Bokt.nl

Citaat:

Ik kijk Marjet aan. Zij kijkt al net zo verbaasd en je ziet haar ogen zoeken. Met een snelle pas loop ik naar de balie. '' Waar is mijn vriendin?'' vraag ik zoekend. '' Jou vriendin, hoe heet ze ?'' vraagt de vrouw. '' Jil '' antwoord ik snel. '' Wij hebben haar niet opgenomen.'' zegt ze. Weer gaan gedachten door mijn hoofd. Waar is ze? Waar kan ze zijn? had ik haar niet alleen moeten laten? Ik word uit mijn gedachten gehaald als Marjet op mijn schouder tikt. '' Waar kan ze zijn?'' vraagt ze. Snel denk ik na. ''Misschien dat ze naar huis is gelopen omdat het te lang duurde?'' antwoord ik vragend. ''Het lijkt me eigenlijk onmogelijk, want het duurde maar even. Maar we kunnen kijken?!'' '' Ja, dat doen we!'' antwoord marjet en trekt me mee naar de deur. Als we buiten zijn en naar onze fietsen zijn gelopen zien we Jil zittend op een bankje. ''Jil'' roep ik een beetje boos. '' We waren dood ongerust!'' roept Marjet er achter aan. Als we er naar toe lopen, zien we dat ze niet alleen was. '' Wie is dat ?'' vraag ik. '' Richard. Ik heb hem net ontmoet en het klikte meteen!'' zegt ze. Richard knikt. Ik kijk Marjet aan en we schieten beide in de lach. Het is echt zo'n Jil actie om met een jongen te lopen terwijl wij dood ongerust waren! Een beetje blozend kijkt Jil ons aan.

Citaat:

De woorden van hem herhalen steeds in m'n hoofd: ''Ik heb niet meer lang te leven, ik ga dood!''Ik begin te huilen. Het kan toch niet waar zijn?! Ik denk aan de tijd voor het slechte nieuws.We waren zo gelukkig samen, waarom moet hij nou dood gaan?! als ik rechtop ga zitten schiet er een vreselijke pijn door mijn hoofd. Er bestaat geen leven zonder hem, geen leven zonder ons.Ik loop de trap af naar beneden. Beneden zitten mijn vriendinnen Marjet en Jil. Ze kijken met een droevig gezicht als ik beneden kom en Marjet slaat haar armen om me heen. Ik begin op nieuw te huilen, bij haar voel ik me altijd zo veilig, zo vertrouwd. Ik laat haar rustig los en ga op de bank zitten.


Die avond ben ik bij hem, mijn vriend, waar ik al 4 jaar een relatie mee heb. Ik kijk hem aan en vraag zachtjes hoe hij zijn begrafenis wil. Geschrokken van mijn vraag vertelt hij dat hij geen begrafenis wil. Hij wil altijd bij mij blijven. Als ik hem vertel dat het onmogelijk is voel ik
woede in me op komen. Waarom reed die man nou door rood?Waarom reed hij tegen mijn vriend? Waarom....?
Ik ben zo in mijn gedachten gezonken dat ik schrik als mijn vriend begint te praten.''Ik wil nog niet dood, ik wil blijven leven, samen met jou!'' Zijn stem begint te trillen. ''Ik zit nu alleen maar te wachten, wachten tot ik dood ga. Ik wil hier weg,Ik wil met jou dit laatste stukje van mijn leven geweldig afsluiten! Zodat jij mij niet ziet pijn lijden, maar juist ziet genieten. Ik wil hier weg!''Als hij is uitgepraat weet ik niet wat ik moet zeggen.Er ontstaat een stilte. Als de deur van zijn kamer opengaat, komt de dokter binnen.''Mag hij hier weg?'' mompel ik. ''Nee, hij wordt niet meer beter. Hij moet zijn laatste weken hier doorbrengen. Wil je nu even weggaan? Ik ben met een onderzoek bezig, en heb geen zin om hele tijd ondervraagt te worden.'' Ik geef m'n vriend een kus en loop boos zijn kamer uit. Wat een dokter zeg!
''Ik wil hier weg.'' de heletijd herhaalt het zich. Als ik thuis kom, bel ik Jil. Naar een gesprek te hebben gehad zijn we tot conclusie gekomen dat Jil en Marjet vanacht bij mij slapen, zodat ze mij een beetje kunnen afleiden. Een kwartiertje later staan ze op de stoep, mijn vriendinnen die altijd voor me klaar staan. We spreken af dat we niet over mijn vriend praten tenzij ik erom vraag. Jil heeft een dvd meegenomen. Nadat we de bedden opgemaakt hebben, beginnen we te kijken. Als het meisje (die de hoofdrol speelt) met een jongen over het strand loopt, komt er een herinnering boven. We waren zo gelukkig samen.

Waarom moet dat nou zo eindigen? Dan komen de woorden terug. '' Ik wil hier weg ''. Waar zei hij dat nou? Daardoor werd het allemaal nog moeilijker dan het al was. Ik houd met niet in en begin te huilen. Uit woede begin ik te schreeuwen. Jil drukt de dvd op pauze en samen met marjet komt bij mij zitten. Het leek als of ze mij begrepen maar ze konden mij toch niet begrijpen? Hun was het toch niet overkomen? Door verdriet en stres komt er woede in me op. Mijn vriendinnen, ze weten niet wat ik doormaak en komen maar met een dvd aanzetten. Ik sta boos op, draai me om en begin tegen ze te schelden. Als m'n vriendinnen me verbaasd aankijken, word ik stil en ren ik naar boven.

Op mijn kamer barst ik uit. Waarom mijn vriend? Allemaal vragen komen in me op maar antwoord zou ik nooit krijgen. Ik sla mijn woede uit op m'n kussen. Door vermoeidheid plof ik neer. Dan komt er een zin in me op. '' geef nooit op, ookal is het moeilijk'' dat had mijn vriend gezegt, mijn vriend die nu op de dood wacht. Dan gaat mijn kamerdeur open. Twee hoofden kijken naar binnen. Ik kan niet goed zien wie het zijn. Totdat ze helemaal binnenkomen. Het zijn de broer en de zus van m'n vriend. Zij weten wél wat ik meemaak en hoe ik me voel. Als ze dichterbij komen zie ik dat ze rode ogen hebben vna het huilen. ''Gaat het een beetje? Je vriendinnen vertelde wat er gebeurt was. Ik snap het wel, iwj snappen het wel. Alleen is het voor hun anders als voor ons. Hun voelen ook verlies maar minder als ons. Maar ze doen zo hun best om je te begrijpen en ondersteunen, je moet er blij mee zijn''. '' Het gaat wel''. Ik doe net alsof ik het verhaal niet gehoord heb. Gelukkig gaan ze zonder op antwoord te wachten mijn kamer uit. Opieuw barst ik uit. Ik was zo onaardig geweest terwijl ze het alleen maar goed bedoelde. Als ik uitgehuild ben loop ik zachtjes de trap af. '' Ik weet gewoon niet wat ik fout doe'' hoor ik Marjet zeggen. Rustig druk ik de klink van de deur naar beneden en loop ik naar bninen. Ze kijken me allemaal aan, stuk voor stuk. '' Sorry'' verluister ik. Jil en Marjet staan op en pakken me vast. '' Het geeft niet, we begrijpen het '' zegt Jil. Toch voel ik me schuldig. '' Het komt doordat ik alles ophoopte en er niet over sprak''. ''Wij moeten gaan, we spreken jullie nog wel''. Na afscheid genomen te hebben, plof ik op de bank. ''Julile zijn de beste vriendinnen die ik me maar kan wensen'' zeg ik. We gaan naar boven, praten nog een beetje en vallen in slaap.

Als ik 's morgens wakker word zie ik dat Jil en Marjet nog slapen. Ik kijk op mijn wekker en zie dat het 6.15 is. Ik besluit om alvast na beneden te gaan, omdat ze toch nog niet wakker worden. ''Het zijn echte slaapkoppen'' denk ik. Als ik een ontbijtje heb gesmeerd voor mijn vriendinnen, stap ik op de fiets. Onder tussen besef ik dat het heel mooi weer is, wel 20 graden. De vogeltjes fluiten, zij zullen wel tevreden zijn met dit weer. Oppeens hoor ik getoeter, voel ik een knal en val ik op de grond. Geschrokken sta ik op en kijk ik snel om me heen. Oppeens voel ik knallende koppijn. En dat alleen van die val! Het word zwart.... Als het beeld weer helder word, staat er een man en een politie. Een politie?! wat moet ie hier nou weer ?!
Snel sta ik op en zeg: '' Hallo, ik ben Janet''. De politie legt uit wat er is gebeurd en vraagt of ik pijn heb. '' pijn? nee hoor, maar ik moet nu gaan want m'n vriend ligt in het ziekenhuis''. Snel fiets ik door naar het ziekenhuis, nu let ik wel op.

Als ik bij het ziekenhuis ben, zie ik een dokter voor de deur van mijn vriend staan. Gedachten schieten door mijn hoofd: Wat is er? Toch niks met mijn vriend? Nee toch?! gister was hij nog zo goed in orde! Snel loop ik naar de deur. ''Wat is er?'' vraag ik. De dokter kijkt me aan en knikt naar z'n assistent. Weer schieten gedachten door mijn hoofd. Waarom knikt hij? Waarom verteld hij niks? Er is iets, ik weet het zeker!
Als de assistent vraagt of ik even mee wil lopen, doe ik dat maar. We lopen door een lange gang. Als we in een apart kamertje zijn begin ik te vragen: ''Wat is er? Toch niks ergs met mijn vriend he?!'' Van spanning begon ik te huilen. Zachtjes begon de assistent te praten: ''Je vriend heeft een flinke achteruit gang, hij moet geopereerd worden aan zijn rug''. ''Maar wat is er dan precies?"vraag ik geschrokken.''Dat weet ik ook niet precies maar we zijn bang dat de rug helemaal scheef gaat groeien en daardoor is de kans groter dat hij vroeger dood gaat dan we verwachtten, voor de zekerheid willen we hem opereren. Wees maar niet bang, 90 % van deze operatie gaat goed!'' '' Mag ik even bellen?'' vraag ik. '' Loop maar achter me aan''zegt de assistent. Als we in een klein kamertje komen, geeft hij mij de telefoon. Ik toets snel het telefoonnummer in van Jil. ''Heey, waar ben je ?! we maken ons ongerust.'' ''Mijn vriend.." zeg ik snikkend. '' Wat is er met je vriend? Toch niks ergs?'' '' Willen jullie naar het ziekenhuis komen, dan leg ik het uit.'' '' Oké, we zijn er zo !'' Ik hang de telefoon op en begin te huilen. De assistent bied een stoel aan, ik ga zitten. ''Gaat het een beetje?'' vraagt hij. Ik knik maar voel me eigenlijk helemaal niet goed! ''Mag ik naar mijn vriend toe?'' vraag ik. '' Dat weet ik niet, loop maar even mee, dan vraag ik het''.Ik loop er achteraan, weer door die lange gang. Als de assistent een gebaar maakt dat ik moet blijven staan, zijn we voor de kamer van mijn vriend. Ik wacht en zie dat hij de kamer inloopt. ''Janet!'' hoor ik dan vanuit de ingang komen. Ik herkende de stem, het was Marjet. Snel kijk ik om en word meteen omhelst. ''Wat is er met je vriend?'' Vraagt Jil geschrokken. ''Hij moet geopereerd worden, er is 90% dat hij het haalt''. ''Maar waaraan moet hij geopereerd worden?'' vraagt Marjet. ''Aan zijn rug, ze zijn bang dat de scheve rug te ver door groeit en hij daar aan kan sterven''. Ik begin te snikken. ''Het komt goed, het komt goed'' zegt Jil dan. Door de vertrouwde stem word ik rustiger. Als de deur open gaat, komt de assistent naar buiten. ''Je mag er in, maar niet langer dan 10 minuten.'' Als we naar de deur lopen zegt hij: ''Je mag maar met 2 personen, 1 van jullie zou hier moeten wachten''.
''Ik blijf hier wel'' zegt Jil. ''Maar..'' zeg ik. Wat moest ik nou zeggen? Zij bood zich aan, ik dwong haar niet. ''oke, lief van je!''zegt Marjet. Als ik naar Jil blijf kijken knikt ze naar de deur. Een beetje schuldig draaide ik me om. Waarom heb ik nou schuldgevoel? Als ik de klink naar beneden haal zucht ik diep. Als ik hem zie komen al mijn gevoelens naar buiten. Ik loop naar m'n vriend en geef hem een kus. Als m'n vriend gebaart dat ik op bed moet gaan zitten, ga ik zitten. Marjet komt naast me zitten. ''Ik vind het heel erg voor jullie. Ik bedoel..dat jullie relatie zo moet eindigen''. Waarom zegt ze dit nou? Ik begin te snikken. M'n vriend pakt m'n hand en zegt: ''Het mag dan wel eindigen, maar het gaat mooi eindigen!'' ''Wat bedoel je daarmee?'' vraagt Marjet, ook ik kijk vragend op. Gedachten schieten weer door mijn hoofd: Wat is hij van plan? Heeft hij de arts gevraagd? Nee, van die arts mocht hij niet naar huis! '' gewoon, ik bedoel er niks mee maar wil gewoon dat het allemaal goed eindigt, het liefst ga ik hier weg!'' vertelt hij. Gelukkig! hij heeft geen rare dingen in zijn hoofd! ''David heeft nu rust nodig, zouden jullie de kamer willen verlaten ?!''klinkt de stem van de dokter. Snel geef ik David een kus en loop samen met Marjet de kamer uit. ''Dat was wel heel erg kort!'' mompel ik. ''Tjah..het is misschien wel beter zo'' zegt Marjet. Wat bedoelde ze daarmee? Was zij ook bang dat David rare dingen in zijn hoofd haalde? of verbeelde ik het me nu gewoon? Als we teruglopen naar de plek waar Jil stond, zien we haar nergens staan. Waar zou ze zijn? Er is toch niets ergs? Ik kijk Marjet aan. Zij kijkt al net zo verbaasd en je ziet haar ogen zoeken. Met een snelle pas loop ik naar de balie. '' Waar is mijn vriendin?'' vraag ik zoekend. '' Jou vriendin, hoe heet ze ?'' vraagt de vrouw. '' Jil '' antwoord ik snel. '' Wij hebben haar niet opgenomen.'' zegt ze. Weer gaan gedachten door mijn hoofd. Waar is ze? Waar kan ze zijn? had ik haar niet alleen moeten laten? Ik word uit mijn gedachten gehaald als Marjet op mijn schouder tikt. '' Waar kan ze zijn?'' vraagt ze. Snel denk ik na. ''Misschien dat ze naar huis is gelopen omdat het te lang duurde?'' antwoord ik vragend. ''Het lijkt me eigenlijk onmogelijk, want het duurde maar even. Maar we kunnen kijken?!'' '' Ja, dat doen we!'' antwoord marjet en trekt me mee naar de deur. Als we buiten zijn en naar onze fietsen zijn gelopen zien we Jil zittend op een bankje. ''Jil'' roep ik een beetje boos. '' We waren dood ongerust!'' roept Marjet er achter aan. Als we er naar toe lopen, zien we dat ze niet alleen was. '' Wie is dat ?'' vraag ik. '' Richard. Ik heb hem net ontmoet en het klikte meteen!'' zegt ze. Richard knikt. Ik kijk Marjet aan en we schieten beide in de lach. Het is echt zo'n Jil actie om met een jongen te lopen terwijl wij dood ongerust waren! Een beetje blozend kijkt Jil ons aan.

patries_kjp schreef:

leeeeeeeeeeeeeuk meer, meer, meer

Citaat:

''Hoe was het met David?'' vraagt ze plotseling. ''gewoon, er is niet veel veranderd.''vertel ik. '' Ik hoorde het verhaal net. Ik vind het heel zielig voor je!'' zegt Richard. '' Maar hoe oud ben jij eigenlijk?'' vraag ik snel om over een ander onderwerp te beginnen. '' 19 ''zegt hij. Gelukkig, eindelijk ziet Jil wat in een jongen van onze leeftijd. ''Blijven jullie vanavond weer bij mij slapen?'' vraag ik dan. ''Ik vind het goed''zegt Marjet, vervolgens knikt Jil. ''Mag Richard nog even mee naar jou huis?'' vraagt ze een beetje onzeker. ''Ja hoor maar niet te klef he!'' antwoord ik met een lach op m'n gezicht. Jil en Richard schieten in de lach. '' Zullen we dan maar gaan?'' vraagt Marjet. We stemmen in en fietsen terug. Als we bij de plek komen waar ik ben gevallen herinner ik me dat ik het nog helemaal niet verteld had. '' Hier heb ik de heen weg een klein ongelukje gehad'' zeg ik een beetje blozend. ''WAT'' roepen ze alledrie tegelijk uit. '' Een kleintje!!'' roep ik tegenstrijdig. ''maar waarom heb je dan niks gezegd?'' zegt Richard. Waar bemoeit hij zich mee? Ik ben toch nog heel? Hij kent me geneens!

Rhodeej schreef:

Oeeeeeeeeeeeeeeeh stomme smily's doen het oook nooit:S

Jaa okee,, misschien is dat wel beter.. maar wel schrijfster worden! ooohneeee:O kan inet, helemaal vergeten:S sorry.. maar je moest eerst nog naar de olympische spelen met Eq(L):D