Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-07-16 11:03

Geplaatst: 01-07-16 11:03

Ik doe mee, ben de helft op vakantie (zonder internet) dus de laatste dag zal ik een inhaalpost hebben.

**Geplaatst**: 01-07-16 11:04

Geplaatst: 01-07-16 11:04

MariaMaaike schreef:
xDenies schreef:
Maakt het alleen maar leuker als men de verhaaltjes hier post toch?

@ MariaMaaike,
Wat een vertrouwen in jezelf haha! Just give it a shot

Marrie_L schreef:
MariaMaaike, gewoon proberen ^^ zelfs al haak je af na dag drie, je hebt het aangedurfd en dat is ook al iets toch?

Ik neem aan dat plaatsen eigen keuze is al is het wel leuk om te zien wat anderen ervan maken.

Misschien moet ik het dan toch maar proberen

Ja $*\o/*$

**Geplaatst**: 01-07-16 11:26

Re: 30 days writing challenge! Wie doet er mee?

Geplaatst: 01-07-16 11:26

Ik begin en opeens kom ik bij een verhaaltje aan dat ik in het Engels schrijf dat over iets heel anders gaat en niet bij het 'thema' van de dag past.
Euh.

Straks maar nog 1 schrijven. _O-

**Geplaatst**: 01-07-16 13:06

Geplaatst: 01-07-16 13:06

1. The furthest away from home you have ever been
~~Na aanleiding van de gedachte dat de dood het verste weg is wat je ooit van huis verwijderd kan zijn~~
Donker. Dat was het eerste dat haar opviel toen ze haar ogen opende. Had ze haar ogen eigenlijk wel geopend? Misschien niet. Er was geen verschil te zien in haar omgeving, dus het kon net zo zijn dat haar ogen nog steeds gesloten waren.
Maar ergens wist ze ook wel dat dat niet het geval was. Waar ze ook was, het was een plek zonder licht, zonder hoop en zonder dromen. Een troosteloze plek, een plek waar de zon nooit haar licht had mogen laten schijnen.
“Je bent wakker,” hoorde ze een zachte stem zeggen. Een klein kaarsje werd aangestoken. Zelfs dit licht was fel aan haar ogen en het duurde even voor ze om zich heen kon kijken. Het leek haast een soort grot te zijn waarin ze lag. Het water drupte nog net niet van de muren, maar aan de sporen te zien was dat wel ooit gebeurd. Het was precies het soort oord dat ze zich had voorgesteld.
Pas na enkele, stille minuten durfde ze te kijken naar degene die naast haar stond. Ravenzwart haar, ogen die recht in haar ziel leken te kijken en een verblindende glimlach. Het was het mooiste en tegelijk meest angstaanjagende wezen dat ze ooit gezien had.
In haar hoofd noemde ze het al ‘het wezen’, terwijl het waarschijnlijk gewoon een man was. Hij had tenminste het uiterlijk van een man, zelfs al straalde hij iets bovennatuurlijks uit.
“Waar ben ik?” vroeg ze uiteindelijk toen het duidelijk werd dat hij niks meer zou zeggen. Een verdrietige trek kwam om zijn mond en zijn ogen, die haar eerst angst hadden aangejaagd, keken nu alleen nog maar mistroostig.
“Ach Persephone, weet je dat niet meer? Je bent thuis.” Nog voor hij was uitgesproken schudde ze al met haar hoofd.
“Ik ben Persephone niet. Mijn naam is Lia en dit is zeker mijn thuis niet.” Misschien was dit niet haar allerslimste zet, zeker niet omdat hij slechts zijn hoofd schudde en dichter bij haar ging staan. Hij was duidelijk niet helemaal goed bij zijn hoofd en mogelijk gevaarlijk.
“Lia, Persephone, wat is een naam nou helemaal? Ook ik heb vele namen gekregen. Pluto, Sokar, Hel. Hades.” Inmiddels leek hij niet meer angstaanjagend. Alleen nog verdrietig. Eenzaam. Ergens had ze medelijden met de man, maar niet genoeg om met zijn fantasieën mee te gaan. Ze was geen godin die er zelf voor had gekozen om bij hem te zijn in de winter. Ze was slechts een jonge vrouw die geen flauw idee had hoe ze hier terecht was gekomen.
“Laat me gaan, ik wil gewoon naar huis,” zei ze zacht. Ze wist niet waar ze was, maar ze voelde zich zeker niet thuis. Zelfs al zou ze in de kelder van de buren blijken te zijn, ze was nog nooit zo ver van thuis verwijderd geweest. Hij dacht dat ze in de onderwereld waren en zou haar zeker niet laten gaan, daar was ze van overtuigd. Wie kwam er nog terug van de onderwereld? Was dat niet de laatste bestemming waarvan je nooit meer terug zou kunnen keren?
“Ga maar,” zei hij tot haar grote verbazing en hij gebaarde naar de uitgang. “Ik kan je hier niet houden als je dat niet wil.” Haast tegen zichzelf ging hij verder. “Damn, Demeter, ik had nooit gedacht dat je liever zou hebben dat we haar allebei niet hebben dan allebei een beetje.”
Het was een eenmalige kans, dat wist zij ook. Daarom dacht ze niet na over wat ze deed, maar maakte ze dat ze weg kwam van deze plek, voor ze gedwongen zou worden om het toch als thuis te gaan zien. Eenmaal buiten de grot kwam ze erachter dat ze daarmee een fout had begaan. Overal om haar heen waren… schepsels. Gebroken zielen, monsters met meerdere hoofden of afgehakte lichaamsdelen. Sommige waren menselijk, anderen leken op niks waar ze ooit van gehoord had.
Plotseling was het alsof de wolken verdwenen, tenminste in haar hoofd. Waar ze eerst onwetend was geweest, beneveld door de barrières in haar hoofd, kon ze nu alles haarscherp zien. Ze zag dat alle schepsels hier geen monsters waren, maar slechts wezens met elk hun eigen verhaal, ze zag dat de duisternis haar eigen schoonheid had en ze zag dat de man die ze zo gevreesd had slechts haar geliefde echtgenoot was. Ze zag wie ze werkelijk was en ze zag vooral dat ze thuis was.

**Geplaatst**: 01-07-16 13:11

Geplaatst: 01-07-16 13:11

Mooi gedaan! Had niet zo'n verhaal verwacht eigenlijk, knap dat je erop gekomen bent

**Geplaatst**: 01-07-16 13:32

Geplaatst: 01-07-16 13:32

Superleuk! Ik doe ook mee. Weet alleen niet of ik alles ga posten.

**Geplaatst**: 01-07-16 13:55

Re: 30 days writing challenge! Wie doet er mee?

Geplaatst: 01-07-16 13:55

Is het goed als ik het niet op vaste dagen doe? Ik heb namelijk volgende week kamp maar wil nu wel al beginnen.

**Geplaatst**: 01-07-16 15:21

Re: 30 days writing challenge! Wie doet er mee?

Geplaatst: 01-07-16 15:21

Lekker doen waar jij je goed bij voelt

Ik ben ondertussen halverwege verhaaltje twee, de eerste ging anders dan ik had gehoopt :')

Dus dan ook maar lekker de fictie kant op.

**Geplaatst**: 01-07-16 15:43

Re: 30 days writing challenge! Wie doet er mee?

Geplaatst: 01-07-16 15:43

Wauuw dat stukje is al super mooi.! Dat niveau ga ik echt niet halen hihi. Maar ik ga er zo toch ook eens voor zitten.

**Geplaatst**: 01-07-16 16:12

Geplaatst: 01-07-16 16:12

Ik houd het hierbij :')

Ga er niet meer aan sleutelen. Het lukt vandaag niet zoals het normaal wel lukt.
Heb er wel mijn hele eigen interpretatie aan gegeven.

Ver weg van huis, niet wetend waar, alleen.
Gekopieerd uit word

1 juli 2016 The furthest away from home you have ever been.

‘Ren! Emelia, Ren!’, wordt er geschreeuwd, ‘Maak dat je weg komt, sta op, GA!’. Een sterke hand pakt me vast aan mijn arm en sleurt me omhoog. Verdoofd kijk ik om me heen en laat mij meesleuren, weg van de brand, weg van de vallende stalen pijpen. ‘Doe iets, ga weg!’. Ik knipper met mijn ogen en staar in de gitzwarte ogen van Dante, ‘Maar ik .. ik’, stamel ik en probeer overeind te blijven staan door de kracht waarmee Dante mij het gebouw door sleurt. ‘Je moet hier weg’, gromt hij, ‘Je moet maken dat je weg komt, ik zorg wel voor afleiding, ga nu!’. Ik krijg een harde zet en mijn arm wordt losgelaten, met wat moeite kan ik overeind blijven staan en draai mijn hoofd met een ruk om naar Dante. Mijn lange kastanjebruine haren zwiepen langs mijn hoofd, ‘Dante! Ik kan niet ..’. Dante draait zijn hoofd naar mij om. Zijn gitzwarte ogen hebben ruimte gemaakt voor de felgekleurde gele ogen waar ik ooit voor ben gevallen. De ogen die alle duisternis hadden moeten verlichten. De ogen die verraden wie hij werkelijk is. Een harde klap naast mij en een flinke wolk vuur zorgt ervoor dat ik mijn lichaam op de grond werp. Een luide grom klinkt vlak naast mijn hoofd. ‘Emelia, kijk mij aan’, voorzichtig kijk ik op, ‘Dante’, fluister ik. ‘Ga weg, ik zorg voor afleiding. Je moet nu weg hier. Zodra het veilig is weet ik je te vinden, dat beloof ik je.’ Dante draait zich van mij weg en loopt vooruit richting de vlammenzee. Heel even blijf ik hem na kijken, lang genoeg om te zien hoe zijn lichaam begint te kronkelen en hoe hij zijn hoofd achterover gooit om uiteindelijk een luide jank zijn keel te doen verlaten. Ik zet mijzelf met veel kracht af van de grond en zet het op een rennen, mijn hart klopt hard in mijn borst en mijn keel voelt droog aan. Ik moet weg hier. Vlug om mij heen kijkend zoek ik een uitweg naar buiten. Weer volgt er een luide knal. Op het moment dat ik wil omkijken word ik met enorm veel kracht tegen de grond gewerkt. Kreunend hap ik naar adem en graai ik met mijn handen over de vloer om weer grip te krijgen. Gejank mengt zich met het geluid van smeulend hout. Van balken die naar beneden vallen en ijzer dat op de stenen vloer klettert. Gegrom, gegrauw en gepiep. Opnieuw duw ik mijzelf overeind en zet alle kracht die ik in mij voel oplaaien in om de loods uit te rennen. Het geluid van flakkerende vlammen en smeulend hout maakt plaats voor het geluid van brandweersirenes, geschreeuw van mensen en claxonnerende auto’s. Een aantal mensen in de verte kijken verbaasd mijn richting op. Ik zie hun monden bewegen, ze zijn te ver weg om goed te kunnen verstaan wat ze zeggen, en ze maken aanstalten om mijn kant op te komen. Mijn hart gaat nog steeds te keer, angst begint zich nu ook te melden. Het laatste wat ik kan gebruiken zijn vragen van deze mensen. Ik kijk vlug om mij heen en besluit het opnieuw op een rennen te zetten. ‘Hee!’, wordt er naar mij geschreeuwd en ik zie in mijn ooghoeken hoe de mensen wilde gebaren maken om mij tot een halt te roepen. Ik moet er dan ook wel toegetakeld uitzien en een stuk zwarter dan normaal. Maar ik weiger om voor deze mensen te stoppen, ik moet maken dat ik hier weg kom. In de verte zie ik een traliehek naderen, dat had ik natuurlijk kunnen verwachten; afgesloten terrein. Ik focus mij op het hek en vlak voor het hek zet ik mij af van de grond. Een felle pijn schiet door mijn lichaam heen en even voel ik mij zo licht als een veertje, waarna ik op mijn vier sterke poten land die mij krachtig opvangen. Direct zet ik af en ren zo hard als ik kan tussen de claxonnerende auto’s door. Zigzaggend baan ik mij een weg door de drukke stand, de harde geluiden knallen door mijn kop heen en doen hun best om mij af te leiden. Er wordt gegild als ik over een auto heen spring en even zichtbaar ben voor de mensen. Als ik naast de auto neer kom kijk ik wild om mij heen om een uitweg uit de stad te vinden. Een grote zware brandweerwagen raast langs met zijn oorverdovende sirenes. Ik leg mijn oren plat in mijn nek en ren een steegje in. Uiteindelijk vind ik een smal paadje dat leid naar het grote bos wat achter de stad zijn best doet om in stand te blijven. Als mijn poten de donkere modderige aardig onder zich voelen neem ik de snelheid wat terug, mijn tong hangt langs mijn scherpe tanden en ik hijg flink. Ik weet niet meer waar ik heen moet en begin langzaam paniek te voelen. Ik ben in een wildvreemde stad en heb zojuist moeten rennen voor mijn leven. En Dante .. zal hij mij vinden? Op die vraag krijg ik al snel antwoord als er een luide explosie klinkt. Met een rug draai ik mijn kop om en staar naar de stad. Daar, op de plek van de fabriek waar ik zojuist nog was is nu enkel nog een flinke pluim aan rook te zien is. Een stevige windvlaag giert langs mijn vacht. Ik laat mij op de grond zakken en leg mijn kop tussen mijn poten neer. Ver weg van huis en nu ook nog alles kwijt wat mij daaraan herinnerde.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-07-16 17:23

Geplaatst door de TopicStarter : 01-07-16 17:23

The furthest away from home you have ever been. schreef:
Rennen, rennen, gewoon blijven rennen. Mijn voeten bewegen zich moeiteloos over het mos, de blaadjes vallen langzaam naar beneden, het is een mooie herfstdag en wat mij betreft wel een van de mooiste, ik blijf door rennen, ik moet doorgaan, ik moet weg hier, ik moet alles achter me kunnen laten, ik moet door. Na een half uur rennen begint het zachtjes te regenen, er vallen zachte regendruppels op mijn hoofd. Er glijdt een regendruppel langs mijn wang, welke gevolgd wordt door een traan. Nee ik moet sterk zijn! Na een poosje blijf ik stilstaan, ik kijk naar links, niemand, ik kijk naar rechts, niemand ook voor en achter me staat niemand. Ik ga onder een grote oude eik zitten, en probeer weer op adem te komen. Ik hoor de regen tikken op de bladeren van de eik, ik word er rustig van. Nadat ik weer op adem ben gekomen probeer ik mijn gedachten te ordenen, ik doe mijn ogen dicht en probeer me te concentreren. Goed wat was er nu gebeurd? “Ik ben weg gelopen van huis, van mijn leven, van de pesters en de haters.” En waarom heb ik dat gedaan? “Omdat ik genoeg moed had verzameld om weg te gaan en voor mijzelf te kiezen.” En wat zijn de consequenties? “Dat ik weer terug moet, wat resulteert in meer gepest, en meer klappen.” Nou dit helpt niet echt besluit ik, dus gedachten welke kant zullen we eens op gaan? Terwijl ik me dat afvraag hoor ik een takje knappen, van schrik klim ik de boom in. Ik hoor zachte voetstappen op het mos, ik hoor iemand roepen. “Meisje? Meisje? Meisje? Waar ben je? “ ik herken die stem niet, ik kijk omlaag en zie een oudere dame in een jurk. “Wie bent u, en wat wilt u van mij? “ Vraag ik aarzelend, “Ach zit je daar meisje, ik ga niet achter je aan hoor! Daar zijn mijn botten veel te oud voor! Maar ik ben Martine, en ik zag je huilend het bos in rennen, en ik vroeg me af of ik je kon helpen. “ Ik klim langzaam naar beneden, besluitende dat ik deze vrouw vertrouw. Als ik met beide benen weer veilig aan de grond sta stel ik me netjes voor: “Hoi, ik ben Tessa.” Ze knikt, “loop maar mee, dan krijg je een lekkere kop thee!”. Ik loop schoorvoetend achter haar aan, we slaan rechtsaf langs het veen, dan rechtdoor bij de kruising en dan slaat ze een klein padje in, huh das vreemd ik ken dit paatje nog niet. Ik kijk om me heen en zie dat er grote stevige eiken/kastanje bomen staan, dat geeft een gerust stellend gevoel! Na een tijdje wandelen zie ik opeens een huisje staan. Ze loopt ernaar toe en doet de deur open. “Kom maar meisje, dit is mijn huis!”. Ik loop naar binnen, en ik loop in een kleine ruimte dat een en al rust uitstraalt, ik voel me gelijk een stuk beter. Ik ga zitten op een houten stoel met een rood kleedje, die hebben we thuis ook! Thuis, au.. Ik bijt op mijn lip om mijn tranen binnen te houden, praten over thuis doet zeer. Martine loopt naar me toe en gaat recht tegenover mij zitten. Ik kijk haar in haar ogen aan, en ze heeft een soort van magisch iets om zichzelf hangen wat erg fijn is. We kijken elkaar een tijdje zwijgend aan. Dan volgt er een zin die mijn leven gaat veranderen: “Ik ben een heler, dat betekent dat ik mensen kan genezen van hun psychische problemen. En ik volg jou al een tijdje, en ik denk dat je mentaal wel een nieuwe start kan gebruiken! Ik weet dat je veel hebt mee gemaakt, dus ik kan je helpen!”. Ik bedenk me dat dit alles is wat ik zou willen.. “Ja is prima”. Zeg ik blij, dat lijkt me nou echt fijn! Martine staat op en gaat boven mijn hoofd rondjes draaien met haar handen, ze zuigt alles naar boven en alle herinneringen komen naar boven, maar ze verlaten ook mijn hoofd. Alles komt naar boven, maar alles gaat weg! Het voelt alsof ik ben bevrijdt van alle kettingen en spoken die ik heb. Ik voel me zo gelukkig! “JO, DOM WICHT, STA OP! Je moet naar school.” Ik word wakker en zie daar mijn vader staan, boos omdat ik nu pas wakker ben. Hij slaat me naar beneden en als ik het ontbijt maak realiseer ik me dat het allemaal maar een droom was.

**Geplaatst**: 01-07-16 18:41

Re: 30 days writing challenge! Wie doet er mee?

Geplaatst: 01-07-16 18:41

Hebben jullie nu ongeveer 1000 woorden gebruikt?

**Geplaatst**: 01-07-16 18:46

Geplaatst: 01-07-16 18:46

YEahh mijn 1e dag is gelukt. Ik ben ook niet geheel ontevreden over mijn stukje. Voor een 1e keer echt wat schrijven is het denk ik nog wel aardig hihi.
Hopelijk valt het grammaticaal ook een beetje mee. Ik heb de word spellings controle eroverheen gegooid. :')

Ik ben alleen net wat over de 1000 heen gekomen.

Citaat:
Dag 1: The furthest away from home you have ever been
Het was vroeg in de ochtend toen de rust op stal ruw verstoord werd. Google die al wakker was keek verschrikt door het raam naar buiten, Op het pad langs de wei waar de dauwdruppeltje nog aan de grassprieten kleefde stopte een raar uitziende auto. Vanuit de auto kwam een zacht stommelend geluid. ‘’heey jongens kijk, er komt een nieuwe aan’’, riep Choco 2 stallen verder. Een aantal andere paarden strekte zich eens goed uit voor ze op stonden om ook te kijken naar de rare auto.
Het bleef een paar minuten stil voor de deuren van de auto open gingen. Tegelijk klonk er aan de achterkant van de auto weer gestommel en een zachte hinnik. ‘’sstt jongen, rustig maar. We gaan zo weer verder’’, zei een van de 2 mannen die de auto uit stapte zachtjes in de richting waar het gestommel vandaan kwam. Voorzichtig kropen de mannen om de poort heen en bleven een paar minuten staan bij de draden langs de poort.
“hallooo, schiet eens op ik wil mijn ontbijt!!”, “waarom duurt het zo lang??” in de vroege ochtend begonnen de paarden op stal onrustig te worden. Normaal als ’s ochtends iemand op stal kwam werden ze meteen gevoerd. Tot grote vreugde kwam een van de 2 mannen na de klaagzang snel aan lopen met iets wat eruit zag als eten. “jaa eindelijk daar is ons eten”, zei Google blij. Deze ochtend was het ontbijt echter anders dan normaal. Normaal kregen ze eerst wat hooi en daarna het krachtvoer. Vandaag kregen ze allemaal meteen iets wat leek op krachtvoer. “Hhmm dit is nog eens een ontbijt”, riep Herbert de kleine Haflinger. De brokjes hadden een aparte maar zoete smaak. Heel anders dan de muesli die ze normaal kregen. Later zou hij van zijn mens horen dat het brokjes waren met een kalmering middel er doorheen.
Na een paar minuten keerde de rust weer terug op stal. Alle paarden stonden een beetje doezelig voor zich uit te kijken. Dit was het moment dat ook de 2e man de stallen in liep. “welke is het Harry?” zei de 1e man zachtjes. “Die daar”, wees de 2e man. Google zag de mannen naar zijn stal lopen en probeerde zijn meest charmante hoofd te trekken. “Deze mensen hebben verstand van ware schoonheid” dacht hij voldaan bij zichzelf. “oké, ik neem hem mee, maak jij het hek en de wagen open? Zei de 2e man. “Weet je zeker dat je hem mee wilt nemen Tinus? Als we hem het land al uit krijgen is het nog maar de vraag of niemand hem in Italië herkent. Als ze hem herkennen zijn we de sjaak!” zei de 1e man een beetje twijfelend. “Ja, ik weet het zeker Harry! Maak nu maar gewoon het hek open voordat die mensen hier wakker worden!” zei de 2e man nu zichtbaar geïrriteerd.
Google snapte er niks van. Italië?? Waarom zou hij naar Italië moeten? Zo ver was hij nog nooit van huis geweest. En al helemaal niet zonder zijn mens.
Toen hij een halster om kreeg en zijn stal uit geleid werd was hij te suf om er tegen in te gaan dus liep hij maar braaf met de man mee. Buiten zag hij over de groene velden waar mist als een zachte deken overheen lag, de zon langzaam boven de horizon uit komen. Verlangend keek hij in de verte waar Luna met zijn dochter liep. Wat zou hij nu toch graag naar hun toe gaan. Hij mocht al maanden niet meer bij Luna in de buurt komen. Maar zijn mens had hem uitgelegd dat dat kwam omdat Luna volgend jaar een veulentje van een andere hengst kreeg. Daar snapte Google al helemaal niks van. Luna was zijn merrie en er was geen andere hengst in de buurt die geprobeerd had Luna van hem te stelen.
Door de ruk aan zijn hoofd werd Google weer wakker uit zijn overpeinzing. De ene man had de draden langs de poort aan de kant gelegd en maakte nu de klep van de auto open. Nu hij dichterbij stond zag Google dat de auto veel groter was dan hij eerst dacht. In de auto zag hij een paard staan die hij nog nooit gezien had. Een auto waar hij in kon staan had Google nog nooit gezien. Zijn mens vervoerde hem altijd in een karretje wat ze een trailer noemde. Zou dit dan een veewagen zijn? Choco had hem ooit verteld over zijn jaren als Wedstrijd paard waarin hij altijd met een grote veewagen waar veel paarden op konden staan naar wedstrijden gebracht werd. Maar zelfs Choco was nog nooit zo ver als Italië geweest bedacht Google zich.
“kom maar jongen, hup loop de wagen eens in”, zei de man. Google liep voorzichtig de steile klep omhoog. Boven aangekomen werd hij in een vakje dat op een wasplaats leek geduwd en vast gezet. Op dat zelfde moment ging de grote klep dicht en was het ineens aarddonker. Een paar tellen later werd de zware motor van de vrachtwagen gestart en begon alles te rammelen toen de veewagen in beweging kwam op het hobbelige padje langs de wei af.
Na een aarddonkere rit dat wel een uur leek te duren stopte de veewagen weer. Google was te bang geweest om zich te bewegen of om ook maar een woord te zeggen tegen het andere paard dat 2 plekken verder stond. Een ander deurtje ging open en een felle straal licht kwam de wagen binnen. “dat ging nog eens soepel”, zei de man waar ik ondertussen van snapte dat hij Harry hete. “gelukkig wel. Kom dan doen we hem snel transport beschermers om, dan kunnen we de grens nog over zijn voor ze door hebben dat hij weg is”, zei de andere man die dan Tinus zou moeten heten.
Snel en kundig werd Google een transport deken en beschermers omgedaan. Ook werden de raampjes open geschoven waar de frisse ochtendlucht door naar binnen kwam. De wagen was nu even licht als de trailer waar hij normaal op stond, en Google keek eens goed om zich heen zijn omgeving in zich op nemend. 2 hokjes verder stond nog een paard. Ook dat paard was helemaal ingepakt met beschermers voor de reis. In het hokje tussen Google en het andere paard in zag hij een paar balen stro staan, aan de andere kant stonden een paar balen hooi. Harry was bij het hooi bezig met iets wat Google niet goed kon zien. Hij keek nog eens naast zich naar het andere paard. “Hallo, Ik ben Google wie ben jij?” vroeg google aan het andere paard. “Ik ben Whiz, volgens mij zijn deze 2 mannen dieven die ons aan het stelen zijn. Ik vind het helemaal niet leuk hier. Ik wil naar huis toe naar mijn vriendjes en mijn mens”, zei het andere paard verdrietig. Pff dacht Google, die heeft veel te veel fantasie en te veel enge verhalen geluisterd. Natuurlijk werden ze niet gestolen. Zijn mens zou als hij uit stapte gewoon staan te wachten. Daar was hij heilig van overtuigd. Voor hem aan de wand werd door Harry een groot net opgehangen met lekker geurend hooi. “mmm hier had ik nou zin in” murmelde Google tevreden.
“nou jongen hier gaan we dan. Op naar de meest verre plek waar je ooit bent geweest. Op naar Italië waar jij ons een hele hoop centjes gaat opleveren. Ik hoop dat je gisteren goed afscheid van je baasje hebt genomen want haar zie je nooit meer terug!”

Nu vind ik het stiekem toch ook wel heel erg spannend of jullie het een beetje oke vinden en of jullie zeggen: meeeer of hmm misschien kan je beter niks meer schrijven.

**Geplaatst**: 01-07-16 18:56

Re: 30 days writing challenge! Wie doet er mee?

Geplaatst: 01-07-16 18:56

Als ik je een grammatica tip mag geven; getallen onder de tien schrijf je over het algemeen voluit. Zoals je '2' hebt getypt hoor je dus 'twee' te typen:)

Ik ben inmiddels op de helft!

**Geplaatst**: 01-07-16 19:05

Re: 30 days writing challenge! Wie doet er mee?

Geplaatst: 01-07-16 19:05

Ik zit net onder de 1000 woorden, was ook niet verplicht natuurlijk

**Geplaatst**: 01-07-16 19:07

Re: 30 days writing challenge! Wie doet er mee?

Geplaatst: 01-07-16 19:07

Ik ben nu ook bezig met schrijven, moet van mijzelf nog even wachten met die van jullie lezen zodat ik daar geen ideeën van ga krijgen

**Geplaatst**: 01-07-16 19:19

Geplaatst: 01-07-16 19:19

xDenies schreef:
Ik zit net onder de 1000 woorden, was ook niet verplicht natuurlijk

Ja snap ik, maar om nou als enige 300 woorden te hebben :')

Momenteel heb ik er 762.

**Geplaatst**: 01-07-16 19:30

Geplaatst: 01-07-16 19:30

1. The furthest away from home you have ever been
Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, waar ik helaas in mijn dagelijks leven nog steeds last van heb.

Op de top van een Franse berg met een prachtige paarse weide die heerlijk ruikt. Het ruikt naar de prachtige wandeling die we zojuist gemaakt hebben, het ruikt naar vier familieleden die bij elke stap weer wat dichter bij elkaar kwamen en het ruikt naar de natuur. Zwijgend zaten wij daar op het bankje, met fascinatie en een tikkeltje zenuwen te kijken naar de afgronden die voor ons afgebeeld waren. De bergen tegenover ons, de natuur rond om ons, niks leek dit geluksmoment nog te kunnen verpesten.

Nietsvermoedend stonden wij op, mijn zusje en ik al een beetje moe van de trip naar boven, om naar beneden te gaan wandelen. Wij sloegen een paadje in met een rode stip op de boom, die onze route aangaf. ‘Kijk, daar is de volgende stip!’ waren de exacte woorden van mijn zusje. Stap voor stap liepen wij verder, ondertussen pratend over van alles en nog wat. Wat we morgen zouden gaan doen, wat we zouden gaan eten en of we een ijsje mochten als we terug kwamen.

Ondertussen werd ons paadje steeds wat smaller. De takken hingen net wat vaker in de weg, maar jong en enthousiast als mijn zusje en ik waren vonden we de extra moeilijkheidsgraad erg leuk voor de afwisseling en papa en mama waren er toch zeker van dat ze die rode stip hadden gezien, dus het klopte.

De takken begonnen echter steeds meer de mogelijkheid op het paadje te lopen te verstoren. Papa liep inmiddels voorop om de takken voor ons uit de weg te houden, zodat wij verder konden lopen. Al meerdere malen hadden wij het idee gehad om terug te gaan, maar ons paadje was weggevaagd. We liepen op het doortrapte gras en als we achteromkeken zagen we niks anders als groene struiken en groene bomen.

Vastbesloten liepen we verder, we zouden uiteindelijk toch wel op een wel bestaand pad uitkomen. De afgronden, die eerder nog zo fascinerend waren, begonnen mij toch steeds meer op de zenuwen te werken. Wat als we op de rand van zo’n afgrond terecht kwamen. Wat als we niet op een bestaand pad uit zouden komen.

Met schrammen op mijn handen en benen en de rest die er niet veel beter aan toe was, besloten we te stoppen. Papa was vastbesloten: ‘Om de bergen heen lopen geasfalteerde wegen, als we naar beneden lopen komen we die tegen en kunnen mensen ons helpen.’ Afgronden, steile begroeiing, ik was doodsbang. ‘Geen denken aan dat ik naar beneden ga, we gaan naar boven, proberen terug te gaan naar de heide,’ zei mama, op dezelfde vastbesloten toon. Mijn blik gleed via de bomen naar boven, waar de berg niet op leek te houden. Mijn enige gedachtes waren dat we hier niet levend uit zouden komen, dat we misschien 112, of wat het noodnummer van Frankrijk ook was, maar eens moesten gaan bellen.

Misschien hebben we daar 5 minuten over gediscussieerd, misschien 25 minuten, maar in mijn gedachte leek het eeuwen. De gedachte dat mijn leven, dat toen nog maar acht jaar had geduurd, daar zou eindigen leek de tijd stil te zetten en alle geluiden van de wereld eventjes te doven.

Het besluit was genomen, mama had haar gelijk gehaald en we zouden de gok wagen om naar boven te gaan. Stap voor stap liepen we omhoog, wat eigenlijk verrassend soepel ging naast het feit dat de takken het hun persoonlijke missie hadden gemaakt ons de weg te versperren. Mijn handen bloedden van de striemen die de takken erin hadden gemaakt en het zat al op mijn gezicht en in mijn haar, doordat ik het zweet daar van af moest wrijven. Na ongeveer een kwartier kwamen we ons grootste obstakel tegen, een baby afgrond. Nu, zes jaar later, weet ik nog precies wat ik op dat moment dacht: Hier kunnen we wel overheen klimmen. Voor mij hoorde ik een diepe zucht van papa, die op dat moment ook niet zoveel vertrouwen had in de goede afloop van dit verhaal. ‘Papa, links, daar is het niet zo glad, net een trappetje,’ hoorde ik mijzelf zeggen. Mama keek mij aan alsof ik klaar was voor het gekkenhuis, maar papa besloot eens te gaan kijken. Zowaar besloot hij dat ik eigenlijk wel gelijk had en het ook onze enige optie nog was. Stoer besloot ik dat ik wel eerst zou gaan, waar papa en mama beneden bleven staan om mij eventueel op te vangen. Met opvallend veel gemak klom ik omhoog, waarna mijn zusje volgde. Vervolgens mama, die met een hoop meer zenuwen omhoog klom dan wij, en als laatste papa. Toch een beetje opgelucht liepen we verder. De begroeiing werd steeds minder dicht en de goede hoop was steeds weer wat meer aanwezig.

Tot dat er een klein paars plukje hei in mijn ooghoek tevoorschijn kwam, lichtjes waaiend door de wind, maar nu met een hele andere geur. De geur van opluchting, de geur van het leven. Wij liepen opeens alsof we de helft lichter waren geworden en herkenden de hei, herkenden het bankje. Gesloopt gingen we zitten en vol spanning die er echt even uit moest, vroeg ik aan mijn ouders: ‘Mag ik dan nu huilen?’

Huis is het verste weg, als de mogelijkheid thuis te komen, voor altijd verdwenen lijkt te zijn.

**Geplaatst**: 01-07-16 19:39

Re: 30 days writing challenge! Wie doet er mee?

Geplaatst: 01-07-16 19:39

xDenies -> Ik zou je aanraden iets meer met alinea's te gaan werken. Dit maakt, naar mijn mening, het lezen van je stukje makkelijker. Verder vind ik dat je een sterk idee hebt uitgewerkt, alleen snap ik het deel nog niet helemaal dat ze schrikken als ze heel even zichtbaar is maar dat ze haar eerder wel nog tot stilstand roepen?

XxLiEsJuHhxX -> Wat ik jou vooral als tip wil meegeven is dat als iemand iets zegt, of in jouw geval als een paard iets zegt, dit gewoon met een hoofdletter begint.
Het duurde lang voor de stilte doorbroken werd. 'Dus, wat gaan we nu doen?' zei -willekeurige naam-
Verder leuk om eens niet vanuit een mens iets te lezen!

Iejoor -> Leuke wending aan het verhaal zo, dat het een droom blijkt te zijn! Ook bij jou zou ik je aanraden met alinea's te werken.

Marrie_L -> Wauw wauw wauw! :))

In het begin was het mij soms wat onduidelijk maar ik vind jouw slotzin(nen) heel sterk!

**Geplaatst**: 01-07-16 19:43

Re: 30 days writing challenge! Wie doet er mee?

Geplaatst: 01-07-16 19:43

Oeps.. Dat is inderdaad iets waar ik niet goed genoeg opgelet heb. Ben te verwend dat word dat na een punt zelf vaak al doet. O:)

Ik moet zeggen dat ik het heel erg lastig vond die leestekens allemaal. Heb daar nog nooit echt gebruik van gemaakt. Dus vond het ook lastig of ik dan daarna nog een gewone komma moest doen en wanneer wel en wanneer niet. :')

**Geplaatst**: 01-07-16 19:46

Re: 30 days writing challenge! Wie doet er mee?

Geplaatst: 01-07-16 19:46

Ik vind het soms ook zeker moeilijk hoor, die komma's. Er zijn ook zoveel regeltjes en uitzonderingen dat ik er helemaal gek van word. Wil daarom ook niet op grammatica gaan focussen, maar dit soort dingen maken je tekst gewoon veel lekkerder lezen, dus wil het daarom toch even noemen!

**Geplaatst**: 01-07-16 19:47

Geplaatst: 01-07-16 19:47

Uh ik heb even gemist dat we beoordeeld worden?

Alineas in word kopieert ie iig niet goed over op bokt. Vandaar dat het er ook bij staat.

**Geplaatst**: 01-07-16 19:48

Geplaatst: 01-07-16 19:48

xDenies schreef:
Uh ik heb even gemist dat we beoordeeld worden?

Oh dit was gewoon een initiatief vanuit mijzelf. Wil het hierna ook niet meer doen. Als je er iets mee wil doen, doe je dat en anders ene oor in andere oor uit

Dat van word is wel irritant dan zeg! :oo

Zou het wel werken als je op word dubbele spaties doet?

**Geplaatst**: 01-07-16 19:51

Geplaatst: 01-07-16 19:51

Hihi alleen maar fijn dat je dat deed.!

Thx daarvoor! Van mij mag je ook wel vaker beoordelen.

Ik heb me net bedacht dat dag 2 een deel 2 word van mijn dag 1. Ik denk dat ik dat er wel mooi in kan verwerken.

**Geplaatst**: 01-07-16 19:53

Geplaatst: 01-07-16 19:53

_Floortje schreef:
xDenies schreef:
Uh ik heb even gemist dat we beoordeeld worden?

Oh dit was gewoon een initiatief vanuit mijzelf. Wil het hierna ook niet meer doen. Als je er iets mee wil doen, doe je dat en anders ene oor in andere oor uit

Dat van word is wel irritant dan zeg! Zou het wel werken als je op word dubbele spaties doet?

Wellicht, maar dat vind ik niet mooi staan in Word. Omdat het verhaal achter elkaar door gaat is het niet nodig om een volledige alinea toe te voegen. Maar wel een witregel. En die pakt Bokt dus niet goed over.

Even terug komend op het stukje
alleen snap ik het deel nog niet helemaal dat ze schrikken als ze heel even zichtbaar is maar dat ze haar eerder wel nog tot stilstand roepen?

In het eerste gedeelte is ze haar zelf als mens zijnde. Nadat ze over het hek heen springt '' transformeert '' ze in haar wolven vorm

Vandaar ook dat ze na de sprong op haar vier sterke poten terecht komt.

Ik schrijf graag over wolven :')

Heb 25 pagina's in Word staan met dat thema en dat loopt erg lekker, op z'n gemak iig.