[VER]Genieten
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- Mri
-
- Berichten: 15712
- Geregistreerd: 01-12-04
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 27-02-22 11:33
- astridastrid
-
- Berichten: 6029
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 27-02-22 11:42
Mri schreef:Goed stuk weer, maar je moet even een naam naar Dev wijzigen in de laatste alinea!
Ja, dankjewel, ook voor de PB's hierover!
Ik heb een TEM gedaan (sorry mods)!
Thanks
! Ah, is nu genoeg ellende in de wereld dus even een ontspannen verhaal "tussendoor" is ook wel leuk toch
. - Tara_13
-
- Berichten: 776
- Geregistreerd: 30-10-05
- Woonplaats: t Gooi
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 27-02-22 13:34
- Mer1980
-
- Berichten: 20853
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 27-02-22 14:01
ik hoop dat Dev toch nog leuk wordt voor haar. Dat verdient ze! 
- Mer1980
-
- Berichten: 20853
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 28-02-22 14:13
- astridastrid
-
- Berichten: 6029
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 01-03-22 13:45
De grap is dat ik het meeste al geschreven had (toen ik daar was, twee jaar geleden), maar het dus nooit "goed genoeg" vond - heb het nu ook wel heel erg herschreven.
Eigenlijk wilde ik voor dit derde deel direct doorschakelen naar mijn laatste beslommeringen (weer lekker heftig en verwarrend hhahaha) maar voor mezelf toch wel goed even wat ontspannen te schrijven. En in eerste instantie wilde ik in het vierde verhaal ook terugblikken op dit. Maar ga toch niet meer Nina gebruiken. Maar schrijf het toch af!
Even wat achtergrondinfo
.3 maart 2020
“Ik ben vandaag pas laat thuis” zegt Dev, terwijl hij al, fris als een hoentje, door het huis loopt. Ik weet niet precies wat een hoentje is, maar ik kan me zo voorstellen dat het iets is wat er uitgeslapen uitziet. Niet zoals ik nu, in ieder geval. Voor de verandering ben ik vandaag tegelijkertijd met hem opgestaan en zit ik met mijn knieën opgetrokken na de soezen op de bank. Dev heeft vandaag zijn overhemd ingeruild voor een donkerblauwe polo met korte mouwen. En het staat hem geweldig.
Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf, realiseer ik me dat ik mijn wijnglas gisteravond niet opgeruimd heb, want die staat nog op de glazen tafel te pronken. We hebben voor het eerst samen een drankje gedaan, tijdens Netflix-tijd nog wel. De spanning tussen ons, alsof het op elk moment kan gaan onweren in huis, lijkt minder te worden. Het was zelfs best gezellig en na een paar drankjes vroeg ik zelfs of we dit niet wat vaker kunnen doen. Een gebeurtenis die me nu een beetje onzeker maakt; de wijn was aan het spreken.
Dev is natuurlijk supernetjes, maar ik hoef nog net geen onderzetters te gebruiken. Al is het wel echt een onderzettertype. Misschien had dat overigens wel handig geweest, want ik zie dat het glas een kring op de tafel heeft achtergelaten. Tijd om het te herstellen heb ik niet; Dev is het blijkbaar ook niet ontgaan en heeft het glas inmiddels in zijn hand.
“Oh sorry” verontschuldig ik me direct en maak me op voor een berg kritiek, dat ik mijn spullen achter mijn derriere op moet ruimen. Prem vond het altijd nodig zijn corrigerende acties van dergelijk ongevraagd commentaar te voorzien.
“Geeft toch niets” antwoordt Dev knipogend, “ik heb toch ook handen. Het is een kleine moeite. Ik laat ook wel eens wat staan”. Het is maar iets heel kleins, dat hij dit zegt, maar het betekent heel veel voor mij. Zo kan het dus ook. En zo heeft hij me sinds gisteravond al een aantal keer positief weten te verrassen. En zo krijgt hij toch steeds meer bonuspunten.
Als Dev is vertrokken, lees ik op mijn telefoon het laatste nieuws over de Corona-crisis. Een Internist is aan het woord: “met een mondkapje naar buiten gaan is even effectief als met een condoom om op straat gaan lopen”. Ik moet lachen en denk gelijk aan Prem. Door de link het met het ziekenhuis, natuurlijk, niet vanwege de vergelijking met preservatieven. Dat is nog altijd een beetje pijnlijk. Oh, chips, ik moet hem nog terugAppen! Hij reageert gelijk.
“Hoe*r is het trouwens met je Amerikaanse vriendje?” Blijkbaar heeft autocorract zijn leven in de tussentijd overgenomen.
“Het is soms erg gezellig”
“Soms gezellig? Wat heb jij gedaan?”
“Jezus, Ik bedoel sarcastisch, ei. We ontlopen elkaar voornamelijk”
“Oh, zij is sarcastisch geworden. Eindelijk”.
“Het enige wat we gemeen lijken te hebben, is de inhoud van de koelkast”. Dev heeft een hele grote koelkast. Maar er liggen alleen wat worteltjes in. En water.
Een lege koelkast is in mijn geval zelfbehoud. Een vreetbui zonder eten te bezitten vermindert de bijkomende schade heb ik gemerkt. Het is ook weer niet zo erg met me gesteld dat ik tijdens een vreetbui roerbakgroenten verorber.
“Ik denk dat hier een feestje is als ik vertrek. Kan hij al zijn spulletjes weer recht zetten”.
“I know the feeling…”. Ik weet dan al dat ik Prem niet meer zal zien.
“Pas maar op, wie weet kom ik binnenkort weer chaos creëren bij jou in huis”.
“OMG. Ik ga asiel aanvragen in Iran”.
Terwijl ik door het huis loop, zeuren al mijn spieren. Mijn kuitspier is vannacht kennelijk tien centimeter korter geworden. Hardlopen ben ik wel gewend, maar het hardlopen in de heuvels zoals gisteren blijkbaar niet. De wegwerker die ik al een aantal keer had gepasseerd, stak op een gegeven moment goedkeurend zijn duim omhoog dus besloot ik er een schepje bovenop te doen en het tempo nog een beetje op te voeren. En nu heb ik waarschijnlijk het een en ander verrekt terwijl ik in een moordend tempo die berg af denderde; waarschijnlijk dachten omstanders zelfs dat ik iets gestolen had, op de vlucht was. Maar ik wilde gewoon indruk maken. Top.
Die fout ga ik vandaag niet herhalen, dus besluit ik eerst te gaan zwemmen. Daarna zie ik wel verder. Dev’s compelx is uitgerust met drie zwembaden. Het is stralend weer dus ik vermoed dat het zwembad tegenover zijn appartement al in de volle zon ligt. En ik krijg gelijk. Er is bijna niemand – ik zie bijna nooit iemand bij de zwembaden, overigens. De meeste witte zonnebedden met oranje kussens zijn leeg; ik kan alleen een vader ontdekken. Of tenminste; daar ga ik vanuit want in het zwembad zelf spelen twee meisjes; ze kirren en spelen en doen me aan mezelf denken toen ik jong was. Lang geleden. Inmiddels ben ik 36 en ik weet niet precies wie ik ben.
Ik verwacht dat het water koud is, maar het is echt super warm als ik erin stap. Heerlijk! Dit moet ik een half uur minimaal volhouden. Ik ben het na drie baantjes al zat. Het halve uur vindt het blijkbaar nodig een aantal jaar te duren.
Ondertussen dwalen mijn gedachten af. Ik denk aan Dev. Aan het feit dat hij toch, en zo ook vanmorgen, meer toenadering zoekt – hij streelde met zijn hand over mijn haar toen we wakker werden. Aan wat hij moet met zo’n zeekoe als ik terwijl hij voor mij met een petieterig modelletje ging; hij liet gisteren een foto van haar zien. Op mijn aandringen, dan wel. En nu had ik gewild dat ik het niet gevraagd had.
Maar ik denk ook aan hoe gelukkig ik me voel zo, in het hier-en-nu. “Je zit veel te veel in het verleden” zei mijn beste vriendin laatst, “of juist in de toekomst. Probeer toch eens wat meer in het heden te leven. Als een normaal mens”. Ik knikte alleen maar. Ik keek wel beter uit dan met Nienke in discussie te gaan. En misschien heeft ze wel een punt.
Na iets meer dan een half uur en 56 baantjes– in de breedte, dan wel - is het eindelijk klaar. Ik probeer me via de kant uit het water te hijsen en wonder boven wonder lukt het. Vlug kijk ik om me heen, maar mijn zwem-bondgenoten geven geen sjoege om mijn allesbehalve elegante actie. Het zal er niet al te charmant uitgezien hebben. Het zal me dan ook niet verbazen als ik er een aantal blauwe plekken aan over gehouden heb. Ik kom hier nog beurs vandaan.
Ik spring onder de douche en na slechts een klein beetje make-up ben ik tevreden met wat ik in de spiegel zie. Dat is wel eens anders. Of eigenlijk: meestal is het anders.
Ik heb Dev’s werkkamer omgedoopt tot inloopomkleedkast: overal liggen kleren. Ik heb me er gisteren om verontschuldigd.
“Geeft toch niet. Als je weer teruggaat, zal het beslist weer opgeruimd zijn. Mij hoor je niet klagen”. Misschien moet ik Dev toch nog maar even houden.
Snel schiet ik mijn witte, strakke spijkerbroek aan en knoop ik een sjaaltje met blauw en oranje om mijn hals.
Klaar om het strand te veroveren met mijn nieuwe glimlach.
“Kan ik u helpen?”. Mijn honger heeft me naar de Einstein Bagels geleidt in het winkelcentrum van Mission Valley Heights. Het eten van een bagel stond sowieso nog op mijn Bucketlist. Bij anderen prijken zaken als parachutespringen op het levensverlanglijstje; bij mij is dat eten. Maargoed, ik heb op dit moment zo veel honger dat ik zelfs nog het reclamebord wat buiten staat op zou kunnen eten. De vraag van de donkere medewerker beangstigt me, want het betekent het begin van het beslissingsmakingsproces. Of het einde. In beide gevallen: ik ben er niet goed in. Ik ben een twijfelkont. Ik wijt het aan mijn sterrenbeeld, weegschaal, hoewel ik daar verder totaal niet in geloof. Als het uitkomt, mag ik het best als excuus gebruiken, vind ik zo.
“Een chocolate chip cookie, graag”.
“Hello m’am”.
Aan aanspraak geen gebrek in de Verendigde Staten. Een jonge man met lang, blond, krullend haar spreekt me even later aan terwijl ik naar de trolleyhalte loop. Ik dacht altijd dat trolley synoniem was voor koffer, maar blijkbaar is de trolley in dit land ook een soort van trein. Hooguit merkwaardig, want het ding lijkt niet eens op een valies. Op zijn hoofd prijkt een afgedragen cowboyhoed. Ik moet bij hem direct aan Brad Pitt denken in Legends of the Fall. Hij weet dat waarschijnlijk zelf ook.
Hij is druk bezig zijn boodschappen evenredig over twee witte plastic tassen te verdelen. Ik beantwoord zijn begroeting terwijl ik doorloop, maar blijf toch staan als hij doorvraagt.
“Howsitgoing today?”. We raken aan de praat en de knappe cowboy vraagt mijn naam. Ik moet lachen. Zoals altijd roept het antwoord op deze vraag nog een vraag op. Waar ik vandaan kom, bijvoorbeeld. Als Amerikaanse val ik redelijk door de mand met mijn niet-zo-Amerikaanse accent.
Ik vertel hem dat ik op weg ben naar de trolley, maar dat ik niet weet waar dat is en hoe dat precies werkt. Hij vraagt of hij mee mag lopen en me de weg mag wijzen. Waarom ook niet. Dankbaar neem ik zijn hulp aan. We vervolgen onze weg.
“You are such a pretty baby, ik ben zo trots dat ik naast je mag lopen”. Je weet het nooit, met Amerikanen en complimenten, of ze het menen, maar mijn humeur klaart direct nog meer op. Het is altijd beter dan dat iemand je constant bekritiseerd, zoals ik me in mijn thuisland wel eens voel. Nu is er helemaal geen vuiltje meer aan de lucht.
Ik merk op dat hij begint te zweten, en hij merkt op dat ik dat opmerk. “Ik wou dat ik wat koelers had aangetrokken” zegt hij, terwijl hij aan zijn grijze trui pulkt. “En dat ik me geschoren had”.
Ik vertel hem dat ik van plan ben naar het strand te gaan.
“Als je het niet erg vindt, wil ik graag mee”.
wordt vervolgd
- Mer1980
-
- Berichten: 20853
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 01-03-22 15:31
oh jee ben benieuwd wat Dev daarvan zou vinden nou ja eigen schuld dikke bult! - astridastrid
-
- Berichten: 6029
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 08-03-22 13:12
Ben overigens ziek geweest maar gaat eindelijk wat beter dus dit stukje ook af kunnen maken.
Ellende en moeilijkheid spreekt denk meer aan dan dit verhaal, maar het is zonnig dus ik ga het sowieso afmaken en we zien wel. Al is het maar voor mezelf.
4 maart 2022
Diplomatiek stem ik in. Ik waardeer zijn vriendelijkheid en zie geen reden hem direct af te wijzen.
“Zullen we een stukje omlopen naar de trolley, dat is een mooiere route” vraagt mijn nieuw verworven vriend, van wie ik nog steeds de naam niet weet.
“Nee, doe maar de kortste route”. Ik had best de langere route kunnen kiezen, bedenk ik me nadat ik de woorden uitgesproken heb. Ik heb toch geen haast.
“Damn, you’re so pretty baby”. Ik zie verder niemand anders lopen, dus ga er vanuit dat het voor mij bedoeld is. Het zal de Amerikaanse vriendelijkheid wel zijn. Hij mag er zelf ook wel zijn. Mooie westernlaarzen, stoere jeans… Als hij nog gaat vertellen dat hij paardrijdt, ga ik gillen.
De kortste route voert ons langs de weg, op de stoep in de zon. We passeren grote winkels en alle auto’s op het parkeerterrein zijn heel groot en heel duur. Erg mooi is de weg inderdaad niet, maar ik vind het allang best. In Nederland regent het. Brad – ik weet nog steeds zijn naam niet, maar omdat hij me zo aan Brad Pitt in legends of the Fall doet denken, doop ik hem bij deze om tot Brad – vraagt me de oren van mijn hoofd. Hij is erg geïnteresseerd wat ik, een blijkbaar doodgewoon meisje uit de lage landen, hier in San Diego doe. En met name in een woonwijk.
“Heb je een vriend?”
“Nee”. Het is technisch correct.
“Ben je op zoek naar een vriend?”
Ik zwijg.
Misschien had ik toch bevestigend moeten antwoorden op de vorige vraag. Want weet je? Ik zie echt de voordelen wel in van een relatie. Samen is veel leuker dan alleen. Natuurlijk, het geeft je ook een hoop shi*t, maar ik mis de gezamenlijkheid. Vrijheid is fijn, maar ik zou me weer zo graag verbonden willen voelen.
Maar ik wil me zeker niet hechten aan de eerste de beste. Nee, ik ga nu alleen nog maar voor mijn endgame. Ik ben mijn tijd aan het verdoen, met achter Prem aanrennen, met een wilde droom te achtervolgen; verlangen naar het verleden en dromen over de toekomst. Maar in het heden gebeurt niet zoveel, lijk ik niets gedaan te krijgen.
Want Brad is knap – hij heeft mooier en langer haar dan ik en dan heb ik zelfs nog extensions – maar iets weerhoudt me. Misschien is hij wat te gretig.
Op het station diept mijn inmiddels reisgenoot een snoeppapiertje op uit zijn zak. Ik hou hem angstvallig in de gaten; als hij er maar niet iets van drugs uit haalt. Daar zit ik helemaal niet op te wachten. Mijn leven is al complex genoeg zonder verdovende middelen. Kijk, in Californië is onze Nederwiet blijkbaar inmiddels gelegaliseerd – af en toe komt er een bekende geurvlaag langs – maar ik hoef er niet aan. Een vriend – expat - een heel nuchtere, overigens – vertelde me dat hij het eens geprobeerd had, in Amsterdam. In een koffieshop natuurlijk. “Jullie verkopen rare koffie”. Hij moest lachen toen hij dat zei. “Ik heb nog nooit zoveel gegeten na die jonko”. Ik heb later opgezocht wat dat betekent. “Pakken koekjes, zakken chips, patat en erna nog een paar Turkse pizza’s – ik bleef honger houden en stopte pas met eten toen ik in slaap viel”. Hij wreef over zijn buik toen hij het vertelde, alsof ik nog een bekrachtiging nodig had opdat ik dit nooit zou vergeten.
Iedereen moet het zelf weten, natuurlijk ,maar: nee dank u. Ik laat dat allemaal aan me passeren. Ik zoek wel andere manieren om te ontspannen.
Maar uit de KitKat-wikkel komt een keurige OV-kaart tevoorschijn. “Die mag jij wel hebben. Dat scheelt je alvast $2”. Oh. Hij is wel heel aardig.
Ik activeer de kaart met moeite - de felle zon schijnt op het scherm van de gele ticketmachine, wat het bijna onleesbaar maakt, waarna hij een kaartje voor hemzelf koopt. Het mysterieuze verschil tussen een debit- en een creditcard heb ik nog steeds niet ontrafel dus ik ben nog altijd blij met elke geslaagde transactie. Kan ik toch weer legaal in het openbaar vervoer plaatsnemen. Kost overigens echt geen pepernoot hier; voor USD6 kun je volgens mij de hele dag in de trolley rijden. Een soort tienertoer blijkbaar. Misschien heb ik het ook wel verkeerd gelezen.
Als ik richting het spoor loop en in de richting kijk waar de trolley vandaan komt, spreekt een man me aan. “Where are you going, lady”, vraagt hij. Hij neemt me van top tot teen op en ik besluit hetzelfde bij hem te doen. Hij is grof gebouwd, strak in het pak en heeft een grote zonnebril op met glanzende glazen. Hij doet me een beetje aan een van de Blues Brothers denken.
Net als ik wil antwoorden, voegt mijn reisgenoot zich weer bij mij. Oh, Brad is een beetje bezitterig! Belushi wendt zijn hoofd af. Ik ga het nog leuk vinden, hier. En voel me niet meer alleen zoals ik dat de afgelopen tijd vaak gevoeld heb.
Samen zijn maar je toch alleen voelen. Ik wist niet dat dat kon totdat ik Prem ontmoette. En zelfs nu weer met Dev. Ik moet uit die spiraal zien te geraken.
De trolley arriveert en naast John, Brad en ikzelf stappen nog een handjevol mensen in. Er hangt een geweldige energie in de trolley; mensen praten met elkaar, iemand speelt muziek (ik herken Blue Jeans Blues van ZZ top direct), er wordt gezongen en niemand zit op zijn telefoon. Tijd om naar buiten te kijken heb ik overigens ook niet; reisgenoot en ik hebben een geanimeerd gesprek over naar welk strand ik moet gaan. Een medereiziger doet vrolijk mee en noemt diverse suggesties voor standen waar ik nooit van gehoord heb.
“Hier moeten we eruit”, zegt Reisgenoot, en vrijwel direct komt de trein onmiddellijk tot stilstand. Enkele passagiers winnen het niet van de zwaartekracht en worden door de wagon gezwiept, gevolgd door verbale verwensingen die de machinist niet zullen bereiken.
“Het is goed om te zien dat mensen elkaar tegenwoordig nog steeds helpen” zegt de donkere vrouw tegenover ons. Ik vermoedde dat ze het sarcastisch bedoelde, verwees naar de chaos van vallende mensen. Maar als ik Reisgenoot breeduit zie grijnzen, snap ik het. Ze heeft ons hele gesprek gevolgd.
“Dit is dus Old Town, heb je zin om even te gaan kijken?”. Ik herinner mezelf weer aan het feit dat ik geen haast heb, waarna we het kleine dorpje inlopen. Het lijkt wel de set van een Western-movie. Overal scharrelen mensen en de zon straalt loom op het gele zand. Ik kijk mijn ogen uit.
“Follow me”. Reisgenoot weet wat hij wilt! Hij beent door het struikgewas en even later staan we onder een grote boom, met erachter twee kleine huisjes. “Zie je dat daar” zegt hij, terwijl hij naar de tuin wijst, “twee wijnrankjes”. Hij vertelt dat de bewoner er daadwerkelijk wijn van maakt. Het verhaal gaat verder maar ik luister al niet meer en droom weg in mijn eigen gedachten.
“Ik ben zo trots dat ik naast jou loop, je bent toch veel te knap voor mij?” vraagt Brad even later en ik kom weer terug in het heden, ook al voelt het als het verleden. Nu moet hij ophouden hoor. “Iedereen kijkt naar mij omdat ik hier met jou loop, dit is zo bijzonder dat we elkaar hebben ontmoet en ik ben je zo dankbaar”. Ik vertrouw hem voor geen meter, maar ik voel mezelf wel een stukje groter worden. Zo werkt het selectieve gehoor blijkbaar.
“Je ziet er zelf ook hartstikke leuk uit, je doet jezelf echt te kort” vlijt ik hem. Hij straalt. Ik weet nog steeds niet wat zijn plan is. Ik kijk naar hem terwijl hij vastberaden een weg baant naar een bus, die op het punt staat te vertrekken. Ik kijk hem vragend aan, had enerzijds verwacht dat hij mee zou gaan.
“Je gaat naar Ocean Beach” zegt hij, “geef je nummer maar”. De buschauffeur maakt een gebaar dat hij wil vertrekken dus ik snap snel in, een beetje beduusd. Brad frommelt in zijn zak en er komt een papiertje uit. We hebben beide geen pen.
“We moeten nu echt weg, sorry” zegt Buschauffeur ongeduldig terwijl ik op het trappetje sta. Brad geeft hem een smekende blik en het helpt. Er komt een pen uit de borstzak van Buschauffeur en ik krabbel mijn nummer op het blaadje. En ik bedenk me dat hij mijn naam ook niet weet, dus krabbel ik die er snel bij.
Nog steeds een beetje verdwaasd en met een vragende blik geef ik Brad het papiertje terug.
“Ik weet wat leukers” zegt hij en zijn helder blauwe ogen schitteren. Ik val niet op blauwe ogen. “Morgen gaan we samen paardrijden”.
“Maar hoe weet je dat ik-“
“Paardenmeisje” antwoordt hij knipogend. “Ik zal een Engels zadel voor je regelen. Veel plezier vanmiddag. Vertel me morgen maar hoe het was”.
Hij steekt zijn hand op, de deuren gaan dicht, ik laat me op het eerste beste stoeltje ploffen en de bus vertrekt. En ik kijk verdwaasd naar buiten.
Wat is er nu net allemaal gebeurd? De busreis voert langs Sea World – in mijn ogen een relikwie uit het verleden - en Pacific Beach. Ik hou de haltes in de gaten via mijn telefoon en mensen stappen in en uit. Net als in het echte leven; sommige mensen blijven maar een paar haltes in je leven, anderen langer. En maar heel weinig blijven tot het eindpunt.
“Je moet er toch uit bij Ocean beach” schalt de buschauffeur door de speakers, terwijl hij via zijn spiegel oogcontact met me zoekt. “Dat is de volgende halte. Het Eindpunt”.
Als ik mijn hand opsteek bij het uitstappen, bij wijze van dank, roept hij me toe.
“Je ziet er goed uit, Missie. Go get ‘m”!
Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar ik neem me wel voor dat, mocht ik me ooit nog minderwaardig voelen in Nederland, ik direct een ticket naar Californië boek.
Of misschien trekken gelijken elkaar inderdaad wel aan als magneten en is hier gewoon een last van me afgevallen, kan ik weer een stukje meer Nina zijn. Niet perfect, maar ik zoek ook geen perfecte mensen om me heen. Wel geweldige mensen. Echte mensen. Mensen met een randje, mensen die af en toe niet bang zijn hun decorum te laten vallen. Mensen die zelf niet doorhebben dat ze dat doen, maar zich soms enorm op kunnen staan te winden om een berg bladeren. Dat is genieten.
Terwijl ik mijn buspas opberg, voel ik een briefje in mijn zak. Het is keurig opgevouwen, alsof er heel wat moeite in is gestoken om het exact uitgelijnd op elkaar te vouwen. Ik hoef het niet eens te openen om te weten dat deze precisie exercitie alleen van Dev afkomstig kan zijn.
“Je bent leuk”.
wordt vervolgd
- kiki1976
-
- Berichten: 17923
- Geregistreerd: 17-04-10
- Woonplaats: Kop van Noord Holland
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 08-03-22 15:06
Fijn dat het weer beter met je gaat!
- SumSum
- Berichten: 705
- Geregistreerd: 15-05-07
- Woonplaats: Surhuizum
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 08-03-22 17:06
- lideli
-
- Berichten: 2766
- Geregistreerd: 21-03-10
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 09-03-22 09:58
- Sky_As
- Berichten: 5643
- Geregistreerd: 12-05-10
- Woonplaats: naast de buren
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 09-03-22 10:14
- Paardenfann4
- Berichten: 1829
- Geregistreerd: 15-08-17
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 09-03-22 14:15
- IMJ
-
- Berichten: 14728
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 09-03-22 19:06
Alex zijn ze nu 2 jaar en een dag aan de wandel
- astridastrid
-
- Berichten: 6029
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 10-03-22 13:14
kiki1976 schreef:Leuk stuk weer!
Fijn dat het weer beter met je gaat!
Lichamelijk dan, psychisch is nog een hot mess. Nu mag ik wel een tegeltjeswijsheid gebruiken, toch?
"If you're going through hell, keep going".
Maar ook dat komt wel weer goed.
Ik begin weer een beetje in te komen in het schrijven haha, vind het wel lastig omdat ik nu over een "vroegere Nina" moet schrijven die in mijn ogen nog heel wat te leren heeft
. Vervolg op 4 maart 2020
“Je hebt indruk op me gemaakt”. Ik had niet verwacht nog iets te horen van mijn Amerikaanse cowboy. Maar nog geen 10 minuten na ons afscheid ontving ik al een bericht van hem. Hoewel ik het probeerde te onderdrukken, had ik het gevoel alsof ik eruit zag als een tomaat en hab ik de neiging het hele voorval tegen mijn busbuurman te vertellen.
Als Dev ook weer thuis is, is hij koeler dan zijn Amerikaanse koelkast zonder inhoud en ik durf nog geen radio aan te doen in de keuken. Ik heb het vermoeden dat hij dan iets vals zal zeggen over mijn muzieksmaak. Ik ben een nacho-schotel aan het maken waarvan de saus die ik gebruik me nog het meest doet denken aan geel behangplaksel. Met kaassmaak, klaarblijkelijk. Van Dev’s genegenheidsbetuiging die ik eerder in mijn zak vond, zie ik geen onderbouwing.
“Thanks voor je briefje”.
“Tja”.
Ik ben geneigd om hem vast te pakken en door elkaar te rammelen. Wat is dat toch met deze man? Ik dacht dat het een vrolijke man was die zijn zaakjes op orde heeft, maar hij blijkt een soort Johan Derksen te zijn maar dan heel knap. En daar heb je in de praktijk helemaal niks aan.
Snel steek ik een hand chips in de vorm van een driehoek in mijn mond en ik zie Dev afkeurend kijken. Nou ja, als hij niks eet, is er tenminste meer voor mezelf. “De kaassaus is heel vet” voeg ik er dubbelhartig aan toe, vol van frustratie. Dev trekt een mondhoek op en ik heb direct spijt van mijn gemene opmerking.
Ik besluit tijdens ons chipsdiner – wat op het gekraak na in zich in stilte voltrekt - een hulplijn in te schakelen. “Oh Nienke, wat moet ik met de cowboy? Hij is blijkbaar ook nog eens vijf jaar jonger dan ik. Kleinigheidje: hij woont een continent bij mij vandaan”. Brad vertelde dat hij heel simpel leeft. En dat ik me niet moet laten leiden doordat hij stuntrijder is van beroep. Dat dat slechts een show is en niet het echte leven. Kraak kraak.
Blijkbaar zit hij in een soort bekend showteam waar ik nog nooit van gehoord heb. Ik zal hem maar niet zeggen dat ik helemaal geen fan ben van trickriding – als hij paard zo hard zou galopperen, zou ik hem direct inruilen voor een ijzeren exemplaar.
“Ga er gewoon heen”. Nienke zal me altijd aansporen dingen te doen. Zolang Prem er maar niet bij betrokken is. “Je hoeft niet gelijk te trouwen. Je bent single. Vind je hem leuk?”
“Mwa”. Ik zou hetzelfde antwoord geven als ze had gevraagd of ik Bradley Cooper leuk vind. Niemand lijkt me op dit moment te bekoren. Misschien is er wel iets met me aan de hand.
“Ga gewoon. Geniet van het leven”. Nienke is zo iemand die je nog aanspoort de koning een Appje te sturen om hem mee uit te vragen. Ze gebruikt daarbij zoveel overredingskracht, dat ik haar raad vaak nog opvolg, ook. Het is maar goed dat ik zijn nummer niet heb.
“Kun je dan even spijkerbroek deze kant op teleporteren?”. Ik had er niet op gerekend deze hobby tussen mijn benen hier op te pakken.
“Leen van je Amerikaanse vriendje”.
Ik kijk op van mijn telefoon naar Dev.
“Wat?”. We gebruiken niet veel woorden.
“Mag ik morgen een spijkerbroek van je lenen?”
“Tuurlijk; ik heb ze in alle maten”. Hij meent het. Hij vertelde eerder dat hij sinds dat hij hier woont, 10 kilo is aangekomen. En nu weer 15 afgevallen.
“Ik ga morgen paardrijden”.
Hij is al opgestaan en snel veeg ik mijn chipshanden aan mijn zwarte broek, wat resulteert in een broek waarvan het lijkt alsof hij door het paneermeel is gehaald.
“Dit is een mooie broek” zegt hij als hij terugkomt. Ik weet, terwijl hij hem omhoog houdt, al dat de broek hem mooier staat, met name door de extra stof in het kruisgedeelte. “Ik heb er ook nog wel een scherm-helm bij als je wilt”.
“Ik neem je speer wel mee”. Speels port hij me in mijn zij. Soms is hij toch wel een prettig schepsel. Maar meestal hebben we geen idee wat we met elkaar aan moeten.
De broek zit beter dan ik dacht en ik ben hem zo dankbaar dat ik hem een zoen op zijn wang geef als ik even later trots rondjes voor hem draai. We schrikken er beide van.
“Ja, je hebt er best een goede kont in” vult hij aan; terwijl hij naar de keuken loopt om niet alleen voor mij, maar ook voor hemzelf een glas Californische wijn inschenkt.
wordt vervolgd
- Mer1980
-
- Berichten: 20853
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 10-03-22 13:52
Dev is wel een rare hoor. 
- astridastrid
-
- Berichten: 6029
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 11-03-22 13:37
.Ga nu dus maar schrijven over leuke dingen, dan ga ik die ook beslist aantrekken hahaha!
Superleuk jullie reacties, doet me goed!
5 maart 2020
“Je hebt wel echt de hele nacht gesnurkt”, verzuchtte ik ’s ochtends tegen Dev nadat we elkaar goedemorgen hebben gewenst. “Jij snurkt zelf anders ook”, kaatst hij terug.
“Echt niet”.
Hij port me plagend in mijn zij.
Ik had vrede met onze familiaire relatie. Natuurlijk had ik het graag anders gezien, had ik van harte gehad dat hij me Prem op alle vlakken zou doen vergeten. Maar tot nu toe lukt het niet erg en trouwens; ik heb nu toch iets anders om me druk over te maken.
Brad had me uitgelegd hoe ik bij zijn huis – “het is echt heel klein, hoor, stel je er niets van voor” – moest komen. Ik besluit vanaf het trolleystation (ik zie nog steeds een platvorm met rolkoffers voor me in plaats van een halte voor een tram) een Uber te nemen. Lekker op stand. Maar ik vertrouw de navigatie van de chauffeur beter dan mijn eigen topografische capaciteiten die me nog doen verdwalen in de Bijenkorf. Nee, een topografisch wonder ben ik niet. Navigatievermogen van een postduif. Of juist niet.
Waar Amerika normaal hele nette wegen heeft, schudt het autootje nu alle kanten op naar zijn adres. Hobbel de hobbel. Als ik zelf gereden had, had ik beslist gedacht dat mijn wegwijscaapciteiten me weer eens in de steek hadden gelaten.
Ik voel me een geklutst eitje en ben blij dat ik een sportbH aanheb want anders zouden mijn borsten beslist voor mijn ogen zijn uitgekomen. Ik zie de taxichauffeur – een oudere man met een missende voortand – via de achteruitkijkspiegel lachen. Het wagentje maakt inmiddels zoveel geluid dat de radio niet meer te horen is. Niet veel later stopt hij en zo ook bijna mijn hart. Spannend. “En ik vind hem niet eens leuk” mompel ik.
“Veel plezier, lady. En mooie broek by the way”. Uber geeft me bij het uitstappen een dikke knipoog. Slingers en ballonnen voor Dev als ik hem weer zie.
Ik sta voor een stenen huisje met de grote, houten schuifdeur. Net op het moment dat ik Brad een berichtje wil sturen dat ik gearriveerd ben, gaat het raam open en zie ik hem er behendig uitklimmen. Dat kan natuurlijk ook.
“Ik dacht even dat je niet zou komen”. Hij glimlacht en hij is onweerstaanbaar. Zijn haar zit in een staart en zijn hoofd is bedenkt met de cowboyhoed die ik herken van gisteren. Hij opent de grote poort en maakt een buiging als een volleerd circusdirecteur waarop ik naar binnen stap.
“$32000, inclusief stallen en land, zelf opgeknapt”. Living the American dream. Met niks begonnen en zo opgeklommen.
Volgens mij begint bijna iedereen bij nul; hier vinden ze het belangrijk er een titel aan te verbinden.
Ach, een handige man is nooit weg.
Op de achtergrond staat Ierse folkmuziek. Ik herken de Dropkick Murphys uit de keren dat ik aan het einde van een stapavond belandde in een Engelse pub. Het afvoerputje noemen Wouter en ik dat soort gelegenheden altijd, naar de mensen die op weg naar huis nog even blijven hangen.
I've got your name written here
In a rose tattoo
Ik vind het vreselijk. “Wow, leuke muziek heb je opstaan!”, zeg ik enthousiast.
“Ik heb voor de lunch wortels en tomaten voor je gekocht. Geen idee wat vegetariërs eten, maar als je het niet opeet, kan ik de wortels tenminste nog aan de paarden geven”.
Toen ik hem vroeg zijn favoriete dag te beschrijven, antwoordde hij dat dat het te paard met een lasso vangen/slachten/barbecueën van een koe omvatte. “Laten we ook barbecueën morgen” antwoordde ik toen enthousiast, aanvullend dat ik alleen geen vlees eet. Maar denkend aan de heerlijke vega-spiezen die momenteel op de markt zijn, voorzag ik geen problemen. Maar wortels, dat kan natuurlijk ook. Hij heeft in ieder geval zijn best gedaan.
“Kom, we gaan jouw paard vangen” zegt hij, terwijl hij naar de quad loopt die me eerder al was opgevallen. Hij gebaart dat ik achterop moet zitten. Ik heb het nog nooit gedaan en vraag me af of ik geen helm op moet.
In de rit die volgt, sta ik doodsangsten uit, maar dat zal niet de laatste keer vandaag zijn. Voyou staat in een weiland iets verderop – of althans, in Nederland zou dit eerder de naam schroothoop hebben. Blijkbaar is het in Nederland in de ban gedane prikkeldraad naar deze bestemming geëxporteerd. Ik denk aan Phantom, die beslist binnen een uur een gebroken been zou hebben als ik die hier loslaat.
Brad stapt weer op de quad, nog altijd met het enorm grote, bruine paard in zijn hand en ik besluit hetzelfde te doen.
“Hier, speciaal voor jou; een dressuurpaard” zegt hij, terwijl hij me het oude, ooit blauwe halstertouw geeft. “Het is tenslotte jouw paard, nu”. Hij grijnst ondeugend naar me als hij de woorden uitspreekt.
Hij start de motor van het 4-wielige toestel. “Wacht, je wilt toch niet zeggen dat-“. Maar ik kan mijn zin niet afmaken. De quad stuift weg.
“Niet loslaten!” roept hij, terwijl hij zijn hoofd naar me omdraait. Let nou maar op de weg, denk ik. Voyou rent achter de quad aan en ik ben hem eeuwig dankbaar dat hij de beslissing genomen heeft mee te werken.
“Voyou betekent trouwens kwajongen” zegt hij, nadat hij bij aankomst de motor uit heeft zet. “En mijn naam is trouwens Morgan. Van de zee”.
Niet veel later sta ik naast het 1 meter 80 hoge paard, inmiddels met een totaal niet passend western hoofdstel in (“je kunt vast wel met split reins rijden, als je met stang en trens gereden hebt”) en – hij heeft woord gehouden – een dressuurzadel. Of zeg maar gerust zadeltje, want zeker op deze grote Selle Français lijkt dit meer een variant voor kinderen. Kleine kinderen. Ik weet nu al dat mijn riantere derriere daar niet in gaan passen. Morgan’s engelse rijuitrustig beperkte zich overigens tot het zadel – een passende singel heeft hij niet en de enige westernsingel die wel om de grote buik past, heeft maar een pin in plaats van de voor het Engelse rijden gebruikelijke twee.
“Zo moet het maar” zegt hij, terwijl hij zijn handen tegen elkaar afklopt, als de band met veel moeite op de onderste gaatjes is bevestigd. Het ziet er niet stevig uit. “Je moet maar goed in het midden blijven zitten”. Een geruststellende gedachte.
Niet veel later dient de volgende uitdaging zich aan. De korte beugeltjes bungelen net onder het zadel uit, buiten bereik van mijn been. Voyou wipt ongeduldig op zijn benen, terwijl Morgan hem tegelijkertijd in toom probeert te houden en mij een pootje geeft. Het lijkt nog meer op de zenuwen van mijn viervoeter te werken dus we besluiten van positie te wisselen. Maar ook Morgan krijgt zijn voet niet in de beugels. Ik voel me direct wat minder stijf. Het paard is helemaal klaar met de polonaise aan zijn lijf en laat een mooie piaffe zien. Althans; mooi als je ernaast staat. Beangstigend als je er straks zelf op moet. Ik voel mijn hard kloppen in mijn keel en mis mijn – in vergelijking met deze - brave schimmel. Morgan lijkt minder onder de indruk en behendig leidt hij het dier naar een muurtje bij de kerk tegenover het huis. Treffend. Als hij er vanaf hier lenig op is gesprongen, sprint het paard er in volle galop over de weg vandoor.
“Zo, nu kun jij” zegt hij triomfantelijk nadat hij het paard bij de eerste gelegenheid omgedraaid heeft en weer voor me staat. Ik kijk bedenkelijk. Voyou briest in mijn gezicht. “Maak je geen zorgen, ik heb er al drie keer opgezeten. Het is een braaf beest” Hij geeft het dier een klopje op zijn hals. Morgan handelt in paarden. Hij vertelde dat hij deze geruild heeft voor een paar schapen. Een goede deal noemde hij het.
Ik heb geen idee wat hij gedaan heeft, maar het paard lijkt inderdaad rustiger en ik hijs mezelf iets minder elegant maar dit keer tenminste wel succesvol op zijn hoge rug. Ik moest me er even over opwinden, maar nu prijkt er iets wat op een legerhelm lijkt op mijn hoofd. Hijzelf zit op een voskleurige quarterpony welke goed bevriend lijkt met mijn reus en ik ben benieuwd of hij ook ondersteboven dit paard hangt.
“Ik ben bij Disney begonnen met showrijden” vertelt Morgan tijdens de staprit naar de bak, alsof hij mijn gedachten kan raden.
“Wow, Disney!”. De droom van elk kind. Bij Ponypark Slagharen werken was altijd mijn grote droom.
“Verdiende aardig. Je hoefde alleen je eigen onderbroek mee te nemen. De rest kreeg je allemaal te leen van Walt”. Hij knipoogt. “Ook de paarden. Maar dat zijn alleen maar tamme, matte knollen. Wordt op een gegeven moment saai”. Saaiheid is een staat van zijn waarin Morgan blijkbaar niet graag verkeert.
Morgan houdt ervan om over paarden te praten en hij is ook niet te beroerd zijn visie te delen als ik verzucht dat Phantom soms zo flegmatiek kan zijn. Liever lui dan moe als er geen aanleiding is om er hard vandoor te gaan.
“Been er constant enorm af houden, maar áls je been geeft, doe je je benen omhoog en dan: BAF!” Hij doet het zelfs even voor en zijn beenhouding doet me nog het meest denken aan een beginnende ruiter die met veel te korte beentjes de veel te dikke Shetlandpony vooruit wil krijgen. Ach, ik kan het altijd eens proberen. Maar niet op deze wilde wannabe-hengst. In galop durf ik het slagschip dan ook niet te zetten. Al laat hij zich even later keurig dresseren in de kleine arena, die alles behalve vlak is. Phantom zou bij de aanblik aan de zware bak al protesteren.
“Kom, we wisselen” stelt Morgan niet veel later voor. Ik ben er niet happig op. Ik ben net gewend aan Voyou. Maar hij glimlacht zo breed dat ik zijn voorstel niet kan negeren. Zijn paard lijkt er helemaal af te liggen; is tot het puntje van zijn oren bezweet. Voyou ziet eruit alsof hij nog geen rondje gedraafd heeft. Misschien heb ik hem ook wel niet echt aan het werk gezet. Ik wilde de status quo tussen ons graag behouden.
Maar zo zit ik toch even later voor het eerst van mijn leven op een westernzadel, op Fondue (ik twijfel of dit haar echte naam is), die ik besluit alleen maar wat te stappen. Genoeg opwinding voor vandaag.
“Ga maar draven, ik kijk en help wel”. Ik weet het zeker; dit heerschap kan gedachten lezen. Ik sputter tegen, maar Fondue hoort alleen Morgan’s geklik en het paard stuift weg.
“Niet aan de teugels trekken” schreeuwt Morgan boven het gesuis van de wind in mijn oren uit. “Het is een westernpaard!”. Met de groots mogelijke moeite probeer ik me in het zadel te houden, maar Fondue gaat harder en harder en ik sta doodsangsten uit – dit gaat niet goed aflopen. “Niet met je benen klemmen” gilt Morgan boos en ik heb geen idee hoe we ooit tot stilstand moeten komen. Net als ik denk dat ze niet harder kan, glijdt ze onderuit in de bocht en daar liggen we. Snel kruip ik weg van het paard, welke vrijwel direct opstaat en het zand van zich afschudt. Ik wil opstaan, maar ik kan het niet. Iets breekt in me en ik kan alleen maar huilen van de schrik.
“Ik dacht dat je kon rijden” zegt Morgan met een donkere stem nadat hij het paard gevangen heeft en op me af komt lopen. De sfeer is compleet omgeslagen.
“Sta even op, wil je? Real cowgirls don’t cry”.
Ik wil naar huis, ik wil terug naar Dev. Een slimsaaie man met een robothond lijkt opeens een stuk aantrekkelijker.
wordt vervolgd
- kiki1976
-
- Berichten: 17923
- Geregistreerd: 17-04-10
- Woonplaats: Kop van Noord Holland
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 11-03-22 14:46
Maar leuk stuk weer
- Mer1980
-
- Berichten: 20853
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Genieten
Geplaatst: 11-03-22 15:55
- Rocamor
-
- Berichten: 12414
- Geregistreerd: 21-11-02
Geplaatst: 11-03-22 17:10
Wat ik wel heel lastig vind in het verhaal is mijn gevoel dat het een dagboek is en dan mijn empathie naar de dagboekschrijfster die dit allemaal meemaakt / mee moet maken / laat gebeuren.
En mijn beeld van de schrijfster (niet onverdienstelijk in de wedstrijdring) en de "luie Phantom die niet vooruit te krijgen is", geeft wat kortsluiting tussen mijn oren.