Bokt.nl

Diana & Nadia

Diana: Licht
Diana deinsde achteruit, de kraai was zo levensecht, en hij keek haar woedend aan, alsof zij hem wat misdaan had. Waarom? De rode ogen staarden Diana vel aan, woedend, en de kraai stootte een warmte af, een soort warmte die je beklemde, enger dat de kilte van daarnet. Diana wou het niet meer weten, ze wou terug rennen, maar het ging gewoon niet, haar ene kant van haar gedachten zei ‘ren, nu het nog kan’ maar ook wou ze weten wat het te betekenen had. Ze was al lang niet zo nuchter meer als hiervoor, het werd allemaal steeds vreemder, maar ook wist ze dat het geen nachtmerries of visioenen waren, maar dat de wezens en krachten die ze was tegengekomen levensecht waren. Evenals de vreemde gebeurtenissen. Als ze alles toch eens rustig op een rijtje kon zetten. Diana wou gaan zitten, maar vanuit haar ooghoek zag ze wat bewegen, nouja, zo leek het wel, en meteen was ze weer alert. Ze stond meteen weer op, en keek goed waar het vandaag kwam. Daar, daarnet stond die kraai op 1 poot, en nu op beiden. Ze had het toch wel goed gezien, of niet? Ze begon het zich af te vragen- want tekeningen, al waren ze nog zo levensecht, bewogen niet. De kraai keek haar spottend aan, en even leek het wel alsof hij knipoogde, lachte. Uitlachte, of toelachte, ze vroeg het zich af. De kraai keek nu ook niet langer boos meer, maar medelevend, en Diana vroeg zich af hoe dat kon. Óf ze had een erg sterke verbeelding, of het was echt. Ze kon maar beter van verbeelding uitgaan. Maar toen zag ze weer wat bewegen uit haar ooghoek. Nu was het duidelijker dan de eerste keer. Meteen draaide ze haar hoofd naar de kraai, en inderdaad, hij was bewogen. Zijn staart stak hoger de lucht in, zijn hoofd had hij meer opgeheven, en hij zag eruit alsof hij klaar stond om weg te vliegen. Hij lette ook niet langer meer op Diana, maar op iets achter hem. Diana volgde zijn blik. Licht! Een duidelijke kier licht, het straalde van de tekening af. Diana moest er heen lopen, ze moest, ze moest, ze moest! Diana rende op de rotswand af, ze moest echt naar dat licht toe. BAM! Hard viel Diana achterover, ze was tegen de rotswand aangeknald. Ze voelde hoe haar rug het harde steen van de grond raakte, koud en kil voelde het aan. Diana zag hoe de kraai nog steeds naar achteren keek, en hoe het licht steeds groter en feller werd, en steeds verblindender. En toen zag Diana helemaal niets meer.

Diana: Ik heet geen Nadia!
Stilte. Diana zag niets, hoorde niets, voelde niets. Voor een buitenstaander, die alles gewoon nog wel zou kunnen zien, was het een angstaanjagend gezicht geweest. Een lege, stenen ruimte, met een rotstekening van een kraai, en op de grond een meisje, een meisje dat doodstil lag.
Maar er was geen buitenstaander; niemand wist dat Diana daar lag, niemand wist wat zij nu meemaakte, niemand. Alleen Diana zelf. Ze zag niets meer, behalve wit licht, nog steeds hetzelfde licht. Pas minuten later werd het zwakker, en nam het af tot het helemaal weg was. En in die paar minuten dat het licht zo fel scheen, was Diana haast verlamd geweest, leek het wel. Nu stond ze weer wat twijfelachtig op, en keek om zich heen. De kraai was plotseling weg, alsof hij was weggevlogen, en voor Diana stond een vrouw. Een oude vrouw. “Nadia, kleinkind. Nu ontmoet ik je alweer, weer terwijl je droomt. Zullen we elkaar dan nooit echt ontmoeten?” Diana dacht na. Die oude vrouw, wie was dat? Had ze die dan al eerder ontmoet? En trouwens, ze heet Diana, geen Nadia. “Ik heet geen Nadia, ik ben Diana.” Maar de vrouw trok zich daar niets van aan. “Nadia, er zijn dingen die ik, je grootmoeder, je nooit verteld heb. Ik had het liever aan je ouder overgelaten, maar die hebben nooit de kans gehad om het je te zeggen…” Tranen blonken in de ogen van de vrouw. Diana had vreselijk veel medelijden met haar. Wat was er gebeurd, wat wou de vrouw zeggen? Zij was Nadia niet, dit was niet voor haar oren bestemd. Maar de nieuwsgierigheid van Diana was groter, dus wachtte af wat de vrouw te zeggen had. “Je moet weten, dat jij niet zonder zussen geboren bent, Nadia. Je het nog een zusje, een zus, net zo oud als jij, maar ver, ver weg… En je hebt het nooit geweten.” Diana dacht na, misschien ging dit haar toch wel wat aan. Ze wou de vrouw vragen om verder te vertellen, maar dat was al niet nodig. “Een tweelingzus, je zult zonder dat je het zelf weet met haar verbonden zijn, je merkt het vanzelf wel.” Diana merkte het al, maar toen ze dat zei reageerde de vrouw niet, ze deed zelfs alsof Diana er niet was. Ze praatte dromerig verder. “Nadia…. Is het al begonnen?” Diana snapte niet wat de vrouw bedoelde, waar ze het over had, dus wachtte ze af tot de vrouw verder ging. “De tekens, je moet er wat van gemerkt hebben. Je wil naar haar toe, ja toch?” Het werd steeds verwarrender. Voor het eerst deed Diana haar mond open, in dit gesprek. "Naar mijn zus.. mijn tweelingzus?" De vrouw knikte stil, en antwoorde ook nog eens voor de duidelijkheid. “Ja Nadia, je wil naar Diana….. .” Plotseling had Diana er genoeg van om steeds maar verward te worden met een ander. “Ik heet geen Nadia! Ik ben Diana!!” Ze schreeuwde de zin uit, voordat ze er erg in had. De vrouw keek geschokt op. “Diana? O nee, dan…. Het is al bijna te laat, Diana. Schiet op, zoek je tweelingzus op voor het te laat is, je moet haar vinden. Zoek haar, ze heet….” Weer dat felle licht, toen doofde het en was de vrouw weg. En al had ze haar zin niet afgemaakt en was ze verdwenen, Diana prima wie de vrouw bedoelt had. Nadia.

Nadia: de merrie
`Zo echt kan niemand een paard tekenen, zeker niet op een rotswand, onmogelijk.’ Dat was de enige gedachte die Nadia had. En ze had gelijk, het was geen tekening. Langzaam zag ze hoe het paard haar hoofd omdraaide, naar Nadia toe. Een fractie van een seconde keek Nadia het paard recht in haar ogen, toen sprong de merrie uit de rotswand. Achter de rotswand was het felle licht, wat net nog in de ogen van de merrie leek te zitten. Nadia schrok er niet langer van, ze wist nu dat hier alles mogelijk was, en dat ze niets of niemand hier kon vertrouwen, alles was anders dan het leek. De merrie bleef onbeweegelijk staan, ze keek nu niet meer recht in Nadia’s ogen, maar het was alsof ze recht door Nadia heen keek. Het bezorgde haar een akelig gevoel, ze kreeg weer kippenvel, en wou het liefst wat zeggen, of terugrennen. Maar ze voelde dat dat niet kon, de krachten hielden haar tegen om naar achteren te gaan. Nadia haalde diep adem, en deed toen voorzichtig een stap naar voren. Meteen legde de merrie haar oren nog platter in haar nek, en ontblootte ze haar tanden. Verschikt wou Nadia een stap terug zetten, maar ook dat kon niet meer, alle vluchtwegen waren afgesloten, het was niet duidelijk wat ze moest doen, in ieder geval mocht ze niet meer vluchten. “Goed, wat moet ik doen?” Vroeg ze uiteindelijk zachtjes, terwijl ze de merrie terloops aankeek. De merrie hief haar hoofd, en keek Nadia vreemd aan, en weer had Nadia het gevoel alsof de merrie door haar heen kon kijken. De merrie zwaaide nu geirriteerd met haar staart. Ze hinnikte, onzeker en vragend. Het klonk als een hinnik in Nadia’s oren, maar in haar gedachte kon ze het vertalen, zomaar. “Diana?” Had de merrie aan haar gevraagd. Nadia schudde haar hoofd. ‘Nee, geen Diana, ik ben Diana niet” De merrie keek niet langer boos, ze had nog haar oren in haar nek, maar het gevoel alsof ze door Nadia heen kon kijken was weg, en in haar ogen sprak geen kwaadheid meer, enkel wantrouwen. Weer hinnikte ze, zachtjes en vragend, maar ook dringend. Ook dit begreep Nadia. ‘Wie ik dan wel ben? Ik ben Nadia…’ De woorden vloeiden uit Nadia’s mond, ze wou vragen wie de merrie was, en wat er aan de hand was, maar het lukte niet. Ze gaf gewoon antwoord op de merrie haar vragen, maar mocht zelf niets aan de merrie vragen, dat was duidelijk. De merrie vertrouwde haar nog steeds niet. De merrie stootte een verbaasd hinnikje uit; "Nadia?". Toen Nadia knikte, leek de merrie nog verwarder dat eerst. Ze stootte een klagelijke hinnik uit. Het klonk als een soorts kreet, van wanhoop en verbijstering. Nadia kon er weinig uit opmaken deze keer, het leek alsof ze de merrie steeds slechter kon verstaan. Het enige dat ze er van begreep was het kortje zinnetje: “Nee! Niet nu al!”

Nadia: Licht
Nadia keek de merrie aan, en ze wist dat ze zichzelf weer was. Ze kon weer vragen stellen, zonder dat ze tegengehouden werd. “Wat niet nu al, wat bedoel je, wie ben je?” De merrie gaf eerst geen antwoord, een traan blonk in haar ogen, en gleed over haar wangen. Een zacht hinnikje als antwoord, maar toch was het duidelijk genoeg voor Nadia. “Nee Nadia, zelf uitzoeken, ik mag niets tegen jou zeggen. Zoek Diana, volg het licht, verder mag ik niets zeggen.” En toen verdween de merrie, met een zacht afscheidshinnikje. ‘Succes!’
Daar stond Nadia dan, in de steek gelaten door iedereen. Waar de merrie haar traan was gevallen, was nu een soort stroompje ontstaan, wat alsmaar groter werd. Er kwam een hele rivier tussen Nadia en het licht aan de overkant. Nadia wist niet wat haar overkwam. Ze wist alleen dat ze naar het licht toe moest, en zo snel mogelijk. Het water was niet zo diep, hooguit tot haar knieën, ze zou er gewoon doorheen kunnen waden. Maar toen Nadia met een voet in het water stapte, werd ze meteen meegetrokken. Nee, niet doen, ik wil niet in het water. Maar haar gedachten hielpen niet, ze werd in het water gezogen. Ze klampte zich vast, aan alles wat droog was, wat land was, maar het land verdween. En toen had Nadia geen enkel houvast meer; ze zat volledig in het water. Het enige wat ze kon doen, was zwemmen. Ze zwom naar het licht toe, maar het licht was steeds verder weg. En van onder werd Nadia steeds harder naar de bodem gesleurd leek het wel, alsof iemand haar op de bodem wou hebben. Maar toen kwam het licht dichterbij, en dichterbij, steeds maar dichterbij. Het licht werd ook steeds feller, Nadia werd erdoor verblind, ze hield haar ogen tot spleetjes, om toch nog wat te kunnen zien. Maar uiteindelijk was zelfs daarvoor het licht te fel, en moest ze haar ogen volledig sluiten. Ze zat nu midden in het licht, en merkte hoe haar ogen aan de felheid gewend waren. Ze deed ze open, en keek rond, maar overal was licht. Ze voelde dat ze weer land onder haar voeten had. Toen ze keek om te zien op wat voor land ze stond, merkte ze dat er onder haar ook alleen maar licht was! ‘O nee,’ schoot het door haar heen, ‘ik stort te pletter, ik sta in de lucht!’ Maar een iemand zei tegen haar dat ze zich geen zorgen moest maken, dat ze hier veilig voor de krachten was. Nadia wou weten die de stem was, toen ze het vroeg twijfelde de stem even. “We zullen elkaar spoedig ontmoeten, Nadia… .” Dat was het enige wat de stem zei. Maar Nadia had nu de stem herkend, het was de stem die ze al eerder gehoord had. Het was de stem van iemand, die ze voortdurend kende, zonder het zelf te weten. Diana.

**Geplaatst**: 24-02-05 13:08

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 24-02-05 13:08

Citaat:
En al had ze haar zin niet afgemaakt en was ze verdwenen, Diana wist prima wie de vrouw bedoelt had. Nadia.

En erm.. ik moet stiekem lachen..
Wat een fantasie.. gossie..
Het is een mooi verhaal!

**Geplaatst**: 24-02-05 18:17

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 24-02-05 18:17

waaah ben helemaal in de ban van je verhaal! echt super! kan je het hele verhaal er een kee rop zetten?

**Geplaatst**: 24-02-05 18:29

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 24-02-05 18:29

Wauw, fantastisch!

Méééééér Haha!

**Geplaatst**: 24-02-05 20:23

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 24-02-05 20:23

Oeh geweldig! Haha!

**Geplaatst**: 25-02-05 15:57

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 25-02-05 15:57

heb net een deel gelezen en ga vanavond verder..
Leuk verhaal, best wel penny ja maar leuk geschreven
groetjes Vork

**Geplaatst**: 25-02-05 15:57

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 25-02-05 15:57

Het penny gedeelte gaat er echt weer vanaf naarmate je verder leest hoor! Lachen

**Geplaatst**: 25-02-05 17:17

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 25-02-05 17:17

haha, dan word het creepy!
Een leuk verhaal, kan niet wachten op het vervolg Knipoog

--> hint
Als het goed is heb ik ook ergens nog een verhaal liggen van vroeger, maar dat is mega penny Nagelbijten / Gniffelen

hihi, wanneer komt het vervolg?
Groetjes maartje (nunca pasa nada Knipoog

)

**Geplaatst**: 26-02-05 03:56

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 26-02-05 03:56

Ingewikkeld maar een leuk verhaal Lachen

Ben benieuwd naar het vervolg.

**Geplaatst**: 26-02-05 23:00

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 26-02-05 23:00

goed onderschrift paradise Haha!

**Geplaatst**: 26-02-05 23:36

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 26-02-05 23:36

maartjevO schreef:
goed onderschrift paradise

Thanks

**Geplaatst**: 01-03-05 16:53

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 01-03-05 16:53

Om dit topic even helemaal omhoog te halen Haha!

, leuk stuk weer Knipoog

**Geplaatst**: 01-03-05 17:12

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 01-03-05 17:12

mysterieus. Erg leuk, nog steeds. Lachen

**Geplaatst**: 02-03-05 15:03

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 02-03-05 15:03

Ghehe 'k vind 'm steeds leuker worden... haha 'k dacht dat 'k vroeger al veel verder had gelezen maar dit kende ik nog niet...
Dus nouja nu wil 'k weten hoe 't afloopt ook Vork

**Geplaatst**: 08-03-05 21:04

Re: [Verhaal] Diana & Nadia

Geplaatst: 08-03-05 21:04

Oeeh ik was een tijd niet op bokt geweest; want; druk!
Maar morgen hoop ik het nieuwe erop te kunnen zetten.. nog altijd druk, en school gaat niet perfect.. Clown