Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-06-12 17:41

Geplaatst door de TopicStarter : 07-06-12 17:41

Barbie_Blue schreef:
Weer erg goed geschreven!

Thanks!

xmichxrocky schreef:
pfoee, je verhaal heeft me vannacht heel wat nachtrust weggenomen, ik ben om 9 uur begonnen en om 2 uur gestopt omdat ik toch wel moe begon te worden en bijna in slaap viel, maar ik wou niet stoppen,
ik werd om half 2 's middags weer wakker (oeps) en ik ben gelijk weer verder gegaan met lezen,
oh god wat een verschrikkelijk goed verhaal zeg!!! dit is echt het soort verhaal wat mij zo boeit! dit kan ik keer op keer op keer weer lezen totdat ik het uit mijn hoofd ken, en dan weer opnieuw!
ik ben heeeel erg benieuwd naar een nieuwe update!! en als je hem hebt uitgegeven, ga ik hem ook zeker kopen!!
ik baaaal dat ik nu niet verder kan lezen, ik zat er helemaal in

*voelt zich schuldig* :(:)

Fijn dat je het leuk vind!

Als je wil weten hoe het verder gaat met dit verhaal, dan moet je je boktnaam onder deze lijst typen:

Citaat:
Barbie_Blue
TheHorseInn
Wiske23
FemkeRoosje
Jacquelinee_
Eefj33
snackie
sandra1984
breakthelaw
Sylvia_B
LouieDribbie
Rintah
Winniedekoe
Typhoon
Mar_fay
Ronaa94
dustyenmax18
Tijgerr91
monikje
TessaM
shelltje
lisaislisa
Maaike_kealy
Quera
LoveLuckyBoy
Damned
SunxLove
SofieHavan

**Geplaatst**: 07-06-12 18:17

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 07-06-12 18:17

komt er nu nog een nieuw stukje dan?

Of niet...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-06-12 19:26

Geplaatst door de TopicStarter : 07-06-12 19:26

TheHorseInn schreef:
komt er nu nog een nieuw stukje dan?
Of niet...

Ik heb nog +- 4 a 5 updates gepland staan, misschien iets meer, afhankelijk van hoe uitgebreid de updates worden

Eerst volgende komt op z'n vroegst over twee en een halve week, i.v.m. school (toetsweek)

Nog tips?

**Geplaatst**: 07-06-12 19:29

Geplaatst: 07-06-12 19:29

awwwhhh.......

**Geplaatst**: 07-06-12 23:36

Geplaatst: 07-06-12 23:36

pfoee, je verhaal heeft me vannacht heel wat nachtrust weggenomen, ik ben om 9 uur begonnen en om 2 uur gestopt omdat ik toch wel moe begon te worden en bijna in slaap viel, maar ik wou niet stoppen,
ik werd om half 2 's middags weer wakker (oeps) en ik ben gelijk weer verder gegaan met lezen,
oh god wat een verschrikkelijk goed verhaal zeg!!! dit is echt het soort verhaal wat mij zo boeit! dit kan ik keer op keer op keer weer lezen totdat ik het uit mijn hoofd ken, en dan weer opnieuw!
ik ben heeeel erg benieuwd naar een nieuwe update!! en als je hem hebt uitgegeven, ga ik hem ook zeker kopen!!
ik baaaal dat ik nu niet verder kan lezen, ik zat er helemaal in

[/quote]

*voelt zich schuldig* :(:)

Fijn dat je het leuk vind!

Als je wil weten hoe het verder gaat met dit verhaal, dan moet je je boktnaam onder deze lijst typen:

Citaat:
Barbie_Blue
TheHorseInn
Wiske23
FemkeRoosje
Jacquelinee_
Eefj33
snackie
sandra1984
breakthelaw
Sylvia_B
LouieDribbie
Rintah
Winniedekoe
Typhoon
Mar_fay
Ronaa94
dustyenmax18
Tijgerr91
monikje
TessaM
shelltje
lisaislisa
Maaike_kealy
Quera
LoveLuckyBoy
Damned
SunxLove
SofieHavan
xmichxrocky

[/quote]

haha je hoeft je niet schuldig te voelen hoor

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-12 23:01

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-12 23:01

Een eerdere update dan verwacht

. Ik had vanavond even 2 uurtjes vrij gemaakt om te schrijven, hopelijk vinden jullie 'm leuk (naja, leuk, spannend

)

Toen ik naar binnen ging wist ik dat ik mijn ouders niet kon ontlopen. Ooit moest ik toch de confrontatie aangaan. Gek eigenlijk: ik ging toch terug om bij mijn familie te zijn? Om ze terug te zien? Waarom wil mijn hart dan zo graag ergens anders zijn?
Mijn vader loopt op me af, in een onrustige haastige pas, die op een of andere manier totaal niet bij hem past.
Mijn vader. Meteen weet ik wie hij is, zonder dat ik er bij hoef na te denken. Mijn geheugen moet weer aan het genezen zijn.
Een bezorgt gevoel bekruipt me. Zijn gezicht is lijkbleek alsof hij een spook heeft gezien. Wanneer hij dichterbij komt zie ik dat er tranen in zijn ogen staan. Tranen! Ik vraag me af wat er aan de hand is. Waarom deze grote sterke man zo kwetsbaar eruit ziet. Antwoord op die vraag krijg ik al snel. Hij slaat zijn armen om me heen en plet me tegen zijn borst. De lucht word uit mijn longen geperst door de kracht waarmee zijn armen me tegen hem aan drukken. Ik sta daar maar, bevroren als een standbeeld, niet in staat me te bewegen.
Zijn geluidloze snikken gaan over in hortende uithalen. Zijn stemming slaat op me over. Ik voel de opluchting, de liefde, het gemis die hij voelt. Hij heeft me gemist. Het besef doet tranen over mijn wangen lopen (dat ik die nog over heb na al dat gejank met Anna!).
Ik heb een ouder die om me geeft, die wel blij is met mijn terugkomst. Hier deed ik het voor. Hiervoor kwam ik thuis.
Ik sla mijn armen ook om hem heen en voel me weer even een klein kind. Ik sluit mijn ogen. Warme herinneringen drijven naar boven en even lijk ik ze opnieuw te beleven.

‘Papa!’ Ik slaak een hoog gilletje wanneer mijn vader me met een elegante zwaai van de grond plukt.
Met zijn armen gestrekt houd hij me in de lucht en kijkt me met glimmende ogen van plezier aan. ‘Is mijn kleine prinses braaf geweest?’ fluistert hij op een trotse toon.
Ik knik vrolijk en strek mijn armpjes naar hem uit.
Hij brengt me dichter naar zijn gezicht toe, zodat hij me in de ogen kan kijken.
Ik glimlach ondeugend en leg mijn handje tegen zijn wang.
‘Mijn lieve ondeugende meisje,’ fluistert hij, ‘ik heb je gemist.’

‘Ik heb je gemist,’ fluistert hij nu ook.
Hij ontspant zijn armen en houd me een stukje van hem af.
Ik open mijn ogen en bekijk zijn gezicht. Nog steeds heeft hij trotse en sterke trekken, donzige wenkbrauwen en een nette baard. Het enige dat veranderd is, is dat zijn blonde haar grijs geworden is, en de lijnen rond zijn ogen zijn dieper geworden, net als de rimpels op zijn voorhoofd en kin. Voor de rest is hij precies hetzelfde gebleven.
‘Vader,’ fluister ik terug, ‘ik heb u ook gemist.’ Een gevoel van vreugde overspoeld me. Ik ben thuis, echt thuis. Veilig thuis, bij mijn lieve trotse vader die ik kan vertrouwen.
Hij vraagt niet om uitleg waar ik al die tijd geweest was. Ik voel ook geen drang om hem alles in een keer te vertellen. Het voelt alsof ik de tijd heb, alsof hij me de tijd geeft eerst alles zelf op een rijtje te zetten voordat ik alles moet vertellen. Het is alsof er een last van me af valt. Voor het eerst in dagen kan ik me écht ontspannen.
Mijn mond vormt een glimlach. Mijn ogen beginnen te stralen. Even voel ik me weer dat kleine meisje dat door haar vader de lucht in getild wordt. Hij legt zijn grote eeltige hand tegen mijn wang.
Zijn grijs blauwe ogen kijken me doordingend aan, wazig van de emotie. ‘Mijn kleine meid,’ mompelt hij zachtjes.
Ik laat mijn hoofd tegen zijn hand steunen en kijk hem liefdevol aan. ‘Ik ben weer thuis vader,’ antwoord ik.
Een moment van stilte valt voordat hij zijn mond open doet. ‘Blijf thuis,’ zegt hij dan.
Ik schrik van de smekende toon van zijn stem. Er moet iets aan de hand zijn, hij zal zich anders niet zo breekbaar opstellen.
Ik slik zenuwachtig, niet wetend wat ik moet zeggen.
‘Blijf thuis,’ zegt hij nogmaals, op een wanhopige toon.
‘Oké,’ antwoord ik op sussende toon alsof ik een kind aan het geruststellen ben, ‘ik blijf thuis.’
‘Beloof het me!’ roept hij, half in paniek.
Een steek schiet door mijn hart. Er is echt iets goed mis. Ik wil vragen wat er is, maar ik bedenk me. Hij kijkt zo hopeloos dat ik besluit het later wel te vragen.
‘Ik beloof het,’ zeg ik verzekerend.
Hij slaakt een lange zucht van geruststelling. Hij drukt me nogmaals tegen zich aan en aait me over mijn haren. Ik sla mijn armen ook om hem heen en snuif zijn geur op, een mengeling van rozen.... en angstzweet.
Hij maakt zich van me los en loopt sjokkend weg, berooft van zijn levenslust en trots.
Ik sla een hand voor mijn mond en schud ongelovig mijn hoofd. Ik moet erachter komen wat er gebeurd is. Dit kan ik niet langer aan zien. Mijn vader die bang is. Maar waarvoor?

Ik kon natuurlijk verwachten dat ik mijn moeder vandaag nog zou zien. Maar dat ik haar zo snel zou zien, op dit moment, dat had ik niet verwacht.
Dat ze achter de trap vandaan komt geeft me het gevoel dat ze ons heeft staan afluisteren.
Ze loopt, in tegenstelling tot mijn vader, vol zelfvertrouwen en sluwheid op me af. Als een vos op jacht. Haar voeten voor elkaar neerzettend, haar heupen elegant heen en weer wiegend en met haar kin hoog in de lucht geheven. Lokken haar dansen om haar gezicht. Het doet me aan de slangen die om het gezicht van medusa kronkelen denken. Haar ogen staan duivels, vol vuur. De jurk die ze aan heeft is vuurrood en de rok danst om haar slanke benen. Haar lippen, die evenals vuurrood zijn, staan in een rechte woedende streep.
Haar aanwezigheid doet me in elkaar krimpen van ongemak. En angst. Geen liefde, geen warmte, niks voel ik. Zelfs geen gemis. Het liefst zal ik me nu uit de voeten maken, maar iets houd me tegen. Ik sta bewegingloos, alsof ze met haar blik heeft bevroren. Haar stem is honend en krakerig tegelijkertijd wanneer ze mijn naam uitspreekt. ‘Gwen.’
Ik open mijn mond om te antwoorden, maar er komt niks. Ze is voor me tot stilstand gekomen en kijkt me diep in de ogen. Haar ogen staan als die van een cobra die zijn prooi in zicht heeft. Die van mij staan waarschijnlijk als die van een dikke bange muis die weet dat hij eraan gaat.
‘Wat een verassing was het om te zien dat je terug was,’ zegt ze op een rustige beheerste toon.
Nog steeds sta ik als versteend, afwachtend wat er komen zal. Doe normaal Gwen, ze is je moeder! schreeuwt mijn innerlijke stem. Maar ze voelt niet aan als een moeder, als mijn moeder, totaal niet. Ze is angstaanjagend eng, nog enger dan de herinneringen die me te binnen schieten. Alsof ze bezeten is door de duivel. Nee, wacht: alsof ze de duivel in eigen persoon is.

‘Gwen, laat dat! Jij kleine, verdomde meid.’ gilt ze.
Ik schiet terug in mijn stoel, mijn handjes klemmen zich om de armleuningen van angst.
‘Hoe durfde je voor je beurt een koekje te pakken? Hoe durfde je?! Jij onbeschaafde mormel!’
Ik krimp in elkaar van de bestraffende toon.
Ze is opgestaan uit haar stoel en loopt in een driftige pas op me af.
Mijn onderlip trilt en ik doe mijn best niet te gaan huilen. Mijn moeder zou woedend worden als mijn tranen mijn kleding nat en plakkerig zou maken.
Ze komt voor me tot stilstand en buigt zich voorover. Haar gezicht blijft voor de mijne hangen. Haar blik is wild, wild en vol haat. Haar hand trilt, en even denk ik dat ze me zal slaan.
Maar het enige dat ze doet is me aankijken met die angstaanjagende blik, die nog veel pijnlijker is dan een klap.
Mijn knietjes knikken nog erger dan ze op een koude winterdag doen. De binnenkant van mijn benen worden nat. Ik heb het van angst in mijn jurk gedaan. De warmte en natheid van de vloeistof dringt zich door de stof van een blauw geruite jurkje en de rode bekleding van de stoel.
De geur van urine dringt zich door in mijn moeders neus. Ze sluit haar ogen en trilt van woede. Wanneer ze haar ogen weer opendoet zijn haar ogen zwart als roet. Ze grijpt mijn bovenarmpjes beet, waarbij haar nagels zich in mijn vel boren. Mijn huid knapt en bloed stroomt in kleine stroompjes onder haar vingertoppen vandaan, een weg naar beneden banend over mijn witte kinderhuid. Het bloed lijkt haar voldoening te geven.
Die voldoening verdwijnt meteen wanneer ik begin te huilen. Grote tranen rollen over mijn wangen en snikkend geluid komt uit mijn keel.
Ze sist woedend dat ik ‘mijn kop’ moet houden. ‘Het is je verdiende loon,’ grauwt ze. Ze heft haar hand op om me dit keer wel te slaan.
Ik houd mijn armpjes voor mijn gezicht, beschermend tegen de komende klap.
De rustige stem van mijn vader red me. ‘Laat haar met rust, mijn vrouw, ik neem haar wel van je over.’
Haar blik koelt af tot onder het vriespunt. ‘Bemoei je er niet mee,’ snauwt ze naar hem.
Hij legt zijn hand kamerend op haar schouder. ‘Ga maar, ik weet dat je het niet leuk vind om dit soort klusjes op te knappen.’ ‘Nee!’ snauwt ze.
‘Ik zorg ervoor dat ze haar verdiende loon krijgt,’ zegt hij, nog steeds kalm en totaal niet van zijn stuk gebracht.
Ze staat vliegensvlug overeind en draait zich om zodat ze hem in de ogen kan kijken. Ze trekt haar mond open om hem weer af te blaffen, maar zijn blik waant haar tot stilte. ‘Stil,’ zegt hij. ‘Wees stil en verlaat deze kamer,’ vervolgt hij.
Ze kijkt hem nog even aan en briest verontwaardigd. ‘Best,’ snauwt ze dan, en ze beent de kamer uit en slaat de deur achter zich dicht.
Zodra ze weg is draait hij zich naar me om en laat zich op zijn knieën zakken. Hij schud zijn hoofd bij het zien van de bloederige afdrukken van haar nagels. Hij neemt me helemaal in zich op en slaat zijn hand voor zijn mond. ‘Mijn arme meisje,’ fluistert hij in zijn handpalm.
Ik steek mijn handjes naar hem uit, smachtend naar de veiligheid van zijn armen. Hij tilt me op en drukt me tegen zijn borst, de stank en natheid van mijn jurk negerend. Hij wiegt me heen en weer en aait me rustellend door mijn blonde krulletjes. ‘Rustig maar, rustig. Het komt goed,’ mompelt hij terwijl hij me de kamer uitdraagt om me te verzorgen.

Nu staat mijn moeder voor me, en geloof me: ze leek in mijn herinnering al eng, nu lijkt zo nog vele malen angstaanjagender.
Ik verbaas mezelf, overtref mezelf door haar te antwoorden. ‘Inderdaad, ik ben terug,’ zeg ik.
Ze snuift verontwaardigd. ‘Nu al door je man op straat gezet?’ zegt ze met druipende minachting.
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, ik had behoefte om er even uit te gaan, om mijn familie weer terug te zien.
Ze schiet in de lach, die hol klinkt, zonder enige emotie. ‘Behoefte om er even uit te gaan? Denk je er echt zo even uit te kunnen gaan? Denk je dat je dat altijd kan? Zomaar? Kom je daarom in gore, gescheurde kleren, als een zwerver aankloppen? En dan verwacht je met open armen ontvangen te worden?’ lacht ze duivels.
Ik klem mijn kiezen op elkaar. Haat stroomt door mijn aderen. Mijn handen trillen, niet van angst maar van woede. Ik moet me inhouden niet uit te halen en in haar stomme muil te slaan.
Dan ben je net zo erg als haar, zegt mijn geweten. En zoals haar wil je niet zijn.
Ik weet dat mijn geweten gelijk heeft, maar de drang is zo ontzettend groot.. Het enige dat ik hoef te doen is mijn vuist te ballen en met al mijn kracht hem in het midden van haar gezicht te rammen. Het is alsof iemand mijn lichaam over neemt. Een stookvlam ontwaakt in mij. Mijn hand balt zich tot een vuist. Ik breng mijn arm gereed en adem diep in. Nu gaat het gebeuren. Ik zal wraak nemen voor alles wat zij mij heeft aangedaan, anderen heeft aangedaan. En die wraak zal goed voelen. Verdomd goed.

**Geplaatst**: 09-06-12 23:06

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 09-06-12 23:06

wouw heel goed stuk!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-12 23:50

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-12 23:50

xmichxrocky schreef:
wouw heel goed stuk!!

**Geplaatst**: 10-06-12 01:00

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 10-06-12 01:00

wauw!! Heeeel gaaf stuk!

**Geplaatst**: 10-06-12 12:15

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 10-06-12 12:15

1 woord: WOW!! $_/-\o_$

**Geplaatst**: 10-06-12 17:30

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 10-06-12 17:30

Geweldig goed

**Geplaatst**: 10-06-12 20:52

Geplaatst: 10-06-12 20:52

Zeer goed stuk, echt als je begint te lezen, grijpt het je vast en lees je het in 1 adem door. En nog eens, en nog eens...
Ik kijk alweer uit naar het volgende stuk

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-06-12 21:57

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst door de TopicStarter : 10-06-12 21:57

Dankjullie wel! Ik heb echt al zin om het volgende stuk te schrijven, heb zo veel ideeen die ik nog wil uitwerken voor dit verhaal en ik wil het af hebben, zodat ik aan mijn nieuwe schrijfproject kan beginnen :))

Nog even twee weekjes stampen voor school, en dan elke dag schrijven

**Geplaatst**: 11-06-12 12:34

Geplaatst: 11-06-12 12:34

$*\o/*$ $*\o/*$ $*\o/*$

**Geplaatst**: 14-06-12 09:52

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 14-06-12 09:52

Ben 2 weken op vakantie geweest en nu 2 updates!
En ze zijn prachtig!!

**Geplaatst**: 16-06-12 21:38

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 16-06-12 21:38

Ik vind het echt een geweldig verhaal! binnen 2 dagen uitgelezen
(kan nu eindelijk een reactie plaatsen! haha)

**Geplaatst**: 17-06-12 01:02 · **Anoniem** **Geplaatst**: 17-06-12 01:02 Soms is wraak zoet.............

Geplaatst: 17-06-12 01:02

Soms is wraak zoet.............

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-06-12 10:58

Geplaatst door de TopicStarter : 17-06-12 10:58

Jacquelinee_ schreef:
Ben 2 weken op vakantie geweest en nu 2 updates!
En ze zijn prachtig!!

SunxLove schreef:
Ik vind het echt een geweldig verhaal! binnen 2 dagen uitgelezen
(kan nu eindelijk een reactie plaatsen! haha)

Dankje

Sylvia_B schreef:
Soms is wraak zoet.............

Heel zoet

**Geplaatst**: 17-06-12 23:33

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 17-06-12 23:33

Gaaaaf!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-06-12 22:16

Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-12 22:16

Dankje

Nieuwe update, had even zin om tussen het leren doen iets ontspannend te doen!
Enjoy

Het zou ook verdomd goed aan gevoeld hebben, als ik haar ook echt geraakt had. Maar ik heb te lang getwijfeld.
Ze heeft het gevaar al geroken. Ze haalt uit als een gifslang, haar vuist hard tegen mijn slaap aan ketsend. Haar knokkels boren zich in mijn huid en klappen tegen mijn schedel.
Door de enorme kracht wankel ik en struikel over mijn eigen voeten. Ik ben mijn oriëntatie vermogen totaal kwijt, verlies mijn evenwicht en val achterover. Ik probeer de val nog met mijn armen af te weren, maar ze leiden een geheel eigen leven. Met een klap komt mijn hoofd op de koude tegels terecht. Even is alles zwart. Een bonkend gevoel in mijn achterhoofd verteld me dat ik er niet alleen een blauwe plek en een grote bult krijg, maar voor de komende dagen ook niet veel meer zal kunnen doen dan op bed te liggen. Trut.
Wanneer ik mijn ogen open doe, dansen de zwarte vlekken voor mijn zicht. Maar ik zie door de opkomende tranen heen haar gemene glimlach. Niet huilen, spreek ik mezelf in mijn hoofd toe. Dat gun ik haar niet. Ik mag niet breken. Ik probeer sterk te zijn, mezelf bij elkaar te rapen.
Ik zet mijn handen stevig op de vloer neer en probeer omhoog te komen. Maar zodra ik overeind kom voelt het alsof ik een baksteen tegen mijn hoofd heb gehad. De pijn is verschrikkelijk.
Ze kijkt fascinerend toe hoe ik vecht om overeind te komen. ‘Als je denkt dat je met mij kan sollen, dan heb je dat mis,’ zegt ze met een koude en nonchalante stem.
‘Als je denkt mij te kunnen sollen, heb jíj het mis,’ grom ik terug.
Ze schiet in de lach en slaat haar hand voor haar mond. Al hoofdschuddend kijkt ze me aan, met een kleinerende blik in haar ogen. ‘Ik heb toch al duidelijk gemaakt wie hier de baas is,’ zegt ze neerbuigend.
‘De baas? Is dat hoe jij jezelf noemt?’ snauw ik. Bij het versterken van mijn toon schiet de pijn door mijn hele schedel. oliebol. Dit hou ik niet lang meer vol.
‘Dat is niet hoe ik mijzelf noem, dat is wat ik bén,’ corrigeert ze me.
Mijn woede wakkert aan. Als ik kon zou ik haar nu naar de hals vliegen. Ik zou haar luchtpijp dicht willen knijpen en haar domme kop tegen de tegels aanslaan. Te laat.
Ze voelt de verandering van mijn stemming feilloos aan. Ze draait zich om een loopt rustig en zelfverzekerd weg.
Zodra ik me ontspan knap ik. Mijn handen grijpen naar mijn bonkende hoofd, die uit elkaar lijkt te knappen. Ik gil het uit van de pijn en wanhoop, dat eindigt in een zacht gesnik.
Ik ging zo op in mijn leiden dat ik niet eens had gemerkt dat ze halverwege de gang zich omgedraaid had, tot ze sprak: ‘Het wordt nog veel erger, als je hier blijft.’ Met die woorden verdwijnt ze uit mijn zicht.

Wanneer ik wakker word lig ik op mijn eigen bed. Ik draag dezelfde kleren als gisteren. Blijkbaar was ik in shocktoestand naar boven gesloft en meteen in slaap gevallen zodra mijn hoofd het kussen raakte.
Mijn hoofd.. Ik voel voorzichtig tussen mijn haren en voel een fikse bult zitten op de plek waar mijn hoofd met de grond in aanraking kwam. Mijn slaap voelt opgezet, maar het doet behalve de spanning niet echt pijn. Blijkbaar valt de schade wel mee.
Ik ga rechtop zitten en kijk door het raam naar buiten. De zon staat al hoog aan de hemel, wat betekend dat het ergens in de middag moet zijn. Niemand is me wakker komen maken.. Ik spits mijn oren en probeer geluiden in het huis op te vangen. Niks. Stilte. Abnormaal stil. Normaal is het nooit zo stil. Misschien moet ik maar is een kijkje nemen waar iedereen is..
Ik schuif mijn voeten in een paar pantoffels en sla een badjas om me heen.
Voor ik mijn kamer verlaat kijk ik nog een keer achterom. Mijn blik valt op de grote spiegel aan de muur. Ik zie een vrouw. Ze kijk me met grote, vermoeide ogen aan. Onder haar ogen zitten grote donkere kringen. Haar lippen zijn gebarsten en haar mondhoeken hangen naar beneden. Haar donker blonde haar hangt slap en futloos over haar schouders, eindigend in dode punten. Haar lichaam is mager. Puntige schouders, uitstekende ribben en dunne armpjes. De enige plek dat geen teken van vermagering vertoond, is haar buik. De kleine heuvel lijkt te stralen. Het enige gezonde en mooie gedeelte van haar lichaam.
Het zweet breekt me uit. Ik beweeg voorzichtig mijn hand naar mijn buik toe. De vrouw doet hetzelfde. Wanneer ik met mijn vingers de huid van mijn buik aanraken, dringt het besef tot me door. De vrouw in de spiegel kijkt me geschokt aan. Ik kijk mezelf geschokt aan. Ik ben de vrouw in de spiegel. Ik ben zwanger. Ik zoek met mijn hand hou vast, proberend niet om te vallen. Mijn vingers vinden een stoel. Angstig klem ik me vast aan het hout en laat me voorzichtig in de zitting zakken. Misselijkheid overmant me. Sprakeloos, gedachteloos, richt ik mijn blik weer op het spiegelbeeld. Die afgetakelde, verwaarloosde vrouw ben ik.
De afgetakelde, verwaarloosde, ongelukkige en zwangere weduwe. Met een kind van een man die ik haat. Ik sluit mijn ogen en bijt op mijn al kapotte lippen. ‘Rustig blijven,’ spreek ik mezelf toe. Mijn stem klinkt zwak een krakerig. In een jaar tijd ben ik oud geworden. Volwassen geworden. En wat voor een volwassene... Geen wonder dat mijn moeder teleurgesteld in me is, dat ze me weg wil hebben.
Voetstappen op de trap.
Angstig kijk ik om me heen. Ik wil niet zo gevonden worden. Ik wil niet dat iemand me ziet. Me zó ziet.
Voor ik ook maar een ontsnappingspoging heb bedacht komt Anna binnen. Haar kastanje bruine haar valt vloeiend om haar stralende gezicht. De glimlach om haar mond verdwijnt meteen wanneer ze ziet in wat voor een staat ik mankeer.
‘Gwen!’ roept ze uit. Ze dribbelt naar me toe en valt op haar knieën voor me neer. Bezorgt pakt ze mijn hand vast en kijkt me met grote ogen aan.
Ik weiger haar aan te kijken.
‘Wat is er?’ fluistert ze.
Ik slik zenuwachtig en trek mijn hand uit haar greep. ‘Niks,’ mompel ik. Ik staar naar beneden, naar mijn buik die naar me terug lijkt te staren.
Ze volgt mijn blik en slaakt een gilletje van opwinding. ‘Je bent zwanger!’ gilt ze vrolijk.
Ik moet een poging onderdrukken om mijn hand niet voor haar mond te slaan. Het laatste wat ik wil is dat mijn ouders haar horen.
Anna merkt niks van mijn stemming en babbelt er opgewonden op los. ‘Vandaar dat je er zo gehavend uit ziet, je bent vast ontzettend misselijk, dat geeft niks hoor, dat is normaal. Maak je maar geen gerust, het is juist een goed teken. Dat betekend dat het echt is, geen schijn. Ik kan wel speciale thee maken zodat je wat beter slaapt, want zo te zien heb je je slaap wel nodig! Wat zal Black blij zijn! Weet hij het al? Ik weet zeker dat jullie een super gezin vormen Gwen! Misschien moet je wel je bruidsjurk aanpassen, maar dat komt wel goed. O, ik kan niet wachten tot....’ Meer van haar geratel hoor ik niet.
Het enige waar ik aan kan denken is Russels gezicht. Voor hij dood ging, toen hij dood ging. Mijn kind is van hem. Wat moet ik doen? Wat gaat er gebeuren? Ik wil dit kind niet. Wat als ‘het’ op hem gaat lijken? Hoe zal ik het moeten opvoeden? Ik moet er van af.
‘Gwen? Lieverd, je moet wat eten, je baby heeft voedingstoffen nodig.’ Anna kijkt me enthousiast aan. Ik knik langzaam, weggezonken in gedachten. Ze ondersteund me en helpt me voorzichtig overeind.
‘Kom, ik leg je op bed, je moet rusten,’ zegt ze.
Terwijl ik onder de dekens kruip en de lakens tot onder mijn kin optrek, schiet Anna de deur uit om wat te eten te halen. Niet veel later komt ze terug met een uitgebreid ontbijt.
Ik verbaas me erover hoe snel ze het heeft kunnen klaar maken. Ze voert me als een klein kind en veegt de kruimels van mijn kin. Als ik mijn eten op heb en mijn ogen vermoeid dichtdoe, vraagt Anna me hoe lang ik al weet dat ik zwanger ben.
Als antwoord op haar vraag haal ik mijn schouders op.
‘O, hier kwam ik eigenlijk voor,’ zegt ze terwijl ze in haar tas graait. ‘Ik hoorde je voetstappen dus wist ik dat je wakker was, en ik dacht dat je wel wou weten dat je post had.’
Mijn hart staat voor een paar seconden stil. Post. Van wie? Toch niet van Jacob? Toch niet van Russel? Russel was toch dood? Wie ken ik nog meer buiten mijn familie om? Niemand toch? ‘Hebbes!’ zegt ze blij terwijl ze me nonchalant een chique witte envelop overhandigt. Van schrik slaak ik een gilletje en vergeet mijn zwangerschap totaal als ik het handschrift waarmee mijn naam geschreven is herken.