Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-07-20 10:18

Geplaatst: 21-07-20 10:18

tengeltje11 schreef:
Het eerste stuk heb ik ondertussen wat aangepast.

Kort samengevat, haar mama is gestorven tijdens de bevalling van de jongste, papa is verbitterd en kijkt niet meer om naar de kinderen. Alle andere kinderen kijken niet naar haar en zien haar liever komen dan gaan, dus geen emotionele band om naar huis te gaan.

Oké, duidelijk!

Ik weet natuurlijk niet hoe het eerste stuk er nu uitziet maar ik zou precies toch wel heel subtiel even vermelden in het tweede stuk dat naar huis gaan voor haar niet hoeft, al is het maar één zinnetje ofzo. Of wordt dat echt wel duidelijk als je het eerste stuk hebt gelezen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-20 10:24

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-20 10:24

Is een moeilijke voor mij. Toen ik dat laatste deel voor het eerst typte, stond dat er in? Maar heb het bij de 4de keer lezen gewist...mss moet het er toch beter in dan.

**Geplaatst**: 21-07-20 10:36

Geplaatst: 21-07-20 10:36

tengeltje11 schreef:
Is een moeilijke voor mij. Toen ik dat laatste deel voor het eerst typte, stond dat er in? Maar heb het bij de 4de keer lezen gewist...mss moet het er toch beter in dan.

Ik heb me in ieder geval wel afgevraagd: "Waarom gaat ze niet gewoon naar huis? Daar heeft ze eten, water, propere kleren..." Maar misschien dat andere mensen dat niet hebben natuurlijk

.

**Geplaatst**: 21-07-20 10:40

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 21-07-20 10:40

Leuk verhaal! Ben heel benieuwd hoe de wereld in elkaar zit qua hoe ze hartslagen enzo kan voelen, of dat alleen zij dat heeft of iedereen en dergelijke.

Wat inderdaad wel een goede is, is uitleg waarom ze een keuze maakt. Wat is haar afweging/gedachtengang om een paar dagen in het bos te leven in plaats van naar huis te gaan en dergelijke. Maakt het duidelijker voor lezer en gelijk wat meer karakter ontwikkeling!

**Geplaatst**: 24-07-20 17:14

Geplaatst: 24-07-20 17:14

MoppieFilou schreef:
tengeltje11 schreef:
Is een moeilijke voor mij. Toen ik dat laatste deel voor het eerst typte, stond dat er in? Maar heb het bij de 4de keer lezen gewist...mss moet het er toch beter in dan.

Ik heb me in ieder geval wel afgevraagd: "Waarom gaat ze niet gewoon naar huis? Daar heeft ze eten, water, propere kleren..." Maar misschien dat andere mensen dat niet hebben natuurlijk .

Ik had het idee dat ze nog niet naar huis ging omdat ze Wictor nog wilde vinden in die omgeving

**Geplaatst**: 19-08-20 15:48

Geplaatst: 19-08-20 15:48

ben heel benieuwd of er nog een vervolg komt..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 22:54

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 22:54

sorry voor de vertraging,maar met de kids en de vakantie bleef er niet genoeg tijd over.
nu is de school terug begonnen en vind ik hier en daar terug een gaatje.
ondertussen dus wel al een heel stukje opgeschoven.

heel wat stukken zijn nog maar voor het eerst getypt,dus nog niet eens alle typfouten eruit, laat staan dat het allemaal in de juiste tijd staat en andere zaken, beslist dat ik nu eerst mijn verhaal af wil en daarna aan de slag ga om alles juist uit te typen.

dus bij deze, wie nog wil volgen, hier een heel groot nieuw stuk(ik ga het opsplitsen in enkele antwoorden,leest waarschijnlijk iets vlotter online):

‘Leuk je eindelijk gewoon rechtop te zien’ volgde daarna met pretlichtjes in zijn ogen.
De vraagtekens stonden waarschijnlijk in mijn ogen te lezen, want nadat hij mijn gezicht zag volgde direct ‘weet je niet dat je daar 5 dagen gelegen hebt?’ ‘eeeuuuhhh,neen?’ antwoordde ik voorzichtig.
En hij begon te vertellen…
‘Toen je daar in slaap gevallen was, heb ik je kort daarna gevonden. Gelukkig, want je had 2 heel vuile wonden die helemaal fout waren, kreeg hoge koorts en kwam niet meer wakker. Dus toen heb ik het wondenmengsel van mijn oma gaan halen en in de wondes gesmeerd. En dat heeft gelukkig goed geholpen, want hier zit je dus!’
Mijn verwonderde gezicht bleef hem even aanstaren, maar mijn spraak kwam gelukkig stilletjes aan terug en ‘dank je wel’ kwam er uiteindelijk best vloeiend uit.
Na een korte pauze was het mijn beurt om te vragen. ‘en wat deed jij hier dan? Zo diep in het bos?’ Dit keer was de verwondering op zijn gezicht te lezen: ‘Ik woon hier?’ zei hij doodleuk.
‘Hoezo je woont hier?’ was mijn antwoord.
Geen idee waarom, maar mijn vraag liet hem even met zijn mond vol tanden staan en wat na die seconden stilte volgde, gooide mijn volledige leven overhoop…
‘Ik dacht dat je toch al iets wist’ was het eerste wat er uit zijn mond kwam.
De vraagtekens zullen wel in mijn ogen gestaan hebben, want hij wachtte niet op een antwoord en begon zijn verhaal.
‘Wij, de Zolu, wonen hier. Jij bent er ook eentje, maar als jong kind heb je de grens overschreden en ben je meegenomen door je ‘ouders’ die je opgevoed hebben als hun eigen kind. We wonen hier al veel langer dan de mensen, en zijn kwamen enkele 100den jaren terug de rust en vrijheid die we hadden verstoren. Omdat we weten hoe egoistisch en gevaarlijk mensen zijn, hebben we onze wereld zo goed als kon verdedigd en na jaren strijden zijn we tot een overeenkomst gekomen en is de grens ontstaan.
Wij horen aan onze kant van de grens te blijven, de mensen aan de andere kant. Wie de grens overschrijdt, doet dit op eigen risico en kan dus ook aangevallen of meegenomen worden, net als jij toen je klein was’
Mijn hoofd tolde en ik wist echt niet wat ik eerst moest denken of vragen. De ene na de andere vraag schoot door mijn hoofd. Dus mijn ouders waren helemaal mijn ouders niet? Ik was zo anders omdat ik gewoon geen mens ben? En Wictor dan? Is hij ook een Zolu? Ook meegenomen, of liever ontvoerd, door zijn o-zo-heilige ouders? En leven hier? Hoezo leven hier? In al die jaren heb ik er nog nooit eentje ontmoet, gezien, gehoord of gevoeld? Is deze Hanz wel te vertrouwen? Kletst hij niet wat uit zijn nek om indruk te maken of mij onzeker te maken? Maar als hij de waarheid spreekt, dan moet ik ergens ook biologische ouders hebben? Misschien leven die nog? Misschien heb ik wel nog broers of zussen of neefjes of tantes of eender wat?
Ik wist echt niet waar ik het had en kon de eerst minuten ook gewoon niets uitbrengen
Hanz zat die tijd constant met een grijns mijn richting uit te kijken.
Omdat ik nog totaal geen idee had of hij eigenlijk wel de waarheid sprak, begon ik hem met vragen te bestoken.
‘En waar concreet leven jullie dan? Want in al die jaren heb ik nog niemand zoals jij of ik gezien, gehoord of gevoeld?
Zijn antwoord snoerde me weer mijn mond:
‘Maar we leven ook niet echt ‘hier’… Je kent de vulkanen toch he?’ Ik knikte instemmend, want er waren ook gewoon 10-tallen dode vulkanen in de dichte omgeving, allen in het verboden bos en net te ver, waardoor ik er eigenlijk nog nooit eentje van heel dichtbij had gezien.
‘Wel’ zei hij, ‘in die vulkaanmonden wonen wij. Elke vulkaan huisvest een andere stam en onderling zijn deze met elkaar verbonden via ondergrondse tunnels. Ook komen we via tunnels in het bos en ook deze tunnels beschermen ons tegen mensen die de regels aan hun laars lappen en toch het bos intrekken.’
‘Maar ik zag ook nooit een of andere tunnel en ken het bos toch wel heel goed ondertussen’ was mijn antwoord.
‘Gelukkig’ zei Hanz, ‘Want als jij er had gevonden, zou een mens in het bos deze ook kunnen vinden!’
‘En waar zijn ze dan?’ volgde onmiddellijk vanuit mijn kant.
‘Zal je wel zien’ zei hij lachend, stond op en liep weg. ‘Kom’ riep hij nog snel achterom kijkend.
Ik was totaal in gedachten verzonken waardoor mijn reactie wat traag kwam en ik me heel hard moest concentreren om te voelen welke richting hij uit was. Hij was duidelijk aan het lopen en dus zette ik de achtervolging in. Niet zoveel later stond hij duidelijk stil, want mijn afstand tot bij hem werd met de seconde kleiner en toen ik aankwam op de plek waar hij zou moeten zijn, zag ik gewoon niets. ‘Ok’ dacht ik, ‘hebben we al gehad, zoek de ogen’, maar dit keer waren er ook gewoon nergens ogen te bespeuren. Plots hoorde ik ‘kom je nog?’ met een vlakke echo erna. Nog steeds snapte ik er niets van… kom je nog waarheen dan?’ Schoot er door mijn gedachten.
‘Hier in de boom natuurlijk’ weergalmde het met dezelfde echo.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 22:54

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 22:54

Geen idee waar ik het meest van schrok, het antwoord of het feit dat hij nu net mijn gedachten gehoord had…. Maar veel tijd om er bij stil te staan had ik niet, zijn hoofd verscheen in het midden van een half-hoge boom en hij stak zijn hand naar beneden.
Enkele seconden later zat ik op een dikke tak zo’n meter en een half boven de grond en staarde naar beneden, daar zit een groot zwart gat waar normaal een volle stam zit.
Hanz zat een goeie meter later te roepen dat ik hem moest volgen en hop, weg was hij. Even twijfelde ik, maar mijn nieuwsgierigheid won zonder veel twijfel en op de tast liet ik me zakken in de stam. De uitgeholde stam was aan de binnenkant behoorlijk hobbelig en ruw waardoor er voldoende plekken waren waar je voeten en handen grip hadden. Naar mijn gevoel leek de afdaling eeuwig, maar plots voelde ik vaste grond en kon de stam loslaten.
Zowel rechts als links staarde een groot zwart gat naar me en ik had geen flauw idee welke richting Hanz verdwenen was, laat staan dat ik stond te springen om blindelings in zo’n pikkedonkere, onbekende tunnel te gaan rondlopen… even overviel een angstgevoel me, maar nog geen seconde later zat hij weet in mijn hoofd ‘voel en ga gewoon’ hoorde ik Hanz zeggen zonder dat het hoorbaar was. Even vond ik het niet fijn dat hij zomaar mijn gevoel kon lezen, maar op dit moment was dat nu even geen hoofdzaak. Ik probeerde gewoon mijn hoofd even leeg te maken en als bij een wonder draaide mijn hele lijf naar links en begon ik op de tast het donker gat in te lopen. Ik zag echt niets en donkerder dan dit kon echt niet, maar mijn hoofd wist precies waar het heen moest en hoe dieper ik de tunnel ingelopen was, hoe vlotter mijn benen en voeten volgden. Het leek wel alsof mijn lijf overgenomen werd en ik als passagier aan het meereizen was op een onbekende locatie. Qua tijd of afstand had ik echt geen idee, maar ik had toch een behoorlijke tijd gestapt toen ik eindelijk heel ver wat licht meende te zien. Naarmate ik het licht naderde, voelde ik ook de adrenaline door mijn lijf stromen en werd toch behoorlijk zenuwachtig.
Niet veel later stond ik in een lichtstraal die van boven kwam, en zowel voor als rechts liep een nieuwe tunnel. Ik keek naar boven en zag meters hoger grote takken en bladeren van een boom. Mijn lijf draaide naar rechts en dus wist ik gewoon dat het licht niet ons eindpunt was. Terug liep ik een donker gat in om opnieuw letterlijk blindelings als passagier een ondergronds traject te volgen. Na enige tijd zag ik opnieuw wat licht in de verte en nogmaals passeerden we een holle boomstam en sloeg ik links af. Na opnieuw een fikse wandeling zag ik in de verte wederom licht. Maar hoe dichter ik kwam, feller het licht en dus wist ik ook behoorlijk zeker dat er dit keer geen boomstam, maar iets anders verantwoordelijk was voor het licht. Niet veel later zag ik duidelijk licht met daarachter planten vlak voor mij. Mijn hart begon sneller te kloppen, dit was het einde van het gangenstappen!
Enkele seconden later bereikte ik inderdaad het einde van de tunnels en stond ik plots met mijn voeten op de grond en blauwe lucht boven mijn hoofd. Rondom mij was zo’n 2 vierkante meter open ruimte, daarrond zat dicht struikgewas waardoor ik echt geen idee had waar ik terecht gekomen was. Ik hoorde geritsel in de struiken en kort daarna verscheen Hanz met pretlichtjes in zijn ogen. ‘Je hebt het gevonden’ zei hij met een grijns. Met een zuur glimlachje zei ik ‘tuurlijk’. Hij nam mijn hand en trok me mee het struikgewas door en daarna viel mijn mond nogmaals open. De omgeving was alles behalve wat ik verwacht had. ‘Ons’ bos was groen en bruin en hier en daar een gekleurde bloem, wat geel en rood en in de herfst de typische kleuren erbij, maar dit was helemaal anders. Ook hier stonden bomen en planten, maar zo goed als alle planten en bomen hadden felgekleurde, werkelijk prachtige bloemen die volop in bloei stonden. Ook een zoetige geur drong mijn neus binnen.
Niet alleen de planten waren prachtig,maar ook het gras, wat weelderig groeide, had de meest fantastische kleuren en leek gewoon in bloei te staan.
Overal voelde en hoorde ik onbekende hartslagen en de dieren die ik zag, had ik werkelijk waar nog nooit gezien! En ook zij waren stuk voor stuk plaatjes. Allemaal heel kleurrijk en mysterieus!
Ik stond minuten land aan de grond genageld en kon enkel maar, vol verwondering, rondstaren.
Hanz had dit waarschijnlijk wel verwacht en keek me geamuseerd aan.
‘Kom’ zie hij en liep verder de vlakte in. Traag liep ik hem achterna, en bij elke stap vooruit, moest ik weer even blijven staren naar iets wat ik nog nooit zag en die zo fascinerend mooi was! Zo zag ik een rode rups in het gras die licht leek te geven. Ze had enorme oogjes waar ik zelfs pupillen leek in te zien en die me bijna intelligent aankeek. Een vogel waar een regenboog ‘U’ kon tegen zeggen en die leek te fluisteren in een voor mij onbekende taal. Daarna een dier die ergens op een egel leek, maar toch helemaal anders. Zijn stekels leken meer pinnen, veel dikker en logger, hij stond hoger op zijn poten en zijn staart was geschubd. Dit dier negeerde mij compleet en liep traag voorbij.
Ondertussen had Hanz het waarschijnlijk gehad met mijn gestaar en geslenter en kwam mijn arm vastnemen om me vlugger vooruit te trekken. We waren net vlugger beginnen stappen toen mijn hart stil leek te staan. Vanuit het niets kwam het plots boven enkele bomen tevoorschijn, een draak! Ik dook in elkaar en alsof dat nog niet voldoende was, landde het enorm dier enkele meters verder. Mijn hart bonsde luid en ik deed het bijna in mijn broek van de schrik! En naast me hoorde ik Hanz doodleuk zeggen: ‘He Schubbie, dit is Ada’, hij liep naar het enorme dier en krabde het onder zijn kin, waarna deze een raar grommend geluid maakte. Ik weet niet wie het meest verwonderd keek, ik naar ‘Schubbie’(hoe kom je op zo’n naam??) of Schubbie naar ik, die nog steeds half ineen gedoken in het gras zat.
Hanz moest wederom grijnzen en zei ‘Kom maar hoor, hij ziet er enkel wat eng uit, maar doet geen vlieg kwaad’. Traag stond ik op en vroeg me op dat moment af of dit eigenlijk wel allemaal echt was of dit alles niet gewoon een droom is…
Uiteindelijk liep ik hun richting uit en toen ik tot op een meter van hen genaderd was hoorde ik plots ‘Ik ben geen droom hoor, ik besta gewoon en kom me nu ook maar krabben’.
Nu gierde Hanz het uit van het lachen en riep ‘Geniepigaard’ tegen Schubbie, waarna deze een raar piepend geluidje maakte. Ik keek Hanz aan en deze antwoorde met ‘Ja, hij kan ook gewoon communiceren hoor!’. Het kon gewoon niet gekker meer worden…

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 22:54

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 22:54

‘Ga maar jongen’ zei Hanz tegen Schubbie, ‘ik kom straks nog wel eens langs’ en Schubbie stond terug recht, opende zijn vleugels en vloog vloeiend weg in dezelfde richting als waar hij uit kwam. Ik bleef die richting uitkijken, als was er al een tijdje geen Schubbie meer te zien. Hanz tikte op mijn schouder en ik draaide me om. ‘Hoe kan hier nu een draak leven zonder dat een mens deze ooit zag?’ vroeg ik hem ‘Simpel’ zei hij, ze kunnen enkel overleven in de vulkaanmonden omdat ze een constante hoeveelheid zwavelzuur in hun omgeving nodig hebben,anders sterven ze binnen enkele minuten.’ ‘Zo is het met alles hier eigenlijk. Het leefklimaat is hier vochtig, warm en de zuurtegraad is totaal anders dan buiten de kraters. Daardoor leven hier gewoon totaal andere dieren en mensen dan waar jij tot nu toe woonde.’ Enkele minuten bleven we stil naast elkaar stappen en daarna was het weer mijn beurt om vragen te stellen: ‘En hoe groot is het hier?’
‘Deze krater is een middelmatige en heeft een diameter van 3400 meter ongeveer, we wonen hier met 68 zolu’s momenteel, en naast ons ook Schubbie en zijn vrouwtje Juksie, die momenteel zwanger is’. Bij dit laatste lichtten zijn ogen op en wist ik dus wel zeker dat hij iets bijzonders had met die draken. ‘En hoeveel kraters zijn er dan zo?’ vroeg ik daarna.
‘Hier in de buurt zijn er momenteel 63 kraters, maar slechts 54 zijn bewoond door ons. De rest is eigenlijk te klein om echt te kunnen leven, die houden wij als reserve voor als er plots eens een voedsel tekort zou ontstaan door eender wat, want daar groeien wel vruchten overal, maar daar woont dus niemand permanent. De onze is bv middelmatig. De kleinst bewoonde krater heeft ongeveer een 1060 meter diameter, daar wonen ook slechts 13 Zolu’s en de grootste is er 5800m en daar waren een tijdje terug 149 Zolu’s, maar daar was een ware babyboom op gang gekomen, dus geen idee hoe het nu zit, want ik ben daar al enkele maanden niet meer geweest.’
‘Je zegt ‘hier in de buurt’, dus er zijn nog meer van deze plekken verder weg dan?’ vroeg ik verder door.
‘Ja hoor!’ zei hij. ‘Hoeveel exact weet ik niet, maar deze waar ik over sprak zijn allemaal bereikbaar binnen maximum een 4-tal uur ondergronds stappen. De volgende groep waar ik enkele jaren terug 1 keer geweest ben, is minstens een goeie 2 dagen stappen en zij hadden allesinds weet van nog 2 andere kolonies die voor hen op 3 dagen en 5 dagen stappen lagen.’
Tegen de tijd dat hij uitgepraat was kon ik weeral niet anders dan mijn ogen uitstaren. We waren in die tijd door een klein bebost stukje gelopen en liepen een nieuwe open vlakte in. Daar zaten in de wanden van de vulkaan ramen en deuren. Ik had nog maar juist alles in mij opgenomen of een deur zwaaide open en ik hoorde een vrouw roepen ‘Eindelijk zeg! Ik dacht dat jij op je zusje zou passen?’ Ik keek Hanz aan en het schaamrood steeg naar zijn wangen terwijl hij de richting van de vrouw uitliep. Als zijn schaduw liep ik schuin achter hem.
Toen we op enkele meters van de vrouw stonden, merkte ze me plots op.
‘He’ zei ze vriendelijk ‘jij moet dan Ada zijn?’. Ik knikte instemmend.
‘kom binnen meisje! Goed dat je je eindelijk beter voelt!’
Wat onwennig stapte ik de deur binnen en mijn ogen hadden even tijd nodig om zich aan te passen. Het huisje was letterlijk uitgehouwen, de muren waren oneffen, grijs en het was er zeker 10 graden frisser dan buiten. In het hoekje kijk een meisje, die ik een jaar of 6 gokte, nieuwsgierig op. Naast haar liepen enkele van die rode,lichtgevende rode rupsen.
‘Mijn mama Frieda en mijn zus Elde’ stelde Hanz ze vluchtig voor.
‘Kopje thee?’ vroeg de vrouw. En ik knikte instemmend. Niet veel later zat iedereen rond een tafel met een dampende kop thee. ‘Heb je ondertussen al iets van Wictor gehoord?’ vroeg de vouw. Ik keek vreemd op, want voor zover ik me kon herinneren had ik nog geen woord over Wictor verteld aan Hanz of eender wie. De vrouw glimlachte lief en zei dat ik nog een boel te leren had, want iedereen hier kon zo mijn gedachten volgen. Ik moest dus ook helemaal geen vraag stellen, want nog voor ik ze kon stellen gaf ze al een antwoord.
‘Wij, de Zolu kunnen gedachten lezen, net als ook alle dieren die hier leven. Maar we leren ook van kleins af om onze gedachten af te schermen, want het kan best onaangenaam of soms zelfs gevaarlijk zijn als alles en iedereen zomaar het diepste van je gedachten te zien krijgt’ Na een korte stilte ging ze verder. ‘Sowieso zijn we veel verfijnder dan mensen qua waarnemingen, we horen beter, zien beter, ruiken fijner en kunnen dus ook nog anders communiceren. Nog nooit meegemaakt dat je iets kon horen of voelen van een ander?’
Nu ik eraan dacht was dit inderdaad al voorgevallen. Hanz die me waarschuwde dat ik het blauwe spul niet uit mijn wondjes mocht halen en natuurlijk ook Wictor toen zijn ouders stierven.
‘Ik denk dat Hanz je met veel plezier zal leren hoe je hier beter mee om kan gaan en jezelf kan beschermen tegen alles die je gedachten wil pikken, niet Hanz?’ sprak de moeder verder, waarna ze Hanz’ richting uitkeek. Voor de 2de keer op rij steeg het schaamrood naar zijn wangen en nu moest ik toch ook wel even gniffelen.
Het was stil rond de tafel voor enkele minuutjes en plots ging de deur open en stond daar een man. ‘Hoi papa’ zei Hanz. ‘O,we hebben een gast’ zei de man. ‘Welkom!, ik ben Olf, de papa van Hanz’ en hij kwam mijn hand schudden. ‘Blij je eindelijk te ontmoeten, want Hanz sprak al enkele weekjes over je’, waarna hij met een grijns Hanz’ kant opkeek. En wederom kreeg Hanz er rode wangetjes van. Ook de mama en de zus zaten grijzend zijn richting uit te kijken om vervolgens ook stiekem mijn kant op te kijken waarna ook ik rode wangen kreeg.
‘Ga anders even langs bij oma’ sprak de papa, ‘ook zij staat te popelen om Ada te ontmoeten en eens te controleren in welke mate Hanz je wondes goed verzorgd heeft’. Waarna hij mijn richting uitkeek en me een knipoog gaf.
‘En passen op Elde dan?’ vroeg Hanz. ‘Maakt niet veel uit, ik raak er nu toch al niet meer op tijd, dan kan ik evengoed een ander keer gaan’ zei de mama.
Hanz stond vlug op en wat onwennig volgde ik hem het huis uit. Eens buiten kwam wat meer ontspanning tussen ons. ‘Sorry hoor’ zei Hanz.
‘Hoeft toch niet’ zei ik, ‘het zijn best leuke mensen je ouders!’
‘Ze vallen wel mee’ zei Hanz met een glimlach.
‘woont je oma ver?’ vroeg ik vervolgens.
‘neen hoor, zie je die deur daar met alle verschillende bloemen ernaast?’
Ik knikte en zwijgend liepen we verder naast elkaar richting de deur.Hanz klopte aan en ging direct naar binnen. De ruimte rook zoet en intens. Overal stonden potjes met en zonder deksel in kleine nisjes in de muur. De oma stond gebukt over de tafel iets fijn te pletten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 22:55

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 22:55

Nog voor ze zich omdraaide begon ze reeds te praten en ook zij had al lang mijn gedachten gehoord.
‘Ja’ zei ze, ‘in een van die potjes zit het blauwe spul die in je arm en been zat’.
Ze draaide zich lachend om. Ze had een stralend gezicht vol rimpels. Oud, dat wel, maar eigenlijk heel erg mooi, ze leek een warme gloed uit te stralen en ik voelde me direct op mijn gemak bij ‘oma’.
‘Laat me die wondes eens bekijken’ en voor ik het goed en wel door had stond ze met haar neus bijna tegen mijn been en enkele seconden later was ze ook mijn arm van dichtbij aan het bestuderen. ‘Goed gedaan jongen, zelf had ik het niet beter gekund’ zei ze terwijl ze naar Hanz keek. Hij stond erbij te glunderen als een kleine schooljongen, heel schattig eigenlijk, en op dat moment zag ik aan zowel het gezicht van Hanz als dat van Oma dat beiden dus gehoord hadden wat ik op dat moment van Hanz vond en nu was het weer mijn beurt om rood aan te schieten waarna we alle drie begonnen te lachen en de spanning wegebde.
‘Ga maar zitten’ zei Oma vervolgens, ‘ik heb nog wat eierkoeken gemaakt’.
We gingen tegenover elkaar zitten en kregen platte,bruingebakken koeken voorgeschoteld en man, wat waren die lekker! Ook het fruit wat ze ernaast serveerde smaakt hemels. Zo zoet en smaakvol had ik nog nooit eender welke vrucht geproefd. Ook kende ik ze allemaal niet, ze leken wel op wat ik kende van fruit, maar toch was er geen enkel stuk bv echt een appel of een peche. Het maakte me weinig uit, ik had honger en het smaakte.
Nadat iedereen voldaan was bleven we gezellig nog wat bij Oma, praten oven vanalles en niets en stilletjes aan begon het te schemeren. Op dat moment begon ik me wat zorgen te maken. Was ik hier welkom om te blijven slapen? Om te blijven? Of was ik ok om eens op visite te komen en daarna terug mijn eigen weg te zoeken.
Maar opnieuw waren mijn gedachten niet veilig en stelde Oma me vlug gerust.
‘Hanz,toon Ada eens waar ze kan slapen?’ ‘We hebben hier verschillen logeer-huisjes waar eender welke Zolu in kan logeren zolang hij/zij het wil, want er komen hier wel meer Zolu’s langs die op doortocht zijn of op zoek zijn naar eender was.’
Ik bedankte Oma voor het eten en de gezelligheid en liep achter Hanz aan naar de overkant van de vulkaanmond. Daar opende hij een deurtje die toegang gaf tot een klein kamertje.
Er stond een opgemaakt bed, een tafel en stoel en enkele nissen in de muur. Op een van de nissen een kan die met water gevuld was en een drinkbeker er naast.
‘Volstaat dit voor de dame?’ vroeg hij spottend.
‘Is meer dan voldoende, dank je wel!’ zei ik vlug.
‘Als je je nog vlug wat wil wassen, dan moet je naar dat bosje lopen daar’ en hij wees enkele tientallen meters verder, ‘daar is een warmwatermeertje wat zalig is om te badderen!’
Hij draaide zich om en liep naar buiten en voor hij helemaal verdween uit het zicht riep hij nog vlug ‘en slaap zacht’ over zijn schouder.
En daar stond ik dan. Helemaal alleen in een kamertje die in een vulkaanwand zat, bleek ik een Zolu te zijn, bestonden draken blijkbaar echt en had ik misschien wel nog ergens biologische ouders.
Daarnaast kwam ook Wictor voorbij flitsen. Mijn bezorgdheid om hem was nog steeds enorm en ook hij was overduidelijk een Zolu en zijn ouders zullen dus ook niet zijn biologische ouders geweest zijn.
Mijn hoofd tolde door de overdaad aan informatie en verwondering. Nog steeds dacht ik plots wakker te worden uit een droom en gewoon in mijn hoekje thuis te liggen. Alhoewel ‘thuis’ nu helemaal geen ‘thuis’ meer leek….
Hoe konden mijn ouders dit altijd voor mij verzwegen hebben dat ik niet hun biologisch kind was? Hoe konden ze mij al die jaren zo laten vernederen terwijl ze wisten dat ik geen mens zoals hen was? Al die verloren jaren…alles leek nu wel als een puzzel in elkaar te vallen en ik hoopte ook gewoon dat ik niet plots wakker werd uit deze droom.
Ik liet me neerploffen op het bed en de vermoeidheid stak enorm de kop op. Het puf om me te wassen had ik niet meer, daarnaast was het ondertussen al zo goed als helemaal donker en om dan nog naar een onbekende plek te trekken en me daar te gaan wassen, vond ik geen goed idee.
Nadat ik mijn schoenen uitgeschopt had, kroop ik met kleren en al onder een warm deken. Mijn hoofd draaide nog alle richtingen uit, maar de vermoeidheid won vlug en niet veel later viel ik in slaap.
Toen ik de volgende morgen wakker werd stond de zon al behoorlijk hoog, ik trok het deurtje open en iemand had een pakketje propere kledij voor de deur neergelegd. Een welgekomen iets, want overal zaten gaten en vuil in wat ik nu droeg.
Met de verse kleren onder mijn arm, ging ik op zoek naar dat fantastisch warm-water-meertje. Lang moest ik niet zoeken, want achter wat struikgewas wat Hanz aangewezen had, lag er inderdaad een L-vormig meertje, omringd door bomen, waar wat damp uit opsteeg. Ik keek wat schichtig in het rond alvoor mijn vieze kleren uit te trekken en eerst voorzichtig met mijn tenen te gaan voelen. Het water was exact de juiste temperatuur en ik stapte traag het meertje in. Zalig! Nog nooit zo’n groot warm water bad gehad!
Ik spetterde wat rond en duwde mezelf op mijn buik vooruit.
Het water was niet diep, in het diepste punt kwam het water tot net boven mijn heupen.
Hier en daar vielen wat zonnestralen door de bladeren en leek het water helderblauw te kleuren. Plots zag ik een fel oranje vogel vliegen en hij landde in een boom vlak boven mij. Ik draaide me op mijn rug om het prachtige dier beter te kunnen zien en net op dat moment stak Hanz zijn hoofd vanachter de laatste struik en riep ‘Hier ben je’. Ik schrok me rot en draaide me vlug gegeneerd om. Hanz had blijkbaar eerst totaal niet door dat ik geen kleren meer aan had en schoot rood aan, riep ‘sorry’ en verdween terug tussen de struiken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 22:56

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 22:56

Vlug kwam ik het water uit, droogde me af met de doek die rond de kleren zat en trok de nieuwe kleren aan, die verrassend goed bleken te passen.
Nadat ik ook mijn ouder kleren verzameld had, liep ik terug naar het logeerhuisje en Hanz zat me voor de deur op te wachten.
‘Sorry’ zei hij nogmaals, ‘ik wist niet dat je helemaal geen kleren meer aan had’
‘maakt niet uit’ zei ik.
‘goed geslapen waarschijnlijk?’ vroeg hij ‘want ik was er deze morgen vroeg al geweest, maar je lag nog zo diep te slapen dat ik je niet wou wekken’
‘Zullen we vandaag met je lessen starten?’ vroeg hij onmiddellijk erna.
‘Lessen?’ antwoordde ik.
‘Je moet leren je gedachten af schermen en gedachten oppikken van wie dit toelaat’
‘ok dan’ knikte ik.
‘Kom, we kunnen ons daarvoor wat verder neerzetten, daar is het altijd rustig en mooi’ en hij nam me mee naar een grote rots aan de andere kant van de krater. De rots rees als een kelk uit het gras die zo kleurrijk was dat het een grote bloem leek. Elke graskleur rook anders en als we op de steen neerzaten kon je blindelings ruiken welke kleur gras waar stond. Heel bijzonder.
‘We starten heel makkelijk’ zei hij ‘jij denk aan een kleur en je probeert dat voor je te houden zodat ik niet kan overnemen welk kleur je in gedachten hebt.’
‘maar hoe moet ik zoiets afschermen?’ vroeg ik ‘ik kan toch enkel aan een kleur denken of niet denken?’
‘je moet altijd denken alsof je ergens in zit, iedereen moet zijn zien manier vinden om iets af te schermen. Zelf denk ik bv in beelden, mijn gedachten zijn begraven onder de grond. Ik kan er bij en ik heb ze onder controle, maar de aarde schermt ze af voor andere mensen. Als ik een gedachte wil delen breng ik deze in gedachten naar de bovengrond en kan ze meegelezen worden.’ ‘maar er zijn evengoed mensen die denken in een soort codetaal die ze zelf ontwikkeld hebben in hun hoofd en dus onleesbaar is voor vreemden’
Ik zuchtte, wat leek me dit een ingewikkeld iets, hoe moest ik nu in vredesnaam iets gaan verzinnen om mijn gedachten af te schermen….
‘Vooruit’ zei hij, ‘probeer het gewoon!’
Nog voor ik het woord ‘blauw’ in mijn gedachten had, zei Hanz het al voor.
‘Laat me even nadenken’ zei ik daarna, want ik moest toch eerst even denken hoe ik dit kon aanpakken… mijn verstand draaide overuren en probeerde schuilplekken te zoeken en een kleur te verstoppen onder de aarde, woorden omgekeerd te spellen, en het ene krankzinnige idee volgde het andere op, maar niets leek in mijn hoofd te werken. En plots kreeg ik een geniaal idee. De weerspiegeling van water zorgt ervoor dat je niet meer ziet wat er in het water zit, je ziet alleen jezelf. Misschien was dat een goeie basis om mee te werken.
‘laten we het nog eens proberen’ zei ik daarna tegen Hanz.
Ik stelde me water voor en een zon die weerspiegelde en dacht aan rood.
Opnieuw zei Hanz ‘rood’ op hetzelfde moment en de moed zonk me in de schoenen.
Maar Hanz stelde me gerust en zei dat zoiets normaal was. Jonge kinderen hebben meer fantasie en leren zoiets gemiddeld binnen een weekje aan, ik ben ouder, dus kan het makkelijke enkele weekjes duren tegen dat ik er helemaal mee weg ben. Volgens hem moet ik het echt visueel in mijn hoofd vastmaken en in het water duiken als ik niet wil dat mensen mijn gedachten pikken. ‘Oefen het voor je gaat slapen, als je wakker wordt, als je klaar bent met eten, gewoon zo vaak je kan, print het beeld van het spiegelend wateroppervlak vast in je gedachten en van daaruit ga je dan verder.’
‘Laten we nu de andere kant proberen’ zei hij lachend, ‘ ik laat je een woord uit mijn gedachten zien en jij probeert dit te pikken’ ‘klaar?’ vroeg hij en ik knikte.
Ik wachtte, maar hij bleef daar gewoon zitten en ik zag of voelde niets.
‘Niets?’ vroeg hij en ik schudde teleurgesteld mijn hoofd.
Die dag bleven we, zonder succes oefenen op het ontvangen van een woord in zijn gedachten. En behoorlijk teleurgesteld keerden we een stuk in de namiddag terug.
Eerst gingen we bij Oma langs en het eerste wat ze zei toen ze me zag was dat ik me niets moest laten ontmoedigen, het ging heus wel komen.
We aten opnieuw wat bij haar en oma vroeg of ik nog zin had in wat meer info over hun leven en hun wereld en nadat ik instemmend knikte, begon ze te vertellen.
Elke krater had zijn Zolu inwoners, maar elke krater had, hoe klein die ook was, ook zijn koppel draken. Zij waren de belangrijkste bewoners van de krater, zij bewaakten de krater en hun constante adem zorgde voor het leefbare klimaat, want hun longen filterden de lucht die in eerste instantie te schadelijk is voor eender welk levend wezen, maar omdat draken enorme hoeveelheden lucht in en uitademen, is dit exact de zuivering die de lucht hier nodig heeft om alles in stand te houden.
De draken zijn heilig en worden beschermd en gerespecteerd. Maar natuurlijk hebben ze ook niet het eeuwige leven. Telkens als een draak komt te sterven, wordt er ergens anders eentje geboren. De natuur regelt dit. Want als een krater slechts 1 draak heeft, zal al het leven komen te sterven als er niet binnen de 2 maanden een nieuwe draak komt aansluiten.
Drakenbaby’s blijven 2 maanden bij hun ouders en vertrekken daarna dus naar de krater waar ze nodig zijn om het leven in stand te houden.
Hoe groter de grater, hoe groter de draken zijn die er leven.
Ze passen zich automatisch aan aan de omgeving waar ze leven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 22:56

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 22:56

er is nog, maar hier laat ik het maar even bij voor vandaag denk ik

**Geplaatst**: 10-09-20 23:01

Geplaatst: 10-09-20 23:01

tengeltje11 schreef:
er is nog, maar hier laat ik het maar even bij voor vandaag denk ik

NEE WAAROM

Dit is niet mijn genre maar ik ben hooked! Leest heel fijn weg!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 23:03

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 23:03

Het zijn vegetariers, net als alle levende wezens in de krater en ze kunnen tot 300 jaar worden.
Met verstomming luisterde ik naar haar verhaal. Het leek zo uit een sprookje te komen.
En toen moest ik denken aan De meester zijn draakhonden en Oma ging er meteen op in.
‘Ja,dat is inderdaad een grote schande. 300 jaar geleden leefden de mensen nog gewoon in ons bos. We respecteerden elkaar en lieten elkaar met rust. Maar een kleine groep kwaadaardige mannen is het draakjesvrouwtje van de kleinste krater komen kidnappen en hebben haar gevangen gehouden. Die kleine krater is tot op de dag van vandaag nog altijd dood en ze hebben 2 monsters uit haar gefokt waar ze nu nog altijd mensen de stuipen mee op het lijf jagen. Het draakje is 3 jaar na haar gevangenschap overleden, want zwangere draken kunnen langer buiten hun natuurlijke habitat leven en dus moet ze bijna constant zwanger geweest zijn. Het arme meisje…’
‘vreselijk’ kon ik enkel antwoorden…’hoe oud worden draken gemiddeld?’
‘ze kunnen echt heel erg oud worden’ antwoordde Oma. ‘Schubbie hier bv is er 197 en Juksie is wat jonger,die is er 154, maar beiden zijn nog in de fleur van hun leven’ ‘de oudste draak waar wij weet van hebben zit in een krater in de volgende kolonie. Die is 487 jaar en gaat blijkbaar wel erg vlug achteruit. Een drakenvrouwtje kan in haar hele leven slechts 2 jongen krijgen. En dat gebeurt ook gewoon op het moment dat een nieuwe draad ergens nodig zal zijn. Dus als er ergens een vrouwtje zwanger blijkt te zijn, dan weten alle draken dat er binnen x-aantal tijd ergens in de buurt eentje komt te sterven’
‘De baby van Juksie zal dus waarschijnlijk de oude draak van de buren moeten vervangen. De Zolu moet er altijd voor zorgen dat die kleine, door de gangen, in de juiste krater terecht komt, en dat is echt altijd een hele onderneming’ lachtte Oma.
Na de maaltijd en de verhalen zat mijn hoofd weer meer dan vol voor vandaag. Het begon ondertussen lichtjes te schemeren en ik zei dat ik graag was gaan slapen. Hanz liep met me mee naar buiten en wenste me slaapwel voor ‘mijn’ deurtje en liep daarna richting zijn huis.
De dagen erna leerde ik de krater beter kennen, ik ontmoette veel van de andere bewoners, die als vanzelfsprekend mijn naam wisten, zag de meest bijzondere dieren, leerde wat de Zolu allemaal at en waar het vandaan kwam. Dagelijks oefenden we het hele gedachten-ding, maar na een week bakte ik er nog steeds niets van en zat de moed me heel erg laag. Hanz bleef maar herhalen dat het wel in orde kwam, maar ik had er weinig vertrouwen in. Schubbie en Juksie had ik ondertussen ook al meermaals ontmoet en wat voor leuke dieren zijn me dat! Ik voelde me hier met de dag meer en meer thuis, maar hoe langer ik hier was, hoe meer vragen er in mijn hoofd bleven hangen. Mijn hoofdvraag was waar ik geboren was, wie mijn ouders waren en misschien leefden ze gewoon nog ergens! Daarnaast begon ik me ook steeds schuldiger te voelen dat ik niet meer op zoek ging naar Wictor. Hij was zijn ouders en huis kwijt en ik was er niet meer voor hem. Op dag 8 besloot ik alles te gaan voorleggen aan Hanz en toen ik hem zei dat ik eens wou praten zei hij ‘eindelijk’, want hoe stom kon ik zijn om te geloven dat hij niets door had, mijn hoofd was voor iedereen hier blijkbaar een open boek…. ‘Als je wil, wil ik gerust mee terug gaan met je, zodat we samen op zoek kunnen naar Wictor?’ ‘Maar het lijkt me vooral handig dat ik je eerst de tunnels wat leer kennen zodat je ook zelf je weg terug vindt mocht er zich iets voor doen?’
‘en je biologische ouders kunnen inderdaad nog ergens leven, er zijn verschillende mensen van hier in de buur-kraters gaan rondvragen of zij weten wie een 15-16 jaar terug een babymeisje is verloren omdat ze de grens overstak, van zodra we iets horen laat ik het je zeker weten’
Ik moest even nadenken en uiteindelijk vroeg ik of hij het zag zitten om eerst eens terug te gaan naar de plek waar hij me gevonden had. Ik moest gewoon weten of Wictor daar ook ergens was en wou sowieso terugkeren naar zijn huisje. Als ik hem nergens vond of opmerkte, vond ik de tunnels leren kennen een uitstekend idee.
Hanz stemde toe, we liepen langs oma en natuurlijk was zij ook al op de hoogte en had al een klein doekje met eten klaargezet wat we meenamen toen we vertrokken.
Ze keek ons na toen we richting uitgang liepen.
Toen we de laatste open vlakte kruisen draaide Hanz zich om zei daarna dat Schubbie en Juksie ons veel plezier wensten. Niet veel later liep ik Hanz achterna de donkere tunnel in.
En weer liet ik me helemaal los en vertrouwde op mijn instinct die moeiteloos Hanz volgde in de donkere tunnel. En net daar,toen ik het totaal niet verwachtte en er helemaal niet mee bezig was, hoorde ik plots ‘blauw’ vanuit Hanz zijn kant. En nog voor ik iets kon zeggen, moest hij heel hard lachen! ‘Eindelijk’ hoorde ik hem in gesproken taal lachen!
‘Nog eentje!’ antwoordde ik enthousiast, maar hoe hard ik ook probeerde, het bleef stil en enkele minuten later zuchtte ik diep ontgoocheld waarop Hanz me zei dat ik het minder moest proberen, het moest loslaten en gewoon moest voelen in plaats van het constant te willen horen….Makkelijk gezegd natuurlijk en dit liet Hans nog eens gniffelen.
We liepen in stilte verder, nu en dan verscheen er een lichtgat boven ons en voor de rest was er enkel de stilte en de vochtige, donkere gangen die eindeloos leken.
En toen hield Hanz plots halt onder een lichtgat. ‘We zijn er’ zei hij en klom naar boven.
Enkele tellen later stonden we in het bos en keek ik in het rond. Het voelde leeg. Ik had heel erg uitgekeken naar dit moment, maar mijn verwachtingen bleken veel te hoog.
Zo ‘thuis’ ik me vroeger voelde in dit bos, zo kil, koud en somber voelde het nu.
Plots voelde ik een hand op mijn schouder en de warmte van die hand verspreidde zich vlug verder in mijn lijf. Heel even schoot ‘Wictor’ door mijn hoofd, maar nog voor ik me omgedraaid had, wist ik dat het Hanz was die zijn hand op mijn schouder had gelegd.
Toen ik zijn gezicht zag, keek ik vlug naar beneden en verontschuldigde me.
Ook al zei hij dat het ok was en voelde ik hem niet, toch wist ik gewoon zeker dat mijn gedachten hem gekwetst hadden en daar voelde ik me niet goed bij.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 23:04

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 23:04

‘Kom’ zei Hanz, die kant uit, hij wees naar het zuiden en ik liep, in gedachten verzonken en met mijn schouders omlaag, achter hem aan.
Een tijd later stopte Hanz en ik keek hem vragend aan.
‘Vanaf daar’, en hij wees naar de omgevallen bomen die de grens waren,’kan ik niet meer met je mee gaan, maar het huis van Wictor zal je nog wel vinden zeker?’
Ik knikte en hij zei nog dat hij hier op me ging wachten en ik zeker mijn tijd moest nemen en altijd mocht komen als ik hem nodig had.
Daarna liep ik in mijn eentje verder.
Eerst nog wat onzeker, maar mijn wil om te weten wat en waar Wictor was, werd elke stap sterker waardoor al mijn zintuigen al vlug uit hun slaapmodus ontwaakten en ik alles wat ook maar te voelen was al heel vlug in mijn opnam.
Elke stap dichter bij het huis, wat ik in de verte zag verschijnen, deed de adrenaline in mijn lijf sterker stuwen. Toen ik op enkele tientallen meters van het huis was, leek elke vezel in mijn lijf op scherp te staan, maar hoe dichter ik kwam, hoe minder er op te vangen was en de laatste meters naar het huis brachten mijn hoop terug naar nul.
Voor het huis voelde ik niets. Alles was compleet verlaten en zag er net zo uit als toen ik het de laatste keer zag. Niets duidde erop dat Wictor hier was of ook maar ooit geweest was.
Ik voelde me ontzettend boos, verdrietig en ontgoocheld. Hoe kon hij er nu zomaar van door gaan, zonder me ook maar iets van uitleg te geven of te zeggen waar hij heen was en of hij nog wel terugkwam. Toch wou ik het nog niet opgeven en ging op zoek naar mensen in de buurt om hen te vragen of ze Wictor nog gezien hadden na de brand.
Nadat 4 verschillende mensen me gezegd hadden dat ze niemand meer gezien of gehoord hadden na de brand, kon ik niet anders dat geloven en vooral toegeven aan mezelf dat hij echt gewoon vertrokken was die dag en me zonder iets gewoon achtergelaten had.
Toen ik terug liep naar Hanz voelde ik me vreselijk en toen ik me op de grond wou neerploffen trok Hans me enigsinds gehaast, verder het bos in en toonde me stil te zijn.
Geschrokken en helemaal van slag liet ik me meetrekken voor, wat leek, een eeuwigheid.
Als hij eindelijk halt hield, zakte ik neer op mijn knieen en begon te wenen. De tranen liepen over mijn wangen en al vlug begon ik ook luid te snikken en het leek alsof ik niet meer kon stoppen. Hanz kwam rustig naast me zitten en nam me in zijn armen. Hij zei niets, deed niets, maar bleef daar zitten en was er gewoon. Een stukje warmte wat ik nu echt kon gebruiken.
Toen mijn tranen na een hele tijd op waren, moest ik, nog na-sniffelend, wat lachen omdat Hanz zijn schouder ondertussen helemaal nat was door mijn tranen. ‘Is toch niet erg’ zei hij schouderophalend, veegde een laatste, verdwaalde traan van mijn wang en stond recht.
‘Sorry dat dit het was’ zei hij.
‘Neen, sorry dat ik je hierin meegesleept hebt, ik had moeten weten dat hij niet zomaar zou terugkeren nadat hij uit het niets vertrokken was’ Antwoordde ik.
‘Toen je terugkwam naar mij, liepen er 3-4 mannen in de buurt van de grens, ze volgden je al op afstand van toen je op zoek ging naar mensen die hem misschien nog teruggezien hadden, vandaar vond ik het niet veilig om je daar bij de grens te laten uithuilen, ze gingen je sowieso gehoord hebben en misschien mij ook gezien hebben.’
‘Sorry dat ik dat zelf niet gemerkt had’ zei ik daarop ‘Ik was zo gefocust op het misschien nog terugzien van Wictor of iets of iemand die me wat hoop kon geven dat dit…’
‘Je hoeft je heus niet te verantwoorden hoor’ onderbrak Hanz mij, ‘het is ook gewoon normaal dat je hoofd niet stond naar wat er rondom je gebeurde, daar was je ook helemaal niet voor gekomen.’
Als antwoord probeerde ik een flauwe glimlach op mijn gezicht te toveren, maar zelfs Hanz moest even gniffelen om mijn mislukte poging. ‘voel je maar gewoon even slecht’ zei hij ‘is helemaal niets fout mee’.
We liepen een hele tijd in stilte verder en toen we terug aan de holle boom aangekomen waren vroeg Hanz of ik nog zin had om de tunnels wat te leren kennen of als ik liever nog even in het bos bleef of liever terug naar de krater wou gaan.
De tunnels leren kennen leek me de ideale afleiding en zo gedacht, zo gedaan.
We liepen kilometers en kilometers in het donker en bij elke holle boom klommen we naar boven en probeerde Hanz duidelijk te maken waar we ongeveer zaten. Nu en dan kon ik het moeilijk bijhouden met mijn hoofd, mijn gedachten dwaalden af en met momenten leek Hanz ergens in de verte wat te brabbelen zonder dat het echt doordrong wat hij zei. Nu en dan knikte ik wat en daarna trokken we terug verder.
Na boomstam 8, dacht ik, zei Hanz dat we beter gewoon konden terugkeren en ik knikte instemmend.
Zonder ook maar een woord keerden we terug naar de krater. Eens aangekomen passeerden we de open vlakte. Schubbie zat wat verderop en keek naar ons, maar bleef op een afstand en keek ons na.
‘Breng ik je naar huis?’ vroeg Hanz. ‘Graag’ antwoordde ik.
En enkele minuten later stonden we voor ‘mijn’ deurtje.
‘Heb je nog iets nodig of kan ik je nog ergens mee helpen?’ vroeg Hanz.
Ik schudde mijn hoofd, opende de deur en liep naar binnen. Toen ik neerplofte op het bed besefte ik dat ik geen dag meer gezegd had tegen Hanz en daar voelde ik me even heel erg schuldig om, maar luttele seconden na die gedachte, zat mijn hoofd weer volledig bij alle gevoel van de afgelopen dag. Ik ging neerliggen en staarde naar de plafond. Niet veel later rolden er weer tranen over mijn wangen. Alleen het snikken bleef uit. Uiteindelijk viel ik half huilend in slaap.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 23:04

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 23:04

Toen ik de volgende morgen wakker werd, voelden mijn ogen nog steeds gezwollen van al het wenen. Ook lag ik nog gewoon met mijn kleren aan op het deken. Er liep een rilling over mijn rug en pas toen drong het door dat ik het gewoon koud had.
Ik had ook lichte hoofdpijn en voelde me nu zowel psychisch als fysiek behoorlijk miserabel.
Langzaam ging ik rechtop zitten, nam het deken en sloeg het rond mijn schouders. Een diepe zucht bracht verse zuurstof naar mijn longen.
Traag liep ik naar de deur en deed ze open. Tot mijn verbazing stond een ontbijt op de grond voor de deur. Een warme, dampende kan met een drankje in die ik niet onmiddellijk kon thuisbrengen, samen met iets wat leek op brood en kaas en nog enkele stukken fruit.
Een kleine glimlach kroop even door de mist in mijn hoofd en ik bracht alles naar binnen.
Niet veel later nipte ik voorzichtig van de warme drank. Het was een voor mij onbekende smaak. Het smaakte vol, fruitig, maar toch gekruid. De warmte deed me goed. Ik leunde achterover en knipte slokje na slokje van de beker tot hij helemaal leeg was.
Het brood en de kaas deden het minder goed. Mijn hongergevoel werkte niet echt mee, dus liet ik dat maar voor wat het was.
Omdat ik me nogal vies voelde, besloot ik me te wassen.
De doek waarmee ik me vorige keer afgedroogd had, nam ik terug mee onder mijn arm en liep de deur uit.
Niet veel later dobberde ik wat rond in het water, met nog steeds een hoofd vol gedachten.
Mijn hoofdpijn leek te zijn verdwenen en ook de stijfheid en stramheid waarmee ik deze morgen wakker geworden was, was verdwenen.
Het water, de rust, de geluiden,... deden me goed en nadat ik eeuwig in het water rondgedobberd had, kwam ik uiteindelijk iets rustiger terug aan mijn deur.
Hanz stond me op te wachten en hij keek me, met grote vraagtekens in zijn ogen, aan.
‘Zin om mee te gaan naar de drakenbaby?’ vroeg hij.
‘Drakenbaby?’ antwoordde ik vragen.
‘Ja,deze nacht is het kleintje geboren’ zei Hanz.
‘Tuurlijk!’ Antwoordde ik en niet veel later liepen we richting de open vlakte.
Daar aangekomen was het er behoorlijk druk en overduidelijk dat iedereen het kleintje wou bewonderen. Na een kleine klim kwamen we aan bij een groot gat in de kraterwand. Daar stond eerst Schubbie en iets verder lag Juksie neer met een kleintje tegen haar buik.
Nu ja,’kleintje’ wat niet onmiddellijk het juiste woord, want zo klein vond ik een babydraakje nu ook niet. Het mormeltje was ongeveer zo groot als een koe. Hij was groen, net als zijn ouders, geschubd, een grote, brede staart en een best lief hoofdje. Hij keek nieuwsgierig in het rond naar al die mensen. Juksie keek vooral mij nieuwsgierig aan aan, keek daarna naar Hanz en na enkele tellen verlegde ze haar blik terug naar de baby. Geen idee wat die twee uitgewisseld hadden, daarop draaide Hanz zich naar mij en zei dat Juksie hem vroeg waarom ik zo verdrietig was. Ik sloeg mijn ogen neer en voelde terug tranen in mijn ogen schieten.
‘Kom’ zei Hanz, ‘we gaan’. Hij nam mijn hand en loodste me de drukke grot uit.
We liepen zij aan zij over de grasvlakte en hij vroeg of ik het ok vond dat hij bij me bleef.
Ik knikte instemmend en samen liepen we wat doelloos rond. Hij zei niets en ik evenmin. Al merkte ik wel dat hij mijn gedachten grotendeels mee volgde omdat hij bij sommige gedachten me net op dat juiste moment even aankeek.
De dagen die volgden verliepen gelijkaardig.
Ik dwaalde zowel in gedachten als in het echt wat doelloos rond. Een groot deel van de dag kwam Hanz meedwalen zonder ook maar iets te zeggen en dat voelde gewoon goed, vertrouwd en veilig. Elke morgen, middag en avond stond het warme, heerlijke drankje voor de deur te wachten. Van oma wist ik ondertussen. Veel meer dan dat ging er nog niet echt naar binnen voorlopig, maar toch lag er ook telkens wat te eten bij.
Fysiek voelde ik me ondertussen weer ok. Enkel mijn hoofd wou nog niet mee.
Na een dag of 3 zonder veel woorden, begon ik stilletjes ook terug wat heldere plekken in mijn hoofd te krijgen. En ook Hanz voelde dit en begon stilletjes te polsen of ik al toe was om te praten, wat een leuke afleiding was.
Het was vooral hij die praatte. We zaten nu vaak zij aan zij aan de rand van de open drakenvlakte(die naam had ik die vlakte voor mezelf gegeven) te kijken naar alle levende wezens die voorbij kwamen. En toen vertelde hij me alles over elk beestje die we zagen.
Naast dat het een leuke afleiding was, vond ik het ook nog steeds enorm boeiend om alles te leren over deze, voor mij onbekende, wezens. Zo heette de ‘egel-look-a-like’ een wierd, hadden zijn stekels een enorm genezende werking, maar leefde hij vooral op zichzelf en had amper nood aan contact met ons of andere dieren. De rode rupsen die ik ook die eerste dag hier zag, ruimen karkassen op van dode dieren en worden ook geroepen voor het proper maken van grote, vieze wonden. Ze zijn heel intelligent en voelen aankomend gevaar enorm goed aan. Net daarmee leven ze voor hier, in de drakenvlakte.
Nadat we daar voor de zoveelste keer zaten begon er plots een behoorlijke wind op te steken en samen met het vallen van de avond kreeg ik het behoorlijk koud.
‘Mag ik?’ vroeg Hanz plots en wou een arm rond mijn schouder leggen en nog voor ik goed en wel ‘ja’ gedacht had lag zijn arm al rond mijn schouder en joeg de warmte die zijn aanraking veroorzaakte, de rillingen weg. Toen kwam het besef hoe zeer ik verlangde naar dat ene gevoel wat ik ooit had bij Wictor, maar direct daarna voelde ik me opnieuw schuldig, want ik wist dat Hanz deze gedachte ook opgepikt had en ook al kon ik zijn gedachten niet lezen, ik wist gewoon dat dit hem telkens ergens ook wat pijn deed.
‘Het is niet erg’ hoorde ik hem zachtjes zeggen. ‘Toch wel’ dacht ik alleen maar en legde uiteindelijk voorzichtig mijn hoofd op zijn schouder en sloot mijn ogen. Toen ik voelde dat

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 23:05

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 23:05

uiteindelijk ook Hanz het koud kreeg, was het donker en stonden we uiteindelijk recht om zij aan zij terug te lopen naar mijn huisje, waarna hij me slaap wel wenste en nog vlug even mijn arm aanraakte. Toen ik niet veel later onder mijn deken lag, leek de plek op mijn arm waar hij me aanraakte, nog steeds warm aan te voelen en voor het eerst sinds lang voelde mijn hart niet meer ijskoud toen ik wat later in slaap viel.
De volgende morgen trok ik, zoals gewoonlijk de deur open en stond er tot mijn verbazing een andere kan drinken op me te wachten. Het was even wennen aan de smaak. Dit smaakte ietsje minder zoet, maar nog steeds vol en pittig, met een wat zurige na-smaak.
Ondertussen had ik ook mijn honger wat teruggevonden en na wat brood klopte Hanz reeds op de deur. Ik begroette hem met een glimlach.
Niet veel later liepen we terug zij aan zij naar onze vaste plek. Eens daar aangekomen bleef het toch eerst even stil. ‘Vond je de thee deze morgen ook lekker?’ vroeg Hanz uiteindelijk.
‘Ja hoor’ zei ik.
‘Anders moeten we straks ook nog even langs oma?’ zei hij.
‘Leuk! Doen we!’ antwoordde ik en daarna werd het weer stil.
Als de stilte eerst wat onwennig was, voelde ik me niet veel later weer gewoon helemaal op mijn gemak. Dat had Hanz toch wel gewoon. Hoe hij het deed en waar hij al het geduld vandaan haalde weet ik niet, maar ik had echt gewoon altijd het gevoel dat ik mezelf mocht zijn. Of ik nu boos, blij of verdrietig was, het leek hem niets te maken, hij was er gewoon, voor mij. Hij keek me aan en zij ‘Dank je’ met een kleine glimlach.
‘oliebol’ dacht ik daarna,’ik moet toch echt eens leren mijn gedachten af te schermen’, waarna Hanz stilletjes aan het lachen ging en niet veel later waren we beiden luid aan het lachen. En wat voelde dat goed. Gewoon hardop lachen! En ik zag ook aan Hanz dat hij blij was me weer te horen lachen.
Wat later stonden we recht om bij oma langs te gaan en die verwelkomde ons hartelijk.
Ik bedankte haar eerst uitgebreid voor het eten en de lekkere drankjes, waarna ze zei dat ze al lang blij was dat ze geholpen hadden. Toen ik haar vragend aankeek, vroeg ze Hanz of hij me dat nooit gezegd had. Hij schudde ontkennend zijn hoofd en oma zei dat die drankjes door haar gemaakt waren met het oog om mijn pijn te verhelpen.
Het allereerste drankje werkte vooral pijnstillend zodat mijn hoofdpijn en de andere fysieke pijntjes weg zouden trekken en daarna had ze wat gemaakt die me zou helpen om een wat helderder hoofd te krijgen. Enkel mijn gebroken hart, daar had ze niets voor zei ze, dat had tijd nodig, maar kwam wel in orde zei ze met een grote glimlach.
Even liet ik het allemaal doordringen en daarna vroeg ik haar waarom de thee deze morgen dan totaal anders smaakte? Waarop ze zei dat ik nu niets meer nodig had. Enkel nog wat tijd en liefde. Waarop ze ons uitnodigde om nog wat van haar lekkere koeken te eten. We namen naast elkaar plaats aan haar tafeltje en aten in stilte onze buik rond. Oma stond er bij en keek er naar. Wat had ik nu graag in haar hoofd kunnen kijken, waarop ze glimlachend liet merken dat ze ook deze gedachte gehoord dan en ook Hanz moest gniffelen om die gedachte.
Wat later bedankten we oma en liepen terug verder.
Het zwijgen lag in het verleden. De dagen en weken die volgden bleken inderdaad helend te werken. We praatten honderduit over alles. Het ene moment filosofeerden we samen over de zin van ons leven en niet veel later hadden we het over de drakenbaby die al zo fel gegroeid was.
We vulden de dagen samen. Als Hanz enkel keren per week op Elde moest passen, bleef ik ook bij hem. Het klikte trouwens ook fantastisch met zijn ouders en zus. Het leek alsof ik hen al jaren kende.
Van zodra hij vrij was, zwierven we samen rond in de ruime regio van het drakenveld. Vaak zaten we samen op een mooie plek honderduit tegen elkaar te praten. Regelmatig leunde ik tegen hem of lag ik zelfs neer met mijn hoofd op zijn schoot. Alles voelde zo vertrouwd en veilig en mijn hart voelde elke dag een stukje warmer.
En Wictor? Die dwaalde steeds dieper af in mijn hoofd en leek nog amper zichtbaar.

De dagen en weken leken voorbij te vliegen. En voor het eerst in mijn leven kon ik zeggen dat ik me compleet, gelukkig en thuis voelde. Hoewel ik hier dus helemaal geen biologische familie had, voelde hier heel wat mensen aan als familie en zonder twijfel durfde ik zeggen dat dit omgekeerd ook zo was.
Voorlopig was er ook nog niemand iets te weten gekomen over mijn eventuele ouders of familie, jammer natuurlijk, maar wat je nooit had, kan je ook moeilijk missen. Al geef ik toe dat ik toch een hele tijd wat hoop had om mijn biologische ouders terug te vinden.
Maar oma zei ook dat ik nooit mijn hoop mocht opbergen en dus was er ergens nog wel een klein vlammetje die terug hoopte aangewakkerd te worden, maar die ik momenteel bewust klein hield. Iets met zelfbescherming denk ik.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 23:06

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 23:06

er is nog en nu ook volop aan het typen,maar ik laat bokt weer even voor wat het is, anders ga ik geen meter vooruit

(en het verhaal zit af in mijn hoofd, dus dan wil ik het zo vlug mogelijk helemaal 'op papier'

**Geplaatst**: 10-09-20 23:08

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 10-09-20 23:08

Het is prachtig!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-20 23:30

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-20 23:30

Dank je MB! leuk dat er nog iemand het verhaal op zich ook mooi vindt!

**Geplaatst**: 11-09-20 00:05

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 11-09-20 00:05

Het is zo’n bijzonder verhaal en het pakt gelijk! Heb het in 1 ruk gelezen (en nu ben ik te laat voor werk

)
Ik kijk uit naar het vervolg!!

**Geplaatst**: 11-09-20 00:32

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 11-09-20 00:32

Ik volg ook nog steeds! Totaal anders dan anders maar superleuk geschreven!

**Geplaatst**: 11-09-20 00:48

Geplaatst: 11-09-20 00:48

Ik volg het ook. Leuk verhaal, ga door!

**Geplaatst**: 11-09-20 01:08

Geplaatst: 11-09-20 01:08

Ik ben weer in 1 ruk bijgelezen, bedankt voor de hoeveelheid!

**Geplaatst**: 11-09-20 07:34

Geplaatst: 11-09-20 07:34

Ik ben helemaal enthousiast, helemaal mijn stijl verhaal. Je schrijft vlot weg!! Heerlijk zo'n grote update in een stuk. Veel plezier met verder schrijven, ik lees het heel graag!