Bokt.nl

ThreeFingers schreef:

Ja ja toekomst vergeten hè

Citaat:

Met een ruk trok de blonde jongen me de bosjes in. ‘Dat was maar net op tijd.’ Zuchtte hij, terwijl hij me nadrukkelijk aan keek om me erop te wijzen dat dat mijn schuld was. Kleine takjes schampten mijn gezicht terwijl ik op de grond neer zakte. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel en mijn voeten deden pijn, maar ze hadden ons niet gezien. Het struikgewas was dicht genoeg om ons van het zicht te onttrekken maar als ze van het pad af zouden gaan waren we er geweest. Waarom deed ik dit? Zenuwachtig draaide ik een pluk haar om mijn vinger. Desh zat vlak achter me, hij keek gespannen rond. Voorzichtig keek ik tussen droge bladeren door, maar het meertje leek verlaten. ‘Zie je iets?’ Fluisterde Desh zacht. ‘Ik zie niemand.’ Antwoorde ik, net zo zacht. Ik plukte een van de blaadjes en wreef hem tussen mijn vingers. Het rook naar denne naalden, maar met een zwakkere geur. Niet zoals de naalden in het bos thuis. Het blad voelde droog aan, het moest al een tijdje geleden zijn dat het hier geregend had. Misschien was het zomer. Ik brak hem doormidden, maar zelfs van binnen voelde hij droog aan. Het blad dwarrelde na de grond toen ik hem los liet. Langzaam kwam mijn ademhaling weer op normaal niveau. ‘Gaan jullie me dan nu vertellen waarom ik niet gewoon in mijn bed lig?’ Vroeg ik zacht toen ik mijn nieuwsgierigheid weer voelde aanwakkeren. ‘Je ligt niet in bed omdat je met hem mee gegaan bent.’ Verklaarde de jongen met het blonde haar. 'Trouwens het is niet eens jou bed.' Voegte hij er nog snel aan toe. Ik zuchtte en keek hem aan. ‘Hoe heet jij eigenlijk?’ Vroeg ik, zodat ik hem in mijn hoofd een naam kon geven. Hij keek Desh fronsend aan en ik bedacht me dat ik met mezelf had afgesproken dat ik daar niet meer naar zou vragen. ‘Wat denk jij wel niet?’ Vroeg de blonde terwijl hij me vragend aan keek. Ik haalde mijn schouders op. ‘Ze denkt te weinig, dat is net het probleem geloof ik.’ Antwoorde Desh zuchtend voor ik wat kon zeggen. De blonde grinnikte maar richtte zijn blik toen op mij. Hij verwachtte een antwoord. ‘Waar ik vandaan kom heeft iedereen een naam, ik ging er vanuit dat dat hier ook zo was.’ Voegde ik er aan toe, terwijl ik hem uitdagend aan keek. Wat zeg je nu weer? Schreeuwde een stem in mijn hoofd die me weer bij verstand bracht. ‘Er valt nog veel te leren.’ Antwoorde hij met een scheve glimlach. Hij boog zich over zijn losse veter en legde er een flinke knoop in. De manier waarop hij met het touw bezig was, behendig en geconcentreerd, deed me denken aan Chase. In gedachten zag ik hem in de hut zitten terwijl hij verschillende knopen in het touw tussen zijn vingers maaktte om ze vervolgens snel weer los te maken. We bleven nog even zwijgen zitten, toen stond Desh voorzichtig op. ‘Blijf hier.’ Zei hij kort terwijl naar een boom een paar meter verderop sloop. Het was zo donker dat ik hem naar niet eens meer kon zien.

Het gras was droog, geen dauwdruppels. ‘Waar kom je vandaan?’ Vroeg de blonde jongen zacht. Twijfelend staarde ik voor me uit. ‘Daar heb ik het liever niet over.’ Fluisterde ik, hopend dat hij niet door zo vragen. Hij knikte begrijpend. ‘Geen goeie herinneringen aan?’ Vroeg hij. ‘Zoiets. Kun je me wat vertellen over deze stad?’ Vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. ‘Wat wil je weten?’ Vragend keek hij me aan. ‘Die namen, hoe zit dat?’ Fluisterde ik, nieuwsgierig. ‘Hoe bedoel je?’ Een van zijn wenkbrauwen ging fronsend omhoog. ‘Waarom is het zo bijzonder om een naam te hebben hier?’ Twijfelend sprak ik de woorden uit. ‘Waar kom jij toch vandaan?’ Mompelde hij binnensmonds terwijl hij zijn hoofd schudde. Ik deed alsof ik het niet hoorde en keek hem vragend aan. Zijn blonde haren piekten alle kanten op en zijn groene ogen staarden nadenkend naar de grond. Andere mensen zouden hem zeker knap gevonden hebben, dat was hij ook wel. Maar niet zoals Desh of Cam, er leek iets niet kloppen aan zijn uiterlijk, ik kon niet benoemen wat. ‘Iedereen hier, niet alleen in deze stad maar in heel Hakeem, heeft zijn of haar eigen code. Een soort naam dus, gebaseerd op geboorte jaar en dag.’ Hij stopte even om te kijken of ik het tot zover begreep. ‘Thuis geven heel veel ouders die het niet eens zijn met die regel hun kinderen wel een naam, maar deze mag nooit in het openbaar uitgesproken worden. Enkel mensen belangrijke mensen hebben een naam.’ Legde hij zacht uit. Ineens begreep ik waarom mensen me zo raar aan gekeken hadden toen ik mijn naam zei en vervolgens ook nog naar die van hun vroeg. ‘Hoe noemen jou ouders je?’ Vroeg ik. Hij wendde zijn blik af. ‘Ik heb geen ouders meer.’ Fluisterde hij bijna onhoorbaar. ‘Sorry.’ Antwoordde ik zacht. ‘Geeft niet.’ Antwoordde hij, turend in het donker. Het was even ongemakkelijk stil. ‘Toen ze nog leefden noemden ze me weleens Gidion.’ Ik knikte begrijpend. ‘Gaaf, mag ik je ook zo noemen?’ Vroeg ik zacht. ‘Best.’ Fluisterde hij, maar het klonk niet alsof hij het best vond. ‘Heeft het een betekenis?’ Vroeg ik. Misschien was dat de reden dat hij een hekel aan zijn naam had. Of dat het in ieder geval zo leek. Het duurde even voor hij antwoord gaf. ‘Vernietigen, ze hadden hun plan voor mij niet duidelijker kunnen verwoorden.’ Mompelde hij binnensmonds. Hij deed duidelijk zijn best om zijn stem nonchalant, boos te laten klinken maar ik hoorde het verdriet dat in zijn woorden verborgen lag. Ik wist niet wat er gebeurd was, maar het moest hem veel pijn gedaan hebben. Niet wetend wat ik moest zeggen wendde ik mijn blik af naar de plek waar Desh in het donker verdwenen was. De spanning tussen mij en Gidion leek te stijgen bij elke seconde waarin we zwegen. In de verte klonk geschreeuw, mijn ademhaling versnelde en ik sprong op. Ze hebben hem. Ze hebben hem. Maar Gidion greep mijn arm stevig vast. Een felle pijnscheut schoot door me heen toen ik met een klap terug op de grond belandde. ‘Ben je gek?’ Siste hij terwijl zijn vingers langzaam ontspanden. Ik rukte me los en keek hem aan. ‘We moeten hem helpen.’ Siste ik terug. Hij schudde zijn hoofd. ‘Je kent hem niet en bovendien heb ik hem een belofte gedaan.’ Antwoordde hij kalm. Terwijl ik me kapot ergerde aan zijn kalmheid besefte ik dat hij gelijk had. Ik kende Desh niet, ik kende hem niet. Sterker nog ik kende deze hele wereld niet. En meer en meer besefte ik dat het hier heel anders ging als ik gewend was. ‘Wat voor belofte?’ Vroeg ik, starend in het duister. Aan de andere kant van het meer bewoog wat, maar ik kon niet zien wat. De drang om hem te helpen vrat me van binnen langzaam op, omdat ik niet nog een leven op mijn geweten wilde hebben. Niet wilde dat er iemand zou sterven als ik er niet alles aan gedaan had om het te voorkomen. Mijn nachten waren gevuld met nachtmerries bloed dat over de straat stenen liep, ziekenhuizen, gegil. Ik moest er niet aandenken om daar nog meer taferelen aan toe te voegen. ‘Dat we elkaar niet helpen in dit soort situaties, om dat een iemand in de problemen meer dan genoeg is.’ Antwoordde hij fluisterend. ‘Ik heb geen beloftes gedaan.’ Besloot ik, terwijl ik op nieuw opstond. ‘Hoe naïef kan je zijn? Je kan nog niet eens vierhonderd meter rennen zonder in te storten en je wilt het opnemen tegen hun?’ Verzuchtte hij draaiend met zijn ogen. ‘Ik heb geen idee waarom hij denkt dat jij geschikt bent Evan, maar op deze manier ga je het niet redden.’ Ging hij verder. Zijn woorden staken me, al wist ik heus wel dat hij gelijk had. Ik ergerde me aan zijn bemoederende toon, aan de arrogantie in zijn stem maar bleef toch zitten.

ThreeFingers schreef:

Zou het eigenlijk niet handiger zijn ( in het algemeen ) om eerst het hele verhaal te schrijven? En dan pas in delen op Bokt?
Het valt mij wel vaker op dat verhalen niet af geschreven worden, wat frustrerend is voor de lezer.