkig maar, ik wou ook bijna stoppen met volgen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-08-13 21:23

Geplaatst door de TopicStarter : 07-08-13 21:23

Chimene15 schreef:
Vereentjex schreef:
ik zit al op 776 woorden dus we gaan vooruit!!!

gelukkig maar, ik wou ook bijna stoppen met volgen

Nee!

ik had alleen even tijd nodig om inspiratie op te doen!

maar nu kan ik er weer helemaal tegenaan!!!

**Geplaatst**: 07-08-13 21:28

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 07-08-13 21:28

spannunddd!

**Geplaatst**: 07-08-13 21:40

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 07-08-13 21:40

Gelukkig maar ts!

**Geplaatst**: 07-08-13 21:43

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 07-08-13 21:43

Upjeee

Vanavond

**Geplaatst**: 08-08-13 10:44

Geplaatst: 08-08-13 10:44

Chimene15 schreef:
Vereentjex schreef:
ik zit al op 776 woorden dus we gaan vooruit!!!

gelukkig maar, ik wou ook bijna stoppen met volgen

hier nog een

**Geplaatst**: 08-08-13 11:29

Re: [VER] zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 08-08-13 11:29

Ik blijf gewoon meelezen hoor

Doe rustig aan, je MOET niets

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-08-13 18:46

Geplaatst door de TopicStarter : 10-08-13 18:46

Tatataaaaaaaa!!! hier is het nieuwe deel! hoop dat het bevalt

Deel 17: Een klap in het gezicht.

Marianne!!!

- ‘Marianne het is nou toch echt tijd om uit bed te komen! Schiet is op!’

Dromerig doe ik voorzichtig een oog los. En kijk op de wekker: Half zeven!
En dat noemt oma tijd om uit bed te komen?!, oude mensen weten niks van uitslapen.
Zuchtend trek ik de dekens verder over mij heen en kruip nog eens diep onder de warme dekens.
Met mijn ogen dicht luister ik nog eens naar de regen die van de dakpannen afdruipt. Ik hoor hoe de paarden mijn opa aan het commanderen zijn. Ze willen hun ontbijt. Net als ik, schiet het mij te binnen, dankzij mijn rommelende maag.
In een vlot tempo dender ik de trap af, terwijl een walm van warme broodjes mij tegemoet komt.
‘heerlijk oma, is opa al klaar?
- ‘Ja hij zal zo wel komen’ zegt ze met een geheimzinnige grijns op haar gezicht.
Met een blij gevoel begin ik aan mij ontbijt. Vanuit mijn ooghoek zie ik de krant van gisteren liggen.
‘Zwart paard nog altijd niet gevonden’ meld de voorpagina.
Verbaasd pak ik de krant om het stuk beter te bekijken. Razendsnel vliegen mijn ogen over de regels.
‘De jongen is met ernstig letsel naar het ziekenhuis vervoert’ – ‘ ik hoop dat we hem snel vinden’ aldus de eigenaar’. Bah, ik krijg de rillingen als ik naar de foto kijk, een paard dat wegsprint en een jongen omringt door ambulancebroeders. Het zal je maar gebeuren.
Op het zelfde moment stormt opa binnen, hij loopt in een ruk door naar de gang.
Normaal laat hij zijn koffie echt niet staan, dus kan ik het niet laten om te vragen wat er is.
Opa bromt iets onverstaanbaars en laat oma en mij verdwaasd achter.
‘Marianne ga jij je even aankleden? Er zijn paarden die naar buiten willen’ zegt oma nog steeds beduusd.
Net alsof paarden met dit weer naar buiten willen grinnik ik terwijl ik een dikke trui uit de kledingkast trek.

De wind slaat in mijn gezicht als ik de deur van de bijkeuken open doe. Je zou verwachten dat het eind september toch nog een beetje mooi weer zou zijn? Nou niet dus.
Met mijn modderige laarzen loop ik langs de stallen, alle paarden komen kijken wie er dan toch naar hun klagen heeft geluisterd. Voorzichtig open ik het hok van Miranda: een vos merrie, die deze zomer een veulen heeft gekregen, een prachtig hengstje genaamd Master. Ik kijk toe hoe het veulen zijn moeder tegenstribbelend volgt terwijl ik ze naar buiten leid.
Ach met dit weer wil zelfs geen hond buiten zijn, en ik ook niet zucht ik terwijl ik mijn hoofd nog dieper in mijn kraag steek.
Als ik het volgende paard naar buiten wil doen, komt opa ineens haastig naar mij toegelopen al pratend met iemand aan de telefoon.
‘He Marianne pak jij even een halster en een deken voor me, en snel’ commandeert hij, zoals altijd.
Tegenspreken heeft geen zin, dus doe ik maar wat er gevraagd word.
Nog voor ik bij de auto ben, maakt opa mij duidelijk dat ook ik mee moet. Met een klap slaat de autodeur dicht en draait opa de verwarming aan. De regen klettert tegen de ruiten en ik volg de beweging van de ruitenwissers. Voor ik het weet zijn we er: het maïsveld. Wat gaan we hier nou doen?
‘Kom op even een beetje doorlopen’ moppert opa terwijl hij haastig het draad onderzoekt.
-‘Opa wat is er aan de hand?’ vraag ik, omdat ik het onderhand wel zat word dat hij niks loslaat over dit hele gebeuren.
‘dat zal je zo wel zien’ is het antwoord waar ik niet wijzer van word.
Met een chagrijnig gezicht loop ik achter dictator genaamd opa aan.
Sjokkend lopen we door het veld, we zeggen niks, maar dat hoef je van opa ook niet te verwachten.
Een ‘verbitterde man’ volgens mijn oma, na het ongeluk van mijn ouders. Een ‘ren’ – ongeluk, op de paarden rennen, toen ik twee was. Mijn moeder reed op haar zelfgetrainde paard: Splash en lag aan kop. Toen ze op een rare wijze van het paard afgleed en verpletterd werd door paardenhoeven. Mijn vader schoot onmiddellijk te hulp, maar mijn moeder was niet meer te redden: ze was op slag overleden. Na onderzoek denken ze dat ze haar beugels verloren was op het moment dat ze de bocht door ging, of het sabotage was of pech? Niemand weet het. Haar zadel was voor later onderzoek opgeslagen in een kluis, maar de zaak is nooit meer geopend…mijn opa en oma zaten aan de kant en zagen het ongeluk gebeuren, gelukkig was ik er niet bij. En ik had er ook niet bij willen zijn. De ambulance probeerde te kijken wat er allemaal was misgegaan bij mijn moeder: ze had bijna alles in haar lichaam gebroken wat je maar kan breken, het was dan ook maar beter dat ze opslag dood was is mij verteld. Mijn vader was compleet overstuur en probeerde alles te doen wat hij kon, maar er viel niks meer te redden. Mijn opa bood hem nog aan om mee te rijden, maar mijn vader wilde het paard en de trailer hier niet achterlaten.
Later die avond toen mijn vader naar huis reed, met het paard in de trailer, kreeg hij een auto ongeluk.
Hij is van de weg geraakt en belandde met paard en al in de sloot, ook hij was op slag dood. Volgens omstanders was mijn vader dronken in de auto gestapt: compleet overstuur ook, maar wie weet het zeker? Precies: niemand. Voor mijn grootouders was dit nog een klap in het gezicht: in een avond twee dierbaren kwijt: en sindsdien is mijn opa ook veranderd, van de man die mij altijd aan het lachen maakte, naar de man waar ik zelden nog een goed gesprek mee heb gehad. Dat ik twee was wil niet zeggen dat ik ze niet meer kan herinneren, ik zie hun gezichten nog elke dag…

‘Kijk nou uit wat je doet!’
in een fractie van een seconde is het gebeurd: ik loop recht tegen het schokdraad aan.
Een flinke schok schiet door mijn lijf, waardoor ik het gevoel heb als of iemand mij raakt met een honkbalknuppel. Ik kan wel janken als ik mijn opa’s woeste gezicht zie.
’S-Sorry’ weet ik uit mijn mond te persen, als ik overeind klauter. Die adrenaline schiet nog steeds door mijn lijf en ik heb klamme handen. Opa loopt nijdig door. ‘Goed gedaan Marianne’ complimenteer ik mijzelf.
Zuchtend kijk ik in de verte, het maïsveld is behoorlijk groot, dus als mijn opa iets kwijt is dan zijn we nog lang aan het zoeken.
‘hier is het’ wenkt opa. Hier is wat? Waar?
En dan zie ik het: een zwart doordrenkt paard, bewegingsloos liggend op de modderige grond.
Het dier voelt koud en nat aan, het lijkt wel dood.
‘ja goedemorgen, je spreekt met…..ik bel voor…die ligt hier…’ hoor ik als mijn opa met iemand aan de telefoon praat. Zachtjes streel ik met mijn hand over het natte paardenlijf. Hoe langer ik mijn hand op de hals houd, hoe warmer hij word. Het leeft!
‘Opa! Het leeft nog! Schreeuw ik enthousiast. ‘Nonsens dat kan niet, die ligt hier al een hele nacht, geen enkel beest overleeft dat’ roept hij terug. En dan ben ik er helemaal klaar mee! altijd maar die stijfkoppigheid! Nooit luistert hij eens!. ‘Kijk dan zelf!’ roep ik iets te brutaal en kwaad terug.
Hij draait zich meteen om en zijn ogen spuwen vuur. ‘ik zeg je niks overleeft dat!’ en hij loopt naar het paard toe. Zijn hand legt hij op de hals en voor het eerst in mijn leven zie ik dat hij verbaasd is over mijn gelijk. ‘maar dat kan toch niet’ hoor ik hem fluisteren. Ik sta op en kijk naar de weg en het kapotte prikkeldraad. Dikke rimpels lopen over mijn gezicht: waar komt dit dier vandaan? Hij moest vast zo in paniek zijn geweest dat hij door het draad heen liep. Gelukkig zat hij niet al te lang vast, aan het draad te zien. Maar hij komt mij zo bekent voor waar heb ik hem eerder gezien? Denk Marianne, Denk!
Hij heeft een zadel om, is zwart, lijkt op het paard waarover ik las: Verdorie! Dit is dat paard!
‘Opa! Dit paard is vermist!’ roep ik hijgend terwijl ik terug ren.
‘Marianne houd je stil! Dat weet ik’
- ‘dat weet u? Maar hoe dan?’ vraag ik verbaasd.
‘Luister die eigenaar is dit beest liever kwijt dan rijk, ik sprak hem laatst’ zegt Opa.
‘zodra dit beest bij de eigenaar terugkomt, levend of niet, hij word regelrecht door vervoert naar de slacht’ gaat hij verder.
‘maar…’ mompel ik.
‘dus help me even, de veearts komt zo’ beveelt opa.
Tranen branden in mijn ogen, een dikke brok in mijn keel. Allebei probeer ik ze weg te slikken, dus zo zit alles in elkaar!. Die hele zoektocht is dus gewoon nep! Ze willen dit paard niet! maar gewoon het geld. Wie doet er nou zoiets?!.
‘Opa, wat gaan we nu doen? Vraag ik briesend aan hem.
‘Dat weet ik nog niet’ zucht hij.
En dan kan ik mij niet meer in houden:
‘Opa het is niet eerlijk! Ze willen dit paard alleen maar voor het geld!, dit kan toch niet! Opa je laat hem toch niet ophalen?!!’ roep ik behoorlijk kwaad, ik vind het zo oneerlijk!
‘Nou kalmeer een beetje, het moet, het is niet mijn paard’ zegt hij.
‘Dit kan niet we moeten hem houden!’ roep ik.
- ‘Marianne!! Ik weet dat dit oneerlijk is, maar zolang het niet mijn paard is heb ik niks te zeggen!’ zegt hij kwaad, maar in zijn ogen zie ik toch iets medelijden voor dit paard. Ik draai me om en volg het spoor van het kapotte draad. Algauw vind ik de ‘opening’. een gevoel van onmacht voel ik in mij omhoog komen. Dit dier moest zo in paniek zijn van iets dat hij door dit prikkeldraad heen ging!
Woedend kijk ik naar de weg, vastbesloten deze misbaksels te vinden!