Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-12-13 22:33

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 10-12-13 22:33

Mooooooi!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-12-13 15:00

Re: [VER] Run Away

Geplaatst door de TopicStarter : 11-12-13 15:00

Dankjullie!

**Geplaatst**: 11-12-13 16:41

Geplaatst: 11-12-13 16:41

Mooi stuk! Maar ik zie een klein foutje aan het eind:

Citaat:
‘Was jij bij die brand?’ Vraag twijfelend.

Ik neem aan dat daar nog ''ik'' tussen moet?

En nog een (ik denk) typefoutje

Citaat:
Snel schud ik mijn hoofd, ik wil niet liever

Niet lijkt me niets te moeten zijn?

**Geplaatst**: 11-12-13 16:50

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 11-12-13 16:50

Super weer!
Schrijf maar weer gauw verder

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-12-13 16:56

Geplaatst door de TopicStarter : 11-12-13 16:56

Iejoorr schreef:
Mooi stuk! Maar ik zie een klein foutje aan het eind:

Citaat:
‘Was jij bij die brand?’ Vraag twijfelend.

Ik neem aan dat daar nog ''ik'' tussen moet?

En nog een (ik denk) typefoutje
Citaat:
Snel schud ik mijn hoofd, ik wil niet liever

Niet lijkt me niets te moeten zijn?

Dankje!

**Geplaatst**: 11-12-13 19:21

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 11-12-13 19:21

Super gaaf! Meer meer meer!

**Geplaatst**: 12-12-13 16:32

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 12-12-13 16:32

super leuk stuk! $*\o/*$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-13 19:51

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-13 19:51

Upje!

Maar hij zal me niet geloven. Nog niet. Of wel? Ik twijfel, over alles, omdat niets meer zeker is. Ik twijfel over hoe ik me moet bewegen, over wat ik wel en niet moeten zeggen, aan mijzelf. Mijn benen hangen licht gespannen langs de paardenbuik terwijl het dier rustig voorwaarts stapt. ‘Ja, ik was erbij.’ Stameld hij zacht, starend over de uitgestrekte weilanden langs de bosrand. ‘Niet alleen jij zeker.’ Zonder dat ik er iets aan kan doen rollen de woorden over mijn lippen. Hij draait zijn hoofd mijn kant op en kijkt me indringend aan. ‘Waarom vraag je dit allemaal?’ Vraagt hij langzaam en duidelijk. Ik antwoord niet en staar op mijn beurt de verte in.‘Lieke, ik heb je net belooft dat ik eerlijk zal zijn. Wil jij dat dan alsjeblieft ook doen?’ Mijn ogen vinden de zijne, de vrolijke ondertoon die ik gewend ben is verdwenen. ‘Je maakt mij niet wijs dat je dit zomaar vraagt.’ Gaat hij verder. ‘Jij kende Helena al?’ Het is meer een constantering als een vraag. Even kijkt hij verbaasd, dan knikt hij. Mijn mond valt open van verbazing. Plotseling ben ik woedend, al de tijd heeft hij niks gezegd. En die keer dat hij binnenkwam.. Ik ril als ik er aan denk. Ik laat me van de paardenrug glijden. Mijn hoofd voelt leeg. Hij kijkt me aan en pakt me bij mijn arm. ‘Lieke, wacht nou even. Asljeblieft.’ Maar ik niet, weer niet. Ik ruk me los en ren weg. ‘Rot op Ruben!’ Schreeuw ik hem na. Dikke tranen druppelen van mijn wangen, ik ren door en door. Sneller en sneller. De wind waait door mijn haren en snijdt in mijn gezicht. Mijn hoofd doet pijn, waarschijnlijk vochtgebrek. Waarom heb ik net niks gedronken? Maar moet door rennen. Bijna struikel ik over een afgebroken tak. Al weet ik dat hij me op Vìnur zo in gehaald heeft ren ik verder en verder. Snel kijk ik achterom, in de verte zie ik Ruben, hij heeft zich op Vìnurs rug gehezen. Maar het dier loopt niet, ik weet niet of het de bedoeling is, maar het bevalt me wel. Ik draai me om en ren verder. Omdat ik de weg niet weet loop ik maar zo veel mogelijk recht door. Al gauw krijg ik flinke mild steek, en moet ik wel stoppen. Nog steeds op een flink tempo loop in door het bos, inmiddels al minder dicht begroeid. Ik adem diep in, en daarna langzaam uit. Ik denk aan de die eerste keer, toe hij binnen kwam. Het leek niet alsof ze elkaar kenden. Waarom heeft niks gezegd? Vraag ik af. Eigenlijk heb ik nog geen reden om boos te zijn, ik heb net zo goed geheimen. En nu zit ik hier zonder iets, eten, drinken geld en nog het allerergste zonder hem. Uitgeput laat ik me zakken tegen een beuk en sluit mijn ogen. Langzaam voel ik me wegzakken. Ik kan gewoon echt niet meer.

‘Ren weg, Ruben ren weg nu het nog kan,’ Mijn hart klopt in mijn keel, de rook snijdt in mijn ogen. Ik trek mijn sweater over mijn mond om nog enig sinds normaal te kunnen ademen. Dan zie ik dat het niet mijn sweater is, maar die van Ruben. Met mijn ogen tot pleetjes geknepen bekijk ik mijn handen. Niet mijn handen, maar die van Ruben. Ik voel aan mijn haar en tot mijn schrik voel ik niet mij eigen haar. Maar dat van Ruben, ik ben Ruben. Zweet druppelt over mijn voorhoofd, ik ren weg van de stem, een stal in. De stal is leeg, een grote brandende balk valt voor mijn voeten en ik spring geschrokken naar achteren. De rook word dikker en dikker. Ik hoor een meisjes stem dichtbij me naar me roepen, het is Helena, daar durf ik mijn leven voor te ver wedden. Ik kan het niet verstaan en probeer terug te roepen. ‘Heleen? Waar ben je?’ Hoor ik een stem roepen, en gelijk besef ik dat dat mijn stem is. Nouja, mijn kan ik niet zeggen. Dan staat ze ineens tegenover me, gek genoeg ben ik niet eens bang. Het vuur verspreid zich verder om ons heen. We zitten vast. ‘’Waar is Vìnur? Je zou hem toch mee-nemen?’ Schreeuw ik naar haar. Ze haalt haar schouders op. Mijn keel word gesnoerd door de rook, mijn ogen prikken. ‘Helena, waar is hij?’ Komt er overstuur uit mijn mond. De dikke grijze rook zorgt ervoor dat ik enkel haar silliout nog kan zien. ‘In zijn stal denk ik.’ Hoor ik haar geirriteerd roepen. Net op dat moment klinkt er een hoog gehinnik. Ik ren in de richting van het geluid, dwars door de vlammen. ‘Laat Vìnur nou!’ Hoor ik iemand schreeuwen. En dan zie ik hem, angstig kijkt het dier om zich heen. In de hoek van de box zie ik een waterbak staan. Ik doop mijn sweater er in en trek hem over mijn mond. Mijn shirt knoop ik om Vìnurs ogen, op de hoop dat het hem wat kalmeert. Vluchtig bekijk ik zijn been, waar flink wat bloed uit stroomt, het lijkt mee te vallen. ‘Kom aan jongen, even doorzetten.’ Ik neem hem mee aan zijn lange baard haren, het dier stap dapper door de vlammen. Een brandende hooibaal valt een halve meter voor mijn voeten. Geschrokken loop ik erom heen. Tot mijn schrik, is een deel van mijn broekspijp weg geschroeid. En ik heb het niet eens gevoeld. ‘Helena??!’ Komt er uit mijn mond. In de verte hoor ik haar schreeuwen. Zo snel ik kan loop ik op het geluid af. Al snel heb ik haar bereikt. Het zweet loopt over mijn rug, en voorhoofd. Ik zie hoe Vìnur snuivend adem probeert te halen. Voor het eerst zie ik Helena echt goed, ze ziet er het zelfde uit als nu, op een paar brandblaren en rimpels na. Haar hele bovenarm is vuurrood en haar enkel zit klem tussen een de boxwand en een brandende balk. Snel loop ik naar haar toe, ik zie hoe ze verbeten de pijn wegslikt. ‘Op drie goed?’ Ze knikt. Mijn vingers klemmen zich om het gloeiend hete hout. Ik voel mijn handen zowat onder me wegbranden, maar ik zet door. ‘1, 2’ Ik zet mij tanden op elkaar op de hoop dat het de pijn wat verzacht. ‘3!’ Tegelijk tillen we de balk op. Ik wil het ding aan de kant gooien maar het beland midden op mijn voet, gillend van de pijn laat ik me op de grondzakken. Mijn ademhaling versnelt, maar ik doe mijn best om zo rustig mogelijk te ademen. Ze kijkt me geschrokken aan. Ik doe alsof ik het niet zie. ‘Neem Vìnur.’ Ze lacht alsof dat vanzelfsprekend is. ‘Ik haal hulp oké?’ Ik knik. Ik zie ze in het vuur verdwijnen. De vlammen komen steeds dichter naar me toe. Ik trek het shirt tot over mijn ogen. Vonkjes belanden een meter van me af op de grond. De rook maakt ademhalen bijna onmogelijk. Voorzichtig probeer ik te gaan staan, maar het mislukt. Vloekend ga ik weer zitten. Mijn enkel doet verschrikkelijk pijn, mijn handen branden. Ik slik tegen de tranen, omdat ik weet dat het toch niet zal helpen. Gelukkig is Helena hulp aan het halen. Het dak boven me staat ook in de hens en ik hoop vurig dat hij het nog even houdt. Het stro in de stal fikt steeds verder af. Mijn hele lichaam doet pijn, maar ik moet volhouden. Piepend haal ik adem, de rookt snijdt in mijn keel en mijn natte sweater is inmiddels als niet nat meer. Ik kijk om me heen op de hoop dat er nog een waterbak staat, maar helaas. Waar blijft ze nou? Mijn ogen doen pijn en ik zie niks meer door het dikke rookgordijn. Voorzichtig sluit ik mijn ogen. Zacht zing ik een liedje om mezelf wakker te houden. Het geknetter van het vuur overstemt mijn geluid en ik hoor mijn stem steeds verder weg vagen. Tot dat ik me slap voel worden.

Trillend word ik wakker. Mijn t-shirt is bezweet, al zou het ook douw kunnen zijn. Mijn spieren voelen stijf aan en dan zie ik dat ik nog steeds tegen een boom zit. Ik zucht opgelucht, het was maar een droom. Ik baal ervan dat ik wakker werd, ik wil weten hoe het verder gaat. Ineens snap ik waarom Ruben het niet verteld heeft, hij wil er waarschijnlijk gewoon niet meer aan denken. Ik kan het hem niet eens kwalijk nemen. Waarom ben ik nou weg gerend? Waarom heb ik niet gewacht op wat hij te zeggen had? Misschien kom ik er wel nooit achter. En dan Vìnur, ik snap ineens waarom hij niet weg liep eergisteren. Het meest ben ik boos op Helena, waarom heeft ze nooit iets gezegd. En mijn vader, waarom ging hij weg, zonder ooit nog iets van zich te laten horen. Maar ik ben ook boos op mijzelf, dat ik het nooit gemerkt heb. Ik zet me af tegen de boom en klop mijn broek af. Een klein vogeltje land voor mijn voeten. Zijn vleugeltjes langs zijn lijf gestreken, maar ook klaar om weer weg te vliegen. Weg van hier, dat wil ik ook wel. Zijn kleine kraaloogjes kijken even mijn richting op en dan realiseer ik me dat het net zo’n vogeltje is als vorige keer. Het diertje vliegt weg, de bomen zorgen ervoor dat ik hem zal gauw niet meer zie.

Is nog niet gecontroleerd op spelling en dergelijke, dus kunnen wat foutjes in zitten.

**Geplaatst**: 15-12-13 20:07

Geplaatst: 15-12-13 20:07

Hij kijkt me aan en pakt me bij mijn arm. ‘Lieke, wacht nou even. Asljeblieft.’ Maar ik niet, weer niet. dit deel snap ik niet?

Piepend haal ik adem, de rookt snijdt in mijn keel en mijn natte sweater is inmiddels als niet nat meer.

Met mijn ogen tot Spleetjes geknepen bekijk ik mijn handen

alstje

verder super leuk stuk weer heel spannend!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-13 20:08

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-13 20:08

kionasuppie schreef:
Hij kijkt me aan en pakt me bij mijn arm. ‘Lieke, wacht nou even. Asljeblieft.’ Maar ik antwoord weer niet. dit deel snap ik niet?
Zo had ie er moeten staan.

Piepend haal ik adem, de rookt snijdt in mijn keel en mijn natte sweater is inmiddels als niet nat meer.

Met mijn ogen tot Spleetjes geknepen bekijk ik mijn handen

alstje

verder super leuk stuk weer heel spannend!

Dankje!

**Geplaatst**: 15-12-13 20:14

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 15-12-13 20:14

Moooii!

**Geplaatst**: 15-12-13 20:38

Geplaatst: 15-12-13 20:38

leeeeeeeuk!

**Geplaatst**: 15-12-13 20:39

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 15-12-13 20:39

Super Hannah!

**Geplaatst**: 15-12-13 21:17

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 15-12-13 21:17

Echt heel goed weer!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-12-13 20:16

Geplaatst door de TopicStarter : 16-12-13 20:16

En weer een upje

Mijn hoofd klopt, ik heb echt water nodig. Waar zou ik zijn? Ik staar naar de bomen op de hoop dat ik enige vorm van herkenning zie. Dan herinner ik me wat ruben vertelde over hoe ik zo snel mogelijk bij de grens kom. Maar ik heb helemaal geen kruising gezien, of wel? Hoe ik het ook probeer, ik kan het niet bedenken. Dus besluit ik dat ik beter gewoon zo ver mogelijk rechtdoor kan lopen, kijken hoe lang ik het vol houd en hopen. Vooral hopen. Ik loop tussen hoge rijen bomen, het lijkt op een pad. Alles aan mij doet pijn. Ik loop stevig door, het is een uur of 8 gok ik. Op wat geritsel na is het stil, de wind waait door de boomtoppen. De zon door de bladeren zorgt voor een magische sfeer. In de verte zie ik iets glinsteren. Ik versnel mijn pas op de hoop dat het is wat ik denk dat het is. Nog nooit eerder ben ik zo blij geweest met het zien van water. Ik vergeet alle pijn en ren er heen. Zuchtend stort ik neer langs de waterkant als ik zie dat er groen alg op het water drijft. ‘Wat doe jij hier nou weer zo vroeg alleen?’ Geschrokken draai ik me om. Achter me staat een vrouw van gok ik 25 met een klein hondje. Ze kijkt me verbaast aan. ‘Lang verhaal.’ Zucht ik zacht. ‘Heb je hulp nodig?’ Vraagt ze vriendelijk. Even zwijg ik. ‘Wees nooit te trots om hulp te accepteren als je het nodig hebt meid.’ Dan knik ik langzaam. ‘eigenlijk wel ja.’. ‘Je ziet er niet goed uit, heb je in het bos geslapen vannacht?’ Ik knik beschaamd en vraag me af of dat dan zo duidelijk te zien is. ‘Als je wilt kun je je bij mij thuis opfrissen en misschien wat eten?’ Ik wil niets liever maar probeer enig sinds beheerst te klinken. ‘Heel graag!’ Glimlach ik. ‘Loop maar mee, het is een klein stukje.’

Even lopen we stil naast elkaar zonder iets te zeggen. ‘Zit in je in de problemen?’ Vraagt ze dan. ‘Ja, dat kun je wel zeggen. Waar ben ik eigenlijk?’ Tot mijn verbazing zie in de verte huizen. ‘Dichtbij de grens van Duitsland. Ben je bang dat je moeder je achterna komt?’ Vraagt ze dan. Ik kijk haar geschrokken aan, hoe weet ze dat in hemelsnaam? Ik probeer mezelf gerust te stellen, dat is misschien ook wel een van de meest logische dingen. Maar eigenlijk weet ik ook wel, dat dit gewoon te toevallig is. ‘Hoe weet u dat?’ De vrouw kijkt de andere kant op. ‘Sommige dingen zie je gewoon.’ Antwoord ze. ‘Hebt u misschien een jongen met een lichtbruin paard gezien?’ Besluit ik het er op te wagen. Ze denkt even na en schud dan haar hoofd. ‘Weet je, ik heb ook een dochter. Ze lijkt wel een beetje op jou. Hoe oud ben je?’ ‘Oja? 14.’ Antwoord ik. ‘Zoiets dacht ik al. Heb je dorst?’ Ik knik hevig. Ze glimlacht ‘we zijn er bijna.’ Haar rode haren zijn ingevlochten, enkele plukken hangen losjes langs haar gezicht. Haar gevlekte hondje blijft even staan om te snuffelen. ‘Je bent een bijzonder meisje.’ Constateerd ze. Haar lichte blauw grijze ogen kijken me even aan. De vrouw ziet er niet echt oud uit, maar toch heeft ze een bijzonder wijze blik. ‘Hoezo?’ Vraag ik vriendelijk. Ik zie haar even twijfelen. ‘Heb je ooit gehoord van aura’s?’ Vraagt ze me. Direct geinteresseerd kijk haar aan en knik. ‘De jouwe is bijzonder, zulke heb ik nog niet bij veel mensen gezien. Verder je ogen, ze stralen iets uit. ’ Verward kijk ik haar aan. ‘Heb je bijzondere dingen meegemaakt meisje?’ Ik weet niet wat ik daar op moet antwoorden, eigenlijk weet ik het zelf niet. Want wat is bijzonder? Daarom besluit ik dat maar te antwoorden. ‘Tja, wat is bijzonder?’ Vraag ik met mijn ogen op de grond gericht. Mijn handen zoeken zenuwachtig naar iets om aan te friemelen. ‘Je hoeft het niet te vertellen hoor. Hoe heet je eigenlijk? Mijn naam is Jule.’ Vraagt ze nog altijd vriendelijk. Ik steek beleefd mijn hand uit en antwoord.‘Lieke’ Ik noem opzettelijk geen achternaam, ik kijk wel uit. Wie weet kent deze vrouw mijn ouders ook. Al hoop ik van niet. Ineens besluit ik het erop te wagen ‘Weet u misschien iets van een brand in een stal, enkele jaren geleden?’ Ze glimlacht en denkt even na. ‘Mm, ja een paar jaar geleden heeft het in de krant gestaan. Hij was erbij zeker?’ Verschrikt kijk ik haar aan, hoe weet ze dit? Ondanks haar aardige blik vertrouw ik het niet helemaal. Dit kan ze gewoon niet weten. Gelukkig komen de huizen steeds dichterbij en wijst ze een huis aan. ‘Hier is het. Kom binnen, dan kun je even opwarmen!’ Ze knikt in de richting van de deur. Ik twijfel even en volg haar daarna toch maar. Ik heb toch niks te verliezen.

Het is behaagelijk warm binnen en ik voel me gelijk ‘thuis’. ‘’Wat wil je drinken?’ Vraagt ze me. ‘Wat u over heeft.’ Is mijn antwoord. ‘Appelsapje?’ Ik knik glimlachend. Ze loopt de kamer uit. De keuken waar ik zit is mooi aangekleed met verschillende soorten en maten hartjes. Het ziet er oud maar toch gezellig uit. Een meisje, waarschijnlijk de dochter waar Jule het over had komt de keuken binnen. Ze glimlacht naar me, ze lijkt onwijs op haar moeder, alleen dan met bruin haar. Ik glimlach terug. Ze steekt haar hand uit.‘Caro’ Stelt ze zichzelf voor. Haar haren hangen losjes langs haar gezicht en haar mos groene ogen bekijken me vriendelijk. Ze heeft een bijzondere uitstraling, afstandelijk maar wel vriendelijk. Ik geef haar een hand en noem mijn naam. Ze kijkt me even wantrouwig aan, maar hersteld haar blik gelijk. ‘Heeft mijn moeder je mee genomen?’ Vraagt ze op dezelfde vriendelijke toon als haar moeder. Ik knik ‘Ja. Doet ze dat vaker?’ Vraag ik. Ze haalt haar schouders op ‘meestal zijn zielige diertjes de klos, ze heeft nogal snel medelijden begrijp je.’ Ik knik nogmaals, en voel me zwak dat ik als een zielig diertje word aangezien. De vrouw komt de keuken weer binnen lopen, in haar hand heeft ze een pak appelsap. Ze pakt een grootglas uit een van de kastjes en schenkt hem tot het randje vol. ‘Hee, Caar ben je nu al klaar met je gitaar? Je hebt ehh.. Lieke toch? Al ontmoet zie ik.’ Praat ze tegen haar dochter terwijl ze bezig is met drinken voor haar zelf en Caro. Caro knikt en verteld iets over een of ander moeilijk nummer. ‘Lust je er ook een koekje of een boterham bij?’ Vraagt ze me over haar schouder. ‘Een boterham alstublieft.’ Ze pakt een mes uit de keukenla en smeert een dun laagje boter op een bruine boterham. Ook een flink pak hagelslag komt uit de kast zetten, ze bestrooid de boterham er rijkelijk mee. Caro buigt zich wat naar me toe. ‘Lust je wel hagelslag?’ Fluistert ze lachend, een van haar bruine lokken valt voor haar ogen, ze strijkt hem relaxt achter haar oor. Ik knik en lach terug.

‘Speel je gitaar?’ Vraag ik om het gesprek een beetje op gang te houden. Ze knikt ‘Jap, vanaf me derde. Ik kan je wel iets laten horen als je wilt.’ ‘Tuurlijk leuk!’ Ze loopt de keuken uit, en aan het geluid te horen gaat ze naar boven. Enkele minuten later komt ze terug met een prachtig, houten gitaar. Ze klopt drie tellen met haar vingers op het hout en begint dan te spelen. Ze sluit haar ogen en gaat helemaal op in het liedje. Ik weet zo snel de naam niet, maar ik heb hem wel eens op de radio gehoord. Het klinkt mooi, het lijkt me best gaaf op zoiets te kunnen. ‘Gaaf!’ Zeg ik als ze klaar is. En ik meen het, ze ziet het aan me geloof ik, misschien is ze net als haar moeder. Jule geeft me een bordje met een boterham en zet het glas appelsap voor me neer. Ik doe mijn best om enig sinds netjes te eten, maar ik heb zo’n honger. Kalm neem ik een hap van het broodje, het smaakt me goed. Ik drink het glas in een teug leeg en zie Jule glimlachend toekijken. ‘Wil je het ook leren?’ Vraagt Caro me, haar ogen zijn op de achtertuin gericht. Ik knik enthousiast ‘Graag!’ ‘Ga je mee naar boven? Anders word mams er een beetje gek van vrees ik.’ Grinnikt ze. ‘Helemaal goed.’ We lopen de oude trap op, ze opent een van de glimmend witte deuren en stapt haar kamer binnen. ‘Dit is mijn kamer.’ Bevestigd ze. De muren zijn legergroen geschilderd, de kleur van haar ogen. Het ziet er simpel maar toch gezellig uit. Een groot raam kijkt uit over het bos. Ze trekt een ander gitaar onder haar bed vandaan en geeft hem aan mij. ‘Zo houd je hem vast.’ Knikt ze en ze doet het voor. Daarna verteld ze me waar ik mijn vingers moet houden. Ze speelt een simpel deuntje voor en laat zien hoe ik het na moet doen. Ik wil het net proberen als ik ineens hoefgetrappel hoor. Geschrokken kijk ik uit het raam en stop ik met spelen.

:evaw:

**Geplaatst**: 16-12-13 20:23

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 16-12-13 20:23

Super vet weer en mega spannend! Snel weer een upje ;d

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-12-13 20:27

Re: [VER] Run Away

Geplaatst door de TopicStarter : 16-12-13 20:27

Dankje! Ik ben alweer bezig (niet dat je vanavond nog een upje kunt verwachten hoor.)

**Geplaatst**: 16-12-13 20:37

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 16-12-13 20:37

Goed bezig Hannah echt spannend

**Geplaatst**: 16-12-13 20:42

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 16-12-13 20:42

Super maar niks overhaasten he, gewoon op je gemak doen ;D

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-12-13 20:44

Geplaatst door de TopicStarter : 16-12-13 20:44

MelissaV schreef:
Super maar niks overhaasten he, gewoon op je gemak doen ;D

Haha nee

Maar het gaat best snel op het moment.

**Geplaatst**: 16-12-13 20:52

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 16-12-13 20:52

$_/-\o_$

**Geplaatst**: 16-12-13 21:02

Geplaatst: 16-12-13 21:02

wat een leuk stuk!! ga echt op in je verhaal

hier gaan we weer

Ze pakt een grootglas (spatie) uit een van de kastjes en schenkt hem tot het randje vol.
Ze trekt een andere gitaar onder haar bed vandaan en geeft hem aan mij.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-12-13 21:07

Geplaatst door de TopicStarter : 16-12-13 21:07

kionasuppie schreef:
wat een leuk stuk!! ga echt op in je verhaal

hier gaan we weer

Ze pakt een grootglas (spatie) uit een van de kastjes en schenkt hem tot het randje vol.
Ze trekt een andere gitaar onder haar bed vandaan en geeft hem aan mij.

Dankje! Over die laatste twijfelde ik al, toch fout haha.

**Geplaatst**: 16-12-13 21:54

Geplaatst: 16-12-13 21:54

hahah heb er niet eens over na gedacht... hahahh het stond gewoon apart xd

**Geplaatst**: 16-12-13 23:46

Re: [VER] Run Away

Geplaatst: 16-12-13 23:46

Moooi stukje weer