Geplaatst 
Een iets langer stukje deze keer, willen jullie mij laten weten wat jullie vinden van de verleden tijd i.c.m. het gesprek in de tegenwoordige tijd?
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
In mijn examenjaar leek ons contact steeds frequenter te worden. Ik zocht je regelmatig op en kwam je in de gangen ook steeds vaker tegen. We hadden eigenlijk doodnormale gesprekjes, over mijn toekomstplannen, mijn komende examens, de studie die ik wilde gaan volgen, maar die blik van jou zei iets anders. Je keek steeds meer op een bepaalde manier naar me. Intens. Of misschien zat het in mijn hoofd, misschien wilde ik dat het zo was.
Tijdens het laatste reguliere schoolfeest was er een zaal afgehuurd voor de gehele school. Ik had er veel zin in, het was namelijk het laatste schoolfeest met mijn toenmalige beste vriendinnetje. Zij zou ver weg gaan studeren, dus het samen uitgaan zou ook een stuk minder worden.
Aangezien we de zestien gepasseerd waren, hadden we een stempelkaart en mochten een beperkt aantal alcoholische versnaperingen nuttigen. We hadden de grootste lol en onze laatste stempel bewaard voor het laatste uurtje feest, we zouden namelijk daarna nog even de stad ingaan.
Ik was nog niet eens op zoek geweest naar jou.
Tot ik onze drankjes ging halen. Ik draaide me om en stond aan de grond genageld. Je verborg het niet eens, je stond me gewoon recht aan te kijken. Dat betekent dat jouw blik dus al op mij gericht moest zijn voordat ik me omdraaide. Mijn hart begon meteen als een bezetene te kloppen, maar zoals het een jongvolwassene betaamd, deed ik of er niets aan de hand was. Ik liep naar de bar, waar jij stond, en groette je zoals altijd. Ik bestelde twee biertjes, maar voor ik af kon rekenen en onze kaarten af kon laten stempelen, was jij me al voor.
‘Deze zijn van mij. Heb je het naar je zin?’ – Jouw ogen glinsterden door de flitsende lampen.
‘Zeker, heb het prima naar mijn zin. Ik ga even het biertje aan Clarissa geven, ben zo terug.’ – Ik knikte en bewoog de twee biertjes even omhoog om je te bedanken.
Ik heb niet eens gevraagd of Clarissa het erg vond, maar gewoon medegedeeld dat ik even zou gaan kletsen.
‘Ik had geen idee dat je er ook zou zijn.’
‘Iedereen moest komen opdraven voor de surveillance, groot feest hè.’ – Hij beweegt zijn biertje even “de zaal rond” voor zijn twinkelende blauwe ogen zich weer vastklampen aan mijn bruine ogen. Het lijkt of ik een elektrische shock krijg iedere keer als hij me op die manier aankijkt.
‘Aha, dus je staat hier alleen maar om je plicht te doen.’ – Ik stoot hem ondertussen even aan.
‘Ik heb leuk gezelschap nu.’ – Zijn rechtermondhoek krult even omhoog. Wéér die blik.
‘Kwatsert.’ – Verlegen kijk ik even van hem weg.
‘Ach kom op Suus, nou niet doen of je dat zelf niet weet.’
‘Wat weet?’ – Oprecht verbaasd kijk ik hem aan.
‘Dat je me bewust opzoekt. Komt kletsen, terwijl je ook gezellig met je vriendinnen kunt dansen.’ – Ik heb het gevoel dat mijn hoofd knalrood wordt en ik weet amper iets uit te brengen. Ik voel me betrapt. Hij neemt een slok van zijn bier en zet het flesje op de bar.
‘Ik ga even naar de wc. Hou je deze even in de gaten?’ – Nog voor ik antwoord kan geven, verdwijnt hij in tussen de dansende leerlingen. Waarom houdt hij me hier na wat hij net gezegd heeft? En waarom loop ik niet gewoon weg? Ik hang niet lang tegen de bar voor hij weer terugkomt.
‘Nate… Uh Meneer Fischer…’
‘Nee, ik had het niet moeten zeggen. Ga maar lekker dansen met je vriendinnen, ga ik mijn plicht weer doen.’ – Ik krijg nog een knipoog voordat hij de mensenmassa weer inloopt en even voelt het of het gesprek van net totaal niet heeft plaatsgevonden. Alsof ik het me compleet verbeeld heb.
De dagen na het schoolfeest hadden we amper contact, het leek haast of je me probeerde te ontlopen. Ik had al die tijd een steen in mijn maag, maar ik had ook niet de durf om je op te zoeken. Misschien schaamde je je wel voor die avond of misschien vond je dat ik me moest schamen. Al wist ik niet waar ik me voor moest schamen. Misschien wist ik het wel, maar wilde ik niet toegeven dat “onze connectie” op zijn minst apart te noemen was.
Veel tijd om erover in te zitten had ik echter ook niet, gezien het examenjaar vol geprakt zat met examens voordat de grote centrale eindexamens zouden beginnen. Ergens was er ook nog een opstootje waar ik bij betrokken raakte over uitslagen voor een wedstrijd betreffende het profielwerkstuk waardoor onze toevallige ontmoetingen gecomprimeerd werden tot “Hoi” of een keer naar elkaar knikken.
Het leek echt compleet bekoeld en ondanks dat het me wel echt zeer deed dat jij zo makkelijk je afstand kon pakken, leek het me ergens ook wel beter. Of op zijn minst verstandiger.
Na de derde reeks met examens was mijn puntenlijst, op wiskunde na, allemaal boven de acht. Voor Frans zelfs een tien gemiddeld, wat betekende dat ik eigenlijk niet meer kon zakken. Tenzij ik er helemaal de brui aan zou geven en mijn centrale examens zou verpesten. Ik was echter wel zo’n strebertje dat ik dat niet zou laten gebeuren. Op andere vlakken was ik iets minder gemotiveerd; ik vond het bijvoorbeeld een goed idee om de zogeheten “ophok-uren” om aan de 1040 uren norm te voldoen, door te brengen in de binnentuin van de school. Toen ik daar gesnapt werd, werd ik linea recta naar de afdelingsleider gestuurd. Dé plek waar jij ook zat.
Voor mijn straf was ik niet zo bang, voor het in dezelfde ruimte zijn als jij des te meer na deze vreemde stilte…
