Bokt.nl

Todd slikt. Waar doet hij nou zo moeilijk over? Het is een kwestie van zeggen dat hij het zelf gedaan had. Zou hij bang zijn?
Ik kijk hem angstig aan, maar hij doet echt niets. De bewaker kijkt van Todd naar mij en weer terug. "Nou? Komt er nog wat van?" vraagt hij ongeduldig.
Todd knikt. "Ik heb het zelf gedaan, ze heeft er niets mee te maken," zegt hij met een trillende stem. Hij staat op en loopt zelfverzekerd naar de bewaker toe.
"Dacht je dat ik daarin zou trappen? Het is onmogelijk dat je zelf uit die touwen kan komen!" bijt de bewaker hem toe en richt zich weer op mij. "Jij gaat straf krijgen, vrouwtje!" grinnikt hij.
Ik kijk Todd angstig aan. Waarom wil de bewaker hem nou niet geloven? Hij weet natuurlijk niet dat Todd een expert in knopen is, misschien dat het daardoor komt.
Todd kijkt de man aan. "Meneer, ik zeg u dat ze er niets mee te maken heeft. Laat haar alstublieft gaan, straf mij." Ik kan de trilling in Todd's stem horen.
De bewaker schudt zijn hoofd. "Dat jij het lef hebt om mij tegen te spreken, jongetje!" buldert hij. "Jullie krijgen gewoon allebei een straf!" Ook Todd wordt nu door de sterke bewaker bij zijn kraag gepakt en de bewaker neemt ons mee naar een deur waarop staat: Geen toegang.
Hij klopt drie keer kort op de deur, wacht dan even en klopt dan nog twee keer. Waarschijnlijk een code om toegang te krijgen tot de kamer.
De deur wordt opengedaan door een andere bewaker en laat ons binnen. In het kamertje staat het blauw van de rook.
Er staat een rode stoel achter een bureau, de stoel staat omgedraaid. "Wat is er, Bill?" bromt een stem."
De bewaker zet ons neer en antwoordt: "Deze twee zijn lastig, ik vond dat we ze moeten straffen. Hij peutert aan zijn nagels, het is duidelijk te zien dat hij zenuwachtig is.
De stoel draait om. "Oké Bill, vertel eens wat er gebeurd is," zegt de man die in de stoel zit. De man heeft een dikke buik, een heel grote snor en hij is boven op zijn hoofd kaal.
Bill vertelt het verhaal en daarna wordt hij verzocht weer naar buiten te gaan.
"Dus kinderen, jullie krijgen dus straf." zegt de man rustig. Zo rustig zelfs, dat hij helemaal niet slecht lijkt. Maar dat was hij dus wel.
"Jullie mogen twee dagen in de kerker doorbrengen. Dan denk je misschien, dat is niet zo erg, maar het is er steenkoud. En jullie krijgen dus geen deken of iets anders wat jullie warm houdt."
Todd en ik kijken elkaar aan en slikken. Hoe koud zou het in die kerker zijn? Dat zullen we dus zo weten.
We worden nu door een andere bewaker naar een trappenhuis gebracht. We moeten helemaal naar beneden. Het zijn wenteltrappen, eindeloze wenteltrappen.
Als we beneden zijn weet ik niet wat me overkomt. In Afrika is het nooit kouder geweest dan twintig graden, hoeveel graden zou het hier wel niet zijn? Ik ril van de kou en begin te klappertanden. We komen langs allemaal cellen, er zitten meer mensen in. Ze zien er onderkoeld uit, helemaal blauw van de kou. Ik word er bang van, vooral als ik in de laatste cel een skelet zie liggen. Zou het met ons ook zo gaan aflopen?
Ik hoop het niet. We worden in een cel geduwd en de bewaker rent snel weer weg. Waarschijnlijk wil hij zo snel mogelijk weg uit deze kou.
Dat begrijp ik wel, dat wil ik ook. Todd gaat verslagen tegen de koude muur zitten en kruipt helemaal in elkaar.
Ik ga maar naast hem zitten en kruip tegen hem aan. Het is maar afwachten wat er zou gebeuren.

**Geplaatst**: 16-09-05 20:58

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 16-09-05 20:58

erg spannend.. het moet uiteindelijk wel goedkomen hoor

!!

**Geplaatst**: 17-09-05 06:28

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 17-09-05 06:28

SPANNEND

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-09-05 12:27

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 17-09-05 12:27

Ik heb een gastenboek aangemaakt waar je je reacties kwijt kunt over het verhaal.
Dat scheelt hier weer wat minder one-liners..

Dit is hem:
http://tza.mygb.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-09-05 13:41

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 17-09-05 13:41

“Todd, ik ben bang...” Ik kijk in Todd’s ogen en zie dat er ook in Todd’s ogen angst te zien is. “Rustig maar Eli, het komt goed. We overleven dit wel.” Hij glimlacht en slaat zijn armen over elkaar.
Opeens horen we gerommel in de richting van het trappenhuis. Er klinkt een gil en ik hoor snelle voetstappen op de trappen.
Er rent een jongen onze kant op, hij heeft sleutels in zijn hand. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en de jongen komt mij bekend voor. Het is Tony! Opgewonden spring ik op, de pijn in mijn been negerend. Ook Todd komt overeind en we lopen naar de deur.
“Tony, wat doe je hier?!” roep ik uit. Ik steek mijn hand door de tralies en trek Tony naar me toe.
“Eli! Eli!” schreeuwt iemand. Er komt een meisje aangerend, Mira zo te zien. Ze is buiten adem en kijkt angstig achterom. “Snel Tony, maak die deur open! Dadelijk komt die bewaker eraan!” roept ze in paniek.
Tony worstelt met de sleutels en heeft dan toch de goede sleutel te pakken. Snel steekt hij die in het slot en de deur gaat open.
Ik omhels Tony en Mira, maar niet lang, want er komt al een bewaker aan. “Kleine etters!” roept hij boos, terwijl hij op ons af komt rennen.
“Snel, verspreiden!” commandeert Todd. Allemaal rennen we een kant op en de bewaker weet niet waar hij moet kijken. Tony is snel en rent vliegensvlug langs de bewaker. Die grijpt naar Tony, zonder succes.
Ook Todd doet een poging om langs de bewaker te komen, maar hem lukt het niet. De bewaker heeft hem bij zijn haar gegrepen en Todd schreeuwt om hulp.
Mira en ik grijpen in. Allebei rennen we langs een kant van de bewaker en kietelen hem in zijn zij. Doordat de bewaker moet lachen, laat hij Todd los en we zetten het op een lopen. De bewaker rent ons achterna, maar wij zijn sneller.
Helemaal buiten adem komen we buiten. Ik kijk om en zie niemand. Geen bewaker die ons verder is gevolgd. Blijkbaar kon die ons niet meer bijhouden. We zakken met zijn vieren neer op de grond. Mijn longen doen zeer, dat komt vast doordat het zo koud was daar beneden.
“Vertel eens, waarom hebben jullie ons gered?” hijgt Todd. Hij staat op en helpt iedereen overeind.
Verbaasd kijken Tony en Mira elkaar aan. “Wat is dat nou weer voor een vraag? Wat denk je, we konden jullie daar toch niet laten zitten!” roept Tony uit. Hij kijkt Todd aan en Todd slaat zijn ogen neer. Hij heeft wel door dat het niet de goede vraag is.
Nu ik even nergens aan denk, voel ik die stekende pijn in mijn been weer. Het doet nu echt heel zeer en ik knijp mijn ogen dicht. “Au...” kreun ik, terwijl ik over de grond rol.
“Elisabeth, gaat het wel?” Mira staat op en loopt bezorgd naar me toe. “Wat heb je?”
“Het is mijn been, mijn been!” kreun ik in paniek. Ik krijg tranen in mijn ogen en Mira weet niet wat ze moet doen.
Todd rent naar een bewaker toe en vraagt om hulp, maar de bewaker negeert hem. Net op dat moment komt er iemand onze kant op. Hij ziet er boos uit en Tony zegt: “Nee, niet nog meer...”
Maar de man komt niet op ons af, maar loopt rechtstreeks naar binnen. Een kwartier later komt hij weer naar buiten en wenkt dat we mee moeten komen. Ik kom niet overeind, mijn been doet teveel pijn.
Todd neemt me in zijn armen en hij loopt met de anderen achter de man aan.
“Leg haar maar hierop.” De man slaat met zijn hand op een kar en Todd legt me erop. Zelf moeten ze er ook op gaan zitten en de man gaat voorop zitten. Voor de kar staan paarden, die door de man worden aangedreven.
Ik word een beetje zenuwachtig, wat zou de man met ons gaan doen?

reacties graag hier

**Geplaatst**: 17-09-05 16:45

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 17-09-05 16:45

meer! je schrijft enorm boeiend

**Geplaatst**: 18-09-05 10:09

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 18-09-05 10:09

Ik ben het met pharagirlke eens

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-09-05 13:12

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 18-09-05 13:12

Hè bah, ik heb helemaal geen inspiratie...
Ik ben nu alweer met een ander verhaal bezig, het eerste deel staat onder de naam:wie weet een titel?

**Geplaatst**: 21-09-05 12:40

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 21-09-05 12:40

wil je wel verder gaan ? ik ben namelijk erg nieuwschierig (A)

**Geplaatst**: 21-09-05 14:15

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 21-09-05 14:15

Ja, je moet echt doorgaan,..

Vind dit verhaal echt heel mooi, ook omdat het eens over iest anders gaat

Je moet zeker doorgaan

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-09-05 16:51

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-05 16:51

Ik ga verder hoor, maar ik heb het op het moment superdruk op school enzo..
En heb bovendien ook niet veel inspiratie.

Maar ik ga zo snel mogelijk door.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-09-05 19:24

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-05 19:24

We rijden over eindeloze, hobbelige weggetjes, niemand die woorden met elkaar wisselt. Uiteindelijk komen we bij een huis aan. Het is geen groot huis, meer gewoon een boshutje. Ik vraag me af wat we moeten doen.
De man zorgt dat Todd me naar binnen brengt. Als ik uit een raam kijk zie ik daarachter enorme velden met appelbomen. Ze zijn veel groter dan de velden van hiervoor.
“Zo jongens, nu zijn jullie mijn slaven. Ik heb jullie gekocht, dus jullie moeten alles doen wat ik wil!” commandeert de man. Vreemd, net leek hij nog aardig, ik dacht eigenlijk dat hij ons zou redden. Blijkbaar worden we hier nog harder aangepakt.
Ik krijg krukken en een mand in mijn armen geduwd. “Jij gaat appels plukken, alle appels moet geplukt worden. Je gaat door tot je alles hebt geplukt, dat zal denk ik nog wel een paar weken duren. Je werkt van zonsopgang tot zonsondergang.” De man duwt mij in de richting van de deur, ik moet gelijk aan de slag. Stiekem blijf ik om de hoek staan om te horen wat de anderen te doen krijgen.
“Jullie gaan met mij mee,” hoor ik de man zeggen. Ik besluit ze te volgen, wat niet gemakkelijk is. De man kijkt steeds achterom, waardoor ik me steeds moet verstoppen. Ik volg ze naar een grote berg, een grijze berg zonder begroeiing erop. Er is een soort van ingang, met een lift. Ik weet niet wat het is, dus ik kom dichterbij om uit te vinden wat ze moeten doen.
“Jullie gaan hier in de mijn werken. Jullie,” Hij wijst naar Mira en Todd, “gaan met deze pikhouwelen de gangen groter maken en zoeken naar kostbare edelstenen en dat soort dingen. En jij, klein jochie, gaat een kar trekken met het afval aan stenen. En denk dan niet, dat is gemakkelijk, zo’n karretje trekken, want dat is het niet. Die karren wegen bijna negentig kilo als ze vol zijn. En je trekt ze pas als ze vol zijn!”
Ik kan mijn oren niet geloven. Arme schatten, wat moeten ze vreselijk werk doen! Ik ga snel achter een grote rots zitten als de man terugloopt. Als ik weer tussen de appelbomen loop, duik ik er gelijk in, zodat de man me niet meer kan zien. Ik begin maar met plukken, hoe eerder ik begin, hoe eerder ik klaar ben.
Als het donker is ga ik terug naar het huisje. Voor het huisje liggen slaapzakken. O nee, moeten we buiten slapen? Deze man is nog veel erger dan die ervoor! Ik zie naast de slaapzakken appels liggen, dat zal dan wel ons eten zijn. Wat kon je hier anders eten?
Ik blijf buiten wachten, tot de man buiten komt. Ik heb de hele dag een kar met manden appels achter me aangetrokken en nu ben ik doodop. De man wijst naar een schuur die naast het huis staat. “Laad daar de manden uit en kom daarna hier om te eten en te slapen.”
Ik doe wat me gezegd wordt en loop de schuur in. Als ik na een kwartier klaar ben met uitladen, zie ik Mira, Tony en Todd uitgeput aan komen sjokken. Ik heb medelijden met ze. Als je hun werk vergelijkt met mijn werk, lijkt het wel alsof ik voorgetrokken word.
Ze ploffen alledrie op een slaapzak neer met een appel in hun mond. Ik ga naar ze toe. “Hoi jongens, hoe ging het vandaag?” vraag ik voorzichtig.
“Vermoeiend, zwaar en pijnlijk,” antwoordt Mira. Ze is de enige die nog wakker is. Tony en Todd zijn met de appel in hun mond in slaap gevallen. Ik haal de appels uit hun mond, straks zijn hun kaken verlamd.
Het buitenlicht gaat aan, de man komt naar buiten. Mira en ik zitten nog te praten, maar kijken op als de man met een boos gezicht naar ons kijkt. “Ik probeer te slapen! Koppen dicht jullie!”
Mira en ik gaan gelijk liggen. Het is ijskoud, ik lig te klappertanden. Mira en de jongens liggen allang te slapen, ze zijn vast te moe om over de kou na te denken. Ik probeer aan het warme Kenia te denken, misschien krijg ik het dan van binnen wat warmer. Het heeft geen zin, de rillingen lopen nog steeds over mijn lijf. Als ik rechtop ga zitten, hoor ik iets ritselen bij de bosjes. Als ik in het donker tuur, om te kijken wat het is, zie ik dat het een vreselijk eng beest is.

**Geplaatst**: 21-09-05 19:52

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 21-09-05 19:52

erg spannend ga zo maar door

.. hoop wel dat het goed komt hoor

!

**Geplaatst**: 21-09-05 20:45

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 21-09-05 20:45

Ja goed zo,.. en dan zeg je ik hebgeen inspiratie, nou ik vind het heel goed gaan hoor

Ga vooral zo door

**Geplaatst**: 23-09-05 11:37

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 23-09-05 11:37

echt mooi verhaal. ik heb net alles gelezen... wanneer schrijf je nog een stuk???

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-09-05 16:37

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 23-09-05 16:37

Ik ga nu weer even een stukje bijschrijven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-09-05 17:40

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 23-09-05 17:40

Ik gil van angst. Voor mij ligt een enorm dikke slang. Ik deins achteruit en schud aan Todd’s arm. “Todd, help!” Todd wordt niet wakker, hij draait zich om en slaapt verder. Achter mij klinken voetstappen. “Wat is hier aan de hand?” zegt een boze stem. Ik draai me om en zie de man weer staan. Hij heeft een rood hoofd van woede, want ik heb hem weer wakker gemaakt.
“Meneer, er is zit hier een enorme slang,” zeg ik, terwijl ik met een trillende hand in de richting van de slang wijs. Opeens is de slang weg.
“Welke slang? Ik zie geen slang!” Hij geeft me een klap in mijn gezicht. “En laat ik je nou niet meer horen!” Stampend loopt hij weer naar binnen en slaat de deur hard achter zich dicht.
“Hoe kan dat nou? Ik heb hem echt gezien!” fluister ik verward tegen mezelf. Ik wrijf over mijn wang, die klap kwam hard aan. Angstig kruip ik weer terug in mijn slaapzak. Ik denk nog steeds dat daar ergens een slang zit!
Slapen lukt die nacht niet meer. Ik lig de hele nacht te woelen en te draaien. Als ik bijna lig te slapen, komt te zon net op, tijd om op te staan dus. Ik hoor het zuchten en steunen van de anderen naast me.
Die zijn duidelijk nog heel moe van de vorige dag. Ook de baas komt het huis uit en geeft ons allemaal weer een appel, daarna moeten we weer aan het werk. Ik zie de anderen weer vertrekken naar de mijn en ik doe weer mijn dagelijkse werk tussen de appelbomen. Als ik net een mandje op de kar zet, hoor ik een motor aanslaan. Ik besluit te kijken wat er aan de hand is en ga achter een appelboom in de voorste rij staan. De baas zit op een tractor met een enorme kar met manden appels. Die gaat waarschijnlijk de appels verkopen.
Ik hoor hem tegen een medewerker zeggen dat hij morgen terugkomt. Mooi, tijd om te kijken hoe het er in die mijnen aan toe gaat. Behoedzaam sluip ik naar de mijnen toe en ga met de lift naar beneden.
Hoe lager ik kom, hoe warmer het wordt. Als ik beneden ben ga ik snel achter een steen zitten, om niet gezien te worden. Het is een kleine ruimte, ik zie nu alleen Todd en Mira. Het zweet staat hen op het voorhoofd en ik kan zien dat ze het moeilijk hebben. Bij hen staat een man met een zweep. Ik zie Mira haar pikhouweel loslaten om het zweet op haar hoofd af te vegen, maar dat had ze niet moeten doen. Ze krijgt gelijk een klap van de man met de zweep. Ik wend mijn ogen af, ik wil dit niet zien. Nog meer slagen volgen, dat kan ik duidelijk horen. Als het afgelopen is, durf ik pas weer te kijken. Er stroomt bloed over Mira´s rug en er rollen tranen over haar wangen. Op dat moment komt Tony via een gangetje binnen. Hij trekt een kar achter zich aan, een kar die nog groter is dan hijzelf. Ik vind het vreselijk om mijn bloedeigen broertje zo te zien zwoegen, hij is nog zo jong!
Ik hoor een schelle fluittoon en de man met de zweep gaat in het liftje naar boven. Ik kom achter de steen vandaan, blijkbaar is het pauze voor de medewerkers.
“Tony, Mira, Todd,” fluister ik. Mira en Todd kijken verschrikt op, ze hadden me hier denk ik niet verwacht. Tony is net iets te enthousiast om me te zien en schreeuwt: “Eli! Wat doe jij nou hier?!”
Ik hoor de kabel van het liftje weer schuren en snel ga ik weer achter de steen zitten.
“Wat is er aan de hand?!” buldert de stem van een man. Ik zie dat Tony snel de ruimte verlaat, de kar achter zich aantrekkend. Mira en Todd werken zo normaal mogelijk door.
“Niets meneer, er liep net een spin over de wand,” zegt Todd onopvallend. De man haalt zijn schouders op en stapt de lift weer in. Een rilling gaat door me heen, straks was ik betrapt!
Mira en Todd houden weer op met hun werk en vegen hun voorhoofd af. “Eli, wat doe je hier? Straks merkt de baas dat je weg bent!” Todd probeert rechtop te staan, maar dat gaat niet. Hij kreunt en wrijft over zijn rug. Ook Mira kan niet meer rechtop staan, als ze zich omdraait zie ik allemaal striemen met bloed op haar rug zitten.
“Mira, gaat het wel? Je hele rug zit onder het bloed!” roep ik zachtjes uit.
Mira lijkt te schrikken van wat ze net gehoord heeft. “Wat? Zit ik onder het bloed?” Ze wordt bleek en valt neer op de grond. Ze heeft nooit goed tegen bloed gekund van anderen, maar bij haarzelf is het een ramp.
“Mira! Meisje, gaat het wel?” vraag ik bezorgd. Ik buk en schud aan haar arm. Ze geeft geen kik.
“Todd, roep om hulp, als ik dat doe betrappen ze me!” roep ik in paniek, terwijl ik alvast weer achter de steen ga zitten. Todd roept om hulp en even later komen er twee mannen via de lift naar beneden.
“Ze viel plotseling flauw,” zegt Todd tegen hen. De mannen nemen haar mee naar boven.
“Todd, ik moet gaan, straks zijn er andere mannen die ontdekken dat ik niet aan het werk ben.” Ik geef Todd een kushandje, hij doet hetzelfde. Snel zorg ik dat de lift weer beneden kom en glip erin. Als ik boven kom staan de twee mannen voor de lift te wachten. O nee...

**Geplaatst**: 23-09-05 18:03

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 23-09-05 18:03

ooh wat spannend maar mooi geeindigd zeg
wanneer komt het volgende stukje ik heb er nu al zin in

**Geplaatst**: 23-09-05 19:55

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 23-09-05 19:55

echt ontzettend spannend ik hoop dat ze wel kunnen ontsnappen ofzo

.. je schrijft goed! ga zoo door

!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-09-05 22:17

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 23-09-05 22:17

“Wie ben jij?!” vraagt één van de mannen met een boos gezicht.
“Ik, ik moest...” Ik weet niets te zeggen, ik kan niet zo snel een smoes bedenken. Ik duw de mannen weg en zet het op een lopen. Ik ren, ik ren, ik weet niet eens waar ik heen ren. Het enige waar ik aan denk is dat ik niet gepakt wil worden door die mannen. Op een gegeven moment houd ik het niet meer en stop ik met rennen. Ik sta nu tussen de appelbomen, verderop zie ik een huisje staan. Ik hoor geritsel en naast me is iemand bezig met appels plukken.
Ik ren snel naar het huisje toe, misschien zijn daar mensen die ons willen helpen. Er komt net een man uit het huis gelopen. Hij ziet er groot en sterk uit en heeft een wit hemd aan. “Meneer, help ons! Mijn vrienden en ik worden als slaven gebruikt, verderop!”
De man begint te lachen. “Dacht je dat ik je daarmee zou helpen? Ik run hier zelf een slavenbedrijf! Maar ik kan je wel helpen, je mag voor mij werken, jij en je vrienden hoeven hier alleen maar elke dag in de appelvelden te werken!”
Ik denk goed na. Dat zal beter zijn dan in de mijn te werken. “Dat wil ik, kunt u ons daar weg krijgen?”
De man knikt. “Bij welk bedrijf werk je nu? Bij Petersons?” vraagt de man.
Ik haal mijn schouders op. “Ik weet niet hoe het bedrijf heet,” antwoord ik. “Ik weet alleen dat de eigenaar een mijn in zijn bezit heeft.”
De man begint weer te lachen. “Daar krijg ik je echt niet weg! Die man is de machtigste man in deze staat!”
“O. Ik weet niet of het helpt, maar de man is vandaag appels aan het verhandelen, kunt u ons dan niet gewoon meesmokkelen? Alstublieft, ik heb liever dat mijn vrienden in appelvelden werken dan in een mijn!” Ik ga op mijn knieën zitten en smeek hem.
De man krabt achter zijn oor. “Goed, ik zal het proberen.” Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht, geen hartelijke glimlach, maar een gemene. Dat zit me niet lekker, wat zou hij dan met ons gaan doen?
Misschien moeten we wel niet eens appel plukken, maar krijgen we een veel zwaardere taak! Ik krijg een raar gevoel in mijn maag.
“John! Kom hier!” roept de man naar binnen. Er komt een man naar buiten die net zo groot en sterk is als de man zelf. “Jij gaat met mij mee, wij gaan nieuwe slaven halen! En gratis ook nog! Dit is onze geluksdag!” De man begint te grinniken. Hij loopt in de richting waar ik vandaan kwam en laat me achter. Ik besluit stiekem een appel te pakken. Ik heb wel honger gekregen van de actie die ik vandaag heb meegemaakt. Als ik een tijdje alleen heb gezeten, zie ik in de verte mensen lopen. Ik sta op om beter te kunnen kijken en zie dat Mira, Todd en Tony zijn! Ik wil naar ze toe rennen, maar ik bedenk dan dat ik nog steeds met mijn been zit.
Ik sluit Tony in mijn armen als ze eenmaal bij me aangekomen zijn. “Tony, lieverd, hoe gaat het met je?” vraag ik aan mijn broertje, terwijl ik hem veel kussen op zijn hoofd geef.
Tony is inmiddels in huilen uitgebarsten. “Eli, ik heb je zo gemist, ik was zo bang!”
Ik slik en kijk naar Todd en Mira, die er een beetje ongemakkelijk bijstaan. “Je had Todd en Mira toch?”
“Ja, M-maar ik voel me het veiligst bij jou!” snikt hij. “Je bent mijn zus, ik hou van je.”
Ik krijg een warm gevoel in mijn buik. Het geeft me moed, Tony beschermen. “Ik hou ook van jou, ik hou ook van jou,” zeg ik tegen hem. Ik ga op grond zitten en Tony kruipt tegen me aan. Ik probeer hem te sussen, maar hij blijft maar huilen.
Mira krijgt tranen in haar ogen als ze ons zo ziet zitten en Todd blijft glimlachend staan. Zelfs de twee mannen durven niets te zeggen. Ik vind het fijn dat we niet onderbroken worden, dit heb ik al zo lang niet met Tony kunnen doen.
De baas van het bedrijf haalt zijn neus op. “Hup John, aan het werk,” beveelt hij de man die naast hem staat. Die doet wat hem gezegd wordt en gaat gelijk weer naar binnen.
De baas kucht. “Ik wil jullie niet storen, maar jullie moeten nu toch echt aan het werk. Ik kan jullie niet voortrekken.” Hij wijst naar de appelboomvelden en daarna naar een kar met manden erop. “Daar staat de kar met de manden.”
Tony kijkt met betraande ogen tegen me op. “Meneer, mag Tony een dag vrij? Hij is nog jong en heeft twee dagen heel zware karren moeten trekken.” Ik kijk de man aan en hij knikt. “Eén dag, meer niet.”
Tony mag binnen in de schaduw bijslapen, zodat hij morgen weer helemaal fit is. Wij gaan met de manden de velden in. Todd en Mira hebben hun mand niet op hun rug, daar doet die nog teveel pijn voor. Ik doe het wel, ik heb ten slotte niet in een mijn gewerkt. De dag gaat langzaam voorbij, als het eindelijk donker is, ben ik uitgeput. Ook Todd en Mira kunnen niet meer en ploffen neer op hun bed. We hebben nu bedden die binnen staan, dat is veel fijner dan buiten in slaapzakken slapen.
Ik ben tevreden over onze baas. Hij is niet zo hardhandig als onze vorige bazen, deze heeft tenminste gevoel. Het is natuurlijk nog steeds niet leuk om slaaf te zijn, maar ik heb het gevoel dat dit gewoon vrijwilligerswerk is. Voor het eerst, sinds ongeveer twee à drie weken, val ik rustig in slaap.

Laatst bijgewerkt door EvelijnS op 23-09-05 22:25, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 23-09-05 22:22

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 23-09-05 22:22

goed stuk weer

!!